Ik was met de fiets de verkeerde richting uit gereden naar de start toe, maar een groot stratenplan aan het einde van de weg bracht redding. Zo had ik toch al 2 km op het tellertje alvorens ingeschreven te zijn. De inschrijving was op de speelplaats van de Sint-Jozefschool aan één van de openstaande ramen en de ontvangst was bijzonder vriendelijk, je voelde u als deelnemer direct meer dan welkom. Voor 5 euro kreeg je een polsbandje om, een briefje met een noodnummer, bonnetjes voor twee drankjes na afloop en een blad dat aan weerszijden bedrukt was met meer dan voldoende uitleg! Omdat er om 14.30 u een groepsstart was voor wie dat wenste, waarbij eerst één volledig rondje over de omloop van de wegkoers door Maarheeze werd afgelegd, kon ik mee aansluiten nadat die bikers dit rondje hadden afgelegd. Daardoor sta ik zelfs nog mee op de foto! Die bikers stonden immers vertrekkenklaar toen ik er aan de inschrijving toekwam. Zo reed ik omstreeks 14.45 u een mij onbekende streek tegemoet. Alhoewel ik al ooit wel gehoord had van de toertocht “Rondje Cranendonck” vanuit het nabijgelegen Budel en ik in de streek van Eersel, iets dichter bij de Belgisch-Nederlandse grens, al vaste routes en toertochten gereden had.

Het ging het dorp uit om in het zog van de sliert bikers een smal zandpad te treffen naast een bos, doorheen laag struikgewas en evenwijdig met de spoorweg. Deze spoorweg zouden we later nog een aantal keren te zien krijgen, en het viel me op dat er daar redelijk veel treinen passeren! Daar reden de zogenaamde hondekoptreinen zoals ze jaren geleden reden tussen Brussel en Amsterdam op luttele afstand van mijn slaapkamerraam. Ik heb tien jaar in de nabijheid van lijn 12 gewoond nabij de stopplaats Sint-Mariaburg tussen Antwerpen en Roosendaal. Er was even oponthoud en de reden werd al snel duidelijk. Er was daar een korte steile afdaling tussen dicht struikgewas. Daarna volgde een singletrack doorheen een strook bos naast de spoorlijn. Van 4 tot 5,50 km ging het dan over asfalt fietspaden tot ik een grote zavelkleurige zandhoop in het vizier kreeg op een industrieterrein. Het bleek inderdaad de bedoeling te zijn van de zandhoop te beklimmen. Enkele mensen wezen driftig in de richting van die hoop toen ik even halt hield, denkend dat ik niet meer wist waar naartoe! Ik zag nog net een bulldozer naar boven rijden om het pad nog eens te effenen! In het spoor van twee andere bikers ging het de zandhoop op en over. Tot bijna 7 km reden we zo tussen hopen zand en ander materiaal van het mest- en afvalverwerkingsbedrijf Reiling en het bedrijvenpark Het Chijnsgoed in Sterksel, dat is een gehucht van de gemeente Heeze-Leende. Over de Leenderheide heb ik al gereden tijdens de toertocht vanuit het Belgische Hamont-Lo. Deze zomer helaas niet omdat ik in juli gekozen heb voor de toer vanuit Bekkevoort in het Vlaamse Hageland.

Tot bijna 9 km reden we dan over het landelijke asfaltbaantje Chijnsgoed en ging het linksaf. Op een plek waar het asfalt overging in een onverharde zandweg dook ik samen met een andere biker linksaf op een ruiterpad het bos in. Op 10 km kregen we een leuke singletrack vol wortels en was het even afstappen omwille van twee omgevallen bomen die het paadje versperden. Via een smal houten brugje ging het een beekje in het bos over. Kort daarna kruiste ik een bredere waterloop via eveneens een houten brug. In de verte was nog zo’n brug te zien. Tot 13 km volgden leuke paden, meestal wel recht op recht, doorheen een soort van heidelandschap en stukken geurig dennenbos waar je de bomen nog echt kon ruiken! Eventjes ging het over een pad op de grens tussen het bos en een maïsveld om dan weer rechtsaf het bos in te gaan over een zanderig wegeltje. 15.30 u. Dat paadje leidde me tot op de grens tussen bos en velden waar ik een klein vliegveldje, ik vermoed voor modelvliegtuigen, zag liggen.

