Toertocht (30-44 km) van Pek en Slik te Essen op zondag 13-03-2016.

Op zondag vroeg uit bed komen is niet aangenaam maar de rode gloed in het oosten toonde dat het vandaag wel echt de moeite zou lonen. Na een reeks sombere weekends scheen deze keer eindelijk nog eens de zon, ook al was het redelijk koud. Traag op gang gekomen en me dus uiteindelijk moeten haasten om op het afgesproken tijdstip aan de start te zijn van de toertocht van Pek en Slik te Essen. Jari was dan toch later zodat ik al wat voorsprong kon nemen. Een parkeerplek toegewezen gekregen op het terrein van het bedrijf tegenover garage Akkermans en om 09.15 u was ik ingeschreven en op pad. De tocht leidde ons weg van de KMO-zone en voerde ons over asfalt- en veldwegen en via een korte droge singletrack door een strook bos naar de landelijke weg Schriek om op 3 km het gehucht Essen-Horendonk te bereiken. Daar kregen we al een eerste leuke stukje over een keihard aangereden spoor over een heuvelachtig terrein evenwijdig met de wandelweg – fietspad Turfvaartpad naast de Turfvaart, een smalle waterloop.

Ter hoogte van een kapelletje ging het rechts en weer links om op 6 km de grens met het Nederlandse Rucphen te overschrijden. Daar liep een grote groep joggers over het asfaltbaantje. Vanaf de bosrand doken we de Turfvaartstraat in, een brede gehavende onverhard bosweg naast de Turfvaart. We reden dan door de bossen van het landgoed Visdonk in de richting van Roosendaal. Aan het kruispunt met de Boswachtersdreef ging het rechts en even verder weer rechts het bos in om in tegenovergesteld richting opnieuw naar de grens te rijden. Via dit woeste natte bospad bereikten we op 8,75 km de Muizendreef. We sloegen linksaf in deze onverharde bosweg. Na het kruisen van een baantje doken we een singletrack op die deel uitmaakt van de vaste route van Rucphen. Zoals vele tracks op deze vaste route was hij goed voorzien van wortels en putten. Hier word je altijd goed door elkaar geschud! We reden een eindje over de vaste route en kregen er eigenaardig genoeg nogal wat tegenliggers te zien. Mensen die op eigen houtje reden misschien.

Op 9 km bereikten we Nederheide in Rucphen, het onverharde zanderige deel van deze weg. Het ging een nat pad van de vaste route door Visdonk in om weer toe te komen in Nederheide. Op het kruispunt met de Achtmaalsebaan, de weg van Achtmaal (Zundert) naar Roosendaal, stonden twee bevallige dames als seingever. Het ging linksaf en dan de baan over om de Postbaan in te rijden, een onverharde zandweg in de bossen. 13 km. Het ging al snel links een singletrack op die ons vanuit het bos ook even over een meer open strook van de Rucphense Heide voerde. Op 13,75 km kwam er midden in een dennenbos een splitsing tussen de ritten van 30 km en van 44 km. Het splitsingsbord was groot genoeg, je kon er niet naast kijken, tenzij er in het geval van Jari een meute bikers voor stilstond! 10.10 u. Gekozen voor de langst route. Een hobbelige singletrack voerde me door het bos. Aan het einde ervan ging deze door een diepe put en kwamen we uit in een open grasveld. We reden dan even over een asfaltbaantje en doken opnieuw het bos in over de rode vaste route van Roosendaal.

We kregen een portie mooie, maar wel hobbelige singletracks voor de wielen terwijl we het dennenbos doorkruisten in de richting van de Posthoorn. Brede zandpaden met een aanzuigende ondergrond voerden ons dan door de Rucphense Bossen tot aan het kruispunt van Posthoorn en Keijtenburglaan. 17 km om 10.30 u. Vanaf hier ging het even over het asfalt van de Kromme Elleboog tot we opnieuw het bos in doken. Na enige tijd kwamen we toe op een bosfietspad dat zich over een aantal heuvels slingert en reden voorbij de toegang tot de camping De Posthoorn. 20 km. Als tegenliggers een moeder met een klein meisje dat zich zichtbaar amuseerde tijdens haar ritje over de heuvels. Eens het bos weer in reden we over het spoor achter de bonte beestenboel van het Dierenhoekje De Gele Berg. Vanaf daar reden we continu door de bossen met van 23 km tot 24,50 km een knap stukje op en af over enkele hoge heuvels en uit de kluiten gewassen wortels. Uitgerekend op deze plek kwam ik in een treintje bikers te hangen dus vroeg het van mij een extra inspanning om zeker overal over te geraken en alle wortels te trotseren. In ieder geval konden we hier genieten van een knap stukje parcours op en in de omgeving van de rode vaste route. Een pad slingerde zich met grote bochten door het bos en we kregen nog eens een typische singletrack vol bulten voor de wielen. Omstreeks 27 km reden we door “de geul”, een singletrack die als een holle weg diep in de grond is uitgesneden en waarin zich enkele haakse bochten bevinden.

Na de geul volgde nog een singletrack met stevige bulten en putten en werden we in twee kleine lussen over enkele zandheuvels gejaagd. Pas op 28,75 km van het vertrek kwam de bevoorrading. Ik arriveerde er om 11.20 u en toen ik mijn fiets gestald had kwam ook Jari daar toe. De bevoorrading stond naar ik meen opgesteld op een open plekje in het bos aan het kruispunt van de Antwerpsebaan (een mooie naam voor een zandweg) en de Nederheidsebaan (asfalt). Er was nog redelijk wat beweging aan de stop. Je kon er eten van bananen, peperkoek, prinskoeken en alles doorspoelen met een beker soep of sportdrank.

Na de pauze staken we over naar de Antwerpsebaan en aan het kruispunt met de Achtmaalsebaan, dezelfde van daarstraks maar het gedeelte dat hier dwars door de bossen loopt, ging het linksaf in de richting van de grens. De bossen langs de beide zijden van de weg zijn hier omheind en verboden natuurgebied. Een heel eind verder ging het rechtsaf het bosfietspad op dat er een haakse bocht naar links maakt. Ter hoogte van de Raaiberg (in België) troffen we de zogenaamde strontpaal die de grens markeert tussen het Nederlandse Schijf (Rucphen) en het Belgische Horendonk (Essen). Volgens de legende deden de douaniers hun behoeften achter deze grenspaal, eerder een grote kassei, vandaar de naam ervan. Aan de steen is ook de geschiedenis van de smokkelaar Klaveren Vrouwke verbonden. Die trachtte op alle mogelijke manieren de grenswacht te verschalken tijdens zijn activiteiten, onder mee door zich als vrouw te verkleden. Het werd uiteindelijk wel zijn dood! Tijdens de Eerste Wereldoorlog op 5 mei 1916 werd de legendarische smokkelaar Geert Schrauwen op 37-jarige leeftijd doodgeschoten. Omdat bij verschillende kaartspellen klaveren vrouw altijd troef was kreeg hij de schuilnaam Klaveren Vrouwke. Geert Schrauwen trok vaak vermomd als (zwangere) vrouw de grens over. Op 31 km passeerden wij de strontpaal en reden wij het grondgebied van Essen-Horendonk op.

De tocht voerde ons vanaf de grens door de bossen van Essen-Horendonk over of in de buurt van de groene vaste route. Op 33,50 km passeerden we daarbij de plek die ik “het stort” gedoopt heb. Er ligt daar een grote met bomen begroeide langgerekte heuvel als een croissant omheen een strook bos. Aan de andere zijde staat een zitbank aan een recent aangeplant geboortebos. Ik vraag me af wat er onder die heuvelkam verborgen ligt. De strook bos erachter biedt een bizarre aanblik met enkele grote plassen stilstaand water en woeste begroeiing. De plek moet gelegen zijn tussen de grens en de straat Horendonk. Op 34 km kruisten we vanuit dit bizarre bos een baan. Te laat drong het tot me door dat één van de seingevers die er stonden Toine was, een biker van Pek en Slik die ik ooit ontmoet had tijdens een toertocht in Woensdrecht op een ijskoude winterochtend waarbij de mist in slierten over de open heide hing. Aan de overkant reden we een onverharde dreef in waar we enkele natte plekken dienden te ontwijken. Daarna kregen we een zeer genietbare strook bos voor de wielen, nog steeds in de buurt van de groene vaste route van Essen. Op 36,50 km kruisten we een baan en zetten we onze rit verder doorheen een knap bos met enkele uit de kluiten gewassen heuvels. Daar werden we om 12.10 u door een fotograaf van mtb-you in de lens gevangen.

Op 38 km verschenen de eerste buitenhuizen en huizen in de bossen van Horendonk en reden we nog door onverharde dreven. Eens weer in open gebied sloegen we op 40,50 km de Sijzenlaan in, een onverharde veldweg. Een grasspoor leidde ons in de buurt van de windmolens naar een asfaltbaantje. Daarna reden we over de landelijke Venetiaanse Heide in een open verlaten niemandsland. De zandhopen van een geïmproviseerd crossparcours in de letterlijke schaduw van de windmolens liet men deze keer links liggen. Via de KMO-zone bereikten we opnieuw de plek van het vertrek met 43,50 km op het tellertje. Daar werd uw bike schoongespoten terwijl je kon genieten van een drankje en een pannenkoek die je tegen afgifte van uw inschrijvingsformuliertje kon bekomen.

Het moet deze keer toch iets koude geweest zijn dan vorig jaar, want toen was het ook schitterend weer maar zat iedereen na afloop buiten in de zon terwijl het merendeel van de bikers nu in de grote loods zat. Na afloop zijn we nog wat wezen eten in het restuarant De Bosrust met grote speeltuin in Kleine Horendonk en we waren daar niet alleen! Thuis de bike nog eens onder handen genomen en alle spullen weer proper gemaakt voor de volgende rit. We hadden genoten van deze mooie toertocht die wel veel gebruik maakt van de vaste routes in Essen en Rucphen. De organisatie was prima verzorgd met een degelijke afpijling, bevoorrading, veel seingevers aan gevaarlijke oversteekplaatsen en een pannenkoek na afloop. Het prachtige weer deed bovendien zijn duit in het zakje en deed ons al uitkijken naar hopelijk een mooie lente en zomer. Meer hadden we niet nodig om er een mooie zondag van te maken.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax