Toertocht (15-25-35-45-63 km) van MTB Vorselaar te Vorselaar op zondag 20-03-2016.

Op zaterdagavond deelgenomen aan de Lichtjestocht in het Nederlandse Esbeek. Al bij al lag ik nog op een redelijk uur in mijn bed, maar omdat ik op zondagochtend maar traag op gang kwam leek het me geen goed idee van zoals aanvankelijk gepland naar de toertocht in Oud-Heverlee te gaan. Mijn keuze viel dan op het meer nabije Vorselaar. Toegekomen aan de start ter hoogte van de sport- en voetbalvelden langs de Riemenstraat merkte ik dat ik hier al eerder was gestart, maar dat was vorig jaar in oktober voor de eerste editie van de Kardinaalstoertocht van de KWB. De parking stond al meer dan vol, dus ik werd afgeleid naar een naburige straat en vond een plekje in de Leeuweriklaan, een doodlopende straat in een woonwijk. Pas om 09.50 u was ik op pad.

We doken zo goed als onmiddellijk vanaf het sportcentrum de achterliggende bossen in om via een singletrack het parkbos aan het kasteel van Vorselaar te bereiken. We passeerden het kasteel dat de aanblik biedt van een versterkte burcht en sloegen rechtsaf een brede harde zandweg in. We reden daar voorbij een gerenoveerde schuur, allicht behorend tot het kasteeldomein, en bereikten zo de drukke Dennenlaan via dewelke ik met de auto naar de start was gereden, komende uit de richting van Wechelderzande, Lille en Poederlee. Er reden toen nog groepen bikers voorbij. We dienden even het fietspad te volgen en sloegen dan linksaf een bospad in dat er naast een diepe beek loopt. Ik herkende de plek van tijdens de toertocht in oktober. De ietwat gehavende zandweg voerde tot een eerste splitsing tussen de 25-35 km en de 45-63 km op 4 km van de start.

Een veldweg voerde tot een volgende bos waar we konden genieten van zeer mooie bospaden en singletracks. Omstreeks 8 km troffen we daarbij twee uit de kluiten gewassen hoge heuvels op ons pad. We bereikten de straat Schrieken, een assenweg in Poederlee, en sloegen er linksaf het bos in. De plek was me bekend vanuit andere toertochten in de streek van Poederlee-Lille. Amusante paadjes leidden ons door het bos. Toen we opnieuw in meer open gebied kwamen bereikten we het kapelletje van Zittaart (Poederlee). Dat staat op een graspleintje op een kruispunt van enkele landelijke wegen. 11,80 km om 10.30 u. Al snel zaten we weer volop in de bossen van Poederlee met een korte onderbreking tijdens de doortocht van een villawijk op 13 km. Korte tijd later kwam er een tweede splitsing waar de rit van 25 km apart ging van de 35-45-63 km op 15 km van het vertrek. Die splitsing kwam na de oversteek van een baan waar de gekende mulle zandwegen in deze streek gelegen zijn die meestal ook opgenomen zijn in de toertochten vanuit Poederlee en Wechelderzande. Meerdere toertochten passeren hier en hebben er een splitsing. Twee jaar geleden had ik hier zware pech toen een scharnier, de verbinding tussen de achterdemper en het kader van mijn Turner Flux, doormidden brak. Dat onderdeel wordt niet meer gefabriceerd en dat betekende meteen het einde van het leven van deze fiets. De onderdelen ervan zijn recent overgeplaatst op een kader van Corratec, maar die fiets moet zijn maidentrip nog ondergaan! Twee jaar is de Turner ongebruikt aan de haak blijven hangen! Ik kreeg er twee Watjes te zien en even te spreken.

Voor de langste ritten ging het de zandweg rechtsaf in. We kregen er het ongewenste gezelschap van enkele moto’s en quads die door het mulle zand scheurden en ons parcours om zeep hielpen door alles los te rijden! We reden vanaf hier over een winderige open vlakte en doorheen het mulle zand van de brede saaie veldwegen. Op de achtergrond in de verte het gebulder van de motoren op het racecircuit van Lille. Eens de lange zandwegen achter ons kwam er een splitsing tussen de 25-35 km en de 45-63 km op 17,50 km van het vertrek. Direct erna volgde op 18 km een volgende splitsing tussen de 45 km en de 63 km aan het kruispunt met een dreef. Even getwijfeld of ik het nog zou riskeren van de langste toer te volgen vermits het intussen al 11.00 u was. Omdat de vermoeidheid van een zware week met korte nachten nog in mijn lijf zat was het raadzamer van deze keer niet het onderste uit de kan te willen. Een groepje van drie reed de richting van de 45 km uit en dat gaf de doorslag om te besluiten dat het allicht ook voor mij de beste optie was. Omdat het nadien beter vlotte kreeg ik daar op een bepaald ogenblik spijt van, maar uiteindelijk begon de vermoeidheid toch echt toe te slaan zodat ik geen spijt hoefde te hebben van mijn keuze. Bijna 20 km extra betekenen voor mij al zeker vijf kwartier langer onderweg. Met het geluid van de crossmotoren op de achtergrond ging ik dus linksaf de 45 km uit.

Na de splitsing ging het een bospad op en even verder zag ik bikers van rechts komen. Dat was de plek waar de deelnemers van de 63 km hun extra lus beëindigden. Meteen waren er weer meer bikers op het parcours. We bereikten een zone waar buitenhuizen in het bos staan en reden dan door een meer bewoonde wereld. Een zandpad en een asfaltbaantje voerden opnieuw tot het grondgebied van Vorselaar waar we toekwamen in de straat Pallaaraard. Op 24,50 km kwam de bevoorrading die opgesteld stond in een loods. Een drietal medewerkers (M/V) zorgden er voor sportdrank, wafels, partjes Leowafels, bananen, appelsienen en zelfs ananas! Ik was daar omstreeks 11.25 u in het gezelschap van nog een aantal andere bikers. Na de stop reden we het bos van de Lovenhoek in en bereikten we een splitsing tussen de 25-35 km en de 45-63 km aan de Kapel Lovenhoek op 26 km van het vertrek. Een zandweg en een bosfietspad voerden ons tot de Heirbaan in Pulle-Zandhoven. De rit werd vervolgd over een assenweg doorheen het bos tot aan het betonbaantje Pallaaraard waar er een splitsing was tussen de kidstoer-25 km en de 35-45-63 km op 29 km van de start.

Kort na de splitsing dook het parcours opnieuw de bossen in en kregen we gedurende een hele tijd zeer leuke paden voor de wielen, afgewisseld met sporen en tracks. Hier en daar was de nattigheid van de voorbije natte periode nog niet volledig opgedroogd, maar de meeste modderplekken en plassen waren goed te ontwijken. De voorgangers hadden overal reeds een duidelijk spoor gebaand dat als een singletrack over de zijkanten van de paden liep. Het was hier knap rijden in een bosrijk gebied dat op een zeker moment aan een villawijk raakte. Tot maar liefst 35,50 km konden we heerlijk rijden in de bossen om uit te komen op een plaats aan de bosrand waar de onverharde straat Heikant in Pulle overgaat in de Pullesebaan te Vorselaar. Daar stonden enkele villa’s. Het ging dan verder doorheen de bossen over bredere wegen. Tot 38 km volgde nog een portie leuke paden en soms vrij woeste bossporen en singletracks met wat bochtenwerk en enkele heuveltjes. We bereikten de Vogelheide en nogmaals de Pallaaraard in Vorselaar. 12.35 u. Tot mijn vreugde kleurde de hemel blauw en brak de zon door. Het was helaas van korte duur en de hemel kleurde al snel weer grijs.

Na een eindje door de bewoonde wereld ging het opnieuw een woest bos in voor een rondje bospaden waarna een zandweg ons op 41 km voorbij de Veertien Kapellekens voerde. Dit is een geheel van een grotere kapel met de eerste statie van de kruisweg, 13 pijlerkapelletjes en een Calvarieberg die de kruisweg uitbeelden. Eigenlijk staan er dus vijftien kapelletjes! We kunnen met vrij grote zekerheid stellen dat de kapellengroep ‘De Veertien Kapellekens’ werd opgericht in 1860 door landbouwer Petrus Verhaert, die medio 19e eeuw met een zeis in zijn been had gemaaid. Hij kreeg de raad om het gewonde been regelmatig in de beerput te hangen opdat het goed zou genezen. Tijdens het genezingsproces zou Petrus beloofd hebben dat – als hij zijn been zou mogen behouden – hij uit dankbaarheid voor zijn genezing een kruisweg zou (laten) bouwen. De stront moet blijkbaar heilzaam geweest zijn want de kruisweg is er gekomen! We reden verder over de brede zandweg om uit te komen op een plek waar de Molenbaan overgaat in de Vispluk in Vorselaar. We staken over en reden de IJzerestraat in, niet meer dan een brede bosweg. Aan de bosrand ging het linksaf een track op. Deze voerde ons door het bos dat naadloos overging in het kasteelpark van Vorselaar.

We kregen er een leuk slingerpaadje voor de wielen dat ons naar het korte mountainbikeparcours in het park loodste. De toertocht maakte er gebruik van en ondanks het feit dat het parcours er wat gehavend bij komt te liggen, raakte ik overal probleemloos langs en over. Hopelijk doet de gemeente een inspanning om het geheel eens op te knappen en nieuwe touwen te spannen. De sportvelden bleken slechts op een boogscheut van het park te liggen en na de overtocht van een afgesloten grasplein, want we moesten twee keren een poortje passeren, eindigde de tocht waar hij begonnen was. Om 13.00 u kwam ik er toe met 45,50 km op het tellertje. Binnen nog een drankje genoten en daarmee een sandwich met ham doorgespoeld. De twee Watjes die de rit van 63 km gereden hadden nog zien toekomen. Voor mij een troost, want ik had wel wat spijt van niet de hele rit gereden te hebben, maar ik zou nog een eind later zijn gearriveerd! Buiten nog even staan praten met een man van de organiserende club die me al vaker op toertochten had zien rijden en blijkbaar afkomstig is uit dezelfde streek waar mijn thuisbasis is.

Ik had genoten van deze mooie rit. Een pluspunt was dat ik veel meer bos had gekregen dan dat ik verwacht had. Het parcours bood veel afwisseling met brede boswegen, veldwegen, zandwegen en meer dan genoeg leuke singletracks. De afpijling was overal in orde, zelfs al hoorde ik bij de start bikers die op controle waren geweest zeggen dat er pijlen waren verhangen of weggenomen. Zij hadden dat weer in orde gebracht. Verzorgde bevoorrading en prima organisatie. Het was de eerste keer dat er een rit van 63 km werd aangeboden. Volgende keer proberen van wat vroeger te starten om dan de langste toer te rijden.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

24-03-2016 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Lichtjestocht (35 km) van MTB Esbeek te Esbeek op zaterdag 19-03-2016.

Een startbewijs bemachtigen voor de lichtjestocht van MTB Esbeek is niet eenvoudig want op een halfuur tijd zijn die meestal al uitverkocht! Maar mensen zijn creatief, dus een bevriend mountainbiker uit Rillaar bij Aarschot bestelt altijd kaarten voor een hele groep, die krijgen voorrang, en contacteert dan de bikers die hij na andere nachtritten leerde kennen en waarvan hij weet dat ze meestal interesse hebben om mee te doen. Het klassieke startbewijs met streepjescode was deze keer vervangen door een stuurbordje. Dat was handiger bij de start, want het scannen van de codes vlotte niet al te best. Het nadeel is dat de plaatjes moeten opgestuurd worden terwijl het vroeger volstond van de streepjescode door te mailen. Bij mijn eerste deelname kreeg ik zo de code van een biker die verhinderd was en zijn startbewijs verkocht. Sindsdien heb ik geen enkele editie meer gemist. Ik had er deze keer anders weinig zin in na de uitgeregende editie van vorig jaar en had eigenlijk geen behoefte om te gaan nachtbraken! Goed dat een mens zich niet altijd laat leiden door de emoties van het moment, want het werd een schitterende editie. Iets minder voor Jari. Hij loopt al een tijd rond met een sluimerende griep en verkoudheid en kreeg onderweg last van hoofdpijn.

Vorig jaar stonden we als eerste op de parkeerweide om het lange aanschuiven aan de start te vermijden, deze keer was er al volop drukte en stonden de bikers al tot buiten te wachten. De omgeving van de start was mooi versierd met grote witte watercontainers die voor de gelegenheid waren omgebouwd tot lampen die van kleur veranderden. Dat alleen al klaarstomen moet tijd gekost hebben! Vanaf 18.45 u werden de bikers in groepen en met een tussenpauze van tien minuten losgelaten op het parcours. Dat was ideaal, want daardoor bleef de drukte op de paden beperkt. Gedurende de eerste tien kilometer reden wij omzeggens alleen tot we door de na ons losgelaten golf werden ingehaald. Wij konden omstreeks 19.00 u vertrekken vanuit de bedrijfshal waar voor het podium een lage brug opgesteld was waar iedereen overheen moest. We reden dan door enkele straten aan de rand van het dorp waar mensen in de weer waren met het klaarzetten van vuurkorven, want heel Esbeek is solidair met deze manifestatie. De inwoners maken er een feest van en buren komen samen voor een drankje en een hapje buiten! Als ze al niet mee op de fiets zitten!

Na 3 km doken we dan toch de bossen in vanaf een kasseiwegeltje en reden er over een zandpad, een soort crossparcours met grote bochten en mooi afgeronde heuvels. Een lichtslang van felle lampjes kronkelde er aldus doorheen het bos. Eens op een zandpad door de velden gekomen werd de groep uiteengetrokken, stoven de snellere bikers de duisternis in en hadden wij het pad zo goed als voor ons alleen! Op 5 km troffen we mooie singletracks over een aantal uit de kluiten gewassen heuvels en op 8 km reden we over de paadjes van een trimparcours. Met tussenin knappe amusante singletracks in het bos en tussen lage begroeiing en hier en daar wat keren en draaien. Tot 10 km konden we genieten van leuke singletracks waarbij enig bochtenwerk niet werd geschuwd. Toen we na deze portie smalle wegeltjes toekwamen op een breed zanderig bospad, werden we ingehaald door de na ons losgelaten groep. Die flitste ons zo voorbij waarna nog enkele groepjes en trager rijdende duo’s het pad met ons deelden. 19.45 u.

Op 13 km passeerden we een huis waar overal lichtjes waren opgehangen en kruisten we een baan. Aan een omheining te zien vermoedde ik dat we in de buurt van het dierenpark De Beekse Bergen waren. We sloegen rechtsaf van de omheining weg dieper het bos in waar we gedurende ettelijke kilometers konden genieten van een knap stukje parcours met vele singletracks. Op 17 km bereikten we het safaripark zelf en reden er over de asfaltbaantjes die doorheen het domein lopen en waarover je met de auto rijdt wanneer je het park bezoekt. De wildebeesten zaten allicht binnen in hun kooien. Het ritje door het park was omzeggens een kilometer lang. 20.15 u. Na het verlaten van De Beekse Bergen reden we door iets meer bewoonde wereld en doorheen een meer open landschap. We bereikten een plantenkwekerij waar een zandpad was afgeboord met lampen die van kleur veranderden. Dat pad leidde naar een loods waarin de bevoorrading was ondergebracht. Je kon er soep en sportdrank drinken en eten van fruit, cake, wafels en koeken. Meer dan keuze genoeg! Er speelde een discobar en er waren veel bikers aanwezig terwijl het op het parcours zelf eigenlijk altijd vrij rustig was gebleven. Sommigen hadden lichtgevende attributen op hun helm gemonteerd. De pauze kwam op 22 km van het vertrek en wij waren daar omstreeks 20.30 u.

