Toertocht (24-34-45 km) te Wechelderzande van Liever Bergaf.

Vandaag ook naar Wechelderzande afgezakt.  Al van op de E34 volgde me een auto waarvan ik gezien had dat hij ook een bike meevoerde.  De raad van jinba ittai opgevolgd en gaan parkeren in één van de straatjes in de buurt van De Zandfluiter.  Toen de auto die me had gevolgd passeerde om ook te parkeren zag ik dat het twee clubmakkers waren: cracra en krikri!  :lol:  Ja, de tweede heeft geen nickname op het forum!  Zo waren we nog onverwacht met drie om te starten, zij het zeer laat, want het was exact halfelf toen ik aan de toer begon.  Ik kreeg patje2 nog te zien, hij had zijn rit er al op zitten.  Cracra en krikri, twintig lentes jonger dan den deze, waren al snel uit het zicht verdwenen, want quasi onmiddellijk na de start langsheen het voetbalveld werden we een bochtige singletrack op gestuurd.  Bochtjes remmen mij altijd wat af en zeker als er dan nog wortels op het pad te vinden zijn.  Een viertal bikers reden me nog voorbij en dan begon voor mij een eenzame rit, want ik zou voor de bevoorrading nog slechts zeven bikers te zien krijgen en nog slechts één enkele erna!  :wink:

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Aan de eerste gevaarlijke oversteek stond een leeg olievat waarop een knutselaar een oranje zwaailicht had gemonteerd om de aandacht van bikers en auto’s te trekken!  Een mechanische seingever, het is eens wat anders!  Tijdens de eerste kilometers van de toer deden we stukken van de rode vaste route in de Lilse Bergen aan.  De nieuwe stukken van die route liggen er toch maar hobbelig bij, met veel putten en bulten en veel bochtjes na elkaar.  Dat is toch niet zo m’n ding.  Hier en daar lagen er modderige stukken, alhoewel de vele voorgangers al een duidelijk pad hadden gebaand!  Het zou bijna ondenkbaar geweest zijn dat hij er niet zou ingezeten hebben, en na enige tijd lag hij voor m’n wielen: de mooie singletrack aan de Lilse Golfclub.  Hij lag er zeer droog bij, want bij nat weer kan het hier een zootje zijn!  Ik zag wel dat iemand groeven had getrokken om het water te laten wegvloeien.  Nu duikt de rode route na deze track naar links het bos in over weer een smalle track, terwijl hij vroeger gewoon rechtdoor liep!  Ik ken dat pad, omdat ik bij tochten langs daar terugkeer om de mooie golf-track nog eens een tweede keer mee te pakken.  En dat heb ik ook deze keer weer gedaan!  Zodat mijn rit een 2 km langer is geworden dan voorzien!  :-P

Dan volgden weer paden door de bossen en over privéterrein, waar het te merken was dat deze wegen niet vaak worden bereden.  Er waren statige beukenbossen bij waarvan de lange dreven bedekt waren door een tapijt van bruine bladeren.  En dan ging er weer een speeltuin open toen we op een, naar ik vermoed militair domein, heuveltjes op gejaagd werden en dan over een smal pad op de kam ervan verder moesten.  Dan naar beneden om even verder weer getrakteerd te worden op een volgende exemplaar.  Op deze wijze werden we over dit terrein gestuurd om het daarna weer via een poort te verlaten.  We doken weer statige bossen in met lange dreven.  Opgehangen linten verrieden dat we op deze plek seffens nog eens zouden passeren.  Na nog enkele lange dreven kwam ik er inderdaad weer voorbij en zag ik aan de andere kant nog twee bikers naderen die deze lus nog voor zich hadden.  Een bord, zoals we er al velen waren voorbijgereden, kondigde aan dat we privéterrein betraden, deze keer van militaire aard.  Tussen de bomen door ontwaarde ik tarmac, zodat ik vermoedde dat we nabij het vliegveld van Oostmalle waren, een vermoeden dat bleek te kloppen.  We reden over een paadje dat evenwijdig liep met de grote baan van Oostmalle naar Lille.  Een bordje kondigde de bevoorrading aan over twee kilometer.

Die stond in de buurt van een hangar van de vlieghaven.  En daar was, ondanks mijn late start, nog alles voorhanden.  Er lagen nog wafels, appelsienen en ik kreeg samen met de twee jongens die ik aan het lint had gezien en die me daarnet voorbijgestoken waren, nog een blik Aquarius aangeboden.  Ik zei tegen één van de meisjes aan de bevoorrading dat er aan het aantal vuilzakken te zien toch heel wat deelnemers waren gepasseerd!  Ze sprak van 1900 bikers!  Al goed dat ik dus laat vertrokken was!  Ik had het parcours voor mij alleen!  Maar ik had toch wat vroeger moeten zien te vertrekken, want het is toch leuker als ge zo nu en dan nog eens andere bikers te zien krijgt!  Na de bevoorrading was ik even het noorden kwijt, want ik reed terug het pad in waar we uitgekomen waren!  Oeps!  Een lang pad voerde ons langsheen de landingsbanen van de vlieghaven.  Het was duidelijk dat hier al velen gepasseerd waren, het spoor was goed te zien.  Ik ben hier ooit eens naar de jaarlijkse cyclocrosswedstrijd komen kijken en toen stond heel die zone daar vol geparkeerde wagens!

