Haloween-mountainbiketocht (35-45 km) van de Brigand Bikers te Zele op 31-10-2011.

Toen ik de snelweg verliet en aan het grote kruispunt naar rechts richting Zele diende af te slaan, kon ik mijn ogen niet geloven!  Zo’n grote groep bikers had ik nog nooit op een nightride bij elkaar gezien!  Aan de moeilijkheden om een parkeerplekje te vinden te merken, moet er een grote toeloop geweest zijn!  Ik had niet verwacht dat het centrum van Zele zo’n verstedelijkt karakter heeft.  Uiteindelijk toch een plekje gevonden op een plaats die ik nadien gemakkelijk kon terugvinden!  Me bij twee niet onknappe jonge heksen ingeschreven, waarbij ik moeite had om m’n papiertje in te vullen in het halfduister en de luide muziek in het andere gedeelte van de zaal me enigszins irriteerde.  Ik kon de heksen maar met moeite verstaan!

Om 19.45 u door een spook uitgeleide gedaan en van start gegaan voor de toer in het gezelschap van nog redelijk wat anderen.  Maar spoedig zou iedereen uit elkaar getrokken worden!  Na de doortocht van het dorpscentrum bereikten we na 5 km de eerste bossen en reden we voorbij een vreemd verlicht kerkhof achter een metalen afsluiting alwaar zich ook het graf van Laurent Prins bevond!  Het zou al snel blijken dat de Brigand Bikers zich geen moeite gespaard hadden om de sfeer er op diverse plaatsen in te brengen.  Het bospaadje lag er vrij zompig bij en ik kon er rustig alleen over bollen.

Daarna arriveerden we aan het kruispunt dat ik daarnet met de wagen was gepasseerd en dienden we een drukke grote baan over te steken aan de lichten.  Het ging naar links naast de grote weg en even verderop volgde een klimmetje naar een pad dat over een dijk liep.  Ik vermoed naast de Durme, maar ik kon geen water zien.  Deze dijk zouden we dienen te volgen vanaf de zevende tot de twaalfde kilometer, wat op de duur toch wat saai begon te worden.  Want buiten een flauwe maansikkel en het gras langs weerszijden van het smalle paadje, kon je er niets zien, zelfs geen licht in de verte!  Er stonden plakkaten met afbeeldingen van schilderijen, zoals ik er later in straten ook nog zou aantreffen.  Verschillende groepjes staken me voorbij, vooral jonge gasten, en zelf stak ik een viertal voorbij dat de moed had om de tocht te rijden op gewone stadsfietsen en daardoor nog langzamer vooruit kwamen.  Op bepaalde plekken keken vreemde oogjes je vanuit het gras aan!  Even gestopt om de techniek erachter te ontrafelen.  Even eenvoudig als ingenieus bedacht!  Ik zal het geheim bewaren!

Oranje lichten rechts, wat tumult en fluojasjes recht voor, deden vermoeden dat de tocht langsheen de dijk ten einde liep.  De splitsing tussen de beide afstanden was hier aan een brug, waar seingevers hadden postgevat om een veilige oversteek te waarborgen.  De kleinste afstand ging rechtdoor aan de andere zijde van de baan, terwijl de lange afstand naar links de brug over ging!  Na enkele straten belandden we in een zeer zanderig pad tussen, ik vermoed, buitenverblijven, want ik hoorde kinderstemmen in de bossen.  Het was daar goed stompen geblazen om door dat zand te geraken.  Waar je door het zand naar boven diende te kruipen, stond een groepje mensen wat onvriendelijke commentaar te geven.  Het is gemakkelijk van te zeggen hoe het moet als je met de handen in de broekzakken staat!  Verder rechtsaf en ook daar commentaar van mensen die zich stoer wanen in gezelschap en met veel lawaai in het bos wandelden!  Kort na de start ook al!  Is dat misschien de Oost-Vlaamse mentaliteit?  Of al te veel jenever op?

