Via een forum leer je soms mensen kennen die anders uw levenspad nooit zouden gekruist hebben.  Zo ook de Vos in de bossen die slechts tien straten verder woont!  Maar daar zijn dan wel de A12, de E19, de E313 en de E314 bij, alles samen goed voor 105 km!  Dat is meteen de reden waarom een gezamenlijk ritje er niet zo meteen in zit!  Maar na de uitgeregende Oeterdalmarathon werd afgesproken om bij beter weer en dus in gunstiger omstandigheden nog eens af te spreken voor een ritje tezamen.  Op dinsdag 30 augustus 2011 was het dan zover.  Omdat de week ervoor onweders weer roet in het eten hadden gestrooid.  Op tijd uit de veren en op tijd vertrokken, zodat ik me ginder ter plekke in Niel-Bij-As nog rustig kon klaarmaken om dan zelfs vijf minuten eerder dan het afgesproken uur te kunnen van start gaan.  De Vos stond immers al klaar in vol ornaat!  Hij had er duidelijk zin in en na afloop zou blijken dat wij onze eigen uitgave van de Oeterdalmarathon zouden gereden hebben, vermits we 94 km op onze tellertjes hadden staan!  En dat twee dagen nadat ik de zondag in Kasterlee de marathon van 100 km van MTB Mastentop gereden had!

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Eén van de doelen was de door Glimburger onderhouden tracks in het Opitterbos eens te gaan bekijken, kwestie van eens te weten waarover deze mens het heeft op het forum.  Doch eerst aangezet richting de terril van Waterschei.  Omdat ik gevraagd had van me na de rit op zondag toch wat te sparen en omdat het ook niet de bedoeling was dat we na 30 km al met onze tong op de tenen zouden moeten een punt zetten achter deze uitstap, zijn we daar niet helemaal tot boven geklommen, maar er rond gereden op een lager niveau.  Een jaar geleden zijn we wel hoger geklommen, maar omdat het toen ook regenachtig weer was, zagen we na enkele kilometers al zo zwart als een hoge hoed van het opspattende water!  En kolenafval ziet er nu eenmaal zwart uit!  We hoefden vandaag ook niet direct van bij aanvang onder de smurrie te zitten, dus dit was ook een goede reden om ons te beperken tot de lagere regionen van deze oude hoop steenkool.  Het was daar beneden trouwens ook best leuk om te rijden zo tussen de jonge opgeschoten boompjes en struikgewas.  Ik verwonderde mij weer over het feit dat zo’n terril toch wel een enorme oppervlakte beslaat als je de verschillende niveauverschillen naast elkaar te zien krijgt met in het midden de eigenlijke berg.  Een kale hoop oud steenpuin dat ooit in de ondergrond heeft gestoken en naar boven gehaald is door onze vorige generatie, door mensen die hun boterham verdienden met de zware arbeid in de mijnen.  Men zou deze plek willen verbieden voor mountainbikers, alsof een bandenspoor enige schade zou toebrengen aan deze zwarte aarde!  We doken een afdaling af om met de gewonnen snelheid de daaropvolgende klim te nemen, maakten een lus over de paadjes om dan uiteindelijk na een korte steile klim, noodgedwongen te voet voor mensen van onze leeftijd, weer op dezelfde plek te arriveren.  Tijdens de rit is hij even gestopt om zijn vriend te groeten, een vos die er onder een stuk rots zijn hol heeft.  Maar den vos bleek van huis te zijn!

De opener langsheen de terril was al goed voor iets meer dan een 20 km als ik het me goed herinner!  De Vos was vergeten iets eetbaars mee te nemen, dus ging het even terug via z’n huis om enkele wafels op te pikken, kwestie van niet van z’n graat te vallen bij een eventuele hongerklop!  Hij woont zo dicht tegen z’n geliefde territorium, want na enkele straten van z’n woonwijk doken we direct de bossen in en wie de paadjes hier goed kent kan daar uren in toeven zonder nog veel sporen van de bewoonde wereld aan te treffen!  We kwamen al snel voorbij de plek die ik tijdens de Oeterdalmarathon “de poort van de hel” genoemd had.  Een pad dat omgewoeld is door bulldozers van een aangrenzende groeve en bij slecht weer herschapen wordt in een modderpoel waar je tot aan de enkels in zakt!  Deze keer hebben we dit pad wel letterlijk en figuurlijk links laten liggen!  We deden de amusante paadjes naast het Kolenspoor aan, een oude spoorweg die thans gebruikt wordt voor railbike.  Zo reden we door de bossen van Opoeteren, As en vermoedelijk Maasmechelen, naast het spoor een brug onderdoor, staken de grote baan over die van de afrit van de snelweg komt, om dan aan de andere zijde weer de bossen in te duiken.  In deze bossen herkende ik paden die ik bereden en plekken die ik gezien had tijdens de afgelopen Oeterdalmarathon op 14 augustus, een dag met verschrikkelijk slecht weer!

Omdat ik door dit slechte weer het toen niet zag zitten om de 100 km uit te rijden en mij, zoals vele anderen, beperkt heb tot de toer van 75 km, deden wij het Opitterbos toen niet aan.  Omdat De Vos zijn territorium eerder bezuiden deze streek gelegen is, was het ook voor hem niet voor de hand liggend om er zo maar te geraken!  Maar hij heeft zo z’n eigen technieken om zich te oriënteren!  Hij kijkt daarvoor namelijk naar de zon om zo de te volgen windrichting te bepalen!  Dat is allemaal goed en wel, maar als het zoals die dag zwaarbewolkt is, dan heb je daardoor wel een klein probleem!  Feit is dat we ergens uitkwamen op een plek die hij niet verwacht had!  Een fietspad van het routenetwerk Limburg gevolgd, tot we aan een knooppunt met landkaartje uitkwamen.  Het was duidelijk dat de zon hem deze keer in de steek gelaten had, want we reden gewoon de verkeerde richting uit!  Dus terug over hetzelfde fietspad richting Opitter en langs de plek waar we daarnet een wafel of granenkoek hadden gegeten.  Later op de dag zouden we er nog eens passeren op de weg terug.  Een breed pad door het bos met plassen die de allures hadden van kleine meertjes, bracht ons uiteindelijk tot in Opitter.

Even gezocht naar het begin van de Glimburger-paadjes.  Als je de plek niet kent, kan je ze niet vinden.  Daarmee bedoel ik dat het zeker geen kunstmatig aangelegd parcours is zoals er elders in deze streek wel dergelijke crossparcours bestaan.  De tracks zijn smalle paadjes die zich tussen de bomen slingeren.  De paadjes zijn vrijgemaakt met respect voor de natuur en zonder het uitzicht van het bos te schaden.  We hebben ze lang niet allemaal aangedaan, want op sommige plaatsen is techniek om de bulten en de afdalingen te nemen toch wel aangewezen, en laat dat nu net minder aan mij besteed zijn!  Het paadje dat ons naast een diepte loodste kon me bekoren.  De Glimburger was niet in “zijn” bos te bespeuren, maar voortaan kan ik mij er dan tenminste toch wat bij voorstellen!  Op de terugweg wees De Vos me op het stulpje van Edlisjas, een naam mij bekend van het forum, maar ik heb deze mens nog nooit gezien.

Lichtere plekken tussen de wolken deden De Vos vermoeden waar hij naar de zon diende te zoeken, zodat hij met een fout die waarschijnlijk van dezelfde grootte-orde was als de meetwaarde zelf, de te volgen richting kon bepalen!  Dat we weer uitkwamen aan hetzelfde fietspad was een geruststelling.  Daarna nam hij me mee op sleeptouw door het eindeloze niemandsland van velden en bossen in deze regio.  De kilometers begonnen zich in de beentjes te laten gevoelen en ik was blij dat de te overwinnen hoogteverschillen beperkt bleven tot doenbare proporties!

Rond halfvier stopte De Vos en wees naar rechts met de mededeling dat daar zijn thuis was!  Maar hij draaide linksaf, want wij hadden nog geen zin om een punt te zetten achter deze rit.  Schilderachtige bossen en veldwegen passeerden de revue.  Even halt gehouden voor nog een wafel, een granenreep en een plaske!  Omdat een toer niet kan afgesloten worden zonder après, nam De Vos mij mee naar het kleinste cafeetje, maar dat bleek gesloten!  De grote baan over om via een pracht van een weg door een loofbos, met aan weerskanten een diepte, te fietsen in de richting van het Stationnetje van Eisden naast de railbikespoorweg.  Daar stond ook een bevoorrading van de Oeterdalmarathon.  Onze stalen rossen aan de kant.  Den Vos genoot er één, twee, drie Karmelieten, terwijl ondergetekende zich te goed deed aan een Grimbergen, een Ter Dolen donkere en een Ter Dolen kriek!  Naast de Ter Dolen tripel die ik na de Ter Dolen fietshappening in Helchteren achter de kiezen goot, heb ik op de blonde na het hele assortiment nu gehad!  Bij ons vind je dat Limburgs abdijbier niet, tenzij misschien in een gespecialiseerde drankenhal.  Tijdens het nuttigen van deze edele dranken, een babbel met de vriendelijke waard, terwijl deze zijn glazen zorgvuldig spoelde en droogde of de espressomachine deed sissen voor de koffie van de andere klanten.

De klok ging richting halfzes.  Het was maar verdomd koud toen ik weer naar buiten ging!  Drie mensen waren gearriveerd met hun paarden die naast onze bikes geparkeerd stonden en we kregen opmerkingen over onze met modder besmeurde benen.  Op de weg huiswaarts beweerde De Vos last te krijgen van verzuring in deze benen!  Maar ik vermoed dat de oorzaak eerder te vinden zal geweest zijn in de glazen Karmeliet!  Mijn hoofd was ook wazig na de Ter Dolens op een quasi nuchtere maag!  Dus de automatische piloot op en trappen maar, weer door de bossen, terwijl de wortels onder en de plassen naast de wielen voorbijschoten!   En zodoende kreeg ik het terug wat warm!  Den Vos werd door het thuisfront gecontacteerd op zijn tracker, een toestelletje waarmee men hem zou kunnen terugvinden indien hij tijdens één van z’n eenzame tochten ergens strijk zou komen te liggen!  Een soort combinatie van een GPS en een GSM met enkele nummers die met één toetsaanslag kunnen worden opgeroepen.  Ik meen me te herinneren dat we even voor 19.00 u weer thuis waren.  Den Vos moet toch met zijn gat in de boter gevallen zijn, want thuis had zijn vrouwke gezorgd voor sla, tomaat met mozzarella, gebakken aardappelen en vlees.  En als toetje zelfgebakken taart met bessen en een koffie!  Nog wat nagepraat, maar aan alle mooie liedjes komt een einde, dus evenzo aan deze dag.  Na een vlotte rit huiswaarts, liep het toch al tegen halfelf eer ik goed en wel binnen was en onder de douche kon, terwijl m’n spullen door de machine werden gewassen.  Om daarna goed te kunnen slapen.  Spijtig dat As zo ver van hier is, anders zou ik wel eens meer met Den Vos de Maasmechelse bossen en het café in Eisden onveilig maken!  Met dank om mij op sleeptouw te nemen door zijn territorium!

Dit verslag is ook te lezen op mountainbike.be!

03-09-2011 om 10:47 geschreven door valerieke