Mijn fiets vastgeklonken aan een hek.  De bewaakte bikeparking was aanwezig, maar niet aangegeven en binnen in de sporthal, zodat ik deze pas te zien kreeg op weg naar de inschrijving.  Veel beweging was er binnen niet en ik was dus direct ingeschreven.  Eens terug buiten kwam er een groep bikers in gele regenvesten toe.  Die had ik onderweg naar hier ter hoogte van de Havanastraat zien wachten om de Noorderlaan over te steken en waren weer bij af.  Aan het einde van de rit zou me dat duidelijk worden op het ogenblik dat ik daar ook passeerde.  Buiten aan een andere biker gevraagd welke pijlen ik nu eigenlijk moest volgen, want er waren ook wegritten.  Bij nader toezien stond dat binnen aangekondigd met een voorbeeld, maar dat had ik bij het inschrijven niet gezien.  We verlieten het Park Spoor Noord via de Londenbrug en het Kattendijkdok waarlangs van een groot oud pakhuis enkel de ingepakte te restaureren geklasseerde buitenmuren nog overeind stonden.  Verderop diende ik te wachten voor een bizarre brug die open rolt.  De biker die samen met mij vertrokken was en aan wie ik had gevraagd welke pijlen we moesten volgen kwam ook toe.  Ik had al de indruk dat hij bij één van de eerste afslagen verkeerd was gereden.  Er arriveerde ook een wielertoerist die me vroeg welke pijlen hij diende te volgen.  Die volgde de pijlen van de bikers in plaats van deze van de wegrit!  De brug rolde weer op haar plaats en zakte netjes in het gat dat ze moest overbruggen.  Een bizar systeem!  De tocht voerde me verder door het desolate en eerder gore havengebied.  In zulke enorm grote versteende vlakte brengt enkel het tussen de stenen opgeschoten onkruid nog wat groen.

Het ging de Lefèbrebrug over en in de richting van de Hogere Zeevaartschool.  Een grasspoor met zelfs resten van oude asfalt leidde me voorbij een vijver en vermoedelijk de Schelde achter de dijk links.  Het lange paadje leidde me naar een mij onbekende plek, ik vermoed het Noordkasteel.  Daar voerde een pad me doorheen een plaatselijk bos en over een soort heuvelrug met enkele steile afdalingen.  Het ging ook een brugje over tussen twee van die heuvelruggen.  Van 5 tot 6,50 km konden we genieten van de paadjes op deze bosrijke plek.  Er stond daar ook een grote tent voor één of andere manifestatie.  Terwijl ik hier rond reed kreeg ik wel flink wat regen over me uitgestort!  Het ging een klein tunneltje onder, maar het had weinig zin van daar te blijven schuilen!  12.50 u.  Opnieuw het havengebied in en de grote Noordkasteelbrug over.  Daar was het even zoeken naar de volgende pijlen.  7,50 km.  Het ging de Oosterweelsteenweg op en rechtsaf het havengebied in.  Pas op 10 km wist ik weer waar ik me bevond toen ik op de grens met Ekeren de Luithagen bereikte met de laatste uitlopers van de haven.  In plaats van aan het einde van de weg rechtsaf te gaan richting Ekeren, ging het linksaf en een grasveld in om de Ekerse Bospolder te bereiken.  Hier bereden we een smal graspad evenwijdig met de snelweg A12 die Antwerpen met Bergen-op-Zoom verbindt.  Het grasspoor kwam uit in een assenweg waar we linksaf dienden te slaan.  Deze weg leidde me langsheen de vijvers van de Polder Muisbroek, de zogenaamde Ekerse Putten.  Ook al woon ik al bijna mijn ganse leven in deze omgeving, het was de eerste keer dat ik ze te zien kreeg!  14 km.

