Toertocht (15-25-40-60 km) van WT Millegem te Mol op 21-07-2012.

Voor de derde keer op rij op 21 juli afgezakt naar Mol-Millegem om er de toertocht van WT Millegem te rijden vanaf de tent op het voetbalterrein van Stokt. Op tijd opgestaan en een ontbijt achter de kiezen gestoken. Toen ik toekwam stonden er nog niet al te veel wagens geparkeerd op het voetbalveld, amper vier rijen. Er was vandaag wel de concurrentie van een toertocht in Beringen die deels over het terrein van het Belgisch Kampioenschap mountainbike (zondag 22 juli) liep, maar blijkbaar was het daar evenmin een grote toeloop. Na me ingeschreven te hebben in de grote tent kon ik om 09.15 u van start gaan. Na een veldweg tussen de maïsvelden passeerden we een huis waar een kleine jongen veel belangstelling had voor al die bikers die er voorbij reden. Na 2,5 km doken we de bossen in over smalle tracks en assenwegen. Op 5,5 km kregen we een paadje langs een weide waar het laveren was tussen dicht op elkaar staande bomen en uitkijken was voor wortels.

Na 6 km bereikten we de Belgiëstraat (Geel), toepasselijk voor deze nationale feestdag. Deze straatnaam toonde dat we de Europese wijk bereikt hadden, gelegen nabij de Europese School, aan de rand van de bossen op de grens tussen Mol en Geel. Tot 9 km volgde een afwisseling van paden, assenwegen en korte stukjes betonbaan vanuit de bossen rond de Europese School naar de bossen die horen bij het Studiecentrum voor Kernenergie (SCK) te Mol. Op 11 km volgden twee lange vettige weidepaadjes waarover drie sporen liepen en het wat balanceren was op het middelste hoge spoor omdat de sporen links en rechts vol plassen stonden. Daar kon ik vier andere bikers overklassen, iets wat zelden gebeurt! Maar ik denk dat die mannen iets ouder waren dan ik. Volgde nog een track die goed voorzien was van wortels, om dan weer volop de bossen in te duiken over bredere wegen met sporen die de allure hadden van een singletrack. Om 10.10 u had ik er bijna 14 km op zitten. Het ging goed en het weer was eindelijk wat beter, ook al gaf de zon voorlopig nog forfait.

Van 15 tot 17 km volgden mooie singletracks die zich op en af door de bossen slingerden en hier en daar goed voorzien waren van wortels. Na 20 km bereikte ik de eerste bevoorrading die op dezelfde plek stond aan een voetbalveld, zoals de vorige jaren. Alleen was de plek moeilijker te herkennen, vermits de oude koterijen uit betonplaten plaats gemaakt hadden voor een prefabkantine op betonnen poten. Ze was nog in aanbouw. Er waren bananen en met kokos gevulde chocolade te eten, water en sportdrank. Ik hoorde iemand van de organisatoren zeggen dat er minder rijders waren opgedaagd. Aan de stop was toch redelijk wat beweging. De oudere biker met een uit de kluiten gewassen knevel en blauw truitje stond er ook. Ik had er wat haasje-over mee gespeeld omdat ik hier en daar al eens stopte, maar hij hield er duidelijk niet van dat anderen in zijn spoor reden, want dan ging hij aan de kant! Ik houd er evenmin van om lang achtervolgd te worden!

Na de stop ging het weer de bossen in, te beginnen met een kort klimmetje dat ineens van tussen de bomen voor je opdoemt. Een mooie singletrack slingerde zich hier op en neer door de bossen. De ondergrond lag er iets vettiger bij dan daarstraks. Groot was m’n verbazing van op 23 km links tussen de bomen door mensen met “kinderwagens” te ontwaren! Ik wist niet dat hier een golfterrein lag! Kort daarna trof ik de splitsing tussen enerzijds de 25 km en anderzijds de 40-60 km. Gekozen voor de grootste afstand om even later de installaties van het SCK langsheen de grote vijver te spotten. Daar ging het dan naast dit domein over een brede assenweg om een track door het bos op te gaan die uitgaf in een woonwijk. Daar hebben de huizen er ooit allemaal eender uitgezien, maar renovatie en nieuwe ramen gaven aan elk huis een eigen identiteit. Jammer dat er een kleine hoogspanningslijn over de wijk loopt met zelfs een mast in iemands tuin. Zouden die mensen daar ook huur voor krijgen zoals de boeren die een windmolen op hun velden toestaan? Ik herinner me deze plek van de voorgaande editie, maar als ik het verhaaltje daarvan herlees, dan was deze toer zeker geen exacte kopie daarvan. Want daarin vermeld ik plekken die we deze keer niet gezien hebben. Mijn aandacht werd getrokken door een wegwijzer naar de Sint-Antoniuskapel. Het steegje er naartoe ingereden. Het gebouw dateert uit 1898 en stond vroeger langsheen het zogenaamde Schokkelpadje, de baan van Sluis naar Mol. Het paadje verdween en door verkaveling voor de bouw van huizen was er zelfs geen toegang meer naar de kapel. In 2007 werd de kapel gerenoveerd en kocht de gemeente een stukje grond aan om er een nieuwe toegangsweg voor aan te leggen. Ondanks het feit dat het wat afgelegen is en niet zichtbaar vanaf de straat, blijft het blijkbaar toch gespaard van vandalisme of er rondslingerende rotzooi.

Het parcours weer opgezocht. We krijgen een mooi bospad voor de wielen en na exact 30 km trof ik even verderop de splitsing tussen de routes van 40 en van 60 km. Het was toen 11.30 u. Er volgde een mooie singletrack met enkele kombochten. Van de ene singletrack ging het naar de andere en dat voor zo’n 2 km, een plezant stukje in deze tocht. Uiteindelijk kwamen we uit aan de boorden van het Kempisch Kanaal. Voor we een singletrack naast het kanaal in doken, staken twee rijders me voorbij. Het jaagpad wordt onderbroken doordat het op het terrein van een bedrijf ligt. Daar rechtsaf en dan het fietspad op, voorbij het terrein waar al die vrachtwagens van transportbedrijf “Gheys” geparkeerd staan, rechtdoor een smalle track in en door het bos, weer een stukje op het fietspad om weer naast het kanaal te arriveren aan de andere kant van het bedrijf.

Van dan af gaat het een tijdje naast het kanaal. Naast het jaagpad stonden drie bikers die pech hadden met één van hun fietsen en daar mee in de weer waren. Een brug onder (daaronder staan soms bevoorradingen van andere toertochten) om daarna een singletrack evenwijdig met het jaagpad op te gaan, tot verwondering van de wielertoeristen. Waarom daar rijden als er naast het water een biljartlaken ligt? Net voor de track weer eindigt op het jaagpad, krijg ik een snelle jongen in m’n wiel! Van 34,5 tot 36 km gaat het dan over het asfalt van het jaagpad. Het plekje waar andere tochten vaak weer de velden in duiken, reden we deze keer gewoon voorbij. Om dan uiteindelijk toch rechts een asfaltbaantje in te slaan. We arriveren in de Molderloopstraat (Balen) waar voor het raam van het eenzame huis dat er in een grote tuin staat, een perpetuum mobile eeuwig heen en weer staat te zwiepen! Nu nog steeds. Terwijl ik er even aan de kant uit sta te blazen, rijden er toch nog zo’n biker of zeven voorbij. Er waren er dus nog onderweg, zo even voor de middag!

De plek daar was me bekend van andere tochten in deze streek. Het gaat er de spoorweg over om aan de andere kant via een kort dropke weer de bossen in te duiken. Inderdaad, zo ook deze keer, met dit verschil dat er onderaan het dropke nu een vettige slijkplas lag te wachten! Mooie singletracks op en af en eentje hobbelend over vele bultjes brachten ons dan tot achter de magazijnen van meubelen Odrada om daar het volgende bos in te duiken. Na 40 km bereikte ik zo op het middaguur de bossen van Heidehuizen en doken we aan het begin van de straat waarin de Tennisclub Mol ligt (ingang op grondgebied Balen!) via een track de bossen in. Hier krijg ik eindelijk nog eens een andere deelnemer te zien! Een pad leidt ons door het bos, om uiteindelijk uit te komen aan de achterzijde van het Technische Sint-Paulusinstituut. Daar naar links het betonbaantje door de bossen in, om even verder weer off-road op te zoeken doorheen dit zanderige gebied. Tot 44 km volgen we een stukje van de vaste Landduinenroute (rode pijltjes) om via het heidegebied tussen de achterzijde van Tennisclub Mol en de gemeentelijke opslagplaats het volgende bos in te duiken.

Op 45 km bereiken we het einde van de Bremdoornstraat. De parcoursbouwers kennen in ieder geval hun streek, want ook de track die in de Bremdoornstraat vertrekt wordt meegenomen. Er is een tocht vanuit Mol die deze gewoon laat liggen! Het uitgebrande vervallen huis op de hoek met de Borgerhoutsedijk krijgen we deze keer niet te zien! Een kilometer later kreeg ik de tweede bevoorrading in het vizier. En daar zijn we er op vooruitgegaan! In plaats van ontvangen te worden op het grasveld naast een luifel, is het deze keer in de achtertuin van de bewoner te doen! Je moet er zin voor hebben om een meute bikers op uw private grasperkje te ontvangen! Ik heb gespeurd naar de reden van deze verandering! Rond de wei staat nu, vlak naast de luifel, een nette omheining, zodat de wei niet meer gebruikt kan worden! Mannen van WT Millegem zaten er onder een afdak en er kwam nog een duo toe, waarvan één zijn arm bezeerd had na een valpartij. Er arriveerde ook nog een groepje van drie. 12.45 u. De stop was op het grondgebied Balen in een straat die Gooreersels heet.

De straatnamen die ik daarna tegenkwam (Greesveld, Schommelstraat en Kopberg) deden bij mij een belletje rinkelen! Inderdaad, we doken er de bossen in en even verderop trof ik het kleine kapelletje dat aan de middelste van drie bomen hangt, ter hoogte van een zandverstuiving in Hulsen (Balen). De rode vaste route passeert hier. Maar in plaats van die gewoon te volgen (in tegengestelde richting dan), hadden de parcoursbouwers hier een lus in het bos uitgewerkt om dan weer langs de zandverstuiving en het kapelletje te passeren en enkele mooie van wortels voorziene bultjes mee te pikken. Het is tijdens een tocht van de Politiesportbond vanuit de Tennisclub Mol dat ik ontdekt heb dat er omheen deze zandverstuiving leuke paadjes te vinden zijn! Heel wat zelfs, want we blijven een tijdje in dit gebied rondtoeren. De mannen die de weg hebben uitgestippeld moeten hun territorium hier wel goed kennen, wat niet altijd verwacht wordt van een wielertoeristenclub! Het stukje in deze omgeving was in ieder geval een gesmaakte verrassing, 48 km na de start.

Zo bleven we een tijdje op de minder bekende paadjes in de buurt van de vaste rode Landduinenroute om ze na 51 km weer op te pikken. Twee keer krijg ik hier nog een late deelnemer te zien. Want inmiddels is het 13.00 u geworden. Omstreeks 53 km duiken we vanuit Hulsen mooie tracks in die gelegen zijn in het natuurgebied Volsbergenbossen. We blijven er nog steeds in de buurt van de rode vaste route, zonder ze klakkeloos te volgen. Op de paden hier ligt wel meer drab en water. Een vrouw die met twee honden op wandel is zet zich daarom aan de kant wanneer ze deze spetser ziet afkomen. Zeer plezante tracks worden mijn deel, soms tegen de vaste route in, wat een heel ander beeld geeft. Ik ben de Landduinenroute al wel eens een paar keren komen rijden. We komen ter hoogte van een grote baan weer uit de bossen tevoorschijn na 56 km.

Eens de baan over komen we in het “Gebied Verloren Schaap”. Wanneer ik daar even aan de kant sta, komt er nog een eenzame rijder voorbij en dan het trio dat ik aan de tweede stop te zien had gekregen. Verloren Schaap? Ik had daarstraks wel een dier los zien rondlopen langsheen de kant van een weide, maar dat was een geit! Even later hebben de uitpijlers van Millegem me bij de lurven, want een tricky pijl naar rechts, die aan een draadafsluiting is bevestigd, heeft pas betrekking op het paadje na de draad! Ik duik dus met bike en al het gras in en met mijn smoelwerk bijna tegen de draad! Te zien aan de sporen op de grond waren er nog die zich hier hadden laten vangen! Een mooi paadje door het bos brengt ons voorbij enkele reuzengrote paddenstoelen die hier ooit door een knutselaar zijn neergepoot. We bereiken de bewoonde wereld in de Slagmolenstraat (Mol). De Volmolenbaan met de mooie huizen, brengt ons dan verder tot de grens met Geel-Bel, waar we via Manheuvels na 58 km een klein stukje van de Belse bossen meepikken.

Op 60 km arriveer ik aan verkeerslichten om de baan van Mol naar Lommel te kruisen op de plek waar er een afsplitsing is richting Mol-Rauw. Een biker op een cyclocrossfiets kijkt schalks lachend in mijn richting omdat hij via de baan is gereden in plaats van de gepijlde doorsteek door het gras te volgen! De baan over en wat verder de spoorweg over en naar links in de straat waar de huizen naast de spoorweg staan. Een bordje kondigt de laatste kilometer aan. Een paar wegen doorheen de maïsvelden brengen me weer tot bij het voetbalterrein. Het tellertje klokt 66 km af. M’n fiets schoongespoten samen met nog drie late deelnemers en de douche opgezocht om proper weer naar huis te kunnen. Primitief in een hok van betonplaten, maar lekker warm water. Nog een drankje in de tent terwijl de mensen daar met de opruim begonnen. Huiswaarts gereden via Postel, dat is een kleine omweg, om een bakje frieten te kunnen steken in Frituur Paseo (Postelsesteenweg 41, Mol). Nadat ik er al meermaals gepasseerd was, ben ik er ooit eens gestopt, en sindsdien is het een vaste waarde geworden wanneer ik naar Mol of Lommel kom. Vriendelijke mensen die dat uitbaten! Ik heb nog zo een vaste stek aan de Zoete Waters in Oud-Heverlee!

