Van Trier Bosduin Classic (30-45 km) van De Heidestoempers en Wielerclub Bosduin te Kalmthout.
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Thuis met de bike vertrokken om 8.30 u via de straten die langsheen de spoorlijn Antwerpen-Roosendaal liggen. Vorige week ben ik langs dezelfde route naar Essen gereden en toen had ik al na enkele kilometers pijn in mijn billen! Deze keer gelukkig niets van dat. Maar omdat ik zon gezien had, had ik in tegenstelling tot de vorige keren mijn korte broek niet onder de lange aangetrokken! Met een koude kont tot gevolg! Want het was verdorie maar frisjes! Op de kilometerslange straat naast de spoorweg tussen Kapellen en Heide-Kalmthout, waar de bewoners van de dure villas de treinen op een boogscheut van hun hebben en houden kunnen zien passeren, hoorde ik al van ver mijn nicknaam roepen. Het was MTBiker from Berendrecht die meereed met een groepje wielertoeristen. Vorige zondag kwam ik hem ook tegen! Het is duidelijk dat hij de bike tijdelijk weer heeft ingeruild voor de racefiets. Even voor de gesloten overweg gestaan toen twee treinen uit tegenovergestelde richtingen in het station Heide arriveerden. Het was even aanschuiven aan de inschrijving, maar het ging vlot vooruit. Trotsebelg en cracra, twee clubgenoten, waren er ook. Als tragere iets vroeger vertrokken, zo rond 9.30 u, na rubber-12 bericht te hebben dat de jacht om me in te halen open was! Maar de rubber was zich thuis nog aan het klaarmaken. Hij woont dan ook vlakbij!
Vertrokken via het industrieterrein achter de Garage Van Trier en dan een stukje langsheen de drukke Brasschaatsesteenweg. Even verder doken we rechts het bos in. Daar was het al wat duwen geblazen over de natte ondergrond terwijl men wat moest uitkijken voor wortels. Even verderop reed pcdoc me voorbij. Hij was op zijn stappen moeten terugkeren, omdat hij de pijlen van de wegrit had gevolgd! Het ontbreken van off-road had zijn eurocent doen vallen! Aanpikken was voor deze trage niet weggelegd. De eerste tien kilometer voelde ik me wat opgejaagd, want het was druk op de paadjes. Aan de kant gaan was niet altijd een optie, want er waren lange treintjes op de tracks en daar raak je zo gemakkelijk niet weer tussen. In het eerste deel zaten een aantal leuke stukken off-road, soms wel te lange rechte paden door de bossen en toch ook redelijk wat asfalt. We waren Kalmthout al snel uit en via Kapellen werden we richting Brasschaat gestuurd, om daar aan het kruispunt van de Bredabaan en de Sint-Jobsteenweg het militair domein in te duiken. We reden er door een immense vlakte vol bruine grassen. De militaire domeinen zijn vaak nog de enige ongerepte natuurgebieden. Hopelijk vallen ze niet ten prooi aan verkoop of verkaveling, zodat ook de volgende generaties hier nog van kunnen genieten wanneer wij er niet meer zijn.
Toen we na de doortocht van het militair domein via een bosweg die achter de hoeve-met-torentje op de Brechtsebaan loopt, die Brechtsebaan overstaken en via de nu geopende groene poort het privédomein binnenreden, wist ik dat we er zouden passeren! Ik zei het tegen Trotsebelg. Hij en cracra hadden me intussen bijgebeend. En inderdaad, na enkele bredere veldwegen en een pad door het bos doemde het ineens van tussen de bomen op. Het vervallen kasteel Nottebohm met de allures van een Adams-family-house! Na iets meer dan honderd jaar (de gevel vermeldt het jaar 1904 dacht ik) is het dak al gedeeltelijk ingestort. De heer Nottebohm zal nooit vermoed hebben dat honderd jaar later bikers met helmen op hun hoofd en in kleurige pakken gestoken zijn kasteel zouden voorbijrijden. Met hun blitse fietsen vol technische hoogstandjes en uitgerust met technologische hebbedingetjes zoals een gps en een gsm in het zakje van hun truitjes! Of hoe op deze bizarre plek het heden raakt aan het verleden en zijn vergane glorie. Deze plek intrigeert me, omdat ze de pijnlijke illustratie is van de vergankelijkheid van het leven. Wat we ook vergaren, hoe hard we ook ons best doen om kennis op te doen en zaken te leren, het is allemaal weg van zodra we onze laatste adem uitblazen. Een reden te meer om met volle teugen te genieten van deze zonnige zondag begin maart! Ik ben niet de enige die deze plek zomaar voorbij rijd, want twee bikers die ons daarnet waren voorbijgestoken, waren gestopt en één ervan onderwierp de kelderramen aan een nauwkeuriger onderzoek. Ik denk niet dat er binnen nog veel te zien zal zijn. Alles ten prooi gevallen aan verval en vandalen. Nottebohm was nochtans een mecenas voor de stad Antwerpen, hij behield zijn fortuin niet enkel voor eigen gebruik. Zijn naam leeft nog voort, want de bijbehorende kasteelhoeve werd een aantal jaren geleden volledig gerenoveerd en herbergt naast een restaurant ook de Nottebohmkliniek waar je terecht kan om uw sportieve prestaties en conditie te laten testen en je te laten opmeten. Je kan het kasteel zien op de bijgevoegde prentkaart, weliswaar in betere tijden!
