Toertocht (35-55 km) van De Lebbeekse Fietshappening van Handbalclub Elita te Lebbeke op 21-08-2011.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Op zondag 21 augustus 2011 afgezakt naar de Lebbeekse Fietshappening.  Toen ik hier vier jaren geleden ben komen rijden in de tijd dat ik pas aan toertochten begon deel te nemen, ben ik hier tijdens de laatste kilometers aangereden geweest door een wagen.  Buiten wat schaafwonden en gescheurde fietskleding ben ik er toen wel mijn bike bij ingeschoten, want het kader was door de botsing uit de haak geraakt.  Hier eindigde het leven van m’n eerste fietske.  De kosten zijn vergoed geweest door de verzekering van de autobestuurder die mij geen voorrang van rechts verleend had.  Hij woonde daar trouwens op het kruispunt!  Vier jaar en vier bikes later had ik zin om hier nog eens terug te starten, ook al was er dit weekend enorm veel keuze aan tochten!  Maar omdat ik de vorige jaren deze tocht had gelaten voor wat hij was ten voordele van anderen, kwam hij nu nog eens op de eerste plaats.

Omdat ik me nog van toen herinnerde dat het vertrek gelegen was in een straat met weinig parkeermogelijkheden, de eerste de beste parking die ik tegenkwam opgedraaid.  Dat was in de Poststraat op 600 m van de start.  Het was niet nodig geweest, want er was bitter weinig beweging aan de sporthal.  Me ingeschreven en om 09.50 u vertrokken.  De eerste 6 km brachten boerenwegeltjes door weiden, servitudenpaadjes en redelijk wat verharde wegen en asfalt ons richting Opstal en Buggenhout.  Als de rest van de tocht er ook zo zou uitzien, dan zou ik vandaag niet zo erg vermoeid toekomen, ging er door mijn hoofd, maar dik 60 km later zou ik wel anders piepen!  Dra reed ik in het spoor van de twee mannen die zich even voor mij hadden ingeschreven.  Ze reden traag, het zullen gelegenheidsbikers geweest zijn, alhoewel ze beiden toch over een mountainbike en fietskleding beschikten, uitgezonderd een helm!  Er kwam ook iemand achter me rijden.  Het is uitzonderlijk dat ik gevolgd wordt zonder voorbij te worden gestoken!  Omdat ik het niet prettig vind dat er iemand in m’n wiel hangt, even gedemarreerd en de twee mannen voorbijgegaan.  Maar de biker bleef zijn haas volgen!

Op 7,50 km doken we het mooie en donkere Buggenhoutbos in en reden over de brede kiezelpaden in het gezelschap van de vele joggers die er hun rondjes liepen!  Zo veel lopers op zo’n beperkte oppervlakte krijg je zelden te zien!  We reden zo’n dikke twee kilometer tussen de statige bomen.  Wanneer we het bos uitkwamen zag ik niet direct pijltjes staan tot ik aan de overkant van de weg bordjes zag hangen die de splitsing aangaven tussen de 35 km en de 55 km.  De man die me was blijven volgen koos voor de korte route.  Toen ik even halt hield om aan een jogger te vragen welke de naam was van dit bos, sloegen ook de twee andere bikers af voor de korte toer.  Even gewacht en aan het darmpje van m’n drinkzak gelurkt.  Er koos nog een koppel bikers voor de korte route.  En van dan af begon voor mij een eenzame tocht, want het zou tot aan de bevoorrading duren eer ik nog deelnemers te zien kreeg!  Ik dook weer het Buggenhoutbos in aan de andere zijde van een straat om er na gelijkaardige grindpaadjes op km 13 uit te komen in een meer open vlakte, omringd door groen en bomen.

