Via enkele servitudes ging het door Horebeke om de kerk opnieuw te passeren en naar de overkant geloodst te worden door een seingever.  Want op de meest gevaarlijke plekken stond een seingever of politieman om een veilige oversteek te garanderen.  Veldwegen, landelijke paadjes en asfaltbaantjes brachten ons, soms in een lekker snelle afdaling, tot in Schorisse-Maarkedal op 5 km van de start.  Omstreeks 20.50 u reden hier nog heel wat bikers rond.  Een lange klim over een graspaadje, gevolgd door een zware klim over asfalt, brachten de bikers tot in de Stokstraat van Schorisse.  Op die plaats troffen we de splitsing tussen de routes van 25-30 km en van 35-40 km op bijna 7 km van het vertrek.  21.00 u.  Er volgde een pad dat er vrij vettig bij lag en een pittige off-road-klim over een veldweg.  Het was duidelijk dat we hier in de Vlaamse Ardennen reden, want omstreeks 12 km werden we vergast op een bijzonder stevige klim over een asfaltbaantje, eindigend in een bocht naar links.  Ik was even voordien ingehaald geworden geweest door een biker wiens forse Vlaamse rennerskuiten beschenen werden door mijn fietslampen.  Hij stond boven te wachten op zijn maat die vlak voor mijn voorwiel langzaam maar zeker naar boven kroop.  Bij elk van zijn trapbewegingen vreesde ik dat hij zou stilvallen, maar hij raakte tot boven.  Ik ook, maar ik was blij dat ik de top bereikte!  Met het nodige gehijg!

Op 13 km reed ik een donker bos in waar enkel het periodiek gehuil van een uil de stilte doorbrak.  Met het maanlicht erbij was het net Halloween.  Er volgden off-road paden op en af, over soms weerbarstige weidesporen, tot in de Kouterstraat in Maarkedal.  Op 15 km van het vertrek stoven drie Weetabixboys, gerenommeerde nachtrijders uit mijn contreien, me aan hoge snelheid voorbij.  Als ze niet zo jolig hadden geweest, men zou kunnen vermoed hebben dat ze een geest gezien hadden in het donkere bos van daarnet!  Tot aan de bevoorrading seffens, riepen ze.  Maar aangezien die nog een tijd op zich zou laten wachten, waren zij daar al weer weg toen ik er toekwam.  Omstreeks 17 km kreeg ik weer een uitputtende klim over off-road, overgaand in verharde weg zo rond 22.00 u.  Op 20 km zag ik aan de straatnaambordjes, want zelfs de meest onberijdbare veldweg heeft hier een naam, dat we op het grondgebied van Brakel aan het rijden waren.  Een vettige klim maakte de intussen smerig geworden bike nog vuiler en bracht me tot de bevoorrading op 22 km van het vertrek.  Ondanks het feit dat het intussen al 22.30 u was, heerste er nog veel drukte op de bijzondere plek die voor de bevoorrading was uitgekozen.  Want het kader dat er was voor gevonden kon beslist tellen.  We reden via de achterzijde de grote doorrit van de schuur van een oude gesloten hoeve binnen.  Aan de muren hingen oude landbouwwerktuigen en toestellen die ooit een leven als machine geleid hadden, dienden nu als houder voor bloempotten.  De verlichting die op diverse plaatsen was aangestoken deed alles in een schilderachtige sfeer baden.  Alhoewel ik kan vermoeden dat de landbouw die er bedreven wordt eerder hard labeur is, in schril contrast met het feeërieke kader dat gemakkelijk kan wedijveren met dat van Bokrijk.

De voedertafel was nog rijk gevuld met fruit, wafels, peperkoek en cake.  Alles versneden, zodat je van alles wat kon proeven zonder voor doorjager of schoeffelaar, zoals wij dat noemen, versleten te worden!  Hier konden al twee bonnetjes verzilverd worden aan een tapwagen in retro-stijl van waaruit een man en vrouw bekers Adriaan Brouwer uit het vat tapten.  Ook al houdt alcohol wel enig gevaar in tijdens het rijden, ik heb deze kans toch niet aan mij laten voorbijgaan.  Bij de eerste editie die ik meemaakte had men mij namelijk liggen!  Ik had de bonnetjes gespaard tot aan de aankomst, maar daar kon je er niet mee terecht!  Ook de sportdrank maar eens geprobeerd toen ik een biker tegen zijn maten hoorde zeggen dat deze dezelfde smaak had als “die spekken in de vorm van kersen”.  Inderdaad, hij smaakte naar de snoep van Haribo in de vorm van twee aan elkaar hangende kersen!  Er zijn dus nog snoepkenners op deze wereld!  Ik vermoed dat de huisbaas- en bazin present waren met enkele buren of kennissen en dat ze best in hun nopjes waren met die gezellige drukte op hun boerenhof.

Weer op pad nadat de meesten vertrokken waren voor het vervolg van de rit.  De binnenkoer van de hoeve lag op een helling met oude kasseien en via de grote toegangspoort verliet ik deze indrukwekkende plek, gelegen in de Hellenhoek in Brakel.  Er kwam een ferme klim over off-road in een glibberig pad.  Ik zag de biker voor me wegschuiven tot hij dwars over het pad kwam te staan en opzij wippen om me te laten passeren.  Eens boven, waar de blubber van de Wolvenweg weer overging in asfalt, stak hij me weer voorbij.  De natte klodders modder vlogen me er vanaf mijn fietsbanden om de oren!  Bizarre straatnamen zoals de Wolvenweg en de Kanakkendries passeerden de revue.  Ik bereikte verderop een splitsing tussen de 25-30 km en de 35-40 km op 24,5 km van het vertrek omstreeks 23.00 uur.  Een halve kilometer verder reed ik vanuit Brakel weer Maarkedal binnen op een plek waar de straat ergens middenin van naam veranderde.

Na 27 km reed ik een pikdonker bos in van het natuurgebied Het Burreken.  Het Burreken is een natuurreservaat in de Vlaamse Ardennen in Oost-Vlaanderen.  Het reservaat ligt op het grondgebied van de gemeenten Brakel (deelgemeente Zegelsem), Maarkedal (deelgemeente Schorisse) en Horebeke (deelgemeente Sint-Kornelis-Horebeke).  Het erg reliëfrijke gebied ligt op de grens van het Zwalmbekken en het Maarkebeekbekken. Het behoort tot de uitlopers van de west-oost gerichte heuvelrug die zich in de Vlaamse Ardennen uitstrekt.  Rechts van me hoorde ik in een diepte water stromen.  Omstreeks 30 km reed ik door de meer bewoonde wereld, ik vermoed in Nederbrakel, waar een politieman op dit onchristelijke uur nog op post was om de bikers veilig aan de overkant van een grote baan te helpen.  Ik meen een wegwijzer richting Zegelsem te hebben zien staan op een enorm groot gekasseid plein voor een kerk.

Graspaden, door mij bij wijlen soms vervloekt omwille van hun vettigheid, dienden zich aan omstreeks 33 km.  Hier staken me toch nog twee bikers voorbij.  Omstreeks 23.40 u was het stompen geblazen over een klimmend graspad in donkere velden.  Veldwegen en asfaltbaantjes voerden me tot op het grondgebied van Sint-Kornelis-Horebeke.  In het zog van nog drie late rijders bereikte ik na 36 km een kleine stopplaats in een houten garage.  Daar werden door enkele dames borreltjes jenever geschonken en kreeg je nog een knabbeltje aangeboden in ruil voor het desbetreffende bonnetje uit de reeks.  Degene die ooit beweerde dat ik in Horebeke op een middernachtelijk uur en op 100 km van de voordeur jenever zou hebben staan lurken, zou ik voor gek verklaard hebben!  En zie, de mountainbike bracht me letterlijk en figuurlijk tot een plek waar ik anders mijn leven lang geen voet zou gezet hebben!  De ontnuchtering kwam echter al snel onder de vorm van een klim over een vrij vettige ondergrond.  Na 38 km kreeg ik het verlichte uurwerk van de kerktoren te zien en bereikte ik even over middernacht weer de plaats waar ik vertrokken was.

De uitstekende bikewash was een noodzaak, gezien de toestand van het vehikel dat enigszins toonbaar moest zijn voor de tocht van morgen.  Het geroezemoes uit de tent en het aantal nog aanwezige bikes in de bewaakte stalling maakten duidelijk dat lang nog niet iedereen al zin had om huiswaarts te keren.  Binnen rondgekeken, maar geen bekenden gespot.  Me getrakteerd op twee flesjes icetea en de laatste twee ticketjes ingeruild voor een hotdog en een verrassing, zijnde een flesje kettingreiniger van Het Verzet, fietsenspeciaalzaak in Merelbeke, Hundelgemsesteenweg 151 (ik vermoed dat ik hier in de buurt ooit al passeerde tijdens de toertocht vanuit Oosterzele) en in Deinze, Nieuwstraat 41.  Een beetje reclame voor de sponsor van deze nachtrit moet kunnen!  Weetabix himself kwam me halen!  Blijkbaar waren ze toch nog aanwezig en nog niet huiswaarts vertrokken, ondanks de aanzienlijke afstand.  Mijn spullen bijeengepakt en bij hen aan tafel gaan zitten na mij meteen nog een tweede hotdog aangeschaft te hebben, vermits ik de centen daarvoor al had klaargelegd.  Zij hadden geen kettingreiniger, maar een drinkbus als attentie gekregen of kunnen kiezen.  Omstreeks 01.00 u kwam één van de Horebikers melden dat de bikeparking werd gesloten, zoals trouwens vermeld op een plakkaatje, en dat we onze fietsen in de tent mochten zetten.  Deze was inmiddels al meer leeggelopen.  Korte tijd later zijn we ook huiswaarts getrokken, want er wachtte nog een rit van meer dan een uur!  De Weetabix-mobiel bleek omzeggens achter mijn auto te zijn geparkeerd.  Het licht achter de ramen van de rijhuizen was uit.  Thuis restte nog de schoonmaak van mijn schoenen die zo niet bruikbaar waren voor zaterdag, een douche en het aanzetten van de wasmachine.  Zo werd het weer laat, of eerder vroeg op de ochtend!  Zaterdag blijven maffen tot halfelf en me snel klaargemaakt om naar Dessel te gaan rijden!  Het zijn drukke tijden!

De Horebikers en Het Verzet zorgden weer voor een knap ritje in een door de maan verlichte Vlaamse Ardennen.  Goed afgepijld, pijlen voorzien van reflecterende strips, met een bevoorrading in een knap kader met allerlei lekkers om te eten en te drinken, een pintje Adriaan Brouwer, een jeneverke, een degelijke bikewash, een hete hond, een geschenkje bij aankomst en de mogelijkheid om nog even na te praten en te drinken in de tent.  Voor luttele vijf euro konden we van dit alles genieten als intro van het weekend.  Ik had de indruk dat het initiatief zeker gesmaakt werd en dat er redelijk wat deelnemers waren opgedaagd.