Toertocht (28-35-42 km) van WTC ’t Pedalleke te Essen-Wildert op zondag 28-02-2016.

Op de zondag dat vele bikers naar de drukbezochte toertocht te Mol-Wezel trekken is er ook ander moois te beleven. Zo reed ik bijna traditiegetrouw de toertocht in Essen-Wildert. Alleen al de oude nostalgische zaal achter het café De Volksvriend waaruit de tocht vertrekt is al een goede reden om naar daar te gaan! Uit ervaring weer ik dat een parkeerplek vinden dicht bij de start bijna onmogelijk is, dus op enkele honderden meters van de startplaats een zijstraat ingeslagen en een plaatsje gezocht in een straat van een rustige woonwijk. Me ingeschreven in de zaal en pas om 10.00 u was ik op pad. Alleen, Jari was ziek. We verlieten het centrum en ik kwam al direct voor een gesloten spooroverweg te staan om de sneltrein vanuit Nederland te laten passeren. In de Steenovenstraat ging het rechtsaf en na een smal straatje weer rechtsaf in een straat die langsheen de rand van de Wildertse Duintjes gelegen is. Op 1,50 km doken we dit bosgebied in dat vlak bij het stationnetje van Wildert gelegen is. Tot 3 km konden we er genieten van amusante singletracks op en af enkele heuveltjes.

Na het verlaten van de Wildertse Duintjes zetten we onze weg verder door het bos in de onverharde Begoniastraat met aan onze linkerhand in het groen verstopte chalets en aan de rechterkant nog steeds de Wildertse Duintjes. Waar nog leuke paadjes bleken te liggen die niet werden bereden, maar allicht wel kunnen benut worden tijdens een private rit in je eentje. We reden verder door de onverharde Mezenstraat en kregen een veldweg op de rand tussen bos en velden voor de wielen. Aan de rand van de bewoonde wereld stond een seingever te koukleumen ter hoogte van een kalm rondpunt. We reden er op 5 km linksaf het betonnen fietspad op dat er door de velden loopt vanaf Essen-Heikant in de richting van het Essens College, voluit het College van het Eucharistisch Hart. Hoe bedenkt men het! We reden de grote school op enkele honderden meters voorbij en zoals steeds wapperden er vlaggen van de veldloop der Noorderkempen waarvan de organisatie altijd blijkt samen te vallen met deze toertocht.

Vanaf het college volgden enkele natte veldwegen, alhoewel ik het er hier al veel natter bij heb weten liggen, zo onder anderen de Karnemelkstraat. Deze smalle trage wegel naast een bos bracht ons naar de Wolfsheuvel en de Verbindingsstraat. 8,75 km. Vanaf de Hoeve Nelen leidde een veldweg naar de Moerkantsebaan tot vlak tegen de Nederlandse grens. 10 km. Een zeer natte veldweg met enkele haakse bochten (te zien op Google-Maps) en die naar het einde toe gehavend was door diepe tractorsporen leidde naar een asfaltbaantje waar we op 11,85 km de grens tussen België en Nederland overschreden ter hoogte van een in een weide staande grenspaal. Vanaf de Vleetweg ging het de Hollandsedreef in, een chique naam voor een natte veldweg met plassen. We kwamen toe in de Moerkantsebaan, niet dezelfde van daarnet, maar gelegen in het Nederlandse Huijbergen, en reden naar het kruispunt van de Weg naar Wouw en de Moerkantsebaan, weer een andere om het verhaal nog ingewikkelder te maken. Deze laatste is de grote rustige baan die van Huijbergen naar Bergen-op-Zoom voert en dwars door knappe bossen loopt. Toen ik er even halt hield schrok ik me rot door een plots passerende overdekte ligfiets die er uitzag als een raket!

We reden de Weg naar Wouw op in de richting van Huijbergen en sloegen al snel rechtsaf de Walsestraat in. Daar troffen we een eerste splitsing tussen de ritten van 28 km en van 35-45 km op 14,50 km van het vertrek. 11.00 u. Waar de Walsestraat het bos in duikt ging het rechtsaf een bospad in, een knap pad dat me over enkele heuveltjes voerde. Op 15 km passeerde ik het eenzame huis met de paardenweide. Het witte paard dat veertien dagen geleden zowel mijn regenjasje als fietszadel aan een eetbaarheidstest onderwierp had deze keer geen interesse voor mijn passage. Ik passeerde het asfaltbaantje dat in de bossen van de Kooiheide loopt en reed er op 16,50 km in de richting van de Nootjesberg. We reden de singletrack op die vanaf het asfaltbaantje naar de Nootjesberg leidt, hij lag er nat en wat gehavend bij, maar reden de twee aanlopen tot de Nootjesberg zelf gewoon voorbij! We kwamen terug uit in de Overbergseweg ter hoogte van de enkele huisjes die daar staan en reden in de richting van de hoeve ’t Overberg op de hoek met de Weg naar Wouw. Het is een aanrader voor wie de kleinste afstand kiest van deze niet al te lange lus toch mee te rijden en zo te kunnen genieten van de mooie strook bos rond de Nootjesberg. Want deze tocht rijdt er gewoon omheen!