Eventjes van het parcours afgeweken omdat ik aan de kasseiweg naar een parking toe in de verte auto’s zag rijden en ik eens wou kijken of ik geen aanwijzingen vond van de plek waar ik me bevond.  De straat naar de parking toe heette de Ekersedijk en werd gekruist door een spoorweg.  Eens terug aan de parking bemerkte ik mannen in duikerspakken.  De Ekerse Putten worden inderdaad gefrequenteerd door duikers.  Er zijn er daar zelfs al meerderen verdronken!  Ik werd er ook aangesproken door een man van de organisatie in fietspak.  Hij vroeg zich af of ik een pijl gemist had, vermits hij me de verkeerde richting uit had zien rijden!  Want zij hadden al wel te maken gehad met verdwenen pijlen.  Het parcours leidde me na 15 km voorbij de volkstuinen die ik voor het eerst te zien kreeg, ook al wist ik dat die hier waren.  In de verte zag ik het viaduct en het oprittencomplex dat de voormalige beruchte Leugenbocht vervangt, een haakse bocht in de A12 die er gekomen is omdat later van het oorspronkelijke tracé werd afgeweken.  Op oude kaarten staat nog het ontwerp aangegeven dat pal voorbij de plek komt waar ik 25 jaar geleden een bestaand huis kocht en waar ik nog steeds woon!  Na het rondje Muisbroek arriveerde ik weer op de plaats waar ik daarnet het kiezelpaadje op was gereden.  Vanaf een grote tent voor de jaarlijkse Tempo Happening van Chiro Tempo Ekeren, ging het rechtdoor over een oud asfaltbaantje, althans dat dacht ik.  Want eens weer op de grote weg tegenover Luithagen trof ik geen pijlen meer.  Wel rechts van mij, maar die waren bedoeld voor rijders die van de overkant kwamen!  Ik zag een vader en zijn zoontje van aan de overkant komen en die pijlen volgen.  Op mijn stappen teruggekeerd.  In de verte zag ik dan toch nog een biker aan komen rijden, de eerste die ik tijdens de rit ontmoette, uitgezonderd degene waarmee ik gestart was.

Dus maar weer rechtsomkeer gemaakt, maar die kerel reed zodanig snel dat hij ineens uit het zicht verdwenen was.  Eens weer op de grote weg zag ik die man dan toch terugkeren.  Hij was de pijlen die daar toch te zien waren blijven volgen, maar had gemerkt dat hij dat stuk al gereden had en via dat graspad de Ekerse Polder was in gereden!  Wij dus terug, het enige alternatief was nog het tunneltje onderdoor.  Bij nader toezien moet daar een pijltje verdwenen zijn.  De man verdween onder het tunneltje en er kwam nog een andere biker toe die gewoon rechtdoor reed en die ik dus vermoedelijk ook dadelijk weer zou te zien krijgen.  Dat was ook zo, maar toch pas enige tijd later!  Het tunneltje bleek een goede gok te zijn en zo bereikte ik de smalle voetgangers- en fietsbrug over de A12 waar ik al ontelbare keren ben onder gereden, maar nog nooit over gestapt!  Misschien één keer vele jaren geleden!  Nu weet ik eindelijk waar ze aan de andere zijde uitkomt, meer bepaald in de Vier Kerkenstraat in de Antwerpse wijk Schoonbroek op de grens met Ekeren.  Op 22 km bereikte ik zo omstreeks 13.50 u de voet van de brug die het centrum van Ekeren met de wijk Leugenberg verbindt en er over de spoorweg gaat die het vormingsstation Antwerpen Noord in de haven verbindt met de rest van het land!  De enige verbinding, toch nog tot zolang de nieuwe spoortoegang op Linkeroever in gebruik wordt genomen.  Als er ’s nachts treinen gerangeerd worden, dan hoor ik dat tot thuis als de ramen open staan!

Het ging de drukke brug aan de Leugenberg over om verderop deze drukke verkeersweg te bereiken.  De ongebruikte busstrook en fietspad in twee richtingen op deze baan is volgens mij de grootste miskleun ooit.  Om niet te spreken over het verkeerslicht dat midden op de weg op een eilandje is neergepoot!  Toen het er verscheen vroeg ik me af hoe lang het zou duren eer het omver gereden zou worden en veertien dagen na de heropening van het kruispunt was het al prijs!  Het is nadien nog een keer of vier aangereden.  Elk weldenkend mens kon dat zien aankomen, behalve blijkbaar de verkeersondeskundige die het onding ontwierp!  We dienden de baan over te steken aan de lichten om zo het kleine kerkje naast de school op de Leugenberg te bereiken.  24,50 km.  Daar doken we achter de lagere school en naast het voetbalveld, waarvan ik ooit een door vandalen uitgerukte cornervlag voor mijn deur aantrof, een graspad op.  Van hier af leidden veldwegen me over de uitgestrekte velden van wat nog van de polders rest, tussen de Leugenberg en de A12 in de richting van Hoevenen.  Tot mijn verwondering staat daar zelfs nog een reeds gedeeltelijk weer opgeknapt huis eenzaam en alleen te wezen!  Je moet veel zin hebben om daar zo afgelegen te wonen!  Mijn enige gezelschap was een jogger die daar zijn rondje liep.  Ik bereikte de oude kerk van Hoevenen die na jaren van leegstand en verkrotting dan toch gerestaureerd werd, maar niet meer als dusdanig gebruikt, vermits er intussen een nieuwe was gebouwd in het centrum van de gemeente.  Omwille van de drassigheid van de bodem breidde de dorpskern zich niet uit rond de kerk, maar slechts ten noorden ervan, zodat de oude kerk aan de rand van het dorp bleef staan!  Ik ben er even tot op het kerkhof geweest.  Mijn grootouders langs moeders zijde liggen er namelijk begraven en ik kom daar eigenlijk nooit!  26 km om 14.10 u.

