Toertocht (15-25-35-48 km) van MTB Team De Jachthoorn te Lichtaart op zondag 21-02-2016.

Ik bereikte de start van de toertocht van MTB Team De Jachthoorn in Lichtaart anders dan voordien en kon me op enkele honderden meters van de start parkeren achter een rij wagens in de berm langs de kant van de weg. Pas toen ik de parkeerweide, de lokalen van een jeugdbeweging en de kantines van sportverenigingen passeerde, kon ik me de startplaats weer herinneren van eerdere deelnames. Jari was pas op toen ik al zo goed als klaar was om thuis te vertrekken, maar omdat ik daardoor wel erg ruim mijn tijd had genomen bleek hij al voor mij gestart! Dat zou later pas duidelijk worden toen ik mijn startuur per sms doorstuurde en zijn antwoord pas aan de bevoorrading zou lezen! Het werd dus een tocht alleen!

Om 09.45 u was ik ingeschreven en klaar voor het vertrek. We reden weg via de asfaltbaan aan de sportvelden, voorbij de parking en een natte veldweg tot aan de kruising van de drukke Tielensteenweg naar Lichtaart waarlangs ik met de wagen was toegekomen. Daar ging het naast de Grote Kaliebeek via Harredonken naar het Lichtaarts Broek en het gehucht Hoebenschot. Op 5 km doken we goed en wel de bossen in en kwam er een splitsing tussen de kidstoer en de 25 km enerzijds en de 35-48 km anderzijds. Er volgden leuke bospaden en een singletrack die deel uitmaakt van een vaste route. Op 10,50 km splitste de kidstoer zich nogmaals af van de andere afstanden. Na deze splitsing kwam er voor ons de mooie zich door het bos over een weer slingerende singletrack van de vaste route die op 13 km eindigde in een veldweg. Ook daar een splitsing tussen de kids-25 km en de 35-48 km op 14,50 km van het vertrek ergens midden in het bos. Onmiddellijk daarna gingen de 35 km en de 45 km uit elkaar. 10.45 u.

Een vettige veldweg voerde ons dan evenwijdig met de spoorweg naar Hulzen in Herentals waar we opnieuw de bossen in doken op en in de omgeving van een rode vaste route. Op 19,50 km passeerden we de bekende Toeristentoren op een zanderig terrein midden de dennenbossen en kregen we een stukje heuvelachtig parcours voor de wielen. We trotseerden er enkele goed van wortels voorziene heuveltjes op een afwisselend natte en droge ondergrond. 21 km om 11.15 u. Even verder volgde de riskante afdaling over het wortelpaadje naast de afsluiting van het kerkhof op de rode vastte route om beneden uitgespuwd te worden op het asfaltbaantje naast de spoorweg. Drie Watjes, waaronder Weetabix, raasden me daar voorbij. We kruisten het spoor en de rijweg (seingever) en even verder opnieuw de weg (seingever) naar de licht hellende Lavendelweg met de grote villa’s, waaronder de grote witte kitcherige kasteelvilla met plat dak. Eenzelfde stuk grond staat er een jaar later nog altijd te koop. Eens de straat tot boven toe beklommen kwamen we toe in de “bossen” van de Heiberg. De voormalige bossen, want hier werden heel wat bomen geveld. Dat zal wel weer zijn om de heide kansen te geven! Weg groen!

De tocht trok dan door het bos op de Heiberg richting de bevoorrading die opgesteld stond op 26 km van het vertrek. Op dezelfde plaats als vroeger aan de inrit naar een in het bos verscholen eenzame witte villa waarvan de bewoners elektriciteit en water ter beschikking stellen. Om 11.40 u kon ik daar knabbelen van fruit, wafels en kleine frangipanegebakjes. Alles door te spoelen met sportdrank. Intussen waren medewerkers al bezig met de afbraak en opruim terwijl er toch nog steeds bikers, meestal enkelingen, toekwamen. Na de stop reden we verder over de brede bosweg om dan rechtsaf een singletrack op te rijden die met vele bochtjes over een tussen de bossen gelegen open heuvelachtig terrein kronkelt. Ook nadien konden we nog genieten van zeer vele singletracks in deze omgeving. Op 30 km was het even zwaar klimmen tot aan de splitsing tussen de 48 km en de kortere afstanden op 33 km van het vertrek. Men kon er naar beneden razen in de zeer diepe zavelput en weer naar boven kruipen. Omdat dit niet aan mij besteed was ben ik gewoon naast de put verder gereden. Even verder kwam het aanbod van 4 km extra over het met zwarte pijltjes aangeduide cyclocrossparcours over De Witte Bergen. Dat extraatje heb ik wel meegepikt omdat ik weet dat de soms stevige klimmetjes over de zanderige paden over de heuvels voor mij op een enkele uitzondering na toch doenbaar zijn. Bovendien is het er knap rijden in een prachtige omgeving. Een biker die er even het noorden kwijt was door langs de verkeerde kant de lus over een helling op te gaan weer op het juiste spoor geholpen. Na de lus over het CX-parcours kwam er in de strook bos aan de overkant een vrij technische singletrack met veel bochtenwerk. Daar stak Moventoch me nog eens voorbij zoals laatst in Hoogstraten. Zo snel dat ik enkel de kans had om te zeggen dat ik al knap moe was van de rit.

Na de kronkelende track kwam er een nog lastiger stuk met korte nijdige bochtjes en klimmetjes. Reeds afgepeigerd dat ik was diende ik hier en daar toch even te wandelen! De plek ligt nabij de camping Floreal waar de vaste routes vertrekken. We kwamen letterlijk het bos uit gedoken op de drukke Herentalsesteenweg. Aan de overkant ging het linksaf om via de Bekenbaan opnieuw een strook bos in te duiken. 35,75 km om 12.30 u. We kwamen uit in de Weygerberg, een nog onverharde en voor deze streek uitzonderlijke holle weg waarlangs wel enkele dure villa’s staan te pronken. Bizar was dat daar een ezel zonder begeleiding rustig naar beneden kwam gewandeld! Allicht ergens ontsnapt! Op 37 km kwam er een plek waar de kidstoer apart ging van de andere afstanden. Voor ons kwamen er de bij bikers bekende holle wegen op de vaste route waarlangs hier en daar zeldzame woningen of buitenhuizen staan en die enkele keren onverwacht straten met verkeer kruisen. Bij momenten werden we in de holle boswegen met redelijk wat modder geconfronteerd.

Op 40 km kwam er een splitsing tussen de routes van 25 km en van 35-48 km op een kruispunt van holle boswegen. 13.00 u. In het zog van nog een eenzame biker kruiste ik de daar door het bos lopende asfaltbaan (Goorseweg) om aan de overkant de prachtige bosdreef in te rijden, gevolgd door de singletrack die zich over twee heuvels in een meer open gebied slingert. Op 41 km kruiste ik vanuit de bossen de nieuwe noord-zuidverbinding die in een tunnel onder het natuurgebied De Hoge Mouw loopt. Om het natuurgebied te sparen, ook al werd er een hele strook bomen voor gerooid. Het zand dat er na de bouw van de tunnel weer over gegooid werd is nog zodanig mul dat het er bij nat weer dabben geblazen is! Eens benieuwd of deze kale strook weer begroeid zal raken! Na een tweede oversteek van de noord-zuidverbinding konden we nog genieten van enkele zeer mooie bospaden op de Hoge Mouw in het Koningsbos.

Vanuit de Holle Weg in het Koningsbos kruisten we de Lichtaartsebaan om aan de overkant het Sint-Lutgardispad in te rijden. Op 44 km kondigde daar een bordje de laatste vier kilometer aan. De vooropgestelde afstand klopte dus als een bus! Vanaf het Boskabouterpad volgden nog enkele leuke singletracks in de lokale bossen aldaar die in vogelvlucht eigenlijk niet ver van de bewoonde kern van Kasterlee liggen. Een laatste veldweg en een servitudenpaadje brachten me weer naar de kantine in de Molenstraat. Om 13.30 u kwam ik toe met 48,50 km op het tellertje. De bikewash met de ingenieus uitgedachte fietssteunen die op oude autowielen gelast zijn was nog beschikbaar. Weetabix en zijn makkers waren er ook nog in de weer en ik kreeg er de biker met baard uit Hove in het gele fluojasje voor de derde keer op een toertocht te zien, daarstraks ook aan de inschrijving. De vorige keren in Hoogstraten en in Schilde. Als één van de laatsten nog een drankje genuttigd in de kantine om even op adem te komen alvorens weer huiswaarts te vertrekken. Ik was tevreden dat ik niet in de wei geparkeerd stond, want Jari wist me later te vertellen dat men verschillende wagens los had moeten trekken! Het parcours was ongeveer gelijkaardig aan de voorgaande edities en dus zee knap. Ondanks het feit dat dit een eerder vlakke streek is kwam er toch heel wat klimwerk aan te pas en was de rit beslist vermoeiend. Een goede oefening voor het geval we in de lente weer uitwijken naar Brabant wanneer de tochten in de eigen streek ten einde zijn. Ondanks de 1600 deelnemers omwille van mijn late start rustig kunnen rijden! De organisatie was verder zoals steeds volledig in orde met een degelijk uitgepijld parcours, seingevers en gemotiveerde medewerkers.

Filmpjes van Den jjag Guido Verheyen, Joery Wellens en Bruno Van Nimmen (editie 2015) kunnen hieronder bekeken worden.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

02-03-2016 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (12-20-30-45 km) vanaf de vliegbasis Woensdrecht in Hoogerheide op zondag 14-02-2016.

Het sombere weer na een natte week was niet van aard om een mens warm te maken voor een toertocht en in bed blijven liggen had ook eens deugd kunnen doen. Maar omdat dit misschien een unieke kans was om ook de binnenkant van de vliegbasis van Woensdrecht eens te zien toch maar de moed opgebracht om te gaan rijden. De militairen organiseerden een toertocht ten voordele van KiKa, een Nederlands kinderkankerfonds. Omdat de eerste en als eenmalig aangekondigde toertocht vorig jaar vanuit de basis in Gilze-Rijen een groot succes was, kreeg deze navolging in Woensdrecht. Bovendien werd Gilze-Rijen niet eenmalig, want het weekend na Woensdrecht kon men daar de tweede editie rijden. Omdat Jari nog andere plannen had reden we deze keer niet samen, dan kon hij koersen zo snel als hij wilde.

De entree van de basis vanaf de Kooiweg op zich was al indrukwekkend. Parking was er meer dan genoeg. Om 9.30 u was ik ingeschreven in de sportzaal en kon ik op pad. De eerste tien kilometer verliepen volledig binnen de omheining van de basis waar we konden rijden over grassporen tussen gebouwen en installaties en over singletracks in de stroken bos binnen het domein. Door de regen van de afgelopen week dienden we hier en daar door modder te ploeteren. We konden ook geregeld op en af over heuvels door de bossen rijden en bij momenten kreeg het parcours een vrij technisch karakter met enkele korte steile klimmetjes en lastiger singletracks. Op 8 km was er een splitsing waar de kidstoer apart ging. Voor de anderen kwam er de doortocht van een wel zeer natte modderpoel langsheen een brede gracht. Met de nodige ambiance van de ploeterende bikers. Op 10 km kwam er een einde aan het ritje over de basis en dienden we ons polsbandje te tonen aan de wachtpost die opgesteld stond aan een achterpoortje dat uitgaf in het onder bikers gekende open zanderige heidegebied dat tussen de basis en de Moerkantsebaan gelegen is in het grensgebied van Huijbergen en Bergen-op-Zoom. Vele toertochten passeren hier over het paadje dat evenwijdig met de omheining van de vliegbasis loopt.

We reden in de richting van het bos en daar kregen we de vier uit de kluiten gewassen molshopen voor de wielen, gelegen op een knap zandwegeltje in de bossen. We reden in de richting van Hoogerheide naar de Nootjesberg en ik hield even halt aan het huis met paardenweide dat daar eenzaam en alleen aan de bosrand staat. Eén van de paarden kwam naar me toe en onderwierp zowel mijn regenjasje als mijn fietszadel aan een eetbaarheidstest! We reden de Nootjesberg op vanaf een voor mij gemakkelijker aanloop, in tegenstelling tot de steilere track waarlangs we enkele weken geleden naar boven kropen. De overtocht van de zandpuisten was zeer amusant met enkele lekker snelle afdalingen die ons naar de Overbergseweg voerden op de plek waar een tweetal huizen staat en de Overberghoeve op het kruispunt met de Weg naar Wouw waar de bevoorrading van een andere tocht postvat. 13 km.

We doken langsheen die enkele huizen opnieuw het bos in om even verder de Weg naar Wouw te kruisen ter hoogte van Grondwerken Van Gastel op de rand van de bebouwde kom van Huijbergen. Er stonden daar enkele seingevers. Aan de overkant doken we onmiddellijk het bos weer in voor de volgende zandheuvel, want daar lag de Tiestenberg en zijn omgeving op ons te wachten. Niet ver van het bekende groene poortje kruisten we in Huijbergen een baan om opnieuw het bos in te rijden. Op 14,50 km beklommen we de Pilberg waar er een keuze kon gemaakt worden uit “gemakkelijk” en “moeilijk”. Het was voor mij effectief moeilijk en dus even te voet. Op 15,50 km kwam ik uit het bos om de Pilberg tevoorschijn in het Vijverstraatje en deed een seingever me oversteken naar het groene poortje aan de beeld van de Heilige Teresia dat ooit behoorde tot het voormalige Wilhelmietenklooster van Huijbergen. Via het voormalige parkdomein bereikten we de Staartse Heide waar de rit ons doorheen de bossen en over meer open heidegebied stuurde, wat garant stond voor een zeer amusant stukje toertocht.

De bevoorrading stond opgesteld aan de manege Wolfshoek in de Staartsestraat op 20 km van het vertrek. Om 11.00 u kon ik er eten van bananen, peperkoek, wafels, sportdrank en thee. Na de stop konden we genieten van leuke singletracks in de bossen rond de Staartse Heide waar we toch ook met de nodige modder geconfronteerd werden. Dat werd vanaf 22,50 km nog erger toen we over een zwaar gehavend pad naast een prikkeldraad dienden te rijden. Daar lag een echte modderzooi en het was er niet prettig rijden, als men al kon rijden. Want ik was het stompen door de modder zo beu dat ik het raadzamer vond van een deel te wandelen. Er lagen daar ook diepe putten en glibberige wortels en een uitschuiver tot in de prikkeldraad kon ik missen als kiespijn! Na de blubber kwam er op 23 km een splitsing die in tegenstelling tot gebruikelijk aangegeven was met “lang” en “kort”! Er stonden twee mannen die zegden dat men op “kort” nog een tijd verder door de modder mocht ploeteren. Ondanks het feit dat het intussen 11.40 u was en ik niet veel bikers meer zag toch maar gekozen voor de lange rit.

Ik herkende na nog een kort ploeterstukje de grote open heide en even later reed ik over de korte maar speciale singletrack die er over een lage heuvelkam loopt op de grens met Kalmthout. Als je verder rechtdoor rijdt dan kom je uit op de Putseweg tegenover het Puts Meuleken. We doken dieper de bossen van de Grote Meer in en reden over een zandpad over de open vlakte en door de bossen. Voor het eerst zag ik van tussen de bomen de vijver Grote Meer liggen! Op 27 km had ik een pijl gespot op een plaats waar het pad de aandacht opeiste en niet gezien in welke richting hij wees. Omdat ik aan de overkant van het zandpad bikers zag rijden rechtdoor gevolgd over een smal paadje over enkele bulten naar een brede bosweg toe. Ik begon het vreemd te vinden dat ik aan de kruisingen met andere boswegen geen pijlen zag hangen en dat terwijl er nog veel bikers volgden en ik er voor me zag rijden. Ik vertrouwde het zaakje na 2 km niet, evenals drie andere mannen die vanuit een zijweg kwamen. Samen zijn we dan teruggekeerd. De pijl die ik had zien hangen wees niet rechtdoor maar rechtsaf. Aldus bijna 5 km gratis als extraatje! Vreemd was dat ik vanaf deze plek eigenlijk zo goed als niemand meer te zien kreeg terwijl er daarnet nog danig veel mensen onderweg waren!

Omstreeks 29 km reden we over een pad met veel putten en over enkele leuke zandheuvels. Een kilometer verder spotte ik een tussen de bomen verborgen bizar huis, een soort kasteeltje. Brede dreven voerden ons dan over het militaire oefenterrein op de Ossendrechtse Heide. Even later verlieten we het bos via de oprijlaan naar het kasteeltje dat ik daarnet had zien staan en kwam ik uit op de Putseweg. Het was één van de weinige huizen die hier ver van de weg in het bos verscholen staan. Seingevers bewaakten de oversteek van de Putseweg ter hoogte van die enkele witte huizen die daar gegroepeerd staan en we dienden over het fietspad in de richting van de Belgische grens te rijden naar Putte-Woensdrecht. Net voor de intocht van de bebouwde kom ging het rechtsaf de Acacialaan in op 32 km van het vertrek. We reden het Moretusbos in dat gelegen is pal op de grens tussen Putte-Woensdrecht, Stabroek en Berendrecht. Enkele jaren geleden reed ik hier geregeld een eigen rondje dat ik op de duur bijna van buiten kende en dat op basis van pijlen die iemand op de bomen had gespoten maar die langzamerhand door erosie verdwenen. Eigenlijk niet netjes dat iemand dat doet en zo te zien aan de verse kleuren was er toch weer iemand bezig geweest met het uitpijlen van zo’n privaat ritje. Met wat meer moeite kan men ook discreter hier en daar pijltjes ophangen! In ieder geval werd hier een mooi rondje gereden en passeerde ik enkele “bekende” plekjes zoals de zitbank op een kruispunt van zandwegen en de plaats waar vermoedelijk een private eigenaar opzettelijk bomen had omgelegd en zo een knap stukje bos naar de bliksem hielp. Intussen heeft er zich al een nieuwe track ontwikkeld, dus hier wordt nog gereden! Even verder liggen enkele grote heuvels met een dikke wortel! Droge en natte paden wisselden elkaar af en ik deelde ze met wandelaars die een door De Bosgeuzen uit ’s Gravenwezel georganiseerde wandeling maakten. De vermoeidheid begon toe te slaan!

Op 37 km bereikte ik het gebied Stoppelbergen en reed er over het zanderige paadje over een hoge bult op de grens tussen het bos en een kleine open vlakte waar een zitbank staat. 13.50 u. Hier liggen heel wat paadjes in de bossen verscholen waarvan we er een aantal die deel uitmaakten van mijn “eigen” rondje bereden. Zo de smalle track die vanaf een zandweg en na een bocht naar rechts kort klimt in de richting van de zandvlakte met de zitbank. Het ging daar linksaf en waar ik vroeger weer rechtsaf sloeg ging het nu rechtdoor naar de zandweg die achter de omheining van de politieacademie ligt. Op 39 km kreeg ik daar toch nog twee bikers te zien! 13.00 u. Aldus werd de tocht verder gezet over de lange zandweg achter de academie. Bij nat weer zoals nu staan daar altijd grote plassen die nog net via de zijkanten kunnen ontweken worden. Dan week het pad in een meer bosrijke zone van de omheining af. De toestand ervan viel hier nog mee, want hier kan het ook zeer nat en modderig zijn, ik heb het er hier al erger bij weten liggen! We kwamen uit op een asfaltbaantje en reden één van de toegangspoorten tot de politieacademie voorbij om zo de Molenbosstraat te bereiken.

Even verder ging het een natte singletrack in in de richting van de Putseweg. Maar in plaats van rechtdoor te rijden tot aan de Putseweg sloegen we linksaf om via een bospad en nog een singletrack uiteindelijk toch op de Putseweg uit te komen. Bijna recht tegenover het bospad dat naar de mooie singletrack op de lage heuvelkam op de grens met de Kalmthoutse Heide leidt en waar we eerder over hadden gereden in de omgeving van de open heide aan de Groote Meer. Er stonden daar nog steeds twee seingevers om een veilige oversteek van de baan te garanderen. We reden dan richting Huijbergen en voorbij het eetcafé Puts Meuleke (Ossendrecht). 41,50 km. Tegenover het Puts Meuleke sloegen we rechtsaf het bos in en reden over een brede zandweg in de richting van de Grote Meer. Daar deed ik twee ontdekkingen. Voor het eerst zag ik de Groote Meer, een groot ven, effectief tussen de bomen liggen en aan het einde van de lange zandweg kwam ik uit op de grote open vlakte van de Staartse Heide ter hoogte van een groene metalen poort waar ik tijdens een toertocht vanuit Essen-Hoek ooit geschuild had voor een stortbui. Er passeren daar wel meer tochten.

Aan de poort ging het linksaf de open vlakte in over een spoor dat langs de rand van de zandweg loopt om dan weer het bos in te duiken. We vervolgden de rit verder over deze lange zandweg door het bos en die uiteindelijk uitkomt aan de ingang van de camping Staartse Duinen. Verderop rechtdoor kwam ik toe op het rondpunt aan het begin van de bebouwde kom van Huijbergen. We reden dan in de richting van de dorpskern en sloegen even verder de straat Eiland in die overgaat in een onverharde bosweg. Een singletrack door het bos leidde uiteindelijk tot de Vennekensstraat aan de rand van de Kooiheide. De Vennekenssttraat ging over in de Kooiweg en ik passeerde de voormalige manege Stevenshof, thans Wolfshoeve, waar vroeger ook een toertocht van start ging. Na nog een lang eind in de Kooiweg bereikte ik opnieuw de vliegbasis met 50 km op het tellertje, ruim meer dan voorzien.

De bikewash was nog operationeel en het was er een om u tegen te zeggen! Er lagen grote brandweerslangen waar overvloedig veel water uit kwam. Dat was ook wel nodig! Binnen in de sportzaal kraamden de laatste bikers op. Ik had enige moeite om mijn bij de inschrijving gekochte jetons, muntjes genoemd in Nederland, nog te verzilveren tegen een drankje vermits iedereen al met de opruim bezig was. Met de muntjes die overbleven heb ik één van de kinderen ter plekke nog een plezier kunnen doen. We hadden kunnen genieten van een prachtig parcours. Het natte en koude weer zette wel een domper op het plezier. Bij mooi weer is deze prachtige streek eens zo genietbaar.

Onderaan vind je twee filmpjes van biker Spiermassa.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

StrammerMax

01-03-2016 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (20-30-40 km) van de 10 de Wing TAC en MTB Peer te Houthalen-Helchteren op zaterdag 13-02-2016.

Op zaterdag richting de Binnenvaartstraat aan De Plas nabij Kelchterhoef in Houthalen-Helchteren voor de toertocht van de militairen van Kleine Brogel en MTB Peer. Ooit vetrok deze toer vanaf de luchtmachtbasis zelf. Jari opgepikt op de carpoolparking in Wommelgem en om 11.45 u waren we ingeschreven. Het weer was niet veelbelovend na een natte week en ook bij het vertrek viel er lichte motregen. We doken onmiddellijk het bos in vanaf de grote parking en een achteringang tot Kelchterhoef en een camping. Tot 6,50 km was het één al singletrack dat we voorgeschoteld kregen. Het was zeer zwaar rijden over de tracks die onder het natte weer te lijden hadden gehad. Wij trapten de ziel uit ons lijf door modderstroken en over heel veel wortels. Het parcours was vermoeiend omdat uiterste concentratie nodig was bij het rijden over deze ondergrond! We reden dan langs de randen van het militaire domein. Ik herkende bepaalde plekken van andere tochten en eerdere deelnames.

Op 9 km troffen we een singeltrack met enkele zeer diepe putten en passeerden we enkele vervallen kleine gebouwen. Het ging er stevig op en af. Vanaf 10 km voerde een betonweg ons in de richting van een meer open heidegebied waar we op 12 km een splitsing troffen tussen de 20 km en de 30-40 km. 12.40 u. Het rijden was tot dan toe zwaar geweest. Er volgden brede zandpaden op het militair domein die er gelukkig droger bij lagen dan de tracks bij aanvang. We reden er over een kale en bij dit grijze weer eerder desolate open vlakte. Op 15 km passeerden we het bizarre verkeerslicht dat er nabij een uitkijktoren eenzaam en alleen in de open vlakte staat! Dat herinnerden we ons van vorige keer. Er volgde een hobbelig spoor over een pad vol harde graspollen en brede zandwegen in de richting van de bevoorrading. We passeerden daarbij nog het lokaal van een modelvliegclub en arriveerden aan de brandweerpost waar enkele gebouwen en loodsen staan. In één daarvan stonden de bevoorradingstafels opgesteld. 17,75 km om 13.10 u.

Zoals vorige keer werd de soep letterlijk en figuurlijk warm aanbevolen en konden we snoepen van bananen, appelsienen, wafels en koeken. Bij dit vochtige en sombere weer deed een hete kop soep effectief deugd. We vervolgden onze rit over de desolate open vlakte om op 20 km opnieuw het bos in te duiken. Op 21 km reden we over het brede pad dat zich in enkele grote bochten licht hellend naar beneden tussen de dennenbomen slingert over een zavelkleurige ondergrond. Er staan daar ook altijd zeer grote plassen die je gelukkig goed kunt ontwijken. Er zijn wel meer tochten in de streek die hier passeren. Intussen hadden we de andere kant van De Plas bereikt. Daar ligt naast een asfaltbaantje een zeer diepe met bomen begroeide put waardoorheen een singletrack kronkelt. Uiteraard werden we daar doorheen gestuurd. Maar dat is niet zo mijn ding, die korte bochten en klimmetjes. Na de oversteek van een baan volgde er op 23 km een gelijkaardige put met singletracks over enkele bulten. De tocht leidde ons verder doorheen het bos tot aan een splitsing tussen de 20-30 km en de rit van 40 km ter hoogte van de Abdijhoeve, een groot restaurant in het domein Kelchterhoef. De splitsing kwam op 24 km om 14.00 u. We misten er even een pijl en reden ons vast op de achterzijde van de Abdijhoeve!

Een bosfietspad leidde ons in de richting van een in 2002 aangeplant bos in het gebied “t Martensbos – De Hutte. Daar reden we van 26 km tot 29 km over bultige harde grassporen en dat was vrij vermoeiend. We kwamen uit aan de rand van een godvergeten woonwijk in Houthalen-Oost (Huttestraat, Berkenstraat en Wildekersstraat) en doken opnieuw ’t Martensbos in voor nog een rondje over graspaadjes. Daarna volgde een singletrack evenwijdig met een straat door het bos. We reden in de richting van een grote weg en passeerden op 30 km een grote toegang tot het domein Kelchterhoef. Tot 31,50 km vervolgden we onze tocht over een bospad dat naast een groot golfterrein ligt om zo het natuurgebied De Teut – Ten Haagdoorn te bereiken. Dit is een groot gebied met open heide dat langs alle kanten door bos omringd wordt.

Tot 37 km reden we door De Teut over brede assenwegen en maakten we een grote lus weer in de richting van waaruit we kwamen. Want nadien passeerden we de ingang van het golfterrein. Er stond redelijk wat wind en er viel lichte regen waardoor we hoopten de tocht alsnog droog uit te kunnen rijden. 14.50 u. We kruisten een grote gevaarlijke baan die er door de bossen loopt en waar omwille van de afwezigheid van bewoning vrij snel gereden wordt! Aan de overkant doken we opnieuw de bossen in en troffen er natte singletracks zoals we ze bij aanvang ook onder de wielen hadden gekregen! Dat was het teken dat we zo stilaan opnieuw in de richting van de startplaats reden. Met 39 km op het tellertje en goed moe van de inspanning bereikten we om 15.00 u opnieuw de kantine aan De Plas. De bikewash kwam goed van pas om de fiets weer toonbaar te maken. Er stonden nog mensen hun fietsen proper te maken en ook na ons kwamen er nog bikers toe. Er werd hier druppelsgewijze gestart en toegekomen vermits de inschrijvingen liepen van 10.30 u tot 14.00 u. In de kantine nog een kop soep en een drankje genoten. Daar hoorden we vertellen dat er zo’n 750 bikers naar hier waren afgezakt. Gisteren konden de militairen hier de tocht rijden. Het was een mooie en vermoeiende tocht en degelijk georganiseerd en uitgepijld. De enige spelbreker was het sombere weer, maar we konden ons gelukkig prijzen dat we zo goed als geen regen hadden gezien tijdens de rit.

