Toertocht (25-45 km) van WTC De Gildetrappers te Wiekevorst
op 06-08-2011.
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Vandaag naar Wiekevorst gekomen voor het rijden van de
toertocht van WTC De Gildetrappers. Het
vertrek was nu vanaf het voetbalterrein en niet meer vanuit de zaal in dezelfde
straat. Daarom dat er daar zo weinig
autos geparkeerd stonden! Me
ingeschreven en exact om 13.00 u vertrokken voor de rit van 45 km die er voor
mij 52 zouden worden! Langsheen
veldwegen en paadjes door de weiden werden we in de richting van
Heist-op-den-Berg gestuurd. In de
Leistraat aldaar werd mijn aandacht getrokken door de mooi aangelegde tuinen
van ik vermoed een villa, want men kan door de keurig onderhouden en sierlijk
geknipte hagen moeilijk zien wat voor gebouw er eigenlijk staat. Het geheel doet me eerder denken aan een park
met een grote serre. Eigenaardig genoeg
strekt het domein zich uit langs weerskanten van de kasseiweg. Ik heb dat bij eerdere edities daar ook al
gezien en ik vraag me af wat dat daar eigenlijk dan wel is. Toen ik op mn stappen terugkeerde zag ik de
delegatie van de United Bikers uit Diest passeren, een groepje van een biker of
vijf. Ik had ze al gezien aan de
inschrijving met hun nieuwe blauwe pakken in tegenstelling tot de oranje van vroeger.
Na de Leistraat volgde een kasseiweg naast een boerderij en
dan ging het weer de velden in. Ik
herkende de plaatsen van de vorige twee keren dat ik hier al ben komen
rijden. Nochtans was de tocht niet
helemaal hetzelfde als de vorige editie, vermits ik een aantal zaken die ik
vermoedde tegen te komen deze keer niet gezien heb. Een bospad leidde ons naar de
Peerdenkerkhofstraat en na enkele straten doken we de Herenbossen in om er over
de met kiezelsteentjes verharde paden te rijden. Vorig jaar stak hier bijna een hond onder mn
wielen! Er viel een regenbui, maar op
het goede ogenblik, vermits ik onder de bomen reed. Het bospad gaf uit op de dijk langsheen de
Nete. Een andere eenzame deelnemer stak
me voorbij.
Via een bruggetje dienden we de Nete te kruisen en hield ik
even halt. Er kwamen een biker en zijn
zoontje naar me toe. Of ik toevallig
geen inbussleutel bij me had! Aldus kwam
mijn multitool die ik altijd bij me heb nog eens van pas. Het heeft al meer gediend om anderen uit de
nood te helpen dan mezelf! De kleine
jongen had last met de versnellingen omdat er een schroef gelost was. Met een paar keren draaien was het probleem
van de baan. En dan viel mijn eurocent,
want het duo kwam me vrij bekend voor!
Het waren de vader en zijn zoontje die ik had zien vertrekken bij de
toertocht in Mol-Millegem op 21 juli en onderweg nog was tegengekomen niet ver
van de bevoorrading en op de bevoorrading zelf!
Ik heb daar toen nog over geschreven in het verslag van die tocht! In Mol werden onmiddellijk na de bevoorrading
fotos gemaakt en ik heb de fotos van deze mensen nog gezien omdat ik vlak na
hen vertrokken was en wij dus na elkaar op de gevoelige plaat werden
vastgelegd! Het tweetal was afkomstig
van Wiekevorst, ze reden dus een thuisrit, en de vader vertelde dat ze van plan
waren om naar de grootvader van de jongen te rijden die in de buurt woonde om
het zaakje te laten vastschroeven. Maar
dat was dus niet meer nodig! De kans dat
ge op een volgende tocht onbekende mensen een tweede keer ontmoet is quasi
nihil! Maar blijkbaar kan het dus toch
gebeuren! Trouwens, bij nader toezien
had ik ze ook zien starten, want toen ik van de parking naar de inschrijving
reed zag ik in de verte een vader en kind vertrekken. Even verderop scheidden echter onze wegen,
want daar kwam de splitsing tussen de beide afstanden.
De kleine toer ging verder langs de Nete en ik vermoed dat
daar een bevoorrading voor was ter hoogte van de grens met
Heultje-Westerlo. Volgens mij heb ik
hier ooit zowel de grote als de kleine toer na elkaar gereden. Voor mij ging het langs een track richting
Westmeerbeek (Hulshout) alwaar mijn
aandacht getrokken werd door de ruïne van de oude kerk die zich achter de
huidige kerk bevindt. Volgde een kort
stukje langs de hoofdweg die ik al diverse keren bereden heb met de auto op weg
naar Westerlo of Aarschot omwille van de jarenlange omleiding in Herselt wegens
van de heraanleg van het centrum aldaar.
We werden het bosrijke gebied ingestuurd in de merkwaardige omgeving van
de Goorstraat, de Spaarpot en Binnengoor.
Daar rijd je in een bos langsheen een soort van grachtenstelsel
waarachter zich heel wat buitenverblijven met tuinen en vijvers bevinden. De grachten stonden zo goed als droog. Ik heb ooit geweten dat ze tot op de rand
gevuld waren. Het eigenaardige lange hoge
huis dat over een vijver gebouwd is stond er nog altijd. Zeer bizar.
De kant die je te zien krijgt lijkt te bestaan uit één grote verroeste
metalen plaat! Het vloekt eigenlijk met
de omgeving!
Volgde een kort stukje langsheen de drukke Provinciebaan te
Herselt ter hoogte van de visvijvers en taverne Het Loze Vissertje. Na enkele rustige baantjes dienden we een
drukke weg over te steken. Dat was daar
niet evident! Aan de overzijde stond een
groepje van drie vrouwen ook te wachten om over te geraken! Geen auto die stopte! Daarna het smalle Vijverstraatje in, waar ik
bij de beide vorige edities bijna van mijn sokken gereden werd door
automobilisten die niet goed uit hun doppen keken! Deze keer was er niemand om een aanslag op
mn leven te beramen! We doken de mooie bossen
in ter hoogte van Wouwers. Jammer dat
hier zo veel buitenverblijven staan. Ze
worden dan nog permanent bewoond. En
sommigen kunnen van hun bostuin nogal een zootje maken. Hier wat rommel, daar een stapel hout, ginder
resten van bouwmaterialen! De Suikerberg
in Herstelt leidde ons naar camping en recreatiedomein Dry Eiken. Het parcours even verlaten omdat mijn
aandacht getrokken werd door opvallende plakkaten, alsof er circuswagens
stonden. Het bleken de schreeuwerige reclameborden
te zijn van Flipperland, een grote speeltuin.
Intussen waren we op de groene vaste route geraakt en
moesten we linksaf een breed bospad in via een slagboom. Het glooiende pad zag er veelbelovend uit,
maar de vreugde werd al snel getemperd!
Verderop immers geen pijlen meer te zien! Het hele pad blijven volgen tot het uitgaf op
een grote baan. Niks meer van
pijlen! Een flauwe plezante aan het werk
geweest? Op mijn stappen
teruggekeerd. Even gewacht in de hoop
dat er nog bikers zouden komen! Niemand
natuurlijk. Nog eens geprobeerd! Niks te vinden! Toen ik weer terugkeerde zag ik dan toch een
kerel afkomen, wit tenueke van Mobistar aan.
Hij had iets horen zeggen over verdwenen pijlen en men had gesuggereerd
van de groene route te blijven volgen.
Zo gezegd, zo gedaan. En het
lukte. Meer zelfs, we arriveerden aan de
bevoorrading. Inmiddels had ik er 27 km
op zitten in plaats van de voorziene 22,5!
Slechts een 25 andere bikers te zien gekregen tijdens de eerste
helft. Om de honger te stillen kreeg je
een wafel en een bekertje sportdrank. Ik
vraag me wel af waarom de mensen die aan de bevoorrading zaten geen maatregelen
getroffen hebben om het euvel van de verdwenen pijlen op de één of andere wijze
op te lossen! Dat was vlak bij hen in de
buurt! Desnoods een papier gehangen met
volg de vaste route!
We werden naar Bergom gestuurd en even verderop een bos
in. Ook daar was de afpijling naar links
verre van duidelijk omdat de weg er splitste in een pad en een
singletrack. En dan liet men die mooie
singletrack nog letterlijk links liggen.
