Toertocht (25-35-45 km) van Liever Bergaf te Wechelderzande op 22-01-2012.

Zoals elke zondag weer vroeg uit de veren om omstreeks 09.15 u toe te komen in Wechelderzande om deel te nemen aan de toertocht van Liever Bergaf. Het is niet de eerste keer dat ik een tocht rijd die vanaf de voetbalterreinen start. Mijn gebruikelijke parkeerplek bleek reeds ingenomen, maar ik vond in de buurt al snel een andere plaats. Aan de inschrijving trof ik SilverFokske en van Jinba Ittai, die mee instond voor de bewaakte fietsparking, kreeg ik te horen dat Rubber-12 al een half uur geleden vertrokken was. Samen met SilverFokske gestart.

Het feest kon al van bij aanvang beginnen, want na het passeren van het kerkhof en het oversteken van hoofdweg door Wechel, gemarkeerd door een zwaailicht op een olievat, doken we schier onmiddellijk de bossen in. Gedurende de eerste kilometers volgde een drietal zeer mooie singletracks door kale loofbossen. De paadjes lagen goed vrij en redelijk droog ondanks de natte week die we achter de rug hadden. Het was alsof ze zelfs voor de gelegenheid proper gemaakt waren! Het was enkel wat uitkijken voor kleine stukjes wortel die hier en daar boven de grond uit staken. Want die kunnen bij vochtig weer wel eens voor een uitschuiver zorgen. Na deze leuke tracks kregen we een aantal bospaden voor de wielen geschoven. Na drie kilometer passeerden we De Zevende Hemel, een gerestaureerde schuur, aan de rand van de bossen, die een soort cultureel centrum is geworden. Na 6 km kwamen we in de buurt van de snelweg. Voorlopig afscheid genomen van SilverFokske die er tegen zijn eigen snellere tempo vandoor ging.

Bos- en veldwegen voerden ons na 8 km naar een bosweg waarlangs een bord stond met de melding “brug in slechte staat” en doken we een privédomein in dat zich uitstrekte vanaf de snelweg. Motorengeronk verried immers dat we in de buurt van de E34 reden waarbij we op een gegeven moment inderdaad korte tijd de auto’s naast ons zagen passeren, terwijl we toch tussen de bomen reden. Zompige tracks voerden ons langsheen lussen doorheen private bossen. Midden een brandgang stond een imposante boom eenzaam en alleen te wezen! Op 12 km ging het een geïmproviseerd bruggetje over en werden de meesten tot afstappen gedwongen omwille van een fikse modderstrook. Ik stap dan ook liever af dan mijn energie te verspelen door te stompen. Enkele gespierde kerels raakten er langs de zijkanten toch doorheen met het risico kennis te maken met de prikkeldraad die naast het pad stond. Bospaadjes brachten ons na 13 km tot een asfaltbaantje ter hoogte van een wit huis dat de kruising is tussen een oude villa en een kasteeltje met aan de overzijde van de weg een wit kapelletje. Intussen was mijn eurocent gevallen en had ik gemerkt dat het niet de eerste keer was dat ik deze toer had uitgekozen voor mijn zondagse uitstap.

Van 14 tot 18 km volgde het asfaltbaantje wat overging in een aantal lange verharde veldwegen. Na 15,5 km kwamen we op dat asfaltbaantje aan een kruispunt waar je in de verte in het bos een groot kruisbeeld kon zien staan. Daar passeren ook andere toeren in deze streek. Ik vermoed dat dit in de buurt van Zoersel is. De weg waarop we reden was de Kluisbaan en de weg naar het kruisbeeld toe heette toepasselijk Kruisdreef. Drie kinderen reden er tegen een stevig tempo in het gezelschap van twee mannen. Deze laatsten heb ik nadien nog teruggezien in de buurt waar Connie post had gevat met haar camera. Ik vermoed dat ze de kleine toer gereden hebben met de kinderen en daarna nog stukken van het parcours zonder afgelegd hebben.

