15-09-2011 om 22:03 geschreven door StrammerMax

Flyer Nightride Mellowbikers 14 oktober 2011

Teaser Nightride Mellowbikers from Waldo Jansen on Vimeo.

15-09-2011 om 17:09 geschreven door StrammerMax

Toertocht (28-40-52-72-90 km) van de Leuvense brandweer te Heverlee op 11-09-2011.

Deze zondag weer zeer vroeg uit de veren om te komen biken bij de brandweermannen van Leuven aan de afrit 16 te Heverlee.  De keuze voor deze toertocht kan ook symbolisch geweest zijn, exact tien jaar na de aanslagen op de torens van het World Trade Center te New-York, waarbij ook heel wat brandweermannen de dood vonden tijdens de hopeloze reddingsacties.  Deze keuze, als eerbetoon aan alle reddingsdiensten ter wereld.  Me ingeschreven en een blauw armbandje toegestopt gekregen met de bedoeling de 92 km te komen rijden!  Maar het zou al snel blijken dat deze keuze iets te optimistisch was in verhouding tot de conditie, zodat het raadzamer was onderweg over te schakelen op de toer van 72 km.  Anders reed ik er vandaag misschien nog ergens rond!  Vertrokken om 9.10 u na met een berichtje aan rubber-12 mijn vertrek te hebben gemeld om de jacht te openen.  Er kwam niet direct reactie, hij was dus nog onderweg met de auto, of lag nog in zijn nest.

Het vertrek was net zoals vorig jaar over de singletrack langsheen de snelweg.  Toen was het heel slecht weer en was het daar een echte modderpoel waar toen geen doorkomen aan was!  Want die kleiachtige lichtbruine grond blijft in natte toestand overal aan vastkleven.  Nu lag het allemaal goed vast, met hier en daar een klein plasje.  Volgde het korte stukje van de vaste route naast de snelweg, maar dan in omgekeerde richting.  Die singeltrack daar ligt er vrij glibberig en gehavend bij met diepe putten en voren.  Niet zo m’n ding, maar er waren ook andere bikers die daar op de sukkel waren.  Ik voelde mij in het begin niet al te gerust op de glibberige paadjes, alhoewel ik met mijn superbanden eigenlijk zelden wegglijd!  Dan ging het naar rechts door een donkere tunnel voor landbouwverkeer en fietsers onder de snelweg.  En eens de tunnel uit weer naar rechts om een stukje mee te pikken van het deel van de vaste Meerdaalwoudroute dat naast de Dijle komt.  Mijn tellertje toonde 7 km.  Een jeugdgroep was er kajaks aan het afladen.  In plaats van de smalle kasseiweg richting Korbeek-Dijle te nemen, staken we over en vervolgden we het pad door de velden.  Enkele wandelaars gingen er spontaan aan de kant om doorgang te verlenen op de plek waar het smalle paadje zijn weg vervolgt tussen een prikkeldraad en een bos.  Het groepje Bierbikers dat ik bij mijn vertrek gezien had, stak me voorbij!  “Tot straks”, riep de man met het Zwitsers kruis op z’n borst!  “In uw dromen”, heb ik gedacht, wetend dat dit voor mij een lange daguitstap ging worden aan dit tempo!

Eens daar voorbij dienden de eerste twee zware beklimmingen over holle wegen zich aan.  Ik houd van deze mooie holle wegen, maar men moet er toch wat voor over hebben om ze te bedwingen!  De splitsing voor de 72 en de 90 km volgde al na 10 km, waardoor ik al vrij vlug een keuze moest maken voor de langere afstanden.  Ik wist niet dat die op diverse plaatsen over een aantal extra lussen liep.  Ik heb niet de gewoonte van de routekaart op voorhand te bekijken en laat meestal alles maar op me afkomen.  Vrij snel daarna drong de keuze voor de 90 km zich al op.  Me even aan de kant gezet, want er was een bericht binnengelopen.  Den rubber was een half uur later vertrokken voor de 90 km en meldde dat die volgens de brandweermannen drie extra lussen bevatte (het moeten er meer geweest zijn).  Terwijl ik daar aan de kant stond draaiden vijf andere bikers af richting de 72 km.  Ik had, buiten vlak na de start, al een hele tijd alleen gereden.  Er stonden daar ook twee wandelaars naar mij te kijken alsof ze wilden weten of ik de 72 dan wel de 90 km zou kiezen!  Wat moet een mens dan?  Vijf vlotte bikers die de 72 km kiezen en een pannenkoek die de 90 op gaat!  Dan laat ik straks wel een paar lussen vallen!

De parcoursbouwers moeten gedacht hebben dat alleen supermannen voor de lange toer kiezen, want dra volgde een niet onaardige afdaling in een overigens prachtige holle weg, waar het de rijder vooral moeilijk gemaakt werd door grote brokken steenpuin, tot zelfs grote stukken asfalt die ooit elders als wegdek hebben gelegen.  Ik ging er toch gezwind over, ook al zou vijf jaar geleden mijn broek in deze omstandigheden vol hebben gelegen!  Al moet ik toegeven dat deze schijtluis op andere minder groffe paden of dropkes te voet is gegaan!  Steenpuin keerde regelmatig als constante weer in deze toertocht.  Nu weet ik wel dat de inboorlingen hier soms de gewoonte hebben om de paden te verharden met de tot puin vermalen resten van hun vroegere nederzettingen, maar deze keer viel het toch meer op dan vroeger!  Ik vermoed dat de overvloedige regen heel wat puin weggespoeld en aan de oppervlakte gebracht heeft.  Na de doortocht van de holle weg kwamen we in een open landschap waar het de moeite loonde eens links en rechts te kijken en te genieten van het zicht op de glooiende velden in groen en geel.  Aan een volgende splitsing stak me eindelijk nog eens een andere biker voorbij, onmiddellijk gevolgd door een duo op een tandem.  Ik vermoed dat hier alle afstanden weer samen reden.  Ik weet niet of dit duo de toertocht reed, omdat ik hen later nog eens tegenkwam, terwijl ze in de tegenovergestelde richting reden.  Ik heb nog tegenliggers gezien die op eigen houtje een rit maakten.  Den rubber haalde me in.  En alsof hij nog meer zout in de wonde wilde strooien, vroeg hij me of ik werkelijk om tien over negen was vertrokken!  Alsof ik al niet weet dat ik een slak ben!

Veldwegen op en af voerden ons naar de eerste bevoorrading op 28 km.  Rubber was er met een paar andere bikers in de weer om een jonge kerel te helpen met het herstellen van een kettingbreuk.  Hij had een kettingpons, nog een andere een powerlink.  Er was nog redelijk wat beweging aan deze stop.  Er lagen nog appelsienen en koeken, de bananen waren reeds door de voorgangers verslonden.  Was dit een toertocht voor apen?  Vertrokken terwijl de rubber het niet in de mot had!  Na de stop ging het over een smal paadje in een mooie holle weg, maar ik weet niet meer of het naar boven was, dan wel naar beneden.  Ik vermoed het eerste!  Daarna heb ik het wijze besluit genomen de richting van de 72 op te gaan.  En zo kon den rubber mij nog eens proberen in te halen!  De toer voerde ons richting Bertem over veldwegen en afdalingen in holle wegen.  Soms tot vlak naast de snelweg.  Volgde een moeizaam stukje over de schilderachtige en naar het einde toe gekasseide Paardenstraat om boven bij het kruispunt met de Rotspoelstraat weer een paar huizen in de bewoonde wereld te bereiken.  Het plezier van de fiets te berijden werd enigszins getemperd door het gevoel dat het vandaag maar moeizaam vooruit ging en ik het bij momenten toch zwaar had om de hellingen op te geraken.  Toen ik boven aan die Paardenstraat stond uit te hijgen, hoorde ik plots de mij bekende schalkse stem die op een sarcastische toon meedeelde te menen mijn geheim te hebben blootgelegd!  Maar dat moet ge maar tussen de regels van zijn verhaal zien te ontdekken!  Hij had nochtans op zijn plechtige communieziel beloofd van niets ervan aan de openbaarheid prijs te geven!  Wacht maar, tot ik hem eens bij zijnen lurf kan vatten!

Vrij snel had den snoodaard mij weer weten af te schudden!  Wat niet moeilijk was, gezien stevige beklimmingen in holle wegen en over de klassieke gekasseide paadjes mijn tempo weer deden zakken tot slakkenproporties.  Ik dook het Bertembos in op het ogenblik dat drie bikers me gezwind voorbij staken en ik ze snel daarna in de verte naar boven zag rijden over het stijgende brede bospad.  Aan de bekende stevige klim was het even te voet, voorafgegaan door nog een paar bikers, waaronder een meisje.  Wandelaars hadden bewondering voor een vrouw op een bike.  Zoals de echte stoere mannen!  “Was het maar waar”, heb ik geantwoord, terwijl ik als een weekdier naar boven strompelde.  Nog verder passeerde ik het Chimaera-huisje, een boswachterswoning waar nog tochten passeren, tijdens de grote vakantie nog deze vanuit Oud-Heverlee met start vanaf de voetbalvelden tegenover Don Bosco.  De plek waar ik Chimaera de eerste en voorlopig enige keer heb ontmoet.

Voor het huisje ging het linksaf de track tussen de bomen in, gevolgd door een afdaling over een smal pad, op de hielen gezeten door een andere deelnemer, daarna een lange zware klim over kasseitjes en afgesloten door een afdaling over een door stenen en voren gehavend pad.  Een lastige wandelaar fulmineerde “en français” dat er plek genoeg was toen ik bij gebrek aan bel “ring, ring” riep!  Maar ik kon toch moeilijk tussen hem die links en zijn vrouw die rechts op het pad liep, slalommen!  Met het risico van een casse guelle voor mezelf en de biker achter me in mijn nek te krijgen!  Ik ben beleefd gebleven en heb gezwegen, de hoop koesterend dat Brussel-Halle-Vilvoorde toch maar snel en zonder compensaties zou gesplitst worden, om maar te zwijgen van Vlaamse onafhankelijkheid!

De tweede bevoorrading kwam voor mij op 43 km en stond op de betonnen oprit voor een hangar waar ook andere tochten zich neer komen vleien.  Het stuk van daarnet lag me nog vrij vers in het geheugen.  Hier was al veel minder beweging, terwijl de voorraad er ook gerantsoeneerd was, te zien aan de half doorgesneden wafels en de lege fruitschalen.  Maar de citroengele sportdrank werd er met veel overtuiging als prestatiebevorderend aangeprezen, als men er maar voldoende van tot zich nam!  Om maar te zwijgen van de heroïsche brandweerverhalen onder de bevoorraders waarvan ik flarden kon opvangen.  Mijn kennis van deze plek is van dien aard dat ik weet dat je na deze stop een stevige helling over kasseien opgejaagd wordt!  Deze keer toch eens gekeken naar de straatnaam en deze opgenomen in mijn fotografisch geheugen (nietwaar, rubber).  Het betreft de Oude Bertembosstraat in Bertem.

Eens boven volgde een stukje vlakker terrein en werden we voorbij de Bertem Radar gestuurd die de vliegtuigen veilig van en naar de grond stuurt.  Dat betekende dat we een grote lus hadden gereden, want ik had deze radar aan het begin van de tocht reeds heel in de verte opgemorken!  De route deed ons een lange afdaling in duiken over een holle kasseiweg die luistert naar de naam Dreefstraat.  Veldwegen werden ons deel, waarna een zware asfaltklim ons naar Everberg voerde, een plek die haar naam duidelijk niet heeft gestolen, maar mij de weinige haren onder de helm ten berge deed rijzen!  Een snelle blik achterwaarts leerde me dat ik eindelijk nog eens het korte gezelschap van een medebiker genoot.  Het gaf me moed van te zien dat deze kerel ook al zijn krachten behoefde om op een klein verzet boven te geraken.  En ik was blij dat hij me ondanks zijn inspanningen een blik en een groet waardig achtte!

Even verder was mijn-vriend-van-een-minuut weer verdwenen.  Waarschijnlijk naar links de maïs ingedoken op de toer van 90 km, terwijl ik rechtdoor moest voor de 72.  Vrij snel daarna stond een bordje met de verlossende tekst “bevoorrading”.  Om daar weer oog in oog te staan met mijn kwelgeest, den rubber!  De tweede bevoorrading was door haar voorraad heen, maar hier op de derde stop was alles nog ruim aanwezig.  Zelfs zodanig dat een mens bijna verlegen was van cake te eten, zo dik waren de hompen gesneden!  Maar aangezien we met zekerheid wisten tot de laatste passanten te behoren, was verlegenheid nergens voor nodig en hebben we ons tegoed gedaan aan de bananen, de appelsienen, de cake en de peperkoek.  En kregen we van de brandweermannen nog krachtvoer mee voor onderweg!  Twee bikers die me eerder ingehaald hadden kwamen toe, een met een Italiaans truitje en deze van de Everberg-klim.  Dat mijn schalkse kwelgeest ook zijn goed kanten heeft, werd bewezen door het feit dat hij me op sleeptouw heeft genomen voor de laatste 20 kilometers.  Zo niet, lag ik nu nog te zieltogen in de een of andere holle weg!  Hem kunnen blijven volgen was de motivatie die mij nog op de been hield, ook al weet ik dat hij zijn snelheid danig teruggeschroefd had in plaats van mij harteloos af te schudden en alleen te laten afzien, wat gemakkelijk gekund had.

We passeerden een plek die ik vrij recent nog aangedaan had tijdens een toertocht vanuit Wijgmaal, waarbij ik zodanig de slak had uitgehangen dat de pijlen op het laatste deel van de tocht reeds opgeruimd waren!  Vruchteloos zoekend naar pijlen kwam ik toen een lotgenoot uit Hove tegen waarmee ik de laatste kilometers via de weg over Herent weer naar Wijgmaal gefietst ben.  Het pad slingert zich daar door een prachtig beukenbos nadat men eerst een korte, stevige klim dient te overwinnen.  Dat ging niet meer voor den deze, tenzij te voet!  Alvorens het bos weer te verlaten dienden we een beslijkte zone met diepe plassen te trotseren.  Een kreet achter me verried dat den rubber in de modder was blijven steken!  Volgden nog plaatsen die mij bekend waren uit eerdere tochten.  En de brandweermannen peigerden ons echt af tot op de laatste meter, wadend door een modderbad onder een brug, de rubber mijn gesukkel vastleggend op foto met zijn gsm!  De vinnige biker in het zwart-gele fluotruitje stak me een twee keer voorbij na zijn passage door het modderbad.  Volgde nog het bos met het na de vorige editie of na een andere toertocht fel becommentarieerde “dropke” wat thans aangeduid werd door een gevarenbordje.  Den rubber op de bank zittend, net zoals die vorige keer, met de vraag van “doet ie het of doet ie het niet”?  Wat had je nu gedacht?  Het traject was er zelfs verlegd!  We werden nu weer naar boven gestuurd, voor mij te voet en binnensmonds vloekend, om over een gelijkaardig dropke weer naar beneden te razen.  Voor de doorsnee biker tenminste, want razen zat er voor mij echt niet meer in.  De moed zonk me in de mountainbikeschoenen, zelfs tot onder de schoenplaatjes!  Tijdens die laatste vijf kilometers stak er ons nog een biker voorbij, een woordje wisselend met den rubber.  Een laatste krachtinspanning in een klim door een holle weg!  Ik was opgelucht om na het laatste paadje door het gras de brandweerkazerne weer te zien staan.  Mijn tellertje klokte 75 km af.

Toen een brandweerman, die de wasplaats schoonspoot, vier twinkelende ogen te zien kreeg, werden ons prompt twee megaspuiten aangeboden.  Alsof een jongensdroom in vervulling ging, konden we onze bikes te lijf gaan met overdadig water, alle standen van de spuiten uitproberend.  Den rubber blies zelfs bijna fiets en nadarhekken weg!  Daarbij heeft hij zelfs niet eens de boze blikken gezien van de biker die verderop met de gewone tuinslang in de weer was en mee kon genieten van de superdouche!  Enkele drankjes en pistolets, verkocht door een bevallige blonde jongedame, waren welgekomen onder de hangar.  Toen we meenden als laatsten op te krassen, kwamen er nog twee bikers toe van de rit!  Ene geraakte bijna niet meer van z’n fiets en stond op z’n benen te trillen van de inspanning, wat bij mij sympathie opwekte voor deze moedige kerel!  Alsof de rubber mij vandaag nog niet genoeg keren had ingehaald, stak hij me op de snelweg nog eens voorbij, nadat hij eerst zijn auto niet direct had kunnen terugvinden!  Even verder kregen we een mega-wolkbreuk te verwerken, alsof God nu de brandweerspuiten had opengezet voor een gratis carwash, en waardoor het verkeer op de wisselaars richting Brussel en Antwerpen stokte.  Daarna met de stroom mee rustig naar huis getuft.

Dit verslag is ook te lezen op mountainbike.be en op mtb-you!

Op de foto's: de omgeving van Bertembos en zijn holle wegen, een nieuw huis in de Oude Bertembosstraat en Bertem Radar.

13-09-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Drie jaar geleden maakte ik kennis met Kevin Verschueren omwille van zijn deelname aan Duchenne Heroes, waarbij in 7 dagen tijd een afstand van 700 km wordt overbrugd met de mountainbike, en de deelnemers zich laten sponsoren ten voordele van het onderzoek naar de ziekte van Duchenne.  Er wordt gestart in het Groothertogdom Luxemburg en de tocht eindigt na 7 dagen in Nederland op 17 september.


Kevin vertelt: "Zondag is het weer zover.  De start van m'n 3de deelname aan Duchenne Heroes! Dit jaar terug 700 km met de mountainbike voor de boeg samen met de Nederlanders aangezien de Belgische editie dit jaar afgeblazen werd door Nederland.

Langs deze weg wou ik jullie even melden dat ik terug ga proberen verslagen te posten op m'n website http://www.k4d.be net zoals vorig jaar omdat deze blijkbaar in de smaak vielen.  Ook kan je linksboven op de eerste pagina een link vinden naar de tracker waarmee u me via GPS live kan volgen.

Dit jaar was het zeer moeilijk om sponsorgeld te verzamelen maar dankzij voldoende steun is het toch weer gelukt!  Momenteel is de tussenstand van het verzamelde bedrag met België en Nederland samen € 1.040.034 en er blijft nog geld bijkomen!  Fenomenaal!  Het positieve nieuws is dat er mede door de geldinzamelingen van Duchenne Heroes al goede resultaten in het onderzoek geboekt zijn!"


Ik wens Kevin langs deze weg veel succes met zijn deelname en veel moed tijdens deze zware week.

http://www.duchenneheroes.be    http://www.duchenneheroes.nl    http://www.k4d.be

09-09-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (38-48 km) van BuSo Kristus Koning te Sint-Job-in-‘t-Goor op 04-09-2011.

Op een zondagochtend voor dag en dauw op, om dan even over zessen te horen hoe de regen op het dak van de veranda kletterde!  Het hield niet op, dus toch maar de moed bijeengeraapt.  Om 07.15 u vertrok ik van thuis uit met de bike in de gietende regen, terwijl mijn buurman zich verwonderde over het feit dat ik in dit hondenweer toch ging rijden!  In Brasschaat rijdend kreeg ik een berichtje van rubber-12 die meldde dat hij op de buienradar het einde van de zondvloed afwachtte om dan te vertrekken.  Even verder een bijna-botsing met een wielrenner die op de linkerkant van het fietspad reed, nipt kunnen vermijden.  Maar ik kon me niet boos maken op deze moedige die evenmin was binnen gebleven met dit hondenweer!  Een uur later was ik aan de start na een rit van 19 km.  Er waren nog moedigen die zich kwamen inschrijven, er stond zelfs een kleine file.  De groep Zonebikers voor mij was ook per fiets gekomen, want hun blauwe pakken droegen reeds de overvloedige sporen van nat en modder.  Een berichtje gestuurd om m’n vertrek te melden en de jacht open te stellen!

We doken al direct de bossen rond het schooldomein in.  Achter de bult, de “berg” uit de eerste uitgave, indertijd een avondrit op vrijdag, lag een fotograaf onder een paraplu op de loer!  Hij loerde wel naar de verkeerde kant en had me niet zien komen!  Door de modder raakte ik zelfs niet eens over dit bultje.  Ik voel me niet meer zo zeker op m’n oude bike.  De andere is binnen voor nazicht en de gloednieuwe wou ik geen modderbad aandoen!  De fotograaf stuurde me terug.  Bleef ik toch weer steken zeker!  Derde keer, goede keer.  De tracks in de bossen achter Kristus Koning lagen er verzopen bij, modder en plassen werden er ons deel.  Er was een kort wasbord aangelegd, gevolgd door een diepe put.  Dat is meer iets voor de jonge gasten.  Een groepje van een zevental bikers even laten passeren.  En dan zou het een hele tijd duren eer ik nog andere moedigen zou te zien krijgen.  De rit voerde ons over tracks en paden door de bossen.  Spijtig van dit weer, want de paadjes boden er echt waar een biker van houdt.  Ik had medelijden met de inrichters die waarschijnlijk veel minder deelnemers zouden zien vertrekken en die aan de start in de weer waren onder een tentje om de bikers na afloop te ontvangen.  Het was omwille van de grijze lucht en de regen zo donker in de bossen dat je sommige pijlen maar met moeite kon zien hangen.  Op sommige plaatsen was het echt een modderzooi.  Het probleem is dat je de diepte van de plassen niet kan inschatten!  Dat leidde soms wel eens tot verrassingen!  Mijn nieuwe schoenen waren meteen gedoopt.

Uiteindelijk kwamen we de bossen uit naast het kanaal Schoten-Dessel ter hoogte van sas 3, waar die enkele woonboten liggen.  Een visser stond er met wagen en zelfs caravan incluis!  De regen houdt niet iedereen thuis!  Via een bruggetje het kanaal over.  We doken de bossen in die zich langs de oever van de waterloop uitstrekken.  De toestand van de ondergrond was hier al beter dan bij aanvang.  Het had intussen ook opgehouden zwaar te regenen.  Twee keren reed me een duo tegen hoog tempo voorbij om verderop de singletrack in te vliegen.  Die kerels hadden duidelijk geen schrik van nat en glibberigheid!  Na de omzwervingen in de duistere bossen kwam ik uit op een bekende plek in de buurt van de grens tussen Brecht en Schilde aan het café Trapke Op, alwaar we het kanaal weer overstaken in de richting van het kruispunt van de Westmallebaan en de Abdijlaan waar een klein kapelletje staat.  Even verderop staat het Trappistinnenklooster, bekend geworden van op de televisie.  Mijn tellertje klokte 36 km af, dus een 17 km van de toertocht zelf.  Werd ik in het begin slechts sporadisch ingehaald, nu telde ik al een 45 andere bikers.  Allemaal later vertrokken en sneller rijdend.  Nu de regen weg was, waren ze dan toch buitengekomen!  Vanaf toen heb ik het zelfs opgegeven van nog te tellen!

Een veldweg vol stenen voerde ons tussen de weiden.  Steenpuin dat gebruikt werd om wegen wat te verharden kon enkel betekenen dat we de streek van Westmalle naderden.  Dat is typisch voor deze omgeving.  Ik herkende paden van de tochten die vanuit deze gemeente vertrekken.  Het puin is soms echt een steen des aanstoots voor menig biker, maar hier kon het nog gaan!  Ik miste wel de fully nu ik met de hardtail over het pad dokkerde en mijn kont als achtervering diende te fungeren!  Wardje en zijn clubmakkers staken me voorbij.  Voor de mountainbiker is Westmalle synoniem met Drieboomkensberg, de lokale speeltuin vol draaiende en kerende tracks.  Bij mooi weer is het een lust om er te rijden, bij nat weer soms een beproeving.  Maar het viel al bij al nog mee.  Ik werd er gelukkig evenmin op de hielen gezeten.  Er reed een jongen achter me, maar die hield dezelfde snelheid.  Zo ging het lekker overal over en af.  Ik ben er zelfs nog een biker voorbijgestoken, een nieuweling, op sleeptouw genomen door een meer ervaren maat die wat verder op hem stond te wachten.  Wat verder wou ik de grote Jan uithangen en een heuveltje over rijden in plaats van de pijlen te volgen!  Maar daar schrokken tegenliggers zich een hoedje!  Het parcours passeerde daar in de andere richting ook!  Waarvoor mijn excuses!  De bevoorrading diende zich aan op de plek die ook door andere tochten wordt uitgekozen.  Er was daar toch redelijk wat beweging.  Een onfortuinlijke wachtte er met overgetrokken ketting op depannage.  De newbee van daarnet vroeg aan zijn maat wat zo’n depannage dan wel inhoudt!  Er was een rijke keuze aan bananen, groot en klein, Kempense wafeltjes en peperkoek.  Van alles wat gesnoept.  MTBiker from Berendrecht, Enigma en hun makkers arriveerden ook.  De drijfnatte MTBiker had veel te vertellen!  Hij was even onoplettend geweest naast het kanaal, had daardoor een flinke duik gemaakt, was kopje ondergegaan in een ferme plas en had een borrel slijkwater binnengekregen!  De nodige gebaren moesten het verhaal kracht bijzetten!  Later wist rubber-12 me ook te melden dat Enigma de diepte van een plas verkeerd had ingeschat!  Wat water meer of minder maakte eigenlijk al lang niet meer uit, de meesten zullen toch nat geweest zijn tot op de huid.  Maar door de hoge temperatuur was dat niet onaangenaam!  In de winter zouden we versteven geweest zijn van de kou in dergelijke omstandigheden!

In m’n eentje vertrokken, want ik zou snel weer bijgehaald worden door MTBiker en z’n gezelschap!  In een lange bosdreef dienden de nodige plassen ontweken te worden door wat slalommen.  MTBiker moet goed in conditie zijn, te zien aan de vaart waarmee hij me voorbij vloog, zijn kompanen een eind achter zich latend.  Het tweede deel van de tocht was een opeenvolging van langere stukken over het grondgebied van Westmalle, waarbij we de bekende Trappistenabdij voorbij reden.  De bossen ruimden plaats voor velden.  We deden een lange veldweg aan die bij veel wind een echte beproeving en uitputtingsslag kan zijn!  Maar de wind was ons gunstig gezind.  De kapotte weggewaaide paraplu die ik hier vorige winter bij een tocht of twee had zien liggen was intussen door een brave ziel opgeruimd.  Bij de doortocht van een volgend bos en laverend tussen de plassen, hoorde ik m’n naam roepen.  De rubber had me weten in te halen.  Ondanks de pech die hij had met z’n bike door verloren geraakte onderdelen.  De modder spaarde niemand!  Mijn schijfremmen konden alvast niet verslijten, vermits er op deze bike geen staan!

