Hoebelbike nightride (30-40 km) te Vlezenbeek op 05-08-2011.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Mijn aanwezigheid op de vrijdagavondeditie van de Hoebelbike in Vlezenbeek begint een jaarlijkse traditie te worden.  Omwille van de aanvang van de werken op de E19 en het viaduct te Vilvoorde geopteerd voor de A12, wat een goede gok bleek te zijn.  Wanneer de bollen van het Atomium opdoemden en verder de Basiliek van Koekelberg kon het niet ver meer zijn.  Na een vlotte rit van exact een uur was ik ter plekke.  Er was al enige hilariteit op de parkeerweide wanneer de toegekomen bikers hun autobanden vol koeiendrek aantroffen of er bij het uitstappen recht in stonden!  Lampen gemonteerd en me ingeschreven op de binnenkoer van de oude Baljuwhoeve, zodat ik om 20.30 u kon vertrekken.  De avondzon scheen laag boven de horizon en terwijl ik tussen de velden reed, tekende zich achter mij de skyline van Brussel met de basiliek af tegen de hemel!  Een echte tegenstelling!  Bij aanvang werden we zelfs een aantal keren letterlijk de maïs in gestuurd.  De stengels knalden tegen je armen terwijl je wielen het te verduren kregen van de stoppels van afgeknakte stengels.  Koeien aten ongestoord hun maaltijd in hun weide.  Een landelijke omgeving op een boogscheut van de hoofdstad!  De eersten die me inhaalden waren zeven Dworpse Bikers.  Mooie pakken dragen die mannen!  Alhoewel niemand op kan tegen onze papegaai.

Na een zestal kilometer kregen we een mooie track door een bos voor de wielen geworpen.  Twee kleine jongens waren zich op de track aan het amuseren met hun fietsen.  Eén daarvan zat me verderop op de hielen en kwam in het Frans vragen waar ik vandaan kwam en naartoe reed.  Mijn beste Frans bovengehaald, wat niet evident is voor iemand die afkomstig is van La Ville Biscuit, de Koekenstad.  Eh bien, je viens de Ruiseau de Viande, Fleishbach en ik volg die oranje pijltjes!  Even verder reden we voorbij een grote boomgaard vol perenbomen.

Aan het einde van een bospad maakten twee kleine honden bijna kennis met mijn Fat Albert en Nobby Nick!  Zij stoven achter elkaar vanachter een haag een veld af waarop een aantal mensen met hun honden stonden.  Maar die plek was niet afgesloten zodat die beesten de weg op kwamen gelopen!  Een bord liet zien dat ik me in de Laarbeekvallei bevond.  Toen ik even halt hield hoorde ik m’n schuilnaam roepen.  Het bleek Enigma te zijn in het gezelschap van drie andere bikers van het Blackberry-Mobistar-team.  MTBiker from Berendrecht was er deze keer niet bij.  Na 15 km was het donker genoeg om alvast mijn achterlichtje aan te steken.  Niks te laat, want verderop doken we donkere bossen in.  Ter hoogte van Sint-Martens-Lennik tekende een scherpe torenspits zich boven de bomen af tegen de hemel.

Na 20 km haalde ik een koppel met dochtertje in nadat ik er even was achter blijven hangen op een smal en slijkerig paadje.  Ik was deze mensen ook al kort na de start voorbijgegaan.  Zij volgden waarschijnlijk de kleine toer, vandaar.  Na dit paadje volgde een gehavend stukje modderige track vol kuilen en groeven.  Even te voet leek me beter dan m’n nek hier te breken!  Een korte gil in de avondschemering verried dat het meisje ook die plek bereikt had!  Het plaatselijke voetbalveld rond op een smalle track.  Daar was het oppassen geblazen voor een gat dat ontstaan was na het wegspoelen van klinkers.  Volgden servitudewegeltjes tussen huizen en tuinen.  Na 25 km bereikte ik de bevoorrading in het tuincentrum Inter-Arbo, waarvan we bij de start een bon gekregen hadden voor het later afhalen van een gratis Hoebelboom!  Daar lag allerlei lekkers: appelsien, koeken, wafels en cake.  Vriendelijke dames vulden de voorraad bij.  Korte babbel met Bulls69 en z’n maat die me een tijd tevoren waren voorbijgestoken.  Zij vroegen zich af of er deze keer geen wasbord was uitgegraven in het tuincentrum.  Het zal nog moeten komen, vermoedde ik, vermits we de toer andersom reden dan vorig jaar!