Mooie tocht met naast de vaste waarden in Mol ook een aantal leuke verrassingen. Er zouden een 500 deelnemers geweest zijn! Op 14 oktober 2012 is er de wintertocht van WT Millegem vanuit de Europese School met afstanden tot 80 km. Allen daarheen! En dan blijf ik nog met een prangende vraag zitten. Kwamen de kortere afstanden voorbij de 15 kapelletjes van Mol-Achterbos? Sinds ik weet dat die zo heten ben ik er NOOIT nog gepasseerd! Verdikke toch ): Op weg naar Postel ben ik door Achterbos gereden, maar nergens pijlen er naartoe zien staan!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

21-07-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (12-27-34-40-50-60 km) van WTC De Wringers te Opoeteren op zondag 15-07-2012.

Toen ik om 06.00 u opstond viel er geen regen en zat er wat kleur in de hemel en heb ik het besluit genomen om naar Opoeteren de zomertocht van De Wringers te komen rijden. Indien het ginder zou regenen of de ondergrond er te slecht bij zou liggen, kon ik nog altijd kiezen voor een korte afstand, ook al kost het me bijna anderhalf uur tijd om met de auto tot ginder te rijden. Vanaf Tessenderlo werd de hemel donkergrijs, maar buiten een korte bui viel er geen regen. Ik kon vrij dicht bij de start parkeren langsheen de kant van de Dornerstationsstraat. M’n fiets afgegeven aan de bewaakte parking, me ingeschreven en om 9.15 u was ik op pad. Bij het wegrijden van de voetbalvelden kwam Bruce Wayne me met z’n fietsmaten tegemoet. Ik meende onlangs nog een bericht te sturen met de vraag of hij nog leefde, want het bleef al een tijdje stil op het forum vanuit Gotham City!

Tot 3 km kregen we de bekende assenwegen en asfaltbaantjes tussen de maïsvelden in deze streek als opwarmer voor de wielen, gevolgd door twee korte, maar mooie singletracks door stukken bos. Ik kreeg kort het gezelschap van een rijder van 3D-Cadworks, een bevriende ploeg van de 24 uren van Westerlo, winnaars bij de masterploegen na de afgelopen editie. Ik vermoed dat het Jan was, die toen op de camping die zondagochtend de Zweedse kok nabootste tijdens het bakken van spek en eieren en zo de rijders op de dijk deed watertanden! Op 5 km doken we dan definitief de bossen in. Want eens je hier de bossen in rijdt, kom je er gegarandeerd pas aan het einde van de tocht weer uit! Een halve kilometer verder maakte ik me op een paadje smal om een aantal snellere rijders te laten passeren. Bruce Wayne en Mr. C. waren daarbij. Bruce stak zijn hand nog op terwijl hij aan het wiel van z’n voorganger bleef kleven. En weg was Batman. Op 7 km volgde een mooie amusante singletrack. Er weerklonk muziek vanuit het bos en aan de afslag naar links werd die intenser. Tussen de bomen door kon ik mensen ontwaren. Het zal er misschien een kampplaats geweest zijn van een jeugdbeweging, want die kwamen we wel meer tegen tijdens de rit. Het bospaadje gaf uit op een grote baan met fietspad aan een camping op de grens met Opoeteren. Tijdens de eerste 10 km toch nog redelijk wat deelnemers gespot die zich niet hadden laten thuis houden uit vrees voor regen of een nat parcours.

Tot 11,5 km volgden boswegen en een natte singletrack tot op de plek waar de route van 60 km zich afsplitste van de andere afstanden. Ik had er drie kwartier over gedaan. Een snelle berekening leerde me dat ik dan 4,5 uur onderweg zou zijn. Met nog een half uur marge zou ik dan rond 13.45 u weer bij af moeten zijn! Na de splitsing kwamen er af en toe open plekken in het landschap met van km 13 tot 14 de doortocht van een kale, recent gerooide vlakte waar de boomstronkjes nog boven het zand uitstaken. Om de heide weer kansen te geven? We reden toen volgens een bord doorheen het natuurgebied De Oudsberg. Na rechts een brede bosweg te zijn opgegaan hoorde ik omstreeks 16 km mijn schuilnaam roepen. En zo kreeg ik na lange tijd Pierrot Le Fou uit het Leuvense nog eens te zien! Ondanks het feit dat hij recht van zijn nachtshift naar hier was afgezakt en nog tot laat naar een interventie was gemoeten, zag hij er fris en monter uit. Zijn maten waren beter af, die zaten ergens in Frankrijk op de bike! De rit doorheen de uitgestrekte bossen was hem tot hiertoe al goed bevallen! Mij ook trouwens! Hier en daar zoog de gebluste zandgrond wel ferm aan zodat je stevig moest trappen om vooruit te komen. Maar de nattigheid viel al bij al goed mee. Niet zoals tijdens de vorige editie van de Oeterdalmarathon toen ik uren in de gietende regen heb gereden! Een beproeving!

Aan een afslag met meerdere wegen was een pijl wat twijfelachtig opgehangen omdat bikers altijd de neiging hebben het smalste pad te kiezen, likkebaardend naar singletracks! Pierrot is teruggekeerd om de pijl te verhangen voor wie nog volgden. Na de volgende bocht troffen we op 20 km de eerste stop, bemand door één Wringer. Een stuk banaan gegeten en twee bekers sportdrank leeggedronken. Snel weer op pad. Van 23 tot 26 km volgden een aantal mooie singletracks door dennenbossen en tussen de varens. Toen we even weer uit de bossen tevoorschijn kwamen, stoof Pierrot er in een veldweg vandoor. Mijn slakkengang is niet aan iedereen besteed! Maar het was plezant van hem nog eens ontmoet en het pad gedurende een dikke tien kilometer gedeeld te hebben! Laat ons hopen dat de zomer nog wat goed weer in petto heeft en ik de Bierbikers hier of daar nog eens op mijn ritten tegenkom! Op een natte singletrack tussen laag struikgewas voelde ik de hete adem van bikers in mijn nek. Toen ze op het volgende pad voorbij konden steken, merkte ik dat één van de twee een helmcamera bij had! Ik zal dus eens moeten zoeken op het web! De Rony van de Neerpeltse Dabbers zal het niet geweest zijn. Aan het einde van het paadje kwamen we weer even in de bewoonde wereld. Een paard liep er driftig heen en weer in een kleine weide. Het tellertje toonde 27 km en de klok 11.00 u.

Ik vervolgde m’n tocht alleen op een aantal bredere boswegen en een mooie track die zich na 29,5 km langsheen een diepte door het bos slingerde om dan naar rechts af te buigen over een aantal molshopen op en af. Zeer mooi! Beneden werden we een bospad op gestuurd waar een bord bij rode vlag waarschuwde voor “kogelgevaar”. Het pad klom daar stevig naar boven, waarna mooie tracks ons op en af doorheen het bos loodsten tot omstreeks 31 km. Ik vermoed dat dit het zogenaamde Glimburgerbos in Opitter was, genoemd naar de biker die de paadjes hier onderhoudt. Er liggen daar vele paadjes op en af over uit de kluiten gewassen bulten, maar die zijn eerder geschikt voor technisch onderlegde bikers. Vos in de bossen heeft me ooit eens naar daar op sleeptouw genomen. Ja, via het wereldwijde web leer je ook mensen kennen die niet naast de deur wonen! Het brede stijgende bospad naast een gerooide zone en waarlangs we de kern van het gebied verlieten, heb ik toen met de Vos bereden, ik vermoed zelfs toen twee keer. Tot 35 km worden we over een aantal lussen over smalle paadjes in de met gras begroeide brandgangen van de bossen gestuurd om uit te komen op een fietspad naast een zandweg aan de Gruitroderheide. Terwijl ik daar even halt hield, kwam er nog een biker voorbijgereden, de eerste die ik sinds het driftige paard te zien kreeg. Dus bijna vijftig minuten moederziel alleen door de bossen gebold!

Op het fietspad staken me nog bikers voorbij. Daarom vermoed ik dat de extra lus van de 60 km hier de andere afstanden weer vervoegde. Korte tijd later trof ik op 37,5 km de tweede bevoorrading. Er stonden daar nog bikers en er kwamen er ook nog toe. Het was op de kop middag! Er was daar nog genoeg aanbod: bananen, wafels, frangipanekoeken, een soort lekkere eierkoeken en sportdrank. Een tiental minuten uitgetrokken om te rusten en te drinken. Via en breed pad verlieten we het bos om uit te komen aan een grote baan in Neeroeteren. Even verder naar links de baan over om de Volmolenstraat in te rijden, genaamd naar de manege en de oude bouwvallige watermolen ernaast. Het bruggetje ben ik ooit eens per wagen gepasseerd onderweg naar de start van een toertocht. 40 km en 12.15 u.

Voorbij de watermolen ging het weer de bossen in over een stevige klim en enkele plezante singletracks. Gevolgd door twee leuke afdalingen en klimmetjes, onder anderen over een zeer smalle track die zeker een meter dieper lag dan het omgevende bos. Een soort holle weg, eerder een droge gracht die er wat vettiger bij lag nu! De drie bikers die net daar achter mij hingen moesten dus noodgedwongen wat geduld oefenen alvorens te kunnen passeren. Dat wegeltje eindigde met een klim over een vals plat, waardoor ik er even buiten adem was! Het tellertje toonde 43 km. Een kilometer verder scheidden de routes van 50 en 60 km zich af van de andere afstanden. We kregen er weer een prachtige singletrack op en af voorgeschoteld. Het was er wat oppassen voor de boomwortels. Naar het einde ervan toe passeerden we de achterzijde van een camping of vakantiedomein. Want ik meende ook identieke houten huisjes te kunnen zien staan. 45 km en 12.45 u. Enkele niet te onderschatten kuitenbijters brachten me doorheen de bossen tot aan de Ketelstraat in Neeroeteren, een kruispunt van zandwegen waar ook een verharde parking was voor wandelaars. Er kwamen nog twee bikers voorbij, waarvan de tweede een blauw truitje van de “brandweer Gent” droeg. Of zou het Genk geweest zijn? De zandweg over om een track in te slaan doorheen een mooi stukje bos om na 47 km uit te komen op een jaagpad naast een kanaal. Af en toe liet zich zelfs een waterzonnetje zien! Zon? Wat is dat? Het stuk van de tocht na de tweede stop was het mooiste wat de omgeving betrof, maar er kwamen een paar stevige klimmetjes in die toch zwaar begonnen door te wegen met bijna 50 km in de benen!

Na een korte wijle langsheen het kanaal ging het dan een assenweg in waarlangs enkele grote huizen te midden van de bossen stonden. Volgens een straatnaambordje reden we daar gedurende een kilometer door de Bergervenstraat. Omstreeks 50 km kregen we een aantal natte bospaadjes voor de wielen geschoven die zich zigzaggend, en vaak over uitputtend vals plat, doorheen de eindeloze bossen slingerden. Ik werd moe en begon zo stilaan naar het einde te verlangen. Op 52 km doemde dan plots een stevige bult voor me op. Daar was het noodgedwongen even te voet. Boven stonden drie jonge twintigers met gewone fietsen. Ze waren content van te zien dat ze niet de enigen waren die te voet naar boven hadden moeten wandelen. Een ervan was uit de streek afkomstig, kende de omgeving min of meer vanuit zijn kindertijd, maar wist me te zeggen dat er nu veel stukken bos waren afgesloten en hij daardoor de verbindingsstukken die hij vroeger volgde niet meer kon rijden. De tweede kerel kwam voor het eerst in deze streek en stond er van versteld dat het hier zo knap was met zoveel bos. De derde, met rastakapsel, was aan zijn spraak te horen, afkomstig van mijn eigenste Antwerpse contreien. Het zag er zo naar uit dat het studenten waren die elkaar op de hogeschool hadden leren kennen en door de Limburger op sleeptouw waren genomen voor een fietstocht. Vriendelijke kerels. Terwijl ik even met die jongens aan de praat was, kwam er toch een moedige rijder de korte helling tot boven op gefietst. Daarna nog een vader en zoontje te voet. Deze twee zou ik verder op m’n rit nog een paar keren in de verte zien rijden en er quasi gelijktijdig mee arriveren. 53 km en 13.30 u!

Wanneer ik weer op pad was werd het onheilspellend donker in de bossen. Ik vreesde dadelijk een fikse regenbui over m’n zip uitgestort te krijgen. Tijdens m’n oversteek van een meer open plek begon het inderdaad stevig te regenen. Weer het bos in en onder de bomen m’n jasje terug aangetrokken. Dat had ik daarstraks uitgedaan omdat ik mij te pletter zweette. Even geschuild voor de koude douche die gelukkig maar kort van duur was. Tot 58 km volgden vele paadjes doorheen de bossen elkaar op. Alles lag er nu iets natter bij na de bui. We passeerden een voetbalveld (Neeroeteren?) en ik hoopte dat ik weer bij af was! Niets van dat! Van 58 tot 60 km kregen we een zeer lang pad doorheen de weiden te verwerken, gevolgd door een even lange kiezelweg die luistert naar de naam Driepaalstraat en uitgaf op een kruispunt met een asfaltbaan, overgaand in een kasseiweg. Daar reden twee wielertoeristen. Na een kort stukje langsheen de kasseiweg doken we weer via een track met put rechts de bossen in. Aan de singletracks en paadjes leek hier geen einde te willen komen. Een lange rechte singletrack lag er zeer vettig bij, zo ook een van water verzadigd graspad. Waarschijnlijk had het hier daarnet steviger geregend en was ik aan het ergste van boven ontsnapt. Het had nog weinig nut van de plassen te proberen te mijden. Mijn benen zaten toch al helemaal onder de modder.

Nog enkele lange bospaden brachten mij weer naar de maïsvelden. Kiezelwegen voerden mij verder over de grens tussen bossen en velden. In de verte zag ik het gele jasje van de vader met de zoon die ik gezien had toen ik met de drie jongens aan de praat was. Ik begon echt naar het einde te verlangen. Na de doortocht van nog een bos kreeg ik de plaats van de start weer in het vizier!

De vader en de zoon keerden terug van de bikewash. Die was niet meer operationeel. Ook de hekkens van de bewaakte parking waren opgeruimd. M’n sporttas opgepikt in de auto. Het begon weer te regenen. Omdat ik het geluid van de bikewash hoorde, nog eens gaan kijken. Daar stond de biker die ik daarstraks aan de oversteek van een grote weg had zien staan. Het zal een Wringer geweest zijn die zijn deel van het parcours in de gaten had gehouden. Maar er kwam bijna niets meer uit de hogedrukreinigers, het water uit de containers zal op geweest zijn! Daarna zelden zo genoten van een warme douche om het slijk van en de vermoeidheid uit mijn lichaam weg te spoelen. In de kantine nog een cola gedronken en een spie vlaai van het rantsoen van De Wringers aangeboden gekregen. Moe, maar content dat ik mij niet door het weer thuis had laten houden! Er waren ondanks het droevige weer toch nog zo’n 449 deelnemers en 17 kinderen komen rijden. Een zeer mooie tocht, bijna voor de volle honderd procent in de bossen, maar toch met de nodige afwisseling. Het zou de laatste keer zijn dat De Wringers deze zomertocht organiseren. Jammer. Onderweg naar huis kreeg ik op de snelweg vanaf As tot aan Lummen een fikse stortbui te verwerken. Een gratis car- en bikewash! We hebben echt geluk gehad dat het tijdens de tocht zo goed als droog is gebleven! Thuis m’n fiets nog in de zon schoon kunnen maken! Wie kennis wil maken met deze mooie en bosrijke streek en wil genieten van een puik georganiseerde tocht, heeft binnenkort nog de kans tijdens de Oeterdalmarathon op 12 augustus 2012, ook een organisatie van De Wringers. Bij leven en welzijn rijd ik hier dan weer in de bossen rond.

Het verslag van deze toer is ook te lezen op mtb-you en mountainbike.be!

Toertocht te Opoeteren op 15-07-12 door Rony Rabijns (Dabbers Neerpelt)

18-07-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Nightride (31-47 km) van het Waanzinnig Weekend te Herfelingen op vrijdag 13-07-2012.

In het kader van het Waanzinnig Weekend Herfelingen werd voor de derde keer op rij een avondmountainbiketocht georganiseerd vanuit deze gemeente in het Pajottenland. De eerste editie heb ik ook gereden, deze van vorig jaar niet. Ik heb lang getwijfeld of ik zou afkomen, omdat ik vreesde voor moddertoestanden nadat het de vorige veertien dagen al overvloedig had geregend en er ook vandaag een aantal fikse buien waren gevallen. Mijn fiets met nieuw stuur en handvatten gaan ophalen bij BikeAholic en dan de knoop doorgehakt! Ik ga naar Herfelingen! Het werd tijd van nog eens buiten te komen, het was veertien dagen geleden dat ik de fiets nog van dichtbij gezien had. De verplaatsing richting Brussel viel mee, nergens files. Via enkele lokale wegen bereikte ik de straat met de feesttent. De zijbermen waren gemaaid om te zorgen voor parkeerplaatsen. Een overdreven toeloop was er niet, te zien aan het aantal geparkeerde wagens. Er reden bikers voorbij die de rit al achter de rug hadden. Sommigen zagen er nog vrij proper uit, anderen zaten onder de modder! Hoe de paden er gingen bij liggen, bleef dus een open vraag. Me ingeschreven en omstreeks 21.00 u was ik op pad.

Het vertrek was via de weide achter de tenten en daar werden we al direct op de foto vastgelegd door een jonge Waanzinnige Weekender die daar had postgevat. Veertien dagen stilliggen liet zich al snel voelen. Gedurende de eerste anderhalve kilometer volgden we een landelijk asfaltbaantje dat zich op en af doorheen de landelijke omgeving slingerde tot aan de grens met Kester (Gooik). Na een regenachtige dag kleurde de avondhemel blauw tussen de wolken die alle kleuren hadden, van wit, tot rood en grijs. Het voordeel van nog bij licht te vertrekken is dat je ook nog wat kan zien van de streek waarin je rijdt. Het mooie landelijke Pajottenland op plaatsen waar ik zelden kom. Via een veldweg bereikte ik langzaam dalend de grens met Bogaarden-Pepingen, ter hoogte van een kapelletje, waar een konijn zich amuseerde in een weide tegenover een eenzaam huis. Vijf bikers van eenzelfde club staken me voorbij.

Tot vijf kilometer konden de bikers zich amuseren op een veldweg en een smalle track die zich, omzoomd door struikgewas en gras, doorheen de velden slingerde. De track kwam uit op een grote baan tegenover het Fruitbedrijf Kestergat. Daar ging het de baan over en doken we naast het fruitbedrijf de grote appelboomgaarden in. Drie bikers staken me voorbij. Via goed berijdbare veldwegen waar je de eventuele plassen kon ontwijken door op de met gras begroeide middenstrook te rijden, kwamen we toe aan een bos. Het kort stukje weg door het bos lag er goed vettig bij, maar het bleef doenbaar. Slechts een groepje van twee en een groepje van drie bikers deelden mijn pad en op een veldweg met sporen stak een eenzame rijder me tegen een redelijke snelheid voorbij. Samen met twee anderen bereikte ik een grote weg die we dienden te kruisen op de grens tussen Kester-Gooik en Leerbeek-Gooik. Het was toen 21.30 u en het tellertje toonde 8 km. Eens de grote baan over sloegen we naar rechts de Nattebroekstraat in. Van een natte broek had ik voorlopig nog geen last, de gulp water die uit het slurfje van m’n drinkzak gelopen was buiten beschouwing gelaten. Vanaf dit landelijke en eenzame asfaltbaantje doken we via een poortje een smal paadje in dat me langsheen velden en laag struikgewas voerde om het via een tweede poortje weer te verlaten. Tot 11,5 km voerde een asfaltbaantje me doorheen een mooie omgeving met nog steeds de kleurrijke wolken aan de hemel in de avondschemering.

Een baantje dat Bree-Eik heet stuurde me in Sint-Kwintens-Lennik voorbij een grote oude witte hoeve waar de van de buitenmuren gevallen bepleistering op niet al te professionele wijze weer was bijgewerkt. De kosten om zulke grote gebouwen te onderhouden moeten niet min zijn. In deze streek staan wel meer dergelijke hoeven, sommigen mooi gerestaureerd, anderen in staat van verval en met daken die enkel de tand des tijds of een stevige storm nodig hebben om in te storten. Ik zag een groepje van drie mannen naderen. Om 21.50 u na 13 km rijden. Tot 15 km werden plezante veldwegen ons deel en kregen we tot twee maal een leuke afdaling over een kiezelpad voor de wielen. Een smalle track in hoog gras bracht me na 16,5 km tot aan de Kwakkelbeekstraat in Gooik. Daar stonden een aantal gloednieuwe huizen. Omstreeks km 17 voerde het traject door een donker bos van het domein Paddenbroek. Ik trotseerde er de slijkerige ondergrond en probeerde zonder licht het spoor te volgen dat de voorgangers er gebaand hadden. Na de doortocht van het bos bereikten we een meer open vlakte met boomgaarden. Er weerklonk muziek vanuit de boomgaard, maar ik kon er geen tekenen van leven bespeuren.

Om 22.15 u bereikte ik na 19,5 km de bevoorrading nadat ik de felle lampen gemerkt had van een andere eenzame rijder die me volgde. Reeds van op de weg had ik de fel verlichte tent in de verte zien staan. Men was daar inderdaad goed uitgerust met een eigen stroomaggregaat dat verderop in het veld was opgesteld en een frigo met fris drinken! Er was keuze genoeg om te knabbelen: bananen, appelsienen, chocoladecake, cake, wafels en peperkoek. Er was in ieder geval niets tekort, want er lagen nog grote zakken vol appelsienen te wachten op eters. Na tien minuten rust weer op pad om vanaf de Paddenbroekstraat een beslijkte klim op gestuurd te worden. Pas vanaf de stop mijn lichten aangestoken. Dat paadje ging over in een veldweg doorheen het gras. Er stonden daar twee bikers die me daarstraks nog ingehaald hadden en die aan de stop waren vertrokken toen ik er arriveerde. Ik heb ze niet meer gezien. Ik vermoed dat ze even verderop de richting van de 31 km zijn uitgegaan. Want aan het einde van het paadje was de splitsing tussen de beide afstanden waar ik naar rechts de 47 km ben opgegaan, startend met een licht klimmende track.

Tot 22,5 km volgden we het spoor van de vaste groene route van Gooik die ons vanaf een kruispunt aan een restaurant en enkele huizen over een mooie track doorheen de weiden voerde. Een aantal jaren geleden ben ik die vaste route komen rijden. Ik had tot dan toe nog nooit van Gooik gehoord. Van Herfelingen evenmin. In mei 2010 vond ik tijdens de toertocht in het Waals-Brabantse Lasne het kaartje van een ballonwedstrijd, ingericht door het ACV Herne! Ik had nog nooit van Herne gehoord! Anderhalve maand later streek ik dan op de nightride in Herfelingen neer om vast te stellen dat dit een deelgemeente is van Herne! En om de gekke naam Kokejane tegen te komen, waar ik op het forum al wel over gelezen had! De mountainbike heeft me zo al op vele plaatsen gebracht waar ik anders in mijn leven nooit iets van zou gezien hebben! Intussen was het al 22.45 u geworden! Ik had er tot dan een rustig ritje van gemaakt, maar ik mocht nu wel een tandje bij steken!

Rond 24 km sloegen we vanaf een baantje een papperig van water verzadigd weidepad in, waardoor de klodders modder van de natte bovenlaag me om de oren vlogen! Daarna doken we een maïsveld in waar het smalle paadje tussen de nog niet zo hoog opgeschoten stengels er vrij vast bij lag en goed te berijden was. Het viel me trouwens op dat op sommige plaatsen de grond de indruk geeft modderig te zijn, terwijl die gewoon keihard is als je er met je voet op trapt! Het paadje kwam uit aan een plek met enkele huizen. Daar beleefde een egel de schrik van zijn leven toen ik me opzij moest smijten en mijn banden hem op een haar na misten! Ik had hem niet gezien! Om daarna verblind te worden door mijn helmlamp wanneer ik het beest van naderbij bekeek! Ik had er 25 km op zitten om 23.00 u. Ter hoogte van het smalle paadje dat naast een beekje voer en waar het wat uitkijken geblazen was, vluchtte nog een egel voor mijn wielen weg!

Na 26 km werden we een smal glibberig paadje op gestuurd tussen een prikkeldraad aan de linkerkant en netels en struikgewas aan de rechterkant! Netels leken me bij een eventuele schuiver toch beter dan de kennismaking met de prikkeldraad! Na dit hachelijk intermezzo volgde tot 29 km een lange veldweg van een kilometer of twee. Goed te berijden ondanks de natte ondergrond, ook al was het voelbaar in de benen! In mijn ooghoeken bemerkte ik de felle lampen van nog een biker die me volgde. En al zag ik soms zijn licht voor me schijnen, het duurde toch een tijdje eer hij me ter hoogte van een grote baan ingehaald had. “Wie anders dan de Strammer kunnen we hier nu nog in het donker tegenkomen”, hoorde ik een bekende stem zeggen. Het was Patje2. Hij liet me voorgaan bij het volgende smalle wegeltje omdat hij naar zijn zeggen doodop was. Hij had mijn knipperende rode achterlichtje al opgemerkt vanaf het pad met de netels, maar dan had hij nog een kwartier nodig gehad om me bij te halen. Hij had de route van 31 km al gereden en was daarna aan die van 47 km begonnen.

Ondanks het feit dat hij moe was, moest ik nog alles geven om hem te kunnen blijven volgen. Enkele klimmen en afdalingen over kiezelwegen en weidepaadjes volgden elkaar op. Het middenspoor doorheen het gras was de beste keuze in de afdalingen om de plassen te kunnen ontwijken. Met als nadeel dat je eventuele putten in het gras niet kan opmerken! Ik heb me gewoon laten gaan en gehoopt dat geen putten me liggen zouden hebben, teneinde Patje te kunnen blijven volgen. De veldwegen en weidepaadjes gaven na 37 km uit op een grote baan. Daar moest ik Patje lossen, ik zag hem in de verte rijden. Vanaf de weg moesten we links een servitudewegeltje in. Het was 23.45 u. Op het ogenblik dat ik toch wel moe begon te worden van de nachtelijke rit, werd ik niet gespaard. Want er volgde een stevige klim, weliswaar over asfalt. Ik was blij dat ik boven was! Een smal bospad voerde ons, naar het einde ervan, rakelings voorbij twee huizen en eindigde in een trap naar beneden. 42 km en 00.10 u!