Door de mechanische problemen verkoos rubber de toer van 38 km te volgen.  Ik ben solidair gebleven, ook al had ik die tien extra kilometers er nog wel bij hebben kunnen nemen.  Schalks als hij is, merkte hij op dat ik het wel gemakkelijk had met een gangmaker!  Alsof hij mijn gedachten kon lezen, want ik had inderdaad al snel door dat waar hij door een plas geraakte, ik dat ook kon avonturen en dat, indien hij bleef steken, ik het niet hoefde te proberen!  Wie minder sterk is met de bike moet slim zijn!  Op één plek scheelde het niet veel of hij ging MTBiker achterna!  Wortels in diepe plassen zijn een gevaarlijke combinatie!  Ik denk toch dat rubber wat spijt had van z’n keuze, want korte tijd later waren we sneller dan verwacht weer bij af.  Opgedroogde modder klitte aan mijn benen.  Aan de bikewash stonden de echte beren van deze zondag hun schatjes af te spuiten, de modder in het haar op hun benen vastgeklit, hun fietspakken smekend naar een wasmachine!  Mooi om zien hoe één van de mannen met de tuinslang van onder het slijk een pracht van een bike weer tevoorschijn toverde!  Eigenlijk jammer van zo’n pronkstuk aan de elementen bloot te stellen!  Maar ja, als je hem in de garage laat staan blinken heb je er eigenlijk ook niks aan!

Nu werd duidelijk waarom de mensen deze ochtend zo in de weer waren met hun tentje!  Er brandde vuur waarop lekkere pizza’s werden gebakken.  Dat ik iets eetbaars spotte stemde mij goedgezind en deed mij het modderbad snel vergeten.  Wardje, Enigma, MTBiker from Berendrecht en hun hele gezelschap kwamen bij ons aan tafel zitten.  Glazen werden aangevoerd en de pizza werd al snel eer aangedaan!  Toen ook SilverFokske als een moddervos uit het niets opdook, moest een bank worden bijgeschoven.  Cheeseman die als enige van z’n club het hondenweer getrotseerd had, had intussen toch gezelschap gevonden.  De ambiance steeg rechtevenredig met het aantal geconsumeerde glazen.  Een tweede portie pizza ging er bij sommigen gretig in!  Kort nadat rubber, SilverFokske en ondergetekende alleen waren achtergebleven, kregen we het gezelschap van Weetabix en z’n bikemakker.  Weetabix was me gisteren nog achternagekomen in het Nederlandse Putte nadat hij me aan de overkant van de weg had zien rijden voor een lokaal rondje bij veel beter weer!  Met zo’n pak als het mijne is het moeilijk incognito te passeren!  De groep Zadelbeukers aan een tafel verder maakte ook grote ambiance.  En nog gingen wij niet naar huis!  Tot er dan toch ene met dubbele tong begon te spreken!  Die hebben we veiligheidshalve toch maar naar huis begeleid!  We moesten er deze keer toch voor gaan en ons opofferen, want de opbrengst was voor een nobel doel!  De weg naar huis verder gezet via de grens in Putte.  Daar staat op zondag een kraam met gebraden kippen.  Op een bankje een halve kip verslonden en mij tijdens het afkluiven niet laten afschrikken door een fikse regenbui.  De zaak afgesloten met een klein pakje frieten van bij Mieke.  Daarvoor diende ik wel even aan te schuiven.  Pas om halfacht was ik weer thuis na een rit van 91 km!  Mijn bike nog gepoetst, met pak en al onder de douche gekropen en de hele zooi in de wasmachine gestoken.  Content ingeslapen.  Of hoe slecht weer een zondag niet noodzakelijk hoeft te vergallen.  Ik hoop dat de mensen van de school die dit hebben georganiseerd toch wat zaad in het bakje hebben gekregen ten bate van de kinderen.

Dit verslag is ook te lezen op mountainbike.be en op mtb-you!

06-09-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Via een forum leer je soms mensen kennen die anders uw levenspad nooit zouden gekruist hebben.  Zo ook de Vos in de bossen die slechts tien straten verder woont!  Maar daar zijn dan wel de A12, de E19, de E313 en de E314 bij, alles samen goed voor 105 km!  Dat is meteen de reden waarom een gezamenlijk ritje er niet zo meteen in zit!  Maar na de uitgeregende Oeterdalmarathon werd afgesproken om bij beter weer en dus in gunstiger omstandigheden nog eens af te spreken voor een ritje tezamen.  Op dinsdag 30 augustus 2011 was het dan zover.  Omdat de week ervoor onweders weer roet in het eten hadden gestrooid.  Op tijd uit de veren en op tijd vertrokken, zodat ik me ginder ter plekke in Niel-Bij-As nog rustig kon klaarmaken om dan zelfs vijf minuten eerder dan het afgesproken uur te kunnen van start gaan.  De Vos stond immers al klaar in vol ornaat!  Hij had er duidelijk zin in en na afloop zou blijken dat wij onze eigen uitgave van de Oeterdalmarathon zouden gereden hebben, vermits we 94 km op onze tellertjes hadden staan!  En dat twee dagen nadat ik de zondag in Kasterlee de marathon van 100 km van MTB Mastentop gereden had!

Eén van de doelen was de door Glimburger onderhouden tracks in het Opitterbos eens te gaan bekijken, kwestie van eens te weten waarover deze mens het heeft op het forum.  Doch eerst aangezet richting de terril van Waterschei.  Omdat ik gevraagd had van me na de rit op zondag toch wat te sparen en omdat het ook niet de bedoeling was dat we na 30 km al met onze tong op de tenen zouden moeten een punt zetten achter deze uitstap, zijn we daar niet helemaal tot boven geklommen, maar er rond gereden op een lager niveau.  Een jaar geleden zijn we wel hoger geklommen, maar omdat het toen ook regenachtig weer was, zagen we na enkele kilometers al zo zwart als een hoge hoed van het opspattende water!  En kolenafval ziet er nu eenmaal zwart uit!  We hoefden vandaag ook niet direct van bij aanvang onder de smurrie te zitten, dus dit was ook een goede reden om ons te beperken tot de lagere regionen van deze oude hoop steenkool.  Het was daar beneden trouwens ook best leuk om te rijden zo tussen de jonge opgeschoten boompjes en struikgewas.  Ik verwonderde mij weer over het feit dat zo’n terril toch wel een enorme oppervlakte beslaat als je de verschillende niveauverschillen naast elkaar te zien krijgt met in het midden de eigenlijke berg.  Een kale hoop oud steenpuin dat ooit in de ondergrond heeft gestoken en naar boven gehaald is door onze vorige generatie, door mensen die hun boterham verdienden met de zware arbeid in de mijnen.  Men zou deze plek willen verbieden voor mountainbikers, alsof een bandenspoor enige schade zou toebrengen aan deze zwarte aarde!  We doken een afdaling af om met de gewonnen snelheid de daaropvolgende klim te nemen, maakten een lus over de paadjes om dan uiteindelijk na een korte steile klim, noodgedwongen te voet voor mensen van onze leeftijd, weer op dezelfde plek te arriveren.  Tijdens de rit is hij even gestopt om zijn vriend te groeten, een vos die er onder een stuk rots zijn hol heeft.  Maar den vos bleek van huis te zijn!

De opener langsheen de terril was al goed voor iets meer dan een 20 km als ik het me goed herinner!  De Vos was vergeten iets eetbaars mee te nemen, dus ging het even terug via z’n huis om enkele wafels op te pikken, kwestie van niet van z’n graat te vallen bij een eventuele hongerklop!  Hij woont zo dicht tegen z’n geliefde territorium, want na enkele straten van z’n woonwijk doken we direct de bossen in en wie de paadjes hier goed kent kan daar uren in toeven zonder nog veel sporen van de bewoonde wereld aan te treffen!  We kwamen al snel voorbij de plek die ik tijdens de Oeterdalmarathon “de poort van de hel” genoemd had.  Een pad dat omgewoeld is door bulldozers van een aangrenzende groeve en bij slecht weer herschapen wordt in een modderpoel waar je tot aan de enkels in zakt!  Deze keer hebben we dit pad wel letterlijk en figuurlijk links laten liggen!  We deden de amusante paadjes naast het Kolenspoor aan, een oude spoorweg die thans gebruikt wordt voor railbike.  Zo reden we door de bossen van Opoeteren, As en vermoedelijk Maasmechelen, naast het spoor een brug onderdoor, staken de grote baan over die van de afrit van de snelweg komt, om dan aan de andere zijde weer de bossen in te duiken.  In deze bossen herkende ik paden die ik bereden en plekken die ik gezien had tijdens de afgelopen Oeterdalmarathon op 14 augustus, een dag met verschrikkelijk slecht weer!

Omdat ik door dit slechte weer het toen niet zag zitten om de 100 km uit te rijden en mij, zoals vele anderen, beperkt heb tot de toer van 75 km, deden wij het Opitterbos toen niet aan.  Omdat De Vos zijn territorium eerder bezuiden deze streek gelegen is, was het ook voor hem niet voor de hand liggend om er zo maar te geraken!  Maar hij heeft zo z’n eigen technieken om zich te oriënteren!  Hij kijkt daarvoor namelijk naar de zon om zo de te volgen windrichting te bepalen!  Dat is allemaal goed en wel, maar als het zoals die dag zwaarbewolkt is, dan heb je daardoor wel een klein probleem!  Feit is dat we ergens uitkwamen op een plek die hij niet verwacht had!  Een fietspad van het routenetwerk Limburg gevolgd, tot we aan een knooppunt met landkaartje uitkwamen.  Het was duidelijk dat de zon hem deze keer in de steek gelaten had, want we reden gewoon de verkeerde richting uit!  Dus terug over hetzelfde fietspad richting Opitter en langs de plek waar we daarnet een wafel of granenkoek hadden gegeten.  Later op de dag zouden we er nog eens passeren op de weg terug.  Een breed pad door het bos met plassen die de allures hadden van kleine meertjes, bracht ons uiteindelijk tot in Opitter.

Even gezocht naar het begin van de Glimburger-paadjes.  Als je de plek niet kent, kan je ze niet vinden.  Daarmee bedoel ik dat het zeker geen kunstmatig aangelegd parcours is zoals er elders in deze streek wel dergelijke crossparcours bestaan.  De tracks zijn smalle paadjes die zich tussen de bomen slingeren.  De paadjes zijn vrijgemaakt met respect voor de natuur en zonder het uitzicht van het bos te schaden.  We hebben ze lang niet allemaal aangedaan, want op sommige plaatsen is techniek om de bulten en de afdalingen te nemen toch wel aangewezen, en laat dat nu net minder aan mij besteed zijn!  Het paadje dat ons naast een diepte loodste kon me bekoren.  De Glimburger was niet in “zijn” bos te bespeuren, maar voortaan kan ik mij er dan tenminste toch wat bij voorstellen!  Op de terugweg wees De Vos me op het stulpje van Edlisjas, een naam mij bekend van het forum, maar ik heb deze mens nog nooit gezien.

Lichtere plekken tussen de wolken deden De Vos vermoeden waar hij naar de zon diende te zoeken, zodat hij met een fout die waarschijnlijk van dezelfde grootte-orde was als de meetwaarde zelf, de te volgen richting kon bepalen!  Dat we weer uitkwamen aan hetzelfde fietspad was een geruststelling.  Daarna nam hij me mee op sleeptouw door het eindeloze niemandsland van velden en bossen in deze regio.  De kilometers begonnen zich in de beentjes te laten gevoelen en ik was blij dat de te overwinnen hoogteverschillen beperkt bleven tot doenbare proporties!

Rond halfvier stopte De Vos en wees naar rechts met de mededeling dat daar zijn thuis was!  Maar hij draaide linksaf, want wij hadden nog geen zin om een punt te zetten achter deze rit.  Schilderachtige bossen en veldwegen passeerden de revue.  Even halt gehouden voor nog een wafel, een granenreep en een plaske!  Omdat een toer niet kan afgesloten worden zonder après, nam De Vos mij mee naar het kleinste cafeetje, maar dat bleek gesloten!  De grote baan over om via een pracht van een weg door een loofbos, met aan weerskanten een diepte, te fietsen in de richting van het Stationnetje van Eisden naast de railbikespoorweg.  Daar stond ook een bevoorrading van de Oeterdalmarathon.  Onze stalen rossen aan de kant.  Den Vos genoot er één, twee, drie Karmelieten, terwijl ondergetekende zich te goed deed aan een Grimbergen, een Ter Dolen donkere en een Ter Dolen kriek!  Naast de Ter Dolen tripel die ik na de Ter Dolen fietshappening in Helchteren achter de kiezen goot, heb ik op de blonde na het hele assortiment nu gehad!  Bij ons vind je dat Limburgs abdijbier niet, tenzij misschien in een gespecialiseerde drankenhal.  Tijdens het nuttigen van deze edele dranken, een babbel met de vriendelijke waard, terwijl deze zijn glazen zorgvuldig spoelde en droogde of de espressomachine deed sissen voor de koffie van de andere klanten.

De klok ging richting halfzes.  Het was maar verdomd koud toen ik weer naar buiten ging!  Drie mensen waren gearriveerd met hun paarden die naast onze bikes geparkeerd stonden en we kregen opmerkingen over onze met modder besmeurde benen.  Op de weg huiswaarts beweerde De Vos last te krijgen van verzuring in deze benen!  Maar ik vermoed dat de oorzaak eerder te vinden zal geweest zijn in de glazen Karmeliet!  Mijn hoofd was ook wazig na de Ter Dolens op een quasi nuchtere maag!  Dus de automatische piloot op en trappen maar, weer door de bossen, terwijl de wortels onder en de plassen naast de wielen voorbijschoten!   En zodoende kreeg ik het terug wat warm!  Den Vos werd door het thuisfront gecontacteerd op zijn tracker, een toestelletje waarmee men hem zou kunnen terugvinden indien hij tijdens één van z’n eenzame tochten ergens strijk zou komen te liggen!  Een soort combinatie van een GPS en een GSM met enkele nummers die met één toetsaanslag kunnen worden opgeroepen.  Ik meen me te herinneren dat we even voor 19.00 u weer thuis waren.  Den Vos moet toch met zijn gat in de boter gevallen zijn, want thuis had zijn vrouwke gezorgd voor sla, tomaat met mozzarella, gebakken aardappelen en vlees.  En als toetje zelfgebakken taart met bessen en een koffie!  Nog wat nagepraat, maar aan alle mooie liedjes komt een einde, dus evenzo aan deze dag.  Na een vlotte rit huiswaarts, liep het toch al tegen halfelf eer ik goed en wel binnen was en onder de douche kon, terwijl m’n spullen door de machine werden gewassen.  Om daarna goed te kunnen slapen.  Spijtig dat As zo ver van hier is, anders zou ik wel eens meer met Den Vos de Maasmechelse bossen en het café in Eisden onveilig maken!  Met dank om mij op sleeptouw te nemen door zijn territorium!

Dit verslag is ook te lezen op mountainbike.be!

01-09-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht van MTB Mastentop (18-25-45-70-100) te Kasterlee op 28-08-2011.

Gewoontegetrouw valt m’n keuze eind augustus op de toertocht in Bekkevoort, indertijd vanuit Tielt-Winge, en waar ik ooit eens overkop ben gegaan tijdens een afdaling over een kiezelpaadje.  Mijn handen opengereten door die kleine steentjes en waardoor ik sindsdien altijd handschoenen draag.  Omdat ik enkele weken geleden nog in Bekkevoort gestart was en ik mijn oog had laten vallen op de mooie afstand van 100 km bij MTB Mastentop, als afsluiter van de zomervakantie, is het op deze zondag Kasterlee geworden.  Reeds op de E34 zag ik twee auto’s waarvan de chauffeurs hun geliefde schatjes op de fietsdrager meevoerden, de schijfremmen schitterend in het zonlicht.  Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid trokken deze mannen ook naar daar.  Op de grote baan van Turnhout naar Kasterlee zag ik een vijftal stoere rijders van een club stevig doortrappen op weg naar de start.  Verder nog een duo in identieke pakken gestoken, tot de bandana en fietshelm toe!  Mooi om zien.  Ik ben er zeker van dat God eerst de fiets heeft geschapen en daarna pas de man om hem er op te zetten.  Waarschijnlijk is Adam bij één van z’n eerste ritten ten val gekomen met gebroken ribben als gevolg en heeft God dan uit één dezer voor hem een tweede geneugte geschapen.  De rest van het verhaal is gekend.

Me luid en duidelijk ingeschreven voor de 100 km en fier het rode armbandje om gedaan!  Terugkrabbelen zou vanaf nu enkel een afgang betekenen!  Toen ik een berichtje stuurde naar rubber-12 om mijn vertrek te melden en de jacht voor open te verklaren, hoorde ik zeggen “bespaar u de moeite van een berichtje”!  Hij kwam de sporthal al binnen!  De bike afgehaald aan de bewaking, waar de twee mannen het superdruk hadden, en om 9.10 u op pad voor een lange dag.  Al vanaf honderd meter na de start ging het paradijs open!  Want we doken het bos in over een schijnbaar eindeloze singletrack met bulten op en af.  De eerste vijf kilometer was eigenlijk één lange track die zich door het bos slingerde.  Dra had rubber me ingehaald.  Velen misten een pijltje links aan een straat, in de waan dat ze pas aan de volgende linksaf moesten.  Wie de toer van 25 km reed miste zo wel de splitsing een eind verderop in die straat.  Na elkaar een goede rit gewenst te hebben, stoof de rubber er aan z’n hogere tempo vandoor.  Ik kreeg wel het gezelschap van een rijder die in m’n wiel kwam hangen, maar na een slijkerig stukje met plassen op tien kilometer na de start, bleef hij achter.  Naast één van die diepe plassen bleef links naast bomen nog een uiterst smalle strook vrij die iets hoger lag!  Maar middenin een stuk uitstekende wortel!  Gelukkig ging het niet mis, want daar vallen betekende een modderbad en kliedernat pak!  “Waar sturen ze ons toch door”, was de reactie van een deelnemer!  Maar aan z’n glimlach te zien genoot hij van het spektakel van de dabbende bikers.

Landelijke betonbaantjes en veldwegen wisselden elkaar af.  We doken ook een privédomein in, eenmalig opengesteld voor deze tocht, en kregen daar in open stroken in de bossen enkele lange smalle paadjes in het gras voor de wielen.  Ondanks een koude wind zweette ik me te pletter in m’n regen- en windvestje.  Het bos maakte weer plaats voor veldwegen.  Na vijftien kilometer doken we weer een privépaadje in naast een maïsveld.  Het gesukkel van de bikers voor me steeg rechtevenredig met de diepte van de slijkpoel.  Toen ik de laatste in het rijtje zag omvallen in het slijk, was dit voor mij het teken tot afstappen!  Mij gaan ze hier niet hebben!  Daar was rijdend geen doorkomen aan.  Zelfs de moedigen een eindje achter me werden uiteindelijk tot afstappen gedwongen.  Het meest vervelende was dat je tot je enkels in de blubber zakte, waardoor je schoenen nat waren voor de rest van de rit!  Ik droeg gelukkig waterdichte sokken.  Na de ploeterpartij even aan de kant voor een stevige drink uit de lurkzak en het opbergen van m’n regenjasje waarin ik me te pletter zweette.

Na 26 km diende zich de eerste bevoorrading aan.  Met een ruime keuze aan bananen, appelsienen, koeken en wafels.  De passanten op de grote baan verderop zullen zich wel verwonderd hebben over dat gewriemel van al die gehelmde mannen met hun fietsen.  Twee clubmakkers, Cracra en Bever, kwamen er ook toe.  Dus ruimte gemaakt voor een korte babbel met hen en Tony, een intussen gepensioneerde collega die de rit reed in het gezelschap van een maat.  Daarna iedereen weer aan eigen tempo op pad.

Na een stukje langsheen de grote baan doken we na de pauze opnieuw de bossen in en kwamen terecht in een speeltuin vol singletracks waar menig biker zijn hartje kon ophalen.  Strookjes met los zand speelden me al wel eens parten!  We bereden paadjes door de schier eindeloze bossen en doorkruisten af en toe straten met huizen.  Volgde een smalle track vlak naast, ik vermoed, de Kleine Nete.  Er was wat oponthoud aan een bord dat aanmaande tot afstappen.  Het paadje maakte daar een diepe put naast een afsluiting en daar door rijden had voor een fikse duik in het water kunnen zorgen!  Op 40 km kwamen we de bossen weer uit en volgden enkele kilometers langsheen een grote rijbaan.  Op 43 km kwam de splitsing voor de 70 en de 100 km.

Na enkele asfaltbaantjes kregen we weer leuke tracks door de bossen.  Op 45 km een plezante private track tussen de bomen.  De lange afstandsrijders, zegge de echte beren van deze toertocht, werden hier mee over het parcours van de kidstoer geleid, getuige daarvan de blauwe pijltjes.  Zelfs voor de kleinsten waren leuke paadjes uitgekozen!  Een stevige wind voelde toch maar frisjes aan!  Even paniek omdat ik veel geparkeerde auto’s met fietsdragers zag staan in een bospad!  Ik zal toch niet al weer bij af zijn?  Verkeerd gereden?  Maar even later kwam de tweede bevoorrading op 51 km.  Ik vermoed dat de wagens waren van mensen die deelnamen aan de fietshappening De Schakel.  Op de grote baan van Turnhout naar Kasterlee was daarvan een stopplaats waar massa's pompoenen waren uitgestald.  Aan de tweede stop weer evenveel lekkers.  Na de splitsing was ik slechts door twee bikers ingehaald, waarvan één nu ook aan de stop stond, maar er kwamen er nog toe.  Er waren er dus nog onderweg op de grote afstanden.  Hooguit een 15 bikers heb ik in het totaal vanaf de splitsing nog gezien, waaronder één vrouw.

De singletracks maakten nu plaats voor bredere platte kiezelwegen door de bossen in de vallei van de Grote Kaliebeek.  We reden via een poortje het militair domein van Tielen binnen.  Eerst over een smal pad naast de omheining tussen jonge opgeschoten zilverberken, daarna over een paadje door een grasvlakte.  De pijltjes waren hier op grote in de grond gestoken stokken bevestigd.  In de verte zag ik het gezelschap van aan de bevoorrading naderen.  Op het militair domein deden de oude vervallen loodsen vermoeden dat hier niet veel activiteit meer is!  Wie weet welke taferelen zich hier in deze loodsen ooit hebben afgespeeld en hoeveel jonge gasten hier destijds hun broek hebben versleten tijdens hun dienstplicht!  We reden er over weinig gebruikte wegeltjes.  Militaire domeinen herbergen meestal nog veel ongerepte natuur.  Aan nog een poortje volgde een aparte lus voor de 100 km rondom een stukje purperen heide langsheen de randen van een grote kaalgekapte vlakte.  Je kon horen hoe magere schichtige schapen, die niet gewend zijn van veel menselijke aanwezigheid te zien binnen dit militaire domein, de begroeiing uit de bodem rukten.  De restanten van stronken en het losse zand maakten het terrein ruw om er over te rijden.  De doortocht eindigde aan hetzelfde poortje en het tellertje klokte 60 km af!

Aan de uitgang van het militair domein stond een biker zonder fiets een krant te lezen!  Ik had moeten vragen wat hij daar stond te doen!  In het zog van een eenzame rijder gevolgd, om twee mannen te zien die op zoek waren naar het volgende pijltje!  Door elkaar te volgen hadden we gevieren hetzelfde pijltje gemist!  Volgden een aantal langere stukken en wegen door de bossen.  De automatische piloot ingeschakeld en trappen was de boodschap!  Ik was intussen toch al een behoorlijk aantal uren onderweg!  Op 70 km vervoegden we weer een stukje van de kidstoer over een mooi kronkelend paadje naast een beek om uit te komen aan de ingang van De Hoge Rielen, een centrum voor jeugdkampen.  Even verder kwam weer een splitsing.  Daar stonden twee Mastentoppers te wachten om te kunnen beginnen met het weghalen van de pijlen.  Dat ik de laatste was, dat was niet zeker, vermits de mensen aan de bevoorrading ook de 70 km hadden kunnen rijden.  Ik was trouwens niet de laatste, want kort voor de derde bevoorrading, toen mijn tellertje 75 km afklokte, staken nog twee mannen me voorbij toen ik even aan de kant stond om een zakje gel leeg te drinken dat Cracra me aan de bevoorrading gegeven had.  In de hoop dat ik vleugels zou krijgen van dit drankje!  Vermoedelijk ben ik de laatste geweest om de derde bevoorrading eer aan te doen.  De mensen die daar voor spijs en drank zorgden, waren al door rubber getipt over de komst van “nog ene met een papegaai op z’n truitje”!  Op dat moment ontving ik van hem een schalks berichtje waarin hij zijn aankomst meldde met de mededeling dat hij mijn komst op de stop gemeld had en dat ik waarschijnlijk de allerlaatste zou zijn om daar te passeren.  Smilies inclusief!  Ik heb zijn berichtje er dan ook integraal voorgelezen!

Na de derde bevoorrading bleven er nog 20 km te rijden.  En voor dit laatste gedeelte leidde de toer ons over een groot deel van de groene en een stukje blauwe vaste route door de bossen van Kasterlee.  De afpijling was schaarser dan voorheen, maar het was al snel duidelijk dat het de bedoeling was de vaste route te volgen.  Op zeker drie plaatsen kregen we lange bochtige singletracks voor de wielen waar het een plezier was van te rijden.  We passeerden de bekende plekjes op deze route die ik vroeger al wel eens een paar keren ben komen rijden: de kapelletjes, de residentiële wijk aan Boskant en de holle weg met de imposante villa’s.  Na 90 km begon ik toch te verlangen naar het einde en telde ik de kilometers één na één af.  Temeer omdat het intussen was beginnen regenen, wat gelukkig niet al te lang duurde.  Ik was nog niet aan het einde van mijn krachten, maar wanneer er een helling te bedwingen was, dan begonnen de benen pijn te doen.  Ik kwam onderweg nog een biker tegen die traag reed.  Hij had zich danig bezeerd bij een val.  Ik vroeg hem of hij de toertocht reed, maar ik denk dat hij me niet goed begrepen had.  Onderaan een zanderige afdaling kwam ik nog een jong koppel tegen die ik vermoedelijk aan de tweede stop heb gezien, maar ik ben niet zeker.  Een bordje kondigde de laatste vijf kilometers aan en dat waren er lange!  We kregen nog een aantal flinke kuitenbijters voorgeschoteld, waaronder een bergje op een terrein waar veel bomen gerooid waren, in de buurt van een grote weg.  Mijn benen vertelden me dat het welletjes geweest was!  En na op de kop 100 km kwam ik vele uren later weer uit in de straat tegenover de sporthal.

De Mastentoppers waren al begonnen met de opruim, de mensen van aan de derde bevoorrading waren ook ter plekke.  Aan de tapwagen nog twee blikjes icetea besteld en me nog even onder de tent gezet.  Gedurende het halfuur dat ik daar gebleven ben niemand anders nog zien arriveren.  Afscheid genomen van de mensen ter plekke en na thuiskomst toch nog de moed gehad om m’n bike te wassen, m’n schoenen proper te spuiten en spullen op te ruimen.  Net op tijd klaar voor de regen kwam!  En na deze mooie dag heeft het niet lang geduurd eer ik in mijn bed lag te knorren!

Prijsvraag van deze rit: welke tekst stond er op de pijltjes van MTB Mastentop?  Deze was beslist niet gelogen!

Toevallig gevonden op het traject 70-100 (grasvlakte militair domein), opgeraapt en mee gewassen: armstuk in zwart en rood!  Te bekomen na een berichtje!

Lees ook het verslag van deze toer door biker Peter!

Dit verslag is ook te lezen op mountainbike.be en op mtb-you!

29-08-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Opening van de Dries- en dalroute (48 km) met een gratis toertocht in Lubbeek.

Vandaag naar Lubbeek gekomen om deel te nemen aan de toertocht over de nieuwe vaste Dries- en dalroute die officieel werd geopend.  Voor de plechtige opening was ik te laat, maar men kon tot de middag inschrijven voor deelname aan de gratis tocht vanaf de sporthal naast het gemeentehuis en het politiebureau.  Vertrokken omstreeks 11.10 u, samen met twee andere bikers die ik al snel uit het oog verloor.  Onderweg heb ik in totaal elf deelnemers nog gezien.  Aangezet met de groene hoofdlus die van start gaat met een stevige klim over een betonbaantje tussen de velden, gevolgd door betonnen landbouwwegen.  Na 3 km volgt een mooie holle weg over een pad met losliggende stenen.  Daarna weerom een reeks betonbaantjes met een aantal korte hellingen op en af.  De eerste echte off-road betreft een pad dat een kruising is tussen een singletrack, een graspad en een holle weg, eindigend op een korte maar stevige klim.  Boven stak ik een moeder met haar zoontje voorbij.  Het tellertje klokte toen 5 km af.  Volgde weer een betonbaantje dat aan een weide met paarden overgaat in een mooie holle weg en een leuk stukje track tussen een aantal bomen.

Na 7 km kan men kiezen voor het voortzetten van de groene route, of overschakelen op rood, wat ik dan ook gedaan heb.  De route leidde me dan over met gras begroeide paadjes in de richting van het Lindenbos.  Daar heb ik een pijltje gemist omdat vlak naast een nieuwe straat met gloednieuw gebouwde huizen links ook een smal paadje begint naast een miniatuurhuisje.  Het inrijden van die nieuwe wijk heeft me een stevige klim gekost, om dan op mijn stappen te moeten terugkeren!  Het smalle paadje leidt regelrecht naar een mooi stukje van het Lindenbos dat achter deze woonwijk ligt.  Het betreft maar een vrij kort stukje, maar dit bos wordt verder op de toer nog doorkruist.  Wat me op die plek opviel waren de vele paadjes links op en af.  Wie even van de route afwijkt vindt daar beslist ook mooie paadjes om te berijden.  De rode lus biedt meer off-road met een afwisseling van met gras begroeide paadjes, korte stukjes tracks onder de bomen of tussen de struiken en boomgaarden, met daarin een aantal stevige klimmetjes.  Door het afwisselend patroon van wegen krijgt men soms mooie vergezichten over de landelijke omgeving.  Mijn tellertje toonde 13,5 km.

Op de grens met Kortrijk-Dutsel krijgt men een mooi stukje bos voor de wielen geschoven, doch het is maar kort van duur.  Ook hier kan de nieuwsgierige biker van het parcours afwijken om andere paadjes door het bos te verkennen.  Daarna voert de route de fiets door een aantal straten met dure villa’s van mensen die beslist geen armoede lijden!  Aan een kruispuntje gaat het dan rechtsaf en heb ik me een tweede keer vergist door de straat naar beneden af te rijden, terwijl men aan het begin van de straat direct naar links een smalle track dient in te slaan!  Ik was er niet alleen om die pijl te missen, want toen ik op mijn stappen terugkeerde omdat ik beneden geen pijl meer vond, kwam er nog een andere biker de straat naar beneden gestoven.  Die heeft me later weer ingehaald.  De vergissing was snel vergeten, want na het paadje volgt een mooi stukje route door vermoedelijk hetzelfde Lindenbos.

Ook na 20 km duikt de route weer dat Lindenbos in om er pas 3 tot 4 km verder weer uit te komen.  Een uitdagend bospaadje met aan het begin een stevig klimmetje, gevolgd door enkele kuitenbijtertjes en een amusante afdaling over een paadje waar men diverse wortels dient te trotseren.  Kort daarna, op 23 km en in een woonwijk van de gemeente Linden (Lubbeek), dient men weer over te schakelen op de groene hoofdlus.  Daar heb ik me samen met nog een biker weer vergist omdat het paaltje nu langs de linkerkant van de weg stond en ook omdat er twee vrouwen net voor dat paaltje stonden te kwebbelen!  Op 25 km volgt de doortocht van Pellenberg over een baantje naast de kerk met pittige kasseitjes om weer uit te komen in een wijk met duren huizen.  Daar wijst dan een pijltje naar links en dient men goed op te letten om niet de opritten van de villa’s te kiezen, doch wel een zeer smal paadje daartussenin!  Ik had het paadje niet direct opgemerkt!  Men raast vervolgens naar beneden over een vrij woest met stenen bezaaid paadje met enkele geïmproviseerde trapjes.  Beneden dient men toch uit te kijken, omdat sommige stenen van die trapjes door erosie zijn weggespoeld en men uitkomt in een gewone straat.  Men komt uit aan een kleine visvijver, verscholen tussen de bomen.  Daarna onmiddellijk weer naar links, zacht klimmend naar boven.  De ingang van de stortplaats Pellenberg ben ik al eens gepasseerd tijdens een toertocht.  Van het stort zelf krijgt men niets te zien!  Volgt een weidepaadje naast een bosrand, terwijl men rechts in de hoogte een groot gebouw ziet staan.  Ik vermoed het ziekenhuis van Pellenberg.  Op het weidepaadje treft men enkele slijkerige plekken zo rond kilometer 31.

Rond 35 km volgt een passage door een woest bos over een track vol wortels en stenen.  Eens het bos uit rijdt men tussen de maïsstengels door tot aan een betonnen baantje.  Vanaf hier treffen we weer de klassieke betonnen baantjes zoals bij het begin van toer.  Na een stevige klim in de Bergendriesstraat kan men de groene route vervolgen, of overschakelen op blauw.  We hebben dan 38 km in de benen.  De biker die ik daarstraks ook verkeerdelijk de straat zag naar beneden razen kwam het pad tegenover uitgereden.  Hij had de blauwe lus dus al achter de rug!  De blauwe lus is voor de verwoede biker de minst interessante omdat er veel verhard in voorkomt, weliswaar onderbroken door enkele amusante stukjes.  We vangen aan met 2 km asfalt om dan het bos ter hoogte van de Heurebeekstraat in te duiken, alwaar de woonhuizen verborgen staan tussen de bomen.  De omgeving moet zwaar te lijden gehad hebben van de recente onweders, vermits de elektriciteitsdraden er op ooghoogte hangen en zelfs hier en daar voorlopig op de grond liggen!  Afgerukt door vallende takken en bomen.  Het tellertje toont 40 km.  Eens het bos weer uit zie je links in de verte dikke boomstammen die als lucifers zijn versplinterd.  Er liggen afgeknakte bomen en afgewaaide takken.  De wind moet hier hevig te keer zijn gegaan!  Ook langsheen onze weg treffen we omgewaaide bomen en afgerukte kruinen, reeds gedeeltelijk opgeruimd.  We worden langs een drukkere straat gestuurd, naar rechts langs een straat naar boven om dan langs een smalle track weer naar beneden uit te komen in die drukkere straat, recht op de rijweg.  Daar moet je dus wel even uitkijken!  Een gevarenbordje zou daar niet misstaan!  Via een smalle track komen we in een weide terecht die dient overgestoken te worden om dan de volgens mij zwaarste klim aan te vatten over een track in het bos tot boven een Calvarieberg met kruisbeeld.  De aanwezigheid van het kruisbeeld heeft stormschade hier toch niet kunnen verhinderen!  Dan rijden we naar rechts door het Calvariebos de berg weer af.  Het kruisbeeld staat op 46 km van het vertrek.  Intussen was het tijdens deze laatste kilometers jammer genoeg beginnen regenen.  Via een lang pad door het bos komen we weer uit op hetzelfde kruispunt waar we daarstraks de blauwe lus zijn gestart om weer over te schakelen op groen.  Na nog enkele straten kom je aan de achterzijde van de sporthal weer uit aan de start.

Voor de gelegenheid was er een afspuitstand voorzien met diverse tuinslangen, een mooi gebaar na een kostenloze rit!  Een mooie toer, ondanks de verharde stukken toch de moeite waard om er eens voor naar hier te komen en de ideale manier om kennis te maken met deze landelijke streek.  Veel afwisseling van paden en een aantal klimmetjes die niet in de kleren kruipen.  Het is wel zinvol van op bepaalde plaatsen waar drukkere wegen dienen worden gekruist, de pijltjes te voorzien van een bijkomend gevarenbordje, wat op sommige plaatsen al wel werd gedaan.

Dit verslag is ook te lezen op mountainbike.be en op mtb-you!

28-08-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

23-08-2011 om 18:52 geschreven door StrammerMax

Toertocht (35-55 km) van De Lebbeekse Fietshappening van Handbalclub Elita te Lebbeke op 21-08-2011.

Op zondag 21 augustus 2011 afgezakt naar de Lebbeekse Fietshappening.  Toen ik hier vier jaren geleden ben komen rijden in de tijd dat ik pas aan toertochten begon deel te nemen, ben ik hier tijdens de laatste kilometers aangereden geweest door een wagen.  Buiten wat schaafwonden en gescheurde fietskleding ben ik er toen wel mijn bike bij ingeschoten, want het kader was door de botsing uit de haak geraakt.  Hier eindigde het leven van m’n eerste fietske.  De kosten zijn vergoed geweest door de verzekering van de autobestuurder die mij geen voorrang van rechts verleend had.  Hij woonde daar trouwens op het kruispunt!  Vier jaar en vier bikes later had ik zin om hier nog eens terug te starten, ook al was er dit weekend enorm veel keuze aan tochten!  Maar omdat ik de vorige jaren deze tocht had gelaten voor wat hij was ten voordele van anderen, kwam hij nu nog eens op de eerste plaats.

Omdat ik me nog van toen herinnerde dat het vertrek gelegen was in een straat met weinig parkeermogelijkheden, de eerste de beste parking die ik tegenkwam opgedraaid.  Dat was in de Poststraat op 600 m van de start.  Het was niet nodig geweest, want er was bitter weinig beweging aan de sporthal.  Me ingeschreven en om 09.50 u vertrokken.  De eerste 6 km brachten boerenwegeltjes door weiden, servitudenpaadjes en redelijk wat verharde wegen en asfalt ons richting Opstal en Buggenhout.  Als de rest van de tocht er ook zo zou uitzien, dan zou ik vandaag niet zo erg vermoeid toekomen, ging er door mijn hoofd, maar dik 60 km later zou ik wel anders piepen!  Dra reed ik in het spoor van de twee mannen die zich even voor mij hadden ingeschreven.  Ze reden traag, het zullen gelegenheidsbikers geweest zijn, alhoewel ze beiden toch over een mountainbike en fietskleding beschikten, uitgezonderd een helm!  Er kwam ook iemand achter me rijden.  Het is uitzonderlijk dat ik gevolgd wordt zonder voorbij te worden gestoken!  Omdat ik het niet prettig vind dat er iemand in m’n wiel hangt, even gedemarreerd en de twee mannen voorbijgegaan.  Maar de biker bleef zijn haas volgen!

Op 7,50 km doken we het mooie en donkere Buggenhoutbos in en reden over de brede kiezelpaden in het gezelschap van de vele joggers die er hun rondjes liepen!  Zo veel lopers op zo’n beperkte oppervlakte krijg je zelden te zien!  We reden zo’n dikke twee kilometer tussen de statige bomen.  Wanneer we het bos uitkwamen zag ik niet direct pijltjes staan tot ik aan de overkant van de weg bordjes zag hangen die de splitsing aangaven tussen de 35 km en de 55 km.  De man die me was blijven volgen koos voor de korte route.  Toen ik even halt hield om aan een jogger te vragen welke de naam was van dit bos, sloegen ook de twee andere bikers af voor de korte toer.  Even gewacht en aan het darmpje van m’n drinkzak gelurkt.  Er koos nog een koppel bikers voor de korte route.  En van dan af begon voor mij een eenzame tocht, want het zou tot aan de bevoorrading duren eer ik nog deelnemers te zien kreeg!  Ik dook weer het Buggenhoutbos in aan de andere zijde van een straat om er na gelijkaardige grindpaadjes op km 13 uit te komen in een meer open vlakte, omringd door groen en bomen.

Ik werd de Kasteelstraat van Buggenhout in gestuurd.  Aan het begin ervan staat een schilderachtig gelegen hoeve.  Rechts van mij reed een man rondjes met zijn paardenracewagentje.  De kasseitjes gingen over in kiezel en onverhard.  Een fazant vluchtte er van het pad het veld in.  Dan ging het rechtsaf en was het even klimmen over een mooie veldweg vol steenbrokken.  Door de lichte helling kon je het pad mooi voor je zien liggen baden in de zon.  Hier kwam de eerste echte inspanning die zich liet voelen in de beentjes.  Eens boven, een kort stukje over een asfaltbaantje waar veel mannen op de racefiets passeerden en waarbij m’n aandacht getrokken werd door een merkwaardige plompe toren.  Het parcours even verlaten en er naartoe.  Want ik ben nooit benieuwd, maar wil wel alles weten!  Achter de toren stond een aanbouw van zeer recente datum.  Aan een volgend kruispunt gaf een plakkaat mij de gezochte uitleg!  Het betrof de woontoren of donjon van het Hof ten Houte in Ten Houte, de oudste woonkern van Peisegem.  De vervallen boerderij die er ooit achter was gebouwd werd door de eigenaar afgebroken en vervangen door een nieuwbouw.  De toren zelf werd gerenoveerd.  Toch een merkwaardige combinatie!  De mannen van de MTB-club Straf in Bergaf uit Opwijk hebben het in hun forum soms over Peisegem!  Zou ik hun heimat nabij zijn?

Inderdaad, na de doortocht van de veldweg kwam ik terecht in Opwijkse straten om via een volgende smalle veldweg, geprangd tussen twee prikkeldraden, richting Leireken gestuurd te worden.  Ik heb het toch niet zo begrepen op die paadjes tussen prikkeldraden!  En er zouden er nog een paar komen, zelfs eentje tussen een rij wilgen en prikkeldraad waar je bijna geen plaats meer had om te rijden!  Eén schuivertje en je kon Johnny Hoogerland achterna!  Eens de kern Leireken bereikt, werden we een veldweg naast de spoorweg op gestuurd.  Gevolgd door een korte, maar plezante een uiterst smalle track tussen kleine geknotte wilgen waar je hun wortels en andere hobbels diende te trotseren.  Daarna ging het door een uiterst smal en laag tunneltje onder de spoorweg richting natuurgebied Broevink.

Toen ik me even aan de kant had gezet voor een minuut rust en ter consumptie van een slok uit m’n lurkzak, kwamen me vier bikers voorbij gereden.  Aangepikt tot aan de bevoorrading na 21 km op het grondgebied van Merchtem.  Aan het gezicht van de laatste van de vier was te merken dat de inspanningen niet in z’n fietskleren gekropen waren toen hij afstapte aan de pauze.  Het kan ook zijn dat de mens last begon te krijgen van de opkomende warmte die me later ook parten zou spelen.  Hij vroeg me of ik was wie ik ben!  Ik vroeg hem of hij ook op het forum actief was.  Buiten lezen niet, maar één van z’n makkers was VaMalder.  Aan de bevoorrading kon je u te goed doen aan bananen, allerlei granenkoeken, water en gekleurde drankjes.  Er stonden ook drie mannen met pakken van Blackberry-Mobistar, maar het waren niet m’n streekgenoten.

Iets vroeger vertrokken in de hoop onderweg nog voorbijgestoken te worden door het sympathieke VaMalder-viertal, maar buiten één ervan heb ik hen niet meer te zien gekregen.  Vermoedelijk kozen zij voor de kortere route.  Jammer, anders was ik niet vertrokken zonder nog wat gezegd te hebben.  Intussen was ook mijn eurocent gevallen dat VaMalder de biker is met de van kleur veranderende avatar in de vorm van een soort doolhof.  Mijn fotografisch geheugen liet me niet in de steek.  Even voorbij de splitsing tussen de twee afstanden stak het trio Blackberrybikers me voorbij.  Volgde weer een paadje tussen twee prikkeldraden en een tweede kleine tunneltje onder de spoorweg om in een smalle track tussen de weiden te belanden.  Daar ben ik even aan de kant gegaan om tegenliggers te laten passeren, een fietsend echtpaar, hun kind door de vader op sleeptouw genomen op een soort derde wiel dat je aan een gewone fiets kan bevestigen.  Via een paadje tussen muren van maïsstengels bereikten we de Waaienberg in Opwijk, een plek mij bekend van de Boerenbike en de gezellige Wayenbergkermis die mij nauw aan het hart liggen.  We reden over een asfaltbaantje het kruispunt met die enkele huizen voorbij, die in het midden van nergens gelegen zijn.  Zo ook de weide waar de Wayenbergtent staat.  In een bocht schrok ik me een hoedje (waarom kan men zich geen pet of helm schrikken?) omdat er plots een auto opdook en ik wat te veel het midden van de weg gekozen had!  Gelukkig had de bestuurder zijn vaart al geminderd omwille van een honderd meter voor mij rijdend trio stadsfietsers.  Zelfs in dit godvergeten gat moet je uitkijken op de weg!

We kregen een aantal veldwegen à la Boerenbike voor de wielen geschoven en ik voelde het in de benen dat het parcours hier veel heuvelachtiger was dan bij aanvang!  We zouden er niet zonder de nodige inspanningen onderuit komen!  Amusante paadjes leidden ons richting Merchtem en Asse, inclusief een plezante en lekker snelle afdaling over een smalle track om daarna de spoorweg te kruisen aan de stopplaats van Mollem.  Even aan de kant voor een minuutje pauze nadat de slagbomen achter m’n rug naar beneden waren gegaan.  Naar rechts ging het dan richting de grens tussen Mollem en Brussegem waar ik bijna de afslag naar links in een servitudenpaadje miste!  De voor deze streek klassieke paadjes door de weiden en servituden tussen velden en tuinen leidden ons door het land van Asse.  Zo omstreeks het middaguur was het intussen ook behoorlijk warm geworden!  Goed dat er een stevige wind stond die voor verkoeling zorgde.  Een eenzame biker met een pak van De Zwette Maanen stak me voorbij.  Ik kon het waarderen dat de man me groette en me niet achteloos voorbij reed.  Ik was blij van nog eens een andere rijder te zien.  Even gestopt omdat ik twee bikers die ik aan de inschrijving gezien had, te voet op hun stappen zag terugkeren en in deze godvergeten wereld zou ik zelf blij zijn indien men zou stoppen wanneer ik in de puree zat of stukken had aan de fiets!  Bleek dat één van de mannen gevallen was en mogelijk wat gebroken had!  Ze hadden al maatregelen genomen voor overbrenging naar het ziekenhuis.  Hopelijk valt het voor de onfortuinlijke kerel nog mee.

Vanaf een asfaltbaantje doken we rechts naar beneden een track in naar de Molen van Ichelgem, gelegen langs de Grote Molenbeek te Sleeuwagen, een gehucht van Mollem.  Even gestopt om het gedruis van de beek aan de watermolen gade te slaan.  Het oorspronkelijke rad zou door een in een storm ontwortelde boom vernield zijn, de brokstukken afgevoerd door de beek.  Ik werd voorbijgereden door één van de vier VaMalder-bikers, degene die het veelkleurige truitje droeg.  Hij hield er een stevige vaart in en verdween al snel uit het zicht tijdens de stevige klimmetjes die we over beton- en grindbaantjes voor de wielen kregen.  Omstreeks km 30 reden we over het grondgebied van Asse over de servitudenpaadjes mij bekend van de Boerenbike en voorbij het kerkhof van ik vermoed Mollem, tegenover een voetbalveld.  Daar waren we daarstraks al gepasseerd, maar dan aan de achterzijde via een track die een bochtje maakt omheen een huis.  Aan het voetbalveld ging het rechtdoor, waardoor ik weer onbekende oorden in dook, vermits de Boerenbike daar niet komt.  Een mix van wegen leidde ons door het land van Asse.

Op de Boegtweg, want de buurtwegen worden hier aangegeven door bordjes met hun namen, kwam ik twee wandelaars tegen.  Boegtweg?  Iedereen gooit zijn bucht na verloop van tijd toch weg!  Behalve mijn pas verhuisde overburen!  Toen hun bedrijfje onlangs over de kop ging heeft een deurwaarder daar acht vrachtwagens niet meer te verkopen materiaal laten afvoeren!  De Boegtweg slingerde zich als een kleiachtig pad tussen de maïsvelden om uit te geven op een asfaltbaan aan een eenzaam gerenoveerd huis waar de barbecue stond te smeulen.  Het tellertje op m’n stuur toonde 38 km.  Op kilometer 39 dokkerde mijn bike naar beneden over een smal paadje vol oude overwoekerde steenbrokken van iemand die de zaak hier ooit verhard heeft met bouwafval, om uit te komen aan een woonwijk met enkele recentere woningen, gegroepeerd rond een oud krocht dat in betere tijden het café “In de kilo” huisvestte.  Een weidepaadje, inclusief voor, waar je banden wel durven uitschieten, leidde ons naar een grote baan die we dienden te kruisen.  Rond km 42 volgde een kort technisch stukje met te overwinnen putten, geulen en wortels, tussen bomen aan de rand van een bos.  Ik ben hier ooit nog al geweest, vermoed ik.  Enkele zachte klimmetjes stelden de intussen vermoeid geworden benen op de proef.  Gerommel in m’n darmen voorspelde niet veel goeds, maar dat ging gelukkig over.  Het zal van de warmte geweest zijn.  Een verraderlijke warmte.  Door de wind had je immers niet het gevoel dat de zon genadeloos op je bolleke scheen!

We arriveerden na 44 km aan het donkere Kravaalbos op de grens met Aalst, alwaar een groot bord de toegang aan fietsers ontzegde.  Meer dan wandelen mocht je er niet doen en de pakkemannen zouden er zelfs op de loer liggen om je te vatten!  We kregen toch de kans om langsheen de rand van het bos te genieten van een track die tussen de bomen door wat behendigheid vroeg, vooral om plassen en wat slijk te kunnen ontwijken.  Om daarna weer de open velden in te duiken op een plek met bijzonder weinig bebouwing.  Een groep wandelaars troepte er op een kruispunt van veldwegen samen.  De veldweg ging over in een straat waarin drie kapelletjes stonden naast enkele mooie grote en goed onderhouden oudere huizen.  Meer bepaald het Houwelgat in Baardegem (Aalst) op 48 km van de start.

De Strammer begon zo stilaan zijn stal te ruiken!  Dus een tandje bij gestoken om de laatste kilometers rond te maken.  Op 50 km overschreden we weer de grens met Lebbeke op een pad dat door de vaste Millenniumroute wordt aangedaan, doch in de andere richting.  Een zeer grote groep fietsers kwam me er tegemoet.  We doorkruisten enkele straten in Wieze.  Enkele kilometers verder smeet ik alle remmen dicht!  Ik herkende de plek waar ik vier jaar geleden was aangereden.  Het is het kruispunt van de Waaitjesstraat, Romestraat, Pollepelstraat en Baardegemsestraat.  Het zag er daar nog allemaal hetzelfde uit, inclusief het oude verlaten huis en de gerenoveerde schuur tegenover op de hoeken en die het zicht op het kruispunt verhinderen.  Zelfs de laatste kilometers brachten ons nog via allerlei kleine paadjes achter en tussen de huizen weer naar af.  Door hier en daar van het parcours te gaan of terug te keren om zaken te bekijken, had ik een mooie 60 km rond gemaakt.

Nauwelijks stond ik onder de tent en werden we getrakteerd op een regenbui, gelukkig kort van duur.  Drie flesjes icetea en een hot-dog gingen vlot naar binnen.  Bier leek me geen goed alternatief met het vooruitzicht van de autorit naar huis in deze warmte.  Er kwamen nog mensen toe met de koers- en de stadsfiets.  Waarbij één mijn bike nog tegen het asfalt keilde bij het wegnemen van z’n fiets.  Ik heb op een andere manier genoten van deze rit dan vier jaar geleden, omdat ik deze streek met haar eigen charmes nu al wat beter ken na m’n deelname aan de toertochten vanuit Opwijk en Asse.  En de voorspelde onweders bleven uit!  De organisatie was tot in de puntjes verzorgd met een duidelijke afpijling van het parcours.

Op de foto's het Buggenhoutbos, het Hof Ten Houte te Peisegem, een bruggetje in het bos en de watermolen van Ichelgem.

Dit verslag is ook te lezen op mountainbike.be en op mtb-you!

22-08-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht van de Ter Dolen Fietshappening (30-40 km) te Helchteren.

Het was druk op de E313 en ter hoogte van de parking langs de E314, op 3 km voor de afrit Helchteren, was een aanrijding gebeurd met file tot gevolg.  Daarom was ik pas om 14.00 u op pad voor de toertocht.  Er waren er toch nog die zich kwamen inschrijven.  Het vertrek was net zoals de vorige keren over de speelplaats van de school, via de Technische Schoolstraat waar ik geparkeerd stond en dan via een paadje langs een stuk bos en door een weide die bij m’n eerste deelname indertijd ook als parking fungeerde, waardoor de bikers en de auto’s toen met elkaar in conflict kwamen!

Ik kwam maar zeer moeilijk op dreef en ging maar tergend traag vooruit.  Dat had dan wel als voordeel dat ik eens zo lang kon genieten van de quasi ononderbroken reeks singletracks die ons voor de wielen werden geworpen.  Leuke smalle paadjes door eindeloze bossen.  De eerste 13 km van de tocht, tot aan de splitsing, bestond eigenlijk uit niets anders dan singletracks en hier en daar een bospaadje om weer naar de volgende track te rijden.  Twee keren moesten we een smal brugje over, bestaande uit telkens twee planken.  Tijdens het eerste gedeelte van de tocht zijn me zo’n 35 bikers voorbijgestoken, waarvan één grote groep die geregeld halt hield om te wachten op achterblijvers of te overleggen aan de splitsing.

Van kilometer 13 tot 17 kregen we op de lange toer mooie heidepaadjes voorgeschoteld nadat we een veerooster waren gekruist en een golfterrein, waarvan het gras er mooi fris en groen uitzag, waren voorbijgereden.  De heide stond in bloei en kleurde de omgeving paars.  Ik bemerkte ook pijltjes van een vaste route die daar passeert.  Het uitgestippelde parcours leidde ons over diverse zanderige paadjes die goed te berijden waren.  Mijn ego werd gestreeld toen ik over een top met los zand bleek te geraken waar ik een biker die voor me reed in het mulle zand had zien neerploffen.  Bij het verlaten van de heide via een asfaltweg leerde een groot bord me dat we het natuurgebied “Teut en Ten Haagdoorn” hadden doorkruist.  “Het paarse hart van Limburg” stond er nog bij, en dat was beslist niet gelogen.  Men kan De Teut trouwens zien liggen vanaf de snelweg, kort nadat men verkeerswisselaar Lummen is gepasseerd.  Ik kan me niet herinneren dat we bij vorige edities dit gebied op deze wijze voor de wielen kregen.  Toen reden we er over een lange saaie weg gewoon dwars doorheen!

Het parcours bracht ons inderdaad in de richting van de snelweg over een iets technischer track door een donker bos met wat draai- en keerwerk.  Een deel van de grote groep die halt had gehouden aan de splitsing stak me hier weer voorbij.  Even later moesten we naast de snelweg naar boven en onder een brug door rijden die zich op die plek vlak boven onze hoofden bevond.  Tracks door de bossen brachten ons in de richting van Hengelhoef.  Er stak me een biker voorbij en ik slaagde er in om in diens zog te blijven rijden.  We doken een bospad in en het lage struikgewas langs de kanten bewees dat dit pad niet zo vaak bereden wordt.  Er kwamen trouwens nog paadjes in de toer voor die aan hun toestand te zien toch niet zo frequent bereden worden.  Mijn ego werd een tweede keer gestreeld toen de biker die me daarnet had ingehaald forfait diende te geven op een korte zanderige klim met enkele wortels, terwijl ik met een extra krachtinspanning er toch in slaagde deze wortel te bedwingen en de top te bereiken!  Dat gaf een boost aan m’n zelfvertrouwen!  In een bos met een rechthoekig padenpatroon moesten we aan een omheining rond één of ander bedrijf naar rechts, maar haalde de man me weer in omdat ik twijfelde aan de richting die ik uit moest.  Er hing een pijltje aan de omheining, maar net als elders viel het zo moeilijk op in het bos!  Er stak ons nog een derde biker voorbij.  Veel meer dan vijf deelnemers heb ik na de splitsing niet meer gezien, de grotere groep niet meegeteld.  Toen ik voor me een mooie vijver zag liggen heb ik de biker laten gaan en ben ik even gestopt om tot aan het water te rijden.  Vorig jaar zaten hier een aantal mensen te vissen.

Het pad voerde ons verder door bossen en omstreeks 25 km over een soort wal of dijk die tussen de vijver en een gracht liep in de richting van het strand van Hengelhoef.  Daarna weer het bos in om weer over een aarden wal te moeten rijden terwijl er links een holle weg of droge gracht in de diepte gaapte.  Even verder stond een gevarenbordje.  Links lagen de resten van wat eens een brug over de holle weg was geweest, terwijl wij naar rechts een tunneltje door gestuurd werden.  Om uiteindelijk via een korte lus aan de andere kant van de holle weg uit te komen alwaar we een bruggetje met steile aan- en afloop dienden over te rijden.  Het zag er naar uit dat hier vroeger een treintje gereden heeft over een spoor in de holle weg.  De omgeving was er woest en prachtig.  Het pad vervolgde nu aan de andere kant van de “kloof”.  Zoals elders lagen ook hier een paar stammen over het pad, maar een bunnyhop is aan een stram konijn als den deze niet meer besteed zonder het risico op ongelukken!  Mijn bunnyhops lijken eerder op de gang van een konijn met krukken!

Het pad raakte nog eens aan het strand van Hengelhoef om dan weer het bos in te duiken over een singletrack die maar weinig wordt gebruikt, te zien aan het kreupelhout dat er ligt en het feit dat de track zich zelfs maar moeilijk onderscheidt van de rest van de omgeving.  Je zag wel dat er nu bikers waren over gereden.  Volgde nog een stuk zigzaggend over een pad in een vlakte die kaalgekapt was ter wille van de er aanwezige hoogspanningsmasten.  Weer de bossen in om uiteindelijk te arriveren op een brede bosweg tegenover een soort hoeve.  Daar naar rechts om via een kasteelhoeve die luistert naar de naam “Kasteel Engelhof” weer de bossen in te duiken.  Daar raakte ik het spoor bijster!  De laatste pijl die ik zag wees rechtdoor, maar ik kwam uit in de tuinen van enkele huisjes van Hengelhoef.  Op mijn stappen teruggekeerd, maar geen pijlen te zien!  Tot ik ineens op de grond een pijl zag die vastgemaakt was aan een dode tak en schuin naar links wees.  De tak was waarschijnlijk verplaatst geweest waardoor die pijl niet opviel.  Ik heb hem zelf dan maar gedraaid en wat meer in het zicht gelegd.  Verderop wezen pijlen inderdaad richting een singletrack naar boven.  Ook deze track viel niet op in de omgeving, maar dat maakte hem des te mooier.  Ik reed nu weer de huisjes voorbij die nu rechts van me in de diepte stonden.

Uiteindelijk bereikte ik na 32 km de bevoorrading die toch vrij laat kwam op een toer van 45 km die er uiteindelijk 42 bleken te zijn!  Twee van de drie mannen ter plaatse waren al aan het opruimen.  Er was sportdrank en er lagen appelsienen om te eten.  Bij het vertrek had je een suikerwafel meegekregen.  Ik zal er één van de laatsten geweest zijn, alhoewel men er wist te vertellen dat er nog een oudere persoon vertrokken was om drie uur.  De man die naast de appelsienen zat vroeg me wat ik van de toer vond.  Zeer mooi, ik kon me van vorige edities niet meer herinneren dat het zo’n mooi parcours was met zoveel singeltracks en bossen.  Maar de bepijling was ondermaats.  De pijltjes vielen niet op, er zat geen logica in, soms zag je pas op een kruising zelf het pijltje hangen, soms hing het meters voor de afslag, dan weer vlak er bij.  Vaak was er geen bevestigingspijltje na de afslag.  Soms moest je aan splitsingen verderop kijken in elk pad om dan daar een pijltje te kunnen zien hangen en te weten welke kant je uit moest!  Ik ben maar een trage rijder, maar ik kan me best voorstellen dat dit voor snellere jongens veel ergernis heeft veroorzaakt.  De man ter plekke wist me te zeggen dat ik niet de enige was die opmerkingen maakte over de afpijling.  Vermoedelijk gebeurd door mannen die de omgeving op hun duimpje kennen, maar dan toch niet gewend zijn van zelf veel toertochten elders te rijden.

Ik meen me van vroegere edities te herinneren dat men deze bevoorrading eigenlijk twee keren passeert als men de lange toer volgt, maar dat ze de eerste keer een beetje op afstand van de route ligt waardoor ze niet opvalt als er geen bikers samengetroept staan.  Voor de grote toer is er dan een extra lus die weer uitkomt op dezelfde bevoorrading.  Want de kerel aan de appelsienen vroeg me trouwens of ik er pas de eerste keer passeerde!  Soit, we doken weer naar rechts de bossen in om tussen de bomen door een oud lemen huisje met kleine ramen en groengeschilderde luiken te ontwaren dat aan een vijver ligt.  Er stonden nadars rond het huisje met de melding dat het “verboden toegang” was.  We moesten kort langsheen een drukkere baan om voorbij een ingang van Hengelhoef en een oprit naar de snelweg te rijden, en even verder rechts weer over een track naar beneden het bos in te duiken.  Rechts lag de grote vijver van Hengelhoef.  Volgde nog een kort technisch stukje met draai- en keerwerk tussen boompjes en over bultjes terwijl men in de verte het geroep hoorde van de kinderen die zich aan het strand amuseerden.  De laatste tien kilometers bestonden weer uit een speeltuin van singletracks.  Aan de Kruisvenstraat, met huizen die een gouden medaille verdienen voor het meest smetteloze grasperk, moesten we schuin een drukke weg oversteken om dan weer het bos in te rijden over een afwisseling van bospaden en singeltracks.

De aanduiding van de laatste kilometer was een teleurstelling omdat het tellertje toen 41 km afklokte en ik nog wel gerust had kunnen doorgaan!  Maar omdat ik zeer traag had gereden was de tijd intussen toch al goed verstreken!  Mijn fiets was niet zo vuil, alhoewel we hier en daar toch enkele natte stroken hadden moeten trotseren, zodat ik toch van de tuinslangen aan de bikewash gebruik gemaakt heb om de bosgrond van m’n fiets te spuiten.  Een Ter Dolen Triple en een boterham met kaas sloten voor mij deze dag op de gepaste wijze af.  Echt zonde was dat één van de meisjes die er aan het helpen waren een glas met dit gouden vocht uitkieperde over de rok van haar moeder.  De dames die jetons verkochten verdwenen, de tenten werden zo langzamerhand gesloten en de deelnemers voor de Italiaanse avond gingen de zaal binnen.  Nog een groet aan de eenzame man die nog steeds parkeerplekken aanwees om dan de 90 autokilometers naar huis weer aan te vatten over een snelweg met weinig verkeer en met de zon in de ogen!  Een prachtig parcours in de bossen, een echte speeltuin voor de singletrack-liefhebber, maar de afpijling kan stukken beter!

Dit verslag is ook te lezen op mountainbike.be en op mtb-you!

Een mooi filmpje van de Ter Dolen Fietshappening Helchteren 2011 door Rony Rabijns van MTB De Dabbers uit Neerpelt, ook te zien op www.dabbers.be en op de site van fietspromo!

21-08-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

17-08-2011 om 12:28 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-35-45 km) van MTB Palmzondag te Herk-de-Stad op maandag 15-08-2011.

Ondanks de zondag toch zwaar afgezien te hebben tijdens de Oeterdalmarathon in barslechte weersomstandigheden en nog veel schoonmaakwerk en was gehad te hebben, de maandag toch weer vroeg uit de veren om de tocht in Herk-de-Stad te komen rijden.  Ik had deze vroeger al een keer of twee gereden en deze rit was me telkens zeer goed bevallen.  Ik zou er spijt van gehad hebben hem deze keer zonder deelname te hebben laten voorbijgaan.  Toch weer een lange autorit zoals daags voordien.

Ingeschreven en even over 10.00 u van start gegaan.  Na 3 km verharde wegen om het dorp uit te komen via de grote baan langs dewelke ik daarnet in Schulen was gearriveerd, doken we het Lummens Broek in over een kiezelpad dat langs een schilderachtige oude hoeve passeerde.  Volgden een aantal verharde paden, afgewisseld met korte strookjes off-road om na 7 km dan het bos in te duiken over de eerste echte singletrack die we voor de wielen geworpen kregen.  Ik werd voorbijgereden door een biker die er een stevige vaart in hield en wiens gespierde gladde kuiten deden vermoeden dat hij een geoefend rijder was.  Kon ik toch ook maar zo’n tempo halen!  Even later stond de kerel langs de kant en riep me wat toe tijdens het passeren.  Ik kon zijn taaltje niet zo goed verstaan, maar ik vermoed dat hij wilde zeggen dat wat komen ging er moeilijk bij lag!  Dat was niet overdreven, want dra dook ik een holle weg in waarvan ik me afvroeg wie daar fietsend doorheen gekomen is.  De bodem was verzadigd van het nat en vormde één grote zachte slijkerige brij!  Toch maar even te voet er doorheen geploeterd teneinde mijn krachten niet al direct van bij aanvang te verspelen!  Daarna werd de ondergrond weer beter, ook al lag alles er na de regen van gisterenochtend nog vettig bij.  Omdat mijn remmen het in de eerste twintig kilometer van de rit in Opoeteren reeds begeven hadden en ik bovendien nog problemen had met de versnellingen achteraan, had ik voor vandaag mijn oude ros nog eens van stal gehaald.  Eigenlijk zijn alleen het stuur en de wielen nog origineel.  De rest is onlangs nog allemaal vervangen, zelfs het frame.  Maar als je intussen het comfort van een fully gewend bent, dan valt zo’n hardstaart toch dik tegen als je door een hobbelig weidepaadje fietst en het zadel in je kont geramd krijgt!  Het was toch ettelijke kilometers wennen aan mijn oude vriend!  Na 9 km reden we door Lummen.

Vettigheid maakte weer plaats voor een degelijke ondergrond en na een eerste stevige klim toonde een bord aan dat we de top van de Willekensberg bereikt hadden.  Met Opoeteren nog in de beentjes was ik blij dat ik bovengeraakt was!  Even de baan over om aan de Kapel van Onze-Lieve-Vrouw-van-de-Beukenboom weer het bos in te duiken!  Men zou gaan vermoeden dat zelfs de Moeder Gods de vrienden van Natuurpunt een warm hart toedroeg!  En ook de bikers, want vanaf kilometer 7 tot en met kilometer 13 werden we vergast op een aaneenschakeling van leuke singletracks door donkere bossen.  Het aanzwellend geluid van voertuigen bewees dat we in de buurt van de snelweg reden.  Na een veldweg bereikten we na 14 km de Duizendjarige Eik die in het middelpunt staat van een cirkelvormige houten afsluiting.  Even gestopt om deze oude reus eens goed te bekijken.  Ik was er niet de enige, want de boom genoot ook de belangstelling van wandelaars wiens pad we nog zouden kruisen.  Oranje pijltjes toonden dat op een deel van “ons” traject ook een wandeltocht was uitgestippeld.  Tot aan de eerste bevoorrading op 21 km werden we vergast op vele kleine singletracks, afgewisseld door andere wegen en paadjes.  Twee stoere potige bikers stoven me voorbij en deze gasten lieten zich blijkbaar niet verschalken door een plots klimmetje dat zich achter een bocht aandiende en ondergetekende wel te grazen had!

Die bevoorrading werd bevolkt door vriendelijke mensen.  Er lagen peperkoek, cake en koeken en er was sportdrank om de dorst te lessen.  De potige bikers stonden er ook en ik vermoed dat één ervan aan het zeggen was dat deze toer niet de belangstelling geniet die hij verdient.  Toen ik een stuk peperkoek achter de kiezen stak arriveerden twee mij bekende personen die ik al een tijdje niet meer te zien had gekregen.  Dus een leuk weerzien met Nidecker en Nideckerin!  Laatstgenoemde kunnen overtuigen om toch te kiezen voor de langste afstand!  Want volgens de blonde schone aan de bevoorrading zouden we een mooi stukje voor de wielen krijgen.  Inderdaad konden we genieten van vele plezante tracks door de bossen.  Bij een stevige klim en na enkele bultjes, was Nidecker ineens een stuk voorop en zag ik hem in de verte rijden terwijl de pijlen naar rechts wezen!  Toch niet verkeerd gereden zeker?  Op de volgende bochtige tracks speelde ik ook Nideckerin kwijt!  Zou zij op zoek gegaan zijn naar haar verdwenen beer?  Met de gedachte dat ze nog achterop waren even halt gehouden op een met prachtige bloemen begroeide open plek in het bos.  Een man en een vrouw die ik aan de bevoorrading had zien toekomen aangesproken met de vraag of ze mijn metgezellen niet gezien hadden!  Neen!  Toch maar verder gereden om vast te stellen dat zij al voorop waren en op mij stonden te wachten!