Onderaan vind je een filmpje van Den jjag.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

29-02-2016 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (18-25-35-44 km) van Blijf Jong te Schilde op zondag 07-02-2016.

De toertocht van Schilde moest vroeger altijd wijken ofwel voor de rit in Bergen-op-Zoom die intussen van datum gewijzigd is of de toertocht van de school Berkenbeek in Wuustwezel. Jari wou eens in Schilde gaan rijden, dus van mijn hart een steen gemaakt en Wuustwezel deze keer links laten liggen. Ik meende ooit al in Schilde aan een tocht te hebben deelgenomen, maar de startplaats aan de voetbalvelden van ’s Gravenwezel op de Rozenhoek aan de Oelegemsteenweg kwamen mij helemaal niet bekend voor. In gedachten had ik een heel andere locatie met de afspuitstand voor een kleuterschooltje. Na enig opzoekwerk betrof dit de toertocht van WTC De Spildoren waaraan ik in 2010 en 2011 deelnam begin januari vanuit de Kasteeldreef. Na de derde editie van deze tocht in 2011 heb ik hem niet meer op de kalender aangetroffen! En van de makkers Robby en Beuk waarmee ik toen reed heb ik al jaren niks meer gehoord of gezien! Parkeren was niet simpel in de Rozenhoek, er was heel wat gewriemel in de omgeving en de parkeerwachters waren geen overbodige luxe! Ik kreeg een plek toegewezen naast de smalle weg vlak bij de startplaats, ook al vertrouwde ik die plaats niet. De auto’s die aan de andere kant op een parking stonden hadden nog weinig ruimte over om achteruit van hun plek weg te raken! Groot was ook mijn verbazing van te zien dat deze toertocht heel wat deelnemers op de been wist te brengen ondanks de concurrentie van andere organisaties. Tot buiten werd aangeschoven om in te schrijven! Dus moest het hier wel goed zijn! Daar werd ik nog meer van overtuigd toen ik Ward en Frans van 3-D Cad-Systems aan de inschrijving te zien kreeg. Tevreden dat ik hen nog eens levend en wel gezien heb.

Om 9.20 u samen met Jari vertrokken. We kruisten de Oelegemsteenweg waarna een natte veldweg ons naar de Speelbosstraat voerde. Dan kregen we even asfalt onder de wielen tot aan de splitsing tussen enerzijds de kidstoer en de 25 km en anderzijds de ritten van 35-44 km op 1,50 km van het vertrek. Natte sporen en harde zandwegen voerden ons doorheen het gebied van de antitankgracht. Even verder passeerden we op 3,50 km het Domein Martinus, een complex met feestzalen, conferentiezalen en een hotel in Halle-Zoersel. Er zijn nog andere tochten die hier passeren, eentje heeft er zelfs een stop. Op 4 km gingen de tochten van 35 km en 45 km elk hun eigen weg vanaf het Renier Sniederspad. Tot 6 km kregen de bikers op de 45 km het genot van een zeer leuke bochtige singletrack tussen de bomen. Nadien volgde een zeer lang smal bospad recht op recht tussen de draden van afsluitingen aan weerskanten, mij ook bekend uit andere tochten. Wij kregen daardoor al snel een hele trein snellere bikers achter ons die hun kans om voor te steken noodgedwongen dienden af te wachten. Vettige bospaden leidden ons opnieuw tot de antitankgracht in de omgeving van het Fort van Oelegem.

We reden daar over de zandweg naast de antitankgracht. Op sommige plekken zitten daar een aantal zeer diepe putten in en moet je wat evenwichtskunsten beoefenen om te rijden over het smalle spoor ernaast. 10 km om 10.00 u. We vervolgden de rit over natte bospaden en enkele singletracks in de buurt van de antitankgracht om zo de Zandhovensteenweg in Oelegem te bereiken. 12,75 km. Even verder reden we over het zanderige terrein onder de bruggen van het op- en afrittencomplex Oelegem-Ranst van de E34. 13 km. Aan een baan ging het rechtsaf en een weinig verder weer rechtsaf een privaat bos in. Daar reden we over een nat bospad. Eens deze strook bos achter de rug doorkruisten we het centrum van de gemeente Zandhoven. Na dit stukje bewoonde wereld doken we op 16 km het Begijnenbos in. Van 17 km tot 19 km was het zwaar rijden en stompen over natte paden, volgde de overtocht van een natte weide en de doortocht van nog een privaat domein. Daarna ging het door het speelbos van Halle-Zoersel. Op 20,50 km arriveerden we om 11.00 u op de bevoorrading aan het Reigersnest te Zandhoven. Daar kon je knabbelen van fruit, energierepen, wafels en koekjes. Er was soep en sportdrank om te drinken. Ik werd er bij aankomst aangesproken door een biker die mij de zondag voordien had zien toekomen na de toertocht in Hoogstraten en hier ook present was met dezelfde twee makkers. Ik zat toen in hun buurt in de zaal mijn hamburger te verorberen. Biken moet toch in het bloed kruipen, want ik ben dus beslist niet de enige die weekend na weekend de toertochten afschuimt. Er was nog redelijk wat beweging aan de stop, alhoewel wij tijdens het tweede deel van de tocht direct veel minder andere bikers nog te zien kregen.

Na de stop volgden leuke bospaden en singletracks, soms goed voorzien van modder, in het speelbos op de grens tussen Halle-Zoersel en Zandhoven. Dan kwamen we toe aan de splitsing tussen de ritten van 25-35 km en de kidstoer en de tocht van 44 km op 23 km van het vertrek. In deze omgeving was ook een wandeltocht aan de gang want deelden wij de bospaden en veldsporen met groepen wandelaars. Wij kregen er ook een tijd het gezelschap van een in fluopak gestoken jogger die er een flink tempo op nahield. Op 26 km reden wij zo over een mooie singletrack door het bos terwijl wij de jogger op de weg ernaast van tussen de bomen zagen lopen. Op 27 km staken we in diens zog de snelweg E34 over. Aan de overkant bereikten we via de Boshuisweg het Zoerselbos. We reden verderop over een strook oude asfalt pal naast de E34 en maakten een korte lus over een singletrack met enkele hoge bulten in het naastliggende bos. Een veldpad voerde ons dan naar het kruipunt van de Schegelbaan en de Peggerstraat waar het restaurant “In de wandeling” staat. Daar zijn we na de toertocht van De Doortrappers in Halle-Zoersel vorige zomer op 23 augustus iets wezen eten. Die tocht passeerde hier ook, vandaar dat de omgeving me enigszins bekend voorkwam. Vandaag hier eten kon niet, de zaak was deze week gesloten. Misschien met skivakantie? 29 km.

We vervolgden onze rit over veldpaden en weidesporen in Halle-Zoersel, onder anderen het Emmapad op 31 km, waarna een betonbaantje ons naar de meer bewoonde wereld van Halle-Zoersel voerde. 32 km. Van 35 km tot 37 km reden we door het parkbos van het kasteel Hallehof, het (voormalige) gemeentehuis van Halle. De paden lagen er nat bij met enkele ferme modderpartijen. We reden in een grote lus omheen de indrukwekkende kasteelvijver. We kregen er het gezelschap van nog enkele andere bikers, waarvan twee in een knalgeel regenjasje. Zij stonden op een gegeven moment te wachten op één van hun metgezellen en diens reactie bij aankomst sprak boekdelen. Omdat we zo veel moeite hadden moeten doen tijdens het stompen door de modder om dan na een lange lus op nagenoeg dezelfde plek weer aan het kasteel uit te komen! We doken opnieuw het park in en kregen hetzelfde kasteel nog eens vanuit de verte en nu achter de vijver te zien. Wij herinnerden ons één en ander van tijdens de toertocht van De Doortrappers. 12.10 u.

Na het verlaten van het kasteelpark kruisten we de drukke baan Driesheide in Halle en reden we een paadje in dat zich tussen de bomen heen en weer slingerde achter de tuinen van villa’s. Hier had ik nog ooit al wel gereden. 37,50 km. We vervolgden onze weg in een bosrijk gebied en passeerden enkele bij bikers gekende plekken zoals het Renier Sniederspad en de omgeving van Liefkenshoek. Op 39 km zagen we een groepje bikers samengetroept staan en zo goed als het paadje versperren. In de verte zagen we de mannen met de gele regenjasjes rijden, dus wij daar achteraan. De ondergrond werd hoe langer hoe lastiger met een pad dat nog amper te herkennen was, een doorgezaagde omgevallen boomstam en een modderplek. De fluobikers en hun maten hielden halt. Geen pijlen meer te bespeuren op een splitsing van wegeltjes! Omdat aan de ondergrond, alhoewel avontuurlijk, te zien was dat hier weinig mensen kwamen, leek het iedereen veiliger van rechtsomkeer te maken. Het verklaarde meteen het groepje bikers dat daarnet samengetroept stond. Het was duidelijk dat hier een pijl ontbrak! Aan de sporen op de grond te zien hadden we rechtsaf moeten slaan. In de verte reden inderdaad de bikers van daarnet en troffen we opnieuw een pijl. Allicht had iemand met een slecht karakter een pijl weggenomen!

Op 40 km bereikten we opnieuw de antitankgracht. We reden op het brede bospad naast de gracht en dat pad lag er hier fel gehavend bij met veel slijk, putten en plassen. Het was dus balanceren over een smal spoor op de zijkant. We reden tot aan de drukke Turnhoutsebaan in Schilde en maakten er rechtsomkeer om via de andere oever de Schans van Schilde naast de antitankgracht te bereiken. 41 km om 12.40 u. De Schans zijn de restanten van een fort uit de eerste wereldoorlog en thans een speeltuin voor mountainbikers omdat er een aantal hoge zandheuvels over de oude bunkers liggen. Het is er klimmen en naar beneden razen geblazen. Ook in het bos dat er in de omgeving ligt was het plezant rijden. Omstreeks 43 km troffen we nog een aantal amusante heuveltjes. Ik begon goed moe te worden terwijl we intussen de vooropgestelde afstand van 44 km al ruim overschreden hadden. Toch werden we nog van links naar rechts gestuurd en werd elk beschikbaar paadje nog in de tocht opgenomen. Via een laatste strook bos bereikten we om 13.00 u opnieuw de Rozenhoek met 47 km op het tellertje.

De bikewash was nog beschikbaar en dat was nodig! Uw fiets werd er vakkundig met hogedruk onder handen genomen zodat zijn kleur weer zichtbaar werd! Onze fiets toevertrouwd aan de bewaakte parking en in de cafetaria de inwendige mens nog versterkt. Met een grote bol soep kreeg je waar voor uw geld en de sandwich met kaas was ook voorzien van sla en tomaat. De man van de toertocht in Hoogstraten die me daarstraks aan de bevoorrading aansprak zat nog met zijn twee makkers aan een tafeltje en zag ons binnenkomen. Een joviale kerel zo te zien. Uit Hove. Allicht krijgen we elkaar nog wel eens te zien op een toertocht, zou leuk zijn. Nog al boeiende mensen leren kennen dank zij de bike! Wij hadden in ieder geval genoten van deze rit die onze verwachtingen in alle opzichten ver overtrof op alle vlak vermits ik met gemengde gevoelens naar hier was afgezakt. De tocht situeert zich wel voornamelijk in de buurgemeenten Oelegem, Zandhoven en Halle-Zoersel. Een te smaken parcours met meer dan voldoende offroad, veelvuldige bospassages en prima georganiseerd. Eentje om te onthouden en later nog eens over te doen.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

13-02-2016 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (12-24-34-44 km) van WTC De Spoortrekkers te Balen-Keiheuvel op zaterdag 06-02-2016.

Het was intussen al twee jaar geleden dat ik deze toertocht gereden had en het vroeg me wat zelfoverredingskracht om na een drukke werkweek de moed bijeen te rapen om richting Balen-Keiheuvel te trekken. Even over dertien uur arriveerde ik op het zanderige domein en vond ik een parkeerplekje achter de auto van Jari. Hij was al onderweg en zou alleen rijden vermits hij nog andere zaken op zijn agenda had staan voor vandaag. Om 13.10 u was ik ingeschreven in de kleine kantine waar een rij tot buiten stond aan te schuiven vermits de inschrijvingstafel vlak naast de deur staat. Om 13.10 u was ik op pad. We doken direct de heide in tegenover de kantine waar een man de inschrijvingsbewijzen in ontvangst nam. We overschreden de eerste zandheuvels en troffen snel een splitsing waar de kidstoer zich losmaakte van de 24-34-44 km.

Er dienden zich singletracks aan, afgewisseld met zandpaden in het bos van Keiheuvel. Na het overschrijden van enkele heuvels reden we omstreeks 5 km over een open zandvlakte. Op 7,75 km kwam er een splitsing tussen de kidstoer-24 km en de 34-44 km in een gebied waar de mooie bossen onlangs gerooid werden. Tijdens mijn vorige deelname had ik al gemerkt dat hier toen zeer veel bomen gemarkeerd waren voor de kap! Van 8 km tot 10 km reden we doorheen een bosrijke zone met weekendhuisjes en langsheen een plek waar bos gerooid was. Op 10,50 km gingen de 34 km en de 44 km elk hun eigen weg. 13.50 u. Op 11 km bereikten we even de bewoonde wereld van Balen-Wezel en volgden stroken bos tot aan de hoek van de Kapelstraat en de Overmaai aan de rand ervan. Daarbij passeerden we in de bossen gelegen villa’s aan de randen van het gebied Keiheuvel.

Vanaf 14 km doken we opnieuw volop de bossen in en reden vanaf een centraal bosfietspad diverse lussen over tracks en mooie paden om telkens weer op dat fietspad uit te komen. Het feestje in de zanderige bossen bleef maar duren. Omstreeks 18 km reden we nogmaals door een bos met vervallen en verlaten chalets en weekendhuisjes. Hier en daar met tuinen die vol rommel en koterijen stonden, tot een aftandse en half uiteengereten caravan toe. Sommige mensen kunnen van hun woonplek nogal een rommelnest maken! 14.30 u. Leuke paden die bij momenten over uit de kluiten gewassen zandheuvels voerden leidden tot de bevoorrading die in vogelvlucht vlak bij de start opgesteld stond. Hiermee hadden we het knapste stuk van de tocht over het domein Keiheuvel achter ons. Sommige bikers rijden de eerste helft zelfs twee keren omdat dit integraal door de bossen van Keiheuvel voert.

De bevoorrading kwam op 22 km van het vertrek en stond opgesteld onder een open schuur op een paardenweide. Er was ruim keuze uit fruit, granenrepen, wafels met en zonder chocolade en drank. Ondanks het intussen gevorderde uur van 14.45 u was er nog redelijk wat beweging. Je kon hier inschrijven tot 14.30 u. Onmiddellijk na de stop kwamen we uit de bossen tevoorschijn nabij de Bosbessenweg en de Rothveldweg in Gerheide-Balen. We reden daar even door de bewoonde wereld tot aan de splitsing tussen de kidstoer en de 24-34-44 km ter hoogte van een grote baan op 23,50 km van het vertrek nabij een opvallende watertoren. Via de Lariëndijk bereikten we het grondgebied van de gemeente Mol. Daar staken we een baan over en doken er op 25 km opnieuw de bossen in. Leuke paden voerden ons op en af enkele heuvels op de rand met de bewoonde wereld. Op 28 km kwam er een splitsing tussen de 24 km en de 34-44 km en direct erna nog een tussen de 34 km en de 44 km op een rijbaan.

Na het kruisen ervan op 29 km ging het nogmaals het bos in en reden we daarna over een veldweg op de grens tussen Balen en Mol. We doorkruisten een woonwijk en mijn oog viel daarbij op een krantenwinkel met een speciale etalage voor Sexy Toys! Condooms, een leren pakje en zweepje samen met de krant van vandaag alstublieft! Voor de geïnteresseerden, de winkel was nabij de Stappersdijk op de rand van de bewoonde wereld van Balen. 31 km om 15.30 u. Via een stukje bewoonde wereld aan Driehuizen bereikten we het meer bosrijke gebied van Wildenest nabij het kanaal Dessel – Kwaadmechelen. Daar doken we het bos in voor een leuke singletrack op en af over enkele bulten. Op deze track in dit bos aan Wildenest kreeg ik ook effectief een wilde nest bikers achter me aan. Net daar dook een verraderlijke plek op aan een plots dropke waar we over een zelfgemaakt houten bruggetje de dieperik in gejaagd werden. Met die hele trein achter me aan was aarzelen geen optie. Gewoon naar beneden en hopen heelhuids de overkant te bereiken en de korte bocht zonder problemen door te geraken was de enige optie. 33,50 km.

Na dit amusante stukje bos bereikten we de bizarre met betonplaten ommuurde ruimte in het bos. In de omgeving staat een grote moderne villa eenzaam tussen de bomen. We maakten een haakse bocht en bereden de track naast de muren. 35 km. De nattigheid van de omgeving verderop en de aanwezigheid van waterpartijen die een kruising zijn tussen kleine vijvers en moerassen verrieden dat we in de richting Mol-Gompel reden. We reden voorbij de voetbalvelden achter het vervallen casino. Er was een wedstrijd aan de gang met twee man en een paardenkop als toeschouwers! Even van het parcours afgeweken om naar het vervallen gebouw te gaan kijken. Om indringers te weren werden voor de deuren en ramen grote betonnen blokken en zuilen neergepoot. Wraakroepend hoe zo’n bijzonder gebouw al jaren staat te verkommeren. Jammer ook dat de nabijgelegen wijk met kleine arbeiderswoningen niet eenvormig gerenoveerd werd. Het geheel behoorde vroeger toe aan de glasfabriek, heden AGC, eertijds Glaverbel. Vergane industriële glorie. 36 km.

Gompel is vooral bekend vanwege de vensterglasfabriek van Glaverbel, waar anno 2010 rond de 500 mensen werkten. Deze ontstond als uitvloeisel van de zilverzandwinning in de directe omgeving. Eens was dit de grootste glasfabriek van Europa. Deze fabriek vestigde zich in 1923 in Gompel. In 1920 werd in Gompel een casino gebouwd in Biedermeierstijl. Hieromheen ligt een eveneens in Biedermeierstijl opgetrokken wijk. Het casino behoorde aanvankelijk tot de Glaverbel-fabriek. Later werd het casino een hotel en was eigendom van een familie, die echter in 1999 failliet ging. Sindsdien staat het casino leeg en is zwaar in verval. Het pand werd zelfs bedreigd met sloop, omdat de huidige eigenaar het pand verkocht aan een sloopfirma uit Retie. De laatste wilde de grond saneren om er een betoncentrale van te maken, inclusief loodsen. Het gemeentebestuur ontving tijdens deze aanvraagprocedure ruim 500 bezwaarschriften van buurtbewoners, die het pand wilde behouden. In december 2010 heeft de Vlaamse minister van Onroerend Erfgoed beslist om het 'Casino van Gompel' definitief te beschermen. Dit betekent dat van een afbraak geen sprake meer is. Het Casino is beschermd omwille van zijn historische, sociaal-culturele, architecturale en industriële waarde.

We sloegen rechtsaf de Colburnlei in, de hoofdweg door Gompel. Na een eindje over het fietspad van deze drukke weg staken we over om er de aldaar gelegen strook bos te bereiken. We konden er genieten van singletracks en paden, soms over enkele heuveltjes. Uiteindelijk kwamen we toe in de Kievitsheide (Mol) – Venetiëlaan (Balen) pal op de grens tussen beide gemeenten en reden langsheen de grote gerenoveerde witgeschilderde huizen waar vroeger de directieleden van de glasfabriek resideerden. We reden rechtdoor over de parking aan een achterpoort van de AGC-fabriek en kruisten de spoorweg. We reden dan evenwijdig met de spoorweg door een straat met villa’s om vervolgens een paadje te kiezen dat tussen het spoor en de tuinen van de villa’s liep. We kwamen toe op de Postelweg, de grote baan die van Balen naar Postel voert en kruisten zowel de spoorweg als deze baan. Aan de overkant ging het een veldpad in dat evenwijdig met het spoor loopt en waar ook andere toertochten passeren. Op 41 km stond daar een bordje dat de laatste 5 km aankondigde.

We reden rechtdoor en troffen nog een stuk mooi bos en reden langsheen een grote bosvijver. Daarna bereikten we de Spoorwegdreef, een grintweg door de bossen van Mol-Rauw. We reden nog even langsheen het spoor, tussen de spoorweg en het bos, een plek door bikers gekend uit andere tochten. Er liggen daar enkele vergeten zandhopen. Na nog een eindje door het bos reden we door de Schooldreef en de Kasteeldreef langsheen statige villa’s. Om zo stilaan opnieuw in de bossen van het domein Keiheuvel te komen. Na nog een laatste strook bos en de oversteek van een rondpunt kwam ik weer toe in Gerheide, in de Zeventiende Eskadrille van het Lichtvliegwezenlaan, de volledige naam van deze straat op de Keiheuvel! Met 47 km op het tellertje kwam ik omstreeks 16.45 u weer toe aan de start. De bikewash was nog beschikbaar en daar heb ik meteen als één van de laatsten gebruik van gemaakt. Mijn bike toevertrouwd aan de mannen van de bewaakte parking en in de kantine nog een drankje genoten als afsluiter van deze rit. Ik had mijn moed bijeen moeten rapen om op deze toch wel sombere zaterdag mijn knusse warme nest te verlaten om hier te komen rijden, maar was tevreden dat ik deze rit nog eens was komen rijden. Ik had er van genoten.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

12-02-2016 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (18-27-45 km) van de Hoogstraatse Wielertoeristen te Hoogstraten op zaterdag 31-01-2016.

Op de laatste dag van januari een thuisrit gereden. Jari nam deel aan de toertocht van de Bosduiners in Kalmthout, maar voor mij was het onzinnig op verplaatsing te gaan vermits de bikewash van de toertocht in Hoogstraten zo goed als voor de voordeur opgesteld stond! De inschrijving was in de feestzaal van de school Klein Seminarie en de rit vertrok via de achteruitgang om zo voorbij de indrukwekkende kerktoren te rijden. We staken de Vrijheid over en reden in de Gelmelstraat voorbij het Spijker, een andere grote school in deze gemeente die zich stad mag noemen. Het ging dan een aardeweg in om in de richting van de gevangenis van Hoogstraten te rijden en er het riviertje de Mark te kruisen. Even verder doken we de trage weg Stipstappenpad in om in de richting van de deelgemeente Minderhout te rijden. We passeerden de gerestaureerde Laarmolen, een watermolen op de Mark en reden via een kerkwegeltje voorbij het kasteeltje Withof naar de kapel van Minderhout. 3,75 km.

Vanaf de Castelréweg kruisten we op 5,50 km de Mark en meteen de grens met Nederland in de zogenaamde Rooie Weg, de kalme maar gevaarlijke baan naar Baarle-Hertog-Nassau. Door de zware regenval van gisteren en de afgelopen week was de Mark hier zoals op andere plekken buiten zijn oevers getreden. Delen van weiden stonden blank. In het gehucht Castelré van Baarle doken we een zandpad in. Nat goed te berijden, in de zomer een regelrechte zandbak! Na nogmaals de Mark te zijn gekruist doken we een singletrack in een privaat bos in. Tijdens een rit op eigen houtje ben ik hier ooit zwaar gevallen door met mijn schoen in een losliggende ijzerdraad van een voormalige afsluiting te zijn blijven haken. Ik heb nog steeds de littekens in mijn been als aandenken voor deze straf privaat terrein te hebben betreden! Tot 7 km konden we rijden over de paadjes in dit bos. Uiteindelijk kwamen we uit in dezelfde zandweg.

Onmiddellijk daarna waren we opnieuw in België en troffen we op 7 km een eerste splitsing tussen de ritten van 18 km (kids) en de 27-45 km in Hal. Dat de landsgrenzen hier zo grillig verlopen is te wijten aan het feit dat de stad Hoogstraten en haar deelgemeenten gelegen zijn in de middelste “bult” van de provincie Antwerpen. Delen van Nederland steken daardoor als schiereilanden in België en omgekeerd. In Hal ging het linksaf een bos in waar leuke singletracks liggen. Hier en daar werden we geconfronteerd met vettige plaatsen vol modder. Er volgde een tweede splitsing tussen de 27 km en de 45 km in het deel van het bos dat achter het voormalige kloostertje Mariaveld van de zogenaamde Duitse nonnen gelegen is. Tijdens de eerste wereldoorlog streken hier effectief Duitse nonnen neer in drie woonhuizen die tot klooster werden omgebouwd. Tot vrij recent leefden daar zusters. Het klooster werd na de verkoop ervan opnieuw opgedeeld in drie woningen waar gezinnen wonen. 9,50 km om 10.00 u. We reden even door het achterste gedeelte van deze mensen hun tuin en via een poort tot op de Bredaseweg, de baan richting Meerle en Nederland.

Vanaf 10 km reden we een 750 meter over het fietspad van de Bredaseweg tot aan de poort van het private domein Heerles Hof. Die poort staat ter gelegenheid van deze toertocht altijd open. In dit prachtige parkbos liggen immers vele paden, sporen en tracks die aan de deelnemende mountainbikers niet onthouden worden! De doortocht van dit domein stond garant voor 6 km bikeplezier in woeste ongerepte bossen over paden die allicht slechts enkele keren per jaar worden beroerd! Het was er knap rijden, weliswaar over een fel aanzuigende ondergrond. Bovendien werden we geconfronteerd met lichte regen. De doortocht van het parkdomein eindige op een veldweg op de grens tussen bos en velden. We reden dan over een betonbaantje voorbij een achterpoot van Heerles Hof die ik daarstraks van tussen de bomen door opgemorken had. Enkele veldwegen tussen weiden en bospaden leidden naar de straat Heerle. We reden in de richting van de Bredaseweg en sloegen af naar de private terreinen van de steenbakkerij Desta annex manege Desmedt. 18 km. We reden er langsheen de visvijvers en over een zandheuvel van het trainingsparcours van de paarden. Tot een viertal jaren geleden werd hier de veldrit Superprestige Hoogstraten beslecht na zijn verhuis vanaf De Mosten. Thans wordt de rit al een aantal keren georganiseerd op de terreinen van de groenten- en fruitveiling in het centrum van Hoogstraten.

We reden voorbij de manege en doken aan de overkant de Blauwbossen in. Een nat bospad voerde ons naar één van de pareltjes van deze toertocht. Want van 20 km tot 21 km konden we rijden over de singletrack die zich met vele bochten door de Blauwbossen slingert. Het slingerpaadje ligt ook op privaat terrein. Na nog een strook bos kwam ik uit op een betonbaantje vlak bij de landsgrens met Nederland. We reden via de gelijknamige straat op 22 km de Gouverneursbossen in. We reden recht op recht door dit bos over een breed pad waarvan omwille van de nattigheid en de zeer grote plassen alleen de zijranden berijdbaar waren! De knappe villa annex paardenstellen waarvan de toegang in dit bos ligt staat nog steeds te koop! Bij de vorige editie van deze rit ook al! Ik vraag me soms af of dat rijke optrekje daar niet illegaal gebouwd is en vandaar niet verkocht geraakt! Het natte bospad eindige in het gehucht Hal op 23,23 km. In tegenstelling tot anders reden we niet over de oprit naar het “huis met de kerkramen” tegenover de Gouverneursbossen en door de achterliggende weide en bos. Misschien te nat. Die weide staat bij nat weer meestal compleet onder water en dat zal nu niet anders geweest zijn.