Ik kwam op een grote baan terecht en aan een huis wees een pijltje naar links. Daar was in het donker wel een pad doorheen het gras naar een bos toe, maar ik kon in het schijnsel van mijn helmlamp geen pijlen meer ontwaren! Er hingen wel pijlen voor een wandeling en bordjes die de keuze lieten tussen een traject “met hond” en “verboden voor de hond”. Nog eens op mijn stappen teruggekeerd! Verrek, geen pijlen! Aan het bos hing wel een pijl naar links voor de wandelingen, maar mijn gevoel vertelde me om rechtdoor het bos in te rijden. Daar lag de grond er redelijk vettig bij. Nergens pijlen te zien en gewoon rechtdoor gereden. In de verte zag ik het witte schijnsel van licht en daarna een felle lamp. Patje2 stond daar te wachten. Hij had het noodnummer al gebeld omwille van de afwezigheid van pijlen. Ze waren om een bepaalde reden daar al verwijderd. Aan het einde van het bos moesten we naar links en daar zouden we terug pijlen vinden.

Ik mocht weer stevig trappen om Patje bij te blijven. Wat moet dat zijn als hij er niet “door zit”! Bovendien begon mijn licht te verzwakken. Op een veldweg kreeg ik het daardoor lastig om de middenstrook te vinden en reed ik dus maar gewoon door de plassen in het spoor rechts. Patje won terrein in een snelle afdaling doorheen het gras, zodat ik noodgedwongen toch maar gestopt ben om voor die luttele laatste kilometers nog nieuwe batterijen te plaatsen. Volgde nog een moeizame klim over een smal paadje naar een straat toe. Daar stond mijn metgezel te wachten. De laatste kilometer verliep over de betonbaan waarlangs ik daarstraks was toegekomen en waar mijn auto geparkeerd stond. In de verte klonk de muziek van de fuif in de grote tent. We waren weer bij af! Oef! Het moet al 00.30 u geweest zijn! Ik had er mijn tijd voor genomen, meer dan ik geschat had en ondanks het feit dat ik de laatste 18 km door Patje op sleeptouw was genomen. Mijn tellertje gaf 51 km aan.

Aan de ingang van het terrein trof ik nog mijn clubmakker Steve die sinds enige tijd het Antwerpse heeft ingeruild voor Halle en de toer was komen rijden met enkele collega’s. Hij heeft hier zijn nieuwe werkstek en aan hetgeen hij vertelde te horen is zijn keuze voor Halle definitief. De liefde drijft mensen naar andere oorden. Diens leven is op korte tijd wel drastisch veranderd. En er is nog van dat op komst! De ooievaar! Patje heeft zelfs mijn fiets schoongespoten, voor zover dat in het donker nog kon! De vriendelijke Waanzinnige Weekender wou zelfs de douchewagen terug openmaken, maar omdat daar alles waarschijnlijk al proper gemaakt was hebben we er geen gebruik van gemaakt. Ons kaartje met noodnummer hebben we nog kunnen inruilen voor een gratis Leffe. We hebben er nog een tweede soldaat gemaakt terwijl we een praatje maakten met enkele mensen die dit weekend organiseerden. Tegen dat mijn fiets weer opgeladen was en mijn spullen in de auto lagen, was het al bijna halfdrie! Om 03.40 u was ik thuis. En dan heb ik alles nog proper gemaakt, uitgezonderd de fiets. Kleren in de wasmachine en rijder onder de douche. Om 05.30 u ben ik gaan slapen! Het begon alweer licht te worden! Van een lange dag gesproken!

Het traject in Herfelingen was vrij goed te berijden ondanks de overvloedige regen van de afgelopen veertien dagen. De fiets was wel snel vuil, maar er waren weinig stroken waar je door de modder moest dabben. Plassen waren te ontwijken. Naar het einde toe zag ik er wel lief uit omdat ik de plassen niet goed meer zag door mijn verzwakkend licht. Er waren een 245 deelnemers, maar ik heb er daar niet veel van gezien. De meesten moeten de toer dus nog bij licht gereden hebben. Mooie tocht, mooie streek, veel off-road voor een nightride, enkele pittige klimmen en afdalingen. Ik heb al een paar keren moeten denken aan de mensen in Herfelingen. Daar was zaterdag en zondag nog van alles en nog wat te doen. Naast de tent was een zandvlakte aangelegd voor beachvolleybal. "Zomerterras met streekbieren, auto- en tractorwijding, springkastelen, barbecue...", het zal daar helaas een natte bedoening geweest zijn, ondanks alle inspanningen en voorbereidingen. Ik denk dat vele mensen dit weer beu zijn! Allicht tot het volgende Waanzinnig Weekend!

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Voor een verslag uit EditiePajot met enkele foto's: klik hier!

Foto's van Godelieve Deschuyffeleer:

Waanzinnig Weekend Herfelingen 2011 by DJRelactive

14-07-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

24 uren van MTB Westel te Westerlo op zaterdag 30-06-2012 en zondag 01-07-2012.

Na drie zware werkweken met weinig slaap en te halen deadlines, bovendien afgesloten met een personeelsfeest op vrijdagavond, waar ik toch langer bleef hangen dan voorzien, keek ik toch wat op tegen de 24 uren. Met een conditie van niemendal kan je aan zoiets beter niet beginnen! En het was niet omdat ik na het bezoek aan de dokter voor het invullen van het medisch attest goed bevonden was voor de sport, dat de vorm er ook was! Door de drukte moest ik op zaterdagochtend nog alle spullen bij elkaar zoeken. Gelukkig ligt alles wat met biken te maken heeft binnen handbereik en na het pinksterweekeinde in Daverdisse lagen ook mijn bruikbare fietskleren nog netjes bij elkaar. Na een klein halfuur was ik gepakt en gezakt. Alles de auto in, nog snel sandwiches gesmeerd om mee te nemen, er twee van achter de kiezen gestoken, fietsdrager gemonteerd en fiets opgeladen, en weg was ik. Onze groepsleider begon zich al zorgen te maken, zich afvragend of ik wel ging komen, vermits ik zelfs nauwelijks de tijd had gehad om mij te mengen in het e-mailverkeer van de afgelopen dagen! Na een geruststellende telefoon om 13.00 u thuis vertrokken.

Westerlo ligt bij nader toezien niet zo ver, vermits ik een kleine drie kwartier later ter plekke was. Me geparkeerd in de straat tegenover het zenuwcentrum, aan de andere kant van de drukke hoofdweg door de gemeente. Met de fiets aan de hand, twee zakken aan het stuur en m’n reistas met fietskleren op de rug, de camping opgezocht. Daar was het veel minder druk dan de vorige twee jaren, zodat mijn kompanen mij al van ver zagen toekomen. Er waren nog maar drie van de zes deelnemers van De Papegaai Bike Team present, Kris, Yasin en Robert. Deze laatste stond met z’n caravan op de daartoe voorziene plek. De twee bevriende ploegen (het Blackberry-Mobistar MTB Team en hun funploeg, ingeschreven als De Jeugd van Tegenwoordig) naast wie we opgesteld stonden waren al voltallig en volledig geïnstalleerd. Die mannen waren gisteren al gearriveerd, beschikken over een aanhangwagen en waren qua materiaal weer uitgerust alsof ze op hotel kwamen, campingvuur en barbecue inclusief! Wij moesten het met heel wat minder doen! Onze aanvoerder had wel een grote halfopen partytent opgesteld, maar we hadden weinig om er onder te zetten. Nog eens over en weer gelopen naar de auto om m’n tentje en veldbed op te halen. Daarbij Leslie op het lijf gelopen, de clubmakker van De Papegaai Bike Team die de uitdaging van de 24 uren als solorijder aanging! Mijn twee-seconden-tentje opengevouwen en m’n spullen er in ondergebracht. Daarna naar de grote inschrijvingstent in het centrum om me te melden en me mijn verplichte polsbandje te laten omdoen. Daar viel onmiddellijk de delegatie Slijkfretters op, vijf mannen en één vrouw, die zich voor de gelegenheid hadden omgedoopt tot team Pornosnor om in hun opvallende kleding een gooi te doen naar het gratis vat dat voor de meest originele ploeg te winnen was! Achteraf zou Dirty Daddy me vertellen dat de mannen weken hun baard en snor hadden laten staan om zich daarna een opvallende snor te kunnen scheren, zeer tot ongenoegen van hun wederhelften. Ook een aantal solo rijdende Slijkfretters waren in dezelfde stijl uitgedost!

En dan bleef er nog net genoeg tijd over om een verkenningsrondje te rijden over het parcours dat de mannen van MTB Westel voor ons in hun petto hadden! Bij terugkomst bleek de vijfde ploegmakker, Joris, gearriveerd. Dat we op de zesde nog een tijdje moesten wachten, was geweten. Dennis zou pas na zeven uur arriveren, na sluitingstijd van zijn fietsenzaak. Intussen kreeg hij wel een aantal telefoontjes van onzentwege om nog vervangspullen mee te brengen. Handig, een fietsenmaker in eigen rangen! Blijkbaar was ik niet de enige die de tijd niet had gehad om z’n fiets grondig te inspecteren alvorens af te reizen!

Het parcours goedgekeurd na m’n kennismakingsrondje. Ik herkende stukken van vorig jaar terug. Aan de singletrack was wel wat veranderd, er kwamen een paar lastige stukken in langs plaatsen waar bomen gekapt waren en de aarde losgewoeld was. Die singeltrack zou voor mij het lastige stuk worden als tragere rijder in het geval ik de hete adem van snellere rijders in mijn nek zou voelen! Net op tijd terug om de start te kunnen meemaken om 16.00 u op zaterdagnamiddag. De vertrekkers van de estafetteploegen dienden naar hun bike in de wisselzone te lopen, de solo’s mochten in hun zog en rijdend op hun fietsen vertrekken. Robert nam voor ons de eer als eerste rijder waar. En dat op zijn eenenzestigste verjaardag, waarbij hij vermoedelijk de oudste deelnemer was! Daar doe ik mij helm voor af! Kris had op voorhand een schema gemaakt zodat iedereen op tijd in de wisselzone zou staan om zijn voorganger af te lossen. De geschatte tijd was vijftien tot twintig minuten voor een rondje. Overdag zouden we twee rondjes rijden. Eerst Robert, dan Kris, dan ik, gevolgd door Yasin en Joris en vanaf 20.00 u kwam Dennis daar nog achter.

Ondanks de vermoeidheid en de korte nachten van de afgelopen weken ging het mij vrij behoorlijk af. Rustig aan, zonder mij te forceren, teneinde het 24 uren uit te kunnen zingen! Uiteraard had ik de langste rijdtijd van de ploeg. Ik deed er bij licht een twintig minuten over en als ik de rondetijden bekijk en rekening houd met m’n leeftijd en gewicht, hoef ik daar niet verlegen om te zijn. Alhoewel ik toch maar traag rijd, te zien aan de snelheid waarmee velen me voorbijstaken en het nakijken gaven! En dat ook naar het einde toe! Men kan zich afvragen waar sommigen de energie vandaan blijven halen! Vertrekkend van de wisselzone ging het eerst door het dorpscentrum een brug (laadbak van een vrachtwagen) over, de hoek om en de bossen in. Daar volgde een vettig stuk over een modderige ondergrond met twee venijnige bochten. Na een stukje kiezelweg en weer een bochtje reden we voor de eerste keer langsheen de camping. De dijk op en af, een ultrakorte track door een stukje bos (oppassen voor de wortel), de dijk weer op, kiezelpaadje, de dijk op en af rond een boom in een korte bocht met klimmetje en dan naar links een brugje over de Grote Nete over. Na een stukje kiezelweg met tegenliggers ging het dan naar rechts de bossen weer in langsheen een oude ijzeren poort en boomwortel. Daar voerde een smalle track die zich op een pad gevormd had ons tussen imposante bomen. Tijdens de eerste ritjes viel op dat het zwaar trappen was naar het einde van die track toe. Wanneer je bij een volgende passage eens goed rondkeek werd dat al snel duidelijk. We hadden daar te maken met een stevig vals plat. Het zou naarmate de uren verstreken voor mij een moeilijk stukje worden op de omloop. Maar het werd ook door de andere rijders op de camping druk besproken wegens goed voelbaar in de benen! Rechtsaf en weer linksaf om daarna linksaf de lange singeltrack in te duiken. Daarop kreeg je af te rekenen met de nodige bochtjes, dood kreupelhout en kleine takjes en boomstronkjes die weliswaar met fluoverf gemarkeerd waren! Ik hoopte er altijd op geen snelle achtervolgers! Naar het einde toe volgden een paar moeilijke bochtjes. Naast één ervan had een medische hulppost postgevat. Daarna kwam een recht bospad, overgaand in een track met enkele bochtjes ter hoogte van een vervaarlijke wortel die menig biker letterlijk liggen heeft gehad. Een kiezelpaadje rechtsaf op en direct weer naar links in een smal paadje dat zich, langs weerszijden begroeid met struikgewas, door velden slingerde. Het gaf uit op een asfaltbaantje met een verlaten huis en enkele oude hoeves. Linksaf en dan weer linksaf een graspaadje op. Om weer uit te komen op de kiezelweg met de tegenliggers. Rechts de bossen in over een hoopje zand om weer een lang recht graspad voor de wielen te krijgen op de rand van weiden en een bos met imposante bomen. Een kiezelweg op om via een eenzame grote hoeve weer een kasseipaadje te bereiken met brug over de Nete. Daar stonden altijd toeschouwers! Daarna het kiezelpaadje naast de Nete op. Vlak voor de camping moesten we twee keren de dijk op en af in korte bochten. Dat was voor mij altijd een vraagteken of ik boven zou geraken. Maar naarmate de dag vorderde had ik daar de techniek om succesvol boven te geraken onder de knie. Afremmen in het bochtje beneden en dan alles geven om de dijk weer op te rijden. Een mens leert bij! Een stukje langsheen de achterzijde van de camping waar steevast teamgenoten en andere bekenden stonden om iedereen aan te moedigen. Aan het nadarhekken, waar vaak teamleden van Pornosnor of solorijders van de Slijkfretters iedereen stonden aan te porren, ging het de dijk af en opnieuw langsheen de camping om via de straat weer het centrum van Westerlo en de wisselzone te bereiken!

