|
Cross for the Crocus te Oosterhout (NL) op zondag 04-03-2012.
s Morgens vroeg uit de veren om met de auto vanuit Antwerpen naar Oosterhout nabij Breda te rijden. De mooie foto op de site met een in een kleurrijk pak gehulde biker tegen de achtergrond van een donker bos had de doorslag gegeven voor mijn keuze voor de Cross for the Crocus. Een deels bekende route richting Breda, vermits ik werkzaam ben in een plaats nabij de grens. Ik had wat moeite om de inschrijving te kunnen vinden, vermits ik langsheen de Bredaseweg op diverse plaatsen bikers zag rijden. De twee mannen die er als seingever de oversteek van deze drukke weg bewaakten, zag je in hun opvallende fluojassen al van zeer ver staan. Omdat ik de indruk had dat ze me naar links verwezen, naar een straat waar de bikers uit kwamen, vermoedde ik dat de start daar ergens was, doch die bleek een eindje verder langsheen de hoofdweg te zijn. Wat tijd verloren met het zoeken naar de start. Mijn eigen schuld, ik had wel de straat, maar niet het huisnummer genoteerd. Een eerste parkeerplek aan de andere kant van de weg werd me ontzegd wegens privéterrein, zodat het even zoeken was om achterom onder de brug door te rijden. Daar was nog parkeerplaats op de parking van De Warande naast het Wilhelminakanaal.
Me op de valreep nog kunnen inschrijven, vermits de start voor de route van 75 km om 10.00 u werd gesloten. Daardoor was ik vermoedelijk ook de laatste die voor de lange afstand vertrok, wat me achteraf toch wat in de problemen zou brengen. Ik was namelijk niet enkel de laatste, maar bovendien ook de traagste! We vertrokken achter de Warande over een stukje fietspad langsheen het kanaal om reeds na amper 600 m de bossen in te duiken om er te kunnen genieten van de smalle paadjes op en af. Een mooie opener die u de smaak te pakken deed krijgen. Na 3 km maakten de paadjes plaats voor een track doorheen dichte bossen die er nog vrij vochtig bij lag, echter zonder dat de modder je om de oren vloog. Het was er ook wat uitkijken voor gladde wortels die door de passage van de vorige rijders bloot waren komen te liggen. We vervolgden onze weg over een breed zandpad dat naast een volgens mij indertijd uitgegraven grote vijver lag en passeerden na 5 km een groot golfterrein. Tijdens de intro van deze rit hadden we op deze korte afstand al veel moois voor de wielen gekregen.
We kwamen weer uit in een geasfalteerde wereld ter hoogte van een brug over het Wilhelminakanaal en werden er door een seingever verwezen naar een zanderig pad langsheen het kanaal op je linkerzijde. Een eerder saai stukje dat toch een tweetal kilometer bedroeg. Gelukkig kon je op een spoor links rijden, want het zand in het midden van het pad was al vrij mul geworden. Dan werden we toch naar rechts gestuurd en doken een geoogst maïsveld in en reden tussen het woonhuis en de stallen van een hoeve. Een bordje meldde dat we privéterrein betraden, een mooie geste van de eigenaar, omdat daardoor de eentonigheid van het pad naast het kanaal werd doorbroken. We konden onze route vervolgen over leuke tracks op de grens van bossen en velden om weer naast het kanaal uit te komen. Aan een brug over het kanaal troffen we op 8 km de eerste splitsing tussen enerzijds de route van 25 km en anderzijds de 45 en de 75 km. Volgde een lusje van ongeveer 1 km over een singletrack tussen lage struiken en een paadje langsheen het kanaal. Een brug over om langs de andere kant van het kanaal het talud van de brug af te duiken en onze weg te vervolgen in de tegenovergestelde richting over een fietspad naast een zanderig pad. Even verder werden we naar rechts de bossen in gestuurd om een track te berijden die evenwijdig liep met de zandweg. Het tellertje klokte een 12 km af.
Na deze bochtige track konden we weer even op adem komen terwijl we gedurende 2,5 km over grotendeels verharde paden reden die het golfterrein van daarnet doorkruisten. Al de golfspelers met hun caddies en in hun zondags pak, het is toch een gek gezicht! Deze sport zou aan mij niet besteed zijn. Zo rond 16 km diende zich een prachtige singletrack aan die zich vanaf een chalet over uit de kluiten gewassen heuvels en naast een imposante rij bomen over een heuvelrug slingerde. Omdat we het begin ervan weer voorbijreden heb ik deze nog eens een tweede keer bereden, goed voor 1 km extra. Mooie bossen werden ons deel tot aan een splitsing tussen de korte route en de toeren van 45 en 75 km, ongeveer op 18 km na de start. Tot 23 km konden we ons hartje ophalen op de vele paadjes door dennenbossen en langsheen zandvlakten op de Vrachelse Heide. Een feest voor elke mountainbiker. De doortocht van de heide eindigde aan de grote manege Hoeveneind, gevolgd door een asfaltbaantje dat ons op 25 km naar Oosterhout voerde. We doken weer de heide in en kregen een mengeling van bospaadjes en zanderige wegen voor de wielen geworpen. Op 28 km hadden zich twee fotografen in de open vlakte naast het pad geïnstalleerd. Ik vrees dat mijn foto wel eens mislukt zou kunnen zijn door de chaos van het ogenblik. Want door wandelaars die uit de tegenovergestelde richting kwamen kon de man mij moeilijk in zijn lens vangen, terwijl hij daarna bijna uit zijn schoenen werd gereden door een groepje bikers die me net daar voorbij kwamen gevlogen nadat ik al zo lang alleen op pad was geweest! Hij moest echt opzij springen om zijn hachje te redden! Als de foto al gelukt is, moeten deze snelle en niets ontziende kerels zeker op de achtergrond te zien zijn! Noot: de foto is gelukt en zoals verwacht zie je de snelheidsduivels voorbij vliegen. Ik had wel wat vriendelijker kunnen kijken!
Onmiddellijk na de foto moesten we een grote zandvlakte kruisen. Niet genoeg power om er door te geraken. Gepauzeerd onder de enige boom op een heuveltje. Daar kreeg ik het gezelschap van een groep sympathieke mannen van alle leeftijden: ouder, jonger en jong, ik vermoed een man met zijn vader en zijn zonen. Hij toonde belangstelling voor de plek waar ik mn bike gekocht had, een Lapierre, een merk dat je hier niet zo courant vindt. Uiteraard bij de enige echte BikeAholic in Stabroek, op luttele kilometers van de Nederlandse grens, nabij Bergen-op-Zoom. De mannen haalden net iets te vroeg hun koeken boven water, want eens de zandvlakte nog een tweede keer overwonnen, arriveerden we na 29 km aan de pauze. Daar kon je genoeg vinden om te knabbelen en te drinken: bananen, appels, peperkoek, wafeltjes met honing, warme en koude chocomelk en sportdrank. Een biker die af en toe mn schrijfseltjes op de sites leest, sprak me aan. Dat heb je met een opvallend clublogo! Hij raadde me aan van stevig te eten, want zo dadelijk kwam er een mooi, maar technisch zwaarder stuk van de tocht. De oudste van de groep van daarnet kwam me hetzelfde vertellen. Intussen kwamen er ook vele bikers uit de andere richting die achter de bevoorrading het bos in reden.
Zo maakte ik na de pauze kennis met het vaste parcours van Dorst. Dat technische viel eigenlijk zeer goed mee, alhoewel je hier en daar een tandje bij mocht steken als er heuveltjes in het vizier kwamen. Maar wat een lust om door alle opeenvolgende kombochtjes te kunnen rijden. Ik vermoed wel dat dit parcours veelvuldig bereden wordt, te zien aan de goed vast gereden bodem, hier en daar verstevigd met matten metalen gaas. Wat me opviel was dat sommige paadjes verboden toegang waren voor wandelaars. Iedereen vindt in Dorst dus zijn plekje. Want het parcours kruiste geregeld wandelwegen die ook druk bezocht werden op deze sombere maar droge zondag. Van kilometer 29 tot 35 konden we genieten van de vaste route van Dorst.
We kwamen weer uit de bossen ter hoogte van een kruispunt van asfaltbaantjes. Daar stonden groepjes bikers. Het ging er naar links over een lusje om weer op dezelfde plek te arriveren. Het werd duidelijk waarom daar een aantal bikers stonden. Vermoedelijk wachtend op kameraden. Hier was namelijk de splitsing tussen de routes van 45 km en van 75 km. Ik was wel laat vertrokken, maar kiezen voor de 45 km zou betekenen dat mijn plezier nog slechts tien kilometer zou duren. In het andere geval nog 30! Dus heel gezwind de lange afstand op. En dat was achteraf gezien op een bepaalde manier misschien niet zon goede keuze. Tot 44 km volgden veel bos en snelle paadjes. Eerder saai en eentonig en om kilometers te maken, wat onvermijdelijk is als je een tocht van die lengte op de kaart zet. Men kan niet eindeloos singletracks verwachten. Dus even de automatische piloot op om wat voort te maken en wat tijd te winnen. Want bij aanvang was ik vrij goed gevorderd, maar tussen de 30 en de 40 km wou het minder goed opschieten! Zo omstreeks de 41 km dienden zich vele bultjes aan, net toen ik even een dipje doormaakte en vermoeidheid begon toe te slaan.
Eens deze heuveltjes achter de rug zag ik twee mannen in hun paarse krokusjasjes in het gezelschap van een jongen. Zij hadden daar al een deel van de pijlen opgeruimd omdat de vorige rijder al veertig minuten geleden gepasseerd was! Even geduveld over het feit dat tegenwoordig alles zo snel opgeruimd wordt terwijl ik niet meer de fysiek heb van een vijfentwintigjarige! Geen nood, ik werd diets gemaakt hoe weer op het parcours te geraken en kon mijn weg vervolgen. Boswegen werden mijn deel, tot ik weer een biker in de weer zag met een kniptang aan een boom! Die jonge knullen rijden natuurlijk heel wat sneller en houden geen rekening met een pannenkoek zoals deze op hun parcours! Met een duidelijke uitleg tot het volgende punt geraakt en het bos uitgekomen aan een grote baan. Daar stond een biker uit te leggen hoe een andere late starter weer naar af kon geraken. Gewoon het fietspad langsheen de grote baan volgen! Daar had ik nog geen zin voor. Het alternatief was 2 km verder doorrijden en het eerste het beste verharde paadje naar rechts inslaan tot aan een wildrooster in het bos. Daar zou ik weer pijlen aantreffen. Inderdaad, wildrooster en pijlen gevonden! Het tellertje klokte 48 km af toen ik weer de bossen in dook.
Op 51 km trof ik de tweede pauze aan. Waarschijnlijk waren het vijftal mensen daar al getipt over mijn komst en waren ze blijven wachten naast de auto waarin reeds alle opgeruimde materiaal gestouwd was. Ik werd er verwend met een bekertje cola, peperkoek en ik kreeg nog sultanakoekjes mee voor onderweg. Ik ben nog nooit op een toertocht door zoveel mensen tegelijk in de watten gelegd. Alhoewel men in Halsteren en Woensdrecht ook al de Belg kent die elk jaar weer paraat is en als één van de laatsten de stop op de lange route aandoet! Toch maar vlug weer op pad. Al snel dook de route het vrij toegankelijke deel van het militaire domein De Vijf Eiken in. Goed dat ik daarstraks niet linea recta weer naar af gereden was, anders had ik dit mooie stuk van de tocht gemist. Vele en lange paadjes leidden me door dit mooie heide- en duinengebied en doorheen dennenbossen om omstreeks 57 km uit te komen in een woonwijk in Dorst.
Na enkele straten zag ik een biker in de weer met het verwijderen van een pijl van een lantaarnpaal. Hij zette me weer op de goede weg, waarbij ik dan wel een kort stukje van de route zou missen. Aan de zitbank naar rechts, dan de spoorweg over en aan een stel nadarhekkens zou ik weer toekomen op de plek waar daarstraks de 45 en de 75 km van elkaar splitsten. Probleemloos tot daar geraakt. Het bordje tweede passage 75 km hing er nog. Het traject vervoegde nu de route van 45 km en dook terug de vaste route van Dorst op. Die heb ik dan gevolgd tot ik 65 km op het tellertje zag verschijnen. Nog twee grote witte pijlen zien hangen en vanaf dan niets meer. Vermoedelijk had ik de plek van de eerste stop weer moeten passeren, maar niets daarvan. Ik vertrouwde het zaakje niet meer, merkte dat ik plekken te zien kreeg die ik daarstraks al gehad had, en nadat twee jongens in mijn kielzog hadden gehangen, bij het kruisen van een asfalten wandelweg in een open vlakte, aan de eerste de beste wandelaar de weg terug naar Oosterhout gevraagd. Ik had twee alternatieven, waarvan het tweede volgens de man het mooiste was om te rijden. Even verder naar rechts afslaan op een smal asfalten paadje. Het paadje aan de hand van de beschrijving van de wandelaar gevonden. Het kwam na enkele haakse bochten uit op een rijbaan. Naar links of rechts? Een gokje gewaagd op links. De weg maakte een bocht naar links over een brug en eens de bocht voorbij trof ik een fietspad in rode asfalt. Nogmaals de weg naar De Jonge Renner gevraagd aan een ouder echtpaar. Ik bleek goed gegokt te hebben. Verder tot aan de verkeerslichten en dan rechtsaf. Na 74 km stond ik terug op de parking naast mn wagen die daar nog moederziel alleen was achtergebleven!
Het begon lichtjes te regenen en hoe meer ik de grens naderde, hoe grijzer de hemel werd. En hoe meer ik België binnen reed, hoe harder het regende en hoe dikker het gordijn van opspattend water. Ik had dus geluk gehad van de tocht droog uit te kunnen rijden. Mijn plezier was enigszins vergald door de ongerustheid omtrent de reeds weggehaalde pijlen. Een zware werkweek en bovendien uitzonderlijk op zaterdag van 7 uur s ochtends tot 7 uur s avonds moeten opdraven, zal er ook wel wat mee te maken gehad hebben. Dank zij de aanwijzingen van de bikers die bezig waren met de opruim toch nog het grootste gedeelte van de tocht uit kunnen rijden. Ik ben ooit eens per wagen vanuit Hoogstraten naar Breda gereden via de lokale wegen en stond versteld van het grote bos dat ik net voor het naderen van de stad doorkruiste. Deze toer was dan ook een kans om eens van naderbij kennis te maken met deze streek. Een volgende keer proberen om wat vroeger te vertrekken. Het inschrijvingsgeld ligt wel wat hoger dan normaal, maar wordt besteed aan een nobel doel. Warm aanbevolen en op luttele afstand van de Belgische grens, dus gemakkelijk te bereiken.
Het verslag van deze tocht kan je ook lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.nl en op mountainbike.be en op VTT & Toertochten!
Voor een verslag van MTB-Peter: klik hier!
|