Daarna herkende ik de brug over de snelweg waarover ik ook gereden ben tijdens een tocht die ik op 24 juli 2011 meegedaan had vanuit Waasmunster.  Daar ging het een gehavende singletrack op die zich op de zijflank van het talud van de snelweg bevindt.  Het ging nu vlotter dan toen, want ik zag toch niet waar ik reed!  Er stonden een paar lampen, gevoed door batterijen, om enkele gevaarlijke putten te markeren!  Eens het bos in, was de weg door een lint in twee verdeeld.  De linkerkant voor de bikers, de rechterkant voor wandelaars.  Er liepen er daar heel wat rond en ze waren in ieder geval heel wat vriendelijker dan dezen van daarnet!  Waarschijnlijk konden ze mij niet zien, verblind door mijn megalampen!  Hoog aan een boomtak hing een spook.  Het moet moeite gekost hebben om het daar te hangen!  Eens het bos goed en wel uit, zakten we over het paadje langzaam naar de voet van het talud en hing ik even achter een drietal dat ook met de nodige voorzichtigheid de putten en bulten trotseerde.  Dan rechts een straatje in.

We kruisten de Oudeheerweg, gelukkig dat de jonge nog niet weg was, in Waasmunster en doken een pad in, in een eigenaardige uitgeholde dreef waarvan het middengedeelte nog een stuk lager ligt tussen twee bomenrijen.  Ook dit stukje herkende ik van de toer vanuit Waasmunster.  Ik meen dat hier ook een vast parcours passeert.  In de bomen hing weer een spook te flikkeren.  Later aan de bevoorrading heb ik bestudeerd hoe ze zo’n spook in elkaar geknutseld hadden met een plastieken bol waarin een achterlicht voor de fiets is gemonteerd!  Na de doortocht van de mooie bosweg, ging het naar rechts een straat in met huizen van mensen die beslist geen armoede lijden!  Daarna konden we lekker naar beneden razen over het asfalt en kreeg ik aan een drukker bebouwd kruispunt het gezelschap van twee andere deelnemers.  We doken een paadje tussen de bomen in en het parcours voerde ons over een bizar paadje tussen twee vijvers die bij een verlicht kasteel hoorden.  Daarna kwamen we op paden in een groter bos terecht.

Dan naar boven een brug op en net voor de brug zelf naar rechts een donker pad in op een plek waar bouwwerken aan de gang waren.  Beneden was er veel gedruis van water en toen ik daar naartoe lichtte zag ik een grote bobbel schuim tussen de struiken!  De kerels die boven aan de brug stonden te wachten waren intussen vertrokken en weer uit het zicht verdwenen.  We vervolgden onze weg door een donker bos om uiteindelijk weer aan de brug te arriveren waar de splitsing voorzien was en waar we nu ook het traject van de kortste route dienden te volgen.  Daar was het wat onduidelijk of het nu de bedoeling was dat je de asfaltweg beneden bleef volgen, dan wel een paadje kon nemen op de dijk.  Ik heb voor het asfalt gekozen, met anderen in mijn zog.  Een hele poos reed ik over deze weg met een andere biker in m’n spoor die vermoedelijk mee kwam genieten van m’n licht.  Mijn lichtstraal bescheen het bedauwde gras langs de kanten.  Verderop ging het weer langs een waterloop, de Durme allicht, en via een smal paadje, alwaar mijn volger dan toch voorbijstak, bereikten we de bevoorrading op 25 km.

Aan de stop had men veel moeite gedaan om de sfeer er in te houden met monsters, geraamten, heksen en spoken die verlicht werden door met draadjes allerhande in elkaar gestoken felle gekleurde lampjes, tot een heel kerkhof toe.  Het geluid van twee heksen die in de tent waren opgehangen was buiten beter hoorbaar en op de duur wel enerverend!  De heksen die voor de bevoorrading zorgden mochten er best zijn.  Je diende je stuk peperkoek wel op te vissen uit een grote metalen kooi waarin spinnen zaten!  En stukjes chocolade lagen verstopt in spinrag!  Een vrouw op de schouders getikt die de hele versiering bijna meesleurde toen ze met haar mountainbikeschoen in spinrag bleef haken!  Geen bekenden gespot, tenzij enkele mannen van Straf in Bergaf uit Opwijk en een zeer korte babbel met Dr. Gonzo gehad.  Het was zo’n gezellige drukte in de tent dat het moeite vroeg om weer verder te rijden.

Na de stop dienden we een paadje naast een waterloop te volgen.  Een visser had er zijn tentje in het nachtelijke duister opgesteld en begroette me vanuit zijn piepklein verblijf.  Naast of op het water dobberde in de verte ook een verlicht spook.  Ofwel werd daar ook Halloween gevierd, ofwel maakte het deel uit van de act!  Ik zag een hele trein op het paadje achter me naderen en ik kreeg de opmerking dat ik wel erg veel licht bij had om alleen op pad te zijn!  En dat van slechts twee lampen!  Aan de Penningdreef op het grondgebied Hamme moesten we een kalme grote weg dwarsen aan een kruisbeeld met het opschrift “In het kruis is onze zaligheid gelegen”!  Dat hangt er natuurlijk van af welk kruis men bedoelt!  Ik kan best aannemen dat mijn zaligheid in m’n kruis gelegen is!  Met daaronder een zacht kussentje!  Weer zag ik in de kant vreemde oogjes glinsteren!  Maar deze bewogen bovendien!  Het was een kat!

Veldwegen en landelijke betonbaantjes werden ons deel.  Met veel lawaai schoof één van twee bikers uit over kiezelsteentjes.  Ik weet niet of hij kennismaakte met de plaatselijke grondbedekking.  Even verder reed me een kerel zonder licht tegen redelijke snelheid voorbij, later nog drie anderen zonder licht en op een weinig voorzichtige manier!  Die hadden graag echt Halloween gevierd op het kerkhof!  We bereikten een grote baan in Hamme op 32 km na de start.  In een bos aan een T-kruispunt ontwaarde ik tussen de bladeren in het licht van m’n lampen spookgedaanten, maskers en een heuse berenkop!  Van drie mannen die me inhaalden riep één me toe dat ik zeker niet verloren zou rijden met zo veel licht!

In de Durmestraat in Zele trof ik een biker aan die drie vrouwen op sleeptouw had.  Zij vroegen zich af hoe we aan 45 km gingen geraken nu we al terug in Zele waren!  Plotseling hoorden we een kletterend geluid!  De man was gewoon over een draadafsluiting gereden van een halve meter hoog en drie meter lang, naast de oprit naar een garage, en die in het duister niet te zien was en waardoor de draad van het paaltje gerukt werd!  In een straat die heraangelegd werd, waren bruggetjes uit planken gemaakt, waarlangs we een servitudenweg konden oprijden.  Woonstraten en veldwegen brachten ons tot in de Veldekensstraat in Zele waar mijn aandacht getrokken werd door een mooi gerenoveerd huis waar een nieuw dak werd op gelegd.  Het tellertje klokte toen exact 40 km af.  Tot aan het einde soms voor, dan weer achter het viertal gereden, onder meer in de straten van een industriezone die uiteindelijk uitgaven op de uit betonplaten opgetrokken zijwand van een viaduct.  Na enkele straten in het centrum bereikten we weer de sporthal.  Naast de sporthal stond nog een brug opgesteld, maar die heb ik wijselijk links laten liggen teneinde geen ongelukken te zoeken aan het einde van de rit!

Bike gestald in de bewaakte parking en binnen een kijkje gaan nemen waar een Halloweenfuif al volop aan de gang was!  Een babbeltje met Weetabix en zijn drie makkers die ook vanuit onze contreien naar Hamme waren afgezakt.  Ook Slowlegs gespot, voor het eerst ontmoet op de nightride in Bergen-op-Zoom van 14 oktober jongstleden en vrijdag nog gezien na de Halloweentocht in Wiekevorst.  Het late uur en de lokroep van de tocht voor morgen in Weelde, deden me mijn auto weer opzoeken.  Het zou weer een korte nacht worden!  Een toer met redelijk wat asfalt, maar waarbij het natuurlijk om de sfeer te doen is.  Het moet veel tijd gekost hebben om al die spoken op te hangen en die vreemde oogjes in het gras te verstoppen!  Content dat ik het eens meegemaakt heb!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!