Als ik het mij goed herinner heb ik de zaterdag gereden omstreeks 17.00 u, 19.00 u, 21.00 u en 23.55 u. Het was warm en bij gebrek aan bidonhouder op m’n fiets stortte ik me na afloop altijd op het water aan de wisselzone! Toen ik na één van die ritten weer naar de camping reed was ik blij verrast met het onverwacht bezoek dat ons daar te beurt viel! Wardje en Frans waren naar Westerlo gekomen. De vorige edities namen zij deel met een ploeg van 3D- Cadworks, maar deze keer heeft het lot er anders over beslist! Nadat we op oudejaar nog met een hele bende hadden samen gezeten en plezier gemaakt na de toertocht in het Nederlandse Huijbergen, kregen we eind januari het ontstellende nieuws te horen dat Ward zwaar verbrand was geraakt bij een arbeidsongeval! Waren de berichten over zijn kansen aanvankelijk somber, een half jaar later blijkt hij al redelijk goed hersteld! De goede conditie die hij op het ogenblik van het ongeval had, zal wel één van de redenen zijn die er voor gezorgd hebben dat hij het gehaald heeft! Ik heb er bewust nooit wat over geschreven, maar nu hij aan de beterhand is mag dit zeker eens vermeld worden! Wat was ik blij van deze mens terug te zien, want we hebben deze vriendelijke man al veel te lang moeten missen. Hij staat te popelen om de fiets weer te bestijgen. Hij heeft nog een jaar tijd om weer aan te sterken zodat hij hier volgend jaar met zijn teamgenoten weer kan aantreden! Hij ziet het in ieder geval zelf goed zitten, zelfs in het geval hij misschien niet meer op dezelfde wijze mee zal kunnen als tevoren! Ook de zondag zijn Ward en Frans nog langsgekomen om het einde van de dag en het podium mee te maken! Vechtlust en een positieve ingesteldheid kunnen een mens er weer bovenop helpen! Volgend jaar staat hij hier weer met z’n bike, daar ben ik zeker van!

De meest memorabele ritten zijn natuurlijk de ritten in het donker! Voor SilverFokske van De Jeugd van Tegenwoordig was het zijn nachtdoop! Hij had nog nooit een nightride gereden, zei hij, terwijl hij met z’n lampen in de weer was! Onze ouderdomsdeken Robert had laten verstaan liever niet ‘s nachts te rijden en kroop omstreeks 23.15 u na zijn laatste zaterdagse toer van zijn fiets om te gaan slapen met de belofte van om zes uur weer paraat te staan in de wisselzone om af te lossen gelijk wie dan aan het rijden was! Om 23.55 u was het mijn beurt om Kris weer af te lossen. We hadden afgesproken om pas vanaf middernacht elk drie rondes te rijden, zodat ik hem vertelde dat ik twee rondjes zou rijden. De vorige jaren was het parcours op bepaalde plekken ’s nachts verlicht, nu was dat enkel het geval ter hoogte van de camping. Maar omdat ik al meerdere nachtritten heb gereden en dus goed voorzien ben van de nodige lampen, was dat geen probleem. Na mijn twee rondes bleek Yasin niet in de wisselzone te staan! Hij was nog op weg en had me zien passeren! Ik heb dus noodgedwongen nog een derde ronde meegepikt. Geen erg, vermits ik daarstraks door één van de mannen van de Blackberries had horen zeggen dat de eerste die drie rondes rijdt het beste af is en het langste kan rusten! Even over één uur reed ik weer de wisselzone in en kon ik de drinkbus met chip doorgeven. De batterijen in m’n lampen vervangen, ook al beweerde Kris dat het alweer licht zou zijn bij mijn volgende rit, hetgeen toch niet zo zou blijken te zijn! Een douche genomen en geprobeerd van wat te slapen in m’n tentje. Maar op de camping is het uiteraard nooit volledig stil, wanneer de rijders in het passeren roepen naar hun kompanen in de tenten naast de dijk. En de stroomgenerator blijft de hele nacht staan draaien! Ik kreeg het bovendien koud tijdens de nacht!

Het deed pijn wanneer ik omstreeks halfvijf in de ochtend m’n naam hoorde roepen door mijn voorganger die naar de wisselzone vertrok. Terwijl ik recht krabbelde in m’n tentje hoorde ik Dennis nog zeggen dat ik er een lap op moest geven om onze tijd veilig te stellen, alvorens hij een dutje ging doen. Even over vijf uur kwam Kris toe in de wisselzone en kon ik slaapdronken aan mijn tweede reeks van drie nachtrondjes beginnen. Omdat ik zelf niemand gewekt had, hoopte ik dat Robert klaar zou staan aan de start zoals hij beloofd had en dat ik het tot zes uur uit zou kunnen zingen! Toen ik omstreeks kwart voor zes de tweede keer door het centrum van Westerlo passeerde zag ik Robert richting wisselzone wandelen en kon ik hem toeroepen dat ik nog één rondje te gaan had. Intussen had ik het langzamer lichter zien worden. Kon ik om vijf uur mijn lampen nog goed gebruiken, nu waren ze overbodig geworden. Ook de mensen aan de hulppost naast de singletrack in het bos waren weer tot leven gekomen. Zij hadden daar buiten op veldbedden gelegen tijdens de nachtelijke uren. Even over zessen kon ik de bidon met de chip doorgeven aan Robert en weer richting camping rijden.

Omdat Dennis zijn tentje had ingenomen, lag Kris buiten op de grond in zijn slaapzak! Voor mij had het weinig zin om nog terug in m’n tentje te kruipen. Ik ben dan op de dijk gaan zitten kijken naar de passerende bikers en om de zon te zien opkomen. De solo Slijkfretter in zijn macho-klederdracht, een korte spijkerbroek over z’n fietsbroek en lederen vestje met kettingen (een mens moet wat over hebben voor een gratis vaatje), die me daarnet een paar keren had ingehaald met de kletterende kaart tussen de spaken van z’n wiel was nog steeds op dreef en op een bepaald ogenblik kwam ook Dirty Daddy de dijk op gefietst. Ook de fotograaf van dienst was al vroeg uit de veren en legde me op de gevoelige plaat vast terwijl ik langs de dijk op een stapel planken had postgevat met de prut nog in m’n ogen! Er kwam ook leven onder de tentzeilen van de Blackberries en de Jeugd van Tegenwoordig! Die mannen hadden elk zelfs spek en eieren meegebracht om ter plekke te bereiden. Jan voegde er nog wat show aan toe door de Zweedse kok uit de Muppets na te bootsen terwijl hij zijn omelet stond te bakken. Rubber-12 zag ik een half varken bij zijn ei in de pan smijten! De geur van al dit lekkers ontging zelfs de bikers op de dijk niet. “Spek met eieren”, hoorde ik er ene likkebaardend prevelen in het voorbijrijden!

De zon klom hoger, de warmte deed de dauw verdampen en bij de buurmannen was SilverFokske de laatste die zijn spek en eieren begon te bakken! Ik had uitgerekend dat ik omstreeks een uur of negen weer aan de beurt zou zijn en dat bleek zo te kloppen. Ik werd uitbundig toegejuicht vanaf een caféterras door Yasin en Dennis, daarna ook door Kris. En aan de camping door de macho-Slijkfretter! Het trio op het terras vervoegd nadat ik de chip had doorgegeven aan Robert. Als de rekening klopte zou ik nog één keer rondjes dienen te rijden. Indien er sneller gereden werd, dan zat de kans er in dat ik als laatste zou moeten starten. Rond 13.30 u heb ik inderdaad voor de laatste keer moeten aanzetten. Eerst nog een spaghetti gaan ophalen bij Suskewiet en aan onze tent verorberd. Een lekkere afwisseling na m’n voorraad sandwiches met kaas.

In de loop van de namiddag kregen we nog het bezoek van Papegaaien die dit jaar niet deelnamen en van de wederhelften van enkele rijders. Na alles onder zeil gezet te hebben bij de aanvang van een fikse regenbui, waarvan we tot hiertoe gelukkig gespaard waren gebleven, ben ik dan met Steve mee naar het centrum getrokken om er het einde van de 24 uren mee te maken. Gevolgd door de prijsuitreiking. De winnende ploegen waren het Be Fast Team (mannen, 101 rondes), De Pedaalridders Ludo’s Ladies (vrouwen, 79 rondes), De Slijkdabbers (gemengd, 96 rondes), het met ons bevriende Blackberry-Mobistar MTB Team (masters, 88 rondes) en New Concept Biking (solo, 77 rondes). Jan De Busser, de solo-overwinaar van vorig jaar, eindigde tweede met 73 rondes. Team Pornosnor nam met plezier het gratis vat in ontvangst als winnaar van de prijs voor de meest originele deelnemer. Daar gingen ze voor, wist Dirty Daddy me te vertellen. Met de Papegaai Bike Team zijn we op plaats 52 van 57 geëindigd in het klassement “mannen” en op plaats 62 van 90 met 76 rondes in het algemeen klassement. Onze verdienstelijke solorijder Leslie eindigde op plaats 89 in het algemeen klassement met 26 rondes. Hij was daar zelf blijkbaar niet zo tevreden over, maar het feit dat hij heeft volgehouden en nog alles op alles gezet heeft tijdens de zondagnamiddag, is al een hele prestatie op zich voor iemand die voor de rest niet zo heel veel rijdt! Ik zou het zelf niet beter doen! Ik had zo’n 115 km op m’n tellertje bij elkaar gereden in 7,5 uur, de verplaatsingen van de camping naar de wisselzone inclusief.

Na de prijsuitreiking volgde nog een demonstratie trial-biking door Iciar Van den Bergh en stond er naast de tent een clown ballons te knopen voor kinderen. Want de 24 uren worden georganiseerd samen met de jaarlijkse braderij in Westerlo, waardoor er veel volk op de been is. Nog een korte babbel met Dirty Daddy en Ward die met Frans was komen kijken hoe de Blackberries het podium beklommen als winnende masters. En met Sammy en Steve nog een paar glazen geledigd. Intussen was de camping al voor een groot deel ontruimd en stond mijn tentje nog als één van de weinigen overeind. Gelukkig wist Elke er raad mee om m’n twee-seconden-tentje in even veel tijd weer op te vouwen! Met een paar keren over en weer wandelen en rijden naar de auto waren ook mijn spullen opgeruimd. Iemand riep me toe dat ik er blijkbaar niet genoeg van kon krijgen toen ik met de bike weer naar de camping reed.

Afscheid genomen van m’n makkers en op weg naar m’n wagen gezien dat de Blackberries en de Jeugd van Tegenwoordig het terras van Suskewiet hadden ingepalmd. Vermoeid maar content weer naar huis gereden. En zeggen dat ik twee jaar geleden thuis gejankt heb van vermoeidheid na aankomst. Niets daarvan nu. De inspanningen waren al snel weer vergeten en na de vervelende opruim van alle meegenomen spullen blijven enkel de leuke indrukken bewaard als herinnering aan deze uitgave van de 24 uren. Voor mij was het de derde deelname. Bij leven en welzijn strijken we volgend jaar weer neer op de weide naast de Nete in Westerlo. Met de Ward er bij! Alle lof komt toe aan MTB Westel voor de knappe organisatie van dit hele gebeuren, waar weer veel tijd en energie in gestoken geworden geweest moet zijn om aan honderden bikers een onvergetelijke ervaring te bezorgen! Dank daarvoor!

Het verslag van dit evenement is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Totaal klassement

Uitslag per categorie

Rondetijden

Reportage met foto’s in Gazet van Antwerpen en in het Nieuwsblad!

24 uren van Westerlo 30-06-2012 en 01-07-2012 door Berlicummer

08-07-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (12-25-35-45-60 km) Le Petit Godefroid te Baisy-Thy op zondag 24-06-2012.

De weersvooruitzichten beloofden voor deze zondag niet veel goeds, maar de enkele druppels die vielen konden mij er niet van weerhouden weg te gaan, ook al had eens lekker uitslapen deugd kunnen doen. Omstreeks 10.00 u was ik ter plaatse in het Waals-Brabantse Baisy-Thy (Genappe) om er de derde editie van Le Petit Godefroid te rijden. Deze streek valt me in de smaak nadat ik er enkele jaren geleden kennis mee maakte na de toertochten vanuit Lasne, Tangissart, Wavre en Mont-Saint-Guibert gereden te hebben. De inschrijving was in de refter van de plaatselijke lagere school, aan tafeltjes op kindermaat! Het dochtertje van één van de medewerkers zat er braaf een tekening te kleuren aan de achterste tafel!