Na 19 km passeerde de verharde veldweg doorheen een kort stukje bos met imposante bomen en arriveerden we op een baantje waar kwistig zavel was gestrooid omwille van wegenwerken. Eens de zavel voorbij werd het duidelijk dat we het militaire vliegveld van Malle hadden bereikt, getuige daarvan de asfalt landingsbaan die voor ons te zien was. Op 20 km volgde dan een splitsing tussen de verschillende afstanden. Bijna iedereen reed rechtdoor naast de bosrand voor de 25-35 km, slechts enkelingen doken de bossen in voor de route van 45 km. Dat laatste was geen slechte keuze, want we kregen smalle kronkelende bospaadjes voor de wielen op het terrein van de vlieghaven. Eens het bos weer uit stonden we oog in oog met de bevoorrading omstreeks 22 km. De wijze waarop de wafels met chocolade, met en zonder suiker, en de appelsienen waren uitgestald, maakten duidelijk dat ik deze toer vroeger nog al gereden had. Een legertje kleine vrachtwagens had alle materiaal aangevoerd. Een Liever Bergaffer promootte er de tomatensoep met ballen op zijn eigen wijze! Afgekookt met varkenskop en dito poten! “Als ze dat horen, moet ik minder scheppen”, voegde de schalkse grapjas er nog aan toe! Dat brengt mij niet van de wijs! Ik heb enkel ooit met lange tanden gegeten in Tunesië toen de vrouw des huizes me een schapenkop had getoond waarvan het haar afgebrand was geworden geweest en die ’s avonds mee in het overigens lekkere stoofpotje bleek afgekookt! Er kwam een biker toe waarvan ik me afvroeg “is hij het of is hij het niet”! Hij was het! Josk. Na elkaar lange tijd niet meer gezien te hebben was het de derde keer op korte tijd dat we elkaar op de bike ontmoetten. Hij vertelde dat zijn vrouwke ook onderweg was. Ik meende inderdaad niet zo lang geleden op een asfaltbaantje een vrouw gezien te hebben waarvan ik vermoedde ze nog al op tochten te hebben zien rijden. In Nederland? In Limburg? Maar dat kan, want zij kiezen ook die streken uit om te gaan rijden. Er arriveerde ook een delegatie Bierbikers. Ik had even tevoren al een jongen zien staan waarvan ik vermoedde dat hij een broek van de Bierbikers aan had. Maar zijn trui was drie maten te groot en verhulde het logo op de broekspijpen!

Samen met Josk weer op pad en na nog een korte babbel raakte ik al snel weer achterop. Het was genieten geblazen, want kort na de rust volgden, exclusief voor de 45 km, de mooiste tracks van de hele tocht. Zanderige paadjes door bos en heide, met bultjes op en af tussen de dennenbomen. Een plezier om ze te berijden. En dit nog steeds op het terrein van de vlieghaven. Ze werden gevolgd door iets zwaardere paadjes, weliswaar vlak, maar over een aanzuigende natte ondergrond. En dat feestje duurde maar liefst tot 28 km! We kwamen weer uit de bossen tevoorschijn op een grote open plek, in de nabijheid van een aantal hangars en niet ver van de plek van de rust. De fotografe Connie zat er op een open plek in het zand. Vanaf een betonbaantje werden we eerst het zand in gestuurd om er weer een splitsing te treffen. De route van 45 km deed ons op onze stappen terugkeren in de richting van Connie voor een plaatje en daarna de bossen in duiken over een aantal amusante lusjes op en af. Daardoor kreeg je de bikers voor en achter een aantal keren te zien. Niets zo mooi om zien dan een biker die sierlijk over de bospaadjes rijdt, bij gebrek aan rijdend vrouwelijk schoon welteverstaan. Het tellertje toonde 30 km. Na de lussen doorheen het bos werden we een zompig paadje op gestuurd dat verstopt lag tussen zeer jonge dennenboompjes en rakelings voorbij een soort ven of moeras voerde. Uitglijden over een worteltje had een nat pak kunnen opleveren. Eén boompje toonde de sporen van te brede fietssturen! We werden nog een zandheuveltje over gejaagd en arriveerden opnieuw aan de plek van de splitsing.

Ik heb dat leuke lusje nog twee keren over gedaan. De tweede keer was Connie aan het opkramen maar legde ze me nog samen met een paar snelle jongens vast op de gevoelige plaat. De derde keer stond ze haar laarzen uit te doen aan haar wagen en toen ik dat rondje achter de rug had was de wagen weg. Toen ik het lusje voor de derde keer aanvatte reed ik achter een biker aan en dat was de laatste die ik zou te zien krijgen. De rit vervolgde over het pad evenwijdig met de landingsbaan met op een drie tot viertal plaatsen extra lusjes doorheen de mooie bossen voor de grootste afstand. De kerels van Liever Bergaf hebben heel wat splitsingsborden op hun route moeten uitzetten! Allemaal voorzien van grappige cartoons! Ik ben er hier en daar zelfs even voor gestopt! Om naar de prentjes te kijken! Eigenlijk kan je tijdens deze toer gemakkelijk tussenafstanden rijden door één of meerdere van die lusjes mee te nemen of te laten liggen. Op 39 km volgde na een splitsing een lange track over een bosdreef en voorbij een boom met een reuzengroot kankergezwel onderaan de stam. Die boom heb ik ooit nog gezien. Zelfs als boom kan een ziek leven je mogelijk niet bespaard blijven! Bochtje om en via een ander smal paadje doorheen de eenzame bossen weer terug.