Spijtig dat ik hem niet gevolgd heb, want ik vermoed dat hij zelfs terug
op het traject uitkwam! In plaats
daarvan de brede bosweg! Uiteindelijk
arriveerden we in het centrum van Bergom tegenover het Kapelletje van de
Maarschalk (anno 1798) met in het paadje er naartoe een gedenktegel voor het
1000-jarig bestaan van Bergom.
Verderop ging het richting Westerlo en een kort stukje langsheen de
grote baan, zij het op een paadje door het gras, ter hoogte van het Kasteel De
Merode. De baan over, een assenweg in
naast een beek in een natuurgebied dat luistert naar de naam Beeltjens en
Kwarekken.
Ik vermoed dat we daarna de statige Merodebossen werden in
gestuurd. Zelfs een bomma op de fiets
koos voor de singletrack, die een verbindingswegeltje bleek te zijn naar de
brede paden in de bossen. De bossen
maakten weer plaats voor veldwegen in een meer open landschap, waardoor ik
moest optornen tegen een stevige wind.
Toen ik Zoerle-Parwijs binnenreed had ik 36 km op mn tellertje. En ondanks het feit dat in dit godvergeten
gat de wereld dichtgekleefd is met krantenpapier, opdat men er niet af zou vallen,
stonden daar toch mooie huizen. Ik werd
staande gehouden door een mentaal gehandicapte jongen per fiets die me wist te
vertellen dat ik goed bezig was. Hij
vroeg me of ik de koers ging winnen!
Wel, vermits ik meestal alleen rijd, win ik eigenlijk altijd! Met de wetenschap dat het morgen voetbal is
in Zoerle en hij zou gaan kijken, nam ik afscheid van de jongen.
We draaiden het fietspad in dat een oude spoorwegbedding volgt
in de richting van Morkhoven. Dat kwam
me bekend voor. Ik kon voorpellen dat we
dadelijk naar links een betonbaan op moesten en aan een hoeve weer naar
rechts. Het klopte! Veldwegen brachten me tot aan de
schilderachtige Berteneindsehoeve.
Donkere wolken aan de hemel voorspelden weinig goeds! Toen de stortbui losbrak kon ik gaan schuilen
in de lege stal aan een boerderij. Ik
diende er wel enige koeienvlaaien voor te trotseren. Omdat het niet wilde stoppen en er geen open
hemel te bespeuren viel, mijn regenjasje aangetrokken en toch maar verder
gereden. Een koppel per fiets stond zo
goed en zo kwaad het kon, onder hun zeilen te schuilen onder een boom. Volgde een pad met rode kiezel dat vol
plassen stond, waardoor de rode smurrie me rond de oren vloog! Verrek toch, en dat voor die laatste vijf
kilometers! In een vettig paadje vol
plassen door het bos was weer geen pijl meer te vinden! Paadje op, paadje af! Niemendal!
Er kwamen nog twee verzopen bikers toe!
Het bleken de mannen te zijn die de pijlen aan het ophalen waren! Maar hier was duidelijk een pijl
verdwenen. Me gehaast om het duo voor te
blijven. Naar het einde toe waren de
pijlen ook al weg en ben ik op sleeptouw genomen door één van die mannen. Twee straten verder waren we weer bij af.
Omdat ik moeilijk als een verzopen haan zo in mijn auto kon
kruipen, toch maar gepolst of ik nog kon douchen! En omdat de voetballers al bezit genomen
hadden van de kleedkamers, werd ik verwezen naar de douche van de
scheidsrechter, zodat ik toch proper weer naar huis kon! Geen superparcours, maar al bij al toch een
mooie en afwisselende tocht. Veel
rustige baantjes en naast de asfaltstroken en verharde paden toch ook mooie
stukken off-road. Spijtig van de
verdwenen pijltjes en de doorweekte aankomst!
Ik heb deze keer wel mijn vriend uit de twee vorige edities gemist: de
ezel in een kleine weide aan een verlaten huisje in Heist-op-den-Berg die zich
twee keren te goed heeft gedaan aan mijn energierepen!
Dit verslag is ook te lezen op mountainbike.be
en op mtb-you!
|