Van Trier – Bosduin Classic (30-45 km) van De Heidestoempers en Wielerclub Bosduin te Kalmthout.

Thuis met de bike vertrokken om 8.30 u via de straten die langsheen de spoorlijn Antwerpen-Roosendaal liggen.  Vorige week ben ik langs dezelfde route naar Essen gereden en toen had ik al na enkele kilometers pijn in mijn billen!  Deze keer gelukkig niets van dat.  Maar omdat ik zon gezien had, had ik in tegenstelling tot de vorige keren mijn korte broek niet onder de lange aangetrokken!  Met een koude kont tot gevolg!  Want het was verdorie maar frisjes!  Op de kilometerslange straat naast de spoorweg tussen Kapellen en Heide-Kalmthout, waar de bewoners van de dure villa’s de treinen op een boogscheut van hun hebben en houden kunnen zien passeren, hoorde ik al van ver mijn nicknaam roepen.  Het was MTBiker from Berendrecht die meereed met een groepje wielertoeristen.  Vorige zondag kwam ik hem ook tegen!  Het is duidelijk dat hij de bike tijdelijk weer heeft ingeruild voor de racefiets.  Even voor de gesloten overweg gestaan toen twee treinen uit tegenovergestelde richtingen in het station Heide arriveerden.  Het was even aanschuiven aan de inschrijving, maar het ging vlot vooruit.  Trotsebelg en cracra, twee clubgenoten, waren er ook.  Als tragere iets vroeger vertrokken, zo rond 9.30 u, na rubber-12 bericht te hebben dat de jacht om me in te halen open was!  Maar de rubber was zich thuis nog aan het klaarmaken.  Hij woont dan ook vlakbij!

Vertrokken via het industrieterrein achter de Garage Van Trier en dan een stukje langsheen de drukke Brasschaatsesteenweg.  Even verder doken we rechts het bos in.  Daar was het al wat duwen geblazen over de natte ondergrond terwijl men wat moest uitkijken voor wortels.  Even verderop reed pcdoc me voorbij.  Hij was op zijn stappen moeten terugkeren, omdat hij de pijlen van de wegrit had gevolgd!  Het ontbreken van off-road had zijn eurocent doen vallen!  Aanpikken was voor deze trage niet weggelegd.  De eerste tien kilometer voelde ik me wat opgejaagd, want het was druk op de paadjes.  Aan de kant gaan was niet altijd een optie, want er waren lange treintjes op de tracks en daar raak je zo gemakkelijk niet weer tussen.  In het eerste deel zaten een aantal leuke stukken off-road, soms wel te lange rechte paden door de bossen en toch ook redelijk wat asfalt.  We waren Kalmthout al snel uit en via Kapellen werden we richting Brasschaat gestuurd, om daar aan het kruispunt van de Bredabaan en de Sint-Jobsteenweg het militair domein in te duiken.  We reden er door een immense vlakte vol bruine grassen.  De militaire domeinen zijn vaak nog de enige ongerepte natuurgebieden.  Hopelijk vallen ze niet ten prooi aan verkoop of verkaveling, zodat ook de volgende generaties hier nog van kunnen genieten wanneer wij er niet meer zijn.

Toen we na de doortocht van het militair domein via een bosweg die achter de hoeve-met-torentje op de Brechtsebaan loopt, die Brechtsebaan overstaken en via de nu geopende groene poort het privédomein binnenreden, wist ik dat we er zouden passeren!  Ik zei het tegen Trotsebelg.  Hij en cracra hadden me intussen bijgebeend.  En inderdaad, na enkele bredere veldwegen en een pad door het bos doemde het ineens van tussen de bomen op.  Het vervallen kasteel Nottebohm met de allures van een Adams-family-house!  Na iets meer dan honderd jaar (de gevel vermeldt het jaar 1904 dacht ik) is het dak al gedeeltelijk ingestort.  De heer Nottebohm zal nooit vermoed hebben dat honderd jaar later bikers met helmen op hun hoofd en in kleurige pakken gestoken zijn kasteel zouden voorbijrijden.  Met hun blitse fietsen vol technische hoogstandjes en uitgerust met technologische hebbedingetjes zoals een gps en een gsm in het zakje van hun truitjes!  Of hoe op deze bizarre plek het heden raakt aan het verleden en zijn vergane glorie.  Deze plek intrigeert me, omdat ze de pijnlijke illustratie is van de vergankelijkheid van het leven.  Wat we ook vergaren, hoe hard we ook ons best doen om kennis op te doen en zaken te leren, het is allemaal weg van zodra we onze laatste adem uitblazen.  Een reden te meer om met volle teugen te genieten van deze zonnige zondag begin maart!  Ik ben niet de enige die deze plek zomaar voorbij rijd, want twee bikers die ons daarnet waren voorbijgestoken, waren gestopt en één ervan onderwierp de kelderramen aan een nauwkeuriger onderzoek.  Ik denk niet dat er binnen nog veel te zien zal zijn.  Alles ten prooi gevallen aan verval en vandalen.  Nottebohm was nochtans een mecenas voor de stad Antwerpen, hij behield zijn fortuin niet enkel voor eigen gebruik.  Zijn naam leeft nog voort, want de bijbehorende kasteelhoeve werd een aantal jaren geleden volledig gerenoveerd en herbergt naast een restaurant ook de Nottebohmkliniek waar je terecht kan om uw sportieve prestaties en conditie te laten testen en je te laten opmeten.  Je kan het kasteel zien op de bijgevoegde prentkaart, weliswaar in betere tijden!

Nadat we het vervallen kasteel achter ons hadden gelaten kwamen we uit op de Mieksebaan en werden we via het Sanatorium De Mick en enkele bospaden geloodst richting de statige dreven van Brasschaat Maria-Ter-Heide of Polygoon in de volksmond geheten.  Dreven die door bossen lopen die ingepalmd werden door rijke mensen die er hun villa’s neerpootten.  Even verderop was de meer dan goed voorziene bevoorrading met sportdrank, wafels met en zonder chocolade, zoute sultana’s, koeken en bananen.  Ik heb er in ieder geval goed mijn best aan gedaan, zodat de organiserende club aan mijn deelname niet zo veel zal verdiend hebben, waarvoor mijn excuses!  Ook rubber-12 had ons intussen ingehaald.

Na het oversteken van de Bredabaan doken we de wijk in waar de oude huizen van het vroegere militaire personeel staan in de statige bossen.  Jammer genoeg waren ook hier bepaalde paadjes en doorsteken aan verharding en bestrating ten prooi gevallen.  Het gedeelte van de tocht na de bevoorrading was mooier en bevatte meer off-road dan het eerste gedeelte.  De lange aanloop over de betonbaan naast het vliegveld buiten beschouwing gelaten.  Trotsebelg meende daar dat hij hier tijdens zijn schooltijd ooit op bezoek was geweest.  Zijn pijp was zo stilaan aan het uitgaan.  Van vroegere edities wist ik dat we dra een moeilijk paadje naast een voormalig stuk spoorlijn voor de wielen zouden krijgen.  Even verder was een splitsing tussen de afstanden.  Voor mij was het naar links.  We doken een soort heidelandschap in met bruin gekleurde grassen.  Ik heb een hele tijd in het spoor kunnen rijden van een cyclocrosser in een mooi blauw pak.  Het bleek nog een jonge kerel te zijn.  Ik hing er even voor nadat hij een afslag voorbij was en op zijn stappen moest terugkeren.  Toen we weer het bos in doken had ik wat moeite om over een gehavend pad met bulten en putten, bochten en wortels te geraken.  Even gestopt om de achteropkomers te laten passeren, en weg was ook de crosser!  De soms grote plassen waren meestal langs de zijkanten te omzeilen.  De laatste vijf kilometers begon ik het zwaar te krijgen toen we over het zogenaamde “klein schietveld” werden gejaagd.  De grond lag er zompig bij, je werd er als het ware door aangezogen.  Nog een geluk dat de vele voorgangers al een redelijk paadje hadden gebaand.  Naar rechts en even verderop kwamen we weer de industriezone binnengereden.  De toer zat er op, ik had me geamuseerd.  Ik werd bij het binnenkomen aangesproken door twee mannen uit Hoboken die zich in een beschrijving in één van m’n eerdere schrijfseltjes hadden herkend.  Of hoe het internet mensen samen brengt!  De rubber deed alsof hij zijn chronometer afklokte om te zien hoe veel later als de anderen ik binnenkwam!  De babbeltijd met de twee mannen mocht niet in mindering gebracht worden wegens niet te bewijzen!

Maar wij gingen bijlange nog niet naar huis.  Cracra en Trotsebelg zaten in het gezelschap van rubber-12 en SilverFokske.  Deze laatste wist mij ooit op dit forum te vertellen van wie dat vervallen kasteel indertijd geweest was.  Ooit kwamen wij elkaar tegen na een tocht en nu, enkele jaren later, behoort hij tot de vaste clan van mensen die ik regelmatig op zondag tegen het lijf loop.  Ook pcdoc en Lies uit Roosendaal kwamen er nog even bij zitten.  De Tongerlo en een koppel braadworsten tussen broodjes gingen goed naar binnen.  En vandaag kunnen we er nog eens prat op gaan dat we, buiten enkele Van Trier-rijders, weer de laatsten waren om op te krassen!  Zelfs renners van de club waren al naar huis vertrokken.  Ik hoorde er ene zeggen dat “hij een goed huwelijk had” (en het met andere woorden niet kon maken van veel te laat weer thuis te komen)!  Via huize rubber-12 weer naar huis (wat tijdschriften meegekregen met tests van bikes) en de fiets uitzonderlijk vuil in de garage gezet na een totale rit van 75 km!  Ik hoef volgende week niet te gaan werken!  En omdat voor de volgende twee dagen nog zonnig weer verwacht wordt, is het de ideale moment om buiten te komen en hoef ik geen zonde te maken van de tijd van het poetsen!  Ik heb nu wat hoofdpijn!  Misschien van de eerste zon?

Link: http://forum.mountainbike.be/viewtopic.php?p=1186476#1186476

06-03-2011 om 20:13 geschreven door StrammerMax

Dennis van BikeAholic vertelt: we zijn gestart...


7 jaar geleden begon ik met de fiets naar het werk te rijden. Ik had al snel de smaak te pakken en na een paar weken reed ik rond in nieuwe tenue en op een gloednieuwe bike!
Gebeten door het virus.

In de volgende jaren werd het fietsen steeds intensiever en begon ik ook meer zelf aan de fiets te sleutelen, tot ik op een moment eigenlijk nooit meer naar de fietsenmaker moest.

Ik merkte dat ik het sleutelen goed onder de knie kreeg en dat ik het ook heel graag deed.
Meer en meer vrienden kwamen ook langs om eens een band te vervangen of andere onderdelen te monteren, en zo groeide mijn bezigheid gestaag.

Stilaan begon ik te dromen van een eigen fietsenwinkel.

Ondertussen was ik gestart met een opleiding fietsenmaker. Na 2 jaar en nog een jaar bedrijfsbeheer stond ik in Juni 2010 met mijn “diploma” fietsenmaker in de hand voor een nieuw tijdperk. Ik ging er aan beginnen.

Na een lange zoektocht had ik mijn locatie gevonden. De oude wasserij in de Abtsdreef in Stabroek bleek een geschikte locatie.

Intussen zijn we gestart met de inrichting en staat het tijdelijk reclamepaneel al te pronken.

BikeAholic, Abtsdreef 13, 2940 Stabroek.

01-03-2011 om 00:32 geschreven door StrammerMax

Toertocht van WTC 't Pedalleke (17-25-42 km) te Essen-Wildert.

Op deze sombere zondagochtend, maar gelukkig droog na een namiddag en nacht regen gisteren, weer op tijd uit de veren om de fiets van stal te halen.  Na een stevig ontbijt om 8.30 u van thuis uit met de bike vertrokken naar Wildert, een ritje van 18 km.  Ik kende de weg naar ginder niet, ook al ben ik vorig jaar hier ook komen biken, maar toen ben ik vanuit Kalmthout met rubber-12 naar hier gekomen.  Het is zo dat ik uiteindelijk niets anders diende te doen dan de spoorweg Antwerpen-Roosendaal te volgen.  Daar lopen op diverse plaatsen straten naast en tussen Kalmthout en Wildert een fietspad.  Aan een brug over de spoorweg diende ik de grote baan te kruisen, dat had ik op de routeplanner gezien.  Eens de spoorweg over in Wildert, zag ik mensen bikes van hun auto halen, dus het kon niet ver meer wezen.  Ik kwam in ieder geval zonder zoeken ter plaatse aan.  De start was weer vanuit de oude feestzaal uit Jezukes tijd, waar de pilaren nog voorzien zijn van spiegeltjes zoals dat moet geweest zijn in de tijd van de oude danszalen en spiegeltenten.  Cracra, de voorzitter van de Papegaaien, was in de weer met het verspreiden van folders en flyers voor zijn binnenkort te openen gloednieuwe revolutionaire fietsenzaak in onze thuishaven Stabroek.

Een berichtje gestuurd naar rubber-12 dat de jacht geopend was en samen met cracra vertrokken even over halftien  Het begin van de tocht was veelbelovend.  We reden door bossen over een track met heuveltjes en bochtjes.  Zijn dat de Wildertse Duinen?  We staken twee maal dezelfde man en vrouw voorbij, omdat we door ons gekwebbel de afslag gemist hadden en op onze stappen dienden terug te keren.  Van zodra de eerste heuvelachtige singletrack zich aandiende, raakte ik al snel achterop.  Zo’n jong geweld kan ik niet lang blijven volgen.  In de buurt van het college, en dat moet wel een grote school zijn, te zien aan de gebouwen, diende zich een eerste ploeterstrook aan.  In de eerste kilometers zaten redelijk wat rustige asfaltbaantjes tussen de velden.  Van zodra het parcours overging in onverhard, was het duwen geblazen, niet alleen omwille van de modderige ondergrond, maar ook door de forse wind.  Gelukkig waren er ook stukken met de wind in de rug, wat de snelheid toch merkbaar ten goede kwam!  Na één van die modderstroken ben ik even blijven staan om wat te drinken en te zien hoe de groepjes bikers die in de verte naderden door de modder ploeterden.

Dan reden we over de Moerkantsebaan en was het duidelijk dat we in Nederland kwamen aan een rondpunt op de hoofdweg die loopt van Huijbergen naar Wouwse Plantage en waar ik passeer wanneer ik daar de toertocht meepik.  Op die plek reikt de gemeente Essen tot vlak tegen die baan.  Even verderop sloeg het parcours rechtsaf.  Op die veldweg was de splitsing tussen de 30 en de 40 km.  Ik reed rechtdoor en de tragere biker die even in mijn wiel was komen hangen om uit de wind te zijn, sloeg linksaf voor de 30 km.  Na nog enkele veldwegen doken we de bossen in om er weer een leuke singeltrack voorgeschoteld te krijgen.  Op deze extra lus voor de langste afstand heb ik niet veel deelnemers gezien.  Ergens in het bos stond een half vergane caravan waar we volgens mij ook gepasseerd zijn tijdens de door-dik-en-dun-roparunteam-toertocht vanuit Hoogerheide op 30 januari.  Ik herinner me dat Robby VG, waarmee ik samen reed, dat toen opmerkte.  Even later reed ik rakelings langs de voet van een aanzienlijk hoge met dennen begroeide “berg”.  Na een modderig straatje zag ik bikers van links afkomen en wist ik dat de beide afstanden weer samen kwamen.  Ik ben daar even naar links afgedraaid om die “berg”, die een stuk boven het landschap uitsteekt, van naderbij te bekijken.  Ik denk dat daar vorig jaar foto’s genomen zijn voor de Papegaaienrit waarvan er recent een roadbook in O2-bikers verschenen is, maar ik ben niet zeker.

Terug op weg werd ik begroet door MTBiker from Berendrecht die samen met een jongere man op eigen houtje op pad was, want hij reed in de tegenovergestelde richting.  Enkele honderden meters verder was de bevoorrading.  Tot mijn verbazing stond rubber-12 zich daar al te goed te doen aan de soep.  Waarschijnlijk zat hij me op de hielen net toen ik de andere kant uit ging om die berg eens van de andere zijde te bekijken.  Aan de bevoorrading was lekkere warme soep, ik vermoed gezouten sultana’s daarbij, kwartjes sinaasappel, suikerwafels, peperkoek en sportdrank.  De vrouwen onder het tentzeil hadden hun werk om de bikers van al dat lekkers te kunnen voorzien.  En op zo’n plek als deze hoor je zowel onder als buiten de tent de talen brabbelen die hier aan beide kanten van de grens gesproken worden.  Vorig jaar was de pauze ook hier.

Het tweede deel van de toer was mooier omdat de off-road-stukken langer waren, we daardoor langer in de bossen zaten en we leuke tracks voor de wielen geworpen kregen.  Zo nu en dan was het even doorduwen geblazen wanneer een modderstrook diende overwonnen te worden.  Rubber moest even aan de kant toen zijn pedaal losgekomen was van de rest van z’n fiets.  De speeltijd eindigde op de Verbindingsstraat, want dat betekent een kilometer of twee, drie over asfalt aan de rand van de Kalmthoutse heide.  Dan naar rechts en voorbij een soort jachthuis.  Vorig jaar was daar beweging, nu waren alle luiken gesloten.  Vanaf het jachthuis moesten we een goed van plassen voorziene dreef langs.  De rubber, die sinds zijn kortstondige technische panne, even achterop was geraakt, schoot me ineens weer voorbij alsof hij ergens wezen moest.  Hij zal zeker wraak hebben willen nemen voor het feit dat ik van zijn oponthoud gebruik had gemaakt om wat voorsprong op te bouwen!  Naar het einde toe volgde nog een leuk stuk over een track door hetzelfde bos waarlangs we vanochtend vertrokken waren.  Een mooie afsluiter van deze rit.  Want toen de bebouwing weer intenser werd, kruisten we de spoorweg, en dat betekende dat deze rit er na 42 km op zat.

De oude feestzaal zat nog goed vol.  SilverFokske, en de Papegaaien Kris, Steven en cracra hadden ook de toer gereden.  Even later kwam een biker zich voorstellen als Gerard Butter, een naam mij bekend van het Nederlandse forum.  Zo kan ik me weer iemand meer voorstellen wanneer diens naam op het scherm van de pc komt om zijn zeg te doen over alles wat er hier te beleven valt!  Ook Lies en Pcdoc waren present.  En deze laatste wist te zeggen dat volgende week de laatste tocht uit de streek gereden wordt, meer bepaald de Van Trier Bosduin Classic te Kalmthout.  De kalender die ik opstelde voor het seizoen winter 2010-2011 in onze streken loopt inderdaad op zijn einde.  Jammer, maar helaas.  We zullen weer verdere oorden dienen op te zoeken.  Maar anderzijds kunnen we dan misschien toch stilaan beginnen hopen op beter en warmer weer!  De dagen beginnen al terug te lengen!  En vergeet niet de nightride van De Leeuw van Vlaanderen in Zandvliet op 18 maart 2011!

Met rubber-12 weer richting thuis gereden.  Ineens daagde SilverFokske weer op die ergens een afslag had gemist richting Brecht.  Bij rubber thuis kort twee van zijn fietsen eens getest met het oog op de aankoop van een nieuw exemplaar na de diefstal van mijn geliefd fietske.  Bij aankomst thuis een mooie 80 km op het tellertje.  Het was vandaag een tochtje met redelijk wat asfaltbaantjes in, maar toch geregeld mooie off-road stukken.  Hier en daar wat ploeterwerk, maar dat viel eigenlijk nog best mee na de vele regen van de afgelopen dagen en weken.  Spijtig van het sombere weer, maar ik heb er in ieder geval veel plezier aan beleefd en over de organisatie valt geen slecht woord te vertellen.  Met dank aan de mensen die op gevaarlijke plekken postgevat hadden als seingever!

De tocht in Mol-Wezel van vandaag zal wel van een ander kaliber geweest zijn, maar daar komen zo veel bikers op af en bovendien heb ik recent nog in Lommel-Kattenbos en Balen-Keiheuvel gereden en de lange afstanden kwamen daar ook voorbij.  Ik zag er wat tegen op om tot ginder te rijden en omdat ik met de bike van thuis uit ben vertrokken had ik vandaag toch ook een toer van 80 km en was ik eens wat "vroeger" thuis dan anders!

Link: http://forum.mountainbike.be/viewtopic.php?p=1183718#1183718

Link: http://www.mountainbike.nl/forum/viewtopic.php?f=5&t=71024&p=1277352#p1277352

27-02-2011 om 23:51 geschreven door StrammerMax

Vandaag ook in Lichtaart komen rijden.  Het zag er ’s morgens anders maar somber uit.  En het was koud.  Toen ik goed onderweg was begon het op de Antwerpse ring te regenen, op de E34 was het droog, maar eens ik dichter bij de start kwam, begon het nog te sneeuwen ook!  In volle rit viel dan nog de GPS van de autoruit omdat de zuignap loste en door aan het schermpje te komen was de route weg!  Dan kon ik moeilijk een parkeerplaats vinden en diende ik nog eens een ommetje te maken.  Eens m’n fiets klaar en m’n schoenen aan kon ik de inschrijving niet vinden, want de bikers kwamen van en gingen langs alle kanten.  Degenen die ik aansprak wisten het niet of waren zelf het noorden kwijt, zoekend naar de afspuitstand.  De kantine was helemaal achteraan.  Bij nader toezien was ik hier vroeger al eens geweest.  Ik meen dat er toen bij aankomst Jägermeister geschonken werd in glazen buisjes.  En dat er aan de afspuitstand een ingenieus systeem uitgedacht was om je bike te kunnen vastzetten in haken die op autowielen gemonteerd waren.  Dat bleek naderhand nu ook weer zo te zijn.  Door al m’n gezoek en geklooi was ik pas om 10.30 u op pad voor de rit zelf!

Vertrokken tijdens een sneeuwbui.  Gelukkig doken we na een paar zompige veldwegen en banen de bossen in, waar ik minder hinder had van de sneeuw.  De route was duidelijk aangegeven en aan de splitsingen stonden nette bordjes opgesteld.  Naast een track werd je zelfs moed ingesproken door een bordje met “goed bezig” en een opgestoken duim.  Het zag er allemaal zeer professioneel uit.  De route beschrijven is moeilijk, want we doken de bossen in en kwamen er eigenlijk omzeggens niet meer uit.  Bospaden en singletracks wisselden elkaar af en geregeld werden we getrakteerd op een klimmetje, gevolgd door een leuke afdaling.  Tijdens de eerste kilometers werden we over een zanderig cyclocrossparcours gestuurd.  De zanderige klimmen raakte ik niet tot boven op.  Gelukkig wel waar een fotograaf had postgevat, om dan te moeten vaststellen dat die kerel een close-up maakte van mijn smoelwerk in plaats van van mijn klimprestatie!  De lus eindigde omzeggens waar ze begonnen was en dan werden we een soort holle weg in gestuurd en naar het volgende speelbos geleid.

Door mijn late start had ik het parcours voor mij alleen, maar heb ik onderweg niet veel bikers gezien, zodat het een eenzame rit is geworden.  Er zijn er mij nog voorbijgestoken, maar daar waren er allicht ook tussen die op eigen houtje kwamen biken over de vaste routes.  Het sneeuwen hield op en bij momenten had ik zelfs de indruk dat de zon achter de grijze wolken moeite probeerde te doen.  We volgden stukken van de vaste routes, waar soms van afgeweken werd om te passeren langs een interessante plek met een klimmetje en afdaling.  Ik herkende bepaalde plaatsen van deze routes, maar ze zijn voor mij zeker geen bekend terrein.  Zo dat kitscherige witte huis in die klimmende straat, kort na de spoorwegovergang en het feit dat bepaalde tracks na een afdaling ineens uitgeven op een drukke straat!  Ook de afdaling naast het kerkhof kregen we voor de wielen geschoven.  Doordat de slagbomen toe waren kon ik eens goed lurken aan het slurfje van mijn drinkzak.  Ondanks mijn trage tempo tikten de kilometers toch lustig verder op het tellertje.  Het ging goed, ik voelde mij nog lang niet moe.

Toen ik al ruim over de helft van de 46 km was, begon ik te denken dat de bevoorrading al opgedoekt was.  Maar niets van dat!  Op 30 km diende ze zich tenslotte aan.  Ik kreeg er een goed hete kop lekkere soep, er waren wafels, appelsienen en nog een paar stukken banaan om te eten.  Ik zal er wel ver de laatste geweest zijn.  Van één van de vrouwen kreeg ik te horen dat ze nog wachtten op de rijders van de club die als laatsten het parcours bereden.  En dat er daar ene bij was die tot vijf koppen soep naar binnen goot!  Dat was voor mij een geruststelling!  Dan kon ik ze voor blijven terwijl die kerel zijn soep slurpte!  Iemand moet aan de bevoorrading gezegd hebben dat er nog minstens één rijder op komst was, maar ik weet niet of het op mij bedoeld was.  Want de rubber zit op een beter wei deze dagen, dus hij kan het niet geweest zijn!