Aan een metalen poortje volgde weer een splitsing voor de 45 km en werden we over een omheind terrein over een aantal half ingegraven bunkers en zandhopen gejaagd. Korte steile klimmetjes en balanceren over de smalle richeltjes die over de rug van de zandhopen voerden. De rijders voor de langste afstand werden nog over twee lussen doorheen woeste ongerepte bossen gestuurd. Het viel mij op dat daar een aantal stevige met bomen begroeide heuvels lagen waarbij van sommige bomen de grillige wortels op de flanken bloot waren komen te liggen. Er liepen geen paadjes over de heuvels. Een waterzonnetje brak door de grijze hemel. Op 43,5 km kondigde een bordje aan dat we het privéterrein verlieten via een betonwegeltje dat buiten de omheining weer naast het terrein met de bunkers liep om uit te komen aan een straat waar een vervallen in onbruik geraakt wachthuis stond. Veel militaire activiteit zal hier niet meer zijn!

We vervolgden onze weg over een track evenwijdig met de rijweg die bij mij nog vage herinneringen van een eerdere editie opriep. Na 45 km arriveerden we aan het einde van deze track aan de grens tussen Wechelderzande en Malle op een kruispunt van de straten Bruul (Malle), Blommerschot (Malle) en Blommerschotsestraat (Wechel). Een mountainbike stond er eenzaam zonder baasje tegen een paal!? Na een bruggetje over een beek kondigde een bordje de laatste drie kilometers aan. Maar nog niet het einde van het plezier! We volgden een zeer kort stukje van de vaste route Haarlebeekpad in tegengestelde richting over een hobbelige draaiende track. Daarna ging het door een aantal woonstraten met recent gebouwde huizen. Aan een reeks in onbruik geraakte buitenverblijven met annex koterijen, door bomen en struiken aan het oog onttrokken rommel en een afgedankte auto werden we nog over een smalle S-vormige track tussen dicht op elkaar staande bomen gestuurd! En na een paar woonstraten werden we in het zicht van het voetbalveld nog eens de bossen in gestuurd over een paar draaiende en kerende tracks alsof men geen punt wilde zetten achter deze rit!

Bij het toekomen Wardje nog gespot die me wist te vertellen dat Rubber-12 en SilverFokske al op het punt stonden de reddingshelikopter te laten uitrukken! De weinig bereden tracks over de private domeinen hadden mijn gemiddelde fel naar beneden gehaald en het drie keer rijden van de Connie-lus had mij aankomst enigszins verlaat! Ik zal weer de laatste geweest zijn! Ik was nog net op tijd om afscheid te nemen van Rubber-12 die stond te klappertanden van de kou en van SilverFokske die nog 20 km huiswaarts voor de boeg had. De Bierbikers zaten proper gewassen nog in de kantine en na een drankje heb ik de auto weer opgezocht.

Een mooie tocht over een aantal domeinen die anders voor het publiek gesloten zijn, weg van de vaste routes in deze streek (die trouwens ook de moeite waard zijn om eens te rijden). Een hoofdroute met een aantal extra lussen voor de grotere afstanden. De rest van de organisatie was keurig in orde: bewaakte fietsparking, duidelijke afpijling met humoristische gevarenborden (er werd op geen bordje gekeken), ruime bevoorrading, afspuitstand zonder natte voeten (waar ik geen gebruik van heb gemaakt). Kortom, een tocht waarvoor tijd noch moeite werden bespaard! Op de terugweg had ik minder mazzel toen m’n fietske van de drager viel, maar dat is een ander verhaal dat gelukkig al bij al nog goed afliep! Ik word de laatste tijd echt door pech achtervolgd!

Het verslag van deze rit is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Onderstaande foto’s uit "Blommerschot" vind je hier!