We dienden de gevaarlijke Kerkstraat te kruisen naar een braakliggend stuk grond tegenover tussen twee huizen om van daar een veldweg te bereiken die me naar de Pauwelsdreef voerde.  Dat was vroeger een assenweg zoals er vroeger wel meer waren in het landelijke Hoevenen dat door ongebreidelde bebouwing verworden is tot een slaapdorp voor de mensen die in de haven werken en samen met Stabroek, waarvan het deel uitmaakt, veruit één van de meest lelijke gemeenten is die ik ken!  Na de laatste van de zij aan zij gebouwde villaatjes ging de straat over in een veldweg die me tot aan de Krekelenberg bracht, een oud kasseibaantje op één van de laatste plekken waar het eertijds landelijke karakter van Hoevenen nog bewaard is gebleven.  Daar trof ik de splitsing tussen de 35 km naar rechts en de 57,50 km naar links op 28 km van het vertrek.  Op die plek kreeg ik dan eindelijk nog eens een andere biker te zien, de vierde die ik tijdens de rit ontmoette.  Met publiciteit voor Caterpillar op z’n pak.  Ik kreeg dezelfde kerel terug te zien aan het station van Ekeren, naar het einde van de rit toe.  Hoe dat kan blijft een raadsel.  14.30 u.  Linksaf richting de haven om door een seingever de Grote Molenweg over te worden geholpen.  Daar is het thans vrij druk omwille van de omleiding door wegenwerken in het door verkeer verstikte Stabroek.  Sneu dat die mens daar een hele dag heeft moeten staan voor het handvol bikers dat hier misschien maar gepasseerd is!

Aan de andere kant van de weg gingen de kasseitjes nog verder en moesten we aan de bomen rechtsaf, dixit de seingever.  Hierna volgde een tergend lange veldweg in een open omgeving en dan nog tegen de richting van de opgestoken wind in.  Links van mij zag ik in de verte de hoge heuvels van volgens mij De Hoge Maay liggen, de ondergestopte stortplaats van de stad Antwerpen met de rokende schoorstenen van de verbrandingsinstallaties.  Op 30 km eindigde de lange veldweg aan de voet van een soort dijk waar paarden graasden.  Een jonge kerel was er aan het testrijden met een motorfiets.  Opnieuw ging het de Molenweg over en de ’s Hertogendijk in, een enorm lange straat die van hier tot in Putte-Kapellen voert.  Zo ver dienden we niet te rijden, want na het kruisen van de Hoge Weg ging het linksaf een villawijk van Stabroek in.  Een servitude en grasspoor tussen de prikkeldraden van twee velden leidden me naar het zogenaamde Elzenbos op 33 km omstreeks 14.45 u.  Achter de voetbalvelden het Elzenbos door, goed voor een off-road bospad, en voorbij het kerkhof om er de grote baan tussen Putte en Stabroek te kruisen en zo de antitankgracht te bereiken.  Linksaf, waarna het enorm lange en saaie zandpad naast de gracht me na enige tijd de Danckerseweg nabij De Neus deed kruisen.  Saai, omdat een twee jaar geleden vele bomen en struiken langs de boorden van de gracht gekapt werden om de gracht te ruimen en in haar oude glorie te herstellen.  Er volgde nog een lang stuk over de zandweg naast de gracht tot aan Stafort, het oude Fort van Stabroek waar thans teambuildingactiviteiten georganiseerd worden, zoals paintball!  Er stonden redelijk wat auto’s geparkeerd in de nabije vettige weide.  37 km om 15.00 u.

Ik diende de Abtsdreef te kruisen, de weg die Stabroek met Berendrecht verbindt, om even verderop weer linksaf te slaan in een veldwegje dat me naar een tunneltje onder de A12 voerde.  Ik werd er ingehaald door de vijfde biker die ik vandaag te zien kreeg!  Nog kort even naast de antitankgracht over een zandpad en naast een eenzaam huis rechtsaf op een betonbaantje dat me in de richting bracht van de brug waar de A12 de Abtsdreef kruist.  Ik heb dit alles nog weten gebouwd worden!  Naast de brug richting Berendrecht om de straat te kruisen en weer een betonpad op te rijden aan de voet van de A12.  Via nog een klein tunneltje ging het weer de snelweg onder naar een mij meer bekende plek.  Hoopvol keek ik uit naar de off-road die we vanaf hier mogelijk onder de wielen zouden geschoven krijgen.  Het ging de natte paden in van de bossen op een plek waar nogal wat paardenweiden en enkele buitenhuizen liggen.  Er volgde een stukje over het zanderige pad ter hoogte van een manege en de sportvelden Ponderosa in de bossen in de omgeving van de camping De Watertoren in de buurt van de Steenovenstraat te Berendrecht.  Een brede bosweg bracht me tot in de geasfalteerde Konijnendreef waar zwerfvuil de passage van weinig respectvolle mensen verraadt.  Daar ging het rechtsaf het Oud Broek in en in de richting van het kasteel Ravenhof in het Moretusbos.  Het kasteel zelf kregen we niet te zien, wat jammer is voor de mensen die de streek niet kennen.  Niet dat het nu bepaald zo mooi is, maar het is wel een herkenningspunt in deze omgeving en het staat ook pal op de grens met Nederland.

Nog voor we het kasteel bereikten sloegen we rechtsaf een gehavende bostrack in, me bekend van de nightride van mijn eigenste club, en een singletrack in tot in het bos.  Ter hoogte van een slagboom ging het rechtsaf in de zogenaamde Elfurendreef, een knappe dreef in het Moretusbos.  Ze werd zo genoemd volgens de stand van de zon om elf uur, gezien vanaf het kasteel.  Het ging het bos door en via een poortje en brugje de zogenaamde bloembakkenwijk in.  Daar staan bloembakken als verkeersremmers in de straten.  42,50 km om 15.30 u.  De zesde biker van vandaag haalde me hier in.  Het ging de drukke baan tussen Kapellen en Putte over om aan de andere kant weer even de boorden van de antitankgracht op te zoeken.  Het ging er dan rechtdoor een singletrack op doorheen een stukje bos om de Molensteeg in Putte-Stabroek te bereiken.  Rechtsaf in een straat die evenwijdig loopt met de baan Kapellen-Putte in de richting van Kapellen.  Even verder rechtsaf de velden in, samen met de zevende biker die ik op mijn pad trof.  Samen met deze man dook ik weer het Elzenbos in, op een pad recht op recht, naast een voetbalveld links naast de bosrand.  Hier reden we toch een tijdje door het bos om uit te komen op een paadje dat, door de weiden lopend, een verbinding vormt voor wandelaars en fietsers tussen de ’s Hertogendijk en De Neus.  Deze plek is me zeer bekend omdat ik via dit pad van thuis uit met de fiets richting Nederland rijd voor de winterse toertochten in de streek van Ossendrecht, Woensdrecht, Huijbergen en Hoogerheide.  Daar zijn prachtiger ritten te rijden dan hetgeen we vandaag voorgeschoteld kregen!  Doordat het Moretusbos het uiterste punt was dat de rit van vandaag aandeed, bleef veel moois hier in de omgeving helaas onaangeroerd!  Uit het Moretusbos en omgeving had men meer kunnen halen!  46 km om 15.50 u.

Vanaf de kapel aan de s’ Hertogendijk in Hoevenen bracht het autovrije asfaltbaantje me in een open landschap tussen de paardenweiden naar de Parijseweg in Hoevenen.  Toen ik kind was, was deze straat nog een assenweg met enkel een paar oude huizen.  Toen ik met vakantie was bij m’n grootouders kwamen we er met een toen nog jonge tante bij valavond in het licht van enkele kaarsen wandelen en griezelen!  Nu staat de ene kant van de straat vol huizen.  De overkant van de straat, op grondgebied Kapellen, is onbebouwd met een bos dat de uitloper is van het park van Kapellen.  Daar waar de bebouwing van de Parijseweg aanvangt, doken we dat bos in om na het doorkruisen ervan uit te komen in de Biartlei te Kapellen.  We doorkruisten de gemeente via de Hoevensebaan, de Albertdreef, Essenhoutstraat, Palmstraat en Klein Heiken tot aan de Puihoek en Vloeiende op de grens met Ekeren.  Op een boogscheut van de voordeur!  Via de Schriek reden we voorbij de stopplaats Sint-Mariaburg en over het vrij recente fietspad naast het spoor tot aan het stationnetje van Ekeren.  54,50 km.  Hier stak Caterpillar me voor de tweede keer voorbij!

De brug onder en verder over het fietspad dat er tussen de achtertuinen van de huizen en het spoor ligt.  Ik wist niet eens dat het er lag!  Het is vrij recent en maakt deel uit van de reeds gedeeltelijk gerealiseerde fiets-o-strade van Antwerpen tot Essen.  Verderop ging het rechtsaf over een paadje dat evenwijdig loopt met de Konijnenberg en waar de zijstraten op dood lopen om zo de Oude Landen te bereiken.  Hier waren we vlak bij het park rond het kasteel Veltwijck, districtshuis van Ekeren.  Hier stond het sinds enige tijd ontmantelde en gesloopte stadion van Germinal Ekeren.  Naast de gemeente heeft de stad ook de voetbalploeg van Ekeren opgeslokt en teloor laten gaan!  In de Lindenlaan even gaan kijken naar het “peperkoeken huizeken”.  Het staat er nog steeds, de rijwoning met de bizarre sprookjesgevel!  We doken het natuurgebied de Oude Landen in, eertijds een militair domein.  Alleen enkele oude loodsen herinneren aan die tijd.  Helaas ging het recht op recht over een weliswaar onverhard paadje tussen het domein en de spoorweg tot aan de brug van de verkeerswisselaar E19-A12 ter hoogte van de stopplaats Noorderdokken.  Hier wijkt de recent aangelegde hogesnelheidslijn af van de spoorlijn Antwerpen-Essen.  De op- en afritten werden toen tijdelijk herlegd om onder de bestaande op- en afritten tunnelkokers te bouwen.  16.40 u.

Vanaf het station Noorderdokken werd ik weer naar de Noorderlaan gestuurd om deze ter hoogte van de Havanastraat te kruisen.  Via de Vosseschijnstraat ging het, evenwijdig met de Noorderlaan, door een geïndustrialiseerde troosteloze omgeving via de achterzijde van Decathlon en Metropolis over de Straatsburgbrug weer naar het Park Spoor Noord.  Op de brug werd ik nog ingehaald door de achtste biker die ik vandaag als metgezel had!  Dat waren maar weinig deelnemers, vermits ik mijn tijd voor de rit had genomen en pas om 17.00 u weer binnen liep.  Door dit lage aantal moeten de mensen het aan de bevoorrading voortijdig opgegeven hebben, want daar heb ik niets van gezien.  Die moet ergens in Kapellen gestaan hebben en dus ruim laat op het pacours.  Nog twee flesjes frisdrank gedronken in een zo goed als lege hal.  Even gezocht naar hoe ik weer huiswaarts moest rijden en via het nieuw ontdekte fietspad naast de spoorweg weer naar huis gebold.  Dat was iets verder dan vanochtend en goed voor zo’n 13,50 km.  Ik vond het niet slecht van eens op een andere wijze kennis te maken met de streek waar ik al zo lang woon en ik kreeg dat wat ik verwacht had.  Vele bikers zullen zich vandaag wel bedrogen gevoeld hebben indien ze zich aan een gebruikelijk parcours hadden verwacht.  Ik weet niet of er veel alternatieven zijn indien men vanuit de stad vertrekt.  Misschien viel er op de linkeroever meer te halen.  Ik ken dat daar te weinig om daar te kunnen over oordelen.  Over een echte mountainbiketocht kon je hier niet spreken en de organisatie was zwak om er vijf of zeven euro voor te moeten neertellen.  De wielrijdersbond kan van vele lokale clubs nog veel leren wat de organisatie van een toertocht betreft met vaak een betere accommodatie tegen een lager tarief!  Het is wel zo dat de streek waar ik mijn leven zal geleefd hebben zich niet leent voor een mountainbikeparcours.  Het is niet voor niks dat hier geen toertochten georganiseerd worden en de rit van deze zaterdag was daar een bewijs van!