Na de bevoorrading volgden nog leuke stukken en amusante tracks door de bossen.  Er was zelfs een track bij die zeer goed te berijden was, zeer vast lag, maar waar je bijna duizelig werd van de opeenvolgende bochtjes!  De Redbull-babes hadden reeds het hazenpad gekozen, maar zoals meerderen reeds schreven kon je zien waar ze ongeveer gestaan moeten hebben bij de aanvang van de laatste vijf kilometers!  Daar lag een zooi van blikjes.  Ik denk nochtans niet dat het allemaal van deze toer was, want ik heb ook blikjes van andere frisdranken en van bier zien liggen.  En dan te bedenken dat ik de moeite doe om lege melkkartons uit te spoelen alvorens ze in de blauwe zak te steken!  Er is een tijd geweest dat mijn familie mij uitlachte omdat ik afval sorteerde vanaf de intrede van bijvoorbeeld de glasbakken!  Nu moet iedereen dat doen!  Het spijtige van deze streek is ook dat de bossen vaak ontsierd worden door allerlei koterijen en would-be-buitenverblijven.  Een chalet, tot daar nog aan toe, maar al die rommel die daar soms rond ligt!  Een kotje voor tuingerief, stookhout onder een gescheurde plastiek, een kapotte stenen pompoen naast een gammele brievenbus!  Zelfs een oud kader van een schilderij heb ik aan een tak zien hangen!  Vlaanderen ten top!

Om het feest van vandaag af te sluiten werden we naar het einde toe nog over een smalle track gestuurd tussen boomstammen.  Ik had de indruk dat hier verder weinig gereden werd en dat hij speciaal voor deze toer was uitgekozen.  Het vereiste wat stuurmanskunsten om uw bike tussen de bomen te loodsen.  De man die nog enkele borden aan het opruimen was keek even op van deze late aankomer.  Want hoe druk het daarstraks hier was, zo leeg was het nu!  Ik heb toch mijn fiets nog kunnen schoonspuiten en gebruik kunnen maken van de originele fietssteunen!  Bij het wegrijden kwam ik de mensen van aan de bevoorrading nog tegen.  “Tot volgend jaar”, werd ik toegeroepen.  Het was een leuke tocht, ik had 50 km op m’n tellertje (auto stond een eind weg van de start) en de chaotische ochtend was intussen al lang vergeten…

Link: http://forum.mountainbike.be/viewtopic.php?p=1180739#1180739

21-02-2011 om 00:43 geschreven door StrammerMax

Toertocht (10-25-35-43 km) van de Peltercrossers te Overpelt-Holheide.

Ondanks het feit dat ik wat tegen de lange verplaatsing op zag, want Overpelt is toch al snel bijna anderhalf uur rijden, heb ik er toch geen spijt van dat ik gekomen ben.  Want na een rotte week had ik er wel behoefte aan om alle frustraties er uit te fietsen.  Omdat ik maandag moeilijk met een gat in m’n broek op het werk kan verschijnen, tijdens de voormiddag toch nog eerst naar de kledingzaak.  Ineens wat voorraad gekocht zodat ik daar weer een tijd vanaf ben!  Bij mij gaat kiezen in ieder geval sneller dan bij sommige andere mannen!  Het was allemaal redelijk snel geklonken.  Maar daardoor was ik pas laat ter plekke.  En niet de enige, want naast mij parkeerde een Nederlander.  “Nou, dan ben ik toch nog niet de laatste”, zei hij!  Dat is toch een misvatting, want ik stond er eerder!  Nadat ik me ingeschreven had zag ik Wardje en z’n bikemaat in de zaal zitten!  Zij hadden hun rit er al op zitten!  Na een korte babbel ben ik dan om 14.15 u vertrokken.  Er stond niemand meer om m’n inschrijvingskaartje in ontvangst te nemen, dus ben ik zo de bossen in gedoken.

De tocht verliep in de andere richting dan de tocht van De Bokkerijders van enkele weken geleden op 15 januari.  Dus reden we eerst achter de voetbalvelden en door enkele straten om dan Hobos te passeren.  Het parcours bracht er een afwisseling van bospaden, singletracks en enkele asfaltbaantjes als verbinding naar weer een volgend bos.  De eerste vijf kilometer gingen wat moeizaam, maar daarna begon ik toch wat op gang te komen.  Veel bikers waren er niet meer, maar het was goed te zien waar de voorgangers gereden hadden, ze hadden een mooi paadje gebaand.  Samen met de duidelijke afpijling was het dus geen probleem om de route te volgen.  Het was ook eens leuk dat alles er hier superdroog bij lag.  Er waren al meer afgebroken dennentakken opgeruimd dan enkele weken geleden.  Hier en daar waren er nog mensen in de weer met het klein zagen van stammen.  De sneeuw van december heeft hier wel huis gehouden.

Aan een open plek werd ik voorbijgestoken door twee cyclocrossers en op een fietspad in het bos door nog een biker.  De kilometers telden goed op en toen de grond er meer zanderig begon uit te zien wist ik dat ik zo stilaan de bevoorrading ging naderen.  Eerst nog een paar bochtige klimmetjes.  De helling net voor de bevoorrading raakte ik zoals gewoonlijk niet op!  Maar in plaats van door de zavel nadien weer naar beneden, konden we nu op een paadje rechts ervan.  De cyclocrossers en de biker reden net weer weg toen ik arriveerde.  Er waren nog appelsienen en koeken om te eten, sportdrank om te drinken.  Van de soep heb ik niet gegeten.  Ik zal ver de laatste geweest zijn, alhoewel me nog een biker voorbijgestoken is tijdens de laatste vijf kilometer toen we weer in de bossen achter de voetbalvelden waren.  Verder heb ik hooguit tien deelnemers gezien.  De man aan de bevoorrading sprak van een 700 deelnemers en dat ze toch wachtten op hun clubmakkers die als laatsten het parcours bereden.

Vlak na de bevoorrading moesten we weer die zandheuvel op, en dat ging, ik heb dus bijgeleerd.  Maar die zavel nadien was andere koek.  Dan weer het bos in over bredere paden om even daarna weer een singletrack in te duiken die ons over leuke bultjes joeg.  Vlak na de bevoorrading kwamen een aantal zeer amusante stukken.  Ook de omgeving rond de Ford-testbaan werd nu op een andere wijze bereden en ik kwam over paadjes waar ik bij eerdere tochten nog nooit gereden had.  Vermoed ik toch.  Het paadje naast die lage prikkeldraad en langs een metalen constructie (uitkijkpost voor wild?) had ik ooit al wel eens bereden.  De tweede helft was het mooiste deel van de tocht.  Hier en daar was wat stuurmanskunst nodig om op smalle tracks tussen de bomen te draaien en te keren.

Na, bij gebrek aan bel, met “ring, ring, ring” te roepen een wandelend echtpaar te hebben voorbijgestoken, kwam ik op het smalle trackje naast de spoorweg.  Om dan op de hoger gelegen zandweg naast de grote baan Hasselt-Eindhoven te komen.  Dat betekende dat Holheide weer dichterbij kwam.  Toch werden we nog door de bossen geloodst over enkele lussen om dan doorheen het bos achter de voetbalvelden en nog enkele zandstroken naast de spoorweg, Holheide te bereiken.  Twee Nederlanders stonden hun fietsen nog op te laden, verder was de parkeerweide omzeggens weer bijna helemaal leeg.  Content weer naar huis na een geslaagde toertocht.

Op de terugweg nog eens langs dat bizarre vervallen casino in Mol-Gompel gereden en dan via de E34 weer naar huis.  Ter hoogte van de oprit in Retie nog een staaltje van arrogant rijgedrag opgemerkt.  Ik reed zo’n 110 km per uur en achter me zie ik een auto of drie, vier de snelweg op komen en direct naar het linkse rijvak uitwijken.  Voor één van hen ging dat toch te traag!  Als ik niet links voorbij geraak, dan maar rechts over de pechstrook!  Met veel opwaaiend stof tot gevolg!  Goed gek!  Er had een betonblok moeten liggen verdorie!  Bij thuiskomst in het Antwerpse regende het.  Op de hoek van de straat lagen bloemen voor Sophie, het meisje dat hier een week geleden op het zebrapad werd doodgereden met vluchtmisdrijf!

Link: http://forum.mountainbike.be/viewtopic.php?p=1180239#1180239

20-02-2011 om 01:50 geschreven door StrammerMax

Na moeilijk te zijn ingeslapen deed het vanochtend toch pijn toen de wekkerradio begon te spelen, ook al was het vandaag dan om te kunnen gaan biken, wat nog altijd beter is dan dat hij morgenvroeg zal beginnen spelen om te moeten gaan werken!  Aangezien ik altijd veel tijd nodig heb om wakker te worden en me klaar te maken, zat ik omstreeks halfnegen in de auto op weg naar Bergen-op-Zoom om ginds een jaar later nog steeds geconfronteerd te worden met dezelfde wegenwerken en omleiding.  Er zijn hier in de streek trouwens heel wat nieuwe wegen bijgekomen die niet door de GPS gekend zijn.  Aan het aantal geparkeerde auto’s te zien waren er al heel wat bikers onderweg, want het was niet evident om nog een lege plek in te kunnen nemen.  Dat lukte me uiteindelijk wel, ook al moest ik wat geduld oefenen en wachten tot de autoportieren van de geparkeerde wagens weer dichtgingen nadat de bikers hun spullen uit hun auto hadden gehaald langs de ene kant en er in geslaagd waren van hun overschoenen aan te krijgen langs de andere kant!

Een vriendelijke dame aan de inschrijving ontving m’n 3,50 euro en nadat ik een berichtje had gestuurd naar rubber-12 om het uur van m’n vertrek te melden, kon ik om 9.30 u wegrijden.  Om aan de eerste pijl al in verwarring gebracht te worden door gespannen linten om dan te zien dat het de bedoeling was het strand op te rijden.  Ik heb daarna de eerste kilometers gesakkerd om door die zooi van gras, wakke grond en modder van de Molenplaat te geraken.  Maar goed dat ik wist dat dit niet zou blijven duren, want zo een hele tocht moeten stoempen, dat zou ik snel beu geworden zijn.  Toch een eigenaardige omgeving.  Bij het begin lijken de gebouwen van de stad bijna met hun voeten in het water te staan, daarna duik je een gebied in quasi zonder gebouwen, maar toch met asfaltwegen.  Toen ik de eerste extra lus van de langere afstanden beëindigd had, kruiste ik rubber die er nog moest aan beginnen.  Daarna werden we nog langsheen bedrijven van de industriezone gestuurd, zodat de eerste tien kilometer van deze tocht weinig meer te bieden hadden dan te laten zien dat Bergen-op-Zoom best een grote stad is.  Waar je dus ook eerst uit moet geraken om naar de bossen te kunnen.

Pas vanaf het punt dat we, na een baan te zijn overgestoken, naar boven werden gestuurd om de bebouwde kom van Halsteren te bereiken, kon het feest beginnen.  Want we doken de bossen in en we kregen er meteen ook heuveltjes voor de wielen geworpen.  Ik herkende de omgeving van toen de toertocht vanuit Halsteren hier passeerde, enkele maanden geleden zo goed als de opener van het toertochtenseizoen in deze streek.  Een leuk stuk waarbij één heuvel met mul zand me toch liggen had.  Een afwisseling van boswegen, paden en tracks voerde ons dan richting Fort De Roovere, wat er sinds de heraanleg heel anders uitziet dan toen deze toer hier twee jaar geleden ook passeerde.  Toen was het hier veel woester en kregen we meer paadjes te berijden die nu waarschijnlijk verdwenen zijn.  Maar het pad rondom heeft toch nog z’n charme behouden en we verlieten het Fort langs de kant waar de toer van Halsteren er in dook.  Staat daar trouwens ook een gebouw, een fort dus?  We zullen eens op internet moeten opzoeken wat vroeger de functie was van deze plek.

Kort na de doortocht van Fort De Roovere kwam de bevoorrading met warme en koude drank, koeken met “melk”, goed voor het beendergestel, en bananen.  Alles vriendelijk aangeboden door dames en heren van de organisatie.  Ik werd er aangesproken door een Kaaiman, neen, niet door een krokodil, maar door bikerML (op het Nederlandse forum) van de Kaaimannen uit Roosendaal.  Hij had me destijds bericht over hun toertocht nadat ik bij de club geïnformeerd had naar de datum voor het opstellen van een kalender met alle tochten uit deze streek.  Eerst zou er geen tocht komen wegens de sluiting van de vertrekplaats, en toen er een alternatief was gevonden is hun tocht afgelast wegens geen toestemming voor het doorkruisen van de Rucphense heide, militair gebied.  Wat in de toekomst ook problemen kan stellen voor andere clubs!  En zo heb ik weer eens iemand van het forum ontmoet.  De Kaaimannen hebben trouwens een ferm logo: bikers die op de rug van een krokodil rijden!  Toen bikerML vertrokken was, kwam rubber-12 toe, even later gevolgd door josk.  We raakten ook even aan de praat met een man en een vrouw, en deze vrouw met het blauwe jasje heb ik al meermaals op toertochten hier gezien.  Ik denk zelfs dat ik haar ooit eens vermeld heb in één van m’n schrijfseltjes nadat ik haar naar het einde van een tocht toe was voorbijgestoken terwijl ze moederziel alleen haar rit reed.

Daardoor ben ik deze keer toch langer dan voorzien blijven hangen aan de bevoorrading.  Weer op weg kreeg ik al snel rubber en josk weer achter mij, wat niet zo’n goed idee is, want Strammer smijt alles dicht wanneer er in een klimmetje een dikke wortel opdoemt die geen vertrouwen inboezemt.  Het stukje na de bevoorrading was trouwens amusant, met tracks die ons over heuveltjes door de bossen voerden.  Rubber en josk reden iets sneller, een hele tijd heb ik ze nog van op afstand kunnen blijven zien rijden.  Er reed ook een jonge vader in groen pak met zijn dochtertje in eenzelfde outfit.  Even verderop vervoegden ze de rest van hun familie.  Op het ogenblik dat ik die groep inhaalde, waren rubber en josk uit het gezicht verdwenen.  Maar met het in groene pakken gehulde gezin achter me doken we op datzelfde moment Zoomland in om er te kunnen rijden over de vele leuke bulten en heuveltjes.  De eerste bult had me anders weer liggen omwille van los zand, en dus voetje aan de grond, zodat de groene familie me weer op de hielen zat!

Veel andere bikers waren er niet meer, zodat ik een hele tijd alleen gereden heb.  Enkel aan de volgende lus voor de grote afstanden kwam er nog een biker achter me aan op een plek waar het even stompen was door modderige plekken op een smal pad.  Dat zal de lus Boslust geweest zijn.  Verderop was de tweede bevoorrading.  Rubber stond er, evenals de biker die me ingehaald had.  Van josk geen spoor meer, die moet tussen ons beiden in gereden hebben en heeft waarschijnlijk de lus overgeslagen.  Aan de bevoorrading stonden twee vriendelijke dames die ons overlaadden met bananen en koeken met melk, goed voor het beendergestel!  Van de stukken banaan werd het bruin geworden eindje afgesneden, en ze werden zelfs voor ons vakkundig van de schil ontdaan!  Ik vermoed dat wij de laatsten zullen geweest zijn om hier te passeren.

Weer doken we het bos in om te rijden over een track die de voorgangers gevormd hadden tussen een rij dikke boomstammen en een reeks modderplekken.  Toen rubber en ik luttele kilometers verder op een grote baan uitkwamen (Huijbergsebaan), zagen we geen pijl meer staan op het kruispunt zelf.  De toer bleek verder te gaan in de straat tegenover.  Toen we weer meer in de bewoonde wereld kwamen, zagen we helemaal geen pijlen meer!  Want leden van WTC De Markies waren al bezig ze te verwijderen!  Ze zullen geen rekening gehouden hebben met mijn trage aanwezigheid!  Waarschijnlijk hebben we daardoor het laatste stuk gemist, maar wij waren toch niet malcontent met 57 km op het tellertje.

Terwijl we In den Kajuit een Leffe bestelden, werden we gespot door Pcdoc en Lies, die na een babbel vertrokken.  En na nog een tweede glas hebben wij het deze keer ook niet te lang meer getrokken.  Mijn besluit om niet via de snelweg weer naar huis te rijden, dreigde verkeerd af te lopen toen ik net voor het centrum van Kapellen aan de kant moest voor een alcoholcontrole.  Die twee glazen Leffe!  Of ik al ooit eerder had moeten blazen?  Toch wel!  Na eens goed in de agent z’n toestelletje geblazen te hebben, bleek ik “safe” te zijn.  “Het zal zijn omdat je gesport hebt”, zei de agent.  Ik had eigenlijk moeten vragen of ze intussen mijn gestolen fiets al hadden gevonden!  M’n fiets is weer proper, die zag er niet uit, er stak nog overal gras tussen, de biker is onder de douche geweest en de wasmachine heeft haar werk weer gedaan.  En zo hebben wij ons vandaag weer kunnen uitleven op een goed georganiseerde toer.

Link (Belgisch Forum): http://forum.mountainbike.be/viewtopic.php?p=1177503#1177503

Link (Nederlands forum): http://www.mountainbike.nl/forum/viewtopic.php?f=5&t=75238&p=1271208#p1271208

13-02-2011 om 23:14 geschreven door StrammerMax

In de O2-bikers nummer 167 kan je een Roadbook (artikel, foto’s, kaart en link naar een GPS-bestand) vinden over een Papegaaienrit vanuit Berendrecht in de bossen van de Belgisch-Nederlandse grensstreek aan de voet van de Brabantse Wal.  Er staat ook een recensie in over de Nightride van De Papegaai Bike Team van afgelopen december 2010.  Nu te koop bij de dagbladhandelaar.  Klik op het prentje om de inhoud te zien!  Dus allen als de weerlicht naar de dichtstbijzijnde dagbladhandel!  In één winkel in Kapellen moet je niet meer wezen!  Daar heb ik vanochtend alles al opgekocht! 

Route downloaden: http://www.o2bikers.com/pg.asp?pageID=150

08-02-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Gisteren, zondag 6 februari, heb ik de fiets aan de haak gehangen omdat ik van een collega VIP-kaarten had gekregen voor de Superprestige van Hoogstraten. Inclusief een lekkere barbecue vooraf! Ook rubber-12 kon mee. Met vieren dus naar ginder om na het eten vanop een centrale zandhoop, waarover de renners twee maal dienden te passeren, te kijken naar de beloften en de eliterenners. En om vanop de eerste rij Styby als een echte stage-diver een duik te zien maken in het publiek! Zdenek Stybar is in werkelijkheid kleiner en tengerder dan op tv! Al die renners zijn pluimgewichten! Enkel Gerben De Knegt heeft een iets forser postuur! Sven Nijs won de strijd en bij de beloften was Joeri Adams, Belgisch kampioen juniores en een local die dus een thuismatch reed, derde! Met een gele muts op het hoofd en een koebel om de hals de grootmeesters en kampioenen zien voorbijrazen, kon de dag niet meer stuk! We hebben daardoor wel de zondagse toertochten voor een keer de rug moeten toekeren! Een mens kan niet van alle walletjes tegelijk eten!

07-02-2011 om 23:06 geschreven door StrammerMax

Toertocht (12-25-33-43 km) te Balen-Keiheuvel van WTC De Spoortrekkers.

Na vorige zondag beroofd te zijn geworden van mijn mountainbike nadat ik hem slotvast had gestald om nog een glas te gaan drinken na de toertocht in Hoogerheide, na zoveel keren mijn hart te hebben weten breken bij het zien passeren van een biker, in blits pak gezeten op diens trouwe fiets, en wetende dat ik mijn beste vriend voor altijd zal moeten missen nadat ik er altijd zo veel zorg voor gedragen had, ben ik noodgedwongen met m’n oude bike naar Balen afgezakt om hier te komen rijden.  Want zelfs de meest laffe dief kan er dan wel in slagen van mijn bike te stelen, doch niet van mij de zin voor het fietsen te ontnemen.

Om 12.00 u gestart na mijn fiets tijdens het inschrijven toevertrouwd te hebben aan de mensen van de bewaakte stalling.  Al direct van bij de start werden we de zanderige heide opgejaagd, maar door het vele vocht van de vorige maanden lag alles er goed vast bij, een tweetal zanderige plekken tijdens de hele tocht niet te na gesproken.  Tijdens het eerste gedeelte van de tocht konden we genieten van een waar singletrackparadijs.  Er kwam gewoon geen einde aan de paadjes en wegeltjes die ons voor de wielen werden geworpen.  Soms werd ik op de smalle paden achternagezeten door snellere jongens, maar er was hier en daar een plekje waar ik even naar de kant toe uit kon wijken om die mannen vrije baan te geven.  Zo kon ieder aan zijn eigen tempo genieten van deze tocht.

Ik miste toch het comfort dat mijn trouwe vriend mij anderhalf jaar lang geboden had.  Want van een fully weer naar een hardstaart moeten overschakelen geeft hetzelfde gevoel als van een Ford Mondeo weer in een Suzuki te moeten kruipen!  Nu was het best van bij de wat diepere putten mijn kont weer te lichten!  Ik was ook zo gewend geraakt aan de gripshift om dan nu weer te moeten klooien met die hendeltjes!  Maar ik heb indertijd lang genoeg zo rondgereden, en alles is beter dan niets!  Het ging, ondanks mij te moeten aanpassen, eigenlijk niet slechter dan anders.  De versnellingen durfden wel eens tegensputteren.

Ongeveer halverwege kwam de bevoorrading die op dezelfde plek stond als vorig jaar en in vogelvlucht op een boogscheut van de start, want even verderop zag je de bikers die nog aan de toer moesten beginnen en de speeltuin in doken.  Toch mooi om zien hoe mannen en vrouwen in kleurige fietspakken en dito helmen op hun fietsen rijden, reikhalzend uitkijkend naar hetgeen ze aangeboden zullen krijgen.  Wie aan de bevoorrading niets naar zijn zin vond is een moeilijke mens.  Appelsien, banaan en diverse wafels en koeken konden er gekozen worden, evenzo sportdrank en soep, terwijl een man er ook Aquarius uitdeelde.  Een biker kwam naar me toe en stelde zich voor als Rusor.  En zo kregen een naam op dit forum en een biker uit de omgeving van m’n woonplaats ook een gezicht.  Terwijl we met elkaar in gesprek waren kwamen nog andere bekenden toe, waaronder jinba ittai en drie Papegaaien van m’n eigenste club.  Jinba ittai had het eerste deel van de tocht dan al twee keren gereden omdat hij het zo leuk vond.  Dat is het voordeel van een bevoorrading vlak bij de start.  En een weet voor later als ik meer tijd heb.

Intussen was de klok voort blijven schrijden en merkte ik dat het hoog tijd was om weer op pad te gaan, vermits ik ’s avonds nog elders werd verwacht en dus op tijd weer thuis wenste te zijn.  De jonge gaaien uit het nest waren al snel weer uit het zicht verdwenen.  Toch heb ik er uiteindelijk nog ene kunnen oprapen die blijkbaar een mindere dag had vandaag.  Mijn gemiddelde lag anders niet hoger dan gewoonlijk.  Ook het tweede deel van de toer was leuk rijden door bossen en open plekken.  Het voetbalveld kwam me bekend voor en daar doemden ze dan ook achter de bomen op: de bizarre torens van het in onbruik geraakte en vervallen voormalige casino van Mol-Gompel en daaromheen de al dan niet gerenoveerde oude arbeiderswoningen rond de glasfabriek.  Soms draai ik tijdens een toertocht wel eens naar links af om naar dat bizarre gebouw te gaan kijken.  Jammer dat het zo staat te verkommeren.

Paden en nog een tweetal asfaltstukjes brachten ons weer naar Keiheuvel.  Mijn tas uit de auto opgepikt, m’n bike weer toevertrouwd aan de bewakers en gedacht van “als ik er nu ene zou mogen uitkiezen, welke zou ik dan pakken”!  Ik heb het dan wel over de fietsen, niet over de bewakers!  Neen, ik zou nooit een biker kwetsen door z’n fiets te pikken.  Nog een glas gedronken en een broodje kaas verorberd bij de drie clubgenoten.  Toen ik ging douchen kwam josk daar net buiten.  Ik herkende hem niet direct zo zonder pak en helm aan.  Ik zie deze mensen ook zo zelden gewoon in “burger”!  Tegen zessen werd ik verwacht voor een familiaal etentje in een middeleeuws decor.  Dat was een mooie afsluiter van de dag.  Het zou vandaag een hemel op aarde geweest zijn, als ik me niet voortdurend zou hebben zitten afvragen van “waar in godsnaam zou mijn vriend dan toch zijn”!  Verdomme!