Na de stop werden we op de proef gesteld bij het rijden over een eerder lastig nat grasspoor met een aanzuigende ondergrond. Het was er dus stevig trappen geblazen. Beslist vermoeiend. Eens dat spoor achter ons vervolgden we de rit over droge tot zelfs stoffige veldwegen. Na een natte maand was het een zegen om eindelijk eens wat droge paden onder de wielen te krijgen. Op 27 km reden we de poort van een privaat domein binnen, meer bepaald van het kasteelhotel Groenendael. We reden tot vlak voor het witte helverlichte kasteel, rond een vijver en over een zeer leuke singletrack die er voor de hotelgasten dienst deed als joggingparcours. Aldus toch een bordje dat er stond. Het smalle spoor slingerde zich tussen de bomen over een soort heuvelkam met enkele heuveltjes op en af. Tot 28,50 km konden we genieten van de gastvrijheid van hotel Groenendael. 21.15 u.

Een nat en vermoeiend grasspoor en een zandweg stuurden ons in de richting van het dorp dat je in de verte kon zien liggen. Vanaf 31 km bereikten we de bewoonde wereld en leidde het parcours ons over de terreinen van enkele lokale bedrijven die hun zaak hadden opgesmukt met het nodige licht, muziek en te nemen hindernissen. We deden eerst een landbouwbedrijf aan, waar de contouren van de tractoren geaccentueerd werden door lichtslangen, gevolgd door een houthandel. We werden over een aangelegde zandheuvel gestuurd en door een grote loods. 33 km om 21.40 u. Een volgende houthandel was in bedrijf. Een heel andere wereld dan deze waarin ik werk! In de buurt van al die machines moet men geconcentreerd werken heb ik zo de indruk! De dieren in de koeienstal die we doorkruisten lieten zich door al de bikers niet storen tijdens hun maaltijd. De laatste doortocht was deze van een metaalbedrijf. We werden dan in de richting van het dorp gestuurd. Daar hadden de bewoners van verschillende straten voor feestverlichting gezorgd. Het knapste was de straat waar grote rasters aan de bomen waren bevestigd waarop met lichtslangen klavertjes vier waren uitgewerkt. Alles in dezelfde stijl en beter dan de kerstverlichting in sommige dorpen. Eigenlijk kwam je ogen tekort om tijdens het rijden alles te kunnen zien!

Het schuimbad van vroeger was nu vervangen door een
waterballonnenbad. Het had veel bekijks van de mensen die er samengetroept waren. Gelukkig voor ons hadden de voorgangers de ballons al aan flarden gereden, uitgezonderd degenen die zich langs de zijkanten hadden verzameld! Een verkeerslicht en nepspoorweg met treinwachter sloot het geheel af. We doken opnieuw de donkere nacht in en reden langsheen een bedrijventerrein naar een strook bos waarin een spoor was aangelegd dat zich in bochten tussen de bomen slingerde. Brandende fakkels zorgden er voor licht. Op een paadje naast een diepe gracht in de richting van de hoofdweg waren kleine lampjes aan de boomstammen bevestigd, gevoed door batterijen. Of hoe je met eenvoudige dingen iets sfeervol in elkaar kunt knutselen. Via de hoofdweg bereikten we om 22.00 u opnieuw de startplaats waar we met 38,50 km op het tellertje toekwamen. Daar was de après met fuif en muziek al volop losgebarsten, maar omdat wij nog een eind huiswaarts voor de boeg hadden zijn wij daar niet lang gebleven.

Omdat de tocht niet in het landgoed De Utrecht mocht passeren zag het parcours er helemaal anders uit dan de vorige keren. Het was gewoon beter! Veel meer singletracks en leuke paadjes. Het feit dat het vorig jaar zo’n slecht weer was zal er ook wel wat mee te maken gehad hebben, maar ik had me bijzonder goed geamuseerd. Het had me wat moeite gekost om op een zaterdagavond mijn rustige warme stek te verlaten, maar het was meer dan de moeite waard geweest. De verdienste van de organisatie in Esbeek is dat men een ideale combinatie weet te maken van een echte mountainbike-nachttocht met een knap parcours, een fungedeelte met hindernissen en een dorpskermis met veel licht, leute en plezier. Het hele dorp leeft mee, komt er voor naar buiten en zet mee alles op poten. Dat alles moet veel tijd, energie en lange voorbereidingen meebrengen. Het feit dat de startbewijzen in een half uur de deur uit zijn bewijst dat het jaar na jaar goed bevonden wordt! Het initiatief van Esbeek vindt navolging in Baarle-Hertog-Nassau en in Dongen, beiden ook prima georganiseerd, maar Esbeek blijft nog altijd nummer één!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.nl!

StrammerMax

22-03-2016 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (30-44 km) van Pek en Slik te Essen op zondag 13-03-2016.

Op zondag vroeg uit bed komen is niet aangenaam maar de rode gloed in het oosten toonde dat het vandaag wel echt de moeite zou lonen. Na een reeks sombere weekends scheen deze keer eindelijk nog eens de zon, ook al was het redelijk koud. Traag op gang gekomen en me dus uiteindelijk moeten haasten om op het afgesproken tijdstip aan de start te zijn van de toertocht van Pek en Slik te Essen. Jari was dan toch later zodat ik al wat voorsprong kon nemen. Een parkeerplek toegewezen gekregen op het terrein van het bedrijf tegenover garage Akkermans en om 09.15 u was ik ingeschreven en op pad. De tocht leidde ons weg van de KMO-zone en voerde ons over asfalt- en veldwegen en via een korte droge singletrack door een strook bos naar de landelijke weg Schriek om op 3 km het gehucht Essen-Horendonk te bereiken. Daar kregen we al een eerste leuke stukje over een keihard aangereden spoor over een heuvelachtig terrein evenwijdig met de wandelweg – fietspad Turfvaartpad naast de Turfvaart, een smalle waterloop.

Ter hoogte van een kapelletje ging het rechts en weer links om op 6 km de grens met het Nederlandse Rucphen te overschrijden. Daar liep een grote groep joggers over het asfaltbaantje. Vanaf de bosrand doken we de Turfvaartstraat in, een brede gehavende onverhard bosweg naast de Turfvaart. We reden dan door de bossen van het landgoed Visdonk in de richting van Roosendaal. Aan het kruispunt met de Boswachtersdreef ging het rechts en even verder weer rechts het bos in om in tegenovergesteld richting opnieuw naar de grens te rijden. Via dit woeste natte bospad bereikten we op 8,75 km de Muizendreef. We sloegen linksaf in deze onverharde bosweg. Na het kruisen van een baantje doken we een singletrack op die deel uitmaakt van de vaste route van Rucphen. Zoals vele tracks op deze vaste route was hij goed voorzien van wortels en putten. Hier word je altijd goed door elkaar geschud! We reden een eindje over de vaste route en kregen er eigenaardig genoeg nogal wat tegenliggers te zien. Mensen die op eigen houtje reden misschien.

Op 9 km bereikten we Nederheide in Rucphen, het onverharde zanderige deel van deze weg. Het ging een nat pad van de vaste route door Visdonk in om weer toe te komen in Nederheide. Op het kruispunt met de Achtmaalsebaan, de weg van Achtmaal (Zundert) naar Roosendaal, stonden twee bevallige dames als seingever. Het ging linksaf en dan de baan over om de Postbaan in te rijden, een onverharde zandweg in de bossen. 13 km. Het ging al snel links een singletrack op die ons vanuit het bos ook even over een meer open strook van de Rucphense Heide voerde. Op 13,75 km kwam er midden in een dennenbos een splitsing tussen de ritten van 30 km en van 44 km. Het splitsingsbord was groot genoeg, je kon er niet naast kijken, tenzij er in het geval van Jari een meute bikers voor stilstond! 10.10 u. Gekozen voor de langst route. Een hobbelige singletrack voerde me door het bos. Aan het einde ervan ging deze door een diepe put en kwamen we uit in een open grasveld. We reden dan even over een asfaltbaantje en doken opnieuw het bos in over de rode vaste route van Roosendaal.

We kregen een portie mooie, maar wel hobbelige singletracks voor de wielen terwijl we het dennenbos doorkruisten in de richting van de Posthoorn. Brede zandpaden met een aanzuigende ondergrond voerden ons dan door de Rucphense Bossen tot aan het kruispunt van Posthoorn en Keijtenburglaan. 17 km om 10.30 u. Vanaf hier ging het even over het asfalt van de Kromme Elleboog tot we opnieuw het bos in doken. Na enige tijd kwamen we toe op een bosfietspad dat zich over een aantal heuvels slingert en reden voorbij de toegang tot de camping De Posthoorn. 20 km. Als tegenliggers een moeder met een klein meisje dat zich zichtbaar amuseerde tijdens haar ritje over de heuvels. Eens het bos weer in reden we over het spoor achter de bonte beestenboel van het Dierenhoekje De Gele Berg. Vanaf daar reden we continu door de bossen met van 23 km tot 24,50 km een knap stukje op en af over enkele hoge heuvels en uit de kluiten gewassen wortels. Uitgerekend op deze plek kwam ik in een treintje bikers te hangen dus vroeg het van mij een extra inspanning om zeker overal over te geraken en alle wortels te trotseren. In ieder geval konden we hier genieten van een knap stukje parcours op en in de omgeving van de rode vaste route. Een pad slingerde zich met grote bochten door het bos en we kregen nog eens een typische singletrack vol bulten voor de wielen. Omstreeks 27 km reden we door “de geul”, een singletrack die als een holle weg diep in de grond is uitgesneden en waarin zich enkele haakse bochten bevinden.

Na de geul volgde nog een singletrack met stevige bulten en putten en werden we in twee kleine lussen over enkele zandheuvels gejaagd. Pas op 28,75 km van het vertrek kwam de bevoorrading. Ik arriveerde er om 11.20 u en toen ik mijn fiets gestald had kwam ook Jari daar toe. De bevoorrading stond naar ik meen opgesteld op een open plekje in het bos aan het kruispunt van de Antwerpsebaan (een mooie naam voor een zandweg) en de Nederheidsebaan (asfalt). Er was nog redelijk wat beweging aan de stop. Je kon er eten van bananen, peperkoek, prinskoeken en alles doorspoelen met een beker soep of sportdrank.

Na de pauze staken we over naar de Antwerpsebaan en aan het kruispunt met de Achtmaalsebaan, dezelfde van daarstraks maar het gedeelte dat hier dwars door de bossen loopt, ging het linksaf in de richting van de grens. De bossen langs de beide zijden van de weg zijn hier omheind en verboden natuurgebied. Een heel eind verder ging het rechtsaf het bosfietspad op dat er een haakse bocht naar links maakt. Ter hoogte van de Raaiberg (in België) troffen we de zogenaamde strontpaal die de grens markeert tussen het Nederlandse Schijf (Rucphen) en het Belgische Horendonk (Essen). Volgens de legende deden de douaniers hun behoeften achter deze grenspaal, eerder een grote kassei, vandaar de naam ervan. Aan de steen is ook de geschiedenis van de smokkelaar Klaveren Vrouwke verbonden. Die trachtte op alle mogelijke manieren de grenswacht te verschalken tijdens zijn activiteiten, onder mee door zich als vrouw te verkleden. Het werd uiteindelijk wel zijn dood! Tijdens de Eerste Wereldoorlog op 5 mei 1916 werd de legendarische smokkelaar Geert Schrauwen op 37-jarige leeftijd doodgeschoten. Omdat bij verschillende kaartspellen klaveren vrouw altijd troef was kreeg hij de schuilnaam Klaveren Vrouwke. Geert Schrauwen trok vaak vermomd als (zwangere) vrouw de grens over. Op 31 km passeerden wij de strontpaal en reden wij het grondgebied van Essen-Horendonk op.

De tocht voerde ons vanaf de grens door de bossen van Essen-Horendonk over of in de buurt van de groene vaste route. Op 33,50 km passeerden we daarbij de plek die ik “het stort” gedoopt heb. Er ligt daar een grote met bomen begroeide langgerekte heuvel als een croissant omheen een strook bos. Aan de andere zijde staat een zitbank aan een recent aangeplant geboortebos. Ik vraag me af wat er onder die heuvelkam verborgen ligt. De strook bos erachter biedt een bizarre aanblik met enkele grote plassen stilstaand water en woeste begroeiing. De plek moet gelegen zijn tussen de grens en de straat Horendonk. Op 34 km kruisten we vanuit dit bizarre bos een baan. Te laat drong het tot me door dat één van de seingevers die er stonden Toine was, een biker van Pek en Slik die ik ooit ontmoet had tijdens een toertocht in Woensdrecht op een ijskoude winterochtend waarbij de mist in slierten over de open heide hing. Aan de overkant reden we een onverharde dreef in waar we enkele natte plekken dienden te ontwijken. Daarna kregen we een zeer genietbare strook bos voor de wielen, nog steeds in de buurt van de groene vaste route van Essen. Op 36,50 km kruisten we een baan en zetten we onze rit verder doorheen een knap bos met enkele uit de kluiten gewassen heuvels. Daar werden we om 12.10 u door een fotograaf van mtb-you in de lens gevangen.

Op 38 km verschenen de eerste buitenhuizen en huizen in de bossen van Horendonk en reden we nog door onverharde dreven. Eens weer in open gebied sloegen we op 40,50 km de Sijzenlaan in, een onverharde veldweg. Een grasspoor leidde ons in de buurt van de windmolens naar een asfaltbaantje. Daarna reden we over de landelijke Venetiaanse Heide in een open verlaten niemandsland. De zandhopen van een geïmproviseerd crossparcours in de letterlijke schaduw van de windmolens liet men deze keer links liggen. Via de KMO-zone bereikten we opnieuw de plek van het vertrek met 43,50 km op het tellertje. Daar werd uw bike schoongespoten terwijl je kon genieten van een drankje en een pannenkoek die je tegen afgifte van uw inschrijvingsformuliertje kon bekomen.

Het moet deze keer toch iets koude geweest zijn dan vorig jaar, want toen was het ook schitterend weer maar zat iedereen na afloop buiten in de zon terwijl het merendeel van de bikers nu in de grote loods zat. Na afloop zijn we nog wat wezen eten in het restuarant De Bosrust met grote speeltuin in Kleine Horendonk en we waren daar niet alleen! Thuis de bike nog eens onder handen genomen en alle spullen weer proper gemaakt voor de volgende rit. We hadden genoten van deze mooie toertocht die wel veel gebruik maakt van de vaste routes in Essen en Rucphen. De organisatie was prima verzorgd met een degelijke afpijling, bevoorrading, veel seingevers aan gevaarlijke oversteekplaatsen en een pannenkoek na afloop. Het prachtige weer deed bovendien zijn duit in het zakje en deed ons al uitkijken naar hopelijk een mooie lente en zomer. Meer hadden we niet nodig om er een mooie zondag van te maken.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

15-03-2016 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (30-45 km) Van Trier Classic van WTC De Heidestoempers te Kalmthout op zondag 06-03-2016.