Het ging rechtsaf het bos weer in tot aan de Zwerfkei, een monumentale steen die neergelegd is op de plaats waar eertijds de zogenaamde Steenen Paal stond aan de douanepost op de grens. Er liepen daar twee vrouwen naast hun bike en zij gingen even rusten op de zitbank. Aan hun taal te horen waren ze uit mijn eigenste streek afkomstig! 16,50 km. Na nog een knap bospad arriveerde ik op een bredere bosweg waarlangs een fietspad geïmproviseerd was. Die bracht me tot aan de Limburgbaan waar het rechtsaf een zanderig pad in ging dat me over een paar bulten op en af doorheen het bos voerde. Op 19 km kwam ik weer uit het bos tevoorschijn aan de rand van het stiltegebied De Pan. Toen ik er even halt hield staken de twee vrouwen van daarnet me weer voorbij. Een kiezelweg bracht me tot aan een bospad ter hoogte van enkele eenzame huizen. 16.00 u.

Smalle en brede zanderige bospaden bleven m’n deel. Ik stak de twee vrouwen weer voorbij toen ze nogmaals even naast hun fiets liepen. Ter hoogte van Hoef De Pan kwam ik in de Panweg (Maarheeze) op 23 km na de start en kreeg ik nog eens een biker te zien, even later gevolgd door de twee vrouwen van daarnet. Even halt gehouden voor het gedenkteken dat er opgericht is ter nagedachtenis van het brandend neerstorten van een Short Stirling van de Britse Royal Air Force die deelnam aan een grootscheepse luchtaanval op Krefeld op 22 juni 1943. Drie militairen kwamen daarbij om, waaronder de Australische piloot en twee Britten. Zij liggen begraven op het oorlogskerkhof van Woensel (Eindhoven). Drie Britten en een Canadees werden gevangen genomen. De Canadees overleed in 1945 in gevangenschap. Het monument, dat een herinnering wil zijn aan alle mensen die in deze omgeving tijdens de tweede wereldoorlog stierven, staat pal op de bosrand. Wie meer wil weten over deze gebeurtenissen in Cranendonck en Hamont-Achel kan terecht in het boek Gebroken Vleugels van René Vos (Budel, 2011). Ik dook tegenover het monument naar beneden het bos in en trof er de twee vrouwen weer eventjes te voet. Het viel me op dat we dezelfde waterloop en beek van daarstraks weer kruisten temidden van de bossen. Ik was dus weer op weg richting de start.

Op 26 km kwam ik weer uit de bossen tevoorschijn en kreeg ik een veldweg voor de wielen die me naar het baantje Horriken voerde. Rustige asfaltbaantjes brachten met tot vlak bij het station van Maarheeze en zo weer tot aan de plaats van de start. 28 km om 16.45 u. Daar was intussen een bevoorrading opgesteld met flesjes sportdrank, bananen en cake. Er waren voor de gelegenheid ook twee kraantjes geplaatst met fris drinkwater. Er zaten nog enkele andere bikrs aan de tafeltjes, maar er was zeker geen grote toeloop. Het tweede deel van de toertocht vertrok vanaf de startplaats en ik had daarstraks verderop al een bordje zien hangen dat verwees naar de richting van de tweede lus. Om 17.00 u weer op pad. We doken aan de voet van een snelweg een paadje van de Drieboswandeling in, zijnde een assenweg doorheen een soort van park. Ik reed er voorbij een complex van volkstuintjes waar in het begin in een klein tuintje twee houten beelden stonden en een verkeersbord dat waarschuwde voor overstekende olifanten! Die eigenaar zal de grappigste zijn thuis! Of een fervent bezoeker van exotische paradijzen. Op 30,50 km dook ik de bossen in vanaf het station van Maarheeze. Tot 34 km werden we er langs een over en weer slingerend paadje gestuurd dat deel uitmaakt van de plaatselijke trimbaan. Een drukkere oversteekplaats werd er beveiligd door een seingever, zoals trouwens nog al op andere plaatsen het geval was geweest.

Toen ik aan de bosrand kwam ter hoogte van een brede baan werd mijn aandacht getrokken door een kruisbeeldje met bloemen dat daar herinnerde aan een verkeersslachtoffer. Toen ik er even halt hield stopte er een wagen met mensen van de organisatie. Zij beweerden dat het parcours daar niet passeerde en dat ik best terugkeerde op de baan tot aan een bemande oversteekplaats verderop. Ik heb hun raad achteraf toch niet opgevolgd, want het zou wel kras geweest zijn indien al die pijltjes ginder verkeerd zouden opgehangen geweest zijn! Een flauwe plezante gaat zich daar evenmin mee bezig houden van zo veel pijltjes te verhangen! Het ging weer de bossen in over afwisselende soorten ondergrond, zand, gras en tapijten van dennennaalden, meestal kurkdroog. 17.30 u. Tot 36 km reed ik over een singletrack evenwijdig met de snelweg A2, goed voorzien van wortels en enkele kleine bulten. Omwille van de hitte was ik van bij aanvang vrij traag blijven rijden, maar ondanks dat begon ik nu toch last te ondervinden van de warmte. Maar het leuke stukje dat ik onder de wielen kreeg met veel draaien en keren in de schaduw van de bomen deed dat al weer snel vergeten.

Ik kwam uit het bos tevoorschijn op een verkeersarm asfaltbaantje ter hoogte van een oprit van de A2 richting Eindhoven. Eens de oprit voorbij trof ik aan het begin van de Onderstalweg een onbemande drankpost waar op een tafeltje twee kartons met flesjes water ter beschikking stonden. Waarschijnlijk was ik eerder tijdens de rit nog zo’n post gepasseerd, maar had ik het bordje niet opgemerkt omdat daar iemand druk in de weer was met een blauwe zak en plastieken flessen. Ik vond dat al raar van op die plek tussen de struiken een auto aan te treffen, maar pas later viel mijn eurocent! Een nog relatief fris flesje water geledigd en weer op weg in de richting van een natuurbrug of ecoduct in aanleg over de snelweg. Na de bocht linksaf trof ik op 41 km van de start helaas geen pijlen meer! Aan een paaltje hing nog een elastiekje, maar verder geen sporen van de toertocht meer te zien. Alle richtingen eens uitgeprobeerd in de omgeving, maar nergens trof ik aan een volgend kruispunt nog aanwijzingen. Achteraf had ik spijt dat ik niet nog wat verder gereden was en gezocht had, maar het leek me bij deze temperaturen niet opportuun om hier de weg kwijt te spelen. De omgeving had ik intussen wel gehad, veel nieuws zou die waarschijnlijk niet meer in haar petto gehad hebben! Ik veronderstel dat hier een spelbreker aan de gang is geweest. Als men tot 16 uur kan starten voor een toertocht van 45 km gaat men toch om 17.30 u niet de pijlen op het laatste deel van het parcours al weghalen! Via de weg en een fietspad pal naast de snelweg ben ik dan weer naar Maarheeze gereden om het centrum te bereiken via de straat waarin ik daarstraks verkeerdelijk naar de start had gezocht en het stratenplan had zien staan! Om 18.15 u was ik weer op de speelplaats van de school met 48,84 km op het tellertje.

Bij inleveren van het polsbandje kreeg ik nog een drinkbus van AllActive Sportswear cadeau en bij navraag bleek dat ook andere bikers geconfronteerd waren geweest met de verdwenen pijlen. Aan de ter plekke opgehangen kaart te zien schat ik dat ik toch zowat de helft van de tweede lus aan mijn mountainbikegrage neus voorbij heb zien gaan! Jammer! Mijn twee drankbonnetjes nog ingeleverd tegen een frisdrank bij de al even vriendelijke jonge vrouwen aan de tapstand. Een plekje in de schaduw opgezocht en vanaf die plaats heb ik nog een deel van de wedstrijd van de amateurs en de publiciteitskaravaan van De Mijl kunnen zien. Omdat ik nog een heel eind huiswaarts te rijden had ben ik niet meer blijven wachten op de koers van de profs. Het was wel een onderneming om me met mijn fiets een weg te banen langsheen het afgezette parcours om weer aan mijn auto te geraken. Nog eens even tot aan de kerk gereden en het nette kerkhof met eenvormige grafzerken. Om dan de lange reis huiswaarts aan te vatten.

De tocht deed me wat terugdenken aan de ritten en de vaste routes die ik ooit reed in de streek van Luijksgestel, Bladel en Eersel, ten noorden van het Belgische Lommel met zanderige paden en singletracks doorheen de bossen. Zeer vriendelijke medewerkers, correcte ontvangst, degelijke uitleg en een verzorgde organisatie. Met prachtig weer voor deze eerste uitgave en extra drankposten omwille van de hitte. Seingevers aan overteken van gevaarlijker wegen. Tip voor de organisatie: de mogelijkheid geven om tot 19.00 u of 20.00 u te kunnen starten, teneinde ook mensen aan te trekken die op vrijdag moeten werken. Er zijn al zo weinig zomertochten in Nederland.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be, op mtb-you.nl, op mountainbike.be en op mountainbike.nl!