Toertocht van de Ter Dolen Fietshappening (30-40 km) te Helchteren.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Het was druk op de E313 en ter hoogte van de parking langs de E314, op 3 km voor de afrit Helchteren, was een aanrijding gebeurd met file tot gevolg.  Daarom was ik pas om 14.00 u op pad voor de toertocht.  Er waren er toch nog die zich kwamen inschrijven.  Het vertrek was net zoals de vorige keren over de speelplaats van de school, via de Technische Schoolstraat waar ik geparkeerd stond en dan via een paadje langs een stuk bos en door een weide die bij m’n eerste deelname indertijd ook als parking fungeerde, waardoor de bikers en de auto’s toen met elkaar in conflict kwamen!

Ik kwam maar zeer moeilijk op dreef en ging maar tergend traag vooruit.  Dat had dan wel als voordeel dat ik eens zo lang kon genieten van de quasi ononderbroken reeks singletracks die ons voor de wielen werden geworpen.  Leuke smalle paadjes door eindeloze bossen.  De eerste 13 km van de tocht, tot aan de splitsing, bestond eigenlijk uit niets anders dan singletracks en hier en daar een bospaadje om weer naar de volgende track te rijden.  Twee keren moesten we een smal brugje over, bestaande uit telkens twee planken.  Tijdens het eerste gedeelte van de tocht zijn me zo’n 35 bikers voorbijgestoken, waarvan één grote groep die geregeld halt hield om te wachten op achterblijvers of te overleggen aan de splitsing.

Van kilometer 13 tot 17 kregen we op de lange toer mooie heidepaadjes voorgeschoteld nadat we een veerooster waren gekruist en een golfterrein, waarvan het gras er mooi fris en groen uitzag, waren voorbijgereden.  De heide stond in bloei en kleurde de omgeving paars.  Ik bemerkte ook pijltjes van een vaste route die daar passeert.  Het uitgestippelde parcours leidde ons over diverse zanderige paadjes die goed te berijden waren.  Mijn ego werd gestreeld toen ik over een top met los zand bleek te geraken waar ik een biker die voor me reed in het mulle zand had zien neerploffen.  Bij het verlaten van de heide via een asfaltweg leerde een groot bord me dat we het natuurgebied “Teut en Ten Haagdoorn” hadden doorkruist.  “Het paarse hart van Limburg” stond er nog bij, en dat was beslist niet gelogen.  Men kan De Teut trouwens zien liggen vanaf de snelweg, kort nadat men verkeerswisselaar Lummen is gepasseerd.  Ik kan me niet herinneren dat we bij vorige edities dit gebied op deze wijze voor de wielen kregen.  Toen reden we er over een lange saaie weg gewoon dwars doorheen!

Het parcours bracht ons inderdaad in de richting van de snelweg over een iets technischer track door een donker bos met wat draai- en keerwerk.  Een deel van de grote groep die halt had gehouden aan de splitsing stak me hier weer voorbij.  Even later moesten we naast de snelweg naar boven en onder een brug door rijden die zich op die plek vlak boven onze hoofden bevond.  Tracks door de bossen brachten ons in de richting van Hengelhoef.  Er stak me een biker voorbij en ik slaagde er in om in diens zog te blijven rijden.  We doken een bospad in en het lage struikgewas langs de kanten bewees dat dit pad niet zo vaak bereden wordt.  Er kwamen trouwens nog paadjes in de toer voor die aan hun toestand te zien toch niet zo frequent bereden worden.  Mijn ego werd een tweede keer gestreeld toen de biker die me daarnet had ingehaald forfait diende te geven op een korte zanderige klim met enkele wortels, terwijl ik met een extra krachtinspanning er toch in slaagde deze wortel te bedwingen en de top te bereiken!  Dat gaf een boost aan m’n zelfvertrouwen!  In een bos met een rechthoekig padenpatroon moesten we aan een omheining rond één of ander bedrijf naar rechts, maar haalde de man me weer in omdat ik twijfelde aan de richting die ik uit moest.  Er hing een pijltje aan de omheining, maar net als elders viel het zo moeilijk op in het bos!  Er stak ons nog een derde biker voorbij.  Veel meer dan vijf deelnemers heb ik na de splitsing niet meer gezien, de grotere groep niet meegeteld.  Toen ik voor me een mooie vijver zag liggen heb ik de biker laten gaan en ben ik even gestopt om tot aan het water te rijden.  Vorig jaar zaten hier een aantal mensen te vissen.

Het pad voerde ons verder door bossen en omstreeks 25 km over een soort wal of dijk die tussen de vijver en een gracht liep in de richting van het strand van Hengelhoef.  Daarna weer het bos in om weer over een aarden wal te moeten rijden terwijl er links een holle weg of droge gracht in de diepte gaapte.  Even verder stond een gevarenbordje.  Links lagen de resten van wat eens een brug over de holle weg was geweest, terwijl wij naar rechts een tunneltje door gestuurd werden.  Om uiteindelijk via een korte lus aan de andere kant van de holle weg uit te komen alwaar we een bruggetje met steile aan- en afloop dienden over te rijden.  Het zag er naar uit dat hier vroeger een treintje gereden heeft over een spoor in de holle weg.  De omgeving was er woest en prachtig.  Het pad vervolgde nu aan de andere kant van de “kloof”.  Zoals elders lagen ook hier een paar stammen over het pad, maar een bunnyhop is aan een stram konijn als den deze niet meer besteed zonder het risico op ongelukken!  Mijn bunnyhops lijken eerder op de gang van een konijn met krukken!

Het pad raakte nog eens aan het strand van Hengelhoef om dan weer het bos in te duiken over een singletrack die maar weinig wordt gebruikt, te zien aan het kreupelhout dat er ligt en het feit dat de track zich zelfs maar moeilijk onderscheidt van de rest van de omgeving.  Je zag wel dat er nu bikers waren over gereden.  Volgde nog een stuk zigzaggend over een pad in een vlakte die kaalgekapt was ter wille van de er aanwezige hoogspanningsmasten.  Weer de bossen in om uiteindelijk te arriveren op een brede bosweg tegenover een soort hoeve.  Daar naar rechts om via een kasteelhoeve die luistert naar de naam “Kasteel Engelhof” weer de bossen in te duiken.  Daar raakte ik het spoor bijster!  De laatste pijl die ik zag wees rechtdoor, maar ik kwam uit in de tuinen van enkele huisjes van Hengelhoef.  Op mijn stappen teruggekeerd, maar geen pijlen te zien!  Tot ik ineens op de grond een pijl zag die vastgemaakt was aan een dode tak en schuin naar links wees.  De tak was waarschijnlijk verplaatst geweest waardoor die pijl niet opviel.  Ik heb hem zelf dan maar gedraaid en wat meer in het zicht gelegd.  Verderop wezen pijlen inderdaad richting een singletrack naar boven.  Ook deze track viel niet op in de omgeving, maar dat maakte hem des te mooier.  Ik reed nu weer de huisjes voorbij die nu rechts van me in de diepte stonden.

Uiteindelijk bereikte ik na 32 km de bevoorrading die toch vrij laat kwam op een toer van 45 km die er uiteindelijk 42 bleken te zijn!  Twee van de drie mannen ter plaatse waren al aan het opruimen.  Er was sportdrank en er lagen appelsienen om te eten.  Bij het vertrek had je een suikerwafel meegekregen.  Ik zal er één van de laatsten geweest zijn, alhoewel men er wist te vertellen dat er nog een oudere persoon vertrokken was om drie uur.  De man die naast de appelsienen zat vroeg me wat ik van de toer vond.  Zeer mooi, ik kon me van vorige edities niet meer herinneren dat het zo’n mooi parcours was met zoveel singeltracks en bossen.  Maar de bepijling was ondermaats.  De pijltjes vielen niet op, er zat geen logica in, soms zag je pas op een kruising zelf het pijltje hangen, soms hing het meters voor de afslag, dan weer vlak er bij.  Vaak was er geen bevestigingspijltje na de afslag.  Soms moest je aan splitsingen verderop kijken in elk pad om dan daar een pijltje te kunnen zien hangen en te weten welke kant je uit moest!  Ik ben maar een trage rijder, maar ik kan me best voorstellen dat dit voor snellere jongens veel ergernis heeft veroorzaakt.  De man ter plekke wist me te zeggen dat ik niet de enige was die opmerkingen maakte over de afpijling.  Vermoedelijk gebeurd door mannen die de omgeving op hun duimpje kennen, maar dan toch niet gewend zijn van zelf veel toertochten elders te rijden.

Ik meen me van vroegere edities te herinneren dat men deze bevoorrading eigenlijk twee keren passeert als men de lange toer volgt, maar dat ze de eerste keer een beetje op afstand van de route ligt waardoor ze niet opvalt als er geen bikers samengetroept staan.  Voor de grote toer is er dan een extra lus die weer uitkomt op dezelfde bevoorrading.  Want de kerel aan de appelsienen vroeg me trouwens of ik er pas de eerste keer passeerde!  Soit, we doken weer naar rechts de bossen in om tussen de bomen door een oud lemen huisje met kleine ramen en groengeschilderde luiken te ontwaren dat aan een vijver ligt.  Er stonden nadars rond het huisje met de melding dat het “verboden toegang” was.  We moesten kort langsheen een drukkere baan om voorbij een ingang van Hengelhoef en een oprit naar de snelweg te rijden, en even verder rechts weer over een track naar beneden het bos in te duiken.  Rechts lag de grote vijver van Hengelhoef.  Volgde nog een kort technisch stukje met draai- en keerwerk tussen boompjes en over bultjes terwijl men in de verte het geroep hoorde van de kinderen die zich aan het strand amuseerden.  De laatste tien kilometers bestonden weer uit een speeltuin van singletracks.  Aan de Kruisvenstraat, met huizen die een gouden medaille verdienen voor het meest smetteloze grasperk, moesten we schuin een drukke weg oversteken om dan weer het bos in te rijden over een afwisseling van bospaden en singeltracks.

De aanduiding van de laatste kilometer was een teleurstelling omdat het tellertje toen 41 km afklokte en ik nog wel gerust had kunnen doorgaan!  Maar omdat ik zeer traag had gereden was de tijd intussen toch al goed verstreken!  Mijn fiets was niet zo vuil, alhoewel we hier en daar toch enkele natte stroken hadden moeten trotseren, zodat ik toch van de tuinslangen aan de bikewash gebruik gemaakt heb om de bosgrond van m’n fiets te spuiten.  Een Ter Dolen Triple en een boterham met kaas sloten voor mij deze dag op de gepaste wijze af.  Echt zonde was dat één van de meisjes die er aan het helpen waren een glas met dit gouden vocht uitkieperde over de rok van haar moeder.  De dames die jetons verkochten verdwenen, de tenten werden zo langzamerhand gesloten en de deelnemers voor de Italiaanse avond gingen de zaal binnen.  Nog een groet aan de eenzame man die nog steeds parkeerplekken aanwees om dan de 90 autokilometers naar huis weer aan te vatten over een snelweg met weinig verkeer en met de zon in de ogen!  Een prachtig parcours in de bossen, een echte speeltuin voor de singletrack-liefhebber, maar de afpijling kan stukken beter!

Dit verslag is ook te lezen op mountainbike.be en op mtb-you!

Een mooi filmpje van de Ter Dolen Fietshappening Helchteren 2011 door Rony Rabijns van MTB De Dabbers uit Neerpelt, ook te zien op www.dabbers.be en op de site van fietspromo!