De acht van Zelem (25-45-60-75 km) van Zelem Cycling te Zelem.

Op een zondag nog vroeger uit bed dan tijdens de week om te gaan werken, want er wachtte me nog een lange rit met de wagen tot in Zelem om bij de mannen van Zelem Cycling te gaan biken! De werken aan de E313 in Ham en Tessenderlo bleken gelukkig voltooid en alles ziet er daar nu zeer clean uit! M’n fiets afgegeven aan de mannen van de bewaakte parking, me ingeschreven in de sporthal en vertrokken omstreeks 9.30 u. De eerste vijf kilometers deelde ik de tracks in de bossen met nog redelijk wat andere starters. Twee jonge vrouwen reden eerst een tijd achter me, waarna ik ze liet voorbijsteken om op de eerstvolgende singletrack van een mooi uitzicht te kunnen genieten! Ik voelde de hete adem van een oude snoeper in m’n nek die voorbij trachtte te geraken teneinde me van mijn mooi panorama te beroven. Hij vloog me dan toch voorbij om nadien plots weer af te remmen! Men kan zich de vraag stellen waarom! Nidecker zou jaloers geweest zijn! Na reeds van bij het begin mooie bospaden voor de wielen te hebben gekregen, bereikten we na 5 km de grens met Schaffen-Diest.

We werden vergast op zeer leuke tracks die zich op en af door de bossen slingerden. Ik meende stukken te herkennen uit de onvolprezen, want zeer mooie, toertocht vanuit Herk-De-Stad, eind augustus. De fotografe Connie had zich strategisch opgesteld op de plaats waar je door een beek diende te rijden om alzo een aantal letterlijk spetterende actiefoto’s vast te leggen! Ik had zo de indruk dat ze toch een niet al te comfortabele zitplaats had! Ik zou er rugpijn van gekregen hebben. We maakten een lusje en keerden terug naar de beek. Er waren bikers die een nat pak vreesden en daarom de brug als chickenway kozen maar zo hun foto misten! Ik had eerst niet eens gezien dat er wat verder een brug lag! Veldwegen werden ons deel en na 11 km troffen we de eerste splitsing. Twee jonge meisjes achter me kozen voor de korte toer van 28 km.

De anderen werden vergast op een plezante lange track die langzaam steeg naast een bosrand. Ik had nagelaten van m’n bevindingen van vorig jaar nog eens te lezen en dat had ik beter wel gedaan! Ik was namelijk naar hier gekomen met de verwachting van een vlakke tocht, maar ik ben wat dat betreft wel bedrogen uitgekomen! De tocht was alles behalve vlak! Want er volgde al direct een stevige kuitenbijter doorheen een mooie holle weg. Daarna veldwegen tot in Schaffen alwaar we na 15 km de terreinen van een boomkwekerij onder de wielen kregen. De grond tussen de jonge bomen was pas omgeploegd. Er passeerde ook een vast parcours. Ik herkende de plek waar ik vorig jaar zowel blaas als lurkzak had geledigd. Een treintje jonge kerels joeg me op in een track door het bos. Tot aan km 17 reden we tussen de aanplantingen, onderbroken door een kort stukje over een paadje tussen hoge maïsstengels. De route voerde ons door een aantal speelbosjes waar het ook klimmen geblazen was, zodat het eerste stuk van de route voor mij toch zwaarder uitviel dan verwacht, met de tocht van gisteren nog in de benen. Het bezoek aan de speeltuin eindigde met de doortocht van een korte maar diepe holle weg die ik nog al aangedaan heb bij andere tochten, maar dan andersom, om zo uit te komen aan de Schellekensberg. Het feit dat vele plaatsen en straten de vermelding “berg” meekregen, bewijst dat het terrein hier alles behalve vlak te noemen is. Ook de toer vanuit Herk passeert hier.

De eerste bevoorrading kwam in een weide op 23 km en was exclusief voor de rijders van de 75 km omdat deze vlak na de splitsing kwam! Te zien aan de nummerplaat van de wagen en te horen aan hun spraak, werd deze stop verzorgd door een Duits echtpaar met hun zoon. Er kwam nog een biker toe. Na de stop kwamen tracks tussen de bruine varens in een bos alwaar een beetje over en weer gereden werd tot aan een opener plek waar je enkele grote huizen kon zien staan. Volgden tot aan km 27 nog enkele stevige klimmetjes. De stevige klimmetjes gingen over in stevige klimmen, want na de doortocht van enkele kale, glooiende straten in een boomloze wijk met statige huizen, stonden we na 30 km aan de voet van de Klitsberg. Knappe tracks leidden ons doorheen de bossen. Maar ik raakte in paniek, want ik kreeg af te rekenen met een serieuze inzinking! Ik geraakte zelfs de kleinste helling niet meer op! Als ik er nu al door zat na goed en wel een derde van de toer te hebben afgelegd, dan stond mij nog een uitputtingsslag te wachten! Eens goed en wel boven even halt gehouden en mij op een bankje gezet aan een mooi kapelletje in het bos. Er kwam nog een biker en nadien nog een groepje van twee voorbij! En dat zouden eigenlijk de laatsten zijn die ik te zien kreeg! Een hond van een wandelaar inspecteerde de achterderailleur van m’n tegen het hek geparkeerde bike. Het was overal beklemmend rustig op enkele groepjes wandelaars na. Volgden nog een aantal voor mij zware beklimmingen en paden op en af tot aan een grote witte watertoren op een open plek in de bossen. Daar werden we via een lusje nog eens over een zeer steile helling gestuurd om weer aan de toren te arriveren. Het was een verademing dat er nadien toch een stukje volgde over asfaltbaantjes tot aan de Busselberg, gevolgd door tracks in het bos. Het tellertje toonde 35 km en ondanks mijn gestuntel op de Klitsberg viel de verstreken tijd nog mee volgens mijn maatstaven. Was het bij de aanvang koud, nu was het ferm heet in de zon.

Een kilometer verder dienden we de drukke Beringenbaan te kruisen en reden we via assenwegen richting Venusberg te Meldert (Lummen), waar midden de open heide een plakkaat van Natuurpunt de geschiedenis van deze plaats vertelde. We reden daarbij in de vallei van de Zwarte Beek die we later nog zouden te zien krijgen. In wat volgde kregen we een uitgelezen selectie van smalle paadjes door bossen en velden voor de wielen geworpen. De rijke afwisseling in soorten paden en omgeving, bossen en velden die elkaar opvolgen, vlakke stukken en klimmetjes, en de sporadische vergezichten maken deze tocht voor mij één van de mooiste die ik ken. De tweede stop volgde na 43 km. Het is te zeggen, daar had de bevoorrading gestaan. Want de mannen van de club stonden met hun auto’s klaar om te vertrekken. Vriendelijk als ze waren hebben ze voor mij nog enkele koekjes speculaas opgediept, samen met een aangebroken grote fles cola die ik na hun vertrek toch tot de bodem geledigd heb, in de hoop dat de suiker mij weer vleugels zou geven. Het gevoel van vleugels was eerder matig, ook al ben ik lid van De Papegaai Bike Team, het opgeblazen gevoel in de maag des te groter! Ook nog een compacte energiereep gegeten die ik tijdens de tocht in Heverlee van de Leuvense brandweermannen gekregen had en bewaard. Toen de bevoorraders weg waren en ik aan de cola stond te lurken, passeerde er nog een biker, maar ik weet niet of hij de toer reed. Vermits ik altijd mijn lurkzak bij heb en enkele granenrepen voor in geval van nood, kan ik altijd voort zonder bevoorrading. En ik had de zekerheid gekregen dat de pijlen bleven hangen, vermits deze slechts op maandag zouden opgeruimd worden. Dus hoefde ik me niet te haasten! Dat de pijlen blijven hangen is voor mij het belangrijkste.

Tot aan km 48 kregen we een parcours voorgeschoteld vol afwisseling: mooie tracks en paden, open stukken, een holle weg vol steenbrokken, paadjes op en af door de bossen, een plezante afdaling midden in het bos, en dat alles in een prachtige omgeving. Om van te snoepen! Een biker had een lekke binnenband achtergelaten naast het parcours! Onbegrijpelijk! Als je een reserveband kan meenemen, kan je een gebruikte band ook weer afvoeren. In plaats van hem te laten liggen heb ik de band dan zelf maar meegenomen en thuis weggeworpen. Omstreeks 51 km doken we de bossen in ter hoogte van Linkhout-Lummen en werden we weer naar boven en beneden gestuurd in een mooie omgeving. Om dan de bossen uit te komen via de Mierenbergstraat aan de voet van de snelweg op 54 km, op de plek van een splitsing van afstanden. Tot 58 km reden we op een track hoog boven en naast de snelweg. Als je de wagens zo ziet voorbijrazen, dan besef je pas dat hoe snel ze rijden! Als je zelf rijdt, heb je daar geen benul van, heb je niet de indruk dat je zo vooruit vliegt! In het voorbijrijden zag ik door een spleet tussen twee cipressen iets wat op kruisbeelden geleek. Benieuwd als ik ben, toch eens gaan kijken via het zijpoortje. Daar bleek een kerkhof te zijn met graven van uitsluitend broeders. Velen moeten daar al lang gelegen hebben, van voor de snelweg er voorbijraasde, want sommige graven droegen reeds lang vervlogen sterfdata. Er waren ook vier graven met recente jaartallen. Het oudste jaartal was 1896 en stond geschreven op een gedenksteen die de namen vermeldde van de broeders die op het oude kerkhof van Lummen begraven lagen in plaats van hier bij hun soortgenoten.

Tot aan km 60 reden we naast de snelweg, afgewisseld door tracks over lussen die door de nabije bossen liepen om naast een recenter kerkhof met columbarium te passeren. Ooit zal ik ook in zo’n pot zitten! Ooit waren zij zoals ik en ooit zal ik zijn zoals zij! Maar hopelijk duurt dat nog eventjes! Aan de Fonteinstraat in Lummen kwamen we weer uit de bossen ter hoogte van een imposante kast van een huis, om enkele tientallen meter verder naar rechts weer de bossen in te duiken. Ik kon er de bomen ruiken, ondanks mijn onderontwikkeld reukorgaan! Weer kwamen we van tussen de bomen tevoorschijn op een plek die me nog was bijgebleven van de toer vanuit Herk-De-Stad, want ik zag de Onze-Lieve-Vrouw-van-de-Beukenboomkapel staan! Een hele mond vol! Ik heb er even halt gehouden, ben er binnengestapt en heb iets in het dagboek geschreven: “veilige ritten voor alle mountainbikers”, hopend dat Onze-Lieve-Vrouw snel van begrip is en mijn boodschap las alvorens ik misschien binnen de volgende vijfhonderd meter op m’n tronie zou gaan! Aan de overzijde van de weg doken we op een smal paadje weer de diepte in. Dan ging het de Willekensberg op tussen prachtig gelegen villa’s en via een holle weg en een lange langzame klim tot 65 km. Deze plek is me bekend van andere tochten. Ook op 68 km volgde nog een zware klim om weer uit te komen naast de snelweg. Dan voerde een paadje ons tot aan en naast de spoorlijn. Aan de volgende afslag rechts vond ik geen pijltje meer, maar de kalklijnen toonden me de weg. Ik moest een tunneltje onder. Na het tunneltje geen pijlen meer en evenmin kalklijnen! Een beetje rondgereden, terug naast de spoorweg, de brug mee onder naast de sporen! Ik vond nog elders kalklijnen wanneer ik het paadje achter de brug volgde tot in een straat! Verdorie nog aan toe, die kerels hadden mij voor de laatste vijf kilometers nog liggen nadat ze mij verzekerd hadden dat de pijlen tot maandag bleven hangen! Dan maar terug naar het tunneltje. Gegokt en een weg in renovatie gevolgd. Uitgekomen op een grotere weg met brug onder de snelweg. Achter de brug liep een straat met een bord dat “Zelem” vermeldde. Maar die straat ging over in een zandweg! Neen, toch maar niet de onbewoonde wereld weer in, en de andere kant weer uit richting Linkhout. Rechtsaf stond ook een bord “Zelem” en korte tijd later passeerde ik de straat waarin m’n wagen stond! Dus al bij al ben ik nog snel en zonder problemen weer bij de start geraakt na 75 km. Vermits er geen leven meer was aan de cafetaria en niemand hoeft te weten hoe tergend traag ik vandaag weer was geweest, ben ik linea recta tot aan de auto gereden. En na een stevige trek aan de lurkzak over Schaffen weer huiswaarts gereden tot aan een oprit van de E313 waarbij ik op korte afstand drie provincies doorkruiste!

Een zeer mooie toer zoals ik ze graag heb met veel afwisseling, klimmetjes zonder aan het einde van de toer te moeten toekomen met de tong op de schoenen, veel stukken bos en plezante singletracks en paadjes. Veel off-road, waarbij de asfaltstukjes dankbaar worden tegemoet gezien om weer op adem te kunnen komen. Zorgvuldig en duidelijk afgepijld en gebruik gemaakt van kalklijnen en zagenmeel, wat handig was op een plek waar een pijltje was verdraaid. Er was zelfs zagenmeel op een stronkje in het midden van een pad gestrooid! Attent en grappig tegelijk! Drie bevoorradingen met koeken en fruit, verzorgd door vriendelijke mensen. Het feit dat ik een jaar lang onthouden heb dat dit een mooie was, zegt veel. Een aanrader en eentje uit m’n top tien!