Op 4,50 km van de start trof ik een natte singletrack.  Ondanks de regen van gisteren lag de ondergrond er behoorlijk bij zoals we van deze streek kunnen verwachten.  Singletracks leidden me tot aan de eerste splitsing waar de route van 23 km zich losmaakte van de 33-40-52 km.  Dit alles aangegeven door professioneel ogende bordjes die door hun grote opschriften al van ver te zien waren op 5,50 km van het vertrek.  Na een bospaadje kwam er een kilometer verder al snel de volgende splitsing waar ook de 33 km haar eigen weg op ging.  Kiezend voor de lange toer dook ik een aantal lange tracks in die me recht op recht door het “dunne bos” voerden.  Door mij zo gedoopt omdat er vlak naast de paden bomen met dunne stammen staan die nog voldoende licht doorlaten, ook al viel het me op dat alles er flink gegroeid was en je er door een gang van bladeren scheen te rijden.  Ik vermoed dat deze bossen zich in de buurt van Hobos bevinden nabij enkele kalme asfaltbaantjes en een brug over de Noord-Zuidverbinding.  Maar daar kregen we niets van te zien en ik kan er ook helemaal naast zitten.  Na de doortocht van dit bos arriveerde ik weer in een woonwijk en wist daardoor dat we zodadelijk linksaf en rechtsaf de Oude Diestersebaan in zouden rijden om verderop weer rechtsaf voor het bos te kiezen.  Dit alles op het grondgebied van Hechtel-Eksel.

Daar begon weer het feest van de bospaden en de singletracks met op 12 km het opvallende wortelpaadje tussen de bosrand en een maïsveld.  Er liep daar op dat moment een jonge vrouw te joggen in het gezelschap van haar hond.  Onmiddellijk daarna trof ik de splitsing van de 40 km naar rechts en de 52 km linksaf, midden in het bos op een plekje dat de herinneringen aan de vorige keer weer naar boven haalde.  Om 10.15 u koos ik er voor de langste rit.  Er volgde een singletrack langsheen lage struiken in een bos en een brede veldweg.  Deze bracht me tot op een plaats naast een grotere baan ter hoogte van een witte kapel aan het begin van de bebouwde kom van Eksel ter hoogte van de Weverstraat.  Op 13,50 km dienden we daar die baan te kruisen om aan de overkant weer het bos in te rijden en de volgende singletracks aan te snijden.  Omstreeks 14 km reed ik voorbij een plek waar het bos raakte aan een voetbalveld.  Ik was niet de enige die nog voor de lange toer had gekozen, want er kwamen nog twee bikers voorbij.  Van de singletracks die nu volgden onthield ik er eentje dat er vrij vochtig en gehavend bij lag en eentje met plezante bultjes om over te rijden.

Eens die bultjes achter de rug, passeerde ik midden in het bos de voet van een immens grote hoogspanningsmast die boven de bomen uit torende.  Er werd een plaatselijk rondje gereden over nog enkele pukkels en we kregen de pyloon nogmaals in onze nabijheid te zien.  Korte tijd later diende ik op 17,75 km de drukke Eindhovensebaan te kruisen, niet ver van de plaats waar de autokeuring zich bevindt in Eksel.  Aan de overkant staat een plan dat me leerde dat deze baan vanuit Houthalen-Helchteren over Hechtel-Eksel en Overpelt richting Eindhoven voert en daarbij Holheide passeert.  We zouden ze later nog een aantal keren kruisen of er rakelings langs rijden in de bossen waar ze doorheen loopt.  We doken weer het bos in, er was daar trouwens niks anders dan bos, en konden, na nog een baan gekruist te hebben, tot maar liefst 20,75 km ons hartje ophalen tijdens het rijden over knappe singletracks die zich over sporadische bultjes op en af doorheen het bos slingerden.  Dit alles stond garant voor enkele bijzonder amusante kilometers!  In de omgeving bemerkte ik pijltjes van een gele vaste route.  Later op de dag trof ik ook rode en nog blauwe pijltjes.  Aan de staat van de paaltjes en de pijlen te zien schat ik dat al deze routes van vrij recente datum zijn.  Er passeerden twee bikers en na omstreeks 11.00 u nogmaals de Eindhovensebaan gekruist te hebben nog eens twee.

Tijdens de volgende portie bospaden deed een volgende passerende biker het tellertje op zeven springen.  De bospaden brachten me na 23 km tot aan een grote baan om na het kruisen ervan weer singletracks in het bos te treffen.  Nog een eenzame biker haalde me in, de achtste sinds de splitsing.  Er kwam geen einde aan de singletracks en bospaden.  In een bepaalde singletrack moest ik van de fiets voor twee boomstammen die de doorgang versperden.  Van de twee bikers die volgden trachtte de tweede me te imponeren door over de tweede stam te wippen.  Maar aan het geluid te horen deed dat toch geen goed aan diens bike!  Omstreeks 11.30 u was ik bijna halfweg met 25 km op het tellertje.  Daar reden we via de bosrand rondom een open veld.  De bospaden die daarop volgden gaven me de indruk dat we weer in de buurt van Holheide reden.  Het waren bredere bospaden waarop zich sporen met de allures van een singletrack hadden gevormd.  Er kwam een dropke tot op de Eindhovensebaan, oversteken en een kort steil bultje weer naar het bos toe aan de overkant.  Op bijna 28 km trof ik hier de elfde biker op m’n pad sinds de afsplitsing van de langste route.

Omstreeks 28,75 km bracht de tocht me doorheen open veld weer naar een volgende strook bos.  Een bochtige singletrack voerde naar een baantje dat omstreeks 30 km overging van zand in asfalt met twee bikers in m’n zog.  Deze twee verminderden mijn kansen op een gratis curryworst na afloop met 13 eenheden!  De grond werd hoe langer hoe meer zanderig en dat kon niet anders betekenen dan dat we zo stilaan de Witte Berg naderden!  De uitzonderlijk knappe singletrack op en af over uit de kluiten gewassen heuveltjes en het nodige bochtenwerk bracht me tot aan de plek van de bevoorrading die zoals verwacht aan de voet van de Witte Berg was opgesteld.  Enige vorm van plagerij is de Peltercrossers niet vreemd, want vooraleer iets lekkers te krijgen, dienden we eerst nog naar boven te kruipen over de zijflank van de heuvel.  Omdat ik daar niet op gerekend had, ook al hadden die mannen ons vorig jaar ook zo liggen, moest ik plots lager schakelen met het nodige gekraak van de ketting tot gevolg!  Maar ik ben boven geraakt en dank de heer dat hij me niet heeft laten afgaan in het zicht van de enkele bikers die beneden aan de stop stonden te knabbelen.  Weer naar beneden was minder m’n ding omwille van het losse zand en het dropke over een dikke wortel halverwege!  Die lelijke Peltercrossers hadden verdomd een lint gespannen zodat we niet konden gebruik maken van de hardere zijkant van de afdaling!  De snoodaards verplichtten ons van door het losse zand te rijden!  De stop kwam op 31 km van de start en voor mij pal op de middag!  De laatste die me had ingehaald stond nog te knabbelen en vroeg een fietspomp om z’n banden meer op te blazen.  Er kwamen nog vier bikers toe, waaronder twee Bizar Biker Boys.  De tweede daarvan had niet veel zin om de heuvel op te klauteren, waarop zijn maat zei dat hij dan niks aan de bevoorrading zou krijgen!  De bananen waren door de voorgangers verslonden, er restten nog partjes appelsien en een verscheidenheid aan koeken en wafels.  Wie dat wenste kreeg een kommetje soep.  Samen met de herfst verschijnt ook de soep weer op de toertochten!  Er zijn zelfs bikers die hun lange broek al weer dragen.  De bikers van aan de stop zouden me nadien weer inhalen en waren meteen de laatsten die ik te zien kreeg.

Na de stop ging de kidstoer apart en zoals te verwachten werden we ook nog eens de achterkant van de Witte Berg op gejaagd.  Het lukte me deze keer niet van helemaal tot boven te rijden.  De ene keer heb ik geluk en geraak ik tot boven, een andere keer heb ik pech en val ik stil!  Het zal ook wel wat te maken gehad hebben met het feit dat ik de ketting van m’n fiets niet geolied had bij het vertrek.  Daardoor maakte dat ding alsmaar onheilspellender geluiden!  Ik was wat bang dat ik ze over zou trekken!  Door het mulle zand naar beneden, weer naar boven, nog eens naar beneden en een laatste keer weer naar boven.  Enfin, deels rijdend en deels wandelend had ik deze plek achter de rug.  Wat volgde was een niet te versmaden knap spoor, lekker lang naar beneden doorheen redelijk hoog opgeschoten gras!  Bospaden van diverse allure volgden elkaar op.  Omstreeks 36 km reed ik een uitkijktoren voorbij en van hieraf volgden met bodemgroen en gras begroeide bospaden tot aan de omheining van de Ford testbaan.  12.30 u.  Een zanderig pad voerde me een tijd langsheen de omheining en draaide dan weer het bos in.  Ik passeerde het pad waar een lint was gespannen omdat de bikers elkaar hier kruisten en waar ik daarnet kort na de pauze al voorbij was gereden in het zog van de Bizar Biker Boys.

Mijn vermoeden van de plek waar we naartoe gestuurd werden bleek te kloppen en omstreeks 37 km ging het van de zandweg rechtsaf het bos in over een technische singletrack.  Technisch, omdat je er klimmetjes in bochten rond bomen moet overwinnen of korte klimmetjes onmiddellijk na bochtjes moet nemen.  Dat is niet zo m’n ding.  Paden waarvan de zanderige ondergrond door de regen van gisteren geblust was voerden me tot de splitsing van de 23 km en de 33-40-52 km op 38,75 km van het vertrek.  Voor mij ging het linksaf en ik merkte aan de omgeving waar het naartoe zou gaan!  Even later reed ik inderdaad op het smalle spoor naast het terrein van de zandgroeve!  Het is niet de eerste keer dat ik hier passeer en toch viel pas nu mijn eurocent en legde ik de link met de wegwijzers die op de grote baan verderop staan en naar Lommelzand verwijzen!  Ik was altijd in de waan dat dit de naam was van deze bossen, misschien omwille van de zanderige ondergrond, maar dat is gewoon de naam van die zandgroeve!  Mijn grijze cel begint al even traag te werken als dat ik rijd!  12.45 u.  Boswegen leidden me doorheen de bossen nabij Lommelzand, waarbij het parcours de cirkelvormige asfaltbaan die hier doorheen loopt even raakte.  Een singletrack leidde me daarna tussen een bos en een met resten van oude prikkeldraad afgespannen aardappelveld voorbij een metalen uitkijktorentje.  Aan de andere kant van het veld zag ik weer de omheining van de Ford testbaan.  Ik arriveerde voor de grote villa annex stoeterij die naast een veldweg staat die vanuit Lommel-Kattenbos komt en daar naast het voetbalveld vertrekt.  Toen ik jaren geleden deelnam aan mijn eerste toertochten in deze streek, was dit complex nog in aanbouw.  Linksaf gaat het naar Kattenbos, maar de pijlen stuurden me rechtsaf.