Lang getwijfeld of ik die zondag zou kiezen voor Huldenberg, Leopoldsburg of Kalmthout. Allicht allemaal genietbare toertochten. Omwille van het slechte weer dat als gevolg heeft dat we toch al bijna een maand in natte omstandigheden rijden en geen zin hebbende om ver te rijden na een lange vermoeiende werkdag daags voordien gekozen voor Kalmthout, een klassieker die ik al meermaals gereden heb. Het vertrek was vanuit de garage Renault Van Trier aan de rand van een KMO-zone die dan volledig overspoeld wordt door geparkeerde wagens. Aan de start kwam ik Dennis van het clubje van Berendrecht tegen die met zijn koersfiets vanuit Deurne naar hier was afgezakt voor de wegrit. Geen zin in modder! Om 09.45 u was ik ingeschreven en op pad. Het terrein achter de garage lag er gehavend bij omwille van bouwwerken van een nieuw gedeelte. Een Heidestoemper die de richting van de inschrijving en de start aanwees stond er te koukleumen, maar dat kon het enthousiasme van deze vriendelijke man niet temperen. We vertrokken via de KMO-zone en de er achter gelegen autovrije Franse Weg die het bos induikt op de rand van een uitloper van het militair domein van Brasschaat.

Op 2 km doken we linksaf het bos in via een brede zandweg en konden we rijden over singletracks en bospaden in het militair domein. Het lag er bij momenten nat bij maar de grote plassen konden goed ontweken worden. Van 5 km tot 7 km werden we geconfronteerd met een wel zeer modderig stuk bos over een pad dat min of meer evenwijdig loopt met de Essensteenweg waarlangs de tocht vroeger vertrok. We kwamen vanuit een natte strook gras tot op een betonbaan in een uitloper van het vliegveld van het Kamp van Brasschaat. Veel militair vliegverkeer is hier niet meer, ik denk zelfs helemaal niets meer, en van de start- en landingsbanen wordt gebruik gemaakt door sportvliegtuigen van een aeroclub. 7 km om 10.20 u. Een aantal bikers stond er te wachten op maten die meer tijd nodig hadden om door de modder te ploegen.

We dienden door een droge beek te rijden waarna een spoor ons deed toekomen op de Essensteenweg in Brasschaat. We reden een eindje over het fietspad langsheen deze grote baan, allicht omdat de off-road ernaast er te nat bij lag. Uiteindelijk doken we toch een singletrack in die ons tot op het grote kruispunt met de Bredabaan in Maria-Ter-Heide bracht. Deze wijk van Brasschaat stond vroeger bekend als Polygoon, dat is de benaming van een militair schietveld. Op de plaats waar we stonden raken namelijk het zogenaamde Klein Schietveld (richting Kapellen en Kalmthout) en het Groot Schietveld (richting Gooreind en Wuustwezel) elkaar. Op deze strategische plek waar ook enkele grote verkeerswegen elkaar kruisen was de splitsing tussen de ritten van 30 km en van 45 km. Op 9,75 km van de start. Van de groep bikers die er voor het rode licht stonden te wachten was ik de enige die de richting van de 45 km uit ging. Ik diende daarvoor de Sint-Jobsteenweg te kruisen en dook er aan de overkant het Groot Schietveld in. De bareel stond voor de gelegenheid open, want anders kom je er niet in. Alhoewel ik denk dat er verderop plekken genoeg zijn waar je er zonder veel moeite in kan komen Ik vermoed dat hier geen militaire activiteit meer is. De kazernegebouwen langsheen de Sint-Jobsteenweg werden allemaal verkocht aan bedrijven. 10.30 u.

Tot 11,80 km reed ik in de richting van Gooreind (Wuustwezel) over de lange en eerder saaie veldweg op de rand van het Kamp van Brasschaat. Links van mij de villa’s in de strook bos tussen de Bredabaan en het Kamp en rechts van mij de desolate vlakte van het Schietveld en enkele grote waterpartijen. Aan de eerste grote kruising ging het rechtsaf een brede assenweg op in het militair domein. Links in de verte zag ik een straat doodlopen op het militaire domein, dat moet een zijstraat van de Bredabaan in Gooreind geweest zijn. Hier kan je blijkbaar zonder problemen het gebied in, want er liep een jogger rond. Aan een bareel ter hoogte van een beek en een verfomfaaid bord met landkaart ging het rechtsaf een volgende assenweg in.

Even verder kon ik me oriënteren want reed ik over een pad een eind achter de hoeve met torentje die langsheen de Brechtsebaan – Brasschaatbaan staat, de weg van Brasschaat naar Brecht-Overbroek. Daar waar er een verlaten betonbaan opdook dienden we links aan te houden naar een singletrack toe die er bij aanvang goed droog bij lag maar naar het einde toe toch enkele natte plekken vertoonde! Aan het einde ervan ging het linksaf om uit te komen op de Brasschaatbaan tegenover het poorthuisje van het domein waarop het spookkasteel staat. Helaas werd er dit keer niet over het domein gefietst en kregen we het vervallen Hof van Nottebohm niet te zien! Geen toestemming meer gekregen? Het zou wel eens kunnen dat de eigenaars niet meer gediend zijn met pottenkijkers sinds dat het gebouw ontdekt is door een Amerikaanse filmregisseur die er een decor voor een film in zag en het kasteel na liet bouwen. Het is een gedroomde plek voor urban exploring (fotograferen van verlaten gebouwen). Maar de belangstelling voor deze plek heeft allicht als gevolg gehad dat we er niet meer mogen komen! Wie het bizarre spookkasteel niet kent kan het zien in dit filmpje.

We reden de toegangspoort tot het Hof van Nottebohm dus gewoon voorbij en volgden de Brechtsebaan tot aan de onverharde Bergsebaan die we rechtsaf in sloegen op de grens tussen Brecht en Brasschaat. 15,50 km. Ondanks mijn mening dat het Kamp van Brasschaat niet meer in gebruik is meende ik de explosies van schietoefeningen te horen! 11.00 u. Het ging een hele tijd gewoon rechtdoor in de Bergsebaan door een niemandsland zonder bewoning en eens in meer open terrein zag ik rechts van mij in de verte het verkeer op de Sint-Jobsteenweg. We kwamen uit in de Miksebaan op 18,75 km, staken de Sint-Jobsteenweg over om daar de bossen aan het domein De Mik in te gaan. Het domein in Brasschaat staat al een aantal jaren te koop. Geen sterveling die daarin zijn geld wil investeren. Vanaf deze kant van de Miksebaan sloegen we rechtsaf een assenweg door het bos in zoals we ze kennen van aan de boorden van de antitankgracht. We reden op een bospad achter de terreinen van het Sanatorium De Mik waar ik ooit eens tijdens een toertocht gepasseerd ben, wie weet een eerdere editie van deze tocht. Grote gebouwen in gele baksteen. Via dat bospad bereikten we het zeer slijkerige pad naast de antitankgracht om het via het houten bruggetje verderop te kruisen.

Vanaf de straat Kleine Mik bereikten we de E10-plas naast de E19 die vroeger E10 heette en ontstond door zandwinning ten behoeve van de aanleg van de snelweg in mijn kindertijd! Vanaf de door eenden ingepalmde oever reden we over het leuke van putten en wortels voorziene zandpad langsheen de vijver om dan linksaf een bospad in te rijden en weer op de oever van de antitankgracht uit te komen nabij het bruggetje. Na een ritje doorheen het bos bereikte ik de statige dreven van Brasschaat om via de Kerkedreef naar Maria-Ter-Heide te bollen alwaar de bevoorrading opgesteld stond. Op 23 km van het vertrek om 11.30 u. Ik kwam er net op tijd toe want we werden op dat ogenblik getrakteerd op een fikse hagelbui waardoor het parcours alleen maar nog natter werd! Een luidruchtige Heidestoemper prees zijn waren aan, ook aan andere voorbijgangers. We konden er eten van bananen, frangipanegebakjes en drinken van sportdrank en bouillon. Er kwamen nog steeds groepjes bikers toe, maar de grote meute was intussen al lang gepasseerd.

Na de stop kruisten we de Bredabaan en reden we de bosrijke wijk in waar grote oude woningen staan waarin destijds de militaire oversten van het Kamp van Brasschaat gehuisvest waren. Soms bijna kleine kasteeltjes. We bereikten opnieuw de antitankgracht ter hoogte van de Garçondreef die doodloopt op het militair domein. Langsheen de gracht rijdend kruisten we Weversbos en Mishagen om zo de omgeving van het Fort van Brasschaat te bereiken. Vier Nederlanders misten een pijl en reden rechtdoor een straat in, in plaats van de gracht te blijven volgen. Ik heb nog geroepen, maar ze waren al te ver af! Het heeft een hele tijd geduurd eer ze mij weer inhaalden. Na een korte singletrack reden we voorbij het Fort alwaar het pad gehavend was na vermoedelijke boswerken. Even verder kruisten we de antitankgracht nabij één van de statige villa’s, lees kleine kastelen, van de Sionkloosterlaan, de woonplaats van de superrijken. Aan de overkant reden we het Klein Schietveld op over een mooi pad. Vanaf deze plek reden we een knap rondje over het Klein Schietveld waarbij we op 27 km het door lokale bikers gekende bizarre vervallen monument passeerden, maar waarvan weinigen de betekenis kennen. Het is er knap rijden over het heuvelachtig terrein rondom. Het betreft het Monument van de Cavalerieschool ter herinnering aan de dood van acht jonge officieren bij een accidentele ontploffing van munitie tijdens een oefening in 1937. Het monument dateert van 1938 en dat is er aan te zien, ook al werd het in de loop der tijden al een tweetak keren gerestaureerd. Eén van de officieren woonde in Ekeren en daar is een straat naar hem vernoemd, de Frans Standaertlei. Wie meer wil weten over die noodlottige dag in februari 1937 kan hier klikken. Volgend jaar zal het dus tachtig jaar geleden zijn dat deze mensen hier stierven! Misschien een gelegenheid om het monument eens een opknapbeurt te geven!

Ik hoorde een biker achter mij tegen zijn maat zeggen dat hij hier de toeristische route ging volgen om een steile klim naast het monument te vermijden! Het paadje slingerde dan met enkele leuke bochtjes over enkele kleine hoogteverschillen. Na enige tijd bereikte ik in het zog van een traag rijdende biker de brede betonbaan die langsheen het militair vliegveld loopt en in Lichtvliegwezenlaan omgedoopt werd. De controletoren staat er leeg en verlaten bij, het verval is reeds goed merkbaar en het gebouw ernaast is omgedoopt tot een restaurant. 28,50 km om 12.00 u.

Aan de parking op de laadkade naast de restanten van een militaire spoorlijn ter beveiliging van de Fortengordel om Antwerpen kwam een splitsing tussen de 30 km en de 45 km. De lange tocht dook linksaf naast de spoorweg het natte bos in. Hier ligt de ondergrond er bijna altijd nat bij. Er is een toertocht die hier zelfs een bordje “welkom in de hel” plaatst. Alhoewel het al bij al nog meevalt! Het is er wel avontuurlijk rijden, soms over brede destijds door tanks gehavende paden waar zich smalle tracks op ontwikkeld hebben. We konden er genieten van een rondje over het Kleine Schietveld. Het lag er nat, maar het is hier al erger geweest met singletracks die toen in beken waren herschapen! Op 32,75 km passeerde een track enkele in de bossen gelegen villa’s in een uithoek van de gemeente Kapellen, grenzend aan het Klein Schietveld. Zo de villa met klokkentorentje op de hoek van de Feniksdreef en Hazelaardreef. We reden nog een genietbaar rondje over meer open terrein en voorbij het weerstation met meetapparatuur. Nog steeds werd ik af en toe ingehaald door andere bikers. Op 35 km eindigde het rondje schietveld in de bosrijke Kolibriedreef te Kapellen en bereikten we onmiddellijk de grens met Kalmthout in de Esdoornlaan. Ook hier statige villa’s van mensen met geld. Vanaf 35,50 km ging het nog even een strook bos in op de boorden van het militair domein waar we een laatste keer op de proef werden gesteld voor een confrontatie met modder en een oververzadigde ondergrond.

Het natte pad eindigde op het asfalt fietspad van de Franse Weg waar twee van de Nederlanders die daarstraks de pijl gemist hadden even halt hadden gehouden om te drinken en te knabbelen aan een reep. In hun zog kwam ik weer toe in de KMO-zone waar de bikewash was opgesteld op het terrein van de gemeentelijke werkplaatsen. Drie Heidestoempers gingen daar de vuile bikes te lijf met overvloedig water. Allicht omwille van het niet kunnen rijden over het domein Nottebohm kwam ik niet aan de beloofde 45 km. Maar met 40 km was het omwille van de natte weersomstandigheden zwaar genoeg geweest. In de werkplaats van de garage nog een hotdog doorgespoeld met een drankje. Aan de bonnetjesverkoop zat dezelfde dame van alle jaren. Thuis mijn fiets en vooral schoenen nog een poetsbeurt gegeven. Ze waren na de vorige twee ritten al bijna zo goed als versleten, dus deze keer was ik wel verplicht van de remblokjes achteraan te vervangen vermits het veertje al naar buiten puilde. Compleet afgesleten! Ik had me geamuseerd en het had me plezier gedaan van een aantal plekken nog eens te zien te krijgen. Het is ook leuk dat ik al deze plaatsen meer en beter weet te situeren terwijl ik er vroeger niet het minste benul van had waar ik me bevond! Het verrassingseffect verdwijnt daardoor natuurlijk wel meer. Intussen is het ook maart geworden en komen de laatste tochten in de eigen streek in het vizier…

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

10-03-2016 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (28-35-42 km) van WTC ’t Pedalleke te Essen-Wildert op zondag 28-02-2016.

Op de zondag dat vele bikers naar de drukbezochte toertocht te Mol-Wezel trekken is er ook ander moois te beleven. Zo reed ik bijna traditiegetrouw de toertocht in Essen-Wildert. Alleen al de oude nostalgische zaal achter het café De Volksvriend waaruit de tocht vertrekt is al een goede reden om naar daar te gaan! Uit ervaring weer ik dat een parkeerplek vinden dicht bij de start bijna onmogelijk is, dus op enkele honderden meters van de startplaats een zijstraat ingeslagen en een plaatsje gezocht in een straat van een rustige woonwijk. Me ingeschreven in de zaal en pas om 10.00 u was ik op pad. Alleen, Jari was ziek. We verlieten het centrum en ik kwam al direct voor een gesloten spooroverweg te staan om de sneltrein vanuit Nederland te laten passeren. In de Steenovenstraat ging het rechtsaf en na een smal straatje weer rechtsaf in een straat die langsheen de rand van de Wildertse Duintjes gelegen is. Op 1,50 km doken we dit bosgebied in dat vlak bij het stationnetje van Wildert gelegen is. Tot 3 km konden we er genieten van amusante singletracks op en af enkele heuveltjes.

Na het verlaten van de Wildertse Duintjes zetten we onze weg verder door het bos in de onverharde Begoniastraat met aan onze linkerhand in het groen verstopte chalets en aan de rechterkant nog steeds de Wildertse Duintjes. Waar nog leuke paadjes bleken te liggen die niet werden bereden, maar allicht wel kunnen benut worden tijdens een private rit in je eentje. We reden verder door de onverharde Mezenstraat en kregen een veldweg op de rand tussen bos en velden voor de wielen. Aan de rand van de bewoonde wereld stond een seingever te koukleumen ter hoogte van een kalm rondpunt. We reden er op 5 km linksaf het betonnen fietspad op dat er door de velden loopt vanaf Essen-Heikant in de richting van het Essens College, voluit het College van het Eucharistisch Hart. Hoe bedenkt men het! We reden de grote school op enkele honderden meters voorbij en zoals steeds wapperden er vlaggen van de veldloop der Noorderkempen waarvan de organisatie altijd blijkt samen te vallen met deze toertocht.