Rond kilometer 30 reden we door een dorpscentrum van vermoedelijk een Lummense wijk met mooie huizen, om dan lekker naar beneden te kunnen razen over een semi holle weg die zich tussen de tuinen van huizen naar beneden stortte.  Tot groot ongenoegen van de honden die deze tuinen bevolkten en dat lieten merken door luidkeels geblaf alsof ze ons ter plekke met fietspak en al zouden verslinden!  In het zog van het duo dat ik in het bloemenveld had ontmoet verder gereden.  Toen deze mensen halt hielden bij een aantal ezels in een weide, riep Nidecker dat ze zijn broer met rust moesten laten!  Zelfkennis is het begin van de wijsheid!  Met z’n vijven, ik als laatste,  doken we een mooie bochtige track door de bossen in.  Aan de eerste grote bult goed aangezet, om dan bovenop te moeten stoppen achter de twee bloemenveldbikers.  Nideckerin krabbelde namelijk recht.  Zij was net voor hen gevallen en had daarbij een boomstammetje op luttele centimeters gemist!  Een zwart en zanderig smoeleke en idem dito fietspak, waren buiten enkele schaafwondjes aan kin en lip, het enige gevolg van deze buiteling.  Vermits alle tanden nog in de eetkamer stonden, kon de rit in gemoede, doch met iets minder zekerheid vanwege de gevallene, worden voortgezet!

Toen het tellertje rond de 40 km aantikte, passeerden we het mooi gelegen en thans in de zon badende Schulensmeer!  Bootjes spelevaarden er op het water en surfers hoopten er tevergeefs op een weinig wind.  We vervolgden onze weg over een kiezelpad naast het meer en langs vissers die zich daar hadden neergezet.  Grote plassen dienden te worden ontweken!  Via een pad door gras, onder een warme zon, tussen een dijk langs het meer en een waterloop, ik vermoed de Demer, keerden we terug naar de startplaats.  Daar zaten mij nog bekende fietsliefhebbers, meer bepaald Carlito en zijn kompanen van de Bierbikers.  Wat is de wereld klein!  Nideckerin deed bij het genieten van een frisdrank nog eens uitvoerig het verhaal over haar te intieme kennismaking met de lokale bosgrond.  Want ondanks de ook ietwat geschonden lip bleek ze toch enkel letterlijk op het mondje gevallen te zijn!  Wat bij ons de idee opwekte dat zij, en wij, misschien ook gebaat zouden zijn bij een soort helm voor op de mond!  Een soort muilkorfje voor bikers! Dat kleinood zou meteen twee doelen heiligen.  Het zou lippen en tanden beschermen bij een val en ten tweede ook de stilte alle eer aandoen!  Alvorens afscheid te nemen deden we ook het hamburgerkraam eer aan.  Als laatsten, want wij verorberden er de drie nog resterende broodjes, zodat deze mens zijn winkeltje kon sluiten.  Zijn kraampje stond er al toen ik vertrok.

Mooie tocht, eindelijk nog eens mooi weer, zorgvuldig afgepijld en gebruik gemaakt van kalklijnen om het ons gemakkelijk te maken en een zeer afwisselend aanbod van paadjes en tracks.  Vriendelijke mensen aan start, pauze en aankomst.  En plezant gezelschap onderweg!  Van de bikewash en douches geen gebruik gemaakt.

Dit verslag is ook te lezen op mountainbike.be en op mtb-you!

17-08-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Oeterdalmarathon (25-40-75-100-115 km)  van WTC Blijf Jong en WTC De Wringers te Opoeteren op 14-08-2011.

Toen ik op deze zondagochtend bij het krieken van de dag opstond en naar buiten keek, verdwenen door de neergutsende regen als bij donderslag alle illusies en hoop op een mooie zomerdag en veelbelovende rit met de bike als sneeuw voor de zon!  Toen ik met kleine oogjes mijn ontbijt verorberde kletterde de regen hoe langer hoe harder op het dak van de veranda.  Omdat ik de toer met Vos in de bossen zou meerijden, met de moed der wanhoop vertrokken voor een autorit van 110 km nadat ik op de radio vernomen had dat er door het hondenweer op diverse plaatsen al ongevallen gebeurd waren.  Vloekend door het feit dat ik de computer nog had aangezet om het forum te raadplegen, uiteindelijk was vergeten te kijken en het ding had laten op staan!  Wegenwerken in Wommelgem en in Ham met de elektronische dreiging dat er verhoogde snelheidscontroles waren!  Het feit dat ik een parkeerplek kreeg toegewezen zo dicht bij de start, bewees dat er nog niet veel deelnemers waren opgedaagd.  De inspanningen van de inrichtende clubs verzopen letterlijk en figuurlijk in de voorspelde twintig liter water per vierkante meter!  Bovendien nog een kwartier te laat aan de start!  De Vos had reeds het hazenpad gekozen!  Ik kwam niet toe met de op voorhand voorziene tien euro in mijn achterzakje omwille van de vijf euro waarborg voor het nummerbordje!  Rugzakje dus weer helemaal open moeten doen!  In de gietende regen mijn stuurbordje bevestigd!  Gekkenwerk om nu te gaan fietsen!

Vijfhonderd meter na de start zag ik er al uit alsof ik door de inhoud van een beerton besproeid was geworden geweest!  Mijn eurocent viel!  Dat noodnummer op de achterkant van het stuurbordje even op een papiertje genoteerd!  Want door het water begon de inkt van dat etiketje al uit te lopen!  En misschien zou het vandaag wel eens van pas kunnen komen!  De bossen die er hier bij mooi weer zo mooi bij liggen boden een troosteloze indruk in een verzopen landschap.  De illusie op het rijden van de 100 km werd al snel afgezwakt tot de hoop de 75 km rond te maken!  Het zouden 75 km worden doorheen een waar slijkparadijs, van de eerste tot de laatste centimeter!  Al goed dat de Fat Albert en de Nobby Nick bij eerdere tochten mijn vertrouwen hebben kunnen winnen om het slijk zonder glijpartijen te kunnen trotseren.  Het eerste klimmetje herkende ik van bij vorige edities en noopte mij net zoals toen tot afstappen.  Idem dito voor de twee bikers die volgden en mij moed inspraken door te zeggen dat het verder tijdens de rit nog veel meer klimmen geblazen zou zijn!  Deze opkikker kon ik nu echt gebruiken!  Verderop voelde ik de hete adem van twee bikers in m’n nek, net op het moment dat ik een enorme plas naderde!  Om niet voor watje versleten te worden, er regelrecht doorheen gereden, gevolgd door de twee bikers die op dit nat leken te kicken!  Maar de plas was dieper dan verwacht!  Tot aan onze knieën stonden we in het water!  Om een volgende passant te horen zeggen en tonen dat er naast de plas een paadje was!  En waterdichte sokken hebben nog slechts weinig nut als men zo diep in het water staat!  Verder op m’n pad kwam er iemand naast me rijden.  Het bleek Sofeurken te zijn.  Deze mens zal zich zijn kennismaking met deze streek en ondergetekende in het verre Limburg wel in betere omstandigheden voorgesteld hebben.  Omdat mijn tempo lager ligt dan dat van de gemiddelde biker zit samen rijden er voor mij zelden in.  Maar ik zou hem later nog ontmoeten aan de bikewash en aan z’n auto.

We kwamen de bossen uit in een straat die ik herkende van toen ik met een Limburgse clubgenoot hier eens een nachtrit gereden heb.  Zijn huwelijk met een vrouw uit onze contreien is de reden dat hij Papegaai is geworden.  Het was de Hoevestraat in Dilsen-Stokkem en ik zal ze nooit nog vergeten omdat ik tijdens die nachtrit niet gezien had dat er in de straat verkeersremmers geplaatst zijn in de vorm van halve cirkels waarover ik toen bijna met mijn klikken en klakken gevlogen ben!  Na nog enkele straten in Dilsen-Stokkem arriveerden we aan een diepe groeve.  De poorten van de hel gingen open, want we werden door een extreem vettig pad gestuurd waarvan de bodem omgewoeld was geworden geweest door machines en bulldozers!  Vermengd met zoveel regenwater was daar voor mij geen doorkomen aan!  Mijn tellertje toonde amper 20 km en de moed zonk samen met de modder in mijn schoenen!  De fietsbanden vol slijk, de remmen die al weggesleten waren en alsof dit nog niet genoeg was weigerden de versnellingen achteraan alle dienst!  Een aanslag op het materiaal was een feit!  Als een gek moest ik op een kleine versnelling verder!  De eerste bevoorrading diende zich aan na 23 km aan het stationnetje van As.  Twee mannen van aan de bevoorrading hebben me geholpen om de versnellingen op een aanvaardbare stand te zetten zodat ik toch op een deftige wijze mijn rit kon vervolgen.  Een van m’n redders in nood zou ik later nog treffen aan de toog bij aankomst.

Van rubber-12 verwonderde het mij dat hij via een berichtje liet weten dat hij vertrokken was voor de 75 km om 10.00 u met als aanvulling “goed zot”.  Want bij regen zou hij niet gekomen zijn!  Zijn boodschap beantwoord met “me too”, maar dat had enkel betrekking op “goed zot” en niet op het tijdstip van vertrek!  En hij maar trappen om me in te halen.  Het slechte weer zal zijn achtervolging ook wel vertraagd hebben!  Verzopen paadjes maakten kennis met m’n banden, verstand op nul, de blik op oneindig.  Nog een geluk dat het nat enkel van onder kwam!  Het had intussen toch opgehouden met fel regenen.  De keuze “met of zonder terrils” was deze keer voor mij snel gemaakt!  Wat kan een pannenkoek daar boven nu gaan doen, laat staan in deze omstandigheden.  Na een houten trap diende zich na een 40 km de tweede stop aan.  Daar had iemand naar me gevraagd, ik dacht rubber-12 die me eventueel via de terrils zou hebben ingehaald, maar ik vermoed dat het Vos in de bossen geweest is.  En de rubber overal maar vragen of die met zijne Papegaai al gepasseerd was, zich afvragend of ik soms dope geslikt had omdat hij er maar niet in slaagde me in te halen!  Aan de tweede stop onder een hutje met een eigen weerstation (als de steen nat is, regent het, ziet hij wit, dan sneeuwt het, zwiept hij heen en weer dan is er wind, …) waren de mannen blij dat zo stilaan de laatsten zich aandienden.  Verderop stonden twee mannen van de clubs al klaar om de pijlen weer weg te halen.  Ze wisten me te zeggen dat ik nog niet de laatste was!  De biker met stuurnummer 76 had die eer en dat was de rubber bleek nadien.

Na 50 kilometer wist hij me dan toch in te halen, fulminerend over het feit dat ik hem in de waan gelaten had op quasi hetzelfde ogenblik te zijn vertrokken, terwijl ik drie kwartier voorsprong had genomen!  Hij zag er even verzopen uit als ik, waardoor hem de zin verging om ook de Vos nog te vloeren.  Wij deden als hekkensluiters de derde bevoorrading aan en daar ontspon zich een geanimeerd gesprek over zaken die niet voor publicatie in aanmerking komen!  Met dank aan de mensen die zo lang op ons gewacht hebben met hun lekkernijen.  Want aan de bevoorradingen was een overdadige keuze aan koeken en bananen.  Het laatste derde van de tocht afgemaald.  Zelden heb ik zo de kilometers afgeteld, zo uitgekeken naar de aankomst!  Een pittige helling gaf me de doodsteek waardoor de rubber een aanzienlijke voorsprong kreeg en ik hem enkel nog op langere rechte stukken in de verte door het bos zag klieven.  Als apotheose kregen we nog een lastig paadje naast diepe voren die vol water stonden!  De aanblik van het voetbalveld was een verlossing, maar tegelijk ook een overwinning, omdat ik het al na twintig kilometer eigenlijk niet meer zag zitten en toch doorgebeten heb in plaats van aan de eerste de beste die ik ontmoette de snelste weg naar af te vragen!  Ik ben trouwens een aantal keren wandelaars tegengekomen die het natte weer evenmin schuwden!

De lekker warme douche deed de modder verdwijnen en vergeten.  Aan de toog ontstond al snel een geanimeerd gesprek tussen Rubber, de Vos en twee Wringers, overgoten met een blonde of bruine, waardoor wij weer als allerlaatsten bijna letterlijk met de bezem buitengeveegd werden!  Zelf was ik te moe om nog veel te zeggen!  Zelfs buiten gingen de discussies nog verder!  De voorzitter van de Wringers herinnerde me zich nog van vorig jaar, omdat hij me toen tijdens een stortbui de snelste weg naar af gewezen had.  Ik ben toen nog ergens gaan aanbellen om te vragen waar de Dornerstationstraat ergens was nadat ik er 107 km op had zitten, mijn op twee na langst gereden afstand.  Thuis nog wat werk gehad om fiets en spullen proper te krijgen.  En omdat rubber me aangeboden heeft om de mankementen aan remmen en versnellingen onder handen te nemen, is dat ook weer een zorg minder!  Of in nood leert men zijn vrienden kennen!  Jammer voor de clubs die met een 70 marathonrijders en een 105 toertochtrijders het aantal deelnemers terug zagen lopen tot één derde van het verwachte aantal.  De tijd, moeite en centen die er in gestoken zijn blijven immers hetzelfde!  Maar aan ons heeft het dus niet gelegen!

Dit verslag is ook te lezen op mountainbike.be en op mtb-you!

17-08-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Flyer Nightride Mellowbikers 14 oktober 2011

11-08-2011 om 17:07 geschreven door StrammerMax