Inderdaad, nadat we ons tegoed gedaan hadden aan het lekkers werden we welkom geheten in de hel!  Het was alsof we een pijp in moesten.  Zoiets is minder aan mij besteed, maar ik ben toch de hel ingereden en tien bulten later lag ik in de grootste put tegen de grond!  Ik kan het steken op de fotograaf die me plots met zijn flits overviel!  Een close-up van mijn lelijke bakkes!  Mij toch niet laten ontmoedigen en de hel verder uitgereden.  Daarna het bos in over glibberige paadjes die me toch niet veel vertrouwen inboezemden vermits ik hier compleet alleen rondreed.  Na de hel volgde het vagevuur onder de vorm van een smal en vettig slijkpaadje vol plassen.  De vettige kleigrond bleef steken tussen de noppen van de banden zodat je geen grip meer had en je uw banden voelde wegschuiven, terwijl de modder om uw oren vloog.  Maar van de hel ging het dan linea recta naar de hemel, want we moesten met de bike via de voordeur een café binnen rijden en er via de zijdeur weer naar buiten komen.  Omdat ik net achter een grote groep hing ben ik maar even te voet door het café gewandeld.  Er waren heel wat bikers die er aan de toog hun tweede bevoorrading namen!  Mijn tellertje klokte 27 km af.

Al snel was de grote groep weer uit het zicht verdwenen en vervolgde ik eenzaam deze nachtelijke tocht.  Een beschrijving van het landschap was eenvoudig: het zag overal zwart van de duisternis.  In de verte zag ik een trein rijden en even later reden we naast een enorm viaduct waar werken aan de gang waren.  Waren het herstellingswerken, of was men langs weerskanten aan het verbreden, Joost mag het weten.  Nog verder passeerden we een aantal uitnodigend verlichte cafés en eethuizen waar mensen op de terrassen zaten.  Een paar honderd meter verder werden we de Breugelroute op gestuurd en volgde een klim en afdaling ter hoogte van Dilbeek.  Dilbeek doet me altijd denken aan Brussel, maar we reden gewoon op de boerenbuiten!  We passeerden nog een park waar een aantal nieuwe Belgen de ramadan aan het vieren waren, gevolgd door een fel van wortels voorziene singeltrack tussen de bomen.  Oranje licht en geluid van autoverkeer, voor ons een aantal met gras begroeide heuvels om te overwinnen.  Ik vermoed dat we aan Bruski waren.  Ik was moe en geraakte niet fietsend tot boven.

In een weide kreeg ik rode achterlichtjes te zien.  Ik was de grote groep van een man of negen weer bijgebeend en ben samen met hen aan de Baljuwhoeve gearriveerd.  Ik heb tijdens de hele rit zo’n 62 bikers me weten passeren, dus er zijn er nog redelijk wat laat vertrokken.  Ik werd bij het betreden van de binnenkoer al direct door een Hoebelbiker aangesproken met de vraag of ik mijn benen al had laten masseren!  Dat moest ik beslist laten doen, daarvoor diende het kaartje dat je bij de inschrijving had gekregen.  Ik moest nog even mijn beurt afwachten.  Ja, als die meisjes een stramme spier beroeren, dan voelt ge dat in heel uw been.  Goed dat het er niet al te licht was, want mijn benen konden niet wedijveren met deze van al die jonge kerels die daar ook op de massagetafels lagen.  Terwijl ik daar lag meende ik zo even voor middernacht het silhouet te herkennen van rubber-12 die arriveerde.  Inderdaad!  Patje2, Jinba Ittai en nog een aantal bikers in hun gezelschap waren er ook.  Terwijl die mannen druk in gesprek waren de goede afloop van deze nachtrit gevierd met een Lindebier en een broodje zwarte en witte pens!  Het was dik over halftwee toen we huiswaarts vertrokken.  Even voor drieën thuis, en mijn spullen nog proper gemaakt en gewassen voor de rit op zaterdag.  En na een warme douche onder de lakens voor een korte nacht!

Dit verslag is ook te lezen op mountainbike.be en op mtb-you!