Nadat we het vervallen kasteel achter ons hadden gelaten kwamen we uit op de Mieksebaan en werden we via het Sanatorium De Mick en enkele bospaden geloodst richting de statige dreven van Brasschaat Maria-Ter-Heide of Polygoon in de volksmond geheten. Dreven die door bossen lopen die ingepalmd werden door rijke mensen die er hun villas neerpootten. Even verderop was de meer dan goed voorziene bevoorrading met sportdrank, wafels met en zonder chocolade, zoute sultanas, koeken en bananen. Ik heb er in ieder geval goed mijn best aan gedaan, zodat de organiserende club aan mijn deelname niet zo veel zal verdiend hebben, waarvoor mijn excuses! Ook rubber-12 had ons intussen ingehaald.
Na het oversteken van de Bredabaan doken we de wijk in waar de oude huizen van het vroegere militaire personeel staan in de statige bossen. Jammer genoeg waren ook hier bepaalde paadjes en doorsteken aan verharding en bestrating ten prooi gevallen. Het gedeelte van de tocht na de bevoorrading was mooier en bevatte meer off-road dan het eerste gedeelte. De lange aanloop over de betonbaan naast het vliegveld buiten beschouwing gelaten. Trotsebelg meende daar dat hij hier tijdens zijn schooltijd ooit op bezoek was geweest. Zijn pijp was zo stilaan aan het uitgaan. Van vroegere edities wist ik dat we dra een moeilijk paadje naast een voormalig stuk spoorlijn voor de wielen zouden krijgen. Even verder was een splitsing tussen de afstanden. Voor mij was het naar links. We doken een soort heidelandschap in met bruin gekleurde grassen. Ik heb een hele tijd in het spoor kunnen rijden van een cyclocrosser in een mooi blauw pak. Het bleek nog een jonge kerel te zijn. Ik hing er even voor nadat hij een afslag voorbij was en op zijn stappen moest terugkeren. Toen we weer het bos in doken had ik wat moeite om over een gehavend pad met bulten en putten, bochten en wortels te geraken. Even gestopt om de achteropkomers te laten passeren, en weg was ook de crosser! De soms grote plassen waren meestal langs de zijkanten te omzeilen. De laatste vijf kilometers begon ik het zwaar te krijgen toen we over het zogenaamde klein schietveld werden gejaagd. De grond lag er zompig bij, je werd er als het ware door aangezogen. Nog een geluk dat de vele voorgangers al een redelijk paadje hadden gebaand. Naar rechts en even verderop kwamen we weer de industriezone binnengereden. De toer zat er op, ik had me geamuseerd. Ik werd bij het binnenkomen aangesproken door twee mannen uit Hoboken die zich in een beschrijving in één van mn eerdere schrijfseltjes hadden herkend. Of hoe het internet mensen samen brengt! De rubber deed alsof hij zijn chronometer afklokte om te zien hoe veel later als de anderen ik binnenkwam! De babbeltijd met de twee mannen mocht niet in mindering gebracht worden wegens niet te bewijzen!
Maar wij gingen bijlange nog niet naar huis. Cracra en Trotsebelg zaten in het gezelschap van rubber-12 en SilverFokske. Deze laatste wist mij ooit op dit forum te vertellen van wie dat vervallen kasteel indertijd geweest was. Ooit kwamen wij elkaar tegen na een tocht en nu, enkele jaren later, behoort hij tot de vaste clan van mensen die ik regelmatig op zondag tegen het lijf loop. Ook pcdoc en Lies uit Roosendaal kwamen er nog even bij zitten. De Tongerlo en een koppel braadworsten tussen broodjes gingen goed naar binnen. En vandaag kunnen we er nog eens prat op gaan dat we, buiten enkele Van Trier-rijders, weer de laatsten waren om op te krassen! Zelfs renners van de club waren al naar huis vertrokken. Ik hoorde er ene zeggen dat hij een goed huwelijk had (en het met andere woorden niet kon maken van veel te laat weer thuis te komen)! Via huize rubber-12 weer naar huis (wat tijdschriften meegekregen met tests van bikes) en de fiets uitzonderlijk vuil in de garage gezet na een totale rit van 75 km! Ik hoef volgende week niet te gaan werken! En omdat voor de volgende twee dagen nog zonnig weer verwacht wordt, is het de ideale moment om buiten te komen en hoef ik geen zonde te maken van de tijd van het poetsen! Ik heb nu wat hoofdpijn! Misschien van de eerste zon?
Link: http://forum.mountainbike.be/viewtopic.php?p=1186476#1186476
|