Ik werd de Kasteelstraat van Buggenhout in gestuurd.  Aan het begin ervan staat een schilderachtig gelegen hoeve.  Rechts van mij reed een man rondjes met zijn paardenracewagentje.  De kasseitjes gingen over in kiezel en onverhard.  Een fazant vluchtte er van het pad het veld in.  Dan ging het rechtsaf en was het even klimmen over een mooie veldweg vol steenbrokken.  Door de lichte helling kon je het pad mooi voor je zien liggen baden in de zon.  Hier kwam de eerste echte inspanning die zich liet voelen in de beentjes.  Eens boven, een kort stukje over een asfaltbaantje waar veel mannen op de racefiets passeerden en waarbij m’n aandacht getrokken werd door een merkwaardige plompe toren.  Het parcours even verlaten en er naartoe.  Want ik ben nooit benieuwd, maar wil wel alles weten!  Achter de toren stond een aanbouw van zeer recente datum.  Aan een volgend kruispunt gaf een plakkaat mij de gezochte uitleg!  Het betrof de woontoren of donjon van het Hof ten Houte in Ten Houte, de oudste woonkern van Peisegem.  De vervallen boerderij die er ooit achter was gebouwd werd door de eigenaar afgebroken en vervangen door een nieuwbouw.  De toren zelf werd gerenoveerd.  Toch een merkwaardige combinatie!  De mannen van de MTB-club Straf in Bergaf uit Opwijk hebben het in hun forum soms over Peisegem!  Zou ik hun heimat nabij zijn?

Inderdaad, na de doortocht van de veldweg kwam ik terecht in Opwijkse straten om via een volgende smalle veldweg, geprangd tussen twee prikkeldraden, richting Leireken gestuurd te worden.  Ik heb het toch niet zo begrepen op die paadjes tussen prikkeldraden!  En er zouden er nog een paar komen, zelfs eentje tussen een rij wilgen en prikkeldraad waar je bijna geen plaats meer had om te rijden!  Eén schuivertje en je kon Johnny Hoogerland achterna!  Eens de kern Leireken bereikt, werden we een veldweg naast de spoorweg op gestuurd.  Gevolgd door een korte, maar plezante een uiterst smalle track tussen kleine geknotte wilgen waar je hun wortels en andere hobbels diende te trotseren.  Daarna ging het door een uiterst smal en laag tunneltje onder de spoorweg richting natuurgebied Broevink.

Toen ik me even aan de kant had gezet voor een minuut rust en ter consumptie van een slok uit m’n lurkzak, kwamen me vier bikers voorbij gereden.  Aangepikt tot aan de bevoorrading na 21 km op het grondgebied van Merchtem.  Aan het gezicht van de laatste van de vier was te merken dat de inspanningen niet in z’n fietskleren gekropen waren toen hij afstapte aan de pauze.  Het kan ook zijn dat de mens last begon te krijgen van de opkomende warmte die me later ook parten zou spelen.  Hij vroeg me of ik was wie ik ben!  Ik vroeg hem of hij ook op het forum actief was.  Buiten lezen niet, maar één van z’n makkers was VaMalder.  Aan de bevoorrading kon je u te goed doen aan bananen, allerlei granenkoeken, water en gekleurde drankjes.  Er stonden ook drie mannen met pakken van Blackberry-Mobistar, maar het waren niet m’n streekgenoten.

Iets vroeger vertrokken in de hoop onderweg nog voorbijgestoken te worden door het sympathieke VaMalder-viertal, maar buiten één ervan heb ik hen niet meer te zien gekregen.  Vermoedelijk kozen zij voor de kortere route.  Jammer, anders was ik niet vertrokken zonder nog wat gezegd te hebben.  Intussen was ook mijn eurocent gevallen dat VaMalder de biker is met de van kleur veranderende avatar in de vorm van een soort doolhof.  Mijn fotografisch geheugen liet me niet in de steek.  Even voorbij de splitsing tussen de twee afstanden stak het trio Blackberrybikers me voorbij.  Volgde weer een paadje tussen twee prikkeldraden en een tweede kleine tunneltje onder de spoorweg om in een smalle track tussen de weiden te belanden.  Daar ben ik even aan de kant gegaan om tegenliggers te laten passeren, een fietsend echtpaar, hun kind door de vader op sleeptouw genomen op een soort derde wiel dat je aan een gewone fiets kan bevestigen.  Via een paadje tussen muren van maïsstengels bereikten we de Waaienberg in Opwijk, een plek mij bekend van de Boerenbike en de gezellige Wayenbergkermis die mij nauw aan het hart liggen.  We reden over een asfaltbaantje het kruispunt met die enkele huizen voorbij, die in het midden van nergens gelegen zijn.  Zo ook de weide waar de Wayenbergtent staat.  In een bocht schrok ik me een hoedje (waarom kan men zich geen pet of helm schrikken?) omdat er plots een auto opdook en ik wat te veel het midden van de weg gekozen had!  Gelukkig had de bestuurder zijn vaart al geminderd omwille van een honderd meter voor mij rijdend trio stadsfietsers.  Zelfs in dit godvergeten gat moet je uitkijken op de weg!

We kregen een aantal veldwegen à la Boerenbike voor de wielen geschoven en ik voelde het in de benen dat het parcours hier veel heuvelachtiger was dan bij aanvang!  We zouden er niet zonder de nodige inspanningen onderuit komen!  Amusante paadjes leidden ons richting Merchtem en Asse, inclusief een plezante en lekker snelle afdaling over een smalle track om daarna de spoorweg te kruisen aan de stopplaats van Mollem.  Even aan de kant voor een minuutje pauze nadat de slagbomen achter m’n rug naar beneden waren gegaan.  Naar rechts ging het dan richting de grens tussen Mollem en Brussegem waar ik bijna de afslag naar links in een servitudenpaadje miste!  De voor deze streek klassieke paadjes door de weiden en servituden tussen velden en tuinen leidden ons door het land van Asse.  Zo omstreeks het middaguur was het intussen ook behoorlijk warm geworden!  Goed dat er een stevige wind stond die voor verkoeling zorgde.  Een eenzame biker met een pak van De Zwette Maanen stak me voorbij.  Ik kon het waarderen dat de man me groette en me niet achteloos voorbij reed.  Ik was blij van nog eens een andere rijder te zien.  Even gestopt omdat ik twee bikers die ik aan de inschrijving gezien had, te voet op hun stappen zag terugkeren en in deze godvergeten wereld zou ik zelf blij zijn indien men zou stoppen wanneer ik in de puree zat of stukken had aan de fiets!  Bleek dat één van de mannen gevallen was en mogelijk wat gebroken had!  Ze hadden al maatregelen genomen voor overbrenging naar het ziekenhuis.  Hopelijk valt het voor de onfortuinlijke kerel nog mee.

Vanaf een asfaltbaantje doken we rechts naar beneden een track in naar de Molen van Ichelgem, gelegen langs de Grote Molenbeek te Sleeuwagen, een gehucht van Mollem.  Even gestopt om het gedruis van de beek aan de watermolen gade te slaan.  Het oorspronkelijke rad zou door een in een storm ontwortelde boom vernield zijn, de brokstukken afgevoerd door de beek.  Ik werd voorbijgereden door één van de vier VaMalder-bikers, degene die het veelkleurige truitje droeg.  Hij hield er een stevige vaart in en verdween al snel uit het zicht tijdens de stevige klimmetjes die we over beton- en grindbaantjes voor de wielen kregen.  Omstreeks km 30 reden we over het grondgebied van Asse over de servitudenpaadjes mij bekend van de Boerenbike en voorbij het kerkhof van ik vermoed Mollem, tegenover een voetbalveld.  Daar waren we daarstraks al gepasseerd, maar dan aan de achterzijde via een track die een bochtje maakt omheen een huis.  Aan het voetbalveld ging het rechtdoor, waardoor ik weer onbekende oorden in dook, vermits de Boerenbike daar niet komt.  Een mix van wegen leidde ons door het land van Asse.

Op de Boegtweg, want de buurtwegen worden hier aangegeven door bordjes met hun namen, kwam ik twee wandelaars tegen.  Boegtweg?  Iedereen gooit zijn bucht na verloop van tijd toch weg!  Behalve mijn pas verhuisde overburen!  Toen hun bedrijfje onlangs over de kop ging heeft een deurwaarder daar acht vrachtwagens niet meer te verkopen materiaal laten afvoeren!  De Boegtweg slingerde zich als een kleiachtig pad tussen de maïsvelden om uit te geven op een asfaltbaan aan een eenzaam gerenoveerd huis waar de barbecue stond te smeulen.  Het tellertje op m’n stuur toonde 38 km.  Op kilometer 39 dokkerde mijn bike naar beneden over een smal paadje vol oude overwoekerde steenbrokken van iemand die de zaak hier ooit verhard heeft met bouwafval, om uit te komen aan een woonwijk met enkele recentere woningen, gegroepeerd rond een oud krocht dat in betere tijden het café “In de kilo” huisvestte.  Een weidepaadje, inclusief voor, waar je banden wel durven uitschieten, leidde ons naar een grote baan die we dienden te kruisen.  Rond km 42 volgde een kort technisch stukje met te overwinnen putten, geulen en wortels, tussen bomen aan de rand van een bos.  Ik ben hier ooit nog al geweest, vermoed ik.  Enkele zachte klimmetjes stelden de intussen vermoeid geworden benen op de proef.  Gerommel in m’n darmen voorspelde niet veel goeds, maar dat ging gelukkig over.  Het zal van de warmte geweest zijn.  Een verraderlijke warmte.  Door de wind had je immers niet het gevoel dat de zon genadeloos op je bolleke scheen!

We arriveerden na 44 km aan het donkere Kravaalbos op de grens met Aalst, alwaar een groot bord de toegang aan fietsers ontzegde.  Meer dan wandelen mocht je er niet doen en de pakkemannen zouden er zelfs op de loer liggen om je te vatten!  We kregen toch de kans om langsheen de rand van het bos te genieten van een track die tussen de bomen door wat behendigheid vroeg, vooral om plassen en wat slijk te kunnen ontwijken.  Om daarna weer de open velden in te duiken op een plek met bijzonder weinig bebouwing.  Een groep wandelaars troepte er op een kruispunt van veldwegen samen.  De veldweg ging over in een straat waarin drie kapelletjes stonden naast enkele mooie grote en goed onderhouden oudere huizen.  Meer bepaald het Houwelgat in Baardegem (Aalst) op 48 km van de start.

De Strammer begon zo stilaan zijn stal te ruiken!  Dus een tandje bij gestoken om de laatste kilometers rond te maken.  Op 50 km overschreden we weer de grens met Lebbeke op een pad dat door de vaste Millenniumroute wordt aangedaan, doch in de andere richting.  Een zeer grote groep fietsers kwam me er tegemoet.  We doorkruisten enkele straten in Wieze.  Enkele kilometers verder smeet ik alle remmen dicht!  Ik herkende de plek waar ik vier jaar geleden was aangereden.  Het is het kruispunt van de Waaitjesstraat, Romestraat, Pollepelstraat en Baardegemsestraat.  Het zag er daar nog allemaal hetzelfde uit, inclusief het oude verlaten huis en de gerenoveerde schuur tegenover op de hoeken en die het zicht op het kruispunt verhinderen.  Zelfs de laatste kilometers brachten ons nog via allerlei kleine paadjes achter en tussen de huizen weer naar af.  Door hier en daar van het parcours te gaan of terug te keren om zaken te bekijken, had ik een mooie 60 km rond gemaakt.

Nauwelijks stond ik onder de tent en werden we getrakteerd op een regenbui, gelukkig kort van duur.  Drie flesjes icetea en een hot-dog gingen vlot naar binnen.  Bier leek me geen goed alternatief met het vooruitzicht van de autorit naar huis in deze warmte.  Er kwamen nog mensen toe met de koers- en de stadsfiets.  Waarbij één mijn bike nog tegen het asfalt keilde bij het wegnemen van z’n fiets.  Ik heb op een andere manier genoten van deze rit dan vier jaar geleden, omdat ik deze streek met haar eigen charmes nu al wat beter ken na m’n deelname aan de toertochten vanuit Opwijk en Asse.  En de voorspelde onweders bleven uit!  De organisatie was tot in de puntjes verzorgd met een duidelijke afpijling van het parcours.

Op de foto's het Buggenhoutbos, het Hof Ten Houte te Peisegem, een bruggetje in het bos en de watermolen van Ichelgem.

Dit verslag is ook te lezen op mountainbike.be en op mtb-you!