Vanaf het college volgden enkele natte veldwegen, alhoewel ik het er hier al veel natter bij heb weten liggen, zo onder anderen de Karnemelkstraat. Deze smalle trage wegel naast een bos bracht ons naar de Wolfsheuvel en de Verbindingsstraat. 8,75 km. Vanaf de Hoeve Nelen leidde een veldweg naar de Moerkantsebaan tot vlak tegen de Nederlandse grens. 10 km. Een zeer natte veldweg met enkele haakse bochten (te zien op Google-Maps) en die naar het einde toe gehavend was door diepe tractorsporen leidde naar een asfaltbaantje waar we op 11,85 km de grens tussen België en Nederland overschreden ter hoogte van een in een weide staande grenspaal. Vanaf de Vleetweg ging het de Hollandsedreef in, een chique naam voor een natte veldweg met plassen. We kwamen toe in de Moerkantsebaan, niet dezelfde van daarnet, maar gelegen in het Nederlandse Huijbergen, en reden naar het kruispunt van de Weg naar Wouw en de Moerkantsebaan, weer een andere om het verhaal nog ingewikkelder te maken. Deze laatste is de grote rustige baan die van Huijbergen naar Bergen-op-Zoom voert en dwars door knappe bossen loopt. Toen ik er even halt hield schrok ik me rot door een plots passerende overdekte ligfiets die er uitzag als een raket!

We reden de Weg naar Wouw op in de richting van Huijbergen en sloegen al snel rechtsaf de Walsestraat in. Daar troffen we een eerste splitsing tussen de ritten van 28 km en van 35-45 km op 14,50 km van het vertrek. 11.00 u. Waar de Walsestraat het bos in duikt ging het rechtsaf een bospad in, een knap pad dat me over enkele heuveltjes voerde. Op 15 km passeerde ik het eenzame huis met de paardenweide. Het witte paard dat veertien dagen geleden zowel mijn regenjasje als fietszadel aan een eetbaarheidstest onderwierp had deze keer geen interesse voor mijn passage. Ik passeerde het asfaltbaantje dat in de bossen van de Kooiheide loopt en reed er op 16,50 km in de richting van de Nootjesberg. We reden de singletrack op die vanaf het asfaltbaantje naar de Nootjesberg leidt, hij lag er nat en wat gehavend bij, maar reden de twee aanlopen tot de Nootjesberg zelf gewoon voorbij! We kwamen terug uit in de Overbergseweg ter hoogte van de enkele huisjes die daar staan en reden in de richting van de hoeve ’t Overberg op de hoek met de Weg naar Wouw. Het is een aanrader voor wie de kleinste afstand kiest van deze niet al te lange lus toch mee te rijden en zo te kunnen genieten van de mooie strook bos rond de Nootjesberg. Want deze tocht rijdt er gewoon omheen!

Seingevers beveiligden de oversteek naar de Buurtweg vanaf dewelke je aan de rechterhand de zanderige flank van de Tiestenberg zag liggen. Eens daar voorbij sloegen we het veldpad rechtsaf in maar ook de Tiestenberg zelf bleef onaangeroerd. We kwamen toe in de Hollandseweg, linksaf en direct weer rechtsaf het mooie paadje in dat op de bosrand langsheen de Pilberg voert om zo toe te komen in het Vijverstraatje. Ook de Pilberg bleef onbenut. Het bizarre minpunt van deze toertocht blijft elk jaar het feit dat men langs de drie zandheuvels van Huijbergen rijdt in plaats van er over. De Tiestenberg kan men gemakkelijk mee in het parcours opnemen door in plaats van over te steken naar de Buurtweg honderd meter terug te rijden in de richting van Huijbergen en daar het bos in te rijden recht naar de track over de Tiestenberg! We reden dan door het Vijverstraatje tot aan het groene poortje van de Heilige Teresia op de rand van de woonkern van Huijbergen en via de Staartsestraat in de richting van de manege De Wolfshoek. Dan de Kalmthoutsebaan in en net voor de grens met België stond zoals steeds de bevoorrading opgesteld op 20 km van het vertrek. De bevoorradingstent was zo opgesteld dat de drie mensen die voor alles zorgden uit de wind stonden. Het menu was even klassiek als het parcours met lekker hete soep, een suikerwafel en sportdrank. Meer hoefde het voor deze rit ook niet te zijn en er werd slechts drie euro inschrijving gevraagd! Aan de stop even staan praten met Jos K. Het was zijn eerste rit na enkele weken inactiviteit, zo ook voor zijn echtgenote die onderweg was voor de korte toer. Ook zij hadden gekozen voor Wildert in plaats van Balen-Wezel. Als je naar daar gaat ben je inderdaad bijna moreel verplicht om de rit van 74 km te rijden, aldus Jos! 11.15 u.

Na de stop overschreden we opnieuw de grens met België en sloegen we rechtsaf de Grotendriesstraat in die recht naar een bos toe loopt. Aan de toegang tot het bos was er een splitsing tussen de ritten van 28-35 km en van 45 km op 20,80 km van de start. We doken er de bossen van de Kalmthoutse Heide in maar overschreden direct weer de grens voor een zeer mooi rondje over de paden, door de stroken bos en de meer open gebieden die deel uitmaken van de Staartse Heide. Op 24 km reed ik daarbij voorbij de ingang van de camping Staartse Duinen en reden we over de lange zandweg van Huijbergen weg in de richting van de Groote Meer. Daarbij passeerde ik de groene poort in het midden van nergens waar we tijdens de toertocht vanaf de vliegbasis van Woensdrecht twee weken eerder ook gepasseerd waren. Ze staat in het bos aan de rand van een open vlakte van de Staartse Heide. Even verder linksaf een zandpad in, links aanhouden en rechts een smalle singletrack in tussen de rododendrons. Vanaf hier konden we rijden over een knappe lange singletrack door de bossen tot aan de grens met de Kalmthoutse Heide, ergens midden in de bossen op 27,50 km. Ik kreeg er het gezelschap van enkele paardenkoetsen en vrouwen te paard. Het moet ergens in de omgeving van het ven Groote Meer geweest zijn. Even verder kwam uit een zijweg links een kind gereden en in de verte volgde nog de vader met de bike. Ik zag in de zijweg ook een pijl hangen. Het was de plek waar alle afstanden weer samen kwamen. Naderhand volgde nog een knap stuk parcours met bospaadjes tot we uitkwamen op een winderige open vlakte. 29,75 km om 12.15 u.

Een winderige veldweg voerde tot een splitsing tussen de 28 km en de 35-45 km in Kalmthout-Hoek, een door de heide van het centrum van de gemeente afgesneden gehucht in een godverlaten streek. De splitsing kwam op 30,50 km van het vertrek. Er waren nog steeds bikers onderweg. De kortste toer ging richting Kalmthout-Hoek en Essen-Hoek en allicht zo direct naar Essen-Wildert en de langste ritten sloegen rechtsaf de Verbindingsstraat in. Dit is de lange verkeersvrije asfaltbaan door het meest bekende deel van de Kalmthoutse Heide dat op 25 en 26 mei 2011 helaas door een grote brand werd verwoest. Zelfs de dieren uit de manege Wolfshoek werden toen uit veiligheid geëvacueerd. Na de kap van de verbrande bomen ligt de heide er nog steeds kaal en troosteloos bij. De brand woedde rechts van de Verbindingsstraat, links ervan liggen de bossen om het Stappersven die tot voor kort private eigendom waren van de laatst overlevende dochter van de steenrijke familie Carlier, oprichters van de oliemaatschappij Petrofina, thans Total. Na haar dood liet Marie-Antoinette haar fortuin na aan enkele privépersonen en de Koning Boudwijnstichting. Een intussen overleden collega uit Essen-Hoek wiens moeder uit Wouw afkomstig was, wist me ooit eens te vertellen over een steenrijke familie wiens kinderen onder begeleiding van een bodyguard naar school gingen uit vrees voor kidnapping! Zij bezaten grote lappen grond in België en in Nederland. Vreemd was dat aan de linkerzijde ook een echte kaalslag bezig was die niets meer met de brand te maken had!

Het ritje over de Verbindingsstraat duurde van 30,50 km tot 34 km tot ik toekwam op het kruispunt met de Kastanjedreef op de rand van de bewoonde wereld van Kalmthout. Veel wandelaars en wielertoeristen! Het ging linksaf het bos in om in de richting van het Stappersven te rijden. Een groot bord verklaarde de grote kapwerkzaamheden. Dit gebied van De Boterbergen was tot in 2009 privaat bezit tot Natuurpunt het kon verwerven. De kapwerkzaamheden hebben tot doel de overwoekerende uitheemse Vogelkers te verwijderen en de waterhuishouding van de er aanwezige vennen te herstellen in het gebied van de Steertse Heide, de Groote Meer en de Nolse Duinen. Dit alles in het grenspark De Zoom – Kalmthoutse Heide op de grens tussen België en Nederland. Het Kasteel Boterberg en de bijgebouwen die in dit domein liggen werden verkocht aan zeven gezinnen die het geheel ombouwen tot een woonproject zonder het uitzicht van de gebouwen te wijzigen.

In het brede bospad kreeg ik redelijk wat wandelaars als tegenliggers. Na twee bochten en vlak naast het Stappersven ging het rechtsaf een natte gehavende dreef in die naast een brede gracht liep (Nolsebaan en Huijbergsebaan volgens Google-Maps). Na een afslag naar links kwam ik voorbij de verlaten maar in goede staat verkerende jachthut, allicht vroeger behorende tot het domein Carlier en thans een lokaal van Natuurpunt. Daar ging het rechtsaf in de richting van het College van Essen en kruiste ik de Huijbergsebaan. Ik bereikte opnieuw de bewoonde wereld van Essen-Hoek en reed de Nolsebaan – Velodreef in. 37,50 km om 12.45 u. Via verharde en onverharde wegen tussen de (meestal permanent bewoonde) buitenhuizen bereikte ik de Platanendreef aan de rand van de Wildertse Duintjes. Samen met nog een late biker ging het daar op 39 km een singletrack in en konden we als afsluiter nog genieten van een aantal leuke singletracks in dit knappe stukje bos. Via de Steenovenstraat kruisten we de grote weg van Kalmthout naar Essen en de spoorweg om via de Sint-Jansstraat opnieuw de nostalgieke feestzaal te bereiken. Exact om 13.00 u na 42 km.

De bikewash was nog operationeel en uw fiets werd er vakkundig door twee mannen weer proper gespoten. Bij gebrek aan bewaakte fietsparking mijn vehikel vastgeklonken aan een nadarhekken en in de zaal nog een drankje genoten. Daar zaten nog redelijk wat mensen, maar terwijl ik nog zat uit te blazen liep de zaal zo langzamerhand leeg. Ondanks het feit dat deze toertocht letterlijk omheen de bergen in Huijbergen fietst blijf ik het een amusante tocht vinden met redelijk wat afwisseling: de start doorheen overwegend velden, in de bossen van Huijbergen en de Staartse Heide, weer terug over de Kalmthoutse Heide en de leuke intro en exit in de Wildertse Duintjes. Kleinschalig vanuit een klein gehuchtje tegen de landsgrens. Mede dank zij het mooie zonnige weer en de gedachte dat de meest dringende taken voor mijn werk de afgelopen week rond waren, tevreden weer naar huis.

Voor wie er interesse voor heeft volgende links met wetenswaardigheden over de streek:

Carlier (stichters van Petrofina en voormalige eigenaars van kasteel Boterberg)

Kasteel Boterberg omgevormd tot woningen

Life Project Helvex (beheersplan De Boterbergen, Steertse Heide, Groote Meer en Nolse Duinen)

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

03-03-2016 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-25-35-48 km) van MTB Team De Jachthoorn te Lichtaart op zondag 21-02-2016.

Ik bereikte de start van de toertocht van MTB Team De Jachthoorn in Lichtaart anders dan voordien en kon me op enkele honderden meters van de start parkeren achter een rij wagens in de berm langs de kant van de weg. Pas toen ik de parkeerweide, de lokalen van een jeugdbeweging en de kantines van sportverenigingen passeerde, kon ik me de startplaats weer herinneren van eerdere deelnames. Jari was pas op toen ik al zo goed als klaar was om thuis te vertrekken, maar omdat ik daardoor wel erg ruim mijn tijd had genomen bleek hij al voor mij gestart! Dat zou later pas duidelijk worden toen ik mijn startuur per sms doorstuurde en zijn antwoord pas aan de bevoorrading zou lezen! Het werd dus een tocht alleen!

Om 09.45 u was ik ingeschreven en klaar voor het vertrek. We reden weg via de asfaltbaan aan de sportvelden, voorbij de parking en een natte veldweg tot aan de kruising van de drukke Tielensteenweg naar Lichtaart waarlangs ik met de wagen was toegekomen. Daar ging het naast de Grote Kaliebeek via Harredonken naar het Lichtaarts Broek en het gehucht Hoebenschot. Op 5 km doken we goed en wel de bossen in en kwam er een splitsing tussen de kidstoer en de 25 km enerzijds en de 35-48 km anderzijds. Er volgden leuke bospaden en een singletrack die deel uitmaakt van een vaste route. Op 10,50 km splitste de kidstoer zich nogmaals af van de andere afstanden. Na deze splitsing kwam er voor ons de mooie zich door het bos over een weer slingerende singletrack van de vaste route die op 13 km eindigde in een veldweg. Ook daar een splitsing tussen de kids-25 km en de 35-48 km op 14,50 km van het vertrek ergens midden in het bos. Onmiddellijk daarna gingen de 35 km en de 45 km uit elkaar. 10.45 u.

Een vettige veldweg voerde ons dan evenwijdig met de spoorweg naar Hulzen in Herentals waar we opnieuw de bossen in doken op en in de omgeving van een rode vaste route. Op 19,50 km passeerden we de bekende Toeristentoren op een zanderig terrein midden de dennenbossen en kregen we een stukje heuvelachtig parcours voor de wielen. We trotseerden er enkele goed van wortels voorziene heuveltjes op een afwisselend natte en droge ondergrond. 21 km om 11.15 u. Even verder volgde de riskante afdaling over het wortelpaadje naast de afsluiting van het kerkhof op de rode vastte route om beneden uitgespuwd te worden op het asfaltbaantje naast de spoorweg. Drie Watjes, waaronder Weetabix, raasden me daar voorbij. We kruisten het spoor en de rijweg (seingever) en even verder opnieuw de weg (seingever) naar de licht hellende Lavendelweg met de grote villa’s, waaronder de grote witte kitcherige kasteelvilla met plat dak. Eenzelfde stuk grond staat er een jaar later nog altijd te koop. Eens de straat tot boven toe beklommen kwamen we toe in de “bossen” van de Heiberg. De voormalige bossen, want hier werden heel wat bomen geveld. Dat zal wel weer zijn om de heide kansen te geven! Weg groen!

De tocht trok dan door het bos op de Heiberg richting de bevoorrading die opgesteld stond op 26 km van het vertrek. Op dezelfde plaats als vroeger aan de inrit naar een in het bos verscholen eenzame witte villa waarvan de bewoners elektriciteit en water ter beschikking stellen. Om 11.40 u kon ik daar knabbelen van fruit, wafels en kleine frangipanegebakjes. Alles door te spoelen met sportdrank. Intussen waren medewerkers al bezig met de afbraak en opruim terwijl er toch nog steeds bikers, meestal enkelingen, toekwamen. Na de stop reden we verder over de brede bosweg om dan rechtsaf een singletrack op te rijden die met vele bochtjes over een tussen de bossen gelegen open heuvelachtig terrein kronkelt. Ook nadien konden we nog genieten van zeer vele singletracks in deze omgeving. Op 30 km was het even zwaar klimmen tot aan de splitsing tussen de 48 km en de kortere afstanden op 33 km van het vertrek. Men kon er naar beneden razen in de zeer diepe zavelput en weer naar boven kruipen. Omdat dit niet aan mij besteed was ben ik gewoon naast de put verder gereden. Even verder kwam het aanbod van 4 km extra over het met zwarte pijltjes aangeduide cyclocrossparcours over De Witte Bergen. Dat extraatje heb ik wel meegepikt omdat ik weet dat de soms stevige klimmetjes over de zanderige paden over de heuvels voor mij op een enkele uitzondering na toch doenbaar zijn. Bovendien is het er knap rijden in een prachtige omgeving. Een biker die er even het noorden kwijt was door langs de verkeerde kant de lus over een helling op te gaan weer op het juiste spoor geholpen. Na de lus over het CX-parcours kwam er in de strook bos aan de overkant een vrij technische singletrack met veel bochtenwerk. Daar stak Moventoch me nog eens voorbij zoals laatst in Hoogstraten. Zo snel dat ik enkel de kans had om te zeggen dat ik al knap moe was van de rit.

Na de kronkelende track kwam er een nog lastiger stuk met korte nijdige bochtjes en klimmetjes. Reeds afgepeigerd dat ik was diende ik hier en daar toch even te wandelen! De plek ligt nabij de camping Floreal waar de vaste routes vertrekken. We kwamen letterlijk het bos uit gedoken op de drukke Herentalsesteenweg. Aan de overkant ging het linksaf om via de Bekenbaan opnieuw een strook bos in te duiken. 35,75 km om 12.30 u. We kwamen uit in de Weygerberg, een nog onverharde en voor deze streek uitzonderlijke holle weg waarlangs wel enkele dure villa’s staan te pronken. Bizar was dat daar een ezel zonder begeleiding rustig naar beneden kwam gewandeld! Allicht ergens ontsnapt! Op 37 km kwam er een plek waar de kidstoer apart ging van de andere afstanden. Voor ons kwamen er de bij bikers bekende holle wegen op de vaste route waarlangs hier en daar zeldzame woningen of buitenhuizen staan en die enkele keren onverwacht straten met verkeer kruisen. Bij momenten werden we in de holle boswegen met redelijk wat modder geconfronteerd.

Op 40 km kwam er een splitsing tussen de routes van 25 km en van 35-48 km op een kruispunt van holle boswegen. 13.00 u. In het zog van nog een eenzame biker kruiste ik de daar door het bos lopende asfaltbaan (Goorseweg) om aan de overkant de prachtige bosdreef in te rijden, gevolgd door de singletrack die zich over twee heuvels in een meer open gebied slingert. Op 41 km kruiste ik vanuit de bossen de nieuwe noord-zuidverbinding die in een tunnel onder het natuurgebied De Hoge Mouw loopt. Om het natuurgebied te sparen, ook al werd er een hele strook bomen voor gerooid. Het zand dat er na de bouw van de tunnel weer over gegooid werd is nog zodanig mul dat het er bij nat weer dabben geblazen is! Eens benieuwd of deze kale strook weer begroeid zal raken! Na een tweede oversteek van de noord-zuidverbinding konden we nog genieten van enkele zeer mooie bospaden op de Hoge Mouw in het Koningsbos.

Vanuit de Holle Weg in het Koningsbos kruisten we de Lichtaartsebaan om aan de overkant het Sint-Lutgardispad in te rijden. Op 44 km kondigde daar een bordje de laatste vier kilometer aan. De vooropgestelde afstand klopte dus als een bus! Vanaf het Boskabouterpad volgden nog enkele leuke singletracks in de lokale bossen aldaar die in vogelvlucht eigenlijk niet ver van de bewoonde kern van Kasterlee liggen. Een laatste veldweg en een servitudenpaadje brachten me weer naar de kantine in de Molenstraat. Om 13.30 u kwam ik toe met 48,50 km op het tellertje. De bikewash met de ingenieus uitgedachte fietssteunen die op oude autowielen gelast zijn was nog beschikbaar. Weetabix en zijn makkers waren er ook nog in de weer en ik kreeg er de biker met baard uit Hove in het gele fluojasje voor de derde keer op een toertocht te zien, daarstraks ook aan de inschrijving. De vorige keren in Hoogstraten en in Schilde. Als één van de laatsten nog een drankje genuttigd in de kantine om even op adem te komen alvorens weer huiswaarts te vertrekken. Ik was tevreden dat ik niet in de wei geparkeerd stond, want Jari wist me later te vertellen dat men verschillende wagens los had moeten trekken! Het parcours was ongeveer gelijkaardig aan de voorgaande edities en dus zee knap. Ondanks het feit dat dit een eerder vlakke streek is kwam er toch heel wat klimwerk aan te pas en was de rit beslist vermoeiend. Een goede oefening voor het geval we in de lente weer uitwijken naar Brabant wanneer de tochten in de eigen streek ten einde zijn. Ondanks de 1600 deelnemers omwille van mijn late start rustig kunnen rijden! De organisatie was verder zoals steeds volledig in orde met een degelijk uitgepijld parcours, seingevers en gemotiveerde medewerkers.

Filmpjes van Den jjag Guido Verheyen, Joery Wellens en Bruno Van Nimmen (editie 2015) kunnen hieronder bekeken worden.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

02-03-2016 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (12-20-30-45 km) vanaf de vliegbasis Woensdrecht in Hoogerheide op zondag 14-02-2016.

Het sombere weer na een natte week was niet van aard om een mens warm te maken voor een toertocht en in bed blijven liggen had ook eens deugd kunnen doen. Maar omdat dit misschien een unieke kans was om ook de binnenkant van de vliegbasis van Woensdrecht eens te zien toch maar de moed opgebracht om te gaan rijden. De militairen organiseerden een toertocht ten voordele van KiKa, een Nederlands kinderkankerfonds. Omdat de eerste en als eenmalig aangekondigde toertocht vorig jaar vanuit de basis in Gilze-Rijen een groot succes was, kreeg deze navolging in Woensdrecht. Bovendien werd Gilze-Rijen niet eenmalig, want het weekend na Woensdrecht kon men daar de tweede editie rijden. Omdat Jari nog andere plannen had reden we deze keer niet samen, dan kon hij koersen zo snel als hij wilde.

De entree van de basis vanaf de Kooiweg op zich was al indrukwekkend. Parking was er meer dan genoeg. Om 9.30 u was ik ingeschreven in de sportzaal en kon ik op pad. De eerste tien kilometer verliepen volledig binnen de omheining van de basis waar we konden rijden over grassporen tussen gebouwen en installaties en over singletracks in de stroken bos binnen het domein. Door de regen van de afgelopen week dienden we hier en daar door modder te ploeteren. We konden ook geregeld op en af over heuvels door de bossen rijden en bij momenten kreeg het parcours een vrij technisch karakter met enkele korte steile klimmetjes en lastiger singletracks. Op 8 km was er een splitsing waar de kidstoer apart ging. Voor de anderen kwam er de doortocht van een wel zeer natte modderpoel langsheen een brede gracht. Met de nodige ambiance van de ploeterende bikers. Op 10 km kwam er een einde aan het ritje over de basis en dienden we ons polsbandje te tonen aan de wachtpost die opgesteld stond aan een achterpoortje dat uitgaf in het onder bikers gekende open zanderige heidegebied dat tussen de basis en de Moerkantsebaan gelegen is in het grensgebied van Huijbergen en Bergen-op-Zoom. Vele toertochten passeren hier over het paadje dat evenwijdig met de omheining van de vliegbasis loopt.

We reden in de richting van het bos en daar kregen we de vier uit de kluiten gewassen molshopen voor de wielen, gelegen op een knap zandwegeltje in de bossen. We reden in de richting van Hoogerheide naar de Nootjesberg en ik hield even halt aan het huis met paardenweide dat daar eenzaam en alleen aan de bosrand staat. Eén van de paarden kwam naar me toe en onderwierp zowel mijn regenjasje als mijn fietszadel aan een eetbaarheidstest! We reden de Nootjesberg op vanaf een voor mij gemakkelijker aanloop, in tegenstelling tot de steilere track waarlangs we enkele weken geleden naar boven kropen. De overtocht van de zandpuisten was zeer amusant met enkele lekker snelle afdalingen die ons naar de Overbergseweg voerden op de plek waar een tweetal huizen staat en de Overberghoeve op het kruispunt met de Weg naar Wouw waar de bevoorrading van een andere tocht postvat. 13 km.

We doken langsheen die enkele huizen opnieuw het bos in om even verder de Weg naar Wouw te kruisen ter hoogte van Grondwerken Van Gastel op de rand van de bebouwde kom van Huijbergen. Er stonden daar enkele seingevers. Aan de overkant doken we onmiddellijk het bos weer in voor de volgende zandheuvel, want daar lag de Tiestenberg en zijn omgeving op ons te wachten. Niet ver van het bekende groene poortje kruisten we in Huijbergen een baan om opnieuw het bos in te rijden. Op 14,50 km beklommen we de Pilberg waar er een keuze kon gemaakt worden uit “gemakkelijk” en “moeilijk”. Het was voor mij effectief moeilijk en dus even te voet. Op 15,50 km kwam ik uit het bos om de Pilberg tevoorschijn in het Vijverstraatje en deed een seingever me oversteken naar het groene poortje aan de beeld van de Heilige Teresia dat ooit behoorde tot het voormalige Wilhelmietenklooster van Huijbergen. Via het voormalige parkdomein bereikten we de Staartse Heide waar de rit ons doorheen de bossen en over meer open heidegebied stuurde, wat garant stond voor een zeer amusant stukje toertocht.

De bevoorrading stond opgesteld aan de manege Wolfshoek in de Staartsestraat op 20 km van het vertrek. Om 11.00 u kon ik er eten van bananen, peperkoek, wafels, sportdrank en thee. Na de stop konden we genieten van leuke singletracks in de bossen rond de Staartse Heide waar we toch ook met de nodige modder geconfronteerd werden. Dat werd vanaf 22,50 km nog erger toen we over een zwaar gehavend pad naast een prikkeldraad dienden te rijden. Daar lag een echte modderzooi en het was er niet prettig rijden, als men al kon rijden. Want ik was het stompen door de modder zo beu dat ik het raadzamer vond van een deel te wandelen. Er lagen daar ook diepe putten en glibberige wortels en een uitschuiver tot in de prikkeldraad kon ik missen als kiespijn! Na de blubber kwam er op 23 km een splitsing die in tegenstelling tot gebruikelijk aangegeven was met “lang” en “kort”! Er stonden twee mannen die zegden dat men op “kort” nog een tijd verder door de modder mocht ploeteren. Ondanks het feit dat het intussen 11.40 u was en ik niet veel bikers meer zag toch maar gekozen voor de lange rit.

Ik herkende na nog een kort ploeterstukje de grote open heide en even later reed ik over de korte maar speciale singletrack die er over een lage heuvelkam loopt op de grens met Kalmthout. Als je verder rechtdoor rijdt dan kom je uit op de Putseweg tegenover het Puts Meuleken. We doken dieper de bossen van de Grote Meer in en reden over een zandpad over de open vlakte en door de bossen. Voor het eerst zag ik van tussen de bomen de vijver Grote Meer liggen! Op 27 km had ik een pijl gespot op een plaats waar het pad de aandacht opeiste en niet gezien in welke richting hij wees. Omdat ik aan de overkant van het zandpad bikers zag rijden rechtdoor gevolgd over een smal paadje over enkele bulten naar een brede bosweg toe. Ik begon het vreemd te vinden dat ik aan de kruisingen met andere boswegen geen pijlen zag hangen en dat terwijl er nog veel bikers volgden en ik er voor me zag rijden. Ik vertrouwde het zaakje na 2 km niet, evenals drie andere mannen die vanuit een zijweg kwamen. Samen zijn we dan teruggekeerd. De pijl die ik had zien hangen wees niet rechtdoor maar rechtsaf. Aldus bijna 5 km gratis als extraatje! Vreemd was dat ik vanaf deze plek eigenlijk zo goed als niemand meer te zien kreeg terwijl er daarnet nog danig veel mensen onderweg waren!

Omstreeks 29 km reden we over een pad met veel putten en over enkele leuke zandheuvels. Een kilometer verder spotte ik een tussen de bomen verborgen bizar huis, een soort kasteeltje. Brede dreven voerden ons dan over het militaire oefenterrein op de Ossendrechtse Heide. Even later verlieten we het bos via de oprijlaan naar het kasteeltje dat ik daarnet had zien staan en kwam ik uit op de Putseweg. Het was één van de weinige huizen die hier ver van de weg in het bos verscholen staan. Seingevers bewaakten de oversteek van de Putseweg ter hoogte van die enkele witte huizen die daar gegroepeerd staan en we dienden over het fietspad in de richting van de Belgische grens te rijden naar Putte-Woensdrecht. Net voor de intocht van de bebouwde kom ging het rechtsaf de Acacialaan in op 32 km van het vertrek. We reden het Moretusbos in dat gelegen is pal op de grens tussen Putte-Woensdrecht, Stabroek en Berendrecht. Enkele jaren geleden reed ik hier geregeld een eigen rondje dat ik op de duur bijna van buiten kende en dat op basis van pijlen die iemand op de bomen had gespoten maar die langzamerhand door erosie verdwenen. Eigenlijk niet netjes dat iemand dat doet en zo te zien aan de verse kleuren was er toch weer iemand bezig geweest met het uitpijlen van zo’n privaat ritje. Met wat meer moeite kan men ook discreter hier en daar pijltjes ophangen! In ieder geval werd hier een mooi rondje gereden en passeerde ik enkele “bekende” plekjes zoals de zitbank op een kruispunt van zandwegen en de plaats waar vermoedelijk een private eigenaar opzettelijk bomen had omgelegd en zo een knap stukje bos naar de bliksem hielp. Intussen heeft er zich al een nieuwe track ontwikkeld, dus hier wordt nog gereden! Even verder liggen enkele grote heuvels met een dikke wortel! Droge en natte paden wisselden elkaar af en ik deelde ze met wandelaars die een door De Bosgeuzen uit ’s Gravenwezel georganiseerde wandeling maakten. De vermoeidheid begon toe te slaan!

Op 37 km bereikte ik het gebied Stoppelbergen en reed er over het zanderige paadje over een hoge bult op de grens tussen het bos en een kleine open vlakte waar een zitbank staat. 13.50 u. Hier liggen heel wat paadjes in de bossen verscholen waarvan we er een aantal die deel uitmaakten van mijn “eigen” rondje bereden. Zo de smalle track die vanaf een zandweg en na een bocht naar rechts kort klimt in de richting van de zandvlakte met de zitbank. Het ging daar linksaf en waar ik vroeger weer rechtsaf sloeg ging het nu rechtdoor naar de zandweg die achter de omheining van de politieacademie ligt. Op 39 km kreeg ik daar toch nog twee bikers te zien! 13.00 u. Aldus werd de tocht verder gezet over de lange zandweg achter de academie. Bij nat weer zoals nu staan daar altijd grote plassen die nog net via de zijkanten kunnen ontweken worden. Dan week het pad in een meer bosrijke zone van de omheining af. De toestand ervan viel hier nog mee, want hier kan het ook zeer nat en modderig zijn, ik heb het er hier al erger bij weten liggen! We kwamen uit op een asfaltbaantje en reden één van de toegangspoorten tot de politieacademie voorbij om zo de Molenbosstraat te bereiken.

Even verder ging het een natte singletrack in in de richting van de Putseweg. Maar in plaats van rechtdoor te rijden tot aan de Putseweg sloegen we linksaf om via een bospad en nog een singletrack uiteindelijk toch op de Putseweg uit te komen. Bijna recht tegenover het bospad dat naar de mooie singletrack op de lage heuvelkam op de grens met de Kalmthoutse Heide leidt en waar we eerder over hadden gereden in de omgeving van de open heide aan de Groote Meer. Er stonden daar nog steeds twee seingevers om een veilige oversteek van de baan te garanderen. We reden dan richting Huijbergen en voorbij het eetcafé Puts Meuleke (Ossendrecht). 41,50 km. Tegenover het Puts Meuleke sloegen we rechtsaf het bos in en reden over een brede zandweg in de richting van de Grote Meer. Daar deed ik twee ontdekkingen. Voor het eerst zag ik de Groote Meer, een groot ven, effectief tussen de bomen liggen en aan het einde van de lange zandweg kwam ik uit op de grote open vlakte van de Staartse Heide ter hoogte van een groene metalen poort waar ik tijdens een toertocht vanuit Essen-Hoek ooit geschuild had voor een stortbui. Er passeren daar wel meer tochten.

Aan de poort ging het linksaf de open vlakte in over een spoor dat langs de rand van de zandweg loopt om dan weer het bos in te duiken. We vervolgden de rit verder over deze lange zandweg door het bos en die uiteindelijk uitkomt aan de ingang van de camping Staartse Duinen. Verderop rechtdoor kwam ik toe op het rondpunt aan het begin van de bebouwde kom van Huijbergen. We reden dan in de richting van de dorpskern en sloegen even verder de straat Eiland in die overgaat in een onverharde bosweg. Een singletrack door het bos leidde uiteindelijk tot de Vennekensstraat aan de rand van de Kooiheide. De Vennekenssttraat ging over in de Kooiweg en ik passeerde de voormalige manege Stevenshof, thans Wolfshoeve, waar vroeger ook een toertocht van start ging. Na nog een lang eind in de Kooiweg bereikte ik opnieuw de vliegbasis met 50 km op het tellertje, ruim meer dan voorzien.

De bikewash was nog operationeel en het was er een om u tegen te zeggen! Er lagen grote brandweerslangen waar overvloedig veel water uit kwam. Dat was ook wel nodig! Binnen in de sportzaal kraamden de laatste bikers op. Ik had enige moeite om mijn bij de inschrijving gekochte jetons, muntjes genoemd in Nederland, nog te verzilveren tegen een drankje vermits iedereen al met de opruim bezig was. Met de muntjes die overbleven heb ik één van de kinderen ter plekke nog een plezier kunnen doen. We hadden kunnen genieten van een prachtig parcours. Het natte en koude weer zette wel een domper op het plezier. Bij mooi weer is deze prachtige streek eens zo genietbaar.

Onderaan vind je twee filmpjes van biker Spiermassa.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

StrammerMax

01-03-2016 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (20-30-40 km) van de 10 de Wing TAC en MTB Peer te Houthalen-Helchteren op zaterdag 13-02-2016.

Op zaterdag richting de Binnenvaartstraat aan De Plas nabij Kelchterhoef in Houthalen-Helchteren voor de toertocht van de militairen van Kleine Brogel en MTB Peer. Ooit vetrok deze toer vanaf de luchtmachtbasis zelf. Jari opgepikt op de carpoolparking in Wommelgem en om 11.45 u waren we ingeschreven. Het weer was niet veelbelovend na een natte week en ook bij het vertrek viel er lichte motregen. We doken onmiddellijk het bos in vanaf de grote parking en een achteringang tot Kelchterhoef en een camping. Tot 6,50 km was het één al singletrack dat we voorgeschoteld kregen. Het was zeer zwaar rijden over de tracks die onder het natte weer te lijden hadden gehad. Wij trapten de ziel uit ons lijf door modderstroken en over heel veel wortels. Het parcours was vermoeiend omdat uiterste concentratie nodig was bij het rijden over deze ondergrond! We reden dan langs de randen van het militaire domein. Ik herkende bepaalde plekken van andere tochten en eerdere deelnames.

Op 9 km troffen we een singeltrack met enkele zeer diepe putten en passeerden we enkele vervallen kleine gebouwen. Het ging er stevig op en af. Vanaf 10 km voerde een betonweg ons in de richting van een meer open heidegebied waar we op 12 km een splitsing troffen tussen de 20 km en de 30-40 km. 12.40 u. Het rijden was tot dan toe zwaar geweest. Er volgden brede zandpaden op het militair domein die er gelukkig droger bij lagen dan de tracks bij aanvang. We reden er over een kale en bij dit grijze weer eerder desolate open vlakte. Op 15 km passeerden we het bizarre verkeerslicht dat er nabij een uitkijktoren eenzaam en alleen in de open vlakte staat! Dat herinnerden we ons van vorige keer. Er volgde een hobbelig spoor over een pad vol harde graspollen en brede zandwegen in de richting van de bevoorrading. We passeerden daarbij nog het lokaal van een modelvliegclub en arriveerden aan de brandweerpost waar enkele gebouwen en loodsen staan. In één daarvan stonden de bevoorradingstafels opgesteld. 17,75 km om 13.10 u.

Zoals vorige keer werd de soep letterlijk en figuurlijk warm aanbevolen en konden we snoepen van bananen, appelsienen, wafels en koeken. Bij dit vochtige en sombere weer deed een hete kop soep effectief deugd. We vervolgden onze rit over de desolate open vlakte om op 20 km opnieuw het bos in te duiken. Op 21 km reden we over het brede pad dat zich in enkele grote bochten licht hellend naar beneden tussen de dennenbomen slingert over een zavelkleurige ondergrond. Er staan daar ook altijd zeer grote plassen die je gelukkig goed kunt ontwijken. Er zijn wel meer tochten in de streek die hier passeren. Intussen hadden we de andere kant van De Plas bereikt. Daar ligt naast een asfaltbaantje een zeer diepe met bomen begroeide put waardoorheen een singletrack kronkelt. Uiteraard werden we daar doorheen gestuurd. Maar dat is niet zo mijn ding, die korte bochten en klimmetjes. Na de oversteek van een baan volgde er op 23 km een gelijkaardige put met singletracks over enkele bulten. De tocht leidde ons verder doorheen het bos tot aan een splitsing tussen de 20-30 km en de rit van 40 km ter hoogte van de Abdijhoeve, een groot restaurant in het domein Kelchterhoef. De splitsing kwam op 24 km om 14.00 u. We misten er even een pijl en reden ons vast op de achterzijde van de Abdijhoeve!

Een bosfietspad leidde ons in de richting van een in 2002 aangeplant bos in het gebied “t Martensbos – De Hutte. Daar reden we van 26 km tot 29 km over bultige harde grassporen en dat was vrij vermoeiend. We kwamen uit aan de rand van een godvergeten woonwijk in Houthalen-Oost (Huttestraat, Berkenstraat en Wildekersstraat) en doken opnieuw ’t Martensbos in voor nog een rondje over graspaadjes. Daarna volgde een singletrack evenwijdig met een straat door het bos. We reden in de richting van een grote weg en passeerden op 30 km een grote toegang tot het domein Kelchterhoef. Tot 31,50 km vervolgden we onze tocht over een bospad dat naast een groot golfterrein ligt om zo het natuurgebied De Teut – Ten Haagdoorn te bereiken. Dit is een groot gebied met open heide dat langs alle kanten door bos omringd wordt.

Tot 37 km reden we door De Teut over brede assenwegen en maakten we een grote lus weer in de richting van waaruit we kwamen. Want nadien passeerden we de ingang van het golfterrein. Er stond redelijk wat wind en er viel lichte regen waardoor we hoopten de tocht alsnog droog uit te kunnen rijden. 14.50 u. We kruisten een grote gevaarlijke baan die er door de bossen loopt en waar omwille van de afwezigheid van bewoning vrij snel gereden wordt! Aan de overkant doken we opnieuw de bossen in en troffen er natte singletracks zoals we ze bij aanvang ook onder de wielen hadden gekregen! Dat was het teken dat we zo stilaan opnieuw in de richting van de startplaats reden. Met 39 km op het tellertje en goed moe van de inspanning bereikten we om 15.00 u opnieuw de kantine aan De Plas. De bikewash kwam goed van pas om de fiets weer toonbaar te maken. Er stonden nog mensen hun fietsen proper te maken en ook na ons kwamen er nog bikers toe. Er werd hier druppelsgewijze gestart en toegekomen vermits de inschrijvingen liepen van 10.30 u tot 14.00 u. In de kantine nog een kop soep en een drankje genoten. Daar hoorden we vertellen dat er zo’n 750 bikers naar hier waren afgezakt. Gisteren konden de militairen hier de tocht rijden. Het was een mooie en vermoeiende tocht en degelijk georganiseerd en uitgepijld. De enige spelbreker was het sombere weer, maar we konden ons gelukkig prijzen dat we zo goed als geen regen hadden gezien tijdens de rit.

Onderaan vind je een filmpje van Den jjag.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

29-02-2016 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (18-25-35-44 km) van Blijf Jong te Schilde op zondag 07-02-2016.

De toertocht van Schilde moest vroeger altijd wijken ofwel voor de rit in Bergen-op-Zoom die intussen van datum gewijzigd is of de toertocht van de school Berkenbeek in Wuustwezel. Jari wou eens in Schilde gaan rijden, dus van mijn hart een steen gemaakt en Wuustwezel deze keer links laten liggen. Ik meende ooit al in Schilde aan een tocht te hebben deelgenomen, maar de startplaats aan de voetbalvelden van ’s Gravenwezel op de Rozenhoek aan de Oelegemsteenweg kwamen mij helemaal niet bekend voor. In gedachten had ik een heel andere locatie met de afspuitstand voor een kleuterschooltje. Na enig opzoekwerk betrof dit de toertocht van WTC De Spildoren waaraan ik in 2010 en 2011 deelnam begin januari vanuit de Kasteeldreef. Na de derde editie van deze tocht in 2011 heb ik hem niet meer op de kalender aangetroffen! En van de makkers Robby en Beuk waarmee ik toen reed heb ik al jaren niks meer gehoord of gezien! Parkeren was niet simpel in de Rozenhoek, er was heel wat gewriemel in de omgeving en de parkeerwachters waren geen overbodige luxe! Ik kreeg een plek toegewezen naast de smalle weg vlak bij de startplaats, ook al vertrouwde ik die plaats niet. De auto’s die aan de andere kant op een parking stonden hadden nog weinig ruimte over om achteruit van hun plek weg te raken! Groot was ook mijn verbazing van te zien dat deze toertocht heel wat deelnemers op de been wist te brengen ondanks de concurrentie van andere organisaties. Tot buiten werd aangeschoven om in te schrijven! Dus moest het hier wel goed zijn! Daar werd ik nog meer van overtuigd toen ik Ward en Frans van 3-D Cad-Systems aan de inschrijving te zien kreeg. Tevreden dat ik hen nog eens levend en wel gezien heb.

Om 9.20 u samen met Jari vertrokken. We kruisten de Oelegemsteenweg waarna een natte veldweg ons naar de Speelbosstraat voerde. Dan kregen we even asfalt onder de wielen tot aan de splitsing tussen enerzijds de kidstoer en de 25 km en anderzijds de ritten van 35-44 km op 1,50 km van het vertrek. Natte sporen en harde zandwegen voerden ons doorheen het gebied van de antitankgracht. Even verder passeerden we op 3,50 km het Domein Martinus, een complex met feestzalen, conferentiezalen en een hotel in Halle-Zoersel. Er zijn nog andere tochten die hier passeren, eentje heeft er zelfs een stop. Op 4 km gingen de tochten van 35 km en 45 km elk hun eigen weg vanaf het Renier Sniederspad. Tot 6 km kregen de bikers op de 45 km het genot van een zeer leuke bochtige singletrack tussen de bomen. Nadien volgde een zeer lang smal bospad recht op recht tussen de draden van afsluitingen aan weerskanten, mij ook bekend uit andere tochten. Wij kregen daardoor al snel een hele trein snellere bikers achter ons die hun kans om voor te steken noodgedwongen dienden af te wachten. Vettige bospaden leidden ons opnieuw tot de antitankgracht in de omgeving van het Fort van Oelegem.

We reden daar over de zandweg naast de antitankgracht. Op sommige plekken zitten daar een aantal zeer diepe putten in en moet je wat evenwichtskunsten beoefenen om te rijden over het smalle spoor ernaast. 10 km om 10.00 u. We vervolgden de rit over natte bospaden en enkele singletracks in de buurt van de antitankgracht om zo de Zandhovensteenweg in Oelegem te bereiken. 12,75 km. Even verder reden we over het zanderige terrein onder de bruggen van het op- en afrittencomplex Oelegem-Ranst van de E34. 13 km. Aan een baan ging het rechtsaf en een weinig verder weer rechtsaf een privaat bos in. Daar reden we over een nat bospad. Eens deze strook bos achter de rug doorkruisten we het centrum van de gemeente Zandhoven. Na dit stukje bewoonde wereld doken we op 16 km het Begijnenbos in. Van 17 km tot 19 km was het zwaar rijden en stompen over natte paden, volgde de overtocht van een natte weide en de doortocht van nog een privaat domein. Daarna ging het door het speelbos van Halle-Zoersel. Op 20,50 km arriveerden we om 11.00 u op de bevoorrading aan het Reigersnest te Zandhoven. Daar kon je knabbelen van fruit, energierepen, wafels en koekjes. Er was soep en sportdrank om te drinken. Ik werd er bij aankomst aangesproken door een biker die mij de zondag voordien had zien toekomen na de toertocht in Hoogstraten en hier ook present was met dezelfde twee makkers. Ik zat toen in hun buurt in de zaal mijn hamburger te verorberen. Biken moet toch in het bloed kruipen, want ik ben dus beslist niet de enige die weekend na weekend de toertochten afschuimt. Er was nog redelijk wat beweging aan de stop, alhoewel wij tijdens het tweede deel van de tocht direct veel minder andere bikers nog te zien kregen.

Na de stop volgden leuke bospaden en singletracks, soms goed voorzien van modder, in het speelbos op de grens tussen Halle-Zoersel en Zandhoven. Dan kwamen we toe aan de splitsing tussen de ritten van 25-35 km en de kidstoer en de tocht van 44 km op 23 km van het vertrek. In deze omgeving was ook een wandeltocht aan de gang want deelden wij de bospaden en veldsporen met groepen wandelaars. Wij kregen er ook een tijd het gezelschap van een in fluopak gestoken jogger die er een flink tempo op nahield. Op 26 km reden wij zo over een mooie singletrack door het bos terwijl wij de jogger op de weg ernaast van tussen de bomen zagen lopen. Op 27 km staken we in diens zog de snelweg E34 over. Aan de overkant bereikten we via de Boshuisweg het Zoerselbos. We reden verderop over een strook oude asfalt pal naast de E34 en maakten een korte lus over een singletrack met enkele hoge bulten in het naastliggende bos. Een veldpad voerde ons dan naar het kruipunt van de Schegelbaan en de Peggerstraat waar het restaurant “In de wandeling” staat. Daar zijn we na de toertocht van De Doortrappers in Halle-Zoersel vorige zomer op 23 augustus iets wezen eten. Die tocht passeerde hier ook, vandaar dat de omgeving me enigszins bekend voorkwam. Vandaag hier eten kon niet, de zaak was deze week gesloten. Misschien met skivakantie? 29 km.

We vervolgden onze rit over veldpaden en weidesporen in Halle-Zoersel, onder anderen het Emmapad op 31 km, waarna een betonbaantje ons naar de meer bewoonde wereld van Halle-Zoersel voerde. 32 km. Van 35 km tot 37 km reden we door het parkbos van het kasteel Hallehof, het (voormalige) gemeentehuis van Halle. De paden lagen er nat bij met enkele ferme modderpartijen. We reden in een grote lus omheen de indrukwekkende kasteelvijver. We kregen er het gezelschap van nog enkele andere bikers, waarvan twee in een knalgeel regenjasje. Zij stonden op een gegeven moment te wachten op één van hun metgezellen en diens reactie bij aankomst sprak boekdelen. Omdat we zo veel moeite hadden moeten doen tijdens het stompen door de modder om dan na een lange lus op nagenoeg dezelfde plek weer aan het kasteel uit te komen! We doken opnieuw het park in en kregen hetzelfde kasteel nog eens vanuit de verte en nu achter de vijver te zien. Wij herinnerden ons één en ander van tijdens de toertocht van De Doortrappers. 12.10 u.

Na het verlaten van het kasteelpark kruisten we de drukke baan Driesheide in Halle en reden we een paadje in dat zich tussen de bomen heen en weer slingerde achter de tuinen van villa’s. Hier had ik nog ooit al wel gereden. 37,50 km. We vervolgden onze weg in een bosrijk gebied en passeerden enkele bij bikers gekende plekken zoals het Renier Sniederspad en de omgeving van Liefkenshoek. Op 39 km zagen we een groepje bikers samengetroept staan en zo goed als het paadje versperren. In de verte zagen we de mannen met de gele regenjasjes rijden, dus wij daar achteraan. De ondergrond werd hoe langer hoe lastiger met een pad dat nog amper te herkennen was, een doorgezaagde omgevallen boomstam en een modderplek. De fluobikers en hun maten hielden halt. Geen pijlen meer te bespeuren op een splitsing van wegeltjes! Omdat aan de ondergrond, alhoewel avontuurlijk, te zien was dat hier weinig mensen kwamen, leek het iedereen veiliger van rechtsomkeer te maken. Het verklaarde meteen het groepje bikers dat daarnet samengetroept stond. Het was duidelijk dat hier een pijl ontbrak! Aan de sporen op de grond te zien hadden we rechtsaf moeten slaan. In de verte reden inderdaad de bikers van daarnet en troffen we opnieuw een pijl. Allicht had iemand met een slecht karakter een pijl weggenomen!

Op 40 km bereikten we opnieuw de antitankgracht. We reden op het brede bospad naast de gracht en dat pad lag er hier fel gehavend bij met veel slijk, putten en plassen. Het was dus balanceren over een smal spoor op de zijkant. We reden tot aan de drukke Turnhoutsebaan in Schilde en maakten er rechtsomkeer om via de andere oever de Schans van Schilde naast de antitankgracht te bereiken. 41 km om 12.40 u. De Schans zijn de restanten van een fort uit de eerste wereldoorlog en thans een speeltuin voor mountainbikers omdat er een aantal hoge zandheuvels over de oude bunkers liggen. Het is er klimmen en naar beneden razen geblazen. Ook in het bos dat er in de omgeving ligt was het plezant rijden. Omstreeks 43 km troffen we nog een aantal amusante heuveltjes. Ik begon goed moe te worden terwijl we intussen de vooropgestelde afstand van 44 km al ruim overschreden hadden. Toch werden we nog van links naar rechts gestuurd en werd elk beschikbaar paadje nog in de tocht opgenomen. Via een laatste strook bos bereikten we om 13.00 u opnieuw de Rozenhoek met 47 km op het tellertje.

De bikewash was nog beschikbaar en dat was nodig! Uw fiets werd er vakkundig met hogedruk onder handen genomen zodat zijn kleur weer zichtbaar werd! Onze fiets toevertrouwd aan de bewaakte parking en in de cafetaria de inwendige mens nog versterkt. Met een grote bol soep kreeg je waar voor uw geld en de sandwich met kaas was ook voorzien van sla en tomaat. De man van de toertocht in Hoogstraten die me daarstraks aan de bevoorrading aansprak zat nog met zijn twee makkers aan een tafeltje en zag ons binnenkomen. Een joviale kerel zo te zien. Uit Hove. Allicht krijgen we elkaar nog wel eens te zien op een toertocht, zou leuk zijn. Nog al boeiende mensen leren kennen dank zij de bike! Wij hadden in ieder geval genoten van deze rit die onze verwachtingen in alle opzichten ver overtrof op alle vlak vermits ik met gemengde gevoelens naar hier was afgezakt. De tocht situeert zich wel voornamelijk in de buurgemeenten Oelegem, Zandhoven en Halle-Zoersel. Een te smaken parcours met meer dan voldoende offroad, veelvuldige bospassages en prima georganiseerd. Eentje om te onthouden en later nog eens over te doen.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

13-02-2016 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (12-24-34-44 km) van WTC De Spoortrekkers te Balen-Keiheuvel op zaterdag 06-02-2016.

Het was intussen al twee jaar geleden dat ik deze toertocht gereden had en het vroeg me wat zelfoverredingskracht om na een drukke werkweek de moed bijeen te rapen om richting Balen-Keiheuvel te trekken. Even over dertien uur arriveerde ik op het zanderige domein en vond ik een parkeerplekje achter de auto van Jari. Hij was al onderweg en zou alleen rijden vermits hij nog andere zaken op zijn agenda had staan voor vandaag. Om 13.10 u was ik ingeschreven in de kleine kantine waar een rij tot buiten stond aan te schuiven vermits de inschrijvingstafel vlak naast de deur staat. Om 13.10 u was ik op pad. We doken direct de heide in tegenover de kantine waar een man de inschrijvingsbewijzen in ontvangst nam. We overschreden de eerste zandheuvels en troffen snel een splitsing waar de kidstoer zich losmaakte van de 24-34-44 km.

Er dienden zich singletracks aan, afgewisseld met zandpaden in het bos van Keiheuvel. Na het overschrijden van enkele heuvels reden we omstreeks 5 km over een open zandvlakte. Op 7,75 km kwam er een splitsing tussen de kidstoer-24 km en de 34-44 km in een gebied waar de mooie bossen onlangs gerooid werden. Tijdens mijn vorige deelname had ik al gemerkt dat hier toen zeer veel bomen gemarkeerd waren voor de kap! Van 8 km tot 10 km reden we doorheen een bosrijke zone met weekendhuisjes en langsheen een plek waar bos gerooid was. Op 10,50 km gingen de 34 km en de 44 km elk hun eigen weg. 13.50 u. Op 11 km bereikten we even de bewoonde wereld van Balen-Wezel en volgden stroken bos tot aan de hoek van de Kapelstraat en de Overmaai aan de rand ervan. Daarbij passeerden we in de bossen gelegen villa’s aan de randen van het gebied Keiheuvel.

Vanaf 14 km doken we opnieuw volop de bossen in en reden vanaf een centraal bosfietspad diverse lussen over tracks en mooie paden om telkens weer op dat fietspad uit te komen. Het feestje in de zanderige bossen bleef maar duren. Omstreeks 18 km reden we nogmaals door een bos met vervallen en verlaten chalets en weekendhuisjes. Hier en daar met tuinen die vol rommel en koterijen stonden, tot een aftandse en half uiteengereten caravan toe. Sommige mensen kunnen van hun woonplek nogal een rommelnest maken! 14.30 u. Leuke paden die bij momenten over uit de kluiten gewassen zandheuvels voerden leidden tot de bevoorrading die in vogelvlucht vlak bij de start opgesteld stond. Hiermee hadden we het knapste stuk van de tocht over het domein Keiheuvel achter ons. Sommige bikers rijden de eerste helft zelfs twee keren omdat dit integraal door de bossen van Keiheuvel voert.

De bevoorrading kwam op 22 km van het vertrek en stond opgesteld onder een open schuur op een paardenweide. Er was ruim keuze uit fruit, granenrepen, wafels met en zonder chocolade en drank. Ondanks het intussen gevorderde uur van 14.45 u was er nog redelijk wat beweging. Je kon hier inschrijven tot 14.30 u. Onmiddellijk na de stop kwamen we uit de bossen tevoorschijn nabij de Bosbessenweg en de Rothveldweg in Gerheide-Balen. We reden daar even door de bewoonde wereld tot aan de splitsing tussen de kidstoer en de 24-34-44 km ter hoogte van een grote baan op 23,50 km van het vertrek nabij een opvallende watertoren. Via de Lariëndijk bereikten we het grondgebied van de gemeente Mol. Daar staken we een baan over en doken er op 25 km opnieuw de bossen in. Leuke paden voerden ons op en af enkele heuvels op de rand met de bewoonde wereld. Op 28 km kwam er een splitsing tussen de 24 km en de 34-44 km en direct erna nog een tussen de 34 km en de 44 km op een rijbaan.

Na het kruisen ervan op 29 km ging het nogmaals het bos in en reden we daarna over een veldweg op de grens tussen Balen en Mol. We doorkruisten een woonwijk en mijn oog viel daarbij op een krantenwinkel met een speciale etalage voor Sexy Toys! Condooms, een leren pakje en zweepje samen met de krant van vandaag alstublieft! Voor de geïnteresseerden, de winkel was nabij de Stappersdijk op de rand van de bewoonde wereld van Balen. 31 km om 15.30 u. Via een stukje bewoonde wereld aan Driehuizen bereikten we het meer bosrijke gebied van Wildenest nabij het kanaal Dessel – Kwaadmechelen. Daar doken we het bos in voor een leuke singletrack op en af over enkele bulten. Op deze track in dit bos aan Wildenest kreeg ik ook effectief een wilde nest bikers achter me aan. Net daar dook een verraderlijke plek op aan een plots dropke waar we over een zelfgemaakt houten bruggetje de dieperik in gejaagd werden. Met die hele trein achter me aan was aarzelen geen optie. Gewoon naar beneden en hopen heelhuids de overkant te bereiken en de korte bocht zonder problemen door te geraken was de enige optie. 33,50 km.

Na dit amusante stukje bos bereikten we de bizarre met betonplaten ommuurde ruimte in het bos. In de omgeving staat een grote moderne villa eenzaam tussen de bomen. We maakten een haakse bocht en bereden de track naast de muren. 35 km. De nattigheid van de omgeving verderop en de aanwezigheid van waterpartijen die een kruising zijn tussen kleine vijvers en moerassen verrieden dat we in de richting Mol-Gompel reden. We reden voorbij de voetbalvelden achter het vervallen casino. Er was een wedstrijd aan de gang met twee man en een paardenkop als toeschouwers! Even van het parcours afgeweken om naar het vervallen gebouw te gaan kijken. Om indringers te weren werden voor de deuren en ramen grote betonnen blokken en zuilen neergepoot. Wraakroepend hoe zo’n bijzonder gebouw al jaren staat te verkommeren. Jammer ook dat de nabijgelegen wijk met kleine arbeiderswoningen niet eenvormig gerenoveerd werd. Het geheel behoorde vroeger toe aan de glasfabriek, heden AGC, eertijds Glaverbel. Vergane industriële glorie. 36 km.

Gompel is vooral bekend vanwege de vensterglasfabriek van Glaverbel, waar anno 2010 rond de 500 mensen werkten. Deze ontstond als uitvloeisel van de zilverzandwinning in de directe omgeving. Eens was dit de grootste glasfabriek van Europa. Deze fabriek vestigde zich in 1923 in Gompel. In 1920 werd in Gompel een casino gebouwd in Biedermeierstijl. Hieromheen ligt een eveneens in Biedermeierstijl opgetrokken wijk. Het casino behoorde aanvankelijk tot de Glaverbel-fabriek. Later werd het casino een hotel en was eigendom van een familie, die echter in 1999 failliet ging. Sindsdien staat het casino leeg en is zwaar in verval. Het pand werd zelfs bedreigd met sloop, omdat de huidige eigenaar het pand verkocht aan een sloopfirma uit Retie. De laatste wilde de grond saneren om er een betoncentrale van te maken, inclusief loodsen. Het gemeentebestuur ontving tijdens deze aanvraagprocedure ruim 500 bezwaarschriften van buurtbewoners, die het pand wilde behouden. In december 2010 heeft de Vlaamse minister van Onroerend Erfgoed beslist om het 'Casino van Gompel' definitief te beschermen. Dit betekent dat van een afbraak geen sprake meer is. Het Casino is beschermd omwille van zijn historische, sociaal-culturele, architecturale en industriële waarde.

We sloegen rechtsaf de Colburnlei in, de hoofdweg door Gompel. Na een eindje over het fietspad van deze drukke weg staken we over om er de aldaar gelegen strook bos te bereiken. We konden er genieten van singletracks en paden, soms over enkele heuveltjes. Uiteindelijk kwamen we toe in de Kievitsheide (Mol) – Venetiëlaan (Balen) pal op de grens tussen beide gemeenten en reden langsheen de grote gerenoveerde witgeschilderde huizen waar vroeger de directieleden van de glasfabriek resideerden. We reden rechtdoor over de parking aan een achterpoort van de AGC-fabriek en kruisten de spoorweg. We reden dan evenwijdig met de spoorweg door een straat met villa’s om vervolgens een paadje te kiezen dat tussen het spoor en de tuinen van de villa’s liep. We kwamen toe op de Postelweg, de grote baan die van Balen naar Postel voert en kruisten zowel de spoorweg als deze baan. Aan de overkant ging het een veldpad in dat evenwijdig met het spoor loopt en waar ook andere toertochten passeren. Op 41 km stond daar een bordje dat de laatste 5 km aankondigde.

We reden rechtdoor en troffen nog een stuk mooi bos en reden langsheen een grote bosvijver. Daarna bereikten we de Spoorwegdreef, een grintweg door de bossen van Mol-Rauw. We reden nog even langsheen het spoor, tussen de spoorweg en het bos, een plek door bikers gekend uit andere tochten. Er liggen daar enkele vergeten zandhopen. Na nog een eindje door het bos reden we door de Schooldreef en de Kasteeldreef langsheen statige villa’s. Om zo stilaan opnieuw in de bossen van het domein Keiheuvel te komen. Na nog een laatste strook bos en de oversteek van een rondpunt kwam ik weer toe in Gerheide, in de Zeventiende Eskadrille van het Lichtvliegwezenlaan, de volledige naam van deze straat op de Keiheuvel! Met 47 km op het tellertje kwam ik omstreeks 16.45 u weer toe aan de start. De bikewash was nog beschikbaar en daar heb ik meteen als één van de laatsten gebruik van gemaakt. Mijn bike toevertrouwd aan de mannen van de bewaakte parking en in de kantine nog een drankje genoten als afsluiter van deze rit. Ik had mijn moed bijeen moeten rapen om op deze toch wel sombere zaterdag mijn knusse warme nest te verlaten om hier te komen rijden, maar was tevreden dat ik deze rit nog eens was komen rijden. Ik had er van genoten.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

12-02-2016 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (18-27-45 km) van de Hoogstraatse Wielertoeristen te Hoogstraten op zaterdag 31-01-2016.

Op de laatste dag van januari een thuisrit gereden. Jari nam deel aan de toertocht van de Bosduiners in Kalmthout, maar voor mij was het onzinnig op verplaatsing te gaan vermits de bikewash van de toertocht in Hoogstraten zo goed als voor de voordeur opgesteld stond! De inschrijving was in de feestzaal van de school Klein Seminarie en de rit vertrok via de achteruitgang om zo voorbij de indrukwekkende kerktoren te rijden. We staken de Vrijheid over en reden in de Gelmelstraat voorbij het Spijker, een andere grote school in deze gemeente die zich stad mag noemen. Het ging dan een aardeweg in om in de richting van de gevangenis van Hoogstraten te rijden en er het riviertje de Mark te kruisen. Even verder doken we de trage weg Stipstappenpad in om in de richting van de deelgemeente Minderhout te rijden. We passeerden de gerestaureerde Laarmolen, een watermolen op de Mark en reden via een kerkwegeltje voorbij het kasteeltje Withof naar de kapel van Minderhout. 3,75 km.

Vanaf de Castelréweg kruisten we op 5,50 km de Mark en meteen de grens met Nederland in de zogenaamde Rooie Weg, de kalme maar gevaarlijke baan naar Baarle-Hertog-Nassau. Door de zware regenval van gisteren en de afgelopen week was de Mark hier zoals op andere plekken buiten zijn oevers getreden. Delen van weiden stonden blank. In het gehucht Castelré van Baarle doken we een zandpad in. Nat goed te berijden, in de zomer een regelrechte zandbak! Na nogmaals de Mark te zijn gekruist doken we een singletrack in een privaat bos in. Tijdens een rit op eigen houtje ben ik hier ooit zwaar gevallen door met mijn schoen in een losliggende ijzerdraad van een voormalige afsluiting te zijn blijven haken. Ik heb nog steeds de littekens in mijn been als aandenken voor deze straf privaat terrein te hebben betreden! Tot 7 km konden we rijden over de paadjes in dit bos. Uiteindelijk kwamen we uit in dezelfde zandweg.

Onmiddellijk daarna waren we opnieuw in België en troffen we op 7 km een eerste splitsing tussen de ritten van 18 km (kids) en de 27-45 km in Hal. Dat de landsgrenzen hier zo grillig verlopen is te wijten aan het feit dat de stad Hoogstraten en haar deelgemeenten gelegen zijn in de middelste “bult” van de provincie Antwerpen. Delen van Nederland steken daardoor als schiereilanden in België en omgekeerd. In Hal ging het linksaf een bos in waar leuke singletracks liggen. Hier en daar werden we geconfronteerd met vettige plaatsen vol modder. Er volgde een tweede splitsing tussen de 27 km en de 45 km in het deel van het bos dat achter het voormalige kloostertje Mariaveld van de zogenaamde Duitse nonnen gelegen is. Tijdens de eerste wereldoorlog streken hier effectief Duitse nonnen neer in drie woonhuizen die tot klooster werden omgebouwd. Tot vrij recent leefden daar zusters. Het klooster werd na de verkoop ervan opnieuw opgedeeld in drie woningen waar gezinnen wonen. 9,50 km om 10.00 u. We reden even door het achterste gedeelte van deze mensen hun tuin en via een poort tot op de Bredaseweg, de baan richting Meerle en Nederland.

Vanaf 10 km reden we een 750 meter over het fietspad van de Bredaseweg tot aan de poort van het private domein Heerles Hof. Die poort staat ter gelegenheid van deze toertocht altijd open. In dit prachtige parkbos liggen immers vele paden, sporen en tracks die aan de deelnemende mountainbikers niet onthouden worden! De doortocht van dit domein stond garant voor 6 km bikeplezier in woeste ongerepte bossen over paden die allicht slechts enkele keren per jaar worden beroerd! Het was er knap rijden, weliswaar over een fel aanzuigende ondergrond. Bovendien werden we geconfronteerd met lichte regen. De doortocht van het parkdomein eindige op een veldweg op de grens tussen bos en velden. We reden dan over een betonbaantje voorbij een achterpoot van Heerles Hof die ik daarstraks van tussen de bomen door opgemorken had. Enkele veldwegen tussen weiden en bospaden leidden naar de straat Heerle. We reden in de richting van de Bredaseweg en sloegen af naar de private terreinen van de steenbakkerij Desta annex manege Desmedt. 18 km. We reden er langsheen de visvijvers en over een zandheuvel van het trainingsparcours van de paarden. Tot een viertal jaren geleden werd hier de veldrit Superprestige Hoogstraten beslecht na zijn verhuis vanaf De Mosten. Thans wordt de rit al een aantal keren georganiseerd op de terreinen van de groenten- en fruitveiling in het centrum van Hoogstraten.

We reden voorbij de manege en doken aan de overkant de Blauwbossen in. Een nat bospad voerde ons naar één van de pareltjes van deze toertocht. Want van 20 km tot 21 km konden we rijden over de singletrack die zich met vele bochten door de Blauwbossen slingert. Het slingerpaadje ligt ook op privaat terrein. Na nog een strook bos kwam ik uit op een betonbaantje vlak bij de landsgrens met Nederland. We reden via de gelijknamige straat op 22 km de Gouverneursbossen in. We reden recht op recht door dit bos over een breed pad waarvan omwille van de nattigheid en de zeer grote plassen alleen de zijranden berijdbaar waren! De knappe villa annex paardenstellen waarvan de toegang in dit bos ligt staat nog steeds te koop! Bij de vorige editie van deze rit ook al! Ik vraag me soms af of dat rijke optrekje daar niet illegaal gebouwd is en vandaar niet verkocht geraakt! Het natte bospad eindige in het gehucht Hal op 23,23 km. In tegenstelling tot anders reden we niet over de oprit naar het “huis met de kerkramen” tegenover de Gouverneursbossen en door de achterliggende weide en bos. Misschien te nat. Die weide staat bij nat weer meestal compleet onder water en dat zal nu niet anders geweest zijn.

We reden over het asfaltbaantje naar Hal en troffen daar zoals de vorige jaren de bevoorrading in de schuur van een boerenhof op 24 km van de start. Ik arriveerde er omstreeks 11.10 u. De bevoorradingstafel bood naast lekkere tomatensoep ook bananen, wafels, cake en sportdrank. Alles nog in ruime mate voorhanden en aangevuld door een delegatie Hoogstraatse Wielertoeristen en medewerkers. Na de stop reden we door Hal. Tijdens mijn eerste ritjes op eigen houtje met de bike in deze streek ging ik doorgaans op de bank naast het kapelletje even uitrusten. Tegenover stond een oude hoeve die na te zijn verlaten door de stokoude boer op de voorgevel na met de grond gelijk werd gemaakt. Nu is ook de voorgevel tegen de vlakte gegaan. Ik vermoed dat de hele winkel omvergeblazen is tijdens een storm! De bouwwerken liggen sindsdien blijkbaar stil. Niks veranderd tegenover vorig jaar, buiten dat de gevel weg is en in brokken op de grond ligt!

We reden naar de zandweg en kruisten opnieuw de grens met Nederland. Niet zoals vroeger links het bos in, maar gewoon op het fietspad naast de zandweg Haldijk verder in de richting van Stoope Stede. Uiteindelijk reden we dan toch linksaf het bos in waar een Hoogstraatse Wielertoerist foto’s van de deelnemers maakte. Hij stond opgesteld aan het begin van de bochtige singletrack die zich evenwijdig met de Haldijk door het bos slingert. 12.35 u. Na de singletrack ging het dieper het bos in over enkele hoge heuvels en een zelfgemaakt bruggetje om in een volgende strook bos nog een zeer knappe track voor de wielen te krijgen. Uiteindelijk kwam ik uit op de Hoogstratensebaan, door de lokale bevolking gekend als de Rooie Weg naar Baarle. 26,50 km. Daar stonden enkele seingevers. Het betreft een rustige baan maar er wordt daardoor vrij snel gereden, ondanks het feit dat er enkele jaren geleden borden met 60 km/h verschenen. Na kort even de baan gevolgd te hebben ging het even verder in de richting van Baarle rechtsaf een zandweg in. In de verte zag ik de twee eenzame huisjes van Castelré staan. Nog voor we daar arriveerden ging het linksaf het bos van Schootsenhoek in. 27 km. De doortocht van dit lokale bos was kort van duur. We reden voorbij de twee huisjes op de rand van de Castelreesche Heide en doken de singletrack in die ons naar het Grenspad leidde. Deze track lag er vrij droog bij. Bij nat weer is het hier gewoonlijk modderdabben geblazen! Bij het verlaten van het bos troffen we op 28 km een splitsing op het Grenspad. De ritten van 18-27 km sloegen rechtsaf in de richting van Wortel, de 45 km ging linksaf in de richting van Wortel-Kolonie. Het Grenspad is een zanderige weg en ligt effectief vlak op de grens tussen België en Nederland.

Toen ik aan de splitsing even halt hield kwam er een biker voorbij gesjeesd die plots alle remmen dicht smeet! Om dag te komen zeggen, ook al kende ik de kerel niet. Hij was Moventoch, een schuilnaam van een biker uit Merelbeke, een naam die ik kende van de sites en fora. Ik had maar luttele seconden nodig om tijdens deze korte ontmoeting te beseffen van te doen te hebben met een gepassioneerd biker die zichtbaar genoot van deze rit in Hoogstraten. Een sympathieke deelgenoot van mijn eigenste passie. Wat kan het mij toch opbeuren van op mijn pad, hoe kort ook, zo af en toe nog eens een mens te treffen waarvan je direct voelt dat hij het hart op de juiste plaats heeft zitten. Te zien aan de snelheid waarmee hij daarna weer wegstoof zat meerijden er niet in voor deze trage wannes! Het deed me plezier van te horen dat hij zich amuseerde op de naar omstandigheden vrij droge paden in deze omgeving. Het zal niet voor niks zijn dat ik in deze streek de smaak voor het mountainbiken te pakken kreeg!

Terwijl Moventoch in de verte wegstoof vervolgde ik mijn weg over het Grenspad in de richting van Baarle-Nassau. We verlieten het pad rechtsaf ter hoogte van de eerste dreef van de Kolonie van Wortel. Ook hier was het in de kant rijden omwille van slijk en grote plassen. Dan ging het linksaf om de bosvijver Bootjesven met eilandje te passeren. Het water stond er zeer hoog. Bootjesven is een mooie pleisterplek in alle seizoenen. Bij zonnig weer in de lente of de zomer en om te schaatsen bij sneeuw en ijs! 30 km. We sloegen rechtsaf een dreef in die ons naar de bossen van de Kolonie voerde. Een zandspoor leidde ons achter de gevangenis van Wortel. 31,75 km op de middag. De bosdreef vol oude stenen in de grond voerde ons in de omgeving van Staakheuvel richting Merksplas. Daar reden we nog even over een track voorbij een houten hutje in een private strook bos om uit te komen in de Wortelbaan.

Daar werden we naar de bochtige singletrack in de bossen van Staakheuvel gestuurd. Deze track maakt deel uit van de groene vaste route van Hoogstraten en Merksplas. Aan de ingang van de track ben ik even gestopt aan de gedenksteen die hier recent is geplaatst. Het is een eerbetoon aan de Pilot Officer John Thould. Hij steeg die dag op van Deurne, en stortte bij de Staakheuvel te Merksplas neer met zijn Typhoon. Het jachtvliegtuig van John Thould werd op 13 oktober 1944 door de Duitsers in brand geschoten. Het vliegtuig stortte neer en de 24 jarige piloot werd begraven in Merksplas. Op 28 september 2014 werd er een gedenkplaat ingehuldigd. Allicht omdat deze mens er 70 jaar geleden de dood vond en 100 jaar geleden de eerste wereldoorlog begon. Van 33 km tot 35 km konden we rijden over de singletrack met de vele korte bochtjes. Deze keer slaagde ik er zelfs in van ondanks de natte ondergrond geen enkele keer voet aan de grond te moeten zetten! Het laatste deel van de track liet de tocht wel links liggen. Via de boswegeltjes langsheen de buitenhuizen van Merksplas aan Eindepoel en Egelspad in de bossen aan Staakheuvel bereikten we via een singletrack de Pampawegel. 36,50 km. We reden er even over deze grindwegel tot aan de Peedijk in de bossen op de grens tussen Merksplas-Kolonie en Wortel-Kolonie.

We sloegen dan na het kruisen van de klinkerbaan Kolonie rechtsaf één van de onverharde dreven in. In de verte stonden de typische witte huizen die in erfpacht werden gegeven. Het zijn de voormalige woningen van de vroegere gevangenisbewaarders van wat eens de Rijksweldadigheidskolonie of Landloperskolonie van Wortel genoemd werd tot de wet op de landloperij werd afgeschaft. Thans een prachtig domein dat hopelijk zo bewaard blijft voor het nageslacht. De koloniedreven voerden me in de richting van Wortel. Intussen was het steviger beginnen regenen! Ik kruiste de klinkerweg Molendreef die vanuit Wortel-city de kolonie in duikt. 12.45 u. De natte en goed van plassen voorziene zandweg voerde me in de richting van Wortel. Aan het einde ervan, aan het kruispunt met de dreef richting het Bootjesven, is een bedrijf waar enorme zandhopen liggen. Door het rijden met zwaar materiaal was het pad er herschapen in een grote modderpoel. Ik kruiste de Beukendreef op luttele afstand van de landsgrens richting Poeleinde in Wortel en werd er over het grasspoor voorbij een villa gestuurd. Zo bereikten we de veldwegen achter de gevangenis van Hoogstraten. Ik reed er voorbij het gerenoveerde huis van een collega die daar in een oase van rust woont en over een natte zandweg opnieuw in de richting van het Stipstappenpad.

Dan reden we over het gehavende kasseibaantje voorbij de achterpoort van de gevangenis en naast de Mark in de richting van de Klinketstraat, zo heet daar de grote baan die Hoogstraten met Wortel en Merksplas verbindt. 42,50 km. We reden er even over het fietspad en staken ter hoogte van de gevangenis, het Gelmelslot, ooit het kasteel van de graven de Lalaing, over in de richting van de statige Beukendreef met zich op de Sint-Katharinatoren van Hoogstraten. Een servitudenpaadje tussen twee dicht op elkaar staande zijgevels van huizen bracht me tot in de Achtelsestraat en zo weer naar het Seminarie in de Vrijheid te Hoogstraten. Met 45 km op het tellertje arriveerde ik daar omstreeks 13.00 u. Zoals steeds was het een mooie rit geweest. Technische hoogstandjes en hoogtemeters moet je hier niet komen zoeken, maar de organisatie zorgt elk jaar weer voor een aangename tocht met veel bos en weinig bewoonde wereld. Altijd tot in de puntjes georganiseerd. Die mannen waren daags voordien aan het uitpijlen in de gietende regen! Er daagden zo’n 750 bikers op, een honderd minder dan vorig jaar, allicht omwille van het weer.

Het was intussen al een tijd geleden dat mij nog een biker ingehaald had zodat ik de pluim van de laatst arriverende naar gewoonte weer op mijn helm kon steken. De nadarhekkens aan de bikewash waren al opgeruimd, maar de twee mannen van dienst die bezig waren met het wegspuiten van de achtergebleven modder namen mijn fiets nog onder handen. Aan de feestzaal uit sympathie nog een lekkere hamburger gekocht en binnen doorgespoeld met een Westmalle Triple! Intussen was het zeer hard beginnen regenen. Een geluk dat we de toer nog relatief droog hadden kunnen uitrijden en dat het parcours niet al te veel te lijden had gehad van de natte voorbije week en de stortbui die hier gisteren rond elf uur de streek teisterde. In de zaal waren de mensen van de organiserende club al volop bezig met de opruim. Ik zat er aan een tafeltje in de buurt van een trio dat ik de zondag nadien nog zou te zien en te spreken krijgen tijdens de toertocht in Schilde. Sympathieke gasten. Met mijn oprechte groeten aan Moventoch. Deze vriendelijke knul wil ik graag mijn pad nog wel eens zien kruisen…

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

11-02-2016 om 00:00 geschreven door StrammerMax