Toertocht (25-35-40-60 km) van de Goorbikers Langdorp te Aarschot op 06-11-2011.

Het was even zoeken naar de start waarbij de GPS me zelfs in een doodlopende straat deed belanden, gevolgd door nog anderen met een bike op hun auto.  Me dan maar geparkeerd in de Marten Lemmensstraat met de hoop van daaruit de start te kunnen vinden.  Er kwamen bikers uit het tunneltje onder de spoorweg.  Een inboorlinge aangesproken die wees naar geparkeerde auto’s en zei dat de start daar was.  Me ingeschreven waarbij wat geduld vereist was omdat bepaalde lidkaarten niet konden gescand worden en de nummers manueel dienden ingevoerd te worden.  Om 9.30 u kon ik vertrekken.  Buiten stond een grote groep kinderen te wachten voor de start van de kidstoer.  Die zou blijken samen te lopen met de eerste kilometers van de lange toer tot aan de Demer.  De kinderen kregen daardoor een zeer mooie rit aangeboden!  De splitsing voor de 60 km volgde trouwens vrij kort na de start van wat een prachtige tocht zou worden.

De eerste tien kilometer van de toer kregen we eigenlijk bijna niets anders dan singletracks aangeboden door eikenbossen en over een bruingekleurd tapijt van gevallen bladeren.  Soms reden we vlak langs diep uitgesneden grachten.  Even verder reden we om een kleine vijver in het bos om na een vijftal kilometer uit dat bos te komen ter hoogte van een rotonde waarop reuzengrote batterijen staan.  Volgde ongeveer een kilometer over het jaagpad langsheen de Demer, een stukje baan om dan naar boven toe de bossen in te duiken over een smal paadje zo omstreeks km 13.  Eens boven herkende ik in de plek het crossparcours van Aarschot.  Daar kregen we tot km 15 leuke paadjes voor de wielen om uit te komen in de Boonzakstraat, Joost mag weten wie zulke straatnamen bedenkt, en even verderop weer de bossen in te duiken.

We bereden prachtige singletracks die zich door statige eikenbossen slingerden, soms zacht klimmend en reden voorbij een aantal “buitenverblijven” die op een helling gebouwd zijn om zo op de vaste route terecht te komen.  Dit ter hoogte van een mooi wit huis dat op een hoger gelegen stuk grond gebouwd is.  Een optrekje waar ik alleen maar van kan dromen!  Daar gaat de vaste route over een stevig klimmend asfaltbaantje.  Het tellertje tikte 19 km af.

We arriveerden aan verkeerslichten op een drukke baan die ik herkende omdat de vaste route daar een steile track op gaat aan de andere zijde van het kruispunt.  Niet mijn favoriete plekje!  Ik ben daar namelijk ooit eens goed gevallen en heb daar lange tijd last van gehad!  Twee vrouwen die me daarnet voorbijgestoken waren en nog hadden kunnen profiteren van het groene licht reden zonder verpinken naar boven!  “Verrek”, dacht ik, “als zij dat kunnen, dan moet mij dat seffens ook lukken”!  Want die vrouwen waren even oud als ik, als je hun beider leeftijden optelt welteverstaan!  Ik raakte nog boven ook!  Een grens verlegd!  Dank u, dames!

Een weinig verderop stond na 20 km de eerste bevoorrading aan een historische toren die langs het vaste parcours ligt.  Een weinig verder is een nieuwe straat die steil naar boven gaat en bebouwd is met allemaal dezelfde huizen.  Een mooie plek om te wonen zolang je goed te been bent!  Ik vraag me af hoe die mensen in de winter bij sneeuw en ijs tot bij hun huis geraken!  Wat appelsien en een stuk banaan gegeten met een beker sportdrank er bij.  De twee singletrack-ladies stonden er ook te knabbelen.  Kennis gemaakt met Drikkie die in mijn geboortedorp woont en voor het eerst heuvelachtiger oorden opzocht met zijn gloednieuwe bike.  Ik speelde hem na het vertrek toch al snel weer kwijt!  Ik werd even later nog door iemand begroet met m’n schuilnaam, maar ik weet niet wie het was!