De eerste vijf kilometers kregen we een aantal veldwegen voor de wielen, sommigen geplaveid met kasseitjes, zodat ik vreesde een verkeerde keuze gemaakt te hebben. Bovendien werden de vergezichten belemmerd door de lichte regen die voor een grijs mistgordijn zorgde en kreeg ik af te rekenen met stevige tegenwind. De tocht door het open landschap werd besloten met een stukje bos, waarna we toekwamen in Sart-Dames-Avelines, een gehucht waarvan de lengte van de naam omgekeerd evenredig is met het aantal inwoners. Daar was de eerste splitsing. Intussen was het ook stevig beginnen regenen. Veel bikers had ik niet gezien gedurende die eerste 9 km, enkel degene die samen met mij gestart was en een groepje van twee, gevolgd door een rijder met een wit regenjasje die ik aan het einde van de toer nog te zien zou krijgen. En dan nog een groepje van drie waarvan er één koos voor de route van 35 km terwijl zijn twee maten samen met mij de richting van de 45-60 km uitgingen. Er liepen op die plek ook wandelaars rond die deelnamen aan een georganiseerde tocht.

Vanaf Sart-Dames-Avelines doken we een pracht van een donker bos in en kregen we een mooie track voor de wielen geschoven, op en af tussen de bomen. Het was wat uitkijken voor wortels en een ondergrond die door de regen natter begon te worden. Het pad eindigde achter een aantal kolossale huizen met grote tuinen, op een helling gelegen, met onderaan een aantal vijvers, grenzend aan de bossen. Door de regen was ik intussen al drijfnat geworden. Tot 10 km voerde de rit me doorheen mooie stukken bos met een aantal technische passages over uit de kluiten gewassen wortels. We reden er naast een waterloop die er kronkelend doorheen het bos vloeide. Er volgde een stukje open veld met een paadje doorheen hoog gras en gelegen tussen twee draaipoortjes om dieren binnen of buiten te houden. In het volgende bos staken me twee bikers voorbij en een derde schoof in een dropje weg, maar kon sierlijk van zijn fiets springen en alzo de kennismaking met een boom vermijden.

Via een stevige klim bereikten we op 12 km een mooi bos. Daar moest ik na een korte steile helling even aan de kant om naar adem te happen. Twee bikers in m’n zog raken netjes boven. Van de drie bikers die dan nog volgden moesten er ook twee van de fiets. De derde die wel met de bike tot boven geraakte, begroette me met een “bonjour”, waarna hij tegen zijn makkers riep “Het is gene kak hier!” Eigenaardig genoeg zal ik het trio niet meer op mijn pad ontmoeten. De singletrack door het bos eindigt met een stevige afdaling over een rotsachtige ondergrond om uit te komen aan het kruispunt van grote wegen in Villers-La-Ville aan de ruïnes van de abdij. Even gewacht in de hoop het trio van daarnet weer te treffen, maar die mannen daagden niet op. In Villers-La-Ville gaat het even langsheen een grote baan. Het eerste huis dat ik passeer komt me bekend voor! Hier heb ik ooit al geparkeerd met de wagen. Blijkt dat dit de grote baan is die voorbij Tangissart (Court-Saint-Etienne) komt en waar ik al drie keren La Trace d’Hez ben gaan rijden. Blijkbaar ligt Tangissart maar op een boogscheut van Villers.

Naar rechts ging het dan een brug over de waterloop over, ter hoogte van een aantal op een schilderachtige plek gelegen gerestaureerde huizen. Om weer de bossen in te duiken over een mooie track, gevolgd door bredere bospaden. De plek waar we de bocht naar links moeten volgen herken ik nog van de tocht vanuit Tangissart. Je komt er dan vanaf de andere kant toe. Aan het einde van het brede bospad stond de eerste bevoorrading op 17 km. Er waren de groen en rood gekleurde drankjes (grenadine en munt), blijkbaar een klassieker voor de tochten in deze streek. Je kon er wafels eten, partjes appelsien en nick-nack-koekjes met suiker. De bananen waren er bijna letterlijk gemillimeterd! Er stonden nog een vijftal andere doornatte bikers en de vier kinderen van de medewerkers amuseerden zich met een grote tak in het bos. Eens weer op weg kruisten we een kasseibaantje om de open velden in te duiken alwaar een vrouw de rijders vastlegde met haar fototoestel. Eens het veld voorbij volgde een plezante afdaling over een rotsachtig paadje, een stevige uitputtende klim en een semi-holle weg met veel bermbegroeiing. De volgende 2 tot 3 km reden we over veldwegen om in een stukje bos dan plots naast een drukke baan te verschijnen. Ik vermoed een grote ringweg die naar Waver en de E411 leidt, te zien aan het bord dat ik kon zien staan. Ik ben op weg naar huis over die baan gepasseerd, want het bord was herkenbaar aan de graffiti die er was op gespoten. Het ritje in het bos naast de snelweg was kort van duur, waarna we op de hoogvlakten in de buurt van Tangissart arriveerden. Het tellertje toonde toen 24 km.

Intussen had het nog geen seconde opgehouden met regenen en was ik nat van kop tot teen! Een zeer mooie afdaling over een rotsachtige bodem in een prachtige holle weg, naast een beekje, brachten me tot in een woonkern alwaar het onmiddellijk een volgende holle weg in ging, maar nu klimmend naar boven. Gelukkig was de afdaling van daarnet een stuk langer dan deze korte klim. We arriveren in een mooi bos waar de rit ons over een track tot in de Rue de la Quenique brengt. Deze weg loopt daar op het grondgebied van Court-Saint-Etienne dwars doorheen dat bos. We volgen een eindje deze baan om het bos te verlaten. Daar worden we via een voetgangersbrug in etages de spoorweg over gestuurd. Een waarschuwingsbordje, zoals die op andere punten gevaarlijke plaatsen of oversteken markeerden, waarschuwt hier zelfs voor de aanwezigheid van slangen! “Danger, pietons”! Hèhè! Aan de andere kant van het spoor duikt op een grote open grindvlakte voor een bedrijf het Circus Bouglione op dat daar met zijn tent en vele caravans is neergestreken!

Eens de plaatselijke woonkern voorbij gaat het weer stevig naar boven in een holle weg om dan in een open hoogvlakte te arriveren. Na een stuk bos volgt op 29 km de tweede stopplaats. Daar zitten een man en een vrouw in de kofferbak van een bestelwagen om zich enigszins tegen de regen te beschermen. Het aanbod is ook al een weinig door de regen aangetast. Het is niet evident om in deze omstandigheden van regen en wind de spullen droog te houden. Van de man kom ik te weten dat er zo’n 305 deelnemers gestart waren. En hij kon daar, gezien het slechte weer, vrede mee nemen. Na de stop bracht een smal paadje, bezaaid met grote keien, ons doorheen het hoge gras naast weiden met paarden en hun veulens, tot in Bousval. Daar ging het dan een tijd over een asfaltbaantje waaruit stukken asfalt verwijderd waren om door nieuwe vervangen te worden. Aan de huizen te zien lijden de mensen die hier wonen geen armoede. Op 33 km volgt een splitsing. Een paadje voert ons op de grens van een bos en een vallei over een aantal dikke wortels en dropjes tussen de bomen naar boven. Bij mooi weer moet de omgeving er hier prachtig uit zien. Een smal pad voert ons doorheen struikgewas. Door het contact met de takken die onder het gewicht van de regen over het pad hangen, worden de mouwen van m’n jasje drijfnat. Een pad vol stenen voert ons weer naar boven.

Een pad dat doorheen laag struikgewas voert is intussen door de onophoudelijke regen veranderd in een slijkerige glijbaan. Het vraagt me meer moeite om te rijden dan om te lopen. Het tellertje klokt 34,5 km af. Smalle servitudepaadjes brengen me naar een asfaltbaantje waarlangs mooie villa’s staan, de ene al groter dan de andere. Volgt een stuk bos waarin rioleringswerken plaats vinden. Daar is het even ploeteren geblazen. Waarschijnlijk wordt de weg hier verder doorgetrokken en vallen de mooie stukken bos op de hellingen links en rechts binnenkort ten prooi aan verkaveling en bebouwing door gefortuneerde mensen. We komen weer in een straat met al even mooie huizen. Aan het einde ervan passeren we een grote vijver. Een straatnaambord leert me dat we in Lasne zijn. Dat verklaart de mooie villa’s, want hier wonen de rijke Brusselaars. Een aantal auto’s rijden me voorbij, het kan de suite van een huwelijk geweest zijn. De laatste wagen past goed bij de omgeving: een rode Ferrari! Net voor de plek waar het baantje met een drukkere weg kruist, is de splitsing na 38 km. De 60 km duikt rechts de bossen in, voor de 45 km gaat het rechtdoor de weg over. Ik heb de langste afstand deze keer rechts laten liggen! Ik was al lang onderweg en deze slechte weersomstandigheden waren niet van aard om mij voor de lange toer te motiveren. Met 45 km zou ik vandaag wel mijn bekomst hebben!

Een kilometer verder zie ik iemand in het bos in de weer naast een bestelwagen. Daar is de derde stop zo goed als opgeruimd. Omdat er niet zo veel kilometers meer resten, bespaar ik de mens de moeite van het weer opdiepen van iets eetbaars. En in mijn drinkzak zit nog voorraad genoeg. De vriendelijke man praat me nog wat moed in. En ik merk dat de mensen in Waals-Brabant hoe langer hoe meer moeite doen om u in het Nederlands te woord te staan als ze merken dat je Vlaming bent. Zij zullen wel noodgedwongen tweetalig moeten zijn in hun werkmilieu in deze streek. Weer op weg. Eens het bos uit volgt een stevige klim over een veldweg. Mijn motivatie begon vanaf dan weg te spoelen, samen met de regen en de wind. Aan bordjes die een wandelweg markeren ging het weer een stukje door struikgewas om uit te komen aan een kiezelpad. Volgt een asfaltbaantje van 1 tot 2 km. Het water spoelt langs de zijkanten naar beneden. De man van aan de stop steekt me met zijn wagen voorbij. Na een klim over hetzelfde baantje gaat het naar rechts de velden in. Daar moet ik m’n bike weer optillen om twee draaipoortjes te passeren. Vanaf het smalle paadje doorheen het hoge gras zie ik in de diepte de terreinen van Waterloo-golf liggen. Zelfs met dit hondenweer zijn er golfers bezig. Sporten met een paraplu in de hand! Hoe gek kan een mens zijn! Mijn tellertje toont 43,5 km en ik kies een boom uit voor een sanitaire stop.

Het slechte weer, de regen en de wind beginnen me te enerveren. Maar op 45 km valt er nog niets te bespeuren dat op de plaats van aankomst lijkt! Veldwegen voeren me doorheen het grijze Brabantse landschap. In een afdaling over een goed berijdbaar baantje steekt de biker in het witte regenjasje van vanochtend me voorbij. Na het kruisen van een rijbaan zie ik hem een grof kasseipaadje op kruipen. Ik volg op enige afstand in zijn spoor. Ik vermoed dat deze mens de moed heeft gehad om de grote toer te rijden en mij door zijn hogere snelheid weer heeft weten in te halen. Sinds de eerste stop had ik geen andere rijders meer gezien! Op een brede veldweg staan grote plassen die de hele breedte van het pad innemen. Ik doe geen moeite meer om ze te ontwijken. Gewoon er doorheen. Ik ben toch drijfnat! De laatste is wel dieper dan ik gehoopt had! Herinneringen van een toer in Loonbeek komen boven. Toen was het ook zo’n hondenweer en had ik danig afgezien om op te tornen tegen regen en wind. Na 50 km was ik weer bij af en zag ik de bikers die ik daarstraks aan de eerste stop ontmoet had naar hun auto’s rijden.

De bikewash was er een van uitmuntende kwaliteit. Met een stevige straal was mijn bike zo weer schoon. Daar had ik dus thuis niet veel werk meer mee! Meteen mijn schoenen en benen mee afgespoten. Want er was niets wat op de aanwezigheid van douches wees in zo’n schooltje. Een medewerker zei me dat ik binnen nog wat kon gaan drinken indien ik dorst had. Maar ik voelde er meer voor om direct naar de auto te gaan. Er was daar nog weinig leven te bespeuren. Omdat ik het niet zag zitten om in die natte kleren in de auto te kruipen, mijn boeltje gepakt, en in het hoger gelegen straatje een plekje naast een struik uitgezocht om me om te kleden, teneinde geen zedenschennis te plegen naast de hoofdbaan noch geneteld te worden op een onaangename plaats! Het zal zelden gebeuren dat de paarden van Baisy-Thy vanuit hun weide een mens in zijne pure zullen zien staan. Een paar energierepen verslonden in de auto om wat te bekomen en op te warmen. Om via Villers-La-Ville en Tangissart weer huiswaarts te rijden. Eigenaardig genoeg stuurde de GPS me vanochtend richting Charleroi, terwijl ik nu Brussel naderde vanuit de richting Namen en Luxemburg. Ter hoogte van Rosières reed er op het rechtse rijvak een indrukwekkende colonne caravans met voornamelijk Franse nummerplaten. Het moeten er honderden geweest zijn. Een volksverhuizing van zigeuners misschien! Of de groep die ooit al op diverse plaatsen in ons land is neergestreken om er hun geloof te verkondigen?

Het was een mooie tocht in een streek die me tot op heden al altijd goed is bevallen. Maar de regen en de wind maakten hem tot een uitputtende strijd en eentje om niet snel te vergeten. Doodmoe was ik bij thuiskomst. En dan nog dubbel werk hebben met de was omdat er een stuk papier in een zakje was achtergebleven, zodat al m’n kleren vol papierresten hingen! Ik ben in mijn bed als een blok in slaap gevallen!

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Op de foto's: de ruïnes van Villers-La-Ville, het oorlogsmonument te Baisy-Thy en de bossen in deze streek.

25-06-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (24-34-44-64-84 km) van de Hagelandse MTB Club te Waanrode op 17-06-2012.

Omdat ik vanuit Hoogstraten thuis eerst m’n bike nog diende te gaan ophalen, m’n lurkzak vullen en m’n fietspak aantrekken, was ik pas tergend laat aan de start! Tien minuten te laat zelfs, maar de mensen van de Hagelandse MTB Club te Waanrode waren nog allemaal paraat aan de inschrijving. Het was ook niet zo evident om een parkeerplekje te vinden, want de straten rondom de startplaats stonden eivol! Me ingeschreven voor de route van 44 km. Niet van m’n gewoonte wanneer er nog langere ritten te rapen zijn, maar omwille van de late start en het feit dat ik me nu niet noodzakelijk hoefde af te peigeren aan de vooravond van de drukste werkweek van het jaar die voor de deur staat!

M’n polsbandje getoond aan de controlepost aan de start en op pad omstreeks 10.45 u. Het zuigende graspaadje naast de voetbalvelden en enkele servitudewegeltjes brachten me uit het dorp om na 3,5 km de eerste perenboomgaard te bereiken. Het zou niet de laatste zijn! En zeggen dat ik niet zo’n fruiteter ben! Mijn vreugde van tussen de vierde en de vijfde kilometer een stukje bos te treffen werd danig getemperd door het feit dat de ondergrond er als een door varkens omgewoelde slijkpoel bij lag. De felle regenbuien van de vorige dagen en de vele reeds gepasseerde bikers hadden hun werk duidelijk gedaan! Hier en daar was het dus even te voet in plaats van mijn krachten in het begin al stompend reeds te verspelen! De omgeving was er mooi, die kon me in ieder geval bekoren!

Van 7 tot 8 km volgde de eerste echte kuitenbijter van de dag. Een veldweg ging een paadje door een perenboomgaard vooraf. Het was zwaar trappen tussen die perenboompjes over de aanzuigende met gras begroeide sporen. Na 9,5 km kwam ik uit op een betonbaantje op de grens van Waanrode en Miskom, beiden deelgemeenten van Kortenaken. Gedurende dit eerste gedeelte van de tocht hadden slechts twee bikers me ingehaald. Er waren dus nog late starters! Een korte stevige klim bracht ons naar het wandelpad “Van de Mis naar de Kom”! Waar halen ze het! De ondergrond lag er vrij vettig bij en ik kreeg een huifkar als tegenligger. Eens die gepasseerd was, ging het nog steiler naar boven doorheen een stukje bos en een boomgaard. Na 12 km trof ik de aan de rand van deze boomgaard de plek van de splitsing waar de 84 km haar eigen weg op ging! Twee bikers die vermoedelijk deze extra lus achter de rug hadden, kwamen uit een paadje tegenover tevoorschijn. Hun rug vol modderspetters!

Tot 15 km volgden veldwegen, enkele stevige klimmetjes en een mooi bos. Spijtig genoeg lag de ondergrond in dit bos er ook zeer vettig bij, zodat het deels rijden en deels lopen was! In het slijk zag ik de afdruk van een valpartij! Eén biker ploetert me voorbij en ik vermoed dat ik hem later nog heb teruggezien. Het zou zelfs iemand van de club kunnen geweest zijn die een stuk van het traject ging controleren. Even verder zag ik hem naar boven kruipen. Het parcours was enigszins saai: een veldweg, bochtje rechts, een zuigend graspad, bochtje links en een stukje asfaltbaan, naar rechts, een veldweg, boomgaard en een baantje. En weer van dat! Even halt gehouden om te lurken aan m’n drinkzak en twee bevallige joggende dames te zien passeren. De schaarse, verspreid staande huizen, keken er uit op bomen. Het moet hier eentonig en eenzaam wonen zijn! Twee jonge bikende knullen stopten achter me. Hadden zij ook de joggende schoonheden opgemorken? Wilden zij ook langer van het uitzicht genieten? Waarschijnlijk wel, maar het bleken twee Hagelandse bezemrijders te zijn die het parcours controleerden op achterblijvers! Verdorie, dat betekende dat ik er wat vaart mocht achter zetten!

Volgde een stuk modderbrij in een bos waar het voor mij sneller al lopend dan rijdend was om die twee snaken voor te blijven! En den deze maar stompen tussen de perenboompjes en een helling op! Ik protesteer, ik eet dit jaar geen peren meer! Boven op de helling stond een koppel jonge bikers. Ik denk dat hij zijn eega warm aan het maken was voor zijn geliefde sport, want deze laatste was nog niet zo heel zelfzeker, alhoewel zij toch de papperige modderbrij tussen de perenbomen al fietsend trotseerde. Op 22 km volgde ik in hun spoor over een naar boven klimmende holle weg met een drogere ondergrond. Op 24 km volgde de afsplitsing van de route van 34 km. Even getwijfeld of ik het duo zou blijven volgen, maar toch maar voor de 44 km gekozen, hopend dat de twee bezemrijders de 34 op zouden gaan teneinde mij niet langer op te jagen! Intussen was het al 12.30 u. De zompig zuigende ondergrond van boomgaarden passeerde onder de noppen van m’n banden. Omstreeks 25 km volgde een plezante afdaling in een mooie holle weg richting Loksbergen. The Locky Mountains, zou een Chinees zeggen! Voor mij ne Spa Lood of ne Spa bluis!

Naar beneden betekent ook weer terug naar boven en het was beslist een zware klim door weer een holle weg. Holle wegen, iets wat in mijn contreien niet te vinden is! Mijn eenzame rit wordt even gebroken wanneer twee bikers me passeren. Na 27 km volgde een stevige klim naar de top van een heuvel waarop een grote zendmast staat. Enkele mooie klimmetjes en leuke afdalingen door opeenvolgende holle wegen konden me in de omgeving van Loksbergen zeker bekoren en ook vermoeien! De Hagelandse bikers hadden zelfs een bordje geplaatst om een vergezicht over Loksbergen te markeren. Spijtig dat dit vredige plekje op zo een jammerlijke wijze in het nieuws is gekomen! Na 30 km tref ik een afsplitsing voor de route van 44 km. Twee bikers staan er aan de kant en steken me later in een stevige klim door een holle weg weer voorbij. Een asfaltbaantje en holle wegklim brachten me vervolgens tot vlak bij de snelweg, ter hoogte van de afrit Halen. Daar tref ik weer een splitsing aan een brug onder de E314. De lange routes gaan er naar rechts, de kortere naar links over een breed kiezelpad. We zijn nu vrij dicht bij de windmolens die hier vorig jaar gebouwd werden. Vorige zondag passeerde ik hier nog in deze omgeving tijdens de toertocht vanuit Diest. Het tellertje toonde 33 km. Het gaat een brug voor landbouwverkeer over om de snelweg weer te kruisen. Op de brug steekt een even eenzame biker me voorbij. We vervolgen onze weg over een zandpad evenwijdig met de snelweg, op een bepaald punt tot zelfs vlak er langs, rakelings langsheen de pechstrook, tot het afbuigt om over te gaan in een zeer stevige klim. Ik merk een groepje van vier achter me, maar hun gezelschap is van korte duur vermits ik tijdens het klimmen alweer snel achterop raak!

Het paadje gaat door een stukje bos waar onlangs stevig moet gekapt zijn. De omgeving ligt er bezaaid met resten van schors en takken. Hier ben ik nog al ooit gepasseerd, maar dan vanuit de andere richting. Ik herken het bordje met de tekst “Pas op, losvliegende bijen! Als de bijen komen, plat op de grond gaan liggen en op hulp wachten! Als er geen hulp komt… sterkte!” En dan nog iets in de stijl van “wie fruit wil eten moet bijen kunnen verdragen”! Even opgezocht in mijn geschiedenisboek! Dat was tijdens de tocht van de Megabikers vanuit Bekkevoort op 7 augustus 2011 (na afloop kennisgemaakt met GPSteven). Zoals al gezegd, voor mij voorlopig geen peren meer! Ik heb genoeg perenboompjes gezien om er een jaar mijn bekomst van te hebben! Want op 37 km reed ik weer door een boomgaard met een bordje dat een vergezicht op Waanrode aangaf. Op 38 km arriveerde ik aan een kapelletje in restauratie. Het bezetsel binnenin was nog vochtig! Het stond op een Y-kruispunt van twee holle wegen met weelderige bermbegroeiing en veel fluitende vogels die de stilte doorbraken. Er was daar een splitsing tussen enerzijds de routes van 24-34-44 km en 64-84 km. Mijn route over het traject van 44 km verder gezet over een zandweg. Mijn aandacht werd getrokken door een bordje dat een gevaarlijke afdaling aankondigde. Maar het enige gevaarlijke was de overvloedige aanwezigheid van gestort steenpuin van enkele voormalige Hagelandse woonhuizen. Er lagen inderdaad nog wel enkele ferme brokken tussen!

Groot was mijn vreugde toen ik aan een volgend kapelletje, op het kruispunt van straten, waaronder de Leemkuilstraat (Bekkevoort) die we uit kwamen, een bordje trof dat de keuze liet tussen twee opties. Linea recta naar Waanrode, met nog 4 km te gaan, of het kunnen meepikken van een extra lus van 6 km. Mijn tellertje toonde omzeggens 40 km. Die tien kilometer zouden nog wel lukken, dus geopteerd voor deze extra buitenkans en naar rechts afgedraaid. We arriveerden aan de grens tussen Bekkevoort en Assent-Bekkevoort en werden er een mooi langzaam klimmend pad op gestuurd in de Begijnenbeekvallei, op de grens tussen de vallei en een bos. Aan een Y-vormig kruispunt ging het naar links. Die plek kwam me niet vreemd voor. Vermoedelijk heeft een andere toertocht me ooit langs deze plek geleid. Eens weer beneden stond daar een schilderachtig gelegen huis midden het groen.

Aan het einde van een smal, hobbelig en zuigend weidepaadje ging het even een grote baan op. Daar was ik tijdens de heenrit vanaf de afrit van de snelweg gepasseerd. Er stond een bordje dat de aandacht trok op de verkoop van hamburgers en ander vettig spul. Maar er stond nu geen kraam. Het viertal dat me daarstraks ter hoogte van de snelweg voorbijstak, reed weer in m’n zog. Waarschijnlijk hadden zij een stuk van de lange routes meegepikt zodat ik hen weer voor was geraakt. We doken een stuk van het Veertigbunderwandelpad op en kregen nog een pracht van een afdaling in een holle weg voor de wielen. Mijn tellertje toonde 44,5 km toen ik even halt diende te houden om een drukke baan over te steken. Daar reden groepjes wielertoeristen, waaronder zelfs een kerel op een ligkoersfiets! Dat ze daar nog geen wedstrijden voor houden! Voor wanneer de ligmountainbike? En de liggende veldtoertochten? Met laag-bij-de-grondse bevoorradingen! Een potentieel gat in de markt?

Na 46 km tref ik weer het kapelletje aan de Leemkuilstraat en komt er een einde aan de extra lus. De Hagelandse bikers uit Waanrode moeten een wiskundig brein in hun rangen tellen, want met de vier nog te verwachten kilometers zal mijn tellertje op de kop exact de gekozen afstand van 44 + 6 km afklokken! Na enkele lokale straten arriveerde ik weer aan het voetbalveld. Daar was niet veel leven meer te bespeuren. De bewaakte fietsparking was opgeruimd en de laatste bikers gingen hun voertuigen te lijf aan de afspuitstand. Zelf heb ik gepast voor de hogedrukreinigers en de schoonmaak thuis gedaan.

De aanzuigende ondergrond maakte de tocht zwaar genoeg. Ik was moe zonder afgepeigerd te zijn. Het parcours was bij momenten eerder saai. De opeenvolging van veldwegen, zompige zuigende paadjes door boomgaarden en de helaas tot moes gereden passages door stukjes bos, werden op de duur wel voorspelbaar. De omgeving van Loksbergen bracht met de mooie holle wegen de gewenste afwisseling. De organisatie was haast professioneel met een degelijke afpijling, op sommige plaatsen zelfs overdadig, nette splitsingsborden op 100 m voor, op en na de splitsing. Verkeerd rijden moet een prestatie op zich geweest zijn! Een bevoorrading heb ik niet gezien! Ofwel was die al opgedoekt, ofwel was daar geen mens meer te bespeuren, zodat ik er gewoon voorbij ben gereden! Mijn lurkzak was bij aankomst dan ook zo goed als leeggedronken! Nog een energiereep verslonden aan de auto alvorens de 100 km huiswaarts weer aan te vatten! Om op de snelweg geconfronteerd te worden met de nodige capriolen! Moto’s die tussen aan 120 km/uur rijdende rijen auto’s voorbijvliegen of haastigen die bij het voorbijsteken bijna uw gat mee hebben! Sommigen denken echt dat ongevallen alleen anderen overkomen! Met het wassen van de fiets, de kleren en de rijder kwam er een einde aan de zondag!

Het verslag van deze rit is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Filmpjes van deze rit (klik op de links onder elk filmpje om het origineel op YouTube te zien):
 

Toertocht te Waanrode op 17-06-2012 door Bud

19-06-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Tot 9 km stonden zacht klimmende paadjes en holle wegen op een bedje van kiezelsteentjes op het menu. We kregen nu een beter zicht op de windmolens, reden over een open hoogvlakte om daarna naar beneden te duiken doorheen een gekasseide holle weg. Ik kreeg er het gezelschap van twee anderen die me over de kasseien voorbij denderden. Daarna ging het weer zacht klimmend naar boven over een holle weg waar zich in de vochtige met gras begroeide bodem twee sporen hadden gevormd. Een aanzwellend geluid van motoren deden me aanvankelijk vermoeden dat de weg op een grote baan uitgaf, tot ik over de top plots een quad aan zag komen rijden. Die kerel had me niet gezien. Aan de kant omdat ik het zaakje niet vertrouwde. Er volgden nog twee kompanen die de helling af kwamen gestoven.