Link: http://forum.mountainbike.be/viewtopic.php?p=1174467#1174467

07-02-2011 om 22:59 geschreven door StrammerMax

Vandaag ook in Hoogerheide komen rijden.  Om 8.30 u van thuis uit vertrokken, 17 km enkel, en het zou enkel blijven!  Nadat ik gisteren een vlotte tocht in Lommel-Kattenbos had gereden, bolde het tijdens de heenrit voor geen meter!  Bovendien had ik last van een slapende hand die daardoor dan nog flink afkoelde.  Als ik met m’n hand schudde begon die te branden als na het vastpakken van een sneeuwbal.  Zo koud heb ik het aan m’n handen nog nooit gehad!  Ik was om 9.25 u ter plekke en kreeg een berichtje van Robby VG dat hij wat later zou zijn op de afspraak.  Tijdens het wachten MTBiker van Berendrecht nog ontmoet en een koffie gedronken met SilverFokske die even later vertrok in het gezelschap van rubber-12.  Ik ben dan samen met Robby vertrokken zo omstreeks 10.00 u.

Het duurde niet lang of we werden de bossen in gestuurd.  Alles lag er droog en vastgevroren bij.  Het was soms wat uitkijken om niet in vastgevroren sporen te sukkelen.  We zagen een biker terugkeren die zijn arm vasthield en grimassen trok.  Vermoedelijk gevallen.  Hij was in het gezelschap van een andere deelnemer.  Brede boswegen werden afgewisseld met smalle singletracks, heuveltjes op en af dienden zich aan!  Toen Robby zijn schoenen of overtrekken aan het fatsoeneren was, kreeg ik wat voorsprong.  Hij zou me wel weer bijhalen.  Maar dat gebeurde niet.  Diverse groepjes passeerden, maar geen Robby.  Met een telefoontje meldde hij dat hij een lekke band had opgelopen.  Op m’n stappen teruggekeerd nadat ik eerst had staan worstelen met het bevroren slurfje van m’n drinkzak.  En terwijl ik daar langs de kant stond werd ik gepasseerd door jww die me toeriep.  Door de herstelling hadden we wat tijd verloren, zodat we vandaag ook bij de laatsten zouden arriveren.  Het ging gelukkig vlotter dan tijdens de heenrit, het ging me eigenlijk goed af.  Robby had nog last van griep.  Jammer dat mist de zon verhinderde van door te breken.  Het was aangenamer geweest van te kunnen biken door een zonniger landschap.

De bevoorrading kwam na een twintigtal kilometer.  Er was kippen- en tomatensoep, sportdrank die koud binnen liep en twee soorten cake van een zwaar kaliber, en dit letterlijk en figuurlijk.  Ik heb alles geprobeerd!  De cake was lekker!  Er stonden nog andere bikers en er kwamen er nog steeds toe.  Kort na de pauze werden we op de gevoelige plaat vastgelegd.  Aan m’n pak werd ik herkend door de fotograaf die mijn foto (met onherkenbaar gezicht) in een ander topic over tochten in deze streek had zien staan, ik vermoed de toer vanuit Putte.  Even gestopt om een paar woorden te wisselen.  De foto’s zouden verschijnen op mtb-you, allicht de Nederlandse versie.  Daarna doken we weer de tracks in door de bossen en reden we over de vele kilometers paden die deze streek rijk is.  Geulen die dienden gekruist te worden en vol water stonden boezemden me weinig vertrouwen in.  Toch maar liever te voet dan over de kop te gaan!  Slechts luttele kilometers werden we even over asfalt gestuurd.  Tijdens de laatste tien kilometers passeerden we de vlieghaven van Woensdrecht en de militaire installaties.  Daar staken we nog drie jongens voorbij.  Want vanaf de bevoorrading hadden we niet zo heel veel bikers meer gezien.

Na nog een stukje asfalt en enkele bospaden kondigden klinkerwegen het einde van de toer aan.  Het was een mooie tocht, een zeer leuk parcours en goed afgepijld.  Met dank aan de seingevers die aan de drukkere oversteken de koude trotseerden.  Binnen in de cafetaria kennis gemaakt met Pcdoc en diens medebikers.  Hun outfits had ik al op hun site gezien.  Ook de Papegaaien Trotsebelg en Steve waren nog niet huiswaarts vertrokken en in gesprek met SilverFokske en rubber-12.  Leuk dat ze nog gewacht hadden.  Afscheid genomen van Robby die weer naar huis vertrok en een tijd later van de twee clubmakkers.  Intussen was het wereldkampioenschap begonnen.

Het is nochtans zeer jammer dat deze toertocht voor mij in mineur is afgelopen!  Want nadat ik er mij dit weekend weer zo goed had mee weten te amuseren, bleek mijn mountainbike bij vertrek naar huis gestolen!  Ik had hem nochtans met een slot aan de groene poort vooraan het sportcentrum vastgemaakt.  Niet te schatten!  Hoe laf dat deze enige bron van vreugde in mijn leven mij ontnomen is geworden op deze zondag!  Het doet toch maar raar als je buiten komt en merkt dat je fiets niet meer is waar je hem had achtergelaten!  Het betreft een witte Trek Fuel EX9, versie 2009 die opvalt door zijn extra grote remschijven.  Het had voor mij dan nog voor gevolg dat ik te voet weer naar huis kon.  Ik ben gewandeld vanuit Hoogerheide, de Putseweg af, tot aan het begin van de dorpskom van Putte.  Daar is rubber, die ook eerst nog met de bike naar huis moest, me komen oppikken om me naar huis te brengen.  Waarvoor mijn dank.  Een zeer dure TT voor mij!

Een tijd terug is er ook een bike gestolen tijdens de toertocht die vertrok van aan het Café Non Plus Ultra te Woensdrecht.  Is daar nog ooit wat van gehoord?

Een vraagje: heeft er soms iemand verdachte activiteiten gezien aan die groene poort, tussen 14.00 u en 15.00 u?  Men had allicht een grote tang nodig om het slot door te knippen. 

Bijgevoegd: foto's van de gestolen bike!

Link: http://forum.mountainbike.be/viewtopic.php?t=87459

02-02-2011 om 14:08 geschreven door StrammerMax

Toertocht (20-40 km) te Lommel-Kattenbos van LMTB Limburg Mountainbike Trophy.

Gisteren ook deze toer vanuit Lommel-Kattenbos komen rijden.  Toen ik me even voor halftwee ging inschrijven stonden er nog heel wat bikers die dat ook gingen doen, zodat het even aanschuiven was.  Daarna gestart langsheen het klassieke paadje naast de ingang tot de voetbalvelden.  We doken de bossen in om er eigenlijk niet meer uit te komen.  Ik ben niet van deze streek, maar hier wel al een aantal keren komen rijden, zodat ik bij momenten stukken herkende die ook aangedaan worden tijdens andere toertochten.  Zo volgde het parcours een tijdje dezelfde paden in de buurt van Lommelzand en naast de spoorweg zoals tijdens de toer vanuit Overpelt-Holheide van afgelopen 15 januari.  Evenzo de omgeving van de Ford-testbaan en de berg met de zanderige omgeving, die we nu vanaf de andere kant moesten beklimmen en wat mij niet lukte!  Het was zalig om door de bossen te rijden, de paden lagen er goed en droog bij door de vrieskoude en intussen scheen de winterzon door de bomen.  Het ging mij goed af, ik hield er naar mijn maatstaven een behoorlijk tempo op na.  Mijn gemiddelde lag dan ook hoger dan anders, alhoewel anderen dat als laag zullen bestempelen, maar wat het minste van mijn zorgen is.

Aan de bevoorrading, die op een parkeerplaats stond, was het behoorlijk druk en de mensen die voor wafels, bananen en drinken moesten zorgen, hadden hun handen vol.

De afpijling was voor mij duidelijk genoeg, alleen naar het einde toe was er soms wat twijfel naar waar je heen moest.  In een bepaald bos zag ik ook lager nog pijlen hangen, maar daar heb ik de richting van de meest nabije gevolgd.  Het bord met “laatste 5 km” ben ik in elk geval gepasseerd en ik had na afloop 39 km op m’n tellertje staan.  De rit eindigde via een track die naast een immens kerkhof loopt.  Is dat het oorlogskerkhof dat op de ringweg wordt aangegeven, samen met een wegwijzer naar Lommel-Barrier?  Het deed me toch even nadenken toen ik deze plek passeerde en de honderden kruisen op de graven zag staan!  Het is de eerste keer dat ik het te zien krijg!

Ik was terug om 16.00 u en ben jammer genoeg direct huiswaarts vertrokken zonder nog wat te gaan drinken, wat niet van m’n gewoonte is.  Ik werd ’s avonds namelijk nog verwacht op een etentje in Merksem.  Thuis snel een kattenwasje en dan daar naartoe.  Man, dat eten heeft me gesmaakt na die rit.  De dag kon in ieder geval niet meer stuk.  Wat moet een mens meer hebben: eerst een leuke rit rijden en zich amuseren in de bossen om daarna de benen onder de tafel te kunnen steken.  Jammer genoeg is dit weekend in mineur geëindigd, want vandaag ben ik gaan rijden in Hoogerheide (NL) om bij het verlaten van de cafetaria vast te moeten stellen dat m’n bike gestolen was!  Hij was nochtans vastgelegd aan een poort met een slot!  Een spijtige en dure grap!  Maar dat kan je lezen in het topic over Hoogerheide!

02-02-2011 om 14:02 geschreven door StrammerMax

Toertocht (24-34-45 km) te Wechelderzande van Liever Bergaf.

Vandaag ook naar Wechelderzande afgezakt.  Al van op de E34 volgde me een auto waarvan ik gezien had dat hij ook een bike meevoerde.  De raad van jinba ittai opgevolgd en gaan parkeren in één van de straatjes in de buurt van De Zandfluiter.  Toen de auto die me had gevolgd passeerde om ook te parkeren zag ik dat het twee clubmakkers waren: cracra en krikri!    Ja, de tweede heeft geen nickname op het forum!  Zo waren we nog onverwacht met drie om te starten, zij het zeer laat, want het was exact halfelf toen ik aan de toer begon.  Ik kreeg patje2 nog te zien, hij had zijn rit er al op zitten.  Cracra en krikri, twintig lentes jonger dan den deze, waren al snel uit het zicht verdwenen, want quasi onmiddellijk na de start langsheen het voetbalveld werden we een bochtige singletrack op gestuurd.  Bochtjes remmen mij altijd wat af en zeker als er dan nog wortels op het pad te vinden zijn.  Een viertal bikers reden me nog voorbij en dan begon voor mij een eenzame rit, want ik zou voor de bevoorrading nog slechts zeven bikers te zien krijgen en nog slechts één enkele erna! 

Aan de eerste gevaarlijke oversteek stond een leeg olievat waarop een knutselaar een oranje zwaailicht had gemonteerd om de aandacht van bikers en auto’s te trekken!  Een mechanische seingever, het is eens wat anders!  Tijdens de eerste kilometers van de toer deden we stukken van de rode vaste route in de Lilse Bergen aan.  De nieuwe stukken van die route liggen er toch maar hobbelig bij, met veel putten en bulten en veel bochtjes na elkaar.  Dat is toch niet zo m’n ding.  Hier en daar lagen er modderige stukken, alhoewel de vele voorgangers al een duidelijk pad hadden gebaand!  Het zou bijna ondenkbaar geweest zijn dat hij er niet zou ingezeten hebben, en na enige tijd lag hij voor m’n wielen: de mooie singletrack aan de Lilse Golfclub.  Hij lag er zeer droog bij, want bij nat weer kan het hier een zootje zijn!  Ik zag wel dat iemand groeven had getrokken om het water te laten wegvloeien.  Nu duikt de rode route na deze track naar links het bos in over weer een smalle track, terwijl hij vroeger gewoon rechtdoor liep!  Ik ken dat pad, omdat ik bij tochten langs daar terugkeer om de mooie golf-track nog eens een tweede keer mee te pakken.  En dat heb ik ook deze keer weer gedaan!  Zodat mijn rit een 2 km langer is geworden dan voorzien! 

Dan volgden weer paden door de bossen en over privéterrein, waar het te merken was dat deze wegen niet vaak worden bereden.  Er waren statige beukenbossen bij waarvan de lange dreven bedekt waren door een tapijt van bruine bladeren.  En dan ging er weer een speeltuin open toen we op een, naar ik vermoed militair domein, heuveltjes op gejaagd werden en dan over een smal pad op de kam ervan verder moesten.  Dan naar beneden om even verder weer getrakteerd te worden op een volgende exemplaar.  Op deze wijze werden we over dit terrein gestuurd om het daarna weer via een poort te verlaten.  We doken weer statige bossen in met lange dreven.  Opgehangen linten verrieden dat we op deze plek seffens nog eens zouden passeren.  Na nog enkele lange dreven kwam ik er inderdaad weer voorbij en zag ik aan de andere kant nog twee bikers naderen die deze lus nog voor zich hadden.  Een bord, zoals we er al velen waren voorbijgereden, kondigde aan dat we privéterrein betraden, deze keer van militaire aard.  Tussen de bomen door ontwaarde ik tarmac, zodat ik vermoedde dat we nabij het vliegveld van Oostmalle waren, een vermoeden dat bleek te kloppen.  We reden over een paadje dat evenwijdig liep met de grote baan van Oostmalle naar Lille.  Een bordje kondigde de bevoorrading aan over twee kilometer.

Die stond in de buurt van een hangar van de vlieghaven.  En daar was, ondanks mijn late start, nog alles voorhanden.  Er lagen nog wafels, appelsienen en ik kreeg samen met de twee jongens die ik aan het lint had gezien en die me daarnet voorbijgestoken waren, nog een blik Aquarius aangeboden.  Ik zei tegen één van de meisjes aan de bevoorrading dat er aan het aantal vuilzakken te zien toch heel wat deelnemers waren gepasseerd!  Ze sprak van 1900 bikers!  Al goed dat ik dus laat vertrokken was!  Ik had het parcours voor mij alleen!  Maar ik had toch wat vroeger moeten zien te vertrekken, want het is toch leuker als ge zo nu en dan nog eens andere bikers te zien krijgt!  Na de bevoorrading was ik even het noorden kwijt, want ik reed terug het pad in waar we uitgekomen waren!  Oeps!  Een lang pad voerde ons langsheen de landingsbanen van de vlieghaven.  Het was duidelijk dat hier al velen gepasseerd waren, het spoor was goed te zien.  Ik ben hier ooit eens naar de jaarlijkse cyclocrosswedstrijd komen kijken en toen stond heel die zone daar vol geparkeerde wagens!

De twee jongens reden tien keer zo hard als ik, dus die waren zo weer uit het zicht verdwenen.  Ik vervolgde m’n weg over onbekende paden waar ik allicht bij eerdere tochten al wel eens gepasseerd ben.  Kort na de bevoorrading passeerden we een vervallen huisje waar een bord van de Pol en Mariettewandeling staat.  Het huisje staat symbool voor het huisje van Joke Driesen die ooit in Lille heeft gewoond.  Ze had een haan en een geit.  Haar beeltenis is te zien op de gebeeldhouwde lindeboom in Lille.  Maar ik weet niet waar die boom staat.  Voorbij het huisje moesten we naar links over een vrij modderig pad.  Er stond nog veel water op het stoppelveld ernaast.  In de bossen die volgden lagen een aantal serieuze dennentakken op de grond, zelfs grote knoesten en halve bomen!  Gezwicht onder het gewicht van de sneeuw van december.

We naderden een groot wit huis met er tegenover een kapelletje.  Ik ben daar nog al gepasseerd tijdens tochten.  Is dat één of ander klooster?  In ieder geval doken we weer private bossen in en volgde na een geïmproviseerde brug de afslag naar de extra lus voor de 45 km.  We werden er over statige dreven ongerepte bossen in gestuurd om daar enkele lussen te rijden.  De ondergrond was er zompig en hier en daar lag modder.  Ik had intussen toch al behoorlijk wat kilometers bijeen.  Vanaf een bepaald moment was het duidelijk dat de paden bereden waren door motoren.  De aarde was omgewoeld door hun banden.  Een tijd later kreeg ik die gasten ook nog te zien.  Ze waren met z’n achten, net zo talrijk als de bikers die ik vandaag te zien had gekregen.  Er volgde nog een korte splitsing en zelfs tot kort voor het einde, in de laatste kilometers, werden we vergast op een draaiende en kerende singletrack door de bossen om deze toer op een speelse wijze te kunnen beëindigen.  Het zwaailicht stond nog steeds zijn werk te doen toen den deze tenslotte als laatste arriveerde.

De man die ik al aan de bevoorrading had zien staan opruimen was nu ook hier gearriveerd om de hekkens van de bikewash op te ruimen.  Maar ik kon eerst m’n fiets nog helemaal schoon spuiten.  Dat zal hier daarstraks wel een aanschuiven geweest zijn op de piekmomenten.  Ik werd in de voetbalkantine nog aangesproken door een paar mannen die duidelijk al zeer vrolijk waren door het aantal genuttigde glazen trappist.  Ze vroegen of er nog wat te eten was geweest aan de bevoorrading.  Ik weet niet of het gewone deelnemers waren, dan wel mannen van Liever Bergaf, want deze laatsten waren herkenbaar aan hun hemden met opschrift van de clubnaam.  Na twee icetea’s en een korte rustpauze ben ik weer naar m’n auto gereden.  De parkings aan De Zandfluiter waren nu leeg, de twee andere Papegaaien waren ook al vertrokken.

Het was duidelijk dat de club veel moeite gedaan heeft om de toer in elkaar te steken, er enkele verrassingen in te stoppen en de plaatsen waar de bikers elkaar dienden te passeren af te bakenen met linten.  Ook al had ik nergens tegenliggers!  Er was een overvloed van pijlen en borden langsheen het parcours!  Er is zeker iemand bij de club die op z’n werk kan lamineren!  Toch één vraagje aan de organisatie!  Zat er vandaag eigenlijk privéterrein in de toer???    Wat een werk om al die borden te plaatsen en weer weg te nemen!

Prijsvraag van vandaag: de meesten zullen het bord niet zien staan hebben, laat staan er gestopt zijn, maar er stond op vermeld dat in de herfst de schoolkinderen eikels gingen rapen voor de geit van Joke Driesen, ze kregen dan een pannenkoek, en dat haar haan in de winter nooit buitenkwam.  Dan zat hij vastgebonden aan de poot van de keukentafel.  Waarom hield Joke haar haan tijdens de winter binnen?

Link: http://forum.mountainbike.be/viewtopic.php?p=1166936#1166936

23-01-2011 om 23:33 geschreven door StrammerMax

Vandaag ook naar Hoogerheide afgezakt, van thuis uit met de bike vertrokken, goed voor 18 km enkel.  Daarna de toer van 60 km aangevat, die aan de eerste splitsing niet aangegeven was, maar later op het parcours was er dan toch een extra lus.  Ik had uiteindelijk ook slechts iets meer dan 50 km wat de toer betreft.  Toen ik weer aan De Kooi kwam en daar nog redelijk wat bikers bezig zag hun fietsen op hun auto’s te laden, dacht ik dat ik ergens gemist had, maar dat zal dan wel niet zo geweest zijn.  Ik wou eerst nog op m’n stappen terugkeren, maar ik wou eerst gaan zien of m’n bikematen al gearriveerd waren, wat zo bleek te zijn.  Eigenlijk was ik niet boos dat het iets minder was dan voorzien, want ik was stikkapot!  Op een bepaald ogenblik zat ik er zelf onderdoor en ben even moeten stoppen.  Ik heb er zelfs aan gedacht om ermee op te houden en ergens de 25 km te beginnen volgen, maar het zou de eerste keer zijn dat ik de vooropgestelde afstand niet zou uitrijden, tenzij dan in geval van mechanische pech.  Bij thuiskomst had ik 88 km op het tellertje staan, dus dat lijkt me toch behoorlijk!

Thuis vertrokken om 8.30 u en toegekomen aan de manege zo even voor 9.30 u.  Er was daar een massa bikers die net gestart waren, anderen die nog stonden te prutsen aan bike en auto’s om zich klaar te maken en het was een gewriemel voor de manege.  Er stond nog een delegatie Papegaaien te wachten op cracra en bever die binnen flyers waren gaan leggen.  We waren met z’n zessen, wat voor ons clubje een grote opkomst is!  Een berichtje gestuurd naar rubber-12 dat de jacht open was, dat ik zou vertrekken om 9.45 u en dat hij kon beginnen aan zijn poging mij in te halen.

Bij het begin wat brede paden en veldwegen om de bebouwde wereld uit te geraken.  Er kwam een man uit z’n oprit met twee loslopende honden, waarvan één achter de Papegaaien aan ging!  Dat klein beestje zou zijn beste dag niet beleefd hebben indien één van de achteropkomenden het zou geraakt hebben!  Je moet wel niet erg slim zijn van zo buiten te komen als je ziet dat er langs je huis zo veel bikers passeren!  De jonge Papegaaien waren zoals gebruikelijk al snel uit m’n vizier verdwenen.  Het was druk op de paadjes en de tracks die rakelings langs de boomstammen liepen.  Hier en daar wat oponthoud daar waar er steile afdalingen waren en er even diende gewacht te worden tot de vorige veilig beneden was, of op plaatsen waar een riskante put vol modder voor de bike opdoemde.  De eerst zo vlak naast een draad nadat we door een stoppelveld hadden moeten stompen.  Sommigen probeerden het toch al rijdend, bij de ene met succes, terwijl een andere kennis maakte met de grond.  Dat deed me wijselijk besluiten maar de voet te gaan!  Even verderop op een singletrack doemde weer zo’n put op.  Oponthoud, maar toch geprobeerd van er door te geraken zonder van m’n fiets te komen, me voortduwend met één voet op de grond!  Ja, dag Jan!  Die put was dus dieper dan dat hij er uit zag, zodat mijn wiel vast kwam te zitten en ik bijna overkop ging!  Me nog net op tijd kunnen losklikken.  Met mezelf staan lachen, ’t moet een gek gezicht geweest zijn voor de twee jonge vrouwen die langs de kant stonden.  Want ik hoorde een meisjesstem achter me zeggen: “je hebt het toch nog beter gedaan dan ik, meneer”, terwijl ze zich omdraaide en haar beslijkte billen toonde!  Buiten die enkele plaatsen was het parcours verder behoorlijk droog, alhoewel er na de lange natte periode toch veel water in de grond zat, waardoor alles ferm aanzoog!  Ik moest geregeld toch moeite doen om vooruit te komen.  Om dan te zien hoe jongere gasten, en soms ook ouderen, me voorbijvlogen alsof ze niet hoefden te trappen!

Van ongehoord gedrag geen last gehad.  Integendeel.  Ik had een groepje van een club zien naderen, snelle kerels, en ik was “superbedankt” omdat ik op de bebladerde zijkant ging rijden om hen te laten passeren.  En op een andere track wilde een groepje me pas voorbijsteken nadat ik twee keren achterom had gekeken om te willen zeggen: “nou, komt er nog wat van”!  “Omdat ge zo aandringt”, hoorde ik de eerste in het voorbijrijden zeggen!  Er zijn gelukkig ook nog veel hoffelijke medebikers.

Intussen had SilverFokske me bijgebeend.  Bever had me bij het vertrek verteld dat hij hem had zien binnengaan naar de inschrijving.  Ik wist dus dat hij op komst was.  Het was sympathiek dat hij tot aan de bevoorrading bij me is gebleven, want mijn tempo lag laag, ik was verdomd moe!  Ondanks dat toch het traject van de 45/60 opgedraaid.  Op die plek was net zoals vorig jaar weer één of ander te doen, toen was het een loopwedstrijd, zodat de splitsing daar niet goed zichtbaar was door de vele mensen die er stonden.  Verderop stond SilverFokske te wachten.  Hij had gehoord dat er een biker gebotst had met een biker of wielertoerist die er op de baan reed.  Ik had inderdaad een groep renners zien staan waarvan er waren die hun fietsen aan het inspecteren waren.  Maar het was dus niet ik die dat overkomen was!  We kregen een aantal uit de kluiten gewassen heuvels voorgeschoteld die ik toch over geraakte, maar ik raakte daardoor ook weer wat achterop.  Ondanks vermoeidheid toch de afslag naar de extra lus voor de langste afstand gekozen.  Ik passeerde de oude boerderij waar de bevoorrading van de toer vanuit Halsteren gestaan had.  Dan de spoorweg over en weer de bossen in.  Ik herkende het nog van toen.

Om dan weer te kunnen genieten van de speeltuin in Zoomland.  Dat is de plek waar de track voortdurend het pad kruist om zo alle zandhopen, bulten en heuveltjes mee te kunnen pikken!  Vorig jaar heb ik daar nog een biker uit de nood geholpen door hem m’n pompje te lenen.  Het is zeer leuk rijden daar!  We staken ook via een smal brugje de Zoom over, maar mochten naar links afslaan.  Langs rechts ligt namelijk een zeer modderig stuk dat in andere tochten wordt aangedaan.

De bevoorrading kwam laat.  Ik was er aan toe.  Niet zozeer aan iets eetbaars, dan wel aan een rustpauze.  Er waren nog bananen en soep, waaraan ik m’n best heb gedaan.  Ik werd er aangesproken door een biker met een pak van mountainbike.be aan en die de papegaai op m’n vest had gezien.  Het bleek Dickie te zijn.  Weer eens iemand die ik tegenkom.  Eerder was Mtbiker from Berendrecht me al voorbijgevlogen.  Ook josk kwam toe, ook al was hij me in Zoomland al voorbijgestoken.  Maar hij had een lekke band gehad.  Ik had hem nochtans niet aan de kant zien staan!  Toen wij op het punt stonden te vertrekken kwam ook rubber-12 daar toe.  Zo veel mensen van ’t Belgisch forum ineens bij elkaar, dat gebeurt maar zelden.

Ik ben iets eerder vertrokken met de wetenschap dat de anderen mij snel weer zouden inhalen.  Vlak na de bevoorrading kwam een pad dat geaccidenteerd was door boswerken en bomenkap.  Maar de voorgangers hadden al een mooi pad gebaand.  Rubber-12 en SilverFokske namen elkaar op sleeptouw zodat ik definitief achterop raakte.  Ik ben nog twee meisjes voorbijgereden, waarvan één het knap lastig had.  En verder heb ik nog slechts één biker me weten inhalen.  Voor de rest had ik enkel nog te maken met groepjes wandelaars.  Daarstraks hadden we nog eens af te rekenen met een kleine zwarte hond, net een kleine buldog met een lelijk smoeleke, die ostentatief midden het pad bleef staan en geen stap opzij zette!  Ik had er kunnen over rijden om te zien wat voor effect het had, of hij dan opzij zou gaan, maar ja, dat kunt ge niet maken hé!  Hij zal gedacht hebben van “ik heb even veel recht van hier te zijn als die kerels op hun fietsen”!

Vermoeidheid werd m’n deel, mijn snelheid (lees eerder traagheid) zakte zienderogen.  Even aan de kant gaan staan om een meegebrachte energiereep te verslinden en eens goed aan m’n lurkzak te tutteren, in de hoop van wat kracht te hervinden.  Ook het vliegveld van Woensdrecht werd weer gepasseerd.  Ik had de indruk dat een pijltje van de vaste route was afgedekt met een zwarte plastieken zak daar waar het parcours dat van de vaste route verliet!  Dat zal niet in dank afgenomen zijn door de routerijders die er hadden kunnen zijn!  Toch nog proberen te genieten van de bultjes en de heuveltjes die ons werden aangeboden op een plek die ik al tijdens andere tochten gepasseerd had.  Ik herkende veel stukken terug van de toertocht vanuit Halsteren.

Ik was niet boos dat de toer iets korter was dan voorzien.  Er waren nog redelijk wat mensen die hun fietsen op de auto aan het zetten waren om weer naar huis te vertrekken.  Nog een glas en een koffie gedronken met SilverFokske en rubber-12 en met deze laatste de rit huiswaarts aangevat via de Putseweg.  Zou het frietkot op de grens open zijn?  Vorige zondag niet!  “Wat gaat ge eten”, vroeg rubber, “frieten of een halve kip”?  Ik kan dat toch niet staan afkluiven op straat!  “Ik zou daar geen probleem van maken”, zei rubber.  “Ge kunt het ook nog anders doen”, zei hij.  “Ge kunt een halve kip én frieten eten”!  Toen we door Putte reden, waar het altijd zo druk is omdat de winkels er op zondag open zijn, begon het zwart te zien voor mijn ogen!  Van uitputting?  Van de honger?  Nadat we aan het kruispunt op de grens afscheid genomen hadden, heb ik de rubber z’n raad opgevolgd!  Ik heb een halve kip verslonden, discreet op een bank achter geparkeerde auto’s en na een babbeltje met een man die me aansprak omdat hij zelf ook vaak ging rijden, heb ik ook nog een pak frieten verorberd!  Niet moeilijk dat ik niet vermager!  Maar ik heb toch maar een kleintje gevraagd!  Toen ik de straat richting Ravenhof insloeg zag ik, ondanks de zon in m’n ogen, Triple in z’n geel-zwarte outfit naderen.  Ik begin hier hoe langer hoe meer liefhebbers van het stalen/carbonnen ros te kennen!  Ik was opgelucht van thuis te komen.  Toch m’n fiets nog grondig proper gemaakt.  En seffens ga ik naar Witse kijken!  Het was een mooie toer, zoals steeds in deze streek, maar ik heb afgezien vandaag!

Link (B): http://forum.mountainbike.be/viewtopic.php?p=1163520#1163520

Link (NL): http://www.mountainbike.nl/forum/viewtopic.php?f=5&t=76013&p=1256808#p1256808

17-01-2011 om 19:44 geschreven door StrammerMax

Gisteren ook in Overpelt komen rijden.  Ik vond een parkeerplek vlak bij de ingang van de zaal Holheide.  Me ingeschreven en het goede doel gesteund door de aankoop van een paar krasloten voor Duchenne Heroes.  Aan de toer begonnen zo omstreeks 12.10 u.  We doken direct de bossen in via het gebruikelijke paadje, want het is beslist niet de eerste keer dat ik hier een toer kom rijden.  In dat bos naast het voetbalveld liggen al zodanig veel tracks en paadjes dat men daar al direct enkele kilometers bij elkaar kan sprokkelen als men u alle hoeken en kanten ervan laat zien!  Alle paadjes lagen er bijzonder goed droog bij, wat ik niet verwacht had na een vochtige periode van regen, sneeuw en weerom regen.  De sneeuw heeft hier anders goed huisgehouden in de bossen, want bijna overal lagen ze bezaaid met afgebroken takken van dennenbomen die het begeven hadden onder het gewicht van de sneeuw.  En er waren dikke knoesten bij.  Soms had zelfs een hele boom het begeven.  Op diverse plaatsen waren mensen bezig met het afzagen van de bruikbare stukken, terwijl de kleine takken met naalden aan de kant werden achtergelaten.  Er is nog veel werk eer alles daar weer weg zal zijn!

Na de speeltuin in de buurt van Holheide achter de rug te hebben, werden we de baan (Hasselt-Eindhoven?) over gestuurd richting Lommelzand om daar paden en tracks mee te kunnen pikken.  Daarna ging het via een stukje fietspad en track naast die baan, maar dan in de hoogte gelegen, richting spoorweg.  Deze keer de spoorweg niet eerst over, maar onmiddellijk naar links er langs.  Brede en smalle paden in de bossen waarvan het uitzicht me nu al wat vertrouwd wordt, werden ons deel.  Ik herkende ook de Ford-testbaan waarlangs de meeste tochten vanuit Overpelt passeren.  Deze keer doken we ook tussenin nog eens het bos in om een track mee te kunnen pikken.  In het stoppelveld naast het lange pad naast de testbaan waren mannen zich aan het amuseren met een bike en wagentjes die voortgetrokken werden door een soort sledehonden.

De bevoorrading stond in de buurt van de “berg”, hij heeft een naam, heb ik vroeger al wel eens in verslagen gelezen, maar ik ben hem vergeten.  Witte berg?  De bevoorrading stond niet op de plek waar de Peltercrossers deze plaatsen, om zo te zeggen aan de voet van de heuvel, maar even verderop.  Ik heb daar nog ooit al gestaan!  Er waren wafels, bananen en sportdrank, de liefhebbers konden ook soep drinken.  Na de bevoorrading werden we na enkele paadjes en tracks over de bewuste berg gejaagd.  Maar doordat we van de andere kant kwamen, raakte ik er nu eindelijk eens in één ruk op, iets wat me anders niet altijd lukt!  Er liggen nogal wat wortels.  Hij was ook minder zanderig dan in de zomer.  Deze kant toch, want eens weer beneden moest je weer naar boven door het losse zand en de zavel!  Dat lukte dan weer niet, maar mijn voorganger en opvolger gingen ook te voet!  Bij het naar boven klauteren heb ik voor het gras langs de zijkant gekozen en merkte ook op dat daar inderdaad een paadje loopt, zoals in andere posts al vermeld werd!  Een weet voor de toekomst!

De natte ondergrond zoog bij momenten toch wat aan, ik had in ieder geval het gevoel dat ik flink moest trappen!  Vermoeidheid werd m’n deel.  Veel andere bikers waren er niet, logisch als men kan vertrekken tussen halfnegen en twee uur!  Ik heb toch altijd wel geregeld andere mensen gezien.  Dat was goed zo.  Bij te veel bikers wordt ik te fel opgejaagd als trage rijder, maar moederziel alleen rijden is ook niet leuk.

Het laatste stuk van de terugweg zag er wat anders uit dan dat ik gewend ben hier.  Wat meer straten en hier en daar nog een bospaadje.  Uiteindelijk doken we dan weer de bossen in achter de huizen en de sportvelden en na nog enkele ommetjes op de vele tracks die hier liggen, waren we weer bij af.  De voetballers waren actief op het plein.  M’n fiets proper gespoten en weer op de auto gezet.  Daarna onder de douche.  Het was nog druk in de kleedkamer.  Het was ook de eerste keer dat ik hier eens onder warm water kon staan!  Dat deed deugd en ik kon proper weer naar huis.  Eerst nog wat uitgerust in de zaal bij een drankje en één van de tijdschriften wat doorbladerd.  Ik zag er mensen die ik niet ken maar die ik er bij eerdere toeren vanuit Holheide ook al had zien zitten, zo ook de dames die aan de soep stonden.  Tijdens de terugweg viel het me op dat Overpelt toch wel een eind van mijn stek gelegen is, want ik rijd er ruim een uur en een kwart over met de auto.  Via Postel en de E34, dat is rustiger rijden dan de E313.  Thuis m’n fiets nog proper gemaakt in het donker onder een halogeenlamp met bewegingsmelder en die dus geregeld uit gaat!  Want vandaag ben ik m’n hartje gaan ophalen in de speeltuin hier dichtbij, over de Nederlandse grens, in Hoogerheide.  Ik was in ieder geval goed moe en blij dat ik me ’s avonds in de zetel kon zetten!  Mooie tocht van de Bokkerijders.

17-01-2011 om 19:38 geschreven door StrammerMax

Toertocht (28-45 km) van WTC De Spartaan in Putte (NL): 18^de Adrie van der Poel Classic. Vertrek: 08.30 u (thuis), toegekomen 09.10 u, 09.30 u (toer), terug 13.10 u en 14.30 u (naar huis). Er waren 1912 deelnemers!

Vandaag komen biken in Putte en het was weer een toer om met volle teugen van te genieten, zoals we nu stilaan gewoon zijn van de toeren in deze streek!  En het was nog eens zonnig vandaag!  Ik was anders nog moe van de rit in Schilde van gisteren.  Moe van het stompen door zompige grond en het baggeren door de modder.  Van thuis uit vertrokken om 8.30 u en 9 km later was ik ter plekke.  Op tijd om de drie andere Papegaaien nog te zien alvorens te starten.  Want eens onderweg kan ik die gasten toch niet lang volgen!  Om 9.30 u vertrokken voor de toer.  Ik kon jammer genoeg geen startsein berichten aan rubber-12 om de jacht te openen en me proberen in te halen, nu dat ik zeker was eerder op pad te zijn, omdat ik m’n gsm thuis was vergeten!  Spijtig!

Ik was onderweg naar Putte al vier bikers tegengekomen die vermoedelijk ook naar ginder op weg waren.  En bij aankomst krioelde het van de deelnemers voor en in de zaal.  Het inschrijven ging anders zeer vlot vooruit.  Door de grote belangstelling moest ik in den beginne wel mee met de stroom en voelde ik me wat opgejaagd.  Er waren er weer veel die dachten dat het koers was!  Maar toch eigenaardig dat ik deze gisteren niet gezien heb toen het stompen geblazen was in Schilde.  Ik had veel vroeger met biken moeten beginnen, dan had ik nu misschien ook zo’n straffe geweest!  In vergelijking met Schilde gisteren was de ondergrond tijdens deze toertocht een biljartlaken.  Alles lag zeer droog in vergelijking met elders.  Uiteraard waren er bij wijlen wel eens vettiger stukjes te berijden.  Toch jammer dat er altijd van die kerels zijn die denken dat het parcours alleen voor hen wordt uitgestippeld.  Op een bepaalde plek, bij het inrijden van de heide, reed een groepje trageren, waaronder groot en klein.  Er stond een grote plas over de hele breedte van het pad, ernaast bleef nog een smalle strook vrij.  Een aantal andere mannen had het fatsoen om achter het groepje te blijven tot kon worden ingehaald.  Ik volgde in het sliertje.  Rijdt daar toch geen kerel dwars door die plas zeker, waardoor alle andere mensen het nat over zich kregen!  Dat hoort niet, zeker niet als er kinderen in zo’n groep rijden!  Spijtig dat er geen dikke tak onder water lag!  Ik hoop dat die kerel de rest van de tocht natte koude voeten gehad heeft!

Bijna de hele toer was off-road, op een verbinding langsheen de Putseweg ter hoogte van het Puts Meuleke en restaurant Jagersrust na voor het traject van de 45 km.  Daar doken we dan de bossen in ter hoogte van Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinen om daar te mogen rijden in deze bosrijke speeltuin.  Daar werden we vergast op een aantal zeer hoge heuvels en leuke afdalingen.  Ik hoop dat ik die plek later nog terugvind.  Daarna volgden vele tracks en paadjes die deze bossen rijk zijn.  Om dan als apotheose naar boven te moeten klimmen, voor mij was dat even te voet, om dan te laveren tussen de rododendrons en weer uit te komen op de Putseweg.

Aan het Puts Meuleke ging het dan richting Ossendrecht voor de bevoorrading.  Ik was blij met deze rustpauze, want ik was al goed moe!  Er waren wafels en bananen, soep en cola om te drinken.  De beloofde sportdrank Actus zal al op geweest zijn.  Ik dacht dat hier vroeger altijd een bandje speelde, maar het kan zijn dat ik verwar met een andere tocht.  Nog een praatje gemaakt met een biker die vermoedde dat ik was wie ik ben en ook hier op het forum komt lezen.  Hij had minder geluk, want de wafels waren intussen ook op.  De man beweerde dat ik in staat zou zijn van de Mont Ventoux met de bike te beklimmen.  Dat ziet er uit zoals hier!  Ik zie me toch geen uren aan een stuk klimmen!  Toen ik weer vertrok merkte ik rubber-12 op, maar veel langer dan een minuut of tien heb ik hem niet kunnen volgen.  En omdat het vat al gedeeltelijk af was, was een tandje bijsteken uitgesloten.  Ik herkende de paden aan de politieschool en achter het ommuurde terrein van Athena.

Na de bevoorrading heb ik niet veel bikers meer gezien en reed ik moederziel alleen door de bossen.  De snelle rijders waren intussen allemaal voorbij.  Het traject voerde me naar het gebied rond de Ruige Heide op de grens van Ossendrecht en Zandvliet, waar ik al eens in het wilde weg kom rijden vanaf het Ravenhof en een aantal paadjes ken.  De bekende “put” werd ook meegenomen.  Er hingen daar een aantal fluojasjes in de bomen!?  Maar er was niemand te bespeuren.  Daarna kwamen de tracks die ook in de jaarlijkse nightride van De Papegaai Bike Team zitten op de Belgisch-Nederlandse grens.  Het plezier bleven duren tot op het einde, want we kregen weer vele tracks voor de wielen geschoven met bultjes en klimmetjes, draaien en keren.  Het ging goed vandaag, weinig voet aan de grond moeten zetten, ook op plekken waar het laveren was door modderstroken of bij draaien en keren tussen bomen of op moeilijker plekken.  Het is soms anders bij den deze!  Ik wou niet afgaan voor de anderen die me volgden!  Ik heb wel een paar bulten te voet moeten doen.  Mijn snelheid zakte wel zienderogen, het vat was af!  Na de rust kregen we op plaatsen ook vaker af te rekenen met aanzuigende ondergrond, bosgrond die wak geworden was door het vele water na het smelten van de sneeuw.  Vooral de laatste vijf kilometer kreeg ik het bijzonder zwaar.  Nog met enige jaloezie gekeken naar een kerel die me voorbijvloog met z’n bike in een smetteloos wit pak, terwijl ik zo moest stompen om vooruit te komen!  Ik was blij dat ik weer bij af was.

Rubber-12 was druk in gesprek met de Papegaaienvoorzitter cracra.  De andere vogels waren reeds gaan vliegen.  Stilaan liep de zaal leeg en stonden we, buiten de medewerkers, nog alleen tussen alle mooie en dure fietsen die er tentoongesteld waren.  We kregen nog een overgebleven banaan en het lunchpakketje van een medewerker die daar vanaf wou.  De verantwoordelijke van De Spildoren deed een dankwoordje voor de medewerkers en wist te zeggen dat deze editie op één na de beste was wat aantal deelnemers betreft.  Men had nog eten bij moeten laten aanrukken op de bevoorrading.  Met andere woorden, na deze zondag is iedereen weer tevreden: de club omdat het een succes was en de vele bikers omdat ze zich hebben kunnen uitleven.  Ik ben in ieder geval content weer naar huis gereden.  Met op en af incluis vandaag 66 km gebold.

En aan jww die ik tijdens het naar ginder rijden aan het kasteel Ravenhof ontmoette met z’n maat kan ik vertellen dat ik bij het naar huis rijden pech had, want het frietkraam op de grens was gesloten!  Ik ben nog twee andere frituren voorbijgereden die wel open waren, maar waar je niet binnen kon zitten!  Ik had geen zin om op het voetpad te staan smikkelen!  Mijn pens zal er wel bij varen!  Sorry dat ik u niet herkende, ik had u de vorige keer maar kort gezien, en dan nog in een ander pak.  Ik heb niet het voordeel van die papegaai zoals u!

Link: http://forum.mountainbike.be/viewtopic.php?p=1159886#1159886

17-01-2011 om 19:33 geschreven door StrammerMax

Toertocht (13-34-46 km) van De Spildoren te Schilde. In het gezelschap van Robby VG.

Vandaag ook in Schilde komen rijden.  Van thuis uit met de bike vertrokken, goed voor 20 km enkel.  Omstreeks 9.00 u vertrokken na een korte nacht, want ik had aan een mens van 82 jaar beloofd om gisteren samen naar een toneelstuk te gaan kijken en was daardoor pas laat weer thuis!  Na afloop zijn wij in een kraam nog een pak frieten gaan eten!  Om middernacht!  Maar als avondeten had ik enkel drie bananen op.

In de Borkelstraat te Schoten werd ik aangesproken door een biker die daar teleurgesteld rondzwierf!  Want in de Kasteeldreef was geen spoor van een toertocht te bekennen!  Wel de juiste straat, maar de verkeerde gemeente!  Die kerel had dus geluk dat ik naar Schilde onderweg was.  In de Houtlaan hingen pijlen naar de start.  Gelukkig, want die man reed toch wat hard voor den deze!  Daardoor kon hij dan toch zijn tocht rijden!  Hij zal hier wel ergens gewoond hebben, maar hij had geen Antwerps accent, ik gok op een Limburgs!

Ondanks het feit dat wij maar “demi son derrière” (half zijn gat) hadden afgesproken, stond Robby VG nog te wachten aan de inschrijving.  Ik was een vijf minuten later dan gemeld in m’n berichtje!  Ik had ook moeten optornen tegen hevige wind!  Ik was eigenlijk al moe voor ik aan de tocht kon beginnen!  Wij hadden eigenlijk een verjaardag te vieren, want exact een jaar geleden hebben wij elkaar hier voor het eerst ontmoet bij de vorige editie.  Omstreeks 10.15 u zijn we dan vertrokken.  De start bracht de herinneringen van toen al direct weer naar boven toen we geconfronteerd werden met de zeer zompige weide en de metalen brug!  Het was weer stompen geblazen!  En probeer maar eens over die brug te geraken als je je aanloop moet nemen in een modderbad!  Dat is niet voor deze Pinoccio weggelegd!  Degene die op de foto dus naast z’n bike wandelt, dan ben ik!

Gelukkig was het niet overal baggeren geblazen.  Veldwegen, brede en smalle paadjes door de bossen werden ons deel.  Het was duidelijk dat de sneeuw, alhoewel deze voor mooie landschappen heeft gezorgd de afgelopen weken, ook nare gevolgen heeft voor de natuur.  Zeer veel dennentakken hadden het onder het gewicht begeven!  Ze lagen overal verspreid alsof er een storm in de bossen had gewoed!  Er viel er zelfs eentje met veel gekraak naar beneden net toen we passeerden.  Het zal geen deugd doen van dat op uw knikker te krijgen!  Daar is een helm niet tegen opgewassen!

Ik ken de streek hier niet zo, maar ik merkte dat we onder anderen naast de antitankgracht hebben gereden.  Na het keren kregen we ook daar een zompig stuk voorgeschoteld, alhoewel dat nog redelijk meeviel.  Ook het Fort van Oelegem lag op de route.  Langs dat pad vol kuilen ben ik nog al gereden.  Toen moest je zelfs door die grote put, daar werden toen kiekjes gemaakt!  Ik heb daar toen feestelijk voor bedankt en was daar de oorzaak van wat verwarring bij de achteropkomenden!

Er reed hier nu een kleine pagadder rond in het gezelschap van zijn vader!  Ik moest verrekt moeite doen om te kunnen volgen!  “Ja, hij gaat er nu wel voor”, zei de vader toen ik de mountainbike-kwaliteiten van zijn zoontje prees!  Verderop hingen we even achter twee dames die de strijd hadden aangebonden met een vettig liggende singletrack.  Toch moedig van te komen biken in plaats van de winkels af te schuimen op zoek naar solden!  Want op de terugweg naar huis passeerde ik de Bredabaan ter hoogte van de Kleine Bareel en daar moest ik verdomd uitkijken voor wagens die het fietspad op kwamen en overal te pas en te onpas geparkeerd stonden!  Koopjesjacht!  En dat nadat iedereen pas pakjes heeft gekregen onder de kerstboom!  De bevoorrading stond aan een visput.  Er lagen bananen, chocolade en snoep voor de klein mannen.  De soep was wat koud, was al te lang uitgeschept, maar geen nood.  Ik had de indruk dat er niet zo heel veel deelnemers waren, want heel veel bikers zijn we onderweg niet tegengekomen.  Natuurlijk kon je binnen ruime tijden starten en dan is het altijd minder druk!  Ook de beide dames kwamen toe.

Ik vermoed dat we terug aan de antitankgracht kwamen en dan moesten we even over de Hallebaan en dan weer een paadje in.  Even verderop was het weer baggeren over een singletrack.  Ik was intussen behoorlijk moe geworden, dus ’t was even te voet, teneinde mijn krachten niet helemaal op te gebruiken met door deze modder de stompen!  Een brug, afgesloten door een ketting, kwam me bekend voor!  Hier hadden de oranje mannen uit Wijnegem een tijd geleden hun Leffeberg aangelegd, nietwaar cheeseman?

Intussen hadden we al een aantal keren het Albertkanaal gekruist, nu reden we er even naast!  We moesten optornen tegen een hevige wind!  De wet van Murphy is ook hier geldig!  Want waarom heb je zo zelden wind in de rug?  Lang duurde het stuk over het jaagpad niet.  Maar wat daarna kwam, was om u tegen te zeggen!  Een zeer vettig pad, oververzadigd van het water, geen doorkomen aan.  Zelfs de jonge kerels die ons net voorbijgestoken waren raakten er niet overal door, alhoewel ze het stukken beter deden dan den deze!  Moet nu net daar die fotograaf staan!  Robby zei dat hij zijn schoenovertrekken terug op hun plaats ging trekken en dan op z’n fiets zou kruipen, teneinde al fietsend op de gevoelige plaat vastgelegd te worden!  Den deze dus ook!  En de ziel uit m’n lijf getrapt om door de modder te geraken!  En de fotograaf bijna omver gereden!  Het papiertje dat ik aan de bevoorrading heb meegenomen met vermelding van de site waarop de foto’s te zien zullen zijn, heeft de tocht niet overleefd.  Het zat bij thuiskomst doorweekt, beslijkt en onleesbaar in m’n jaszakje!

Bij aanvang van de laatste tien kilometer ging het licht zo stilaan definitief uit!  Het is lang geleden dat ik nog zo moe werd tijdens een tocht!  Die blubber moeten trotseren vraagt toch veel van ’s mensen krachten!  Naar het einde toe reden we over “De Keer”, één van de weinige plekken die ik hier “ken”.  Nog even door ’t bos en dan kwamen de riante huizen van de rijke mensen die hier wonen weer in zicht.  Terug de metalen brug over en door de zompige weide.  Het laatste modderstuk gedeeltelijk te voet gedaan, m’n pijp was uit!