We reden over het asfaltbaantje naar Hal en troffen daar zoals de vorige jaren de bevoorrading in de schuur van een boerenhof op 24 km van de start. Ik arriveerde er omstreeks 11.10 u. De bevoorradingstafel bood naast lekkere tomatensoep ook bananen, wafels, cake en sportdrank. Alles nog in ruime mate voorhanden en aangevuld door een delegatie Hoogstraatse Wielertoeristen en medewerkers. Na de stop reden we door Hal. Tijdens mijn eerste ritjes op eigen houtje met de bike in deze streek ging ik doorgaans op de bank naast het kapelletje even uitrusten. Tegenover stond een oude hoeve die na te zijn verlaten door de stokoude boer op de voorgevel na met de grond gelijk werd gemaakt. Nu is ook de voorgevel tegen de vlakte gegaan. Ik vermoed dat de hele winkel omvergeblazen is tijdens een storm! De bouwwerken liggen sindsdien blijkbaar stil. Niks veranderd tegenover vorig jaar, buiten dat de gevel weg is en in brokken op de grond ligt!

We reden naar de zandweg en kruisten opnieuw de grens met Nederland. Niet zoals vroeger links het bos in, maar gewoon op het fietspad naast de zandweg Haldijk verder in de richting van Stoope Stede. Uiteindelijk reden we dan toch linksaf het bos in waar een Hoogstraatse Wielertoerist foto’s van de deelnemers maakte. Hij stond opgesteld aan het begin van de bochtige singletrack die zich evenwijdig met de Haldijk door het bos slingert. 12.35 u. Na de singletrack ging het dieper het bos in over enkele hoge heuvels en een zelfgemaakt bruggetje om in een volgende strook bos nog een zeer knappe track voor de wielen te krijgen. Uiteindelijk kwam ik uit op de Hoogstratensebaan, door de lokale bevolking gekend als de Rooie Weg naar Baarle. 26,50 km. Daar stonden enkele seingevers. Het betreft een rustige baan maar er wordt daardoor vrij snel gereden, ondanks het feit dat er enkele jaren geleden borden met 60 km/h verschenen. Na kort even de baan gevolgd te hebben ging het even verder in de richting van Baarle rechtsaf een zandweg in. In de verte zag ik de twee eenzame huisjes van Castelré staan. Nog voor we daar arriveerden ging het linksaf het bos van Schootsenhoek in. 27 km. De doortocht van dit lokale bos was kort van duur. We reden voorbij de twee huisjes op de rand van de Castelreesche Heide en doken de singletrack in die ons naar het Grenspad leidde. Deze track lag er vrij droog bij. Bij nat weer is het hier gewoonlijk modderdabben geblazen! Bij het verlaten van het bos troffen we op 28 km een splitsing op het Grenspad. De ritten van 18-27 km sloegen rechtsaf in de richting van Wortel, de 45 km ging linksaf in de richting van Wortel-Kolonie. Het Grenspad is een zanderige weg en ligt effectief vlak op de grens tussen België en Nederland.

Toen ik aan de splitsing even halt hield kwam er een biker voorbij gesjeesd die plots alle remmen dicht smeet! Om dag te komen zeggen, ook al kende ik de kerel niet. Hij was Moventoch, een schuilnaam van een biker uit Merelbeke, een naam die ik kende van de sites en fora. Ik had maar luttele seconden nodig om tijdens deze korte ontmoeting te beseffen van te doen te hebben met een gepassioneerd biker die zichtbaar genoot van deze rit in Hoogstraten. Een sympathieke deelgenoot van mijn eigenste passie. Wat kan het mij toch opbeuren van op mijn pad, hoe kort ook, zo af en toe nog eens een mens te treffen waarvan je direct voelt dat hij het hart op de juiste plaats heeft zitten. Te zien aan de snelheid waarmee hij daarna weer wegstoof zat meerijden er niet in voor deze trage wannes! Het deed me plezier van te horen dat hij zich amuseerde op de naar omstandigheden vrij droge paden in deze omgeving. Het zal niet voor niks zijn dat ik in deze streek de smaak voor het mountainbiken te pakken kreeg!

Terwijl Moventoch in de verte wegstoof vervolgde ik mijn weg over het Grenspad in de richting van Baarle-Nassau. We verlieten het pad rechtsaf ter hoogte van de eerste dreef van de Kolonie van Wortel. Ook hier was het in de kant rijden omwille van slijk en grote plassen. Dan ging het linksaf om de bosvijver Bootjesven met eilandje te passeren. Het water stond er zeer hoog. Bootjesven is een mooie pleisterplek in alle seizoenen. Bij zonnig weer in de lente of de zomer en om te schaatsen bij sneeuw en ijs! 30 km. We sloegen rechtsaf een dreef in die ons naar de bossen van de Kolonie voerde. Een zandspoor leidde ons achter de gevangenis van Wortel. 31,75 km op de middag. De bosdreef vol oude stenen in de grond voerde ons in de omgeving van Staakheuvel richting Merksplas. Daar reden we nog even over een track voorbij een houten hutje in een private strook bos om uit te komen in de Wortelbaan.

Daar werden we naar de bochtige singletrack in de bossen van Staakheuvel gestuurd. Deze track maakt deel uit van de groene vaste route van Hoogstraten en Merksplas. Aan de ingang van de track ben ik even gestopt aan de gedenksteen die hier recent is geplaatst. Het is een eerbetoon aan de Pilot Officer John Thould. Hij steeg die dag op van Deurne, en stortte bij de Staakheuvel te Merksplas neer met zijn Typhoon. Het jachtvliegtuig van John Thould werd op 13 oktober 1944 door de Duitsers in brand geschoten. Het vliegtuig stortte neer en de 24 jarige piloot werd begraven in Merksplas. Op 28 september 2014 werd er een gedenkplaat ingehuldigd. Allicht omdat deze mens er 70 jaar geleden de dood vond en 100 jaar geleden de eerste wereldoorlog begon. Van 33 km tot 35 km konden we rijden over de singletrack met de vele korte bochtjes. Deze keer slaagde ik er zelfs in van ondanks de natte ondergrond geen enkele keer voet aan de grond te moeten zetten! Het laatste deel van de track liet de tocht wel links liggen. Via de boswegeltjes langsheen de buitenhuizen van Merksplas aan Eindepoel en Egelspad in de bossen aan Staakheuvel bereikten we via een singletrack de Pampawegel. 36,50 km. We reden er even over deze grindwegel tot aan de Peedijk in de bossen op de grens tussen Merksplas-Kolonie en Wortel-Kolonie.

We sloegen dan na het kruisen van de klinkerbaan Kolonie rechtsaf één van de onverharde dreven in. In de verte stonden de typische witte huizen die in erfpacht werden gegeven. Het zijn de voormalige woningen van de vroegere gevangenisbewaarders van wat eens de Rijksweldadigheidskolonie of Landloperskolonie van Wortel genoemd werd tot de wet op de landloperij werd afgeschaft. Thans een prachtig domein dat hopelijk zo bewaard blijft voor het nageslacht. De koloniedreven voerden me in de richting van Wortel. Intussen was het steviger beginnen regenen! Ik kruiste de klinkerweg Molendreef die vanuit Wortel-city de kolonie in duikt. 12.45 u. De natte en goed van plassen voorziene zandweg voerde me in de richting van Wortel. Aan het einde ervan, aan het kruispunt met de dreef richting het Bootjesven, is een bedrijf waar enorme zandhopen liggen. Door het rijden met zwaar materiaal was het pad er herschapen in een grote modderpoel. Ik kruiste de Beukendreef op luttele afstand van de landsgrens richting Poeleinde in Wortel en werd er over het grasspoor voorbij een villa gestuurd. Zo bereikten we de veldwegen achter de gevangenis van Hoogstraten. Ik reed er voorbij het gerenoveerde huis van een collega die daar in een oase van rust woont en over een natte zandweg opnieuw in de richting van het Stipstappenpad.

Dan reden we over het gehavende kasseibaantje voorbij de achterpoort van de gevangenis en naast de Mark in de richting van de Klinketstraat, zo heet daar de grote baan die Hoogstraten met Wortel en Merksplas verbindt. 42,50 km. We reden er even over het fietspad en staken ter hoogte van de gevangenis, het Gelmelslot, ooit het kasteel van de graven de Lalaing, over in de richting van de statige Beukendreef met zich op de Sint-Katharinatoren van Hoogstraten. Een servitudenpaadje tussen twee dicht op elkaar staande zijgevels van huizen bracht me tot in de Achtelsestraat en zo weer naar het Seminarie in de Vrijheid te Hoogstraten. Met 45 km op het tellertje arriveerde ik daar omstreeks 13.00 u. Zoals steeds was het een mooie rit geweest. Technische hoogstandjes en hoogtemeters moet je hier niet komen zoeken, maar de organisatie zorgt elk jaar weer voor een aangename tocht met veel bos en weinig bewoonde wereld. Altijd tot in de puntjes georganiseerd. Die mannen waren daags voordien aan het uitpijlen in de gietende regen! Er daagden zo’n 750 bikers op, een honderd minder dan vorig jaar, allicht omwille van het weer.

Het was intussen al een tijd geleden dat mij nog een biker ingehaald had zodat ik de pluim van de laatst arriverende naar gewoonte weer op mijn helm kon steken. De nadarhekkens aan de bikewash waren al opgeruimd, maar de twee mannen van dienst die bezig waren met het wegspuiten van de achtergebleven modder namen mijn fiets nog onder handen. Aan de feestzaal uit sympathie nog een lekkere hamburger gekocht en binnen doorgespoeld met een Westmalle Triple! Intussen was het zeer hard beginnen regenen. Een geluk dat we de toer nog relatief droog hadden kunnen uitrijden en dat het parcours niet al te veel te lijden had gehad van de natte voorbije week en de stortbui die hier gisteren rond elf uur de streek teisterde. In de zaal waren de mensen van de organiserende club al volop bezig met de opruim. Ik zat er aan een tafeltje in de buurt van een trio dat ik de zondag nadien nog zou te zien en te spreken krijgen tijdens de toertocht in Schilde. Sympathieke gasten. Met mijn oprechte groeten aan Moventoch. Deze vriendelijke knul wil ik graag mijn pad nog wel eens zien kruisen…

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

11-02-2016 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (17-25-40-50 km) van de Midweek Specials te Merksplas op zaterdag 29-10-2016.

De grijze lucht en de opkomende mist waren ’s morgens bij het opstaan niet van aard om te motiveren voor het rijden van een toertocht. Dus maar even afgewacht, ook al teken ik al jaren trouw present op de toertocht in Merksplas. Om halftwaalf dan toch maar vanuit Hoogstraten per bike richting Merksplas vertrokken, goed voor een 12 km, en deze keer niet gekozen voor de hoofdbaan, maar via Achtel, Bolk en Papenvoort in Rijkevorsel. Het wachten loonde de moeite, want de mist trok op, de hemel kleurde blauw en de zon liet zich zien. Aan de bikeparking nog even gesproken met Silverfokske die de rit net achter zich had. Ingeschreven en om 12.30 u was ik op pad. De tocht vertrok zoals steeds door het “park” van Merksplas om via een singletrack de Slagmolenstraat en de Lochtenberg te bereiken. Via het onverharde deel ervan bereikten we de grote baan Merksplas – Hoogstraten die we kruisten (twee seingevers) om via een veldweg de Veldenbergstraat te bereiken. We passeerden er de camping Molenzijdse Heide en reden even over het terrein van een bedrijf naar de KMO-zone. Daar ging het een poortje door om een singletrack te bereiken die op een privaat gedeelte van een uitloper van de bossen van Merksplas-Kolonie ligt. Met wat bochtenwerk reden we tussen de in herfstkleuren getooide bomen om via een tweede poortje het pad naast De Gracht te bereiken. Dit is een brede gracht met stilstaand water die de randen van de Kolonie afboordt. Er stond maar zeer weinig water in. We reden in de richting van de grote baan Merksplas – Rijkevorsel, kruisten De Gracht en reden over de zandheuvels die aan de andere kant ervan liggen. Na de singletrack die daar in dat bos ligt bereden te hebben bereikten we de eerste splitsing tussen de kidstoer-25 km en de 40-50 km op 7,85 km van het vertrek. Gekozen voor de langste rit.

Na nog een singletrack kruiste het parcours de baan Merksplas – Rijkevorsel (twee seingevers) en sloegen we de lange singletrack in die er naast dat gedeelte van De Gracht loopt. We reden er tegen de richting van de rode vaste route in naar Beerse toe. Na een zanddreef in het gedeelte van de Kolonie dat grenst aan de terreinen van een boomkwekerij bereikten we de Ossenweg op de grens met Beerse. Via een dreef bereikten we het natuurgebied De Blakheide waar we op 11,50 km de mooie singletrack naast de manege en achter camping Breebos bereden, omzeggens pal op de grens tussen Beerse en Rijkevorsel. 13.15 u. Van 14 km tot 15 km reden we over de paadjes en grassporen in een privaat bos, ik vermoed van de zandgroeve die verderop ligt, om voor een tweede keer de baan Merksplas – Rijkevorsel te kruisen. Aan de overkant reden we de heuvelkam op en over de singletrack van de rode vaste route, tegen de richting in, aan de andere rand van de Kolonie. Deze zeer mooie singletrack bracht ons tot in de Zanddreef in Rijkvorsel, grens Merksplas. We kruisten de Koloniedreef, een klinkerweg die naar de gevangenis van Merksplas voert, en reden over de singletrack evenwijdig ermee. Op de grens met Wortel kruisten we de baan Merksplas – Hoogstraten ter hoogte van Papenvoort om aan de overkant de Diepte in te rijden. Daar waar het betonbaantje overgaat in een zandweg verlieten we eventjes de weg voor een korte singletrack over zachte bosgrond en korte bochtjes rond bomen. Deze plek werd pas enkele jaren geleden door de lokale toertochten ontdekt! Terug op de zandweg gekomen troffen we de splitsing tussen de kidstoer en de 25-40-50 km op 20,50 km van het vertrek. Er stoof een groepje bikers voorbij die er een wedstrijd van maakten en aan de staart ervan maande iemand me aan om mee aan te pikken! Het was Willy uit Poppel met drie makkers die zich bij het groepje hadden aangesloten maar ze nadien toch hadden moeten lossen, ook al rijden ze zelf tegen een hels tempo!

We reden dan even over enkele assenwegen door open terrein in de richting van de bosrand van de Kolonie. Ter hoogte van de Pampa sloegen we de singletrack in richting Wortel-Kolonie, het bosgebied dat naadloos aansluit op Merksplas-Kolonie. Via een dreef waarin zich een smal spoor als een singletrack heeft ontwikkeld bereikten we de bevoorrading op 23 km van het vertrek. Ze stond opgesteld in een schuur met binnenkoertje vlak tegenover de hoge omheining van de gevangenis van Wortel, in gebouwen die deel uitmaken van wat ooit de Rijksweldadigheidskolonie van Wortel genoemd werd, beter bekend als de Landloperskolonie, tot in 1993 de Wet op de Landloperij werd afgeschaft. Ik trof er opnieuw Willy en zijn drie maten. Er was naast sportdrank heel veel keuze uit bananen, wafels, peperkoek en allerlei koeken om van te knabbelen. Dezelfde mij intussen bekende gezichten waren present om voor alles te zorgen. 14.00 u. Vlak na de stop kwam de splitsing tussen de ritten van 25-40 km en 50 km. Voor de langste route ging het via een bosdreef naar Bootjesven, een klein meer met eilandje aan de rand van de Kolonie. Daar liepen veel wandelaars rond. We sloegen rechtsaf en bereikten het Grenspad, een zandweg die, zoals de naam doet vermoeden, pal op de grens tussen België en Nederland gelegen is. We reden in de richting van Wortel en sloegen na enige tijd rechtsaf een singletrack in. We passeerden de twee eenzame huizen langsheen een zandweg te Castelré, een gehucht van Baarle-Nassau. Halverwege de zandweg ging het rechtsaf het bos van Schootsenhoek in. Na enkele dreven kwamen we toe in open landelijk natuurgebied om opnieuw het Grenspad te bereiken. Hiermee kwam er een einde aan de korte lus op Nederlands grondgebied. 29 km om 14.40 u.

Toen ik er even halt hield kwam er een biker tegen hoge snelheid voorbij gevlogen. In een blits pakje van Concap in fluokleuren en dito opvallende sokken. Wat er na de bocht gebeurde heb ik niet gezien, maar ik hoorde een bizar krakend geluid. Ik vermoed dat de kerel bij het opdraaien van het Grenspad gevallen is. Hij stond in ieder geval aan zijn fiets te morrelen. We reden over het grenspad richting Baarle-Nassau om net voor de Rooie Weg rechtsaf te slaan in een zandweg die ons voorbij de dreef van Bootjesven voerde om uit te komen in Staakheuvel op de grens tussen Wortel en Merksplas. Na even over het asfaltbaantje gereden te hebben doken we op 32,50 km de bossen van Staakheuvel en Eindepoel in om er te rijden over de zeer bochtige singletrack die deel uitmaakt van de groene vaste route. Tot 35 km reden we er in dit bos over de bizarre singletrack met putten, bulten en korte bochtjes. Het feestje eindigde aan de verfgroothandel Reva in Eindepoel. Eens daar voorbij ging het aan een nieuwe hoeve rechtsaf om meer open gebied te bereiken. 35,85 km om 15.10 u. Een zandweg bracht ons tot een landelijk asfaltbaantje, maar in plaats van over verhard gaat de toertocht sinds vorig jaar over een veldspoor tussen de weiden. Na dit stukje door open veld bereikten we de uitlopers van het Graafsbos.

Enkele jaren terug werd ons voor deze toertocht een verrassing beloofd. Die bleek uit de beklimming van een grote zandhoop op het terrein van een manege te bestaan. Deze keer kregen we op deze plek een nieuwe verrassing! De zandhoop was grotendeels weg, dus evenzo de enige hoogtemeters voor deze toertocht! Maar het bos naast de manege was nog altijd de moeite waard met daarin een mooie singletrack. Die leidde ons opnieuw tot het Graafsbos waar we een splitsing hadden tussen de kids-25 km en de 40-50 km op 40 km van het vertrek. We reden het Graafsbos in voor enkele mij minder bekende paadjes in de buurt van de rode vaste route. Smalle paadjes voerden me zo stilaan in de richting van het Zwart Goor. Via het privéterrein van een eenzaam in de bossen gelegen oud landhuis met bijgebouwen bereikten we de oversteek van de grote baan Merksplas – Weelde (twee seingevers) en reden de stenen poort van het Zwart Goor in. 42,75 km om 15.45 u. In de bossen hier ligt het dienstverleningscentrum voor de begeleiding van volwassenen met een beperking. Omdat de paadjes in dit private domein weinig bereden worden, is het er soms zwaar rijden! Vooral rond de vijver over de natte zompige sporen. We doorkruisten de bosrijke omgeving en reden voorbij de gebouwen van het centrum. Voor het eerst sinds vele keren kreeg ik er enkele residenten te zien, op pad in een rolstoel en een jongen die van een makker, gekleed in pak en helm, een ritje op diens brommer mocht maken. We doken weer het bos in voor een portie paden, sporen en een singletrack over enkele bulten aan de bosrand langsheen de grote baan naar Weelde. Op een plek waar het bos dunner is geworden na het rooien van bomen zag ik een kapel staan naast een rijbaan. Die was me vorige keer al opgevallen. Deze keer er naartoe gereden. De kapel ligt schuin tegenover een inrit naar een bosweg door het Zwart Goor. Het is de Kapel van Onze-Lieve-Vrouw der Stilte, anno 1961, Geheul, Merksplas. Geheul is de naam van de wijk en de straat, een zijweg van de grote baan van Merksplas naar Weelde.

Tegenover de kapel ligt een toegang tot het private domein Zwart Goor waar we verder door het bos reden. We kwamen opnieuw toe op een paadje op de andere zompige oever van de vijver. Op 48 km verlieten we het bosrijke domein van het Zwart Goor en stonden er twee seingevers voor een veilige oversteek van de baan Merksplas – Weelde. Een lange singletrack en een idem dito spoor door een brandgang in de bossen leidde ons tot het terrein achter de waterzuivering alwaar we opnieuw het park van Merksplas bereikten. Eens het park uit reden we via een straat opnieuw naar het sportcomplex en het lokaal van de schuttersgilde van Merksplas waar je nog kon genieten van de après. Met 51 km op het tellertje kwam ik er om 16.20 u toe. Net zoals de bevoorrading bemand wordt door steeds dezelfde dame, zo stonden aan de bikewash, met de watervoorraad geleverd door een brandweerwagen, dezelfde twee vriendelijke heren van elk jaar, die de bikers ook telkens danken voor hun deelname. De fiets was niet vuil genoeg voor een wasbeurt en ik moest er toch nog mee huiswaarts. Binnen trof ik nog Willy uit Poppel en zijn drie makkers en omdat die mannen altijd veel te vertellen hebben werd het nog een gezellige après in hun gezelschap. Na hun vertrek nog een paar woorden gewisseld met Wim van de organiserende club en die ik ken omdat hij op mijn werk de pakken koffie levert. Hij had voor het eerst zelf de rit gereden en was er moe van! Daarna de 12 km weer huiswaarts aangevat. De rit in Merksplas gaat me nooit vervelen, ook al is het parcours nagenoeg steeds hetzelfde, op enkele details na en ken ik de meeste paadjes, met uitzondering van de omgeving van het Zwart Goor. De kolonies van Merksplas en Wortel tonen dan hun prachtige herfsttooi en als de zon wat wil schijnen ziet alles er eens zo knap uit. Het parcours was ook super droog, want in natte weersomstandigheden kan het er hier heel anders bij liggen! Er waren een 850 deelnemers present en de organisatie was zoals steeds tot in de puntjes geregeld!

StrammerMax

30-01-2016 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (30-50 km) van RoPaRunteam 14 in ’t uur te Woensdrecht op zondag 17-01-2016.

Leven toevoegen aan de dagen waar vaak geen dagen meer kunnen toegevoegd worden aan het leven. Dit is het motto van RoPaRun, een Nederlandse organisatie die een loopwedstrijd van Rotterdam naar Parijs organiseert. Loopploegen kunnen deelnemen mits het werven van fondsen voor de ondersteuning en de zorg voor mensen met kanker. Men kan een en ander vergelijken met de Duchenne Heroes voor mountainbikers. De loopgroep 14 in ’t uur is zo een team uit de streek van Bergen-op-Zoom en om geld te werven voor hun deelname organiseren de leden ervan een jaarlijkse mountainbiketoertocht. Voorheen werd er gestart vanuit de Manege Stevenshof in de Kooiweg te Hoogerheide, vlak tegenover één van de toegangen tot de vliegbasis van Woensdrecht. Maar zoals ik vermoedde toen ik deze manege tijdens de toertocht passeerde en zag dat ze van naam veranderd was, is deze zaak verkocht en in 2014 blijkbaar omgebouwd tot een ruitersportcentrum. Vandaar werd voor de start sinds vorig jaar uitgeweken naar de Recreatieboerderij de Walkant in de Langeweg te Woensdrecht. Vorig jaar reden we de toer van Hooge Mierde, vandaar was deze startplaats voor mij totaal nieuw. Stevenshof behoort aldus tot het verleden, zo ook de speciale cafetaria die er eerder uitzag als een blokhut!

De Langeweg is een landelijke weg in Woensdrecht met slechts enkele gebouwen en die evenwijdig loopt met de snelweg. Dat is vlak bij het Café Non Plus Ultra, startplaats van de jaarlijkse toertocht van Sirocco. Wij zagen dan ook deze keer vanaf de snelweg dat in de Langeweg druk geparkeerd werd! Jari kwam al van op de A12 in Stabroek met zijn auto achter mij te hangen. Omdat er rond Woensdrecht nogal wat nieuwe wegen zijn aangelegd sloeg mijn GPS enigszins tilt en omdat ik een afslag aan een rondpunt miste bereikten we Woensdrecht slechts via een ommetje. Het voordeel was dat we gebruik konden maken van een parking in het dorp wat beter is dan de graskant in de winderige Langeweg!

De Walkant bleek het enige gebouw in de Langeweg, gelegen aan een soort pleintje, dus lang hoefden we niet naar de startlocatie te zoeken. In tegenstelling tot de vorige toertocht die we hier vanuit Huijbergen reden was het deze keer geen aanschuiven aan de inschrijving. Het ijskoude weer na de uiterste natte voorbije week met enorm veel regen en wateroverlast zal wel mee de reden geweest zijn. Velen zullen een te nat parcours gevreesd hebben. Het parcours was ook nat, onze fiets zag er lief uit na afloop, maar zeker niet van aard om er voor thuis te blijven. Meer nog, wij konden hier genieten van één van de prachtigste toertochten uit de streek omdat je zowel het moois van de bossen om Bergen-op-Zoom als van Huijbergen onder de wielen krijgt! Ik was moe na afloop, maar zeer tevreden dat we voor deze toertocht gekozen hadden ten nadele van de eveneens mooie tochten in Hooge Mierde en Brasschaat.

Om 9.30 u waren we ingeschreven en op weg. We reden eerste geruime tijd over het asfalt van de Langeweg om aan het einde ervan rechts en onmiddellijk links af te slaan naar het bos toe. In dit bos kregen we een minder gekend pad voor de wielen en op 4 km een eerste singletrack. We kwamen toe in de Antwerpsestraatweg en na door een ondertunneling te zijn gereden doken we er snel opnieuw het bos in. Daar waren de paden bijzonder nat met slijk en plassen, maar desondanks nog behoorlijk berijdbaar. 6 km. We bereikten het landgoed Mattenburgh, het bosgebied aan de rand van Bergen-op-Zoom. Natte boswegen met modder en plassen voerden ons over het grondgebied van deze stad in de omgeving van het feestzalencomplex De Nieuwe Kloof. In deze omgeving staan enkele gebouwen langsheen harde zandwegen. Op 10 km bereikten we de straat Zandven, een zandweg door de bossen van Bergen-op-Zoom en de Nieuwebaan in het gehucht Heimolen. Vanaf deze plek bereden we de bospaden in het bosgebied Groot Molenbeek. Het was er knap rijden. Na het kruisen van de Huijbergsebaan, waar seingevers hadden postgevat, kwam de splitsing tussen de ritten van 30 km en van 50 km op 13,75 km van het vertrek. 10.30 u.

We reden er de bossen van Zoomland in, een door joggers en wandelaars drukbezochte plek. Er bevindt zich ook een klimparcours. We bereden er de bospaden, onder anderen dat wat evenwijdig met de snelweg loopt. Daarna kwamen er tot 15 km paadjes over enkele hoge zandbulten. We passeerden onder meer de bosparking aan de Mastendreef. Even later volgde op 17 km het spoor dat over een aantal zandheuvels loopt die zich langs weerszijden van een zandweg situeren. Het is zeer leuk rijden daar! Op 18 km was er zelfs een extra optie voor de “waaghalzen”. Op 21 km kruisten we de Zoom en reden we over een zandweg voorbij een hoeve waar bepaalde toertochten een stopplaats hebben. Er lopen daar ook altijd veel joggers rond. Als je rechtsaf slaat kom je naar ik meen uit aan de Stayokay. Ik vermoed dat het de Balsedreef is, maar het is slechts een gok. We sloegen linksaf en verderop onmiddellijk weer rechtsaf het bos in.

