Toertocht (15-25-35-40-55 km) van de Peltercrossers te Overpelt op zaterdag 18-02-2012.

Omdat ik ’s ochtends nog een punt wilde zetten achter een aantal werkzaamheden, mijn werkplek toch een beetje toonbaar wilde achterlaten en dan thuis mijn bike nog diende te gaan ophalen, was ik pas zeer laat aan de start in Overpelt-Holheide om de toer van De Peltercrossers te komen rijden. Me eerst nog ingeschreven alvorens mijn bike af te laden en m’n schoenen aan te trekken, kwestie van me zeker nog voor sluitingstijd te kunnen aanmelden. Toen ik me dan stond klaar te maken, kwam er nog een late starter toe met zijn wagen en deze mens zou ik weer te zien krijgen na afloop toen ik weer aan de auto toekwam. Het was ruim 14.35 u toen ik de bossen achter de voetbalvelden van Holheide in kon duiken. De man die met een doos de inschrijvingsformulieren in ontvangst nam had net het hazenpad gekozen!

We doken zoals bij alle tochten vanuit Holheide al onmiddellijk de bossen achter de voetbalterreinen in om via een goed van wortels voorzien pad uit te komen in een straat. De hoofdstraat over om dan even verderop rechtsaf een veldweg in te slaan die er in het begin bij nat weer altijd wel wat zompig bij ligt, zodat fiets en kleding niet lang de kans hadden gekregen om proper te blijven. De toer van De Bokkerijders van 14 januari dit jaar vertrok ook langs hier. Na 5,5 km volgde de afsplitsing van de kidstoer en 1 km verder ging ook de korte toer van 25 km zijn eigen weg op. Een vader en zijn zoontje dat voor hem reed, sneden er een kleine lus op een bochtige track door het bos af, zodat ik het duo even later weer voorbij reed. Altijd leuk om zien hoe jonge vaders hun kleine kinderen meenemen op hun ritten om ze warm te maken voor een bezigheid waaraan ze misschien een leven lang plezier zullen beleven. Boswegen en singletracks brachten ons doorheen de bossen van Hobos naar de Groenstraat, doch nu kwamen we een eind voorbij de brug over de ringweg na 8,5 km weer uit de bossen tevoorschijn. De straat over om de smalle tracks in de “dunne dennenbossen” in te rijden, door mij zo genoemd omdat de bomen hier dunne stammen hebben en het bos daardoor een fragiel uitzicht geven. De gevallen boom die de vorige keer het paadje versperde was weggeruimd, tenzij het een ander paadje betrof. Want er lopen hier wel een aantal lange paden evenwijdig met elkaar door deze bossen. En die zien er allemaal eender uit!

Na 10 km kwamen we weer even uit de bossen tevoorschijn in een straatje waarin een grenspaal uit 1770 staat te pronken op het grondgebied van de gemeente Eksel om even verderop rechtsaf de Diestersebaan in te rijden. Na dit verwaarloosbare verhard intermezzo volgden tot 12 km mooie singletracks doorheen de lokale bossen. Hier splitsten de 40 en de 55 km zich van elkaar af. Even getwijfeld of ik voor de lange toer zou gaan, maar omdat ik laat vertrokken was en geen snelle rijder ben, deze keer dan toch maar niet het onderste uit de kan gehaald en voor de 40 gekozen. Door het sombere weer zou het immers al snel donker worden, ook al beginnen de dagen al merkbaar te lengen! Genietbare paadjes die me altijd weer met plezier naar deze streek doen komen werden me voor de wielen geworpen. Tot 14 km volgden bredere boswegen en werd mijn aandacht getrokken door een aanzwellend geluid. Aan een kruispunt van wegen, aan de rand van een bos, veiligheidshalve even stil gehouden om een aantal kerels op hun motoren te laten passeren. De mannen gaven teken dat er nog enkelen op komst waren. Had ik tot dan toe volledig alleen gereden, de drie mannen kort na de start niet meegeteld, nu staken me dan toch nog één biker en een groepje van twee voorbij. Na het bospad ging het een asfaltbaantje over om via een onopvallende track weer de bossen in te duiken en gedurende ruim een kilometer te kunnen genieten van de mooie singletracks die deze streek rijk is.

Nog een eenzame biker haalde me in en na 17 km volgde een goed van wortels voorziene en bultige singletrack die naast een prikkeldraad in het bos liep. Een kilometer verder voegde de lange route van 55 km zich weer bij de 40, althans zo vermoed ik, vermits er verder op het pad ook pijltjes stonden die bedoeld waren voor bikers die uit de andere richting kwamen. Een bosweg voerde ons dan verder in de richting van de grote baan Hasselt-Eindhoven die we omstreeks 19,5 km dienden te kruisen. Het was toen exact 16.00 u. Aan die oversteken zijn sinds kort nieuwe “poortjes” gemaakt uit boomstammen om te verhinderen dat bikers onverhoeds de drukke weg op zouden rijden. Dan ging het de nieuw aangelegde track op die er vaster bij lag dan in de zomer, maar minder vast dan tijdens de toer van De Bokkerijders. Het smeltwater na de recente dooi had het zand wak gemaakt. Het zanderige steile korte klimmetje had me weer liggen. Maar verder was het een plezier om nog eens over deze mooie glooiende track met zijn bultjes op en af te kunnen rijden.

Een jonge knul in een rood-met-wit pak op een cyclocrossfiets vloog me na 21 km voorbij en in zijn zog slaagde ik er deze keer tot mijn vreugde ook weer in om langs deze kant van de Witte Berg boven te geraken. Deze keer werden we er niet via de zanderige achterkant weer naar beneden gestuurd, maar deden een aantal opgespannen linten ons rechtsomkeer maken en langs dezelfde kant weer naar beneden rijden. Eens de heuvel om troffen we de bevoorrading na 22 km. Daar waren nog vijf andere bikers, waaronder de jonge kerel en het groepje van drie dat me daarstraks had ingehaald. Er lagen nog bananen, appelsienen en koeken om te eten. Er was sportdrank en er stond een pot soep op een vuurtje. De twee Peltercrossers die instonden voor de stop waren al in de weer met het opruimen van de spandoeken.

Na de stop werden we via een rondje de andere kant van de Witte Berg op gestuurd, langsheen het paadje met dat paar dikke wortels waarvan ik nu stilaan begin te kennen langs welke kant ik ze het gemakkelijkst kan overwinnen. Dat lukte met een extra krachtinspanning. Spijtig genoeg werden we nu door linten gedwongen om de afdaling aan te vatten doorheen het mulle zand waarin ik bleef steken! Dan weer naar boven via het paadje dat haast ongemerkt tussen de bomen ligt om dan weer het mulle zand in gestuurd te worden en het voor mij onmogelijke paadje steil naar boven te moeten nemen. Dat is daar voor mij even te voet! Toen ik daar puffend boven was gearriveerd hoorde ik het onzalige geluid van een valpartij. De langste kerel van het trio, degene met de blauwe outfit, was bij het afdalen in het mulle zand ten val gekomen en bleef even versuft in het zand zitten! Even blijven wachten tot hij weer terug overeind krabbelde, ook al waren zijn twee makkers gestopt. Het zal minder erg geweest zijn dan het er uit zag, vermits het drietal me later weer gezwind voorbijstak. Zo’n jonge gasten zijn nog kwiek en kunnen wel tegen een stootje.

Dan ging het weer de bossen in over bredere wegen om zo omstreeks 25 km en 27 km mooie singletracks mee te kunnen pikken en even later uit te komen aan de afsluiting omheen de Ford testbaan. Omstreeks 29 km volgde dan de iets meer technische track in een bos. Deze bestaat uit een opeenvolging van korte bochtjes rond boomstammen, vaak dan nog gecombineerd met korte klimmetjes. Op 31 km passeerde ik de track naast de grote met water gevulde put aan een zandwinning, waaruit ik besloot dat we in de buurt van Lommel-Kattenbos waren, vermits de toer van 28 januari hier toen vrij snel na de start passeerde. Eens de zandgroeve voorbij vond ik aan het volgende kruispunt geen pijlen meer, terwijl er vlak na de groeve nog twee hingen. Maar ik trof er een biker aan die gemerkt had dat ik er reed te zoeken. Waarschijnlijk waren die mannen al begonnen met de opruim. Hij toonde me hoe weer op het traject te geraken. Ik kon ook rechtstreeks via een asfaltbaantje weer naar af rijden, maar daar had ik nog geen zin voor! Die asfaltbaan was de weg die door Lommelzand loopt en even verder hingen effectief opnieuw de pijltjes, zodat ik enkel een kleine lus gemist had. Al goed, want er wachtten me nog mooie kilometers in de bossen!

Op 33 km bereikte ik de gekende spoorlijn en arriveerde er aan de overweg in de buurt van het kruispunt van de drukke wegen Hasselt-Eindhoven en Lommel-Overpelt. Om zo weer terecht te komen op de bekende paadjes in de eindeloze bossen van Lommelzand. Op 36 km meende ik tussen de bomen de bevoorrading weer te zien staan. Ik had tijdens de rust inderdaad bikers opgemerkt die een bocht namen in het bos even verderop op een plek waar een lint gespannen was. Die hadden de toer toen dus bijna achter de wielen! Ik had er geen benul van dat de stop zo dicht bij de start was gelegen. Dat betekent dus ook dat die Witte Berg eigenlijk vrij dicht bij Holheide ligt. Want even verder ging het weer de drukke baan Hasselt-Eindhoven over om de bossen in de buurt van Holheide te bereiken. Daar liggen zodanig veel paadjes dat men op die kleine oppervlakte al een toer op zich kan uitstippelen! We kregen inderdaad nog voor een kilometer of vijf mooie tracks en paadjes voor de wielen om te eindigen met een bochtige singletrack die de indruk geeft recent te zijn aangelegd of weer opengemaakt. Om dan weer uit te komen in de straat richting zaal Holheide. Ik had tijdens de toer verschillende plaatsen herkend van de tochten uit Kattenbos en Overpelt van enkele weken geleden, maar deze streek is zo rijk aan paden dat het nooit gaat vervelen en dat geen twee tochten ooit dezelfde zijn! Spijtig dat ik de streek onvoldoende ken om op eigen houtje in deze speeltuin te komen rijden.

De bikewash was nog beschikbaar, ik zal de laatste gebruiker geweest zijn, en ook al houd ik niet zo van hogedruk, ik heb er toch gebruik van gemaakt omdat mijn fietske er toch redelijk vuil uit zag. Dat was te verwachten na de dooi na een stevige veertiendaagse vorstperiode met een bodem die nu vol smeltwater zit. Nochtans was het parcours overal goed te berijden. Een mooi tochtje van de Peltercrossers in deze bosrijke streek. Spijtig dat ik nog weinig andere rijders te zien heb gekregen en dat het een vrij eenzame rit is geworden. Maar dat kwam door mijn late start!

Het verslag van deze toertocht is al te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Toertocht van de Peltercrossers te Overpelt op 18-02-2012 door Rony Rabijns van De Dabbers uit Neerpelt