Toertocht van MTB Mastentop (18-25-45-70-100) te Kasterlee op 28-08-2011.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Gewoontegetrouw valt m’n keuze eind augustus op de toertocht in Bekkevoort, indertijd vanuit Tielt-Winge, en waar ik ooit eens overkop ben gegaan tijdens een afdaling over een kiezelpaadje.  Mijn handen opengereten door die kleine steentjes en waardoor ik sindsdien altijd handschoenen draag.  Omdat ik enkele weken geleden nog in Bekkevoort gestart was en ik mijn oog had laten vallen op de mooie afstand van 100 km bij MTB Mastentop, als afsluiter van de zomervakantie, is het op deze zondag Kasterlee geworden.  Reeds op de E34 zag ik twee auto’s waarvan de chauffeurs hun geliefde schatjes op de fietsdrager meevoerden, de schijfremmen schitterend in het zonlicht.  Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid trokken deze mannen ook naar daar.  Op de grote baan van Turnhout naar Kasterlee zag ik een vijftal stoere rijders van een club stevig doortrappen op weg naar de start.  Verder nog een duo in identieke pakken gestoken, tot de bandana en fietshelm toe!  Mooi om zien.  Ik ben er zeker van dat God eerst de fiets heeft geschapen en daarna pas de man om hem er op te zetten.  Waarschijnlijk is Adam bij één van z’n eerste ritten ten val gekomen met gebroken ribben als gevolg en heeft God dan uit één dezer voor hem een tweede geneugte geschapen.  De rest van het verhaal is gekend.

Me luid en duidelijk ingeschreven voor de 100 km en fier het rode armbandje om gedaan!  Terugkrabbelen zou vanaf nu enkel een afgang betekenen!  Toen ik een berichtje stuurde naar rubber-12 om mijn vertrek te melden en de jacht voor open te verklaren, hoorde ik zeggen “bespaar u de moeite van een berichtje”!  Hij kwam de sporthal al binnen!  De bike afgehaald aan de bewaking, waar de twee mannen het superdruk hadden, en om 9.10 u op pad voor een lange dag.  Al vanaf honderd meter na de start ging het paradijs open!  Want we doken het bos in over een schijnbaar eindeloze singletrack met bulten op en af.  De eerste vijf kilometer was eigenlijk één lange track die zich door het bos slingerde.  Dra had rubber me ingehaald.  Velen misten een pijltje links aan een straat, in de waan dat ze pas aan de volgende linksaf moesten.  Wie de toer van 25 km reed miste zo wel de splitsing een eind verderop in die straat.  Na elkaar een goede rit gewenst te hebben, stoof de rubber er aan z’n hogere tempo vandoor.  Ik kreeg wel het gezelschap van een rijder die in m’n wiel kwam hangen, maar na een slijkerig stukje met plassen op tien kilometer na de start, bleef hij achter.  Naast één van die diepe plassen bleef links naast bomen nog een uiterst smalle strook vrij die iets hoger lag!  Maar middenin een stuk uitstekende wortel!  Gelukkig ging het niet mis, want daar vallen betekende een modderbad en kliedernat pak!  “Waar sturen ze ons toch door”, was de reactie van een deelnemer!  Maar aan z’n glimlach te zien genoot hij van het spektakel van de dabbende bikers.

Landelijke betonbaantjes en veldwegen wisselden elkaar af.  We doken ook een privédomein in, eenmalig opengesteld voor deze tocht, en kregen daar in open stroken in de bossen enkele lange smalle paadjes in het gras voor de wielen.  Ondanks een koude wind zweette ik me te pletter in m’n regen- en windvestje.  Het bos maakte weer plaats voor veldwegen.  Na vijftien kilometer doken we weer een privépaadje in naast een maïsveld.  Het gesukkel van de bikers voor me steeg rechtevenredig met de diepte van de slijkpoel.  Toen ik de laatste in het rijtje zag omvallen in het slijk, was dit voor mij het teken tot afstappen!  Mij gaan ze hier niet hebben!  Daar was rijdend geen doorkomen aan.  Zelfs de moedigen een eindje achter me werden uiteindelijk tot afstappen gedwongen.  Het meest vervelende was dat je tot je enkels in de blubber zakte, waardoor je schoenen nat waren voor de rest van de rit!  Ik droeg gelukkig waterdichte sokken.  Na de ploeterpartij even aan de kant voor een stevige drink uit de lurkzak en het opbergen van m’n regenjasje waarin ik me te pletter zweette.

Na 26 km diende zich de eerste bevoorrading aan.  Met een ruime keuze aan bananen, appelsienen, koeken en wafels.  De passanten op de grote baan verderop zullen zich wel verwonderd hebben over dat gewriemel van al die gehelmde mannen met hun fietsen.  Twee clubmakkers, Cracra en Bever, kwamen er ook toe.  Dus ruimte gemaakt voor een korte babbel met hen en Tony, een intussen gepensioneerde collega die de rit reed in het gezelschap van een maat.  Daarna iedereen weer aan eigen tempo op pad.

Na een stukje langsheen de grote baan doken we na de pauze opnieuw de bossen in en kwamen terecht in een speeltuin vol singletracks waar menig biker zijn hartje kon ophalen.  Strookjes met los zand speelden me al wel eens parten!  We bereden paadjes door de schier eindeloze bossen en doorkruisten af en toe straten met huizen.  Volgde een smalle track vlak naast, ik vermoed, de Kleine Nete.  Er was wat oponthoud aan een bord dat aanmaande tot afstappen.  Het paadje maakte daar een diepe put naast een afsluiting en daar door rijden had voor een fikse duik in het water kunnen zorgen!  Op 40 km kwamen we de bossen weer uit en volgden enkele kilometers langsheen een grote rijbaan.  Op 43 km kwam de splitsing voor de 70 en de 100 km.

Na enkele asfaltbaantjes kregen we weer leuke tracks door de bossen.  Op 45 km een plezante private track tussen de bomen.  De lange afstandsrijders, zegge de echte beren van deze toertocht, werden hier mee over het parcours van de kidstoer geleid, getuige daarvan de blauwe pijltjes.  Zelfs voor de kleinsten waren leuke paadjes uitgekozen!  Een stevige wind voelde toch maar frisjes aan!  Even paniek omdat ik veel geparkeerde auto’s met fietsdragers zag staan in een bospad!  Ik zal toch niet al weer bij af zijn?  Verkeerd gereden?  Maar even later kwam de tweede bevoorrading op 51 km.  Ik vermoed dat de wagens waren van mensen die deelnamen aan de fietshappening De Schakel.  Op de grote baan van Turnhout naar Kasterlee was daarvan een stopplaats waar massa's pompoenen waren uitgestald.  Aan de tweede stop weer evenveel lekkers.  Na de splitsing was ik slechts door twee bikers ingehaald, waarvan één nu ook aan de stop stond, maar er kwamen er nog toe.  Er waren er dus nog onderweg op de grote afstanden.  Hooguit een 15 bikers heb ik in het totaal vanaf de splitsing nog gezien, waaronder één vrouw.

De singletracks maakten nu plaats voor bredere platte kiezelwegen door de bossen in de vallei van de Grote Kaliebeek.  We reden via een poortje het militair domein van Tielen binnen.  Eerst over een smal pad naast de omheining tussen jonge opgeschoten zilverberken, daarna over een paadje door een grasvlakte.  De pijltjes waren hier op grote in de grond gestoken stokken bevestigd.  In de verte zag ik het gezelschap van aan de bevoorrading naderen.  Op het militair domein deden de oude vervallen loodsen vermoeden dat hier niet veel activiteit meer is!  Wie weet welke taferelen zich hier in deze loodsen ooit hebben afgespeeld en hoeveel jonge gasten hier destijds hun broek hebben versleten tijdens hun dienstplicht!  We reden er over weinig gebruikte wegeltjes.  Militaire domeinen herbergen meestal nog veel ongerepte natuur.  Aan nog een poortje volgde een aparte lus voor de 100 km rondom een stukje purperen heide langsheen de randen van een grote kaalgekapte vlakte.  Je kon horen hoe magere schichtige schapen, die niet gewend zijn van veel menselijke aanwezigheid te zien binnen dit militaire domein, de begroeiing uit de bodem rukten.  De restanten van stronken en het losse zand maakten het terrein ruw om er over te rijden.  De doortocht eindigde aan hetzelfde poortje en het tellertje klokte 60 km af!

Aan de uitgang van het militair domein stond een biker zonder fiets een krant te lezen!  Ik had moeten vragen wat hij daar stond te doen!  In het zog van een eenzame rijder gevolgd, om twee mannen te zien die op zoek waren naar het volgende pijltje!  Door elkaar te volgen hadden we gevieren hetzelfde pijltje gemist!  Volgden een aantal langere stukken en wegen door de bossen.  De automatische piloot ingeschakeld en trappen was de boodschap!  Ik was intussen toch al een behoorlijk aantal uren onderweg!  Op 70 km vervoegden we weer een stukje van de kidstoer over een mooi kronkelend paadje naast een beek om uit te komen aan de ingang van De Hoge Rielen, een centrum voor jeugdkampen.  Even verder kwam weer een splitsing.  Daar stonden twee Mastentoppers te wachten om te kunnen beginnen met het weghalen van de pijlen.  Dat ik de laatste was, dat was niet zeker, vermits de mensen aan de bevoorrading ook de 70 km hadden kunnen rijden.  Ik was trouwens niet de laatste, want kort voor de derde bevoorrading, toen mijn tellertje 75 km afklokte, staken nog twee mannen me voorbij toen ik even aan de kant stond om een zakje gel leeg te drinken dat Cracra me aan de bevoorrading gegeven had.  In de hoop dat ik vleugels zou krijgen van dit drankje!  Vermoedelijk ben ik de laatste geweest om de derde bevoorrading eer aan te doen.  De mensen die daar voor spijs en drank zorgden, waren al door rubber getipt over de komst van “nog ene met een papegaai op z’n truitje”!  Op dat moment ontving ik van hem een schalks berichtje waarin hij zijn aankomst meldde met de mededeling dat hij mijn komst op de stop gemeld had en dat ik waarschijnlijk de allerlaatste zou zijn om daar te passeren.  Smilies inclusief!  Ik heb zijn berichtje er dan ook integraal voorgelezen!

Na de derde bevoorrading bleven er nog 20 km te rijden.  En voor dit laatste gedeelte leidde de toer ons over een groot deel van de groene en een stukje blauwe vaste route door de bossen van Kasterlee.  De afpijling was schaarser dan voorheen, maar het was al snel duidelijk dat het de bedoeling was de vaste route te volgen.  Op zeker drie plaatsen kregen we lange bochtige singletracks voor de wielen waar het een plezier was van te rijden.  We passeerden de bekende plekjes op deze route die ik vroeger al wel eens een paar keren ben komen rijden: de kapelletjes, de residentiële wijk aan Boskant en de holle weg met de imposante villa’s.  Na 90 km begon ik toch te verlangen naar het einde en telde ik de kilometers één na één af.  Temeer omdat het intussen was beginnen regenen, wat gelukkig niet al te lang duurde.  Ik was nog niet aan het einde van mijn krachten, maar wanneer er een helling te bedwingen was, dan begonnen de benen pijn te doen.  Ik kwam onderweg nog een biker tegen die traag reed.  Hij had zich danig bezeerd bij een val.  Ik vroeg hem of hij de toertocht reed, maar ik denk dat hij me niet goed begrepen had.  Onderaan een zanderige afdaling kwam ik nog een jong koppel tegen die ik vermoedelijk aan de tweede stop heb gezien, maar ik ben niet zeker.  Een bordje kondigde de laatste vijf kilometers aan en dat waren er lange!  We kregen nog een aantal flinke kuitenbijters voorgeschoteld, waaronder een bergje op een terrein waar veel bomen gerooid waren, in de buurt van een grote weg.  Mijn benen vertelden me dat het welletjes geweest was!  En na op de kop 100 km kwam ik vele uren later weer uit in de straat tegenover de sporthal.

De Mastentoppers waren al begonnen met de opruim, de mensen van aan de derde bevoorrading waren ook ter plekke.  Aan de tapwagen nog twee blikjes icetea besteld en me nog even onder de tent gezet.  Gedurende het halfuur dat ik daar gebleven ben niemand anders nog zien arriveren.  Afscheid genomen van de mensen ter plekke en na thuiskomst toch nog de moed gehad om m’n bike te wassen, m’n schoenen proper te spuiten en spullen op te ruimen.  Net op tijd klaar voor de regen kwam!  En na deze mooie dag heeft het niet lang geduurd eer ik in mijn bed lag te knorren!

Prijsvraag van deze rit: welke tekst stond er op de pijltjes van MTB Mastentop?  Deze was beslist niet gelogen!

Toevallig gevonden op het traject 70-100 (grasvlakte militair domein), opgeraapt en mee gewassen: armstuk in zwart en rood!  Te bekomen na een berichtje!

Lees ook het verslag van deze toer door biker Peter!

Dit verslag is ook te lezen op mountainbike.be en op mtb-you!