We reden dan in de buurt van de zogenaamde Zeezuiper. Op een bepaald ogenblik kwam er een biker naast me rijden en sprak me aan. Ik wist niet direct wie hij was, dus mijn hersencel moest even heel snel werken, maar mijn vermoeden bleek te kloppen. Hij was VanBiLL.com, destijds ontmoet op het Nederlandse forum en slechts enkele keren in levenden lijve gezien, ooit wel eens met hem staan praten aan een stop. Fervent mountainbiker en daardoor ook kenner van alle paadjes omheen Bergen-op-Zoom, zegge een levende GPS! Hij rijdt ook zodanig snel dat elke ontmoeting slechts een fractie van een seconde duurt! Nog altijd levend en wel en rijdend! De eerstvolgende die dan toekwam was Rubber-12 die mijn respect afdwingt omwille van zijn uitmuntende kennis van al wat met fietstechniek te maken heeft. Haalt alles uit elkaar, zet alles weer in elkaar en voelt bikes aan alsof hij er mee vergroeid is. Het zijn beslist geen hersenlozen die rondrijden tijdens de recreatieve tochten op zondag.

Na de oversteek van een baan troffen we een splitsing tussen de ritten van 30 km en van 50 km op 24 km van de start. Lang zal de extra lus niet geweest zijn, want op 26 km troffen we de bevoorradingspost die opgesteld stond langs de kant van de weg even voorbij het feestzalencomplex De Nieuwe Kloof dat midden in de bossen van Bergen-op-Zoom ligt. We arriveerden er omstreeks 11.20 u. Je kon er hete heldere soep en sportdrank drinken. Er lagen hele bananen, twee soorten wafels en een snoepje met chocolade om te eten. Er was nog redelijk wat drukte, de mensen hadden hun handen vol met aanvullen. Intussen was er tijd voor een korte babbel met Jari en Rubber-12. Jari had nog anderen plannen en wou zijn tempo opdrijven. Toen ik hem zei dat hij mee kon rijden met Rubber-12 meende hij dat diens tempo te hoog zou liggen, maar ik vermoed dat ze de rest van de rit toch samen uitgereden hebben. Rubber heeft immers altijd wel wat te vertellen.

Na de pauze ging het verder het bos in. Op 28 km bereikten we een strook waar de paden er heel wat natter bij lagen en raakte ik al snel achterop. Zoals ik vermoedde aan te omgeving te zien hadden we het gebied bereikt waar Zoomland naadloos overgaat in de imposante woeste dennenbossen van Wouwse Plantage. Even verderop werd dat door een bord bevestigd. Het deed me plezier van hier nog eens te komen, dat was intussen alweer lang geleden. De zandwegen slingeren zich hier over een aantal hoge heuvels en er liggen een aantal knappe singletracks op heuvelkammen onder oude dennenbomen. Het lag er hier wel vrij nat bij met grote te omzeilen plassen en modderpartijen. Uiteindelijk kwamen we op 29,75 km uit het bos tevoorschijn op de Moerkantsebaan – Huijbergsebaan, de grote weg van Huijbergen naar Bergen-op-Zoom. 12.00 u. Aan de overkant reden we over het fietspad in de richting van Huijbergen. We doken dan rechtsaf het bos in en kwamen haast onmiddellijk in de open zandvlakte die achter de vliegbasis van Woensdrecht ligt. De plek waar de lichten die de landingsbaan markeren tot buiten de omheining in de heide staan.

We bereden er het zandspoor tot vlak tegen de omheining van de vliegbasis. Twee weken geleden, op 3 januari, reed ik hier nog tijdens de toertocht vanuit Huijbergen. Enkele snelle jonge kerels staken me voorbij en in hun zog dook ik mee het bos in. Daar kregen we op 32 km de singletrack over het drietal zandheuvels met wortels dat er ligt en die door geen enkele tocht uit de streek onbenut blijft! Deze keer raakte ik er niet overal zonder meer over, ook al omdat ik een vader met zoon en dochter had laten passeren die dan toch niet zo vlot over de bergen raakten dan vermoed! Vooral de vader niet! Waardoor ik ook diende af te stappen! Na dit leuke zandpad volgde nog een strook bos tot aan een splitsing tussen de 30 km en de 50 km op 32,32 km van de start! 12.10 u.

Al snel bereikte ik de bekende asfaltbaan die door de bossen aan de Kooiheide loopt. Er staat daar een in het bos verscholen huis. We gingen linksaf en nogmaals linksaf aan de volgende singletrack. Hier waren we twee weken geleden uit gekomen! Het werd me dus al snel duidelijk dat we de Nootjesberg gingen op gestuurd worden! De bossen lagen er hier toch vrij nat bij. Intussen al goed moe geworden van de rit raakte ik niet al rijdend over de hoogste heuvel waar de bodem dan nog uit los zand bestaat. Verder is het altijd leuk rijden over de paadjes in het bos omheen deze heuvel. We passeerden de twee huizen die langsheen de Overbergseweg aan de voet van de Nootjesberg staan en sloegen er rechtsaf het bos in. Op 34 km kwam ik uit op de Weg naar Wouw naast Grondwerken en Transport Van Gastel. Seingevers hielden er de wacht en aan de overkant van de weg doken we schuin links opnieuw het bos in op weg naar de volgende puist die Huijbergen rijk is.

Op 35 km werden we aldus over de Tiestenberg gejaagd. Ik werd er begroet door een man in een geel fluojasje maar die ik niet ken. Die man reed vlot naar boven terwijl ik halverwege te voet verder moest! Boven op de hoogste top van de Tiestenberg even staan praten met hem en de twee kompanen (M/V) met wie hij onderweg was. Zij waren lezers van deze verslagen. Telkens wanneer ik me de vraag stel of het nog wel zin heeft van de tijd, die ik eigenlijk niet heb, te steken in deze schrijfsels, kom ik mensen tegen die er dan blijkbaar toch wat aan hebben. Dan ga je maar weer verder als een konijn van Duracell. Plezierig aan deze tocht is dat ook enkele minder courante paden in het bos om de Tiesenberg worden bereden en dan nog in een ongebruikelijke richting. Dat maakt elke toch in deze streek anders en boeiend. Na het kruisen van de Hollandseweg met seingever werden we direct naar de derde lokale zandheuvel gestuurd en reden we over en langsheen de Pilberg. 36 km.

We verlieten het bos van de Pilberg via het Vijverstraatje en staken over naar het bekende groene poortje aan het beeld van de Heilige Teresia die u vanaf daar wel met de rug aankijkt! We doken er het parkbos in dat in vroegere tijden allicht deel uitmaakte van het Wilhelmietenklooster (1278-1847) en latere klooster van de Broeders van Huijbergen (1847-1980). Verwoest tijdens de oorlog in 1944, nadien herbouwd en thans omgebouwd tot appartementen. Bospaden brachten ons dan in de richting van de Camping Staartse Duinen. 37,50 km. Vanaf hier volgden enkele leuke maar ook natte paden door de bossen en meer open ruimten van de Staartse Heide. Ook de mooie singletrack die zich op de flank van een helling door het bos slingert werd in de tocht opgenomen. Tochten vanuit Kalmthout maken er ook vaak gebruik van. De Staartse Heide gaat immers naadloos over in de Kalmthoutse Heide. Huijbergen grenst aan Kalmthout en Essen-Hoek. We passeerden de houten bareel die in de bossen langsheen de Abdijlaan ligt. Ik werd er begroet door een snelle biker van La Pipe met als thuisbasis Stabroek zoals mijn eigenste Papegaai Bike Team (of wat er nog van overblijft)! Verder wandelden er heel wat mensen in de Staartse Heide, genietend van deze koude maar zonnige zondag.

We konden tot 41 km genieten van de mooie paden op de Staartse Heide om weer toe te komen aan de ingang van de camping. Van hier ging het naar het rondpunt aan het begin van de bebouwde kom van Huijbergen en richting Bergen-op-Zoom. Hier stak me nog een biker voorbij en hij was meteen de laatste die ik te zien kreeg! Net zoals veertien dagen geleden doken we rechtsaf tussen twee huizen een grindpad in. Dat ging over in een bospad en een grasspoor tot aan de Vennekensstraat – Kooiweg aan de rand van de Kooiheide. Deze keer doken we niet rechtsaf het zandspoor naast de omheining van de vliegbasis in, maar reden we de gehele Kooiweg af door het bedrijventerrein De Kooi in Hoogerheide en de ingangen van de Vliegbasis Woensdrecht. Hierbij passeerden we de vroegere vertrekplaats in de voormalige manege Stevenshof. Op 44 km bereikten we het rondpunt op de Bunkerbaan en reden rechtdoor tot aan de rand van de bewoonde kern van Hoogerheide. Vroeger kwam dit stuk in het begin van de toertocht.

We sloegen rechtsaf een asfalt straatje en dito servitudenpad in tot aan De Wildert. Rechtsaf een modderige veldweg in gevolgd door enkele servitudenpaadjes tussen huizen. We kruisten nogmaals de Bunkerbaan en reden de Aviolandalaan in. Deze straat loopt dood op de toegangspoort en de parking van Fokker, fabrikant van vliegtuigonderdelen. 47 km. Ik herinnerde me van tijdens een eerdere deelname (in 2010) bij zeer slecht weer dat we dadelijk een zeer natte singletrack zouden treffen. We kruisten de grote parking van Fokker en reden over een paadje vlak naast de omheining van het bedrijf. Verderop doken we inderdaad een bos in, een uitloper van de Walse Duin in Huijbergen, waarin nogal wat plotse hoogteverschillen zijn, alsof het bos in een put ligt. De paden lagen er inderdaad ook nu zeer nat en modderig bij. Het was er lastig rijden en dat woog door zo naar het einde van de rit toe. De omgeving was er wel knap en woest. Ik kwam toe in de Antwerpsestraatweg en van daar ging het door de bewoonde wereld van Hoogerheide langsheen keurige villa’s tot aan de snelweg om via de Langeweg opnieuw De Walkant te bereiken. Om 14.00 u met 54 km op het tellertje, heen en terug naar de auto inbegrepen.

Er stonden nog bikers aan te schuiven aan de bikewash. De twee mannen die daar met hun hogedrukreinigers stonden zullen hun werk gehad hebben. Omdat ik de laatste was kreeg ik een extra service en gingen de beide mannen mijn fiets te lijf! Ik was moe maar tevreden dat ik deze tocht nog eens gereden had. Alle tochten in deze streek zijn de moeite, maar het interessante van deze rit is dat hij het moois van Bergen-op-Zoom combineert met de bekende zandheuvels van Huijbergen en enkele minder gekende stukjes aandoet bij aanvang en afloop. Op de terugweg naar mijn woning voor het ophalen van post iets gedaan wat al lang geleden was vermits ik omwille van werkomstandigheden tijdelijk elders woon. Gestopt aan de grens in Putte-Kapellen om aan het kippenkraam een gebraden kip te kopen! Toen ik hier vroeger met de bike op weg naar huis passeerde stopte ik hier altijd om ter plekke een halve gebraden kip op straat te verslinden! Vermits ik deze keer met de auto was kon ik een hele kip mee naar huis nemen! Tevreden dat ik me niet had thuis laten houden door de koude en plezier beleefd aan de korte ontmoetingen met de medebikers onderweg.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

StrammerMax

19-01-2016 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-40-50 km) van TWC Valkenswaard te Valkenswaard op zondag 10-01-2016.

Het was een moeilijke keuze voor deze zondag want er was de toertocht in Wortel-Hoogstraten dicht bij huis en de toertocht in Putte-Woensdrecht in een streek waar het altijd knap rijden is. Wij laten die populaire toertochten de laatste tijd vaak links liggen omdat er te veel mensen op afkomen waardoor het niet prettig rijden meer is. Onze keuze voor de zondag viel daarom op de toertocht van TWC Valkenswaard in een streek waar we al wel eens gereden hebben, maar nog nooit deze tocht. Het was wat dringen aan de inschrijving in de kleine kantine aan de sportvelden nabij de grens met Dongen. Deze gemeente ligt op fietsafstand van De Efteling, de Loonse en Drunense Duinen, de Beekse Bergen en steden als Oosterhout, Breda en Tilburg. Allemaal namen die welbekend zijn door mountainbikeliefhebbers.

Vertrokken om 9.15 u, Afgesproken met Jari, hij ging zich dan nog inschrijven en zou me inhalen. De tocht vertrok langsheen de parkeerweide en dook direct een singletrack op die zich doorheen een strook bos slingerde. Daar werden we door fotograge Connie op de gevoelige plaat vastgelegd. Even ging het over een asfaltbaan en een harde zandweg om na 2,50 km bos te bereiken. We reden er over paden en tracks langsheen het vakantiedomein en de chalets van Kempervennen Valkenswaard . Achter de omheining ervan kregen we een groot klimparcours te zien met boomhutten en houten hangbruggen. Op 3,75 km doken we de bossen van Bergeijk in. Tot 5,50 km konden we daar genieten van leuke paden op en af over enkele zandheuvels en wortels. Daarna volgden paden en tracks door de bossen van Bergeijk. Af en toe kregen we bordjes van een groene vaste route te zien.

Op 8 km reden we over een lange zandweg en doken we een knap dennenbos in. Heel in de verte hoorde ik het geluid van auto’s op een grote baan of snelweg. 9.50 u. Niets dan bos tot 10,50 km toen we arriveerden op een rondpunt op een grote baan, de Bergeijksebaan in Klein Borkel. We doken vrij snel opnieuw het bos in waar we geconfronteerd werden met een vrij modderige intro. Daarna volgden zeer smalle singletracks. Reeds na 13 km arriveerden we aan een eerste bevoorrading die opgesteld stond aan de rand van het bos. 10.10 u. Je kon er soep en sportdrank drinken en dikke sneden peperkoek eten. De mensen die er voor alles zorgden waren ter plekke met een aantal bestelwagens. Ze hadden heel wat materiaal bij. Op die plek was meteen de splitsing tussen de ritten van 25 km en van 40-50 km. Na even een meer open plek te zijn gepasseerd doken we al snel opnieuw de bossen in. Op 14,50 km reden we langsheen de open velden om daarna een iets meer technische en lastiger singeltrack voor de wielen te krijgen. Het pad volgde hier de loop van het riviertje ’t Schut. Op 17 km dienden we de waterloop te kruisen via een houten bruggetje. Daar waren enkele bikers van de organisatie bezig met het ophangen van een extra pijl. Blijkbaar waren er hier al een aantal verkeerdelijk rechtdoor gereden!

Na de oversteek reden we door de woeste dennenbossen van het natuurgebied De Maaij nabij Bergeijk. Leuke paden voerden door dit bos tot we toekwamen op een grote baan. Daar stonden seingevers die een veilige oversteek garandeerden. Meteen was hier ook de splitsing tussen de 40 km en de 50 km. Voor de langste toch ging het rechtsaf even over het fietspad langs deze baan, de Burgemeester Aertslaan in Bergeijk. Als snel ging het weer naar de bossen. Daar was het zwaar rijden over een zandweg met aanzuigende ondergrond terwijl we net als eerder geregeld geconfronteerd werden met zware tegenwind. Omstreeks 24 km was het vermoeiend rijden over tracks die door een bos leidden waar in een recent verleden heel wat bomen gerooid waren. Met de lage winterzon vlak in de ogen en opboksend tegen de wind reden we over deze lastig te berijden singletrack tot we op 25,50 km toekwamen op een bosfietspad. 11.15 u. Er volgde nog een portie zware bospaden. Geregeld had ik de indruk dat het weinig bereden paden waren die zelfs speciaal voor de gelegenheid weer opengemaakt waren! Op 29 km passeerden we een afgelegen huis en zochten we opnieuw de meer open vlakte op. We reden er evenwijdig met een waterloop en het was er zwaar trappen tegen de wind in.

De bospaden voerden ons soms door hoog verdord gras en een trio snelle jongens vloog ons voorbij. Van 32 km tot 33 km reden we nogmaals doorheen open veld op een pad met zeer veel plassen. Het ging dan opnieuw het bos in over een pad dat evenwijdig liep met een waterloop. Op 34 km kregen we een bijzonder knappe singletrack voor de wielen. We vervolgden onze rit doorheen stroken bos, afgewisseld met open veld waar we veel tegenwind te verduren kregen. We kwamen uit het bos tevoorschijn op de Luikerweg ter hoogte van De Familie Suykerbuyck, een pannenkoekenrestaurantje in Borkel en Schaft (Valkenswaard). Jari ging op zoek naar de gegevens, want dat opende perspectieven voor iets eetbaars na de rit! Even verder reden we de Oude Dorpstraat in. We reden even later op een toeristisch fietspad over een open terrein midden de bossen en arriveerden voor de tweede keer op de plek van de bevoorrading. Dat verklaarde waarom we daarstraks vlak na de stop danig veel tegenliggers zagen. De tweede pauze kwam op 35,50 km van het vertrek en we waren er omstreeks 12.00 u. Veel voorraad leek er niet meer te zijn, maar prompt werden er peperkoek en drank tevoorschijn gehaald. Zo ook soep voor een derde biker die net na ons nog toekwam. De mannen ter plekke waren intussen al bezig met het opruimen en ontmantelen van de tenten.

Na de stop reden we door het bos tot we toekwamen op een grote baan. Van 37 km tot 38 km reden we over deze baan, dezelfde Luikerweg, om weer toe te komen aan het pannenkoekenhuis Suykerbuyck. Daar zochten we opnieuw het bos op. Zandpaden voerden ons over een aantal uit de kluiten gewassen heuvels. Het was er aangenaam rijden. Op 40,75 km stonden seingevers aan de oversteek van een grote weg ter hoogte van één van de toegangen tot Kempervennen. We reden een bos in waar we te maken kregen met moeilijker te berijden singletracks omdat het terrein gehavend was na vroegere boswerkzaamheden. Naderhand kwamen er nog een aantal leuke tracks tot we arriveerden aan het Eurocircuit. Dit is een circuit voor auto- en motocross en dergelijke meer. Er is ook een BMX-parcours. Op 44 km reden we het terrein langs en op. Er was daar een parcours uitgezet over een aantal hoge zandheuvels en door een aantal tunneltjes onder die zandbergen! Op sommige plaatsen was het stevig klimmen geblazen! Van 44 km tot 47 km konden we genieten van deze speeltuin. Aangezien het Eurocircuit vlak bij de start gelegen was, waren we na 48,50 km omstreeks 13.00 u weer bij af! Nog gebruik kunnen maken van de bikewash. Alvorens huiswaarts te vertrekken zijn we nog een hap gaan eten bij De Familie Suykerbuyck. Een Hollandse pannenkoek met kaas. Net een pizza, maar dan met een pannenkoek als bodem! Dit pannenkoekenhuis ligt trouwens niet ver van de grens tussen Nederland en België en langsheen de weg die Lommel met Valkenswaard verbindt.

Wij hadden genoten van de mooie tocht en het dito weer. Het is geen heel technische toertocht alhoewel er toch een aantal vermoeiende paden te berijden waren! Alsof ze voor de gelegenheid waren vrijgemaakt. Uitgenomen een aantal heuvels moet je hier geen hoogtemeters komen zoeken, maar de toertocht leidt wel omzeggens integraal door de bossen!

Onderaan staat een filmpje van de editie 2014.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

StrammerMax

17-01-2016 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-45 km) van het Wielercomité Huijbergen te Huijbergen op zondag 03-01-2016.

De laatste tijd laten we al wel eens gemakkelijker een toertocht over de grens ten noorden van Antwerpen links liggen omdat deze ritten danig populair geworden zijn en er zodanig veel bikers op afkomen dat het er niet prettig rijden meer is. Er zijn daar trouwens al organisaties die hun rit niet doorgeven aan de kalenders om een grote toeloop te vermijden! Andere clubs werken met voorinschrijvingen die gesloten worden indien het beoogde aantal deelnemers bereikt is. Dat heeft als voordeel dat de organisatie zeker is van haar centen, voldoende bevoorrading kan voorzien en niet met een kater blijft zitten bij slecht weer en weinig deelnemers!

De eerste zondag van het nieuwe jaar met de wagen via de lokale wegen toch nog maar eens naar Huijbergen gekomen. Een parkeerplekje gevonden in de berm van de Bergsestraat. Eens de hoek om was ik direct aan de startplaats, het Multifunctioneel Centrum De Kloek, een ronkende naam voor een feestzaaltje annex toog maar wel met een knop waarmee de toegangsdeuren automatisch kunnen geopend worden! Mijn vrees werd bewaarheid, ik was hier duidelijk niet alleen, een mensenzee stond tot buiten aan te schuiven voor de inschrijving. Die verliep van een leien dakje. Rest enkel de vraag hoe iemand in geval het nodig mocht blijken zijn inschrijving voor deze tocht kon bewijzen! Want de laatsten kregen zelfs geen papiertje met noodnummer mee vermits er geen meer waren! Er werd op 1200 deelnemers gemikt en we waren met 1700! Twee jaar geleden had ik deze tocht omschreven als “de minst mooie van de streek” omdat hij gedurende de eerste kilometers vrij lang de open vlakte opzocht terwijl wij als bikers naar de omliggende bossen lonkten! De minst mooie parel aan een kroon zijn is natuurlijk geen schande! Het blijft een parel! Benieuwd dus naar hoe de toer er twee jaar later uit zou zien!

Om 9.20 u kon ik vertrekken. Alleen, want Jari zou later vertrekken en me proberen in te halen. Het werd al snel duidelijk dat er aan het parcours gesleuteld was, want in plaats van naar de open velden gestuurd te worden ging het linea recta naar de eerste van de drie bekende “bergen” in Huijbergen. Haast onmiddellijk dook te toertocht de bossen in en konden we genieten van de mooie singletracks omheen en over de glooiende hellingen van de verschillende puisten die deel uitmaken van de Tiestenberg! Genieten met toch een zekere ergernis, want het gewas gewoon filerijden en dat betekent geregeld voet aan de grond bij de minste verhevenheid die zich aandient! Valt er één stil dan volgt al wie volgt! Op de singletrack reed één lange keten van bikers! Zelden gezien! Ik heb ooit in Waals-Brabant eens een dik kwartier moeten aanschuiven aan een singletrack met een moeilijk te berijden plek en tijdens een toertocht hier ooit in Woensdrecht. Ik had al snel spijt van mijn keuze naar hier te zijn gekomen, doch na enige tijd werden de vele deelnemers uit elkaar getrokken en was het prettig rijden. Het is trouwens ook eens leuk van meegezogen te worden door de sliert. Deze keer wel niet altijd braaf ruimte gemaakt voor snelleren maar afgeblokt bij het in rijden van een track, anders zou ik voortdurend aan de kant gemoeten hebben, zeker tijdens het eerste deel van de rit! Eentje excuseerde zich zelfs nadat hij zijn poging om nog op het laatste nippertje voorbij te geraken diende te staken en even mijn rug te zien kreeg! De rit begon dus al met de kers op de taart, want de bossen omheen de Tiestenberg zijn een leuke speeltuin voor de mountainbiker!

Op 4 km kruisten we de Hollandseweg, niet ver van de grens met het Belgische Essen-Hoek, passeerden de Schoeliebergseweg en reden door het onverharde deel van de Vijverstraat. Aan het asfalt gekomen maakten we een haakse bocht om de bossen van de aldaar gelegen Pilberg in te rijden! Leuke singletracks dienden zich aan, bij wijlen door dicht op elkaar staande laurierstruiken, en op 5,50 km reden we over de hoogste zanderige heuveltop van deze Pilberg. Op 6 km kwamen we even uit het bos tevoorschijn ter hoogte van het bekende groene poortje aan het beeld van de Heilige Teresia in het park van het voormalige klooster van Huijbergen. Omgebouwd tot woningen en serviceflats. We verlieten de bebouwde kom van Huijbergen via de Staartsestraat en sloegen linksaf in de richting van de grens met België op de plaats waar de toertocht vanuit Essen-Wildert zijn stopplaats heeft.

Na een kort stukje over asfalt sloegen we rechtsaf de Groenendriesstraat in, gelegen in het Belgische Kalmthout. We zochten opnieuw de bossen op voor plezante paadjes en tracks. Van 9 km tot 10 km volgde een intermezzo over een meer open heidegebied om opnieuw de bossen in te duiken. De lus eindigde opnieuw in de Groenendriesstraat waar ik rechts van mij in de verte de bikers zag die nog aan de lus moesten beginnen. Het ging dan over het zandpad op de rand tussen bos en velden en over de wortel die daar ligt weer resoluut de bossen in. Vanaf hier doorkruisten we de bossen in het grensgebied tussen Kalmthout en Huijbergen, deel uitmakend van het natuurpark De Zoom – Kalmthoutse Heide. Op 12,75 km bereikten we de Staartse Heide. Daar troffen we een eerste splitsing tussen de ritten van 25 km en van 45 km op 13 km van de start. De rit kon al niet meer stuk omwille van deze knappe intro! Ondanks de drukte was het al zalig rijden geweest.

We reden over de Staartse Heide en voorbij de bareel die staat aan het einde van de track die min of meer evenwijdig loopt met de Abdijlaan, de baan van Ossendrecht naar Huijbergen. Daar reden we tot 17 km een rondje over een meer open heidegebied om toe te komen aan de ingang van de camping Staartse Duinen. Daar ben ik even gestopt omdat ik voor de tweede keer de biker tegenkwam die te voet wandelde naast zijn fiets. Daarstraks reed iedereen die kerel gewoon voorbij en ik voelde me schuldig omdat ik hetzelfde gedaan had! De man had de achterderailleur van zijn bike kromgetrokken. Met behulp van een kettingpons zou hij zijn ketting kunnen openen en van de derailleur verwijderen om dan singlespeed weer naar de start te rijden. Te voet was immers nog wel een eind! Met de kettingpons die ik altijd bij heb kon de man zijn ketting verwijderen, inkorten en met zijn powerlink weer aan elkaar zetten. Omdat ik wist waar we stonden kon ik bovendien zeggen hoe hij weer terug naar Huijbergen kon rijden. Door simpelweg te zijn gestopt was de man geholpen en dit alles had hoop en al tien tot vijftien minuten geduurd. Wel sneu dat hij maar 17 km had kunnen rijden! Intussen waren er veel bikers gepasseerd en werd het rustiger op de omloop! Om 10.50 u dook ik vanaf de Staartse Duinen opnieuw de bossen in.

Op 19 km kregen we een mooie singletrack voor de wielen. Op een gegeven ogenblik kreeg ik in de verte de manege De Wolf te zien, gelegen in de Staartsestraat te Huijbergen. Tijdens de grote brand op de Kalmthoutse heide van 25 mei 2011 werden alle dieren hier preventief geëvacueerd. We reden verder doorheen het bos en op 21,50 km kwam ik weer toe aan de ingang van de camping Staartse Duinen na een knappe lus van 4,50 km. De toertocht stuurde me dan in de richting van het rondpunt aan het begin van de bebouwde kom van Huijbergen waar enkele seingevers op post waren. We namen de afslag richting Bergen-op-Zoom om dan direct de assenweg tussen twee huizen rechts in te slaan. Deze ging ter hoogte van een bareeltje over in een singletrack die ons naast de afsluiting van de vliegbasis Woensdrecht leidde. Na een eindje door het veld ging het linksaf de Kooiweg op in de richting van de KMO-zone en de manege Stevenshof die tegenover een ingang naar de vliegbasis ligt en ook de startplaats is van een andere toertocht. We sloegen rechtsaf een zandpad in dat naast de omheining van de basis loopt. Daar konden we genieten van een mooi stukje bos op de Walse Duin tot we toekwamen in de Vossenholstraat te Huijbergen. Op 24,50 km kwam daar de stop op de oprit van een hoeve. Er was enkel nog zoete drank en bouillon te verkrijgen. Niets meer te knabbelen, wegens alles door de voorgangers verslonden, en ik was zeker niet de laatste om er te arriveren! Het verwonderde me niet, wetend hoeveel mensen daarstraks stonden aan te schuiven om in te schrijven! 11.30 u.

