Eerste MTB-You en Guadal Classic (35-55-80 km) te Harelbeke op 23-10-2011.
Zondag 23 oktober 2011 was een historische dag, want het was
de eerste keer dat ik een toertocht kwam rijden in West-Vlaanderen en zelfs de
eerste keer in mn leven dat ik zo dicht bij Kortrijk ben geweest! Ik merkte wel dat Harelbeke uiteindelijk niet
zo heel ver van de grens met Oost-Vlaanderen gelegen is en vrij dicht bij
Kruishoutem, waar ik een trouwe deelnemer ben van de Lozerbosveldtoertocht
begin september. Het noodlot wil dat ik
dit jaar niet in Kruishoutem aanwezig was omwille van fileproblemen tijdens
mijn verplaatsing huiswaarts en het te laat was om nog naar ginds te rijden.
Me geparkeerd op een plek over de spoorweg, in een straat
waar ik wagens met fietsdragers zag staan en dat bleek een goede gok wegens
enerzijds plaats zat en anderzijds vlak bij de start staande! Een andere toegekomen biker gevolgd en aan
het einde van de straat kwam het domein De Gavers in zicht. Reeds bij aankomst zag ik dat de toer veel
belangstelling genoot, want ook al was het al over halftien, de plek zag er
zwart van de gehelmde mannen en vrouwen.
De mannen aan de fietsparking hadden hun handen vol, want de
nummerbordjes werden er met een colsonbandje aan je remkabels bevestigd en
nadien met een tangetje weer afgeknipt.
Dat vraagt veel handelingen.
Anderzijds was dit wel een extra veiligheidsmaatregel, vermits het
nummertje niet zo maar snel te wisselen is.
Je moest je fiets namelijk wel zelf binnen de parking stallen. Even aanschuiven aan de inschrijving en om
9.50 u kon ik vertrekken, wat vrij laat is om nog aan de lange tocht van 80 km
te beginnen, zeker tegen mijn immer trage tempo! Misschien een tip voor de sponsor Telenet: sleutelhangers
laten maken met nummers die gemakkelijk aan en van een fiets kunnen geklikt
worden. Een verslagje van de rit heb ik
geschreven in etappes van 5 km!
Van 0 tot 5 km. De
tocht voert ons vanaf De Gavers naast de zeilvijver, waar veel bedrijvigheid
heerst, over een track die door een bos loopt.
De track is door een haag afgescheiden van een wandelpad. Hier staan ook pijltjes van een vaste
route. We worden over een paadje gestuurd
waarop enkele bultjes zijn aangelegd zoals dat gebeurt op een crossparcours en
waar je lekker over kan wippen. Gedurende
de eerste kilometers krijgen we zeer leuke tracks door de bossen voor de wielen
en waarover het lekker bollen is! Daarna
worden we gedurende een kilometer over de zijflanken van het talud naast de
snelweg gestuurd die er hoger ligt dan het omliggende landschap. De passage wordt er bemoeilijkt door groepjes
met kinderen die wat trager rijden, evenals door enkele afvoergeulen die plots
in het gras opdoemen. Daardoor is het
voetje aan de grond zetten. De biker
voor me heeft pech, want had één van die geulen opgemerkt, maar valt bij het
afstappen toch nog gewoon om en duikt gedeeltelijk de goot in! Maar als een echte man verbijt hij de
pijn. Aan een brug moet iedereen het
talud af over een steil stukje tot op de straat. Alleen de echten blijven hier op hun fiets
zitten.
Van 5 tot 10 km.
Asfaltbaantjes wisselen af met veldwegen. We krijgen ook een technisch stukje voor de
wielen geworpen. Daar is het in een
dichtbegroeid bosje keren en draaien rond boomstammetjes. Ook op deze plek is er wat oponthoud door een
opeenhoping van bikers die wiel aan wiel als een slang door het bos trekken. Wanneer ik het bos uitkom, zie ik een vrouw
met de bike aan de hand wandelen.
Wanneer ik nog eens omkijk, bemerk ik haar met slijk besmeurde
fietspak! Gevallen in een plas op dit
beslijkte stukje van de route! Het
technische paadje gaat over in een gehavend pad tussen de rand van een bos en
een fabrieksterrein. Ook hier enkele
geulen die jong en oud weinig vertrouwen inboezemen zodat er al snel een kleine
file ontstaat. Eens dit bosje weer uit
volgen een aantal asfaltbaantjes tot aan een fabriek en een hoeve.
Van 10 tot 15 km. Na 11
km afgelegd te hebben, volgt een splitsing voor de route van 80 km die ons over
een lus van ongeveer drie kilometer door Sint-Lodewijk (Deerlijk) voert. We rijden er zelfs door een automatische
koeiensluis! Daar wordt de servitudenweg
afgesloten door uitschuifbare hekkens wanneer de koeien van de weide naar de
stal keren of omgekeerd. Na een aantal
asfalt- en kerkwegels met betonnen tegels vervoegen we weer de route van de
hoofdlus tot in Zwevegem-Heestert om er weer een splitsing te treffen. Voor mij is het rechtdoor over de grote weg
om even verderop een lang recht pad naast een bos in te moeten. Ik krijg er te maken met een groepje
tegenliggers. Aan het einde van het pad vervoeg ik weer de bikers van de kortere
afstanden. Na enkele veldwegen ontwaar ik
in de verte een gele vlag van Telenet!
Van 15 tot 20 km. Het
verwondert mij van al na 16 km een bevoorrading te treffen! Toch maar eens geïnformeerd hoeveel
kilometers ik hier zou moeten hebben.
Eén van de mensen spreekt van rond de 20 km! Zou ik dan toch ergens gemist hebben? Me tegoed gedaan aan stukken banaan, koeken
en cake. Het was duidelijk dat de twee
tot drie mensen die er aan het werk waren, het zeer druk hadden, want het afval
stapelde zich naast de vuilzakken op.
Ofwel geen tijd om ze te vervangen, ofwel niet genoeg zakken bij! Er is nog heel wat gewemel van mensen in
kleurrijke pakken. Na de stop gaat het
over een helling naar boven. Bovendien
moeten we er optornen tegen een stevige wind.
Een veldweg voert ons in de richting van een drukke baan. Daar volgt de splitsing tussen de route van
80 en die van 55 km, op 19 km na het vertrek.
Goed dat de bikers voor me even twijfelden, zodat ik ook op mn stappen
ben teruggekeerd. Ik had de splitsing
namelijk niet gezien! De twee pijlen met
vermelding van de afstanden waren boven een opvallend geel bord met een
gevaarsteken aangebracht, zodat dit gele bord alle aandacht naar zich toe
trok! De bikers die voor de langste toer
kozen worden er naar links, evenwijdig met de drukke baan, over een gemaaid
maïsveld gestuurd. De drukke baan overgestoken
om daarna vast te stellen dat ik toch weer naar de andere kant moet! Omdat er niet echt een pad te zien is, is de
juiste richting hier en daar aangeduid door linten. De afpijling was voor mij tot hiertoe vrij
summier en niet altijd even duidelijk, maar ik ken natuurlijk de West-Vlaamse
gewoontes niet! Na enige tijd was ik er
aan gewend geraakt. Toch twijfelde ik op
sommige langere stukken of ik nog wel goed zat, vermits er geen
herinneringspijlen aangebracht waren tussenin.
En niet aan elke zijweg waren pijlen aangebracht. Geen pijl betekende dus gewoon
rechtdoor! Eens de maïsstoppels voorbij
gaat het naar links een kerkwegel op richting Zwevegem, alwaar we na 20 km in
Moen toekomen.
Van 20 tot 25 km. De
rit voert ons over betonnen kerkwegels, naast velden en tuinen, alwaar een trio
spelende kleine kinderen zich smal maakt in een inham om me te laten
passeren. Vanaf een voormalige
spoorwegbedding krijgen we een goed zicht op de gehele landelijke en open
omgeving die baadt in het licht van de middagzon. Dat hier in vroegere tijden ooit een treintje
reed, was te zien aan een gerenoveerd witgeschilderd huis dat ooit een
stationnetje moet geweest zijn. Na
enkele bochtjes gaat het een bruggetje over en keren we op onze stappen terug
over een pad dat we daarstraks in de andere richting hadden bereden alvorens af
te slaan en waarop ik op de heenweg in de verte bikers had zien naderen.
Van 25 tot 30 km. Een
hobbelig paadje voert ons over een pas geoogst en omgeploegd veld in de
richting van een eenzame, witgeschilderde kapel met blauwe deur, zich
aftekenend tegen een staalblauwe hemel.
Met die zon en deze kleuren krijg je het gevoel van in Griekenland te
zijn! Daarna weer tussen de stoppels van
waar eens maïs had gestaan. Dat was
zwaar trappen geblazen door de aanzuigende bodem! En dan nog tegen de wind in! Ik was bekaf toen dat veld achter mij
lag! Om even verderop weer op hetzelfde
getrakteerd te worden! Op een moeilijk
paadje in een grasveld met wat struikgewas, steken twee jongens me voorbij. Veel andere bikers krijg ik op mn eenzame
tocht niet meer te zien!
Van 30 tot 35 km.
Veldwegen, baantjes en paadjes voeren ons door een landelijke omgeving
in een overwegend open landschap. Deze exclusieve
lus voor de 80 km voert ons daarbij over de gemeente Heestert. Na nogmaals een stoppelveld doorworsteld te
hebben, doemt in de verte een gele vlag op als teken van een rustplaats op 34
km. Blijkt dat dezelfde plek te zijn als
de eerste stop! En ik kom er toe op het
juiste ogenblik, vermits er een grote schaal met stukken rijsttaart wordt
klaargezet! De twee jongens van daarnet
laten de rijsttaart evenmin aan hun neus voorbijgaan! En net zoals ik vragen ze zich af hoe het nu
verder moet! Dus even te rade bij één
van de mensen ter plekke! Blijkt dat we
weer een stukje dezelfde weg op moeten als daarstraks, maar dan aan de
splitsing net voor de drukke baan dienen te kiezen voor de route van 55
km. Een tip voor volgende keer: aan de
splitsing een pijl plaatsen met de vermelding 80 km (eerste passage) en 80 km
(tweede passage) en ook aan de bevoorrading goed aanduiden welke kant men op
moet bij een eerste en tweede passage!
Dus weer die korte, zachte helling op, beukend tegen de wind in!
Van 35 tot 40 km. Nu
gaat het naar rechts de drukke baan over om even verder het kanaal te moeten
kruisen over de smalspoorbrug van Zwevegem.
Veldwegen en asfaltbaantjes worden ons deel voor de komende kilometers
tot aan de splitsing tussen de 80 en de 55 km op 38 km na de start. Geregeld passeren we daarbij schilderachtige
oude hoeven in een landelijke omgeving.
Een mooi gelegen track brengt ons over een zachte, maar niettemin zware
want lange helling naar boven, om daarna lekker naar beneden te kunnen razen. Op korte tijd krijgen we twee splitsingen te
nemen. Aan de eerste daarvan zie ik een
vrouw die sinds de stop in mn zog hangt, de 35 km op gaan.
Van 40 tot 45 km. Ik
rijd al een hele tijd alleen, wanneer twee mannen me voorbijsteken. Boerenwegen en kerkwegels met de klassieke
betontegels maken kennis met onze wielen die op 43 km geconfronteerd worden met
een zwaar hobbelig en uitputtend stuk door de velden. Op 45 km naderen we een fraai dorpscentrum en
rijden we door de Kerkestraat naast de grote kerk van Sint-Denijs.
Van 45 tot 50 km. Kerkwegels
en veldwegen voeren ons tot de derde stop op 49 km. Deze rustplaats is ondergebracht op de
binnenkoer van de IJshoeve. Maar deze
lekkernij is er aan de stop niet te bekomen!
De plek, in de zon en uit de wind, nodigt uit tot een gemoedelijke
babbel tussen mensen die elkaar van elders kennen en elkaar hier
tegenkomen. De kans dat ik hier bekenden
tegen het lijf loop is zo goed als nihil.
Ik help er twee mannen voort met mn pompje waarmee ze hun daarnet lek
gelopen banden weer op punt kunnen stellen.
Van 50 tot 55 km. Na
de stop op de binnenkoer volgt een mooi stuk over een assenweg en een grindpad,
zacht klimmend naar boven, om te genieten van prachtige vergezichten. Ons pad raakt de grens met Spiere-Helkijn en
Zomergem, waar we een kort stukje naast een grote baan fietsen. Spiere-Helkijn wordt zelfs in het Frans
vermeld! Zitten we dan zo dicht bij de
taalgrens? De bikers die ik aan de derde
bevoorrading heb gezien steken me één na één weer voorbij.
Van 55 tot 60 km. Nadat
ik een wandelend gezinnetje heb ingehaald op een veldweg, stop ik aan een
straatnaambord, in de hoop te kunnen lezen waar ik me ergens bevind! Het laatste trio van aan de derde stop rijdt
voorbij. Verkeerd gereden, hoor ik één
van de kinderen zeggen! Neen, gewoon
even naar het bord kijken! Geen
vermelding van de gemeente! Dus die
mensen even aangesproken. Ik ben in
Kooigem, zo wordt me duidelijk gemaakt.
Na een babbeltje weer verder op pad.
Ik ben op mn weg al heel wat kapelletjes tegengekomen, maar nu zie ik
één van de grootsten staan. Een bord
ernaast draagt de vermelding Kapelhoeve.
Die staat iets meer achterin, maar geeft maar een vervallen indruk. Verlaten?
Grintwegen voeren ons langsheen andere hoeven in een open
landschap. Op 59 km, na het zoveelste
stoppelveld te hebben doorworsteld, zie ik een groep mannen met grote kijkers
en fototoestellen staan! Zou hier ook
een foto van ons gemaakt worden? Zoals
daarstraks na een halfuur rijden? Ik zal
er dan mooi op staan, vloekend op de zuigende ondergrond! Even gestopt om te informeren naar hun
doen! Het zijn vogelspotters die het
gedrag van roofvogels en kleinere soorten gadeslaan. Een bak bier is niet ver af! Die mannen houden dus ook een
après-bird! In de verte zie ik nog twee
kompanen op hun bikes naderen. Op 59 km
springt mijn hart op van vreugde! Want
we duiken het Bellegembos in. Een
Franssprekend gezin raapt er kastanjes. De
vreugde bij het zien van mijn favoriete begroeiing, bomen, en mijn favoriete
ondergrond, singletracks, wordt al snel getemperd door het feit dat ik geen
meter meer vooruitkom! Het stompen over
de stoppelvelden heeft de kracht uit mn benen weggezogen! Ik raak zelfs het kleinste bultje niet meer
op! Ik merk ook aan de ondergrond dat
sommige stukken van de track voor de gelegenheid zijn vrijgemaakt, te zien aan
de bodem die uit losgewoelde bladgrond bestaat.
Het ziet er niet goed uit voor den Strammer! Uitgeteld, geen fut meer in de benen, met nog
20 km voor de boeg! In het bos een
rustpauze ingelast, de blaas geledigd, evenals een zakje gel en twee
meegebrachte grannys opgegeten om weer op krachten te komen! Na een krachtinspanning rijd ik even later
het bos weer uit.
Van 60 tot 65 km.
Eens het bos weer uit voert de route ons door open velden waarbij ik
even later de zoveelste passage van een pas omgeploegd veld naar de hel
verwens! Daar heb ik nu zo stilaan
genoeg van! Een servitudenweg voert ons
letterlijk door de tuin van een mooi gerenoveerd oud huisje, alwaar ik aan de
bewoners vraag of het wel degelijk hier is dat ik moet wezen! De vrouw, die de bloemen aan het gieten is,
zal zelden zoveel mensen zo dicht voorbij haar deur hebben weten passeren!
Van 65 tot 70 km. Een
smal asfaltpaadje voert ons door de weiden tot aan een hoeve uit 1762 die
luistert naar de naam Ter Twee. Een
hemel op aarde voor wie er zo rustig kunnen wonen. Pompoenen en ander fruit sieren er de
tuintafel. Van 68 tot 70 km volgt de
doortocht van Zedelgem met twee oude windmolens. Even van de route afgeweken om één ervan van
dichtbij te gaan bekijken. We treffen
een aantal verkeerslichten op onze route en passeren een grote fabriek, ik
vermoed Beckaert, om te arriveren aan een groot sluizencomplex. Intussen ben ik het dipje van daarnet toch
weer te boven gekomen.
Van 70 tot 75 km. We
worden een paadje op gestuurd dat op een berm tussen het kanaal en een straat
gelegen is. Dan gaat het verder naast
het kanaal met hier en daar een zijsprongetje over naastliggende paadjes. Ik hoor het geluid van een snelweg, en even
later rijden we weer over een talud ernaast.
Het gras is er voor de gelegenheid wat gemaaid. Ook hier weer een aantal afvoergeulen,
verstopt onder het gras. Verderop zie ik
een spoorweg liggen, het teken dat ik bijna weer bij af ben! Eens het talud af, gaat het de spoorweg
over. Een zak sluikafval aan de kant
doet me de wenkbrauwen fronsen! Hier
klopt iets niet! Deze zak heb ik
vanochtend ook zien liggen! Even verder
zie ik de plek waar we het talud waren opgereden, maar de pijlen zijn weg! Ik keer op mn stappen terug en kom een jonge
kerel met zn bike tegen. Hij zou de
route nog willen gaan fietsen, want wist niet dat er zo dicht bij zijn woonst
een toer was vandaag! Het duurt even
voor hij mijn verhaal begrijpt. Dat ik
bijna rond ben en weer op het begintraject ben gesukkeld en dat de pijlen
verderop al weggenomen zijn. Hij was
eerst van mening dat ik er ook nog aan wou beginnen! Dan heb je de pijl na de spoorweg gemist,
weet hij me te vertellen. Inderdaad, die
wijst daar naar links!
Van 75 tot 80 km. Ik
kom weer in de bossen waar ik vanochtend vertrokken ben en zie pijltjes staan
van een vaste route. Luttele kilometers
verder ben ik weer aan de startplaats.
Er is nog veel drukte, maar niet meer van bikers. Achtergelaten lege glazen verraden dat hier
een wervelwind van bikers gepasseerd is vandaag! Kennis gemaakt met de breinen achter de site
van MTB-You, ook al was de ontmoeting maar van korte duur. Begrijpelijk, vermits deze mensen nog heel
wat opruim voor de boeg hadden en het ook voor hen morgen weer werken geblazen
is. Alle zware bieren blijken te zijn
verzwolgen door de keelgaten van de deelnemers, een aantal waar de
organisatoren met hun eerste uitgave niet op gerekend hadden. Wat dat betreft dus een schot in de
roos! Of ze het beste uit hun streek
naar boven hebben gehaald, daar kan ik niet over oordelen, vermits ik niet van
hier afkomstig ben en niet vertrouwd ben met de West-Vlaamse tochten. Zelf houd ik meer van bosrijke streken, maar
de bike is wel het middel bij uitstek om kennis te maken met onbekende plaatsen
en wegen te berijden die je anders nooit te zien zou krijgen. Je moet overal eens komen rijden om je
aardrijkskunde wat bij te schaven. Dat
de nodige inspanningen gedaan waren om iedereen aan zn trekken te laten komen,
en dat voor zo weinig inschrijvingsgeld, was meer dan duidelijk. Het sportieve gehalte lag voor mij in ieder
geval meer dan hoog genoeg, t was een zware rit met meer hoogteverschillen dan
dat ik verwacht had en een stevige wind om tegen op te boksen. De zuigende stoppelvelden maakten het ook
zwaar, die ben ik niet gewend. Ik was
goed moe bij aankomst! Zodanig zelfs dat
ik mijn verhaaltje niet dezelfde avond nog heb geschreven! En dat wil al wat zeggen! xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Dit verslag van deze eerste editie is ook te lezen op mtb-you en op
mountainbike.be!
|