Seingevers beveiligden de oversteek naar de Buurtweg vanaf dewelke je aan de rechterhand de zanderige flank van de Tiestenberg zag liggen. Eens daar voorbij sloegen we het veldpad rechtsaf in maar ook de Tiestenberg zelf bleef onaangeroerd. We kwamen toe in de Hollandseweg, linksaf en direct weer rechtsaf het mooie paadje in dat op de bosrand langsheen de Pilberg voert om zo toe te komen in het Vijverstraatje. Ook de Pilberg bleef onbenut. Het bizarre minpunt van deze toertocht blijft elk jaar het feit dat men langs de drie zandheuvels van Huijbergen rijdt in plaats van er over. De Tiestenberg kan men gemakkelijk mee in het parcours opnemen door in plaats van over te steken naar de Buurtweg honderd meter terug te rijden in de richting van Huijbergen en daar het bos in te rijden recht naar de track over de Tiestenberg! We reden dan door het Vijverstraatje tot aan het groene poortje van de Heilige Teresia op de rand van de woonkern van Huijbergen en via de Staartsestraat in de richting van de manege De Wolfshoek. Dan de Kalmthoutsebaan in en net voor de grens met België stond zoals steeds de bevoorrading opgesteld op 20 km van het vertrek. De bevoorradingstent was zo opgesteld dat de drie mensen die voor alles zorgden uit de wind stonden. Het menu was even klassiek als het parcours met lekker hete soep, een suikerwafel en sportdrank. Meer hoefde het voor deze rit ook niet te zijn en er werd slechts drie euro inschrijving gevraagd! Aan de stop even staan praten met Jos K. Het was zijn eerste rit na enkele weken inactiviteit, zo ook voor zijn echtgenote die onderweg was voor de korte toer. Ook zij hadden gekozen voor Wildert in plaats van Balen-Wezel. Als je naar daar gaat ben je inderdaad bijna moreel verplicht om de rit van 74 km te rijden, aldus Jos! 11.15 u.

Na de stop overschreden we opnieuw de grens met België en sloegen we rechtsaf de Grotendriesstraat in die recht naar een bos toe loopt. Aan de toegang tot het bos was er een splitsing tussen de ritten van 28-35 km en van 45 km op 20,80 km van de start. We doken er de bossen van de Kalmthoutse Heide in maar overschreden direct weer de grens voor een zeer mooi rondje over de paden, door de stroken bos en de meer open gebieden die deel uitmaken van de Staartse Heide. Op 24 km reed ik daarbij voorbij de ingang van de camping Staartse Duinen en reden we over de lange zandweg van Huijbergen weg in de richting van de Groote Meer. Daarbij passeerde ik de groene poort in het midden van nergens waar we tijdens de toertocht vanaf de vliegbasis van Woensdrecht twee weken eerder ook gepasseerd waren. Ze staat in het bos aan de rand van een open vlakte van de Staartse Heide. Even verder linksaf een zandpad in, links aanhouden en rechts een smalle singletrack in tussen de rododendrons. Vanaf hier konden we rijden over een knappe lange singletrack door de bossen tot aan de grens met de Kalmthoutse Heide, ergens midden in de bossen op 27,50 km. Ik kreeg er het gezelschap van enkele paardenkoetsen en vrouwen te paard. Het moet ergens in de omgeving van het ven Groote Meer geweest zijn. Even verder kwam uit een zijweg links een kind gereden en in de verte volgde nog de vader met de bike. Ik zag in de zijweg ook een pijl hangen. Het was de plek waar alle afstanden weer samen kwamen. Naderhand volgde nog een knap stuk parcours met bospaadjes tot we uitkwamen op een winderige open vlakte. 29,75 km om 12.15 u.