De twee jongens reden tien keer zo hard als ik, dus die waren zo weer uit het zicht verdwenen.  Ik vervolgde m’n weg over onbekende paden waar ik allicht bij eerdere tochten al wel eens gepasseerd ben.  Kort na de bevoorrading passeerden we een vervallen huisje waar een bord van de Pol en Mariettewandeling staat.  Het huisje staat symbool voor het huisje van Joke Driesen die ooit in Lille heeft gewoond.  Ze had een haan en een geit.  Haar beeltenis is te zien op de gebeeldhouwde lindeboom in Lille.  Maar ik weet niet waar die boom staat.  Voorbij het huisje moesten we naar links over een vrij modderig pad.  Er stond nog veel water op het stoppelveld ernaast.  In de bossen die volgden lagen een aantal serieuze dennentakken op de grond, zelfs grote knoesten en halve bomen!  Gezwicht onder het gewicht van de sneeuw van december.

We naderden een groot wit huis met er tegenover een kapelletje.  Ik ben daar nog al gepasseerd tijdens tochten.  Is dat één of ander klooster?  In ieder geval doken we weer private bossen in en volgde na een geïmproviseerde brug de afslag naar de extra lus voor de 45 km.  We werden er over statige dreven ongerepte bossen in gestuurd om daar enkele lussen te rijden.  De ondergrond was er zompig en hier en daar lag modder.  Ik had intussen toch al behoorlijk wat kilometers bijeen.  Vanaf een bepaald moment was het duidelijk dat de paden bereden waren door motoren.  De aarde was omgewoeld door hun banden.  Een tijd later kreeg ik die gasten ook nog te zien.  Ze waren met z’n achten, net zo talrijk als de bikers die ik vandaag te zien had gekregen.  Er volgde nog een korte splitsing en zelfs tot kort voor het einde, in de laatste kilometers, werden we vergast op een draaiende en kerende singletrack door de bossen om deze toer op een speelse wijze te kunnen beëindigen.  Het zwaailicht stond nog steeds zijn werk te doen toen den deze tenslotte als laatste arriveerde.

De man die ik al aan de bevoorrading had zien staan opruimen was nu ook hier gearriveerd om de hekkens van de bikewash op te ruimen.  Maar ik kon eerst m’n fiets nog helemaal schoon spuiten.  Dat zal hier daarstraks wel een aanschuiven geweest zijn op de piekmomenten.  Ik werd in de voetbalkantine nog aangesproken door een paar mannen die duidelijk al zeer vrolijk waren door het aantal genuttigde glazen trappist.  Ze vroegen of er nog wat te eten was geweest aan de bevoorrading.  Ik weet niet of het gewone deelnemers waren, dan wel mannen van Liever Bergaf, want deze laatsten waren herkenbaar aan hun hemden met opschrift van de clubnaam.  Na twee icetea’s en een korte rustpauze ben ik weer naar m’n auto gereden.  De parkings aan De Zandfluiter waren nu leeg, de twee andere Papegaaien waren ook al vertrokken.

Het was duidelijk dat de club veel moeite gedaan heeft om de toer in elkaar te steken, er enkele verrassingen in te stoppen en de plaatsen waar de bikers elkaar dienden te passeren af te bakenen met linten.  Ook al had ik nergens tegenliggers!  Er was een overvloed van pijlen en borden langsheen het parcours!  Er is zeker iemand bij de club die op z’n werk kan lamineren!  Toch één vraagje aan de organisatie!  Zat er vandaag eigenlijk privéterrein in de toer???  :lol:  Wat een werk om al die borden te plaatsen en weer weg te nemen!

Prijsvraag van vandaag: de meesten zullen het bord niet zien staan hebben, laat staan er gestopt zijn, maar er stond op vermeld dat in de herfst de schoolkinderen eikels gingen rapen voor de geit van Joke Driesen, ze kregen dan een pannenkoek, en dat haar haan in de winter nooit buitenkwam.  Dan zat hij vastgebonden aan de poot van de keukentafel.  Waarom hield Joke haar haan tijdens de winter binnen?

Link: http://forum.mountainbike.be/viewtopic.php?p=1166936#1166936