Na de pauze reden we de Vossenholstraat uit tot het kruispunt met het door de bossen lopende deel van de Bergsebaan die we linksaf in sloegen. Dan werden we het bos in gestuurd ter hoogte van de Walsestraat. Daar was het even druk met wat oponthoud omdat we er de hoogte in gejaagd werden op één van de eerste toppen van de Nootjesberg. Ook voor mij was het daar even te voet naar boven door het losse zand en over enkele wortels. Eens boven ging het vlotter op en af over de andere toppen. Het was er amusant rijden op en af de hellingen. In de verte hoorde ik de sirenes van een ziekenwagen en tijdens een toertocht voorspelt dat niet veel goeds: een aanrijding of een valpartij?

Ik kwam uit op de asfaltbaan die hier door de bossen loopt in de buurt van het trimparcours op de Kooiheide. Daar ging het rechtsaf en weer linksaf. We reden er door de bossen en geregeld op de tracks pal naast de afsluiting om de vliegbasis van Woensdrecht. In ieder geval een knap stukje parcours. Op 29 km kwam er een splitsing tussen de ritten van 25 km en van 45 km op een plek vlak naast de omheining van de vliegbasis. Er stonden daar een vrouw en twee mannen die me toeriepen welke afstand ik ging volgen en de juiste richting aanwezen! 11.50 u. Op 30 km kwam ik uit op de open vlakte achter en buiten de vliegbasis waarin nog lampen staan die de landingsbaan markeren. In de verte de Moerkantsebaan – Huijbergsebaan, de baan van Huijbergen naar Bergen-op-Zoom. We sloegen linksaf en volgden verder het zanderige paadje naast de afsluiting langsheen de basis. Op 31 km reed ik over de lastige singletrack die vol met diepe putten en wortels langsheen de afsluiting loopt. Hij was deze keer zeer goed te berijden en lag er superdroog bij! Gewoonlijk staat er water in de diepe putten en is het daar één baggerzooi! Ik reed daarna voorbij een achterpoort van de vliegbasis waar de toertocht van Wouw een pauzeplaats heeft. Indertijd toch, want het is al lang geleden dat ik deze nog eens gereden heb omdat hij altijd georganiseerd wordt half december en dan heb ik er echt geen tijd voor! Helaas!

Aan deze poort doken we het vrij toegankelijke bos in van het militair oefenterrein. Singletracks en paden voerden van daar naar de bossen van het landgoed Mattenburgh op 33 km van het vertrek. Dat betekende dat we op het grondgebied van Bergen-op-Zoom reden, in de bossen die vlak bij deze stad liggen. 12.10 u. We kregen er een mooie lus voor de wielen. Pas hier kreeg ik het gezelschap van Jari. Hij had daags voordien zwaar en tot laat gefeest en had zich overslapen. We kruisten opnieuw een asfaltbaan, ik vermoed dezelfde van daarnet die naar de poort van de basis leidt, en kwamen uit op de Moerkantsebaan. 35 km. We sloegen rechtsaf richting Huijbergen en op de plaats waar het bos eindigde doken we rechtsaf de grasvlakte achter de vliegbasis in, de zone waar de lichten van de landingsbaan tot buiten de basis staan. Ook hier is het meestal een natte zooi, maar deze keer viel dat goed mee!

Van 36 km tot 37 km volgden we het grasspoor dat over een open vlakte deels naast een beek loopt om uit te komen in de Walsestraat en daar opnieuw de bossen rond de Nootjesberg op te zoeken. Daar kregen we dan toch wat ik niet meer verwachtte te zullen zien, meer bepaald de zandweg die zich over drie uit de kluiten gewassen heuvels slingert. Dit pad ligt niet ver van de vliegbasis. Bospaden en singletracks voerden ons opnieuw naar een meer open vlakte, nog steeds nabij de vliegbasis. We reden er voorbij twee eenzame huisjes met grote tuinen en even dacht ik dat de rit ons weer over de Nootjesberg zou voeren. Maar we reden rechtdoor een bospad in. Op 39 km kwamen we plots in de meer bewoonde wereld terecht op de Weg naar Wouw naast het terrein van de firma Van Gastel, Transport en Grondwerken. Hierachter ligt de speeltuin van de Nootjesberg. We reden dan richting Huijbergen, voorbij de Molen Johanna en mijn geparkeerde auto weer naar af. De hele toertocht passeerde mijn vehikel! Met 41 km op het tellertje, iets minder dan de beloofde 45 km, kwam er om 12.50 u voor ons een einde aan deze toertocht.

De bikewash hebben we niet gebruikt. Te zien aan het slappe straaltje water dat uit de slangen kwam was dit nutteloos. Daarmee krijg je uw fiets niet schoon! Buiten stonden nog heel wat bikes, binnen zaten hun eigenaars, het was zeer druk in de zaal. Een broodje kroket en een kommetje snert gegeten. Drie euro voor zo’n kommetje soep uit blik was toch veel, temeer omdat we aan de stop niks meer te eten hadden gekregen. Het gezelschap van Berten, Dennis, Jan, Patrick, Dries en Guy genoten. Het deed me plezier van deze groep nog eens te zien, dat was intussen toch al een tijd geleden! Na de wijzigingen aan de vroegere omloop was deze toertocht in Huijbergen een prachtige rit met een knap parcours door de bossen en over de drie “bergen” die deze gemeente rijk is. De ondergrond lag er droog en ideaal bij en ondanks het sombere grijze weer bleven we onderweg gespaard van regen!

Een filmpje van MCV over deze toertocht kan je hieronder bekijken!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

StrammerMax

08-01-2016 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (27-35-43 km) van de Blauwtrappers te Retie op donderdag 31-12-2015.

Traditiegetrouw op oudejaarsdag naar de toertocht van de Blauwtrappers te Retie. Ik werd al naar een parkeerweide verwezen nog voor ik het centrum van de gemeente bereikte. Op het ogenblik dat ik bijna klaar was om naar de start te vertrekken kwam Jari met zijn bike langs. Zoals ik al wist zouden we niet samen rijden vermits hij op tijd weer thuis wilde zijn om voor het eten voor zijn genodigden te zorgen. Het valt me elk jaar op dat hier veel jonge gasten rondrijden, allicht kerels die ’s avonds gewoon uitgaan of ergens hun voeten onder de tafel kunnen schuiven zonder zelf voor enige voorbereiding te moeten zorgen. De toertocht kon zoals steeds op veel belangstelling rekenen, mede ook door het mooie weer. De rij wachtenden stond tot buiten aan te schuiven, maar de inschrijving ging gelukkig vlot vooruit. Om 9.30 u kon ik mijn fiets weer oppikken in de bewaakte stalling en vertrekken.

We reden het drukke kruispunt in het centrum van Retie op en staken verderop de baan over naar een zandweg toe. In tegenstelling tot vroeger doken we via de openstaande poort een privaat bos in waar we al een eerste leuke bochtige singletrack voor de wielen kregen in plaats van gewoon de zandweg te moeten volgen. Dan bereikten we opnieuw het gebruikelijke parcours dat daar bestaat uit een afwisseling van grassporen en singletracks in een aantal stroken bos op de rand van de bewoonde wereld. Er worden daar een aantal lussen gereden zodat je op bepaalde plaatsen zowel de bikers die voor je rijden als degenen die nog volgen kunt zien rijden. Omstreeks 3 km kregen we een mooi stukje met enkele heuveltjes

Vanaf 5,50 km kregen we knappe singletracks voor de wielen in de Boseindsebergen. Het was er leuk rijden tot we op 7,75 km toekwamen op een asfaltbaantje, de Zavelstraat, ter hoogte van een kapel. 10.00 u. Daarna reden we een eindje door de bewoonde wereld van gefortuneerde mensen, te zien aan de mooie villa’s die hier stonden. We doken dan op 9 km het bos in en daar reed ik voorbij een zeer hoge met bomen begroeide zandheuvel. Bijna mathematisch opgebouwd als een piramide! Dat zand moet daar in een ver verleden ooit neergekieperd geweest zijn vermits er al zeer grote bomen op groeiden! Hier konden we rijden over lange rechte singletracks met soms leuke heuveltjes tot aan de splitsing tussen de 27 km en de 35-43 km op 11,75 km van de start. 10.15 u. De splitsing bevond zich op een kruispunt van boswegen aan een huis met een tuin vol kabouters!

Gekozen voor de langste rit. We doorkruisten een aantal stroken bos. Van 13 km tot 15 km konden we rijden over singletracks die bij het begin aangekondigd werden met de mededeling “technische passage”. De zanderige tracks lagen op een heuvelachtige ooit kaalgekapte zandhoop midden in de bossen van de Beverdonkse Heide. Het was er prettig rijden en de technische moeilijkheidsgraad viel best mee! We kwamen uit het bos weer tevoorschijn in de Pontfortsedijk en reden een wijle over asfalt en voorbij de watermolen van Retie die gelegen is op de Nete. Op 16 km sloegen we rechtsaf een zandweg in en volgden veldwegen in de vallei van de Witte Nete. Op 18 km reden we in de omgeving van het monument voor een neergestorte Halifax en voorbij een kapelletje op de rand van het bos van de Beverdonkse Heide. We doorkruisten een strook bos en reden door een meer open gebied tot aan een bruggetje over de Kleine Nete. Van 20 km tot 21 km reden we over een smal grasspoor vlak naast deze waterloop. We reden dan linksaf van de Nete weg een bos met buitenhuizen in. 21,50 km om 10.55 u.

We dienden een grote baan te kruisen en even ging het over het fietspad langsheen deze drukke weg tot op de grens met Kasterlee. Het ging al snel opnieuw het bos in voor een leuk pad dat naar de bevoorrading leidde. Deze stond opgesteld langsheen een bosweg op 22,50 km van het vertrek en ik arriveerde er omstreeks 11.00 u. Net tevoren werd ik voorbijgestoken door Jan en Willy met enkele maten in hun pak van VDS, de Garage Van der Steen in Poppel. Dus was er gelegenheid voor een korte babbel. Aan de stop kon je sportdrank nemen, er waren twee soorten wafels, bananen en soep. Het groepje snelle rijders wat me daarnet was voorbijgevlogen bleken Rob Peeters, Tom Boonen en Friends te zijn die hier ook aan de bevoorrading stonden. Tom Boonen is bijna een vaste waarde op deze toertocht en ik zag hem ook al in Mol-Rauw en Kasterlee-Houtum. Ferm dat profs zich eens laten zien op een toertocht voor recreanten. Ze stijgen daarmee in mijn achting. Moet leuk zijn voor de club wanneer een bekende renner zich aanbiedt aan de inschrijving!

Vrij snel weer op weg en het bos in voor een volgende portie leuke paden en singletracks tot de splitsing tussen de 27-35 km en de 45 km op 26,75 km van het vertrek. Om 11.30 u koos ik er voor de langste rit. Die leidde ons eerst over een vettige veldweg met redelijk wat modder en diepe sporen. Stevig trappen was de boodschap. Op 28 km kwamen we toe op een landelijke baan en vanaf daar kregen we een redelijk eind beton onder de wielen. We reden er tot 31 km over de landelijke wegen Kortijnen, Kortijns Heike en De Werft. Nadat we kort de bewoonde wereld gepasseerd waren ter hoogte van enkele hoeven ging het een veldspoor en een bospad in. We konden er genieten van mooie singletracks in de Looiendse Bergen. Er zijn wel meer toertochten in deze streek die deze plek aandoen. Ik meen zelfs dat in de omgeving een vaste route passeert. Tot 32,50 km konden we er rijden over enkele heuveltjes. Na een kort intermezzo over een pad kregen we tot 33,50 km nog van dat. Omdat ik de hete adem van enkele snelleren achter mij voelde ging ik er even aan de kant. Maar de laatste biker van dat groepje had dat niet gezien en reed tegen me aan. Omdat ik daardoor mijn evenwicht verloor ging ik tegen de grond! Gelukkig zonder veel erg! Dan doet een mens al eens de moeite om aan de kant te gaan en word je nog onderuit gereden!

Eens de plezante Looiendse Bergen achter ons volgden gewone bospaden die ons langsheen buitenhuizen voerden. Sommige mensen kunnen daar nogal een koterij van maken! Ondertussen maar afgezaagde boomtakken opstokend! Opnieuw bereikten we op 34,75 km de rand van de bewoonde wereld. 12.00 u. Er diende zich nog een derde korte singletrack van de Looiendse Bergen aan. Hij liep door het bos parallel met het baantje Looiend. Ik zag even verder bikers van rechts komen. Alle afstanden kwamen daar weer samen en meteen was er weer meer beweging op het parcours! 35,50 km. We werden een naar ik vermoed privaat terrein op gestuurd waar een oude vrachtwagen stond te verkommeren. Er lagen daar enkele hoge zandhopen waar we over gejaagd werden kwestie van enkele hoogtemeters te kunnen scoren. Vorig jaar bezochten we ook deze plek en toen was het er echt dabben door de modder. Nu lag de ondergrond en goed berijdbaar bij. We werden een bos naast het terrein in gestuurd waar enkele leuke bochtige singletracks op en af enkele uit de kluiten gewassen bulten lagen. Maar het parcours was er behoorlijk berijdbaar. 37,50 km.

Er volgden nog meerdere stroken bos waarin leuke paden en singletracks verborgen lagen. Op 40 km kondigde een bordje nog een “technische passage” aan. Nadat we een in het bos gelegen witte villa met immer gesloten vensterluiken gepasseerd waren. Het buitenhuis van iemand met veel geld. Ook hier konden we ons hartje ophalen op mooie singletracks die zich over enkele heuvels slingerden. Voor één iemand was het er toch te technisch want toen ik inwendig begon te grommelen omdat een groepje bikers het spoor versperde zag ik een fiets op de grond liggen! De gestopte bikers ontfermden zich over een zopas gevallen man. Aan zijn pijnlijke grimassen te zien zag het er niet goed uit. Een tijd later stak de man me toch opnieuw voorbij in het gezelschap van een tweede. Een maat of iemand die de gevallen persoon niet alleen wilde laten rijden? Want veel passage zou hier allicht niet meer zijn en het zou wel eens kunnen dat iemand na zo’n valpartij korte tijd later onwel wordt! Op 42 km eindigde het feestje in de bossen. Een veldweg bracht ons opnieuw naar de bewoonde wereld. Met 45 km op het tellertje bereikte ik om 12.45 u opnieuw de plaats van de start.

Mijn fiets schoongespoten aan de bikewash en even staan praten met de Blauwtrapper die verantwoordelijk was voor de watertoevoer. De mensen die zich op de laatste dag van het jaar inzetten om voor ons een knappe rit te organiseren verdienen onze waardering. De grote zaal zat nog vol bikers. Nagenietend onder vrienden en allicht uitkijkend naar het eindejaarsfeest van vanavond. Karel en Theo nog gespot toen deze twee Bierbikers huiswaarts trokken. Maar ik zat te ver om hun aandacht te kunnen trekken. Thuis mijn fiets nog proper en rijklaar gemaakt en een douche genomen. Terwijl de wasmachine haar werk deed zat ik al met de benen onder tafel in familiekring tijdens de laatste uren van 2015! Gelukkig Nieuwjaar…

Hieronder kan u een filmpje van Den jagg over deze toertocht bekijken.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

04-01-2016 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-25-34-40 km) van de KWB Fietsclub te Westmalle op zondag 27-12-2015.

Deze zondag op tijd op en vanuit Hoogstraten met de bike naar Westmalle, goed voor 16 km opboksen tegen de wind in. Met als tegenliggers twee bikers, twee mannen op een koersfiets en een koppel op een tandem. Door met de fiets naar de start te trekken werd mij het zoeken naar een parkeerplaats bespaard. Want aan de inschrijving van de toertocht van de Fietsclub van de KWB stond een enorm lange rij wachtenden! In die rij trof ik Jos K., dus was er even tijd voor een babbel samen met de vader en zoon die voor ons aanschoven. Wij vroegen ons onder anderen af of zo’n lange wachtrij geen aanleiding zou zijn voor sommigen om zwart te rijden! Aangeschoven van 9.15 u tot 9.35 u, om 9.45 u op pad.

Het ging het dorp uit, de kerk langs en over een servitudenpad naast een beek voorbij de school Mariagaarde. Na 1 km ging de kidstoer van 15 km apart. Ter hoogte van het kerkhof kruisten we de Oude Molenstraat en reden door de brede dreven langsheen een kasteelhoeve. Dan volgde het klassieke natte stuk over een slijkweg onder de bomen naast het kasteeldomein. De plek was nog redelijk berijdbaar, de voorgangers hadden al een spoor gemaakt, want het heeft er hier al meer belabberd bij gelegen! Dan ging het even over asfalt om een veldweg in te slaan, gevolgd door de natte lastige singletrack tussen de weiden tot aan Boexhout. Toen ik even halt hield kwam Jari toe. We hadden deze keer niet echt afgesproken en ik had enkel op zijn profiel gezien dat hij voor Westmalle gekozen had en bij mijn start toch maar een berichtje gestuurd om het tijdstip van vertrek te melden. Vanaf hier kregen we doornatte veldwegen voor de wielen die ondanks dat nog behoorlijk te berijden waren. Op 8 km kruisten we de baan Groot Veerle. Op weg naar de start was ik daarstraks deze plek gepasseerd.

Aan de overkant werden we getrakteerd op een lastig stuk parcours, zijnde een veldweg die er zeer nat bij lag, met plassen en stroken slijk waarin dan nog steenpuin naar boven stak. In de verte zagen we de toren van het Trappistinnenklooster van Brecht staan en de toegangspoort langs de Abdijlaan. Aan het einde van dit taaie stuk troffen we de splitsing tussen de 25 km en de 34-40 km op 9,75 km van de start. We reden even over de kalme Heidsiebaan om vanaf een kruispunt van landelijke wegen een grasspoor in te slaan. Dit lastige pad met putten en bulten leidde naar de Paepestraat, een natte aardeweg door een strook bos aan de rand van het natuurgebeid Hoofsweer. Dit betekende dat we op het grondgebied van de gemeente Brecht reden. Ook de tocht van Sint-Lenaarts (Brecht) van 6 december passeerde hier, maar dan in de andere richting naar Drieboomkensberg. We kwamen uit op de oever van het kanaal Schoten – Dessel (12 km) en reden over een grasspoor op het jaagpad. Aan Kooldreis doken we linksaf de velden in. We kregen er af te rekenen met veel tegenwind en steenpuin in de grond en volgden er de veldwegen waarvan door vele tochten in deze streek gebruik gemaakt wordt. Ik heb hier dan ook al in alle weersomstandigheden gereden, van poederdroog tot overstroomd, over ijs en door tot aan mijn middel opgewaaide sneeuwhopen! We bereikten het bekende kruispuntje van de Heikantstraat en de Oude Liersebaan ter hoogte van een privaat domein met enkele villa’s. 16,85 km om 10.45 u.

In plaats van verder rechtdoor te rijden over de zandweg naar Drieboomkensberg, ging het linksaf de Heikantstraat in. Dan de eerste landelijke weg rechtsaf in, de Geuzenstraat, en weerom rechtsaf de zandweg Heidemolenbaan in om zo het Molenbos aan Drieboomkensberg te bereiken. Eens het bos in ging het rechtsaf over de niet altijd gemakkelijk te berijden singletracks die door de meeste toertochten in de streek worden bereden. Ondanks het feit dat ik als tragere net enkele nog trager rijdenden had ingehaald, kwam ik op de tracks in het zog van een wel zeer traag rijdende biker in geel fluojasje te hangen. De singletracks lagen er nog steeds behoorlijk bij, want het kan er hier soms heel slecht liggen tijdens de winter wanneer het water in de putten blijft staan. Tot 22 km reden we over de singletracks van het Molenbos zonder de bidplaats Drieboomkensberg zelf te passeren. We kwamen iets verderop uit het bos weer tevoorschijn in de aardeweg Sint-Jobbaan. Even verderop kwam de bevoorrading in de grote loopstal van de manege op de hoek met de Abdijlaan, de baan van Brecht naar Schilde.

Omstreeks 11.00 u waren we aan de stop. Er was nog veel drukte, je kon maar met moeite een plekje vinden om uw fiets te stallen! Er lagen partjes bananen, suikerwafels om te eten en er stonden twee soorten sportdrank om te drinken. Ik vermoed dat er ook soep was, maar die zal al op geweest zijn. Voor de late starters viel er niet veel meer te rapen. Een organisatie kan nu eenmaal niet op voorhand weten hoeveel deelnemers er gaan komen. Nu was het prachtig en zacht weer en daagden er 2241 bikers op. Bij regen of zwaar winterweer komt misschien maar de helft van nu opdagen! Vorig jaar op deze toertocht bij zwaar winterweer maar 500 deelnemers! In ieder geval hadden de mensen achter de tafels de handen vol met vullen, uitpakken en snijden!

Aan de stop was ook de splitsing tussen de 15-25-34 km en de 45 km. Voor de grootste tocht ging het rechtsaf de Abdijlaan op in de richting van Brecht. Even verderop dienden we over te steken naar de Grote Vraagstraat, een zandweg door de bossen in het grensgebied tussen Westmalle, Schilde, Brecht en Sint-Job-in-‘t-Goor. Halverwege dienden we rechtsaf te slaan in een natte en gehavende bosweg waar ik op een bepaalde plek bijna op mijn bek ging door in de grond stekende stenen en diepe putten naast een plas. We kwamen uit in de Sint-Jobbaan, een brede zandweg door de bossen die van Brecht naar Sint-Job voert. Rechtsaf de Polderdreef in om daar via een steile aanloop op de singletrack te komen die evenwijdig loopt met de Kleine Vraagstraat. Via enkele tracks en een bospad bereikten we de Caterskapeldreef, dit is een onverharde straat in de bossen van Schilde vlak achter het domein van de school Kristus-Koning in Sint-Job. 28,50 km om 11.45 u. Eens de enige twee huizen daar voorbij ging het linksaf een singletrack op. Van dan reden we over de mooie singletracks rond de bosvijver aan de Caterskapel.

Dreven en bospaden voerden ons via enkele mooie plekken door de bossen van Schilde. Op sommige plaatsen vroeg het rijden vat behendigheid omwille van het slijk, de plassen, putten en wortels. Op een plek waar een dikke boomstam het pad versperde werden we ingehaald door drie snelle jongens waarvan de laatste het obstakel dacht te omzeilen door van de weg af te gaan. Ver raakte de man niet! Al spoedig zagen we deze kerel zonder veel erg tussen het kreupelhout tegen de grond gaan! Iemand die nog volgde hoorden we zeggen dat hij meende diens voorbeeld te willen volgen maar net op tijd doorhad dat dit niet zo’n goed idee was! Er verschenen villa’s in het bos langsheen een onverharde weg die uiteindelijk overging in het gehavend asfalt van de Kotseheide. 32,50 km. Op 33 km kruisten we de drukkere Waterstraat om aan de overkant opnieuw het Molenbos te bereiken. Daar reden we over de smalle sporen die zich gevormd hebben op de zijkanten van de brede natte dreven naast de boomstammen die er langs staan. Op 34 km konden we rijden over de niet zo evident te berijden singletrack op het privaat terrein van het revalidatiecentrum De Dennen. Er zitten daar namelijk een paar diepe putten en een kort wasbord in. Via de gebouwen in het domein bereikten we één van de uitgangen. Deze keer viel het me ook op dat er tussen het groen een kleine kasteelvilla met toren verscholen staat.

De rit vervolgde verder door het Molenbos en de bossen op het domein De Welvaart (Sint-Antonius-Zoersel) waar we ondermeer over de heuvelkam omheen een met water gevulde put reden. In tegenstelling tot mijn gestuntel van vroeger reed ik er deze keer vrij vlot over. Er zitten namelijk enkele diepe putten en wortels in. 37 km om 12.20 u. Daarna kwamen we op meer open terrein en aan de huizen in de verte kon ik zien dat we in de omgeving van de Trappistenabdij van Westmalle reden. We werden ingehaald door een groep vrouwen en reden dezen nadien weer voorbij. Op 38 km reden we voorbij de abdij zelf, deze keer langs de zijkant en de voorkant. De meeste tochten nemen de zandweg achter. Het brouwen van Trappist moet goed opbrengen, want er waren verbouwingswerken bezig. Uit één van de gebouwen waren alle ramen verwijderd en voor de abdij waren een stuk nieuwe klinkerweg en parking in aanleg. Een singletrack bracht ons door het bos naar Het Wild Rijt. Even verder kwamen we op een spoor tussen bos en de afsluiting van een weide achter een vader met zijn zoontje te hangen.

Via een laatste strook bos reden we naar de Oude Baan, voorbij de Scherpenbergmolen en door de woonwijk waar mijn vriend en collega Peter woont. Even aangebeld toen we zijn huis passeerden, maar zijn echtgenote wist me te vertellen dat hij ook onderweg was met de bike. Hij was later vertrokken, dus allicht zouden we hem nog zien aan de aankomst. Via enkele straten en een laatste servitudenpad bereikten we opnieuw de sporthal Berckenhoven. Dat moet omstreeks 12.45 u geweest zijn met 43 km op het tellertje. Toen ik mijn fiets gestald had in de bewaakte parking kwam Jari van de bikewash terug en zeggen dat Peter was toegekomen. In de sporthal zaten nog veel mensen binnen, maar ondanks dat raakten we toch vrij vlot aan een hotdog en drank. De waarborg voor het stuurbordje kon je namelijk inruilen voor een jeton voor een kuip Westmalle of ander vocht! We zijn nog een half uur blijven zitten. Jari had nog andere plannen en Peter kon nog gaan familiefeesten. Voor mij lagen er nog 16 km naar Hoogstraten voor de boeg en deze keer gelukkig met wind in de rug!

Wij hadden ons goed geamuseerd op deze zonnige en warme dag eind december. Tevreden dat ik geen winterbroek had aangetrokken, doch een zomerbroek en beenwarmers. Het parcours was zoals we verwacht hadden met de veldwegen en de stroken bos in en om Westmalle. Het parcours is trouwens altijd ongeveer hetzelfde. Enkel het stuk bos aan Drieboomkensberg waar de andere tochten nooit komen en deze vroeger wel ontbrak deze keer helaas.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

28-12-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (28-45 km) van KFC Poppel te Poppel op zaterdag 26-12-2015.

Op tweede kerstdag met de auto richting Poppel gebold en die reis verloopt vanuit Hoogstraten bijna integraal over Nederland! Deze keer gelukkig geen last gehad van een omleiding, alhoewel de grote baan ter hoogte van de startplaats heraangelegd wordt. Parkeren kon in een weide. De toertocht werd georganiseerd door KFC Poppel en de inschrijving was in de kantine van de voetbalclub. De fiets slotvast gelegd wegens ontstentenis van een bewaakte parking. Om 9.00 u was ik ingeschreven en startklaar. Ik kreeg Frans en een maat van 3-D CAD-Systems te zien. Wist niet eens dat die firma in Hoogstraten is! Het vertrek verliep vanaf de speelvelden over enkele landelijke baantjes en een lange zandweg. Na het kruisen van een baan doken we op 3,50 km het bos in. Brede paden voerden door het bos waarin één zone omzeggens volledig kaalgekapt was. De door de werken gehavende paden waren gelukkig nog deftig te berijden. Op 6 km reden we heel kort over 100 meter asfalt door de bewoonde wereld ter hoogte van enkele hoeven.

Tot 8,50 km konden we rijden over eerder technische singletracks met korte bochtjes en een grove ondergrond met stronkjes, putten en bulten. Ondanks dat alles lukte het me om er vrij vlot over te rijden. Af en toe aan de kant gegaan of me smaller gemaakt om snellere rijders te laten passeren, wat meestal wel geapprecieerd wordt. Eens deze track achter de rug reden we even langsheen de velden om dan weer het bos in te duiken voor nog een gelijkaardige singletrack. Deze leidde naar een splitsing tussen de 8-24 km en de 31-37-42-50 km op het betonbaantje Overbroek op 10 km van de start. Althans, zo leek het, maar er was geen splitsing te zien en ook de opgegeven afstanden klopten niet volgens wat aangekondigd was. Allicht was dit een splitsing van een andere organisatie. Het bordje was ook vrij klein om bedoeld te zijn voor mountainbikers. Misschien voor wandelaars? Maar dan is 50 km toch al een ferme tocht!

We reden door een open landschap naar een volgende bos waar we op 12 km in doken. De omgeving bood de aanblik van de kruising tussen een park en een bos en mijn vermoeden dat we ons in het landgoed Gorp en Roovert in Nederland bevonden werd al snel bevestigd door de aanduiding op een slagboom. We reden er over singletracks, afgewisseld met brede paden en dreven. We passeerden de schuur nabij Roovert waar de toertocht vanuit Hilvarenbeek zijn stopplaats heeft. Na de volgende bocht linksaf kwam dan de eerste effectieve splitsing tussen de routes van 28 km en van 44 km op 15 km van het vertrek. Gorp en Roovert is een prachtig bosrijk landgoed, gelegen op het grondgebied van Hilvarenbeek, ten zuiden van de stad Tilburg en vlak bij de Belgische grens. Het is privaat bezit maar vrij toegankelijk voor wandelaars en fietsers. Het landgoed wordt bespoeld door de Roovertse Leij. 10.10 u.

Tot 16 km reden we door de bossen van Roovert over natte paden tot op een open vlakte. Mooie paden voerden ons dan tussen geurige dennen en over de heide. Alles geurde hier naar dennenhout. Het was er rijden doorheen een prachtige omgeving. Geregeld kreeg ik dezelfde groep mannen in blauwe pakken als tegenliggers te zien. Dit waren leden van een club uit Goirle die op eigen houtje toerden. Op 18,50 km bereikte ik een bekende plek toen ik vanuit het bos de achterzijde van een aantal chalets te zien kreeg. Even later bereikte ik de gasinstallaties aan de Tulderheyde in Poppel, pal op de grens tussen België en Nederland. We kruisten het asfaltbaantje en doken de bossen van het landgoed De Utrecht in. In dit ongerepte gebied met knappe bossen kregen we brede bospaden waarop zich in de loop der jaren sporen als singletracks hebben ontwikkeld, afgewisseld met singletracks onder geurige dennen. We passeerden er ook een mooie bosvijver. Het was er leuk rijden en genieten van de prachtige streek. Op 25 km reed ik weer langs en over de heide en bereikte ik opnieuw het landgoed Gorp en Roovert.

Na het kruisen van een zandweg annex bosfietspad kwam de bevoorrading die opgesteld stond in de bocht van een bospad. Ze kwam op 25,50 km van de start en ik arriveerde er om 11.00 u. Mannen van de voetbal zorgden er voor sportdrank, eierkoeken, peperkoek, cake, bananen en partjes appelsien. Te zien aan het millimeterwerk waarmee alles versneden was vreesden ze niet te zullen toekomen met hun voorraad. De met een bordje aangekondigde soep was ook op, tenzij dat het de bedoeling was dat je er om vroeg! Vermits je tot 10.30 u kon inschrijven kon men er inderdaad nog veel passanten verwachten! Na wat geknabbeld en gedronken te hebben mijn tocht door de bossen verder gezet.

Op 30 km kwam ik even uit de bossen van het landgoed Gorp en Roovert tevoorschijn en ging het verder over een klinkerbaantje. Om dan verderop opnieuw de bossen in te duiken voor een volgende portie knappe paden. Omstreeks 33 km passeerde ik de grote huizen van het landgoed waarvan de luiken allemaal in dezelfde kleuren rood en zwart geschilderd zijn, zo ook voorbij een oude kasteelvilla met torentjes. We passeerden de vijver waarin een met bomen begroeid eilandje ligt om daarna een eindje langsheen de Roovertse Leij te rijden. Aan het eerstvolgende bruggetje kruisten we het riviertje om de singletrack aan de overkant op te gaan. Tot 36 km volgden we zo het spoor naast de Leij doorheen de woeste bossen. We vervolgden de rit over paden en sporen op de rand tussen bos en velden in de richting van weer een volgende strook bos. Daar reden we onder geurige dennen tot we op 39,50 km een vrij drukke baan die daar doorheen de bossen loopt dienden te kruisen. Je kon het verkeer al van op enige afstand horen. 12.00 u.

Via dezelfde landelijke wegen en de zandweg keerden we terug naar de voetbalvelden in Poppel. Het was mij al opgevallen dat er stukken in de twee richtingen waren afgepijld! Om 12.15 u was ik na 42,50 km weer bij af. Gebruik gemaakt van de bikewash. Nog een drankje gekocht en het buiten uitgedronken omdat er binnen in de kleine kantine nog veel mensen aanwezig waren en het aantal daardoor geproduceerde decibels niet aan mijn hamer, aambeeld en buis van Eustachius besteed waren! Mooie toertocht in de bosrijke grensstreek bij mooi en warm weer in december. Ik was blij van geen winterbroek doch een korte zomerbroek en beenwarmers gedragen te hebben. Het parcours lag er goed berijdbaar bij en de organisatie was in orde.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

27-12-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (31-46 km) van FC Nieuwmoer en WTC Den Engel te Kalmthout-Nieuwmoer op zondag 20-12-2015.

Het feit dat we vroeger nogal tuk waren op de toertochten in Nederland net over de grens ten noorden van Antwerpen zal allicht de reden zijn waarom we de toertocht van FC Nieuwmoer en WTC Den Engel in Nieuwmoer nog nooit gereden hadden. We laten Woensdrecht, Huijbergen en Hoogerheide de laatste tijd wat links liggen omdat er daar te veel bikers op afkomen waardoor het er niet meer leuk rijden is. Zo ook de toertocht van WTC Woensdrecht vanuit Hoogerheide (voorheen vanuit De Blauwe Pauw te Ossendrecht) en deze te Rijkevorsel laten passeren ten voordele van Kalmthout. Aan de start was het goed te merken dat er concurrentie was van andere tochten in de wijde omtrek want ik kon vlak bij de kantine parkeren terwijl de inschrijvingen al drie kwartier geleden openden.

Vertrek om 08.45 u. Vanaf de voetbalvelden aan de Essensteenweg ging het de velden in en doorheen een strook bos. We dienden dan de eerder genoemde baan te kruisen en reden door een straat van een KMO-zone en voorbij het containerpark van Essen. Via het asfaltbaantje Kraaienberg en de Sijzenlaan, niet meer dan een onverhard veldspoor tussen de bomen, bereikte ik op 3,35 km Horendonk. Er zijn nog tochten die hier passeren, maar in de andere richting. Een Brabants trekpaard dat daar in de weide stond kwam nieuwsgierig naar me toe gewandeld toen ik er even halt hield. Via de Koekoekstraat reden we over de onverharde wegen langsheen de uit de kluiten gewassen zogenaamde, maar permanent bewoonde buitenhuizen die hier in de bossen staan. Uitlopers van de Rucphense bossen. Sommigen maken van hun terrein nogal een zooi met allerlei rommel. Of hoe men een bos kan verkloten! Kotje hier, stoeltjes ginder, hopen met plastiek afgedekt brandhout en dergelijke meer. We reden nog door enkele wegeltjes met vogelnamen en troffen er de eerste singletrack, weliswaar recht op recht.

We reden verder door de bossen over natte singletracks vanaf 4,75 km tot zo’n 7 km. Ik kreeg er zowel Jos K. als Rusor te zien. Deze laatste was onderweg met een makker die het biken pas weer had opgenomen na een knieblessure. Ik had die man nog al ooit gezien op toertochten. Doordat hij rustig reed kon ik voorsprong nemen en houden. We reden even over asfalt om opnieuw de bossen in te duiken tot we op 9 km toekwamen op een brede zandweg. Daar was het pittig en vermoeiend rijden over de zanderige bodem tot we op 10,50 km de Grensstraat bereikten. Over asfalt ging het dan tot de onverharde Turfvaartstraat in het Nederlandse Nispen (Roosendaal) waarmee we de grens meteen overschreden. Op 12 km doken we hier de bossen van Visdonk in, dit is een bosgebied nabij Roosendaal. Een bospad leidde ons door Visdonk en na een korte onderbreking over asfalt keerden we op onze stappen terug over een zeer natte en modderige singletrack tot Nederheide. 15 km om 09.45 u. We reden nog een eindje door een strook bos van Visdonk en via het asfalt van Nederheide bereikten we het kruispunt met de Achtmaalsebaan. Hier was de splitsing tussen de 35 km en de 45 km op 17 km van het vertrek. Ik zag Rusor en zijn maat, die mij intussen weer gepasseerd waren, naar rechts afslaan voor de route van 35 km. 10.00 u.

Voor de langste route was het rechtsaf om na het oversteken van de Achtmaalsebaan via de Postbaan de bossen in te duiken. Daar trof ik op 17,50 km een bordje dat me gebood om vanaf hier de bordjes van het vast parcours van Rucphen te volgen. Ik passeerde onder anderen het onverharde deel van de Roosendaalsebaan waar een groepje van vijf leutige dertigers in mijn zog van over een bultje het bos uit kwamen gevlogen. Hier in de bossen leken de bikers wel van overal te komen! Er volgden leuke singletracks en paden tot aan de Posthoorn, een straat op 23 km van het vertrek. Toen ik er even halt hield kreeg ik het gezelschap van Jari. Om 10.20 u waren we daarmee na een knap stukje parcours halverwege de tocht. We vervolgden de vaste route van Rucphen over singletracks en harde boswegen. Op 25 km reden we voorbij de camping De Posthoorn en de bonte beestenboel van de speelboerderij Scherpenberg. Wat daar allemaal rondloopt! Op 27 km bereikten we het in de bossen gelegen baantje Meerven.

Van 28 km tot 29 km kregen we een knap stukje met heuveltjes voor de wielen en op 31 km de beruchte “geul” op de vaste route. Dat is een singletrack die indertijd allicht bij de aanleg van die route speciaal daarvoor werd uitgegraven. Met als nadeel dat hij bij nat weer vol water bleef staan! Dat is nu verholpen door op enkele plaatsen een soort afvoer te maken naar een diepere put. Eens die geul achter de rug dienden we de pijlen van de uitgestippelde toertocht weer te volgen. Onmiddellijk daarna bereikten we op 32 km de bevoorrading die opgesteld was op de bosparking naast de Antwerpsebaan. Hier waren we nog al gepasseerd en er is nog een toertocht die hier een stopplaats heeft. De bevoorrading kwam vrij laat en was ook vrij mager. Soep, spuitwater en cola. Niet bepaald wat gebruikelijk is bij toertochten. De soep was wel lekker en uw kommetje werd met de glimlach een tweede keer gevuld. Er was niets om te knabbelen. Als reden werd aangehaald dat sommigen twee wafels eten en er nog een derde wegsteken voor onderweg. Dat probleem kan al min of meer opgelost worden door ter plekke zelf alles uit de verpakking te halen! Na afloop de commentaren over voorgaande edities eens gelezen en vastgesteld dat daar dezelfde opmerkingen over gemaakt werden. Wij stonden aan de stop omstreeks 11.10 u en er kwamen nog steeds bikers toe.

Na de stop staken we de Antwerpsebaan over en na een bospad troffen we een asfaltbaantje waarna een bosfietspad ons richting Essen voerde. Op 35 km passeerden we daarbij de beruchte Strontpaal, een grenspaal waarachter de grenswachters hun behoeften deden. Met de daaraan verbonden geschiedenis van het leven en de dood van de smokkelaar Klaveren Vrouwke! We verlieten het fietspad om in de nabijheid van de Vlaamse groene vaste route het Stortbos in te rijden. Door mij zo gedoopt omdat de met bomen begroeide zandbermen die er liggen mij het gevoel geven dat hier een oud stort onder verborgen zit. De plek ligt ingesloten tussen de Achtmaalsebaan, de Raaiberg en de baan Horendonk, pal op de grens tussen België en Nederland. De paadjes zijn er woest en er hebben zich een aantal grote permanente plassen gevormd. We vervolgden onze rit door de bossen om zo opnieuw in de weekeindzone van Essen-Horendonk te komen. 40 km. Vanuit de bossen zochten we de open vlakte weer op en via de landelijke baantjes Venetië en Den Bloempot bereikten we opnieuw de voetbalvelden van FC Niewmoer. We waren exact op het middaguur binnen na 44,50 km en het was allicht de eerste keer dat we nog voor de middag onze rit rond hadden!

De bikewash was nog operationeel met iets te krachtig afgestelde hogedrukreinigers. Er werd nog een pechvogel binnengebracht met zijn onklaar geraakte fiets in de aanhangwagen. In de kantine hebben we nog een drankje genuttigd en omdat we ruim op tijd weer terug waren zijn we met de fiets nog naar Taverne Den Engel in Nieuwmoer gereden om er witloof met ham en kaassaus te eten nadat we eerst gevraagd hadden of we zo vuil wel binnen mochten! Onze met modder besmeurde schoenen hadden we wel in de auto achtergelaten. Het weer was mooi geweest en we hadden genoten van de rit. De bepijling was niet overal optimaal, we hebben in ieder geval ergens een korte lus gemist. Dat er 15 km vaste route werd gevolgd, zegge één derde van de toer, kan aanleiding geven tot kritiek. Mij stoorde het niet vermits ik geen vaste routes rijd wegens steeds te vinden op toertochten. Iets eetbaar aan de stop had wel mogen voorzien zijn, al was het maar omdat het leuk is van onderweg iets te kunnen knabbelen. Ik vermoed dat de organisatie gebeurt door slechts een handenvol mensen en daarom niet tot in de puntjes af is. Maar wij hadden ons geamuseerd en dat is het belangrijkste.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

21-12-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-27-45-60 km) van WTC De Stoempers te Brecht op zondag 06-12-2015.

Vermits een bevriend collega lid is van WTC De Stoempers was de keuze voor de zondag snel gemaakt. Daarom trok ik met de bike van Hoogstraten naar de Garage Felix in Sint-Lenaarts (Brecht), de startplaats van een toertocht waar ik ook vroeger reeds aan had deelgenomen, nog voor die collega lid werd van de club. De heenrit was goed voor 9 km en zoals te verwachten was dat een rit met veel tegenwind. Me ingeschreven en om 9.30 u was ik op pad. Jari was er niet bij, vorig jaar wel, hij koos dit keer voor Arendonk. We vertrokken via de hoofdweg Heiken door Sint-Lenaarts in de richting van de rotonde om dan rechtsaf een gehavende asfaltweg in te slaan die voorbij enkele eenzame huizen doodliep op het kanaal Schoten – Dessel. Na een eindje over het jaagpad kruisten we het kanaal om een grasspoor op de andere oever op gestuurd te worden in de richting van Sint-Job-in-‘t-Goor.

Op 1,50 km troffen we de splitsing waar de kidstoer van 15 km zich losmaakte van de 27-45-60 km. De kidstoer volgde verder de oever van het kanaal, wij reden van de berm af de Paepestraat in, een onverharde zandweg door een strook bos aan de rand van het natuurgebied Hoofsweer met links van ons een grote vijver, rechts woeste bossen. Eens dat bos weer uit reden we over een lastig grasspoor tot aan de Westmallebaan die ons effectief naar Westmalle bracht. Op 4 km sloegen we daar rechtsaf de zandweg Paaltjesdreef in. Deze voert langsheen de terreinen waar ooit steenbakkerijen stonden. Vele veldwegen zitten hier dan ook vaak vol met oud steenpuin! Rechts van ons lagen velden. We bereikten het asfalt van de Heikantstraat en reden voorbij Sint-Jansberg, een domein voor jeugdkampen. Verderop bereikten we het kruispunt met de zandweg Oude Liersebaan waar op een privaat domein een drietal villa’s staat. We sloegen er linksaf in de richting van het Molenbos en Drieboomkensberg. 6,50 km.

In plaats van recht het bos in te duiken en naar het kruisbeeld van Drieboomkensberg te rijden, dienden we linksaf te slaan om via een minder gebruikelijk pad het Molenbos te betreden. Van 7 km tot 9 km konden we rijden over de paden en de tracks omheen Drieboomkensberg. Er was gekozen voor de minder courante paden op deze plek. 10.15 u. We reden daarna door de velden achter de Trappistenabdij van Westmalle. Van 11 km tot 14,50 km reden we opnieuw door het Molenbos en kregen we enkele lastige natte stukken met wortels voor de wielen. We kwamen uit het bos tevoorschijn in de Waterstraat (Schilde) – Abdijlaan (Brecht). We reden even over het fietspad langsheen deze baan en staken ze over om de Kleine Vraagstraat in te rijden, een zandweg in het grensgebied tussen Schilde, Brecht en Sint-Job-in-‘t-Goor. De ondergrond was er deze keer redelijk droog ondanks de grote plassen die er stonden maar waar je gemakkelijk omheen kon. Halverwege deze zandweg ging het rechtsaf een bospad in dat me naar de bossen achter het domein van de school Kristus-Koning (Sint-Job) bracht. Daar reden we omheen de bosvijver en werd ik om 10.55 u op een foto vereeuwigd. Op deze plek was het zoals steeds genieten van het knappe stukje bos met singletracks nabij de Caterskapel.

Op 18 km kwam ik toe in de Caterskapeldreef, een bosweg met enkele eenzame huizen op het grondgebied van Schilde met een achterpoortje van Kristus-Koning. We reden dan over de tracks, de paadjes en de dreven van “Klein Zwitserland” zoals de bossen achter Kristus-Koning genoemd worden. Omstreeks 11.00 u bereikte ik de bevoorrading die op 20 km van de start opgesteld stond in de Polderdreef. Alles werd aangevuld vanuit een grote vrachtwagen van Garage Felix die als een groot marktkraam opgesteld stond langs de kant van het pad. Je kon er eten van bananen, appelsienen, madeleintjes, lekkere soep en sportdrank. Na de stop reden we de bosdreven Poppelaerstraat en Baan op Sas 2 in om uit te komen op de oever van het Kempisch Kanaal Schoten – Dessel ter hoogte van de vaste woonboten die daar liggen aan de oude bunker. Intussen was ik achter de begeleide kidstoer komen te hangen en in het zog van de groep kinderen, vaders en moeders, stak ik mee het kanaal over aan het sasbruggetje. Aan de overkant kon ik op het asfalt jaagpad de kidstoer voorbij steken, uitgezonderd één kleine jongen die er een flinke vaart op na hield en al de rest het nakijken gaf! Niet te schatten hoe dat ventje over de singletracks reed! In diens zog reed ik door de bossen aan De Merel over singletracks met wortels om uiteindelijk toe te komen in de onverharde Tilburgbaan ergens tussen Sint-Job en Brecht. Op 25 km van het vertrek was daar een splitsing tussen de 15-27 km en de 45-60 km. De kleine jongen had intussen vaart geminderd om te wachten op de anderen. 11.30 u.

Voor de langste ritten ging het linksaf een grasspoor in en een paadje onder de bomen over om uit te komen op de terreinen van de camping De Drie Linden. Daar sloegen we het bospad in dat evenwijdig loopt met de Schotensteenweg en voorbij enkele oude bomen met indrukwekkende stammen loopt. Loofbomen en cipressen die daar al vele jaren ongestoord konden groeien. Eens die bomen voorbij ging het aan een volgend kruispunt van zandwegen rechtsaf. Hier konden we genieten van een knappe strook bos met leuke singletracks over enkele bulten. Uiteindelijk kwam ik toe in de Van Bavellaan en diende de Schotensteenweg te kruisen. In het gezelschap van een biker in een geel fluojasje, één van de weinigen die me begroette tijdens het passeren. 29,50 km om 11.50 u. We reden dan even door de bewoonde wereld in de Vriendschapslaan en door de Pierrelaan die achter een berm evenwijdig met de E19 loopt. Op 30 km kruisten we die snelweg en doken we rechtsaf de bossen in. Tot 34 km konden we vanaf daar genieten van zeer veel leuke paden over een aantal heuveltjes. Het was er niet overal evident rijden, soms kwam er wat stuurmanskunst bij kijken. Een aantal keren kreeg ik een echtpaar te zien dat op wandel was met kind en hond. Dat meisje was danig gefascineerd door fietsers, want elke passage ontlokte aan haar de nodige commentaar naar haar ouders toe! Een lief kind dat ik allicht nooit nog zal terugzien! Er passeerden me nog twee bikers.

We bereikten de Mieksebaan en reden evenwijdig met de snelweg voorbij de weekendzone Rommersheide. Het ging rechtsaf een doodlopend straatje in en linksaf om een eindje in noordelijke richting naast de snelweg en de hogesnelheidslijn te rijden. We kwamen opnieuw uit in de Mieksebaan en aan de volgende brug over de snelweg klommen we via de berm naar boven om er de splitsing tussen de 45 km en de 60 km te treffen. Op 36 km van het vertrek om 12.20 u. Gekozen voor de langste rit. Die voerde bij aanvang over de landelijke betonbaan Hoge Mereyt. Op 38 km kruiste ik de Brasschaatbaan, de weg die van Maria-Ter-Heide (Brasschaat) naar Overbroek (Brecht) voert. Aan de overkant ging het een nat bospad in wat naar de toegang van het Groot Schietveld van het militair domein van Polygoon voerde. Net zoals vorig jaar stond daar dezelfde Stoemper ter hoogte van een bunker eenzaam en alleen met een tweede bevoorrading. Hij had alles al opgeruimd maar nog cake en bananen op de passagierszetel van zijn bestelwagen liggen. Een vriendelijke kerel trouwens! De tweede stop kwam op 40 km om 12.30 u en ik was niet de laatste om er te passeren. Verderop zouden nog twee bikers me later inhalen.

De overtocht van het Groot Schietveld ving aan met een brede zandweg over een open winderig terrein, een kale vlakte. Ik vraag me af of hier nog veel militaire activiteit is! Daarna volgde een grasspoor recht op recht, een spoor dat aan de rand van de kale vlakte evenwijdig loopt met de Bredabaan die in de verte rechts ligt, door bomen aan het zicht onttrokken. Op een plek waar we op 42 km een bareel dienden onderdoor te kruipen stak me nog een biker voorbij. Die reed enorm snel alhoewel niet meer van de jongste! Bovendien nog in korte broek! Een potige kerel dus. We kregen een aantal vennen te zien aan onze linkerzijde en na enige tijd bereikten we het grootste ervan. We hadden het Uilenbos aan de rand van het centrum van Wuustwezel bereikt. 45 km om 13.00 u. We werden eerst even door dat bos gestuurd over de niet zo gemakkelijk te berijden paadjes. Ze liggen er vaak vochtig bij met wat putten en wortels. We keerden terug in de richting van het ven en werden dé singletrack opgestuurd. Een singletrack die op een hoogte vlak naast de rand van het ven loopt. Toen ik hier ooit tijdens een toertocht voor de eerste keer reed had ik er geen flauw benul van waar ik was. Ik reed er niet graag omdat je bij de minste stuurfout of glijdpartij veel kans maakt om in het water te duiken! Er zijn ook een paar korte steile afdalingen! Toch nog maar eens geprobeerd en er zonder veel problemen over gereden. Toch wat bijgeleerd in de loop der jaren blijkbaar! Ik ben ooit bij een fietsenhandelaar in Wuustwezel een testrit gaan maken en die kerel nam me mee naar die track! Toen wist ik meteen waar hij lag! Ik heb de bike toen niet gekocht! 7000 euro was me te veel!

Op 47 km lag deze toch wel bijzondere singletrack achter me en kruiste ik de drukke Kampweg, de grote baan van Wuustwezel naar Brecht. We doken de Vloeikensstraat in, een onverhard pad dat vanaf een verlaten vervallen overwoekerd huis en schuur een strook bos van het natuurgebied Het Marum doorkruist. Dit is een uitloper van het Groot Schietveld. We bereikten de onverharde veldweg Schietveldweg en kruisten via een houten brug de Grote Beek. De Stoemper aan de tweede stop had me gezegd daar voorzichtig te zijn wegens mogelijke gladheid van de brug! Een veldspoor leidde me tot aan de doodlopende Stapelheideweg, een landelijke straat in Loenhout (Wuustwezel). 49,50 km om 13.20 u. Een lastig, weinig gebruikt en door tractorbanden omgewoeld veldspoor onder de bomen bracht me opnieuw tot de meer bewoonde wereld. Op 51 km kruiste ik opnieuw de snelweg via de brug van de Sint-Lenaartsebaan. Er stonden hier vroeger een aantal huizen en hoeven die voor de aanleg van de hogesnelheidslijn van Antwerpen naar Breda en de stopplaats Noorderkempen onteigend en gesloopt werden. Het waren herkenningspunten tijdens uw rit van Antwerpen richting Nederland. Nu zie je enkel een betonnen muur! 13.30 u.

Eens de snelweg over ging het linksaf een veldweg in die in de richting van de windmolens leidde. Die schoten hier als paddenstoelen uit de grond op! Ik vroeg me toen af hoe dat kwam. Toen ik te weten kwam dat de overheid de uitbating daarvan zwaar subsidieert was de reden duidelijk! Het zou me verwonderd hebben moest milieubewustzijn de reden geweest zijn! We passeerden de voet van één van die molens. Winderige veldwegen voerden door dit schaars bewoonde gebied opnieuw in de richting van dezelfde Sint-Lenaartsebaan. Via Koningsstoel en de Leemstraat bereikten we de bewoonde kern van Sint-Lenaarts waar ik om 13.50 u na 56 km weer toekwam aan het vertrek in de garage Felix. Uit sympathie met mijn collega die, Stoemper en kok zijnde, altijd de soep voor de toertocht maakt, nog een kommetje soep en een drankje gekocht. Er zaten niet zo veel bikers meer, alleen degenen die niet naar huis wilden en al redelijk boven hun theewater bleken te zijn. Omdat de Stoempers bezig waren met opruimen en ik nog de rit per bike huiswaarts voor de boeg had, ben ik niet lang meer blijven zitten.

Mooie rit bij droog maar toch eerder somber weer. De tocht maakt een grote lus en doet veel plekken aan waar andere tochten niet komen. We doorkruisten de gemeenten Brecht, Westmalle, Sint-Job, Wuustwezel en Loenhout. Ondanks dat toch overwegend off-road met uitzondering van de aanvang van de extra lus voor de langste afstand die iets minder bleek te zijn dan de beloofde 60 km. Mij wachtte nog de terugrit van een 10 km die een einde maakte aan deze amusante zondag.

Hieronder kan u een filmpje van DonManolo over deze toertocht bekijken.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

07-12-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (30-45 km) van het ATB-Team Sirocco te Woensdrecht op zondag 22-11-2015.

De toertocht van het ATB-Team Sirocco vanuit het Café Non Plus Ultra te Woensdrecht is een klassieker op mijn jaarlijkse agenda, ook al twijfelde ik er aan om naar Kasterlee of Zoersel te gaan rijden. Omdat ik de toertochten van Ossendrecht (8 november), Wouwse Plantage (18 oktober) en Hoogerheide (11 oktober) op de zogenaamde Brabantse Wal al had laten passeren, toch maar trouw gebleven aan de streek waarvan ik de schoonheid dank zij de bike leerde appreciëren. Een parkeerplekje gevonden op een pleintje nabij de start. Een plaats vinden kan lastig zijn wanneer zo’n klein dorp overspoeld wordt door mountainbikers. Het vroeg anders wat zelfovertuigingskracht om het warme nest te verlaten vermits het weer niet veel goeds was zo kort na een dag en nacht met ijskoude regen. Ingeschreven in het café met de bizarre naam en om 9.30 u was ik op pad.