Ik bereikte de lange singletrack die er recht op recht evenwijdig met het treinspoor loopt en die eindigt ter hoogte van een overweg aan een kruispunt van zandwegen en een asfalt toeristisch fietspad.  42,75 km.  Het ging eventjes over dat fietspad om verderop ter hoogte van een dropke het bos weer in te rijden over een pad parallel met het spoor.  13.00 u.  Ik ontmoette een bikende tegenligger, een biker die ik aan de stop had gezien en er liep daar een man rond die voor andere bosgeneugten dan mountainbiken naar daar was afgezakt!  Tot maar liefst 49 km regende het vanaf de spoorwegovergang nabij het kruispunt van de grote baan Helchteren-Eindhoven en Geel-Mol-Lommel-Overpelt niets dan bospaden en singletracks.  Deze plek staat altijd garant voor een mooi en amusant stukje toertocht met hier en daar een te overwinnen bultje en hoogteverschil.  Er liggen daar ontelbare paadjes in deze morzel bos.  Na 49 km bereikte ik om 13.40 u de nooit gebruikte in het bos gelegen asfalt parking nabij Holheide.  Vanaf daar volgde een schier oneindige aaneenschakeling van singletracks en bospaadjes in het bos nabij de woonwijk en het voetbalterrein van Holheide.  Aan het begin van één van die tracks stond het bordje “nog 1 km” en dat klopte verdorie tot op de centimeter!  Mijn tellertje klokte daar immers exact 51 km af!  Ik dook er de laatste singletrack van deze zondag in en die bracht me weer in Holheide tot vlak bij de afspuitstand.  Om 14.00 u kwam hiermee een einde aan een singletrackfestival dat 52 km geduurd had!  Eigenlijk mag je stellen dat deze tocht omzeggens voor de volle honderd procent door de bossen loopt en garant staat voor een eindeloze aaneenschakeling van bospaden en singletracks!

Geen gebruik gemaakt van de bikewash, m’n fiets was niet al te vuil en ik maak hem dan liever thuis schoon.  Bij mijn aankomst aan de zaal zag ik nog net de Bierbikers Hilde en haar man huiswaarts vertrekken.  Mijn fiets maar meteen op de fietsdrager gezet en vastgeklonken om de Peltercrosser aan de fietsbewaking niet meer tot last te zijn.  Deze mens stond daar al sinds vanochtend!  Hij verwees me naar de douches verderop, maar ik zei hem dat ik eerst binnen nog wat ging drinken.  In de hal stond er nu de inschrijving voor een gewone familiefietstocht van een andere organisatie die ook via deze bossen vertrok!  In de zaal stonden nog twee “bekenden” de twee bikes te keuren die er te koop werden aangeboden.  Dit tweetal ooit voor het eerst gezien op de Herdermarathon in Maarkedal en sindsdien zo af en toe ontmoet op andere tochten!  Verder zaten er nog slechts twee deelnemers proper gewassen aan een tafel te genieten van nog een glas.  Zelf iets te drinken gekocht.  Vermoedend dat de dames alles al zouden opgeruimd hebben, durfde ik mijn bonnetje niet meer inruilen tegen de beloofde curryworst.  Des te sympathieker was het toen één van de dames me kwam vragen of ik er geen lustte, want ook voor de laatste deelnemer was er nog eentje over!  Dat noem ik nu eens “aandacht hebben voor uw deelnemers”.  Afscheid genomen van de laatste Peltercrossersvrouwen die nog present waren en de warme douches opgezocht.  Toen ik naar de auto ging was er veel leven op het grasplein, want de kinderen van de chiro begonnen er met een aantal spelen.  Er liepen er daar heel wat rond!  Ik zag dat één van de Peltercrossers de watertanks van de bikewash liet leeglopen en ik vermoed dat de eerste crosser met zijn lading weer opgehaalde pijlen terugkeerde.

Via Lommel naar Postel gereden en de illegale oprit van de E34 aan de douane genomen.  De putten in het asfalt worden er alsmaar groter en talrijker!  Er in Retie weer af en terug op om te kijken of je er in de richting van Nederland nog af kan sinds de parking vernieuwd is.  Mezelf in de Paseo op de Postelsesteenweg getrakteerd op een portie frieten en die buiten opgegeten.  Die zaak had goed te doen, want er waren nog eters, waaronder vier Duitsers, en toen ik mijn pakje zat te verorberen kwam er een stoet van zeven wagens met Nederlandse nummerplaat toe.  Het jonge koppel frietenbakkers kwam handen tekort!  Thuis restte nog de schoonmaak en de was en kwam er een einde aan een weekend waarin ik drie ritten had weten te versieren!  Deze toertocht in Overpelt is en blijft een aanrader!