Klimmen over asfalt en dan links een straatje in om daarna mooie tracks te krijgen in een bos op een plaats die luistert naar de naam Leiberg.  We dienden er over wortels te klimmen om zeer mooie paden te bereiken waarvan er een ons vlak naast een afgrond voerde.  Tot 31 km bereden we met grint verharde veldwegen en asfaltbaantjes.  Bossen en velden werden even ingeruild voor de bewoonde wereld toen we Rillaar doorkruisten tot aan een straat die Pals heet en waar twee oude mannen stonden te praten tegenover het pad dat we in moesten.  Daar ging het weer de velden in en naar boven waar men stevig diende te klimmen over een met wortels bezaaid pad tussen met draad afgespannen velden.  Voor den deze was dat even te voet!  Zo ging het recht de Konijntjesberg op waar we een aantal mooie paden te zien en vooral te voelen kregen.  Ik ben daar naar beneden geraasd over paadjes waarvoor ik vroeger zou afgestapt zijn!  Dus toch iets bijgeleerd!  Een steil klimmetje onder de stam van een omgevallen boom noopte me weer tot afstappen.  De vier bikers die me ingehaald hadden probeerden, maar geen raakte helemaal tot boven.  Voorbij het vervallen huis dat op de flank van de berg staat.  We bereikten de Mottestraat om een vlakker stukje asfalt voor de wielen te krijgen.

Omstreeks 35 km bereikten we weer de oevers van de Demer, ging het de brug over en bereikten we via een paadje door het gras de kerk.  De kerk langs om een servitudenweg in te duiken die achter de tuinen van huizen liep.  Daar was het dokkeren over wortels geblazen.  Naar boven kruipen op dit paadje tussen bomen om uit te komen aan een splitsing ter hoogte van de Vuurmolenstraat.  Even verder passeerden we een oud onbewoond en door bomen overwoekerd huis op de linkerkant.  Die splitsing had ik haast niet opgemerkt!  En anderen evenmin, zoals een vader die met zijn zoon onderweg was, achter me aan kwam en vroeg naar het traject van de 35 km.  Ik zou het tweetal later nog op mijn weg treffen.  Doordat de man mij aanklampte had ik bijna een minilusje gemist!  Op 39 km volgde een zware wortelklim.  Ik zag er nog anderen voor me te voet naar boven klefferen.  De jonge biker achter me haalde het net niet tot boven!  Mooie singletracks voerden er ons doorheen een naaldbos over de Bosberg omstreeks km 40.  Daarna volgde de al even indrukwekkende afdaling van de Bosberg over mooie paadjes tot aan de stenen poort die de naam van de berg draagt.  Het tellertje toonde 43 km.  Daar voegden de andere afstanden zich weer bij de route.

Ook dezen kregen een stuk van de Bosberg te verwerken, want eens de poort voorbij volgde eerst een stevige klim en een reeks plezante tracks om uit te komen aan een gebouw van de watervoorziening.  Daarna over mooie paden weer naar beneden.  Onderweg naar beneden kwam ik vader en zoon weer tegen die langs de kant stonden.  De vader was de versnellingen van z’n bike in orde aan het brengen.  Hij had daar beter nog even mee gewacht, want eens de laatste afdaling genomen, bereikten we de tweede stop op 46 km na de start.  Deze stond naast de spoorlijn opgesteld.  Er waren nog bananen en koekjes te eten.  Een frisse Aquarius was ook welgekomen.  Naast een handvol deelnemers kwam er ook een delegatie Goorbikers toe.

Na de stop ging het via een paadje weer de bossen in en passeerden we een vijftal imposante beuken met kanjers van stammen.  Nog steeds even mooie tracks doorheen loofbossen voerden ons door een landschap dat nu terug iets vlakker was dan daarnet.  Op 52 km bereikten we de Keikopstraat aan een wit kapelletje!  Gedurende de volgende tien kilometer volgde de ene track de andere op en reden we door prachtige bossen, hier en daar onderbroken door de passage van een aantal woonstraten.  De paden slingerden zich op en af door de bossen met af en toe een kuitenbijter.  We passeerden er Kabouterland in een mooi gebouw, midden de bossen!  Een kinderopvang?  Men zou voor minder kabouter willen zijn!  Op 55 km had ik een déjà-vue gevoel toen ik in het bos een fietspad in asfalt kruiste en een zandpad diende in te slaan wat overging in een weer even mooie track over wortels en bladeren.  Dat ik daar toen ook gedacht heb van “het einde komt in zicht” omdat ik in de verte een trein hoorde rijden.  Maar dat einde was nog lang niet in zicht!

Het traject loodste ons over de Molenheide waarbij we ineens de Heimolen voor ons zagen opdoemen!  Die dateert uit 1662 en stond aan “Den Oude Stok”.  De laatste molenaar rolde zijn matten in 1958.  Na eerst in verval te zijn geraakt, werd de molen nadien gerestaureerd.  Als er wind is maalt hij elke zondag tussen 10.00 en 13.00 u.  Vorig jaar verpestte ik hier de foto van een stel dat hier met een cabrio stond.  Want ik moet daar mee op staan!  Ik weet niet of het hen om de molen dan wel om de cabrio te doen was!  Ik verwachtte zo stilaan het einde van de rit, maar niets daarvan!  Vanaf 55 km, aan de molen, tot 65 km kwamen er nog zeer mooie tracks door de bossen, afgewisseld met enkele straten.  Ik begon toch wat ongerust te worden omdat het maar bleef doorgaan en we weer een bos in gestuurd werden, terwijl ik het einde verwachtte!  Want ik klokte uiteindelijk 72 km af!    Mijn tellertje had ik nochtans pas goed afgesteld na het vervangen van de batterij, de wielomtrek gemeten in millimeter!  Naar het einde toe hingen er ook zeer weinig pijlen en op een bepaalde plaats zag ik verderaf rechts van me ook weer pijlen hangen wat verwarrend was.  Maar de beloning voor de extra inspanning was de moeite waard: tracks à volonté!

Toen ik weer een bos werd ingestuurd zag ik voor me nog bikers!  Het waren de vader en de zoon!  De Heilige Geest was afwezig.  Geprobeerd van hen bij te benen, maar een klimmetje verplichtte me van af te stappen!  De vermoeidheid begon zich te wreken!  Er reden daar ook enkele jonge kerels rond met hun brommertjes op een plek waar op een hoogte een sluikstort lag!  Ik heb onderweg nog plekken gezien waar mensen zich ontdaan hadden van afval of rommel.  Niet te schatten dat mensen hun omgeving zo naar de knoppen helpen!  En dat terwijl ik op mijn weg drie lege flesjes van Aquarius heb opgeraapt die vermoedelijk uit de achterzakken van andere bikers waren gevallen.  Ik was dus letterlijk bezembiker zonder borstel!  Uiteindelijk bereikte ik weer de bewoonde wereld na wat zoeken omdat er vermoedelijk pijlen weg waren.  Om aan de spoorweg een Goorbiker te treffen die me dan uitgelegd heeft hoe ik weer aan de kantine kon geraken.  Meteen mijn felicitaties overgemaakt voor hun prachtige parcours.  De tweede spoorweg over en dan rechts!  Ik had 72 km op m’n tellertje staan!  Trek er daar drie af voor de verplaatsing naar de auto!  De vader en de zoon waren ook net toegekomen en voor het laatste stuk op sleeptouw genomen door één van de Goorbikers.  En zo was deze Pinoccio weer de laatste om te arriveren!

De Goorbikers waren de kantine aan het dweilen.  Goed dat hun vrouwen dat niet gezien hebben, of ze mogen dat thuis ook beginnen doen!  Ik ben toch nog aan drinken en broodjes met kaas geraakt!  En die hebben mij gesmaakt.  Net zoals de zeer mooie toer!  Wat een prachtig parcours dat de Goorbikers uitgestippeld hadden in deze bosrijke streek!  Daar kan je alleen maar superlatieven voor uit de kast halen!  Ik heb mezelf ook overtroffen, toch wat grenzen weten te verleggen, wat meer durf gehad, ook al viel m’n gemiddelde dan toch lager uit dan verwacht en zal ik wel nooit een held worden!  Tenzij ik later de andere ouderlingen in het rusthuis kan overklassen met mijn rolwagentje!

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you en mountainbike.be!xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Een filmpje van deze tocht door Philippe Duthoit van MTB De Zoenk