De aanvang van de toertocht was zoals ik verwacht had eerder een beproeving, want het café ligt op de rand van de Ossendrechtse Noordpolder, een desolate open vlakte waar regen en wind vrij spel hebben! De veldweg en het grasspoor waarover we dienden te rijden lagen er dan ook verzopen bij met modder en plassen. Het dropke aan de dikke wortel was er nog steeds! Daarna was het ploeteren in een verzopen grasveld. Het ging dan een met bomen begroeide heuvel op voor de eerste hoogtemeters, even over het erf van een hoeve en over een smal spoor tussen een prikkeldraad en struiken naar de Peerenbergscheweg. Op 4,50 km was het daar even stevig klimmen over asfalt. Boven reden we het bos in en kregen we de eerste singletrack voor de wielen. Die lag er nat maar nog behoorlijk berijdbaar bij, alhoewel het op enkele plaatsen toch wat sukkelen was. Maar ik heb hier ooit al meer gestunteld! Ik prees mij tevreden dat ik niet de enige kluns onderweg was, want voor mij reed een tijdje een vermoedelijke beginneling die het nog lastiger had dan ik. De mens is op een bepaald moment even aan de kant gegaan om te bekomen. Verder gereden aan mijn rustige tempo wat ik kon aanhouden vermits het slechte weer er voor zorgde dat er minder deelnemers dan gebruikelijk op de paadjes reden zodat er weinig bikers waren die voorbij wilden geraken. Op deze eerste singletrack kan het anders soms zeer druk zijn.

Op 6,50 km reden we in het bos in de omgeving van het Mollercollege waarvan ik de veelkleurige nieuwbouw tussen de bomen door zag staan. Hier is het altijd zeer nat, zelfs bij droog weer! Achter het college en de volksabdij Onze-Lieve-Vrouw-ter-Duinen ligt een bos met enkele hoge zandheuvels waarover zich een aantal singletracks slingeren waarvan natuurlijk dankbaar gebruik gemaakt wordt. Het is er dan ook prettig rijden. Op 7,50 km kwam ik uit het bos tevoorschijn in de Onze-Lieve-Vrouw-ter-Duinenlaan waar seingevers stonden, evenals aan het rondpunt met de Putseweg ter hoogte van het restaurant Jagersrust in Ossendrecht. 8,50 km om 10.00 u. We reden er de Abdijlaan in richting Huijbergen om halverwege rechtsaf het bos- en heidegebied Kortenhoeff in te slaan. Door dit gebied met zanderige paden dat deel uitmaakt van de Brabantse Wal bereikten we de Staartse Heide. We bevonden ons dan niet ver van de grens met het Belgische Kalmthout. Aan de camping Staartse Duinen was er een eerste splitsing tussen de ritten van 30 km en van 45 km op 11 km van de start. 10.10 u. Ik zag daar een knul ietwat teleurgesteld en roepend terugkeren toen hij merkte dat zijn achteropkomende makkers de toer van 30 km op gingen! Gekozen voor de langste rit.

De tocht van 45 km voerde ons door de bossen en over de open vlakten van de Staartse Heide waar het leuk rijden was over een mix van paden. De extra lus eindigde na 3,50 km op quasi dezelfde plek als waar ze begonnen was want op 14,50 km kwam ik uit een bospad tevoorschijn tegenover de toegang tot de camping. We werden even over asfalt naar het rondpunt van Huijbergen gestuurd om daar de richting Bergen-op-Zoom te volgen. Het ging dan rechtsaf een keienpad in dat naar het bos voerde en na de doortocht van een veld reed ik op een boogscheut van één van de toegangen tot de militaire basis van Woensdrecht. Vanuit de verderop gelegen manege in de Kooiweg vertrekt ook een toertocht. We reden een tijd op bospaden die naast de omheining van de luchtmachtbasis Woensdrecht lopen en door de naastliggende bossen. Daarna ging het even langsheen enkele villa’s in de Vennekensstraat in Huijbergen waar een seingever op post was aan een rustig kruispunt. We doken weer het bos in en kregen een tweede splitsing tussen de 30 km en de 45 km op 16,50 km van de start. We reden nu door het bos en over de paadjes van het trimparcours op de Kooiheide. We kwamen uit op een door het bos lopende asfaltbaan en reden in de richting van naar mijn mening de Nootjesberg. Maar we dienden de weg te kruisen om aan de overzijde het bos verder in te rijden.

Door dat bos reden we naar de zandvlakte die net buiten de vliegbasis gelegen is en waar de lichtbakens die de landingsbaan markeren tot buiten de omheining staan. Voor ons lag in de verte de Moerkantsebaan, de weg van Huijbergen naar Bergen-op-Zoom. We maakten bij wijze van spreken zo goed als rechtsomkeer (sommige tochten slaan hier linksaf evenwijdig met de omheining van de vliegbasis) en reden opnieuw in de richting van het bos. Daar kregen we wat ik daarnet gevreesd had te zullen missen toen ik de vliegbasis in het vizier kreeg, meer bepaald de singletrack over een twee tot drie uit de kluiten gewassen zandheuvels met wortels. Een knap paadje! Uiteindelijk reden (of wandelden) we dan toch over de Nootjesberg en kwamen we uit het bos tevoorschijn in de Overbergseweg om daar tussen het huis en de schuur van de hoeve ’t Overberg de bevoorrading te treffen. Er was daar nog redelijk wat beweging. Bananen en wafels konden er doorgespoeld worden met hete thee of sportdrank en er was ook een man present bij wie je terecht kon met eventuele problemen met je fiets! Dat is altijd zeer handig want verkleint de kans dat je uw toertocht in het water ziet vallen omwille van technische mankementen die misschien gemakkelijk kunnen opgelost worden door iemand die er het verstand en het gereedschap voor heeft! Omstreeks 11.10 u spoelde ik er een suikerwafel door met een beker thee op 23 km van het vertrek, halverwege dus!

We kruisten de Weg naar Wouw met de hulp van twee tot drie seingevers. Aan onze rechterhand zagen we een hoge met dennen begroeide zandheuvel liggen, naar mijn mening de Tiestenberg. Aan de voet van de zandhelling zag ik twee mountainbikers staan die zich daar op eigen houtje aan het amuseren waren. We reden rechts een modderig grasspoor op dat naar het bos leidde. Daar was een splitsing tussen de routes van 30 km en van 45 km op 23,80 km van het vertrek. Voor mij ging het rechtsaf naar een knap stuk bos met leuke paadjes en enkele uit de kluiten gewassen heuvels in het bos aan de Tiestenberg. Na dit mooie stuk achter de rug te hebben kruisten we de Hollandseweg en ging het een ferme heuvel op. Niet de Tiestenberg zoals ik dacht, maar de Pilberg! De enige berg die gemarkeerd is met een naambordje! 26 km. Na nog een smalle track in het bos rond deze heuvel kwam ik van tussen de struiken tevoorschijn in het Vijverstraatje aan de rand van de bebouwde kom van Huijbergen.

Op 26,50 km deed een seingever me de Staartsestraat kruisen en verwees me naar het “groene poortje” aan het beeld van de heilige Teresia en het achterliggende parkbos dat allicht ooit behoorde tot het Wilhelmietenklooster van Huijbergen, thans verbouwd tot woningen en serviceflats. Na het heiligenbeeld dienden we links aan te houden en konden we genieten van mooie maar weliswaar natte singletracks. Van 28 km tot 29 km kregen we de lange mooie singletrack op en af enkele heuvels. Vroeger had deze toertocht hier een splitsing. Ik meen dat er vroeger een nog grotere afstand kon gereden worden. Of anders is het een andere tocht die hier ook passeert! Het is moeilijk om alles uit elkaar te houden! Bovendien passeren hier ook Belgische tochten want de plek ligt vlak bij de grens met Kalmthout-Hoek en Essen-Hoek. Daarna volgde de modderige singletrack tussen de rododendrons. 29,50 km. Er waren nog steeds redelijk wat bikers op pad. Op 31,50 km passeerde ik de plek op de Staartse Heide op de grens tussen bos en een open heidevlakte ter hoogte van een zwarte metalen goed onderhouden toegangspoort waar ik tijdens de toertocht van Essen-Hoek ooit geschuild heb voor een immense stortbui. 31,50 km om 12.10 u. We reden niet rechtsaf de open heide in maar wel rechtdoor voorbij de zwarte poort een lang recht zanderig bospad op.

Vanaf hier reden we door de bossen van de Groote Meer over een fel aanzuigende zandweg met grote plassen. Er zijn nog tochten die hier passeren, maar in de andere richting. Op 33 km stond een seingever op post voor de oversteek van de Putseweg, de baan die vanaf de Belgische grens in Putte-Kapellen naar Bergen-op-Zoom voert. Het ging recht tegenover direct weer het bos in over een bospad waarna ik de door struikgewas aan het zicht onttrokken voormalige zandgroeve van Ossendrecht passeerde. Hier is ook een houten hut van een hondenschool, maar er was geen kat te bespeuren! Een paadje leidde ons door het bos, nogmaals in de omgeving van de kleurrijke nieuwbouw van het Mollercollege, een midden in het bos gelegen school. Zoals te verwachten was reden we hier over een zeer modderig pad in deze klassiek natte omgeving! Dan kwam er een splitsing tussen de 30 km en de 45 km op 35 km van de start. Natte bospaden voerden me naar en voorbij het Wasseven, een visvijver van de hengelsportvereniging Het Spanjooltje uit Woensdrecht. De vijver ligt in Ossendrecht niet ver van de Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinenlaan. 36,50 km.

Ondanks het intussen gevorderde uur was ik niet nog de enige aanwezige op het parcours. Nog af en toe staken anderen me voorbij. Zo op 38 km toen ik aan de omgeving merkte dat we in de bossen om Calfven reden, een buurtschap van Ossendrecht (Woensdrecht). We reden er in de bossen in de omgeving van De Luchtballon, een vakantiekamp voor astmatische kinderen. Intussen na een faillissement ter ziele gegaan. De Luchtballon draaide vooral op giften en de inzet van vrijwilligers. De toertocht die door De Luchtballon werd georganiseerd en die een aantal keren door zwaar winterweer werd afgelast is overgenomen door De Grensrijders uit Hoogerheide. Op 39 km reden we in de bossen van het domein Vluchtheuvel in Calfven. Mooie, maar ook natte en daardoor zware singletracks voeden ons op 40 km tot voorbij De Luchtballon. Ondanks het natte weer stond er weinig water in de beek achter het domein. Doorgaans staat heel het pad hier onderwater! Er is tijdens de toertocht van De Luchtballon ooit een reportage gemaakt door de lokale televisie en tijdens een interview op die plek zie je op een bepaald ogenblik een biker in het water duiken en kopje onder gaan! Door de zeer grote plas was de beek niet meer te zien! De plas lijkt aan de zijkant minder breed te zijn, zodat men geneigd is naar daar uit te wijken en tussen de bomen te rijden, maar net daar zit die beek die dwars op het pad uitkomt!

Er volgde nog een portie natte singletracks doorheen de Vluchtheuvel en na een rondje reden we nogmaals voorbij de Luchtballon. Ik zag mensen achter de omheining op het terrein ervan lopen. Er is nog steeds geen nieuwe bestemming voor gevonden, maar er zouden toch opnieuw kampen worden georganiseerd volgens een artikel in BN De Stem. Nog steeds genoot ik het gezelschap van andere bikers. 41,50 km om 13.00 u. We reden in de Trambaan en de Bergstraat en werden door een seingever de rustige hoofdweg door Calfven over geholpen. Daarna overschreden we de grens tussen Calfven en Ossendrecht. We doken opnieuw de kale en desolate Noordpolder van Ossendrecht in vanaf de Peerenbergscheweg. Een natte zandweg voerde ons over een dijk omheen de polder en we mochten ons gelukkig prijzen dat er geen wind stond. Een laatste biker stak me voorbij en verdween in de verte. De laatste kilometer voerde over dezelfde veldweg als waarlangs we waren vertrokken om weer toe te komen aan het Café Non Plus Ultra.

Ik diende zelfs nog even aan te schuiven aan de bikewash waar uw fiets vakkundig weer vanonder het slijk tevoorschijn werd getoverd! Omdat de Non Plus Ultra, te horen aan het helse geluidsniveau waarmee hier de Hollandse hoempapa ten gehore wordt gebracht, allicht een café is voor doven en slechthorenden, ben ik niet meer naar binnen geweest voor een drankje. Het kleine café zit na zo’n toertocht ook al snel tjokvol. Alhoewel er aan het aantal fietsen te zien niet zo heel veel mensen meer aanwezig waren. Het weer was deze toertocht gunstig gezind geweest, want buiten een bui ijsregen na het vertrek hadden we het droog kunnen houden. De hemel boven de polder kleurde zwart aan de horizon en toen ik mijn fiets weer op de drager plaatste begon het zeer hard te regenen. Net op tijd weer binnen dus! Zoals steeds was dit een mooie toertocht, maar het werd wel, wat de ondergrond betreft, een natte en koude editie onder een sombere, grijze hemel waar slechts enkele keren de zon eventjes doorheen priemde. Met dank aan Sirocco en de vele helpers en seingevers die op post waren op deze zondag. Deze toertocht trekt tot 1600 deelnemers, maar door het natte weer daagden er deze keer 970 bikers op. Waardoor het omwille van de mindere drukte veel aangenamer rijden was.

Jari registreerde vorig jaar de route op Google-Maps en ze zag er dit jaar ongeveer gelijkaardig uit: klik hier! Hij reed zelf de toertocht van Kasterlee.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

StrammerMax

29-11-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (30-50 km) van de Fietsclub Kees van Boxel te Galder op zondag 15-11-2015.

Op zondag op tijd op, ook al was de nacht vrij kort, want voor de toertocht van de Fietsclub Kees van Boxel te Galder kon je slechts inschrijven tot tien uur. Aangezien wij weten dat de Nederlanders gewoonlijk vrij snel de pijlen weer ophalen, was het zaak van op tijd te vertrekken. Het weer nodigde anders niet uit tot een toertocht. De voorbije namiddag en nacht had het al stevig geregend en bovendien was er zware storm. Het verwonderde me daarom niet dat er nog maar weinig geparkeerde wagens in de nabijheid van de start in het Café Knooppunt Galder stonden, ook al liep de parking aan het sportcentrum waar ik stond na mijn komst vrij vlug vol! Toen ik zo goed als klaar stond om naar de start te rijden kwam Jari daar ook toe. Ik kon alvast vertrekken, hij zou me wel inhalen. Me ingeschreven in het zaaltje naast het café en om stipt 9.00 u was ik op pad.

Het ging het dorp uit en een veldweg bracht ons in de wind na 1,50 km naar het bos. Natte paden voerden ons door het bos en langsheen de bosrand , waarna het duwen was tegen de wind in over een natte veldweg tot aan een asfaltbaantje ter hoogte van het Café Galderzicht. Daar stonden op 3 km enkele seingevers op de plek waar we rechtsaf een asfaltbaantje op dienden te rijden. De Moerstraat bracht ons zo tot aan de Galderse Meren waar we op 3,75 km van tussen enkele paaltjes een zandstrand op draaiden. Slechts enkele mensen met honden liepen er op het strand, het seizoen voor de zonnekloppers is definitief voorbij. We reden dan tot 5 km over zandstranden, over een dijk en door stroken bos langsheen de enkele meren die daar liggen. Tot 6 km voelden we dan het asfalt van de Rijsbergsebaan onder onze wielen. Het ging van daar een gebied in door afwisselend bos en over heide of langsheen de bosrand over enkele leuke singeltracks. Op 9,75 km kwam er een eerste splitsing tussen de routes van 30 km en van 50 km. Gekozen voor de langste tocht.

Vanaf hier kregen we veel bos tijdens het rijden door het Mastbos dat deel uitmaakt van de zogenaamde Baronie van Breda. Het Mastbos is na de Wouwse Plantage nabij Bergen-op-Zoom het oudste cultuurbos van Nederland. Het dankt zijn naam aan de oude dennenbomen of mastenbomen die er staan. Vandaar dat wij Vlamingen dennenappels ook mastentoppen noemen! Op 12,50 km kregen we veel gezelschap van joggers in het bos. We reden er langsheen enkele meren. Er volgden niets anders dan paden, sporen en tracks door de eindeloze bossen tot we op 15 km via een bruggetje de waterloop Mark kruisten. Vanaf het Markdal bereikten we via enkele veldsporen op 16 km de bewoonde wereld van Ulvenhout. Vanaf de veldweg Sulkerpad doorkruisten we de dorpskern van Ulvenhout. Ik herkende enkele plekken omdat ik er ooit eens in het gezelschap van een vriend met de koersfiets gereden had. Het is bij enkele ritjes gebleven, ik rijd niet graag met de koersfiets. Geef mij maar bos en paden ver van alle verkeersdrukte.

Na het doorkruisen van het dorp doken we het Ulvenhoutse Bos in. Paden voerden ons door dit indrukwekkende parkbos over tapijten van herfstbladeren, waarbij we enkele keren een houten bruggetje dienden over te rijden. Dan is het altijd wat oppassen, want zulke bruggetjes kunnen glad zijn als ze nat zijn. We reden in de richting van de snelweg en een brug onderdoor. Dat moet in de omgeving van het snelwegenknooppunt Sint-Annabosch geweest zijn. In deze omgeving had ik nog al gereden, allicht tijdens de toertocht vanuit Chaam. Langs de kant van een bospad troffen we de pauze op 20 km van het vertrek. Het was daar nog vrij druk en er kwamen na ons nog vele bikers toe. Onder een tentje waren vele mensen in de weer voor het aanvullen van de sportdrank, thee, wafels en peperkoek. Vooral de in dikke hompen gesneden peperkoek was lekker. Wij stonden daar omstreeks 10.30 u.

Na de pauze volgde een bijzonder knappe singletrack, weliswaar recht op recht tussen twee rijen bomen over een soort van lage dijk. Een bordje waarschuwde voor mogelijke wortels die er bij momenten effectief lagen. Gewoon er op en er over. Twijfelen was geen optie vermits ik aan de kop reed van een treintje bikers. De hevige stormwind ging intussen heftig te keer in de boomkruinen en dat maakte alles nog spannender! Aan het einde van de track troffen we op 21,50 km een splitsing tussen de ritten van 30 km en van 50 km. We reden verder door het Ulvenhoutse Bos over natte paden die ondanks dat toch nog redelijk goed te berijden waren, al spatte de modder ons geregeld om de oren en begon onze fiets er knap smerig uit te zien! Er waren nog steeds veel bikers onderweg. Eentje daarvan probeerde me op een smal spoor met plassen in te halen op een ongelukkige plek! Hij probeerde over een plas te jumpen, maar dat mislukte. Hij kwam midden in de plas terecht waardoor de modder langs alle kanten in het rond vloog, tot groot jolijt van zijn makker! Terwijl wij probeerden om zo veel mogelijk plassen en modder te ontwijken!

Rond 30 km kregen we een strook waar we toch met echte modder geconfronteerd werden, allicht omdat de omgeving er meer open en blootgesteld was geweest aan de regen van gisteren De wind ging er ook weer fel te keer! We reden er door bos en op de rand tussen bos en velden in de omgeving van de Chaamse Beek en Chaamse Bossen. 11.15 u. Op 33 km reden we eventjes door de bewoonde wereld van Chaam om een kilometer verder een grote baan, de Meerleseweg, te kruisen en de Hondsdonkseweg in te rijden. Ook hier seingevers, evenals veel wind! Na de oversteek reden we door een knap bospark. Wij piekerden ons intussen suf over de toertocht die ons nog niet zo heel lang gelden ook langs hier had geleid, want wij herkenden bepaalde plaatsen en gebouwen, zoals een oud hoevetje met strodak dat te koop stond. Ook later zag ik langsheen een grote baan op een vluchtheuvel op een kruispunt met een zijstraat een kruisbeeld met bloemen ter herinnering aan een verkeersslachtoffer staan en toen begon het mij te dagen. Dat kwam toen aan het einde van de tocht, we werden dan verderop rechtsaf de hoogte in gestuurd tot bovenop een berm die langsheen een snelweg liep, beneden links in de diepte het dorp en in de verte de molen waar de start was. Dat moet dus de toertocht van Bavel geweest zijn. Chaam hadden we immers niet gereden, in Alphen was Jari er niet bij en Hilvarenbeek is te ver van hier. Vanaf het parkbos kregen we geregeld stukken van de toertocht van Bavel voor de wielen. Een dreef leidde ons tot de splitsing tussen de 30 km en de 50 km op 37,75 km van de start.

We werden na de splitsing geconfronteerd met een vrij modderige intro om een mooie singletrack te kunnen bereiken die ons naar de rand van het natuurgebied Chaamse Beek voerde. Op 40 km kwamen we opnieuw toe op de Strijbeekse Heide. 12.00 u. We troffen er nogmaals een splitsing tussen de beide afstanden waar voor ons de laatste tien kilometer van de tocht aanvingen. Een singletrack bracht ons naar een bosparking waar wandelaars hun auto konden stallen voor een bezoek aan de Strijbeekse Heide, de Elsakker en de Chaamse Beek. De Elsakker is een bosgebied in en op de grens met België, waar ook de recent gereden toertocht van Meerle passeert. Allicht kregen we in deze omgeving een mengeling van de toertochten van Meerle en Bavel voor de wielen! We herkenden in ieder geval bepaalde plekken zoals deze parking. Op 42,50 km leidde de rit ons door bos en over open heide om op 44 km de bewoonde wereld aan te doen.

Op 45 km werd de rit een geseling toen we vanaf een plantenkwekerij tegen de ongemeen hevige tegenwind dienden op te boksen in een veldweg die herschapen was in een modderpoel. 12.30 u. Het ritje door deze winderige open velden bracht ons tot op het asfalt fietspad dat vanuit België langsheen het riviertje de Mark naar Breda voert. We kwamen toe aan het bruggetje waarlangs ik vanochtend de start bereikt had. Nu stonden er naast de stropop in fluojasje ook echte seingevers. Ik was daarstraks van mening dat de opvallende pop als seingever fungeerde en daar gezet was voor de tocht, maar bij het naar huis rijden stond ze daar nog terwijl de rest van de attributen en pijlen er opgeruimd was. Allicht staat ze er permanent om de passanten te wijzen op overstekende schoolkinderen die gebruik maken van het fietspad. We reden nog even over het fietspad langsheen de Mark en daarna door een aantal natte velden zoals we ze ook gezien hadden tijdens de rit vanuit Meerle, maar dan aan het begin ervan. Na 49,50 km waren we om klokslag 13.00 u weer bij af.

Tot aan het einde hadden we nog andere bikers gezien en er kwamen er na ons nog verschillenden toe. Na enig aanschuiven werd onze fiets vakkundig proper gespoten. Ook al was het parcours behoorlijk berijdbaar gebleken, onze fiets zag er toch vrij smerig uit! Daar had men binnen in de zaal op gerekend, want we vonden er geen stoel om op te zitten! Alles weggehaald om te vermijden dat vuile bikers alles smerig zouden maken. Gelukkig konden we op de rand van een podium zitten. Er waren nog veel deelnemers binnen en het gekwebbel was dan ook navenant. Lang zijn we na het nuttigen van een drankje niet meer gebleven. Aangezien we voor onze doen vrij vroeg weer terug waren hadden we nog een extra lange namiddag ter beschikking. De toer was ons goed bevallen. Geen spectaculaire dingen, daar hebben we ook geen nood aan. Veel bos, daar rijden we graag in rond. De organisatie was goed in orde, alles duidelijk afgepijld, door seingevers beveiligde oversteken en bikewash na afloop. Een aanrader voor de liefhebbers langs beide zijden van de grens tussen Nederland en België.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op moubntainbike.be en op mountainbike.nl!

StrammerMax

23-11-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (14-29-43-52-65 km) van WTC De Sprinters te Geel-Ten-Aard op woensdag 11-11-2015.

Omdat Jari nog andere plannen had voor deze extra vrije dag koos hij voor een rit dichter bij huis, meer bepaald deze van de Gezôarse Feesten te Eksaarde-Lokeren, een tocht die ik in 2013 ook zelf gereden had. Ik bleef ook in de eigen contreien en trok naar Geel-Ten Aard voor de toertocht van WTC De Sprinters. Deze had ik nog niet eerder gereden. Tot voor kort werd de tocht in december georganiseerd. Een parkeerplek toegewezen gekregen op een weide vlak bij het vertrek. Dan gebeurde wat ik eigenlijk zelden meemaak als ik ergens ga rijden, ook al omdat ik gewoonlijk vrij laat start! De bikers stonden tot buiten toe aan te schuiven aan de start! Allicht ook omdat de langste ritten (52 km en 65 km) maar tot 9.30 u konden starten. Voor die langste ritten was er langs de kant van de bondenleden een aparte inschrijvingstafel voorzien. Om 9.20 u was ik op pad.

Reeds op 1,50 km reden we het bos in voor een portie singletracks en een bospad op de rand tussen bos en velden. Na een riskant smal spoor, waar het balanceren was tussen boomstammen en een grote plas slijk, en laat nu net daar een hele bende achter mij hangen, kwam op 5 km de splitsing tussen de 14-29-43 km en de 52-65 km. Gekozen voor de langste routes waardoor het al snel wat rustiger werd op het parcours. Een lange veldweg, de Brijloopsedijk, voerde ons op 7 km tot op het jaagpad van het Kempisch Kanaal Bocholt – Herentals. Tot 8,50 km voelden we beton onder onze wielen om een privaat bos te bereiken. Dit privaat bos was gelegen op de terreinen van het SCK – CEN – VITO, het Studiecentrum voor Kernenergie. Het was, mits het in acht nemen van een aantal reglementen, vrij toegankelijk voor wandelaars en fietsers. Het was er tot 11 km knap rijden doorheen de brede dreven. Via deze bospaden bereikten we het Feynends Heike, een natuurgebied in Mol. Die plek was ik tijdens een andere toertocht al eens gepasseerd.

Er volgde niets anders dan bos waarbij we van 13,50 km tot 14,50 km een meer technische singletrack voor de wielen kregen. Een track met vele bultjes en nog licht gehavend door boswerken die er ooit plaatsvonden. Ook van 16,50 km tot 18,50 km ging het lekker op en af over een aantal leuke singletracks op een heuvelachtig zanderig terrein tussen jonge dennen en struikgewas. Toen ik er even halt hield ontmoette ik Rubber-12. Na hem lange tijd niet meer gezien te hebben kwam ik hem tegen na de toer in Merksplas en nog geen twee weken later hier! Na een korte babbel weer op pad. Het viel me op dat er weer meer bikers te zien waren. 19 km om 10.30 u. We reden nog een eindje door het bos tot aan de bekende site van het SCK – VITO (Studiecentrum voor Kernenergie en Vlaamse Instelling voor Technologisch Onderzoek) aan de Boeretang in Mol. Daar waar sommige tochten rechtdoor de Boeretang blijven volgen ging het voor ons linksaf en reden we over de asfaltbaan die dwars door de terreinen van het SCK loopt.

