Van bij de start konden we genieten van het bos binnen het domein van de school, vertrekkend van een eigen aangelegde heuvel, de “Col du Jardin” en de singletracks met en zonder wortels, met en zonder dwarse geulen, die op het terrein van de school gelegen zijn.  Op een gegeven ogenblik reed ik in het laatste schemerlicht voorbij het kerkhof waar de broeders begraven liggen die hun leven sleten in dienst van deze school en er na hun dood hun plaats voor de eeuwigheid toegewezen kregen.  Na 2,50 km leuke bospaadjes bereikten we de achterpoort van Kristus Koning aan de Caterskapeldreef op het grondgebied van Schilde, ik vermoed zelfs van ’s Gravenwezel, deelgemeente van Schilde.  Ik miste er al een pijltje naar links en diende op m’n stappen terug te keren.  Daardoor merkte ik dat er in de verte nog een lichtje op komst was!  Singletracks en een bospad met veel plassen leidden me door het duister.  De biker die nog na mij was vertrokken, haalde me in en bleek een Nederlander te zijn.  In zijn zog reed ik achter hem over een pad met zeer grote, brede plassen, tot ik hem op 5 km uit het oog verloor.  Ik arriveerde in de Rinkvendreef in Schilde en aan het einde daarvan werd ik opgewacht door twee dames-seingever die al te horen hadden gekregen dat de laatsten vertrokken waren en dus konden beschikken en drogere oorden opzoeken.  Met dank om voor ons in de regen op wacht te staan.  Ze wensten me een goede rit.

Aan de overkant van de baan ging het direct weer de bossen in.  Omstreeks 8 km bereikte ik een knappe singletrack over een soort heuvelrugje met enkele bulten op en af.  Ik vermoed hier ook al bij dag tijdens toertochten in de streek te zijn gepasseerd.  Tussen de bebouwde zones door liggen hier immers nog stroken bos met statige bomen.  Brede en smalle boswegen wisselden elkaar nadien af.  Even gestopt om m’n jasje uit te doen, ondanks de regen, want ik zweette me te pletter.  De temperatuur was ideaal voor een rit.  Aan de omgeving te merken naderde ik omstreeks 10 km de abdij van Westmalle en toen ik een eenzaam huis op een kruispunt van asfaltbaantjes passeerde, was ik daar zeker van.  Het asfalt ging over in zand, want omheen de abdij liggen enkele zeer zanderige paden.  We reden naast de lange muur aan de achterkant van de abdij.  Misschien kan hier de volgende keer door de organisatoren een bordje worden geplaatst zodat bikers die de streek niet kennen zich er van bewust zijn dat achter deze muur het edel vocht van tijdens menige après gebrouwd wordt, ook al zie je in het stikdonker niks van de rest van de abdij.  Zand ging weer over in asfalt eens de abdij voorbij ter hoogte van De Dennen, waar het weer het bos in ging.

Even later passeerde ik het kruispunt van de Wijngaardstraat en de Heidemolenstraat in Westmalle, een plaats waar ook andere toertochten passeren, onder anderen die van de club van een kameraad uit Westmalle die ik ooit hielp uitpijlen.  Aan de horizon zag ik licht dat de wolken wit kleurde.  13,5 km omstreeks 21.00 u.  Ik dook het Molenbos in om er van 14 tot 17 km te genieten van de ontelbare singletracks die in het bos omheen Drieboomkensberg verscholen liggen.  Ze lagen er ondanks de regen nog behoorlijk berijdbaar bij.  Na een natte periode, vooral in de winter, kunnen deze paden er zeer nat bij liggen met veel slijk en plassen.  Sommige pijlen waren wel verwarrend opgehangen.  Als een pijl rechtdoor wijst op een Y-vormige splitsing kan je nog voor één van beide kanten opteren!  Dat kwam een aantal keren voor, zodat ik op m’n stappen diende terug te keren en dan mocht ik nog van geluk spreken dat ik nog wist uit welk paadje ik gekomen was!  Na de zomer lagen de paadjes nu soms verstopt tussen het weelderige groen van de overhangende natte takken.

Zo was het leuk rijden tot aan de bevoorrading op de open plek nabij de bidplaats op Drieboomkensberg omstreeks 21.20 u op 17 km na het vertrek.  De mensen ter plekke hadden het meeste al opgeruimd.  De andere bikers hadden bijna alles opgegeten, er restte enkel nog peperkoek en een beker sportdrank.  Een paar woorden gewisseld met Stresskip en de andere mensen, allicht leraars van de school, waarvan ik enkelen nog herkende van de vorige editie.  Het regende intussen vrij stevig, zodat de weersomstandigheden niet uitnodigden om lang te blijven hangen.  Daardoor ben ik vrij snel weer vertrokken zodat de mensen de rest nog konden opruimen en drogere oorden opzoeken.  Ik verliet het Molenbos en kwam toe op een bekende plek aan een poort van een privaat eigendom met drie huisnummers op het kruispunt van de Oude Liersebaan en de Heikantstraat in Westmalle, verharde wegen in een weinig bewoonde landelijke omgeving.  Verderop zit er een vakantieverblijf tussen het groen verstopt.  Veldwegen voerden me daarna tot in de Westmallebaan in Brecht.  Op 20,50 km reed ik daar omstreeks 21.40 u het begin van de Abdijlaan in Brecht op nabij Café Trapke Op aan het kanaal.  In de bocht, aan werken ter hoogte van brug 11 over het kanaal Schoten-Dessel, twijfelde ik even aan welke richting de pijl daar uit wees.  Ik diende een smal spoor naast het kanaal op te rijden alwaar ik de splitsing trof tussen de ritten van 28 km en van 38 km.  Dit op 21 km van de start om 21.45 u.  De kortste route ging rechtdoor langsheen het kanaal, ik diende het kanaal te kruisen via een ponton dat ter voorlopige vervanging van de brug over het kanaal lag.

Aan de overkant ging het zoals ik verwacht had een servitudepaadje in een strook bos in om even verder de Kapel van de Locht, de Sint-Theobalduskapel,  te bereiken op de kruising van de Lochtsebaan en de Tilburgbaan in Brecht.  Onder een lantaarn op de hoek van de straat voor de inrit naar een gerestaureerde hoeve de batterijen van m’n lampen vervangen.  De weg aan de kapel gaat van asfalt over in onverhard.  Grassporen en een bospad leidden me langsheen een camping waar nog slechts een handvol caravans stond met links een aantal buitenhuisjes met de klassieke aangehechte Vlaamse koterijen.  23,75 km.  Vanaf hier ging de speeltuin weer open want tot 28 km reed ik door niets anders dan bos in de omgeving van de tennisclub TC De Merel.  Mensen die de omgeving niet kennen moeten wel denken dat hier immens grote bossen liggen, terwijl het eigenlijk maar gaat over een strook bos die zich uitstrekt tussen het kanaal Schoten-Dessel en de steenweg die Schoten met Sint-Job en Brecht verbindt.  Er liggen wel zeer vele paadjes in verstopt waardoor men er ettelijke kilometers rijplezier uit kan puren.  Het plezier werd enigszins getemperd door de regen die nu toch wel stevig aan het vallen was.  Omwille van de aangename temperaturen had ik het desondanks behoorlijk warm en had ik geen behoefte aan m’n regenjasje.  Omstreeks 28 km bereikte ik de Tilburgbaan in Sint-Job, een straat die er door de bossen loopt en waar villa’s en buitenhuizen staan.  Er zijn daar al een tijd wegenwerken bezig.

Een pijl die er aan een nadarhekken was opgehangen wees naar rechts en daar was effectief een doorgang naar een straat toe.  Ik kwam uit op de Schotensteenweg, maar daar was niks van pijlen meer te bespeuren.  Op mijn stappen teruggekeerd om vast te stellen dat ik nog iets verder had moeten rijden om daar rechtsaf een bos in te rijden.  Daar bleek ook een verkeersbord waar een pijl aan vastgemaakt was intussen te zijn omgevallen.

Tot 33 km reed ik over plezante singletracks in de donkere bossen om uit te komen op het jaagpad naast het kanaal tegenover enkele woonboten die daar permanent liggen.  22.40 u.  Even verder diende ik het kanaal te kruisen via de metalen loopbrug van het sas en linksaf te slaan op het graspaadje op de andere oever.  Dat bracht me naast de woonboten en een oude bunker.  Rechtsaf van het kanaal weg en het bos in naast de omheining van een camping.  Daarna werd een villawijk doorkruist over onverharde wegen.  Een breed zanderig onverhard pad waarlangs een geïmproviseerd fietspad achter betonblokken ligt, voerde me naar de open velden tot op het kruispunt met de Korhoendreef.  In deze zanderige dreef is het altijd vrij zwaar rijden.  Bij droog weer omwille van het losse zand, bij nat weer omwille van de aanzuigende ondergrond en de plassen.  Ik bereikte weer een strook bos en na een vrij lange dreef ging het rechtsaf een smal pad in dat door een houten poortje was afgesloten.  Ik herkende de plek en wist daardoor dat het einde in zicht begon te komen.  Via dit paadje, tussen een prikkeldraad en de bosrand, met enkele wortels en een betonnen duiker, bereikte ik het bosrijke gebied dat achter Kristus Koning is gelegen en hier Klein Zwitserland wordt genoemd.  De leuke singletrack met de bultjes, evenwijdig met de Polderdreef, werd benut om zo de enkele zanderige heuveltjes achter de school te bereiken.  Via één van de oprijlanen en tussen de vele gebouwen op het domein van de school bereikte ik de aankomst na bijna 42 km.

Buiten de medewerkers en een handvol bikers was daar niet veel leven meer te bespeuren.  De bikewash (je fiets werd schoongemaakt terwijl je al kon genieten van de après) was reeds ontmanteld en het kraam met de hamburgers opgedoekt.  Nog even staan praten met Stresskip over de gereden rit.  Omdat de opbrengst voor een goed doel is, mogen de organisatoren gerust een euro meer vragen wat mij betreft.  Maar blijkbaar primeert ook hier het bikershart en is een eventuele opbrengst maar van secundair belang.  Stresskip repliceerde namelijk dat de organisatie van de tocht ook tot doel heeft om de school eventjes in de belangstelling te plaatsen en bekend te maken.  Deze tocht is in inderdaad een goed initiatief daartoe.  Het hoeven niet altijd schoolfeesten en eetfestijnen te zijn!  De raad van Stresskip opgevolgd en met mijn beslijkte lijf de douches opgezocht vermits die nog operationeel waren.  Met de regen op m’n ruit en de radio halfzacht reed ik op het ritme van gitaarakkoorden weer huiswaarts.  Om daar dan nog werk te hebben met de schoonmaak van de onder het slijk zittende spullen.  M’n fiets heb ik pas daags nadien schoongemaakt, want ik wilde op zaterdag absoluut eens zien wat de toertocht vanuit mijn eigenste Antwerpen in zijn petto had!  Ik was blij dat ik in m’n bed kon kruipen, ben als een blok in slaap gevallen en na een relatief korte nacht was ik daardoor toch redelijk goed uitgeslapen.

Net zoals de voorgaande edities die ik allemaal heb meegemaakt, was deze tocht weer tot in de puntjes georganiseerd en hebben de mensen van Kristus Koning al hun troeven uit de kast gehaald om het de bikers naar de zin te maken met een gesmaakt parcours en de nodige service voor en na.  Jaar na jaar worden de suggesties van de deelnemers na de tocht meegenomen en ter harte genomen voor het aanbrengen van verbeteringen.  Zo werd er dit jaar werk gemaakt van reflecterende stroken op de pijlen, wat toch wel aangewezen is voor de bikers die de tocht bij donker afleggen.  Voor een 380 bikers die kwamen opdagen begon het weekend op deze vrijdag de dertiende alvast op de best denkbare wijze!