Op deze zondag toch maar vroeg opgestaan, ook al deed dit wat pijn na korte nachten na de nightride in Sint-Maria-Horebeke op vrijdag en de toertocht in Dessel op zaterdag.  Mijn bedoeling was van thuis uit met de fiets te vertrekken en omdat ik wist dat er nog clubmakkers zouden komen, hoopte ik op tijd te kunnen vertrekken om deze nog even te kunnen zien aan de start.  Thuis om 08.15 u met de bike vertrokken en drie kwartier later was ik na 13 km aan de start in Schoten.  Vlak bij de startplaats kwam ik in een naburige straat al een eerste clubmakker tegen.  Hij was te voet, want onze clubvoorzitter, thans zaakvoerder van zijn eigen fietsenzaak BikeAholic in Stabroek, had diens fiets bij na reparatie!  Ik bespeurde bij Sammy toch een lichte paniek of Dennis de fiets wel effectief bij zou hebben!  Dat zou het geval blijken te zijn!  Er bleken zelfs een zevental leden van de Papegaai Bike Team te zijn opgedaagd en sommigen hadden dan nog een aantal vrienden meegebracht!  Het is lang, zeer lang geleden, dat de Stabroekse vogelkooi nog zo’n massale exodus kende!  We konden ook Bever weer begroeten.  Doordat de activiteiten van de Papegaaien de laatste tijd wat op een laag pitje stonden, wist ik niet dat hij al (te) lang met zijn gezondheid op de sukkel was, wat je niet verwacht van iemand die naar mijn maatstaven nog een vrij jonge knul is.  Excuus dus dat ik nooit eens geïnformeerd heb of een bezoek gebracht heb!  En laat Bever nu net de Papegaai zijn waar je het meest kan op rekenen of op betrouwen wanneer er wat moet gedaan worden!

Me ingeschreven en omstreeks 09.10 u iets voor de groep vertrokken.  Die nog jonge snaken zouden deze oude gaai immers al snel weer inhalen en dan kreeg ik hen nog eens te zien.  Meerijden met zo’n jong geweld zit er voor een pannenkoek als ondergetekende toch niet meer in!  Via enkele straten ging het Schoten uit om na 1,50 km al een eerste klein stukje bos te treffen.  We bereikten een villawijk van zeer rijke mensen met statige villa’s in deze randgemeente van de stad Antwerpen.  Op 3 km van de start doken we vanaf de Ooievaarsdreef het bos in.  Daar troffen we al snel een eerste splitsing tussen de routes van 12-30 km en 45-60 km.  Het was wel goed uitkijken om de kleine lettertjes op het splitsingsbord te kunnen lezen!  Hier heb ik dan korte tijd eventjes samen met de clubmakkers gereden en enkele woorden met Bever gewisseld.  Brede dreven voerden ons doorheen het Peerdsbos op de grens met Brasschaat om op 5 km uit te komen op de Elshoutbaan nabij het zwembad van Brasschaat.  We dienden de Elshoutbaan te kruisen en een kleine doorsteek te nemen om uit te komen in een straat in heraanleg.  Daar reden we in de richting van de betonnen koker van de hogesnelheidslijn die er naast de snelweg E19 (van Antwerpen naar Breda) loopt.  Er volgden graspaadjes op het enigszins geaccidenteerd terrein van de zogenaamde De Driehoekjes, reden voorbij een golfterrein op 6,50 km en nog door een stukje van het Peerdsbos om rond de 7 km uit te komen in de bosrijke Miksebaan.  Gedurende anderhalve kilometer reden we over het asfalt van deze straat in de richting van Brecht om dan rechtsaf voor het bos te kiezen.  Daar was weer een splitsing tussen de 12-30 km en de 45-60 km op zo’n 9 km van het vertrek.

Vermits ik vandaag nergens anders verwacht werd had ik alle tijd om voor de grootste afstand te gaan.  Het parcours voerde me tot aan de E10-plas.  De E19 heette vroeger E10, vandaar staat er in Brecht-Overbroek nog altijd het bekende feestzalencomplex E10-hoeve naast!  De E10-plas ontstond door uitgravingen van zand voor de aanleg van de snelweg in de tijd dat ik nog een uk was!  Ik denk dat ik een jaar of zes, zeven was toen de ring om Antwerpen aangelegd werd!  We reden een half rondje om de vijver, waarbij het wat oppassen was voor wandelende mensen met spelende kinderen!  Linksaf een onverhard pad in om uit te komen op de boorden van de antitankgracht.  De toer maakte er via de houten brug een rondje omheen om dan op de andere over weer op onze stappen terug te keren.  Na 11 km passeerde ik een villa of vrij nieuw gebouw dat volgens mij deel uitmaakt van Sana De Mick.  We vervolgden er onze weg over een asfaltbaantje dat me voorbij de opvallende gebouwen van het sanatorium voerde.  Ik kan me geen enkele toertocht herinneren tijdens dewelke ik hier al gepasseerd ben, ook al maken er verschillende gebruik van deze omgeving.  Zeer merkwaardige gebouwen in gele baksteen.  Van de aanblik alleen wordt men al niet goed!  Enkele jaren terug bestond de vrees dat het complex zou moeten verdwijnen voor de aanleg van de hogesnelheidslijn voor de TGV van Brussel naar Amsterdam, maar blijkbaar hebben de gebouwen de aanleg ervan dan toch overleefd!  Het ging de Sint-Jobsesteenweg over ter hoogte van het op- en afrittencomplex op de grens tussen Brasschaat en Sint-Job-in-‘t-Goor om aan de overkant de Madoudreef in te rijden.

Daar vervolgde de rit over krakkemikkige asfaltbaantjes tussen woonhuizen en bescheiden villa’s in een omgeving die het midden houdt tussen een woonwijk en een zone met buitenverblijven, gelegen tussen de Miksebaan en de snelweg nabij Rommersheide in Brecht.  Toch maar minnetjes voor zo’n residentiële gemeente!  Op 14 km bereikte ik weer de voet van de E19 en dienden we een doorsteekje naar de Sorbenlaan te nemen.  Een kilometer verder kruisten we de snelweg via de verkeersluwe brug van de Andrélaan.  Op deze plek had ik exact één uur gereden over het eerste kwart van de tocht.  Aan verkeerslichten ging het de Schotensteenweg in Sint-Job over, linksaf en rechtsaf de Van Bavellaan in.  Daar bemoeilijkten machines van asfalteringswerken de doorgang.  Verderop doken we na een vrij lang stuk verharde wegen dan toch weer het bos in over onverharde paden.  16,75 km.  Bospaden voerden me een kilometer verder voorbij de tennisterreinen van De Merel en vanaf deze plek konden we tot ruim 21,50 km genieten van de plezante singletracks die verscholen liggen in het bos tussen de Schotensteenweg en het kanaal Schoten-Dessel in de omgeving van de Tilburgbaan.  Ik kwam weer uit het bos tevoorschijn op het jaagpad tegenover de woonschuiten die aan de overkant permanent ik het water liggen.

We staken de vaart over aan het bruggetje ter hoogte van sluis 3, reden dan voorbij de woonboten en de bunker om dan rechtsaf te slaan en het bos naast een camping in te duiken en uit te komen in de Baan op Sas 2, gelegen midden de bossen.  Zo bereikten we de onverharde Polderdreef en Poppelaerstraat van wat hier Klein Zwitserland schijnt genoemd te worden op het grondgebied van Sint-Job.  In één van de brede bosdreven trof ik de eerste bevoorrading op 24,50 km van het vertrek.  Daar was nog veel gewemel van bikers, ook al liep het al tegen elf uur.  De toer kon dus blijkbaar wel op de nodige belangstelling rekenen.  De bevoorrading was zeer ruim met fruit en allerlei soorten koeken en wafels.  Vooral de lekkere frangipanes trokken mijn aandacht.  Wie daar niets naar zijn zin vond, kan een lastige mens genoemd worden!  Mijn tijd genomen om even te rusten, te knabbelen en te drinken.