We reden een brug op en af om aan de voet ervan een tentje te treffen met de eerste bevoorrading, enkel voor de grote afstanden. Ze kwam op 22,50 km van het vertrek en ik kwam er toe omstreeks 10.45 u. Er was veel om te knabbelen zoals bananen, appelsien, cake, wafels, centwafeltjes en drank. Enkele mannen zorgden er voor het aanbod. Tijdens het knabbelen wat bijgepraat met Rubber-12 die er ook nog was. Na de stop ging het direct naar de bochtige singletrack die gelegen is in een langgerekte strook bos tussen het kanaal en de baan langsheen het SCK. Rubber en nog een andere biker de kans gegeven om voorbij te steken zodat ik in alle rust de vele bochtjes aan kon snijden! Tot 24,50 km was het keren en draaien geblazen op dit lange spoor tussen de bomen. We reden dan naar een volgende bos waar we een knap stuk van een rode vaste route op en af over heuvels konden rijden. Op 27,50 km doken we de bewoonde wereld in en reden er over een iets drukkere baan. Pas op het moment dat ik het gelijknamige sportcentrum passeerde, ook startplaats van een toertocht, merkte ik dat we in de Brasel te Dessel reden. Na het oversteken van de Zwarte Nete reden we over het asfalt van de Geelsebaan tot aan Wildeman. Een veldweg, overgaand in het asfalt van de straat Wenen, bracht ons tot op de Pontfortsedijk. Daar bereden we enkele knappe singletracks op en af heuveltjes. Ze maakten deel uit of lagen in de buurt van een groene vaste route. Tot 34 km duurde dit feestje. Om 11.40 u werd ik er een foto vastgelegd. We reden verder door het bos en hier reden weer meer bikers op het parcours.

Op 36 m reden we op de rand van de bewoonde wereld, ik vermoed van Retie. Ik kwam uit een aardeweg langsheen een tuin die vol oud hout en rommel lag. Naast een openstaande achterdeur lagen opengescheurde blauwe zakken naast een stapel lege drankblikjes! Het huis zelf zag er ook niet uit. De ramen in slechte staat en er hing zelfs geen dakgoot meer onder de pannen! Aan de gevel en bouwstijl te zien zeker geen stokoud huis. Binnen lag ook allerlei rommel! Waarschijnlijk woonde hier één of andere zonderling. Wraakroepend hoe sommigen zo’n degelijke woning kunnen verwaarlozen en laten verkrotten! We reden een strook bos in over een deel van de groene vaste route. In dat bos stonden villa’s verscholen. Eens het bosgebied weer uit kwamen we nogmaals toe in de bewoonde wereld. Op 39 km trof ik daar in de lokalen aan een voetbalveld de tweede bevoorrading op 39 km van het vertrek. Ik stond daar om exact 12.00 u op het ogenblik dat er een viertal andere bikers weer vertrokken, waaronder een dame en heer die ik na afloop nog zou te zien en te spreken krijgen. Dit was de bevoorrading voor alle afstanden. Intussen was iedereen op de kleinere ritten hier allicht reeds gepasseerd. Na mij kwam er nog één biker toe en vanaf hier tot aan de finish zou geen enkele andere me nog voorbijsteken. Enkele mannen zorgden er voor partjes appelsien, cake, ander lekkers, soep en drank.

We verlieten de plek over een zandheuvel om direct een splitsing te krijgen tussen de 29-52 km en de 43-65 km. Voor de eerstgenoemden meldde een bordje dat er nog 11 km te gaan waren, voor mij kwamen er nog 24 km. We reden eventjes langsheen een grote baan in Retie, daarna over het asfalt van Metsen tot aan de assenweg Elsdonkstraat op 42 km. We reden een bosspoor in en dat leidde ons naar knappe singletracks in een strook bos aan de Looiendsebergen. In deze speeltuin had ik nog al gereden, allicht tijdens de toertocht van Retie, een klassieker op oudejaarsdag! 43 km. We vervoegden opnieuw de groene vaste route die ons over paden en tracks door een bos langsheen buitenhuizen leidde. De marathon van MTB Mastentop te Kasterlee (15 augustus) passeert hier ook en heeft hier zelfs een bevoorrading staan. 46,75 km om 12.30 u. Ook op 48 km kregen we nog een knappe singletrack in een bos voor de wielen. Eentje met korte bochtjes en op en af enkele hoge heuvels. We reden daarna op de rand met de bewoonde wereld om weer het bos in te duiken over brede paden van de groene vaste route.

Vanaf 50 km kregen we niets anders dan bos te zien tot aan het kruisen van een grote baan op 52,75 km. 13.00 u. Daarna ging het een bos door waarin vele buitenhuizen stonden, vaak nieuwe chalets waarvan sommigen allicht toch permanent bewoond zijn! Op 53,50 km reden we een eindje langsheen de Zwarte Nete tot in Beverdonk. Vanaf daar reden we door een meer open landschap, afgewisseld met bos op de Beverdonkse Heide. In een zandweg bekroop me na 56 km even paniek omdat ik in de verte bikers bezig zag met het weghalen van een pijl. Maar ze verzekerden me dat alle pijlen nog hingen! Tot 58 km voerde de tocht overwegend door de bossen. Daar meldde een bordje dat we een privaat bos betraden. We konden er gebruik maken van singletracks die er weinig bereden uit zagen met een bodem van bladgrond en humus. We kruisten daarbij een viertal keren een aardenweg die door dat private bos liep. Eens de track achter ons vervolgde de rit tot 59,50 km over een nat bosspoor langsheen dit privaat domein.

Een hobbelige veldweg voerde naar een volgend privaat domein, waar we een veldweg in reden. Een landbouwer was in het begin daarvan aan het werk met een tractor op zijn veld. De veldweg eindigde ter hoogte van een kapelletje. 61 km. Na een afslag naar rechts stond er een bordje dat de laatste 3 km aankondigde. We reden dan over de zandweg Breevensedijk in Geel. Via enkele zandwegen langsheen bos bereikte ik opnieuw de plaats van de start. Ik reed voorbij de weide waar m’n auto geparkeerd stond en had er wat moeite mee om de plek van de start weer te vinden! Ik was van mening dat ik daarvoor een paadje rechts had moeten inslaan, maar het bleek iets verderop links te zijn! Om 14.00 u kwam ik er toe met 65,82 km op het tellertje! Ik zal weer de laatste geweest zijn om toe te komen. Mij wat te drinken gekocht, waarna één van de dames mij de beloofde pannenkoeken kwam brengen! Pas dan zag ik dat Rubber-12 nog aanwezig was met zijn bikepartner (V) en druk in gesprek was met de man en de vrouw die ik aan de tweede stop had zien wegrijden. Zij vertelden honderduit over hun hobby: loopwedstrijden met de hond aan de lijn! Een halfuurtje later zijn we allen huiswaarts getrokken; Er stonden nog drie auto’s op de parkeerweide en ik was uiteindelijk de laatste die wegreed op het ogenblik dat enkele Sprinters de linten die ze gespannen hadden kwamen weghalen! De toer was me goed bevallen op deze extra vrije dag. Afwisselend met vele stroken bos en enkele knappe singletracks. Enkel het weer had wat minder somber mogen zijn, maar het was een zegen dat we zonder regen konden rijden!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

22-11-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Brabants Mooiste (25-38-50 km) van WTV Alphen te Alphen op zondag 08-11-2015.

Het voordeel van ouder te worden is dat je uw leeftijd altijd als excuus kunt gebruiken voor onkunde en in mijn geval voor traagheid tijdens het rijden! Omdat Jari meer dan ondergetekende moeite moet doen om in zijn huiselijke kring de kerk in het midden te houden, zou hij deze zondag alleen rijden om dan sneller weer thuis te zijn. Daarom kon ik deze keer een tocht kiezen die afweek van zijn keuze. Jari koos voor Ossendrecht, ik reed in Alphen, beiden in Nederland. Mooie toertochten waarvan het altijd jammer is tussen beide een keuze te moeten maken en er eentje van te moeten missen! Omdat het al vele jaren geleden was dat ik de toertocht van Alphen nog gereden had! Dat dacht ik, want ik kijk zelden na welke keuze ik het jaar voordien rond dezelfde tijd maakte! Bij aankomst aan de startplaats in Café De Welkom zag ik namelijk dat wij deze tocht vorig jaar gereden hadden en dat we zowel aan de stop als aan de aankomst de ouders van Jari te zien hadden gekregen. Want die rijden ook met de bike rond! Erger nog, de bike van diens vader werd hier na de toertocht door een onverlaat, ondanks te zijn vastgelegd, van de fietsdrager van de auto gestolen!

We verlieten het dorp via het fietspad langsheen de grote baan. Reeds op 1,50 km kwam de eerste splitsing waar de langste route van 50 km apart ging van de 25-38 km. Gekozen voor de langste rit. Op 2,50 km doken we het bos in en vanaf daar troffen we niets anders dan singletracks en bospaden. Tijdens de doortocht van een terrein met open heide reden we voorbij een ringwal-grafheuvel uit de prehistorie. 4,50 km. We doken opnieuw de bossen in waar we tussen 8 km en 9 km een eerder technische singletrack met veel bochtenwerk en draaien en keren voor de wielen kregen, inclusief enkele heuvels. De track maakte deel uit van het parcours van een zwarte vaste route. In deze knappe omgeving werd ik ingehaald door een grote delegatie rijders van het Sporthotel Bruurs. De laatsten staken me wel rakelings voorbij teneinde de groep te kunnen bijhouden! Het viel me op dat er terug meer bikers onderweg waren. Allicht liepen de verschillende afstanden hier weer samen! 11 km om 10.15 u. Ook omstreeks 14 km kwam er een knap stukje op de zwarte vaste route, op en af enkele heuvels over goed van wortels voorziene paadjes. We kwamen even uit het bos tevoorschijn om een asfaltbaantje te kruisen ter hoogte van een veldkapelletje. De mensen van de organiserende club hadden geen seingevers voorzien, maar wel een houten dwarsbalk over het pad geïnstalleerd om de bikers tot afstappen en voorzichtigheid aan te manen bij het kruisen van de weg! 15 km om 10.30 u.

Aan de overkant van de weg reden we een smal spoor op dat naast de afsluiting van een militair domein liep. In een singletrack kwam er op een kruispunt van paadjes op 16,50 km een tweede splitsing waar de 50 km nogmaals apart ging van de 25-38 km. Op 17 km reed ik in het zog van een koppel bikers een kleine lus op in de buurt van een achterpoortje van het recreatiedomein ’t Zand. Een kilometer verder reden we eventjes over een strook strand naast de grote vijver. Niets anders dan bos kregen we te zien waarbij we op 23 km een gebied met zanderige heide doorkruisten. Op 26 km reden we opnieuw in de omgeving van de vijver en kon je kiezen tussen “voor de durvers” en een veiliger alternatief! Wat de optie voor de durvers was hadden we bij het naderen al kunnen zien liggen, meer bepaald een zeer diepe zandput. Er stonden enkele bikers van de inrichtende club op post en ik deed wat ik een van hen tijdens het passeren tegen zijn makkers hoorde zeggen. Me gewoon laten gaan in de afdaling en dan kwam je zonder veel moeite aan de andere kant weer boven! De put moet bij sommigen anders wel een diepe indruk nagelaten hebben, want toen een collega me ’s anderendaags vroeg waar ik gereden had, was net die put dat wat hij zich van deze ooit gereden tocht nog herinnerde! 11.15 u. We vervolgden onze weg over bospaden nabij ’t Zand.

Op sommige plaatsen reden we over tracks van een vast parcours en aan één heuvel stond een permanent bord dat de keuze liet tussen een helling van 10% en eentje van 26%. Dat kon ik me van vorig jaar nog herinneren. Op 27 km kruiste ik een grote baan om aan de overkant weer het bos op te zoeken. Daar trof ik 500 meter verder de plaats van de pauze. De hele tijd, van aan de tweede splitsing tot hier, had ik in het zog gereden van een koppel bikers, een man en een vrouw, die niet meer van de jongsten waren en iets sneller reden dan mijn gebruikelijke tempo. Het werkte motiverend om in hun spoor te proberen te blijven rijden zodat ik er een goed tempo op na bleef houden. Zij waren allicht van de streek, want kenden mensen van de organiserende club waarmee ze aan de stop stonden te praten. De bevoorrading was basic met een sterk afsmakende tomatensoep, hete thee, sportdrank en peperkoek. De bananen waren al door de voorgangers verslonden. Alles stond opgesteld op een lange tafel in een schuur achter een hoeve op een eenzame plaats langs een straat in het bos. Toen ik er om 11.30 u weer vertrok kwam er de delegatie nog trager dan ik rijdende bikers toe die we onderweg hadden ingehaald, zo rond 23 km. Ze hadden publiciteit van Joremco Gierle op hun tenue staan en waren dus afkomstig uit Vlaanderen. Heel veel later dan ik arriveerden ze al bij al niet!

Na de stop reden we nog een eindje door het bos en over een fietspad dat er dwars door liep in een mooie omgeving met herfstkleuren. Aan de rand ervan gekomen reden we van 30 km tot 31 km over een klinkerbaantje en over het fietspad langsheen een grote baan. Een eindje verder staken we over en sloegen we de Ballastweg in. Die voerde ons voorbij de visvijver De Ballast. Veldpaden leidden dan naar een bos aan het militair domein. 33 km om 11.50 u. We doken er opnieuw het bos in voor een portie leuke singletracks op en af. Na deze speeltuin kwam er op 34 km een splitsing tussen de 25 km en de 38-50 km. Er stoof daar een man op zijn paard door het bos. Vanaf de splitsing reed ik door een domein dat een kruising was tussen een bos en een park. Tot 36 km reden we in een grote lus over de heide. We raakten eventjes de bewoonde wereld om op 37,75 km de Regte Heide te bereiken. We reden vanaf Het Hoefke over deze kale zandvlakte en aan de horizon kon je enkele grote gebouwen van de stad Tilburg boven de bomen uit zien steken. We deelden er tot 39 km de paden met wandelaars. Na een lange zandweg langsheen de bosrand bereikte ik de uitgang van de Regte Heide en een bosfietspad dat in kronkels evenwijdig liep met een klinkerbaantje langsheen het golfterrein van Nieuwkerk. Op verschillende plaatsen sloegen we van dat fietspad rechtsaf het bos in voor een aantal lussen over lange rechte singletracks.

Uiteindelijk reden we tot op het klinkerbaantje en sloegen rechtsaf een pad in dat op 41 km voorbij het Klooster van Nieuwkerk leidde. Een kleine kilometer verder reden we een paadje in van het Landgoed Halve Maan. Mooie lange wegen leidden ons door dit bos waarbij we een eenzaam huis met in rood en geel geschilderde luiken passeerden. Eens daar voorbij dook ik in het zog van zes andere bikers de bossen van het Landgoed Ooijevaarsnest in. Hier bereden we mooie bosdreven en paden op de rand tussen bos en velden. Een lange singletrack leidde recht op recht tussen twee rijen imposante beukenbomen. Aan het einde ervan kondigde een bordje de laatste vijf kilometer aan. 46 km om 12.50 u. Even verder bereikte ik een parkeerplaats voor wandelaars voor de Regte Heide. Wegwijzers toonden de richting naar de landgoederen Ooijevaarsnest en De Hoeven. Van deze plek herinnerde ik me dat ik er vorig jaar met Jari halt had gehouden. Een zandweg leidde verder door het bos waar we op 39 km over een bruggetje diende te rijden. Even verder passeerden we de hoeve De Hoeven. Na de poort van de toegangsweg te zijn uit gereden kwam ik op een baantje terecht dat me opnieuw naar de meer bewoonde wereld voerde. In een meer open landschap reden we er over de Nieuwe Veldweg in de richting van een moderne brug over een ringweg. We reden die brug over en ze bleek een fietsbrug te zijn die het Bels Lijntje over de ringweg voert. Het Bels Lijntje (Belgisch Lijntje) is een fietspad dat aangelegd is op een voormalige spoorwegbedding tussen Turnhout en Tilburg. Het loopt rakelings langsheen het Café De Welkom in het centrum van Alphen zodat ik korte tijd later weer toekwam bij af. Met 53,50 km op het tellertje, verplaatsing van en naar de auto in de Molenbaan langsheen de ringweg inclusief, was ik om 13.10 u na een heerlijke rit weer aan het vertrek.

Me binnen nog twee glazen fris en even zoveel sandwiches met kaas en ham gekocht. Altijd goed dat er na afloop wat te eten kan gekocht worden, dat smaakt na zo’n rit! De bikers uit Gierle zaten nog binnen, de enkele anderen die er nog zaten maakten stilaan aanstalten om weer naar huis te vertrekken. Nog even uitgerust aan hetzelfde tafeltje buiten op het terras waar ik vorig jaar had gezeten. Leden van de club waren in de weer met de opruim. Nog eens gaan kijken naar de plek waar we vorig jaar geparkeerd stonden en dan wist ik met zekerheid dat het hier was dat de fiets van de vader van Jari toen gestolen werd! Met geweld van de afgesloten fietsdrager gerukt! Het weer had wat zonniger kunnen zijn, het was een redelijk sombere zondag, maar de rit was knap! Bijna voor de volle honderd procent in de bossen en piekfijn georganiseerd.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

StrammerMax

Filmpjes van Hansdegebruiker:

Toertocht te Alphen op 08-11-2015 Strava door Hansdegebruiker

Toertocht te Alphen op 08-11-2015 door Hansdegebruiker

13-11-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Jubileumwintertoertocht (25-45 km) van de Tieltse Wielervrienden te Tielt-Winge op zaterdag 07-11-2015.

Ter gelegenheid van het 20-jarig bestaan van de club organiseerden de Tieltse Wielervrienden een wintereditie van hun mountainbiketoertocht. Op deze editie brachten ze zelfs de kortste afstanden naar de stukjes privébos in Bekkevoort waar enkel de marathonafstanden komen! Ondanks het feit dat ik tijdens de zomertoertocht hier ferm mijne pere gezien had, trokken we aldus toch naar Tielt-Winge om deze misschien eenmalige uitgave niet te laten voorbijgaan! Dat ik zo fel had afgezien op 30 augustus was mede te wijten aan het hete weer en de vochtigheid die in de lucht was blijven hangen na een fel onweer tijdens de week! Het laatste stuk van de rit van 65 km hebben we toen zelfs links laten liggen en dat is niet van onze gewoonte! De startlocatie aan de sporthal ’t Solveld was ons niet onbekend en na een parkeerplekje te hebben toegewezen gekregen waar iemand gestaan had die de rit al achter zich had, konden we om 11.00 u van start gaan.

Het ging vanaf een paadje naast de sporthal en enkele servitudes het dorp uit om aan Hellekens de landelijke omgeving in te duiken. Ook al reden we er op een andere manier dan gebruikelijk naartoe, op een bepaald ogenblik herkende ik het kruispuntje van singletracks in de nabijheid van de uitkijktoren, een bizar exemplaar dat als een trap naar boven in het ijle hangt. Via de Vlooybergvoetweg, een klimmende singletrack, bereikten we op 3 km de toren op de top van de heuvel. Er zaten twee fotografen klaar om de bikers op de gevoelige plaat vast te leggen. 11.10 u. Het ging aan de toren linksaf en in een holle weg naar beneden en een straat in. Landelijke wegen en paden werden ons deel. Van 6 km tot 7 km troffen we knappe singletracks in een privaat bos waar de grond kwistig bestrooid was met herfstbladeren. Dat zorgde voor een mooi stukje toertocht. Op 8 km was het na de oversteek van een straat klimmen geblazen in het bekende smalle kasseispoor tussen struiken en de afsluiting van een weide, overgaand in een smal grasspoor tussen weiden. Eens boven leidde een natte singletrack door de velden naar de splitsing tussen de 25 km en de 45 km op 9 km van het vertrek.

Gekozen voor de langste route. Die leidde ons door een boomgaard naar een leuke afdaling in een smalle holle weg die door meerdere tochten in deze streek wordt aangedaan. 10 km. Mooie landelijke wegen en paden voerden naar de Leemkuilstraat nabij Assent (Bekkevoort). Vanaf het kapelletje op het kruispunt met de Zelliksebaan volgde een stevige klim in de onverharde holle weg. Daarna lekker naar beneden tot aan het volgende witte kapelletje dat diep in een holle weg staat. We sloegen er linksaf voor een volgende zware klim, gevolgd door een afdaling en nog een stevige klim. 13,50 km om 12.00 u. Nog een aantal stevige klimmetjes en afdalingen volgden in de richting van de snelweg E314 waarlangs enkele grote windmolens staan. Vanaf de Struikstraat kregen we een stevige klim in een smal modderig spoor tot aan de voet van één van de windmolens op de hoogvlakte waar doorheen de snelweg in een diepe sleuf voert. 18 km. Tot 20 km bereden we de veldwegen evenwijdig met de snelweg en enkele landelijke wegen in een meer open landschap met weinig bebouwing.

Op 27 km konden we genieten van een knappe afdaling in een holle weg waar de bomen op de flanken in herfstkleuren getooid waren. Mijn vermoeden dat we na een haakse bocht dadelijk beneden in de Begijnenbeekvallei zouden staan werd bevestigd. Niet voor niets staat daar een bordje dat meldt dat die plaats naast de Begijnenbeek aan de Wissenbeemd, gelegen aan de voet van de Hermansheuvel, werd verkozen tot het mooiste plekje van Bekkevoort. 22,50 km. Terwijl we er even halt hielden kwamen er twee bekenden toe. Even staan praten met Chantal en Erling. In hun zog de stevige beklimming aangevat met aan onze rechterkant de in de tuin van een huis opgestelde zonnepanelen die eigenlijk niet thuishoren in deze schilderachtige omgeving! Ondanks mijn inspanningen de klim moeten staken wegens het wegslippen van mijn achterwiel! Eens boven staken we de Provinciebaan over voor een portie landelijke veldwegen.

Omdat we zo stilaan halverwege waren verwachtte ik toe te komen aan de bevoorrading. Maar voor het stuk cake dat we daar te eten zouden krijgen, lieten de Tieltse Wielervrienden ons eerst goed werken. Jari had al onraad geroken en stak me voorbij toen hij een bordje zag staan dat ons aanspoorde tot een extra inspanning toen we een bos naderden. Al snel werd het me duidelijk dat we het private bos hadden betreden waar een singletrack zich in vele bochten om de boomstammen op een helling slingert! Voor sommigen een plek om van te snoepen, voor mij de nagel van mijn doodskist! Zulke korte bochtjes in combinatie met klimmetjes zijn voor mij de doodsteek! Bovendien floepte de ketting van de achtercassette en durfde ik niet al te veel kracht zetten omdat ik eerder tijdens de rit al wat last had met de versnellingen, bevreesd dat ik was om mijn ketting aan stukken te trappen! Ik moet danig gevloekt hebben tijdens mijn sukkelrondje, want een drietal dat passeerde sprak me aan met de vraag of alles met mij wel in orde was! Jari zat al rustig te smikkelen toen ik knorrig de plek van de bevoorrading bereikte. Die stond zoals tijdens de zomertocht opgesteld voor het chalet van de Teutoonse Ridders, een ruitersclub uit Bekkevoort. Op 27,50 km konden we er genieten van bananen, wafels en cake, soep en sportdrank. We hebben er even zitten uitblazen tot 13.30 u. Het verwonderde me dat het al zo laat was. Helemaal niet het gevoel gehad dat de dag zo snel voorbij ging.

Onmiddellijk na de stop kwam er een splitsing tussen de 25 km en de 45 km op de grens met Assent (Bekkevoort). Bij aanvang reden we eerst nog een eindje door hetzelfde bos van daarnet over draaiende en kerende singletracks op een helling. Niet zo mijn ding. Landelijke wegen en veldsporen voerden ons op 29,50 km tot op het grondgebied van Scherpenheuvel-Zichem en op 31,50 km van Bekkevoort. Het parcours was goed te berijden. Op 33 km ging het weer even de meer technische toer op in een bos waar doorheen een paadje slingerde. De plek bevond zich nabij de snelweg. Jari knoopte een gesprek aan met mensen die daar stonden, onder meer een dame met een fototoestel, een man en mensen met bikes. Nogmaals geduveld op mijn haperende versnellingen tijdens het ritje door het bos. Aan het einde van de lus werd ik nog eens op de gevoelige plaat vastgelegd! Pas toen ik op ongeveer dezelfde plaats weer uit het bos tevoorschijn kwam, merkte ik dat de mensen met de bikes Erling en Chantal waren! Erling had te kampen met een kettingbreuk, was er niet in geslaagd om die te herstellen met een powerlink en stond te wachten op de pechwagen. De man met de pechwagen heeft nog een poging ondernomen om de breuk te herstellen, maar of hij daarin geslaagd is weten we niet. We zijn vertrokken in de hoop dat ik na afloop vandaag nog terecht zou kunnen bij de fietsenmaker om het mankement aan mijn eigen fiets nog te laten nakijken. 34 km om 14.00 u. Chantal en Erling hebben mogelijk hooguit een tien kilometer van de tocht moeten missen en kunnen gerust zijn dat ze het mooiste deel ervan in ieder geval hebben kunnen genieten.

Goed te berijden landelijke wegen voerden ons vanaf de snelweg in de richting van Scherpenheuvel door een straat die Houwaart heet. Of allicht nabij de grens met Houwaart (Tielt-Winge). We reden er zowel off-road als door de bewoonde wereld door straten die vernoemd waren naar lokale bergen zoals Slangenberg en Hoensberg! 37 km omstreeks 14.30 u. Op 39 km reden we voorbij de rand van de bebouwde kom van Schoonderbuken, een gehucht van Scherpenheuvel-Zichem. Veldsporen op en af brachten ons in de richting van de snelweg E314 waar we het op- en afrittencomplex van Tielt-Winge passeerden. Hier hadden wij vanochtend de snelweg verlaten en reeds het lint zien hangen dat een te volgen spoor markeerde. Na het kruisen van de grote baan doken we Oudenbos in en reden over een assenweg voorbij de Appenzeller Hütte, wat betekende dat we het grondgebied van Rillaar bereikt hadden. We kregen een stevige klim in de Groenweg, een assenweg vlak naast de snelweg en een lekker lange afdaling in dezelfde assenweg die daar Donk heet. We kwamen uit op een straat waar we linksaf sloegen onder de snelwegbrug. Uit “gewoonte”, want hier passeren wel meer toertochten, wilde ik na de brug de Tienbunder in slaan, maar we dienden gewoon de Tieltseweg te blijven volgen. 41 km.

Er volgden nog een aantal landelijke wegen en straten door Tielt-Winge, onder anderen een servitude die langs de achtertuinen van een straat met dicht langs elkaar gebouwde villaatjes liep. Uiteindelijk bereikten we om klokslag 15.00 u na de beloofde 45 km opnieuw ’t Solveld. Na onze bike van het weinige vuil ontdaan te hebben nog even staan praten met enkele mensen van de organiserende club. Om dan snel de rit huiswaarts aan te vatten met een grote omweg naar de fietsenmaker die speciaal om mijnentwil zijn zaak nog openhield en na enkele pogingen tot bijregelen het vervelende overslaan van de ketting kon wegwerken.

De toertocht was (gelukkig) minder zwaar dan de zomertocht, allicht ook omdat de paden er goed droog bij lagen en de weersomstandigheden tijdens de zomertocht wel extreem waren dit jaar. Nochtans zijn we nog redelijk lang onderweg geweest, zonder het zelf te beseffen en waren er plaatsen waar ik het toch knap lastig had. Spijtig dat we de Pannenhoef in Bekkevoort niet voor de wielen kregen. Het is intussen een tijd geleden dat ik de klim over deze asfaltbaan, overgaand in een holle weg vanaf een eenzaam huis, nog eens gereden heb. Boven heb je een mooi uitzicht over de streek met de snelweg heel in de diepte. Er was hier ooit een toertocht waar bij al deze hellingen de naam en de hellingsgraad vermeld stonden. Misschien was dat de tocht die vanaf de voetbalvelden aan de Oude Tiensebaan vertrok, want die tocht heb ik dit jaar op de kalender niet aangetroffen. Als ik het traject van de E314 bekijk dan zijn er intussen heel wat plaatsen tussen Leuven, Lummen en Maasmechelen die ik met de mountainbike soms tot vlak naast de snelweg bereden heb! Ik heb zo meer aardrijkskunde geleerd dan ooit op school! Eind augustus volgend jaar allicht weer op de afspraak hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

12-11-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax