Toertocht (10-25-35-43 km) van de Peltercrossers te Overpelt-Holheide.
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Ondanks het feit dat ik wat tegen de lange verplaatsing op zag, want Overpelt is toch al snel bijna anderhalf uur rijden, heb ik er toch geen spijt van dat ik gekomen ben. Want na een rotte week had ik er wel behoefte aan om alle frustraties er uit te fietsen. Omdat ik maandag moeilijk met een gat in mn broek op het werk kan verschijnen, tijdens de voormiddag toch nog eerst naar de kledingzaak. Ineens wat voorraad gekocht zodat ik daar weer een tijd vanaf ben! Bij mij gaat kiezen in ieder geval sneller dan bij sommige andere mannen! Het was allemaal redelijk snel geklonken. Maar daardoor was ik pas laat ter plekke. En niet de enige, want naast mij parkeerde een Nederlander. Nou, dan ben ik toch nog niet de laatste, zei hij! Dat is toch een misvatting, want ik stond er eerder! Nadat ik me ingeschreven had zag ik Wardje en zn bikemaat in de zaal zitten! Zij hadden hun rit er al op zitten! Na een korte babbel ben ik dan om 14.15 u vertrokken. Er stond niemand meer om mn inschrijvingskaartje in ontvangst te nemen, dus ben ik zo de bossen in gedoken.
De tocht verliep in de andere richting dan de tocht van De Bokkerijders van enkele weken geleden op 15 januari. Dus reden we eerst achter de voetbalvelden en door enkele straten om dan Hobos te passeren. Het parcours bracht er een afwisseling van bospaden, singletracks en enkele asfaltbaantjes als verbinding naar weer een volgend bos. De eerste vijf kilometer gingen wat moeizaam, maar daarna begon ik toch wat op gang te komen. Veel bikers waren er niet meer, maar het was goed te zien waar de voorgangers gereden hadden, ze hadden een mooi paadje gebaand. Samen met de duidelijke afpijling was het dus geen probleem om de route te volgen. Het was ook eens leuk dat alles er hier superdroog bij lag. Er waren al meer afgebroken dennentakken opgeruimd dan enkele weken geleden. Hier en daar waren er nog mensen in de weer met het klein zagen van stammen. De sneeuw van december heeft hier wel huis gehouden.
Aan een open plek werd ik voorbijgestoken door twee cyclocrossers en op een fietspad in het bos door nog een biker. De kilometers telden goed op en toen de grond er meer zanderig begon uit te zien wist ik dat ik zo stilaan de bevoorrading ging naderen. Eerst nog een paar bochtige klimmetjes. De helling net voor de bevoorrading raakte ik zoals gewoonlijk niet op! Maar in plaats van door de zavel nadien weer naar beneden, konden we nu op een paadje rechts ervan. De cyclocrossers en de biker reden net weer weg toen ik arriveerde. Er waren nog appelsienen en koeken om te eten, sportdrank om te drinken. Van de soep heb ik niet gegeten. Ik zal ver de laatste geweest zijn, alhoewel me nog een biker voorbijgestoken is tijdens de laatste vijf kilometer toen we weer in de bossen achter de voetbalvelden waren. Verder heb ik hooguit tien deelnemers gezien. De man aan de bevoorrading sprak van een 700 deelnemers en dat ze toch wachtten op hun clubmakkers die als laatsten het parcours bereden.
Vlak na de bevoorrading moesten we weer die zandheuvel op, en dat ging, ik heb dus bijgeleerd. Maar die zavel nadien was andere koek. Dan weer het bos in over bredere paden om even daarna weer een singletrack in te duiken die ons over leuke bultjes joeg. Vlak na de bevoorrading kwamen een aantal zeer amusante stukken. Ook de omgeving rond de Ford-testbaan werd nu op een andere wijze bereden en ik kwam over paadjes waar ik bij eerdere tochten nog nooit gereden had. Vermoed ik toch. Het paadje naast die lage prikkeldraad en langs een metalen constructie (uitkijkpost voor wild?) had ik ooit al wel eens bereden. De tweede helft was het mooiste deel van de tocht. Hier en daar was wat stuurmanskunst nodig om op smalle tracks tussen de bomen te draaien en te keren.
Na, bij gebrek aan bel, met ring, ring, ring te roepen een wandelend echtpaar te hebben voorbijgestoken, kwam ik op het smalle trackje naast de spoorweg. Om dan op de hoger gelegen zandweg naast de grote baan Hasselt-Eindhoven te komen. Dat betekende dat Holheide weer dichterbij kwam. Toch werden we nog door de bossen geloodst over enkele lussen om dan doorheen het bos achter de voetbalvelden en nog enkele zandstroken naast de spoorweg, Holheide te bereiken. Twee Nederlanders stonden hun fietsen nog op te laden, verder was de parkeerweide omzeggens weer bijna helemaal leeg. Content weer naar huis na een geslaagde toertocht.
Op de terugweg nog eens langs dat bizarre vervallen casino in Mol-Gompel gereden en dan via de E34 weer naar huis. Ter hoogte van de oprit in Retie nog een staaltje van arrogant rijgedrag opgemerkt. Ik reed zon 110 km per uur en achter me zie ik een auto of drie, vier de snelweg op komen en direct naar het linkse rijvak uitwijken. Voor één van hen ging dat toch te traag! Als ik niet links voorbij geraak, dan maar rechts over de pechstrook! Met veel opwaaiend stof tot gevolg! Goed gek! Er had een betonblok moeten liggen verdorie! Bij thuiskomst in het Antwerpse regende het. Op de hoek van de straat lagen bloemen voor Sophie, het meisje dat hier een week geleden op het zebrapad werd doodgereden met vluchtmisdrijf!
Link: http://forum.mountainbike.be/viewtopic.php?p=1180239#1180239
|