Na de bevoorrading ging het de onverharde Kleine Vraagstraat in om op 25,50  km een splitsing te treffen tussen de routes van 30 km en van 45-60 km.  De 30 km dook rechts een smal bospad in en voor mij ging het rechtdoor om een kleine tien meter verder nogmaals een splitsing te treffen, dit keer tussen de 45 km, die ook rechtsaf een boswegeltje in ging, en de route van 60 km die rechtdoor ging tot de plek waar de Kleine Vraagstraat overgaat in de Grote Vraagstraat.  Ik doopte deze omgeving dan ook om tot “Het Examen”, eerder dan Klein Zwitserland!  We dienden de hele, vrij lange en zanderige Grote Vraagstraat door te rijden tot aan de oversteek met de drukkere Abdijlaan – Waterstraat op de grens tussen Brecht en Schilde ter hoogte van verkeerslichten.  28 km.  We staken deze weg schuin over om ons pad te vervolgen over een vrij zanderige veldweg tot aan een mij bekend kruispunt van zandwegen.  Daar heb ik tijdens een wintertoertocht ooit eens tot aan mijn middel in opgewaaide sneeuw gestaan!  Tijdens de zomer ben ik hier ook nog gepasseerd in het zog van Dacuba die ik in mijn verhaaltje genoemd had en zich daarin herkende!  Toen kwamen we van de andere kant.  Het ging rechtsaf en korte tijd later bereikte ik het kruispunt van de Heikantstraat en de Oude Liersebaan, een bekend plekje dat de toegangspoort vormt tot Drieboomkensberg, zoals het Molenbos ook genoemd wordt omwille van de vlakbij gelegen bidplaats.

In plaats van recht op recht naar die plek te rijden, er stonden daar ruiters te paard, dienden we links te houden en een bospaadje in te slaan.  Hier konden we genieten van het knapste stukje van deze toertocht, want in het Molenbos ligt een wirwar van paadjes die elke zichzelf respecterende toertocht in deze streek graag in zijn parcours opneemt!  De parcoursbouwers moeten de omgeving wel erg goed kennen, want de vele paadjes in het Molenbos werden bijzonder goed en ruim benut en stonden garant voor ettelijke kilometers gesmaakt fietsplezier!  Alles lag er goed berijdbaar bij, want tijdens de winter of na een natte periode kan het hier een slijkpoel zijn.  We konden er ons hartje ophalen, want van 30,50 tot 32,50 km reden we onder de bomen en tussen het struikgewas over de singletracks in dit stukje van het bos om uit te komen aan de in het groen verscholen bidplaats en kruisbeeld aan een open plek.  Tijdens mijn tocht over de paden werd ik ingehaald door twee bikers en nog door een groepje van drie, ter hoogte van een zeldzame modderplek.  Ik hoorde één van die gasten in het sappigste Antwerps zeggen “da doenek nie geire, deur slijk rije”!

Wie dacht dat het vanaf de bidplaats gedaan was met de pret, had het bij het verkeerde eind!  Het ging er namelijk linksaf over enkele bredere dreven in een knap bos en van 33,50 tot 36,50 km ging er weer een ware speeltuin open en konden we nog meer genieten van plezante singletracks tussen de bomen, voorbij een aantal zanderige vlakten en over een aantal stevige bulten!  Zeer interessant, temeer daar er weinig andere toertochten zijn die door dat stuk van het Molenbos rijden.  Hier kregen we echt waar voor ons geld en eigenlijk is het een beetje jammer dat enkel de rijders van de 60 km van deze knappe lus konden genieten!  Een reden te meer om er voor te kiezen uiteraard!  Opeens kwam ik uit het bos weer tevoorschijn op een harde zandweg en het duurde even eer ik me kon oriënteren en een idee had van de plaats waar ik nu stond.  11.50 u.  Eens linksaf zag ik dan dat we weer in de richting van de Abdijlaan – Waterstraat gestuurd werden voorbij een boerderij-manege.  Daar toegekomen zag ik rechts van me in de verte de verkeerslichten waar ik eerder was overgestoken om Drieboomkensberg te bereiken.  We hadden hier dus een stevige lus achter de wielen en samen met de paadjes aan De Merel wellicht het knapste stuk van de toer.

Het ging de weg over en weer richting “Het Examen”, want we reden de Kleine Vraagstraat in.  Daar kreeg ik een hele groep amazones als tegenligger.  Op deze van grote diepe putten voorziene zandweg stonden nog zeer grote plassen die allemaal konden ontweken worden door gebruik te maken van de smalle sporen die zich links en rechts in de loop der jaren gevormd hadden door de passanten.  Halverwege maakten we een zijsprong naar rechts en kregen we enkele bultjes voor de wielen, evenals sporen die ook hier ontstaan waren door het in de loop der jaren ontwijken van de grote plassen.  Na linksaf een singletrack te hebben genomen tussen bos en maïs, werd mijn vermoeden bevestigd en reden we voorbij de bosvijver die achter de bomen verstopt lag.  Singletracks en bospaden voerden me zo tot in de Caterskapeldreef op de grens tussen ’s Gravenwezel en Sint-Job.  Het achterpoortje van het domein van de school Kristus Koning stond open ter gelegenheid van deze tocht die gebruik mocht maken van het bos dat zich op het uitgestrekte terrein achter de schoolgebouwen bevindt.  Op 40 km van de start reed ik even over het middaguur het terrein op van waaraf ik begin september nog vertrokken was voor de avondrit, georganiseerd door de leraren van deze school.  Het is lovenswaardig dat men ook aan andere organisaties de toestemming geeft om hier op het private terrein te rijden.  Na de doortocht van het bos passeerden we de kenmerkende gele schoolgebouwen, en er staan er daar heel wat!  Op 41,50 km verlieten we het domein via de hoofdingang nabij het centrum van Sint-Job.

Na het kruisen van de hoofdweg door de gemeente reden we de Koeistraat in.  Aan het einde ervan ging het rechtdoor het bos in, in plaats van de gebruikelijke afslag naar rechts tijdens andere tochten.  Daar bereden we een betonbaantje op het grondgebied van het golfterrein Rinkven.  Aan het einde van het betonpad trof ik een splitsing tussen de routes van 30 km en van 45-60 km op omzeggens 43 km van het vertrek.  Een lange zandweg voerde me tussen rijen met imposante bomen die de grasperken van het golfterrein afbakenen.  Rechtsaf ging het dan over een korte track die er op een soort heuvelkam is gelegen om dan nog een uitputtende lange zandweg over het golfterrein voor de wielen te krijgen.  Het is toch maar een rare sport: mensen in hun zondagse kleren met een kinderwagentje voor hun ballen en stokken!  Voor de rijke mensen uit deze regio?  Zoals ik vermoed had bereikte ik op 45 km de boorden van de antitankgracht en ging het rechtsaf over een singletrack die er achter een strook bomen en groen evenwijdig loopt met de gracht.  We kruisten een rijbaan en volgden nadien nog even de antitankgracht tot het linksaf ging in een brede bosdreef die uitgaf op een betonbaantje in een villawijk met uit de kluiten gewassen stulpjes in ’s Gravenwezel.  Ter hoogte van het Caterstraatje en de IJzermaalsteenweg doken we weer het bos in.  Hier staken me toch nog twee bikers voorbij.  Ik was nog steeds niet de laatste onderweg!  47 km omstreeks 12.40 u.

Omstreeks 48 km passeerde ik het achter mooie hagen en daardoor bijna onzichtbare kasteel van ’s Gravenwezel.  Er volgde een zanderig pad en links van mij lagen in de verte de knappe kasteeltjes van rijke mensen.  We reden er langsheen onverharde bosdreven waarlangs, een eind van de weg af, villa’s onder de bomen staan.  Eigenlijk een bizarre omgeving in de buurt van het Schildewandelpad.  Op bijna 50 km kruiste ik één van de drukke hoofdwegen door ’s Gravenwezel, meer bepaald de Gilles de Pélichylei.  De naam is even poepchic als de kasten van villa’s die er langs tussen het groen verstopt staan!  Samen met een groepje van drie jonge snaken, de laatste deelnemers die ik te zien kreeg, dook ik de Boterlaarbaan in, nog steeds tussen grote villa’s.  Halverwege ging het rechts een singletrack in die naast een achter groen verstopte beek voerde.  Ik hoorde er water stromen.  Ter hoogte van een soort kasteel op de bosrand kwam ik uit op een brede assenweg.  Als ik een kaart bekijk dan zou dit de Beukendreef hebben moeten zijn.  Er stond daar een bestelwagen van Ice, verkoop van ijsblokjes!  Daar ging het rechts het bos in.  Dan kruiste ik een grote baan (de Wijnegemsteenweg in ’s Gravenwezel) en reed Treemblok in om vandaar weer bospaden te kunnen berijden.

Ik passeerde een eenzaam in het bos gelegen paardenweide en vond even verder het pad versperd door de dikke stam van een omgevallen boom.  53 km.  Een bordje toonde me dat ik me in het Pidpabos van Schoten bevond.  Ik kruiste de Alice Nahonlei, het is goed in het eigen hart te kijken, nog even voor het slapengaan, en reed naar het einde van de rit toe in lange dreven, deels onverhard, doorheen villawijken.  Ik kwam uit in de Wezelsebaan en diende deze lange straat volledig door te rijden.  Meteen werd duidelijk dat ik de dichtbewoonde wereld weer bereikt had.  Op 55,50 km kruiste ik het kanaal Schoten-Dessel en onverwacht stond ik na 56 km opnieuw in Bloemendaal in de Paalstraat voor het schoolgebouw van waaruit ik vanochtend vertrokken was.  Omstreeks 13.20 u kwam ik daar vermoedelijk als hekkensluiter toe.  Ik had me geamuseerd tijdens deze rit van WTC Schoten door een aantal gemeenten aan de rand van een grote stad en waar de natuur en de bossen nooit ver weg zijn van de bewoonde wereld in één van de dichtstbevolkte regio’s van Vlaanderen.

De bikewash was nog operationeel, maar het had weinig zin van deze te gebruiken, vermits ik nog met de fiets huiswaarts moest!  Er zaten nog enkele bikers buiten aan de drank en binnen was het zaaltje achteraan al volledig opgeruimd.  Groot was mijn vreugde dat de op de prijslijsten vermelde broodjes met kaas en ham nog verkrijgbaar waren, want ik had wel honger gekregen.  Van elk eentje verorberd en telkens doorgespoeld met een welgekomen flesje frisdrank.  Toen ook in het voorste zaaltje met de opruim van de tafels begonnen werd, brak de tijd aan om huiswaarts te keren.  Op de terugweg eigenlijk eerst een beetje verloren gereden in dit mij onbekende deel van Schoten.  Dan maar op m’n stappen teruggekeerd en op de terugweg naar huis nog een bezoekje gebracht aan m’n zus die in Schoten woont.  Om daar zowel goed, maar ook onverwacht minder goed nieuws te vernemen!  Waaruit ik kan besluiten dat niets nog hetzelfde zal zijn als dat het ooit geweest is.  Het einde van een fase uit ons leven en een nieuwe stap in een onbekende toekomst…

‘t is goed in ‘t eigen hert te kijken
Nog even voor het slapen gaan
Of ik van dageraad tot avond
Geen enkel hert heb zeer gedaan.
Of ik geen ogen heb doen schreien
Geen weemoed op een wezen lei
Of ik aan liefdeloze mensen
een woordeke van liefde zei.
En vind ik in het huis mijns herten
Dat ik één droefenis genas
Dat ik mijn armen heb gewonden
Rondom één hoofd, dat eenzaam was...
Dan voel ik, op mijn jonge lippen
Die goedheid lijk een avond-zoen...
‘t is goed in ‘t eigen hert te kijken
en zo z’n ogen toe te doen. 

Alice Nahon

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!