Een winderige veldweg voerde tot een splitsing tussen de 28 km en de 35-45 km in Kalmthout-Hoek, een door de heide van het centrum van de gemeente afgesneden gehucht in een godverlaten streek. De splitsing kwam op 30,50 km van het vertrek. Er waren nog steeds bikers onderweg. De kortste toer ging richting Kalmthout-Hoek en Essen-Hoek en allicht zo direct naar Essen-Wildert en de langste ritten sloegen rechtsaf de Verbindingsstraat in. Dit is de lange verkeersvrije asfaltbaan door het meest bekende deel van de Kalmthoutse Heide dat op 25 en 26 mei 2011 helaas door een grote brand werd verwoest. Zelfs de dieren uit de manege Wolfshoek werden toen uit veiligheid geëvacueerd. Na de kap van de verbrande bomen ligt de heide er nog steeds kaal en troosteloos bij. De brand woedde rechts van de Verbindingsstraat, links ervan liggen de bossen om het Stappersven die tot voor kort private eigendom waren van de laatst overlevende dochter van de steenrijke familie Carlier, oprichters van de oliemaatschappij Petrofina, thans Total. Na haar dood liet Marie-Antoinette haar fortuin na aan enkele privépersonen en de Koning Boudwijnstichting. Een intussen overleden collega uit Essen-Hoek wiens moeder uit Wouw afkomstig was, wist me ooit eens te vertellen over een steenrijke familie wiens kinderen onder begeleiding van een bodyguard naar school gingen uit vrees voor kidnapping! Zij bezaten grote lappen grond in België en in Nederland. Vreemd was dat aan de linkerzijde ook een echte kaalslag bezig was die niets meer met de brand te maken had!

Het ritje over de Verbindingsstraat duurde van 30,50 km tot 34 km tot ik toekwam op het kruispunt met de Kastanjedreef op de rand van de bewoonde wereld van Kalmthout. Veel wandelaars en wielertoeristen! Het ging linksaf het bos in om in de richting van het Stappersven te rijden. Een groot bord verklaarde de grote kapwerkzaamheden. Dit gebied van De Boterbergen was tot in 2009 privaat bezit tot Natuurpunt het kon verwerven. De kapwerkzaamheden hebben tot doel de overwoekerende uitheemse Vogelkers te verwijderen en de waterhuishouding van de er aanwezige vennen te herstellen in het gebied van de Steertse Heide, de Groote Meer en de Nolse Duinen. Dit alles in het grenspark De Zoom – Kalmthoutse Heide op de grens tussen België en Nederland. Het Kasteel Boterberg en de bijgebouwen die in dit domein liggen werden verkocht aan zeven gezinnen die het geheel ombouwen tot een woonproject zonder het uitzicht van de gebouwen te wijzigen.

In het brede bospad kreeg ik redelijk wat wandelaars als tegenliggers. Na twee bochten en vlak naast het Stappersven ging het rechtsaf een natte gehavende dreef in die naast een brede gracht liep (Nolsebaan en Huijbergsebaan volgens Google-Maps). Na een afslag naar links kwam ik voorbij de verlaten maar in goede staat verkerende jachthut, allicht vroeger behorende tot het domein Carlier en thans een lokaal van Natuurpunt. Daar ging het rechtsaf in de richting van het College van Essen en kruiste ik de Huijbergsebaan. Ik bereikte opnieuw de bewoonde wereld van Essen-Hoek en reed de Nolsebaan – Velodreef in. 37,50 km om 12.45 u. Via verharde en onverharde wegen tussen de (meestal permanent bewoonde) buitenhuizen bereikte ik de Platanendreef aan de rand van de Wildertse Duintjes. Samen met nog een late biker ging het daar op 39 km een singletrack in en konden we als afsluiter nog genieten van een aantal leuke singletracks in dit knappe stukje bos. Via de Steenovenstraat kruisten we de grote weg van Kalmthout naar Essen en de spoorweg om via de Sint-Jansstraat opnieuw de nostalgieke feestzaal te bereiken. Exact om 13.00 u na 42 km.

De bikewash was nog operationeel en uw fiets werd er vakkundig door twee mannen weer proper gespoten. Bij gebrek aan bewaakte fietsparking mijn vehikel vastgeklonken aan een nadarhekken en in de zaal nog een drankje genoten. Daar zaten nog redelijk wat mensen, maar terwijl ik nog zat uit te blazen liep de zaal zo langzamerhand leeg. Ondanks het feit dat deze toertocht letterlijk omheen de bergen in Huijbergen fietst blijf ik het een amusante tocht vinden met redelijk wat afwisseling: de start doorheen overwegend velden, in de bossen van Huijbergen en de Staartse Heide, weer terug over de Kalmthoutse Heide en de leuke intro en exit in de Wildertse Duintjes. Kleinschalig vanuit een klein gehuchtje tegen de landsgrens. Mede dank zij het mooie zonnige weer en de gedachte dat de meest dringende taken voor mijn werk de afgelopen week rond waren, tevreden weer naar huis.

Voor wie er interesse voor heeft volgende links met wetenswaardigheden over de streek:

Carlier (stichters van Petrofina en voormalige eigenaars van kasteel Boterberg)

Kasteel Boterberg omgevormd tot woningen

Life Project Helvex (beheersplan De Boterbergen, Steertse Heide, Groote Meer en Nolse Duinen)

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax