Verslag toertocht (18-30-52 km) van WTC De Rappe Wielen te Weelde op donderdag 01-11-2012.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Omdat ik op zaterdag naar de Halloween-nightride in Zele geweest was en de gewoonte heb van na een rit toch zo veel mogelijk m’n spullen weer proper te maken, was het een zeer korte nacht.  Er zat wat kleur in de hemel, maar tegen dat ik met de wagen vertrok vielen er al regendruppels.  Hoe meer ik Weelde naderde, hoe meer kleur er toch in de hemel kwam en hoe droger de ondergrond.  Er stonden al vele wagens langsheen de smalle landbouwwegen en ik werd verwezen naar een parkeerplaats op een weide even voorbij de voetbalvelden aan de Baetenheide in Weelde.  Verdikke, daar woei een ijskoude wind!  Toen ik aan de start arriveerde vertrok daar de kidstoer met begeleiders en meerijdende ouders.  Toen ik m’n fiets weer ophaalde uit de parking vroeg de man daar of ik de rit al gereden had.  Neen, het was het gedroogde slijk van in Zele dat er nog aan hing!  Om 9.40 u was ik op weg.  Met één woord zou deze tocht kunnen samengevat worden: singletrack!

We doken al direct de singletrack in die vlak tegenover de ingang van de voetbalvelden ligt, zodat het plezier al van bij aanvang kon beginnen.  Bospaden en een veldweg voerden me naar de volgende speeltuin.  Want van 3 tot 4,5 km kregen we een mooie singletrack op en af over kleine en grotere bulten, vergezeld met het nodige draai- en keerwerk, maar zeer goed berijdbaar en droog.  Ik was net de kids voorbij alvorens deze de track in doken, aangemoedigd en richtlijnen krijgend van hun vaders en begeleid door bikers van de Rappe Wielen.  Toch geen evidente track voor die klein mannen, zou ik denken.  Van 5 tot 6,5 km liep het parcours over de asfalt startbanen van de vlieghaven van Weelde.  Ik had er geen benul van dat die daar was, laat staan zo’n grote oppervlakte besloeg!  Ik had er wel al de poorten naartoe gezien toen ik bij vroegere edities van Weelde-Station over de zeer lange baan, luisterend naar de toepasselijke naam Geeneinde, naar Weelde reed.  We kregen er wel geen vliegtuigen te zien.  Alles was er leeg en verlaten.  Ik weet niet of er alternatieven waren doorheen de bossen die langsheen de startbanen liggen, maar dit was, op enkele verbindingsstukken en het einde na, veruit het enige asfalt wat we in de toer te zien kregen.

Een aantal brede bosdreven brachten me naar een plek waar mijn hartje opsprong van vreugde.  Het ATB-Kempen-parcours!  Dat had ik bij vorige edities nog onder mijn wielen gehad!  Omdat ik daarstraks even aan de kant was gaan staan, hadden de kinderen mij intussen weer bijna bijgebeend, zodat ze kort na mij de lokale speeltuin betraden.  Op een aantal bulten hadden jonge rijders postgevat, ik vermoed om eventueel de kids te helpen op de hoogste heuvels.  Van 8 tot 14 km konden we genieten van een viertal delen van dit parcours, waarvan het eerste het meest spectaculaire was.  Het is gewoon super van over dit parcours te kunnen rijden met de vele bultjes op één lange singletrack met ontelbare kombochten.  De track ligt er goed vast bij en je hoeft geen technisch wonder te zijn om hem te berijden.  Door mijn vrij late start had ik de hele track voor mij alleen open liggen en kon ik er tegen mijn tempo over rijden.  Slechts twee anderen heb ik op het eerste deel laten voorbijgaan en er is me nog een biker in een veelkleurig pak voorbij gestoken.  Ik heb er van genoten van de eerste tot de laatste centimeter.  Echt top!

Na dit zalige stuk kwamen we vanuit het bos aan de rand van de bewoonde wereld.  Ik vermoed Weelde-Statie.  Na 15 km ging het om 10.35 u een bospad in en volgde opnieuw een singletrack van een kilometer lang.  Deze keer eerder recht op recht met enkele flauwe bochten.  Tot 17 km een troffen we een bospad, gelegen op de grens tussen bos en velden, om uit te komen op een asfaltbaantje.  Rechtsaf reden we een halve kilometer verder een straat van Ravels-Weelde binnen met enkel op de linkerzijde huizen.  Al snel verlieten we de straat om langs de oever van een kanaal gestuurd te worden en dit van 18 tot 19 km.  Linksaf weer de bossen in waar we een aantal brede dreven en smallere paden van de Gewestbossen Ravels konden berijden.  Het bovenlaagje van deze wegen was wat papperig geworden door de nattigheid en er lagen geregeld goed te omzeilen plassen.  Van 21,5 km tot 24 km volgde één plezante lange singletrack doorheen de statige bossen met een eerder technische intro, meer bepaald wat bochtenwerk, wortels, putten en bulten.  Eens daar voorbij was het rustig genieten op dit smalle spoor doorheen een prachtige omgeving!  De enige spelbreker was de regen die intussen dan toch ook hier was beginnen vallen.  Zat ik eerst enigszins veilig onder het bruine bladerdek van het bos, nu begon alles toch ferm te lekken!  Een andere eenzame rijder stak me voorbij en reed voor me over een tapijt van bruine gevallen herfstbladeren de mistige regen tegemoet.  11.10 u.

Het kon niet op, want tot 26 km werden we weer geleid over nog een track doorheen een statig beukenbos.  Hier was het wat uitkijken geblazen voor de vele wortels die door de regen glibberig konden zijn geworden, alhoewel ik me nergens heb voelen schuiven.  Door twee seingevers werd ik een grote baan over geholpen.  Ik vond het wel raar van nog steeds geen bevoorrading gezien te hebben.  Niet dat ik er nood aan had, maar ik had nog geen splitsing tussen de routes van 30 en 50 km gezien, zodat de stop toch laat kwam voor de kleinste afstand.  Met nog anderen in mijn zog ging het daarna door een zeer lange dreef van de Gewestbossen.  Deze dreef herkende ik van de vorige editie en inderdaad, net zoals toen kwam naar het einde ervan toe de bevoorrading in zicht.  Opgesteld onder een tent voor een klein gebouw.  Een klein meisje vulde er kommetjes met tomatensoep met balletjes.  Er was daar keuze genoeg, want er lagen naast partjes appelsien, verschillende soorten koeken, gevulde koeken, peperkoek en wafels.  Geproefd van de soep en alle lekkers dat me kon bekoren.  De bikers troepten samen onder de tent om uit de regen te zijn en er kwamen er nog steeds nieuwe toe.

De regen was intussen toch wat geminderd, dus weer op pad om aan het einde van de dreef rechtsaf te gaan voor de route van 50 km, samen met een andere biker.  Och ja, dat betekende dat we dadelijk die lastige singletrack voor de wielen gingen krijgen.  Daar had ik vorig jaar wel wat op gevloekt.  Het is een eerder gehavende track met veel wortels, putten en builen waar enige techniek en stuurvaardigheid goed van pas komen!  Nu lag alles er bovendien nog goed nat bij.  Wel, eigenlijk ging het deze keer hier stukken beter dan vorig jaar!  Aan een rustig tempo de wortels en de bochtjes goed doorgekomen zonder veel voet aan de grond te hoeven zetten.  Blijkbaar heb ik dan toch wat bijgeleerd in de loop der jaren.  Ik was net op tijd aan het einde van de track, want drie jongere kerels die ik aan de bevoorrading gezien had, hadden blijkbaar ook de moed gehad om de 50 km uit op rijden en kwamen gezwind naderbij.  Tot 32 km werden we geleid over natte singletracks, gevolgd door een spoor doorheen het bos en langs een veld.

Ik werd een breed zanderig pad midden de bossen op gestuurd alwaar mijn aandacht getrokken werd door het luid roepen van een man.  Een licht gestoorde?  Een roepende in de natte woestijn?  Op wandel met zijn hond misschien?  Niets van dat!  Het bleek een schaapherder te zijn die richtlijnen gaf aan de kudde die netjes over het pad liep, geprangd tussen de hoge grassen aan weerszijden van het pad.  Een golf van wol!  Dit alles exact op het middaguur!  Op 33 km zag ik bikers uit de andere richting komen op een plek waar ik rechtsaf moest.  Redelijk wat nog zelfs.  Dat deed me vermoeden dat dit het begin- en eindpunt was van een grote lus.  Eens rechtsaf staken me nog twee jongere bikers voorbij en daarna nog een enkeling.  De bordjes ter plekke toonden me dat ik intussen de Belgisch-Nederlandse grens had overschreden.  Dat is het voordeel van die eenvormige bordjes die je in de Nederlandse natuurgebieden vindt, of dat nu in Ossendrecht is, dan wel hier op het grondgebied van de gemeente Reusel-De Mierden.  Afwisselend bospaden en leuke singletracks werden m’n deel.  Tot 43 km kregen we eigenlijk niets anders dan een aaneenschakeling van prachtige singletracks in deze schier eindeloze bossen.  Bovendien had het intussen ook opgehouden te regenen.  De paden lagen er hier droog bij, slechts weinig plassen te bespeuren.  Op de paden waar toch grote plassen stonden, kon je er gemakkelijk langs.  Het was zalig om hier te rijden, zelfs bij dit sombere weer.  Tien kilometer singletracks aan één stuk door, waar kan je dat nog vinden!

Tijdens het doorkruisen van de bossen in Reusel-De Mierden kwam een bepaalde track me bekend voor.  Ik vermoedde dat ik dadelijk aan een soort recreatiedomein ging komen waar een grote betonnen sokkel in een vijver staat.  Op 40 km trof ik inderdaad de plek in kwestie.  Ik was er niet zo heel lang geleden nog tijdens een toertocht gepasseerd.  Intussen wist ik nog steeds niet wat dat daar nu eigenlijk dan wel is!  Er kwam een jogger met een grote hond uit een bospad gelopen.  “Het is nu of nooit”, dacht ik toen, “wie hier komt lopen zal wel weten wat dat hier is”.  De Nederlander dus meteen aangesproken.  Het domein in kwestie heet de Spartelvijver, een natuurzwembad aan de Weeldse Dijk in Hooge Mierde.  Ik vroeg aan de man of ik me in het natuurgebied De Utrecht bevond, maar dat was volgens hem niet het geval.  Toen ik nog even met de man aan de praat was, reden er nog drie bikers voorbij en dat waren de laatsten die ik tijdens de rit te zien kreeg.  Tien in totaal sinds de rustplaats.  Afscheid genomen van de jogger die ’s namiddags nog moest gaan werken!  Drie kilometer verder arriveerde ik weer op de plek waar ik tien kilometer eerder de tegenliggers had zien rijden en kwam er een einde aan een prachtige lus waar je op sommige plekken de dennenbomen nog kon ruiken.  En dat kwam beslist niet uit een flesje!  12.45 u.

Er volgde een paadje op de rand van bos en velden waar een koude wind me tegemoet woei.  In de velden stond een windmolentje op een metalen sokkel en in de verte zag ik een witte grenspaal staan, zoals ze langsheen de hele Belgisch-Nederlandse grens te vinden zijn.  Die grenspaal, waaraan net zoals toen bovenaan een pijltje was vastgemaakt, herkende ik van de vorige editie.  Het tellertje klokte 44,5 km af en de klok 12.55 u toen ik op deze plek weer de Gewestbossen van Ravels in dook.  Er volgde een zeer lange dreef met halverwege een zeer vettig en slijkerig stukje.  Ik meen hier bij een vorige editie ooit een biker ontmoet te hebben die er helemaal door zat.  Nog niet lang met biken bezig en misschien per vergissing op de route van 50 km gesukkeld!  In dezelfde dreef kwam ik na 47 km de plek tegen waar de route van 30 km zich bij die van 50 km voegde.  Het begon opnieuw te regenen!

Eens het bos uit bracht een betonbaantje me tot aan een kruispunt met het witte Kapelletje van de Mosdijk aan de zogenaamde leugenbanken.  ,,Voor de kapel staan de leugenbanken '', zegt Jan Van Steen. ,,Soms worden ze ook wel eens Het parlement van Weelde genoemd. Op zomeravonden komt de buurt hier bij elkaar en wordt er gezellig gekletst en gebuurt . Omwille van de sterke verhalen die dan wel eens bovenkomen, kregen de zitbanken de naam leugenbanken mee.'' Van Steen mag dan 79 zijn, hij weet smakelijk te vertellen en begrijpt als geen ander dat je het beste tot laatst moet houden. ,,Weet je waarom de mensen hier zo graag toeven?'', vraagt Van Steen. ,,Omdat je - zelfs als je arm bent - hier in Weelde kunt leven.''

Uiteindelijk bereikte ik weer de meer bewoonde wereld.  Ik begon ook zo stilaan naar het einde te verlangen.  Asfaltbaantjes brachten me weer naar Weelde.  In het laatste betonbaantje staken twee mannen met de zakjes van hun vest vol pijlen me voorbij, hun deel van het parcours opgeruimd, en werd er nog een lusje gemaakt over een bospaadje dat er vandaag ook wat natter bij lag dan anders.  Het begint zo stilaan een gewoonte te worden dat ik als laatste arriveer.  De bikewash was nog operationeel, en hoe!  Met een ferme straal uit een gewone tuinslang kwam alle vuil van Zele en Weelde in één ruk los van de fiets!  Ik was tevreden dat ik ook nog kon gebruik maken van de douches, want mijn fietskleren waren vochtig en nat!  Ook daar was overvloedig warm water voorhanden.  Die zalige douche deed deugd.  In de kantine nog twee flesjes icetea gedronken, terwijl er nog andere natte Rappe Wielers toekwamen met pijlen en materiaal.  Op de terugweg naar huis in Weelde-Statie gestopt en een frietje gestoken in frituur Bels Lijntje.  En net als een jaar of twee geleden vroeg de man me waar ik was gaan rijden.  Hij had er vandaag redelijk wat met bikes op hun wagen zien passeren!

Er daagden zo’n 1200 bikelustigen op.  Dat was blijkbaar iets minder dan vorig jaar, maar niet slecht omwille van de sombere weersvoorspellingen.  De organisatoren waren in ieder geval tevreden over de opkomst.  Bovendien was er geen enkele oproep geweest omwille van pech en waren er geen ongevallen gebeurd.  Daar in Weelde was alles aanwezig wat een biker dromen kan: een pracht van een degelijk afgepijld parcours, zelfs bij dit sombere weer, singletracks à volonté, een verzorgde bevoorrading, een degelijke bikewash onder de dennenbomen en goede douches, zodat man en fiets proper weer naar huis konden!  Elk jaar opnieuw weer een aanrader op Allerheiligen!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be!