Eens boven arriveerde ik op een brede verharde weg aan een boomgaard in een open vlakte naast de snelweg. Nu kregen we de windmolens van dichtbij te zien. Vorig jaar waren deze nog in aanbouw toen ik de toer vanuit Bekkevoort was komen rijden en je de wieken van kortbij kon bekijken omdat ze op de grond lagen. De snelweg ligt er in een sleuf rechts van het pad. Even verderop kwamen de drie quadrijders vanuit de boomgaard met veel stof het pad op. We volgden een tijd de snelweg, passeerden de brug voor landbouwverkeer waar de toer van Bekkevoort een splitsing had en moesten even verder links het talud van de snelweg op. Dan ging het door het gras verder op de hoogte van de snelweg, zodat je het verkeer kon zien rijden. Via een smal graspaadje naast de snelweg ging het zachtjes naar beneden, zodat we deze nu in de hoogte naast ons te zien kregen. Het smalle graspaadje gaf uit op een brede kiezelweg, een plek die me bekend voorkwam uit andere tochten. Inderdaad, het was de plek waar aan de voet van een brug een kruisbeeld met een foto op een ondergrond van witte stenen ons herinnert aan de moord op Shana Appeltans en Kevin Paulus. De vlugge rijder zal het niet gemerkt hebben, vermits de plek aan het zicht onttrokken wordt door het gras dat hoog is opgeschoten. De brug ligt op de grens met Halen. Het tellertje toonde 13 km, de klok 10.55 u.

Terwijl een snelle jongen me passeerde, werd mijn aandacht getrokken door een klein verkeersbordje op een heuvel rechts. Het waarschuwde voor helikopters! Helikopters op deze plaats? Even later hoorde ik een hoop lawaai en kwam er daar effectief een heli landen! In het midden van nergens! We werden naar rechts over enkele hopen zavel gejaagd. Toen ik mijn aanloop inzette kwam daar ook weer een quad van de bult naar beneden gereden. Eens boven zag ik een groep mannen die met hun quads samengetroept stonden. Op de flanken van de heuvels tekenden zich hun sporen af in de zavel. Behoorlijk steil anders! Ik zou mij niet gerust voelen om met zo’n ding daar naar beneden te rijden! Het pad over de zavelhopen lag er gehavend en beslijkt bij. Eens er voorbij was het even onduidelijk of ik nu rechts dan wel links van een draad verder moest. Terug de brede grindweg op om even verderop naar rechts een bospad op gestuurd te worden om in Webbekom (Diest) te arriveren. Een stevige klim over een track in de bossen werd gevolgd door een afdaling over een holle kasseiweg om weer uit te komen op een grote baan, ik vermoed dezelfde baan als waarlangs de startplaats gelegen was. De baan over en ik had er 15,5 km op zitten toen ik de bekende kasseiweg bereikte die halverwege langsheen een sluis passeert. Aan het einde ervan ging het links over een kiezelpaadje doorheen het Webbekoms Broek. Een groepje van vijf jongere snaken stak me voorbij en twee joggende dames kwamen me tegemoet. Eén ervan leek wat op Tia Hellebaut. Het kiezelpad voerde ons eerst langsheen laag struikgewas en daarna door een groene omgeving, doorsneden van verschillende waterlopen, waar je kon genieten van mooie uitzichten. Op 19,5 bereikten we een smalle wandelbrug over de spoorweg om na 21 km via een asfaltbaantje toe te komen in Zelem-Halen.

Daar kregen we een mooie track voor de wielen die ons tot 24 km over een met bomen omzoomd pad doorheen de velden loodste tot in een bos. Volgde een genietbaar traject doorheen het bos, tegengesteld aan de richting van een vaste route, alwaar mijn eenzaamheid even gebroken werd door twee andere deelnemers. We raken heel even de bewoonde wereld aan de Oude Schansstraat en de Heesstraat in Halen. Om er direct weer de bossen in te duiken over een mooie track die ons tot in de Barenbergseweg op het grondgebied van Schaffen brengt. Daar staat op de hoek, verscholen in het groen, een kolossale villa. Ik heb het gevoel ooit al eens op deze plek te zijn geweest. Op 26 km volgt een splitsing, waar de 60 km apart gaat van de andere afstanden, om een dikke kilometer verder de eerste bevoorrading te treffen, zodat ik bijna op het middaguur kon eten! Ik was er de enige om er te knabbelen van de bananen, de wafels en de peperkoek. Het minuscule stukje appelsien heb ik gelaten voor wat het was, vermits de bananen niet zo gemillimeterd waren zoals op sommige andere tochten! Na enkele woorden gewisseld te hebben met de drie mensen ter plekke, weer op pad.

Asfaltbaantjes in een landelijke omgeving brachten mij tot aan de grens met Meldert (Lummen) op 29 km. Daar gaat het tot 33 km door een mooi bos met enkele stevige klimmetjes en afdalingen op het grondgebied van Kelbergen-Schaffen tot aan het Steenkot, een voormalige ijzerzandsteengroeve. Daar krijgen we in het bos een technisch stukje voor de wielen geworpen met tracks op en af over enkele stevige heuvels. Ik krijg het er lastig, zit net in een dipje waarbij vermoeidheid even toeslaat. Zandwegen voeren ons doorheen een boomkwekerij op een parcours dat een vaste route aandoet in tegengestelde richting. Op 35 km tref ik midden de boomkwekerij een splitsing tussen de 25 km en de routes van 30-40-60 km. Ik houd er even halt om m’n jasje uit te trekken. Want het is intussen behoorlijk warm geworden. Het traject slingert zich vervolgens doorheen een mooie open vlakte om tot 36 km een stukje te rijden over het Kelberg Wandelpad. In de verte krijgen we de boomkwekerij van daarnet te zien. Deze moet hier een behoorlijke oppervlakte bestrijken met bomen in alle maten en soorten.

Een pad voert ons op en af doorheen een holle weg en tot 38 km volgen eerder vlakke assenwegen tot we uitkomen op een grote baan naast een waterloop op de grens met Engsbergen-Tessenderlo. Daar was ik ’s morgens tijdens de heenrit nog vertraagd met de auto om een groep bikers te laten oversteken. En zag ik dat een vrij hoge boordsteen de reden was waarom sommigen links op de baan bleven rijden. Er reden toen trouwens ook enkele grote groepen wielertoeristen rond. Op 42 km trof ik de tweede bevoorrading in de buurt van de Asdonkstraat in het Natuurdomein Dassenaarde. Alles was er opgeruimd en de man, vrouw en zoon ter plekke maakten net aanstalten om de grote tent neer te halen. Ik heb er nog een suikerwafel gekregen. Drinken was niet nodig, vermits ik altijd een voorraad bij heb in m’n lurkzak. Na afloop zou wel blijken dat hij volledig leeggedronken was, iets wat zelden gebeurt.

Na de stop werden we rechts in het gebied Asdonk over een smal paadje in een soort heidelandschap gestuurd waar ik bij gebrek aan bel even “ring, ring” diende te roepen voor twee wandelaars. Volgde een mooi bospad in “De vallei van de drie beken” en een door hoog gras overwoekerde servitude tot aan het voetbalveld van VVV Molenstede aan de Witte Weyersstraat. Een lus door het bos brengt ons weer tot de Asdonkstraat en voorbij de plek waar we daarnet rechtsaf werden gestuurd aan een bordje dat naar het Bolhuis verwijst. Het tellertje klokt 47 km af. Asfaltbaantjes, servitudes, een stukje bos en weide brengen me na 49 km tot aan de splitsing 25-30 en 40-60 km, ter hoogte van het voetbalveld van KFC Diest. Ik hoor een ongewoon geluid boven me, kijk op en zie een zweefvliegtuig cirkels vliegen in de lucht. Verder is het op deze plek zodanig rustig en landelijk, geen levende ziel te zien, dat zelfs twee konijnen in de graskant mijn komst niet hadden opgemerkt en verschrikt in het bos wegvluchten. Aan het einde van de straat wordt mijn reukorgaan geprikkeld door heerlijke geuren van versbereid voedsel! Ik passeer restaurant Berkenhof. Er staan veel geparkeerde wagens. Hier zijn duidelijk feesten aan de gang. Terwijl ik het moet stellen met enkele energierepen! We dienen er de drukke Schaffensebaan te kruisen om aan de overkant een assenweg op te rijden. Het tellertje toont 50 km.

Via een smal paadje bereiken we een kilometer verder het sfeervolle dorpsplein van Molenstede met de kerk en een beeldhouwwerk. En jammer genoeg ook veel geparkeerde wagens! Daarna is het stevig naar boven klimmen voorbij een eenzaam witgeschilderd en schijnbaar onbewoond huis in het bos om even verder de straat Crauwelsbos te bereiken met statige villa’s in het groen. We draaien de straat Grasbos in alwaar een oud vervallen en overwoekerd huis omringd wordt door statige villa’s in het groen. Even verder gaat het naar boven en staan de huizen links van de weg zelfs op een helling gebouwd. In de verte zie je een vallei en de windmolens van daarstraks. Er bekruipt me plots een déjà-vue gevoel, maar wel een van jaren geleden, toen ik nog kind was! Ik zou er namelijk durven voor wedden dat mijn nonkel hier ooit een stuk grond op die helling gekocht heeft! Hij huwde namelijk met een telg van een groot gezin uit Vorst-Kempen die daar een intussen geklasseerde houtzagerij hadden! Omdat hij bijna zijn ganse leven in het buitenland gewerkt heeft, heeft hij dat stuk grond later ook weer verkocht. Ik ben ooit één keer in die zagerij in Vorst geweest en vermoedelijk zijn we toen naar die plek gaan kijken. Het leven heeft er voor gezorgd dat het contact verwaterd en verloren gegaan is. Met de nonkel uit Hillbrow-Johannesburg in Zuid-Afrika. Intussen met pensioen en mogelijk wonend in Vorst!

We dalen af naar de spoorweg die aan de voet van deze heuvel blijkt te liggen. Boven zie je de huizen op de flank van de heuvel staan. Molenstede is duidelijk enkel weggelegd voor welgestelde mensen. Vanaf een weinig gebruikte asfaltweg duiken we de overwoekerde berm naast de spoorweg in. Net daar krijg ik te maken met een bikende tegenligger en twee wandelaars. Verderop volgt een zeer stevige klim in een prachtige diepe en woeste holle weg tot in de Hellestraat in Molenstede. Het tellertje toont 55,5 km. Volgt een lange stevige helling in een zijwegeltje van de Kruisstraat langsheen drie mooi gelegen huizen om nog eens een voetbalveld te bereiken. We rijden er weer tegen de richting van een rode vaste route in. 58 km, het einde nadert. Ik schrik me een helm wanneer ik plots veel kabaal boven me hoor. Het is een sportvliegtuig dat een zweefvlieger naar boven trekt! Mijn eurocent valt! Nog een herinnering uit mijn kindertijd! Een vliegmeeting in Schaffen! Een eeuwigheid geleden! Ik zou er geld voor geven om nog eens een dag van toen te kunnen beleven.

Op 59 km passeren we het militaire vliegveld. Een weidepaadje en tracks door een bos, naar boven klimmend, worden mijn deel. Er is hier veel luchtverkeer. Zweefvliegtuigen die naar boven worden getrokken. De laatste kilometers waren voor een niet-inboorling (uitboorling?) ook beslist de moeite waard. We volgen er de vaste route die zich over de flanken van de stadsomwalling slingert. Hier en daar deed ik de moeite om eens onder de tunnels door te rijden of de oude poorten binnen te gaan. Om achter de omwalling een door groen omrande waterloop te vinden. De Demer misschien? Overspannen door de oude bruggen. De poorten van wat eens stallen geweest zijn hangen rot in de hengsels of zijn er door verrotting intussen reeds uitgevallen. Restauratiewerken dringen zich toch op, wil men dit patrimonium niet laten verloren gaan! Mijn rit eindigde na 64 km met het begroeten van twee jonge rugzaktoeristen die vanaf de andere kant van de drukke weg hun hand opstaken.

Nog eens een kijkje gaan nemen naar alles wat er in de omgeving van de startplaats te zien is: het Provinciaal Domein De Halve Maan, een windmolen en het schilderachtige begijnhof met de stokoude en deels gestutte kerk die ook aan restauratie toe is. En wat sportinfrastructuur betreft zijn de inwoners van Diest in deze buurt zeker niet misdeeld! Enkele energierepen verslonden op een schaduwrijke plek onder de bomen. Op de terugweg nog eens langs Scherpenheuvel gereden waar ontelbare lichtjes de hoop uitdrukken van vele vertwijfelden. De oprit richting Antwerpen in Geel-Oost bleek afgesloten wegens wegenwerken, dat was pech hebben. Het wassen van fiets, kleren en rijder sloten de zondag af.

Alzo trapte ik vandaag in Diest rond. Een mooie rit, goed afgepijld, mooi weer en één en ander te zien onderweg! En een paar herinneringen uit de oude doos. Spijtig genoeg werd het omwille van een late start een eenzame rit, ook al sprak men aan de tweede stop van een duizendtal deelnemers!

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Op de foto: de Schaffense Poort in Diest.

12-06-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

UCI Trials World Cup 2012 Aalter 26" Superfinal zondag 3 juni 2012

In Aalter heeft de Franse wereldkampioen Gilles Coustelier de eerste wereldbekermanche biketrial in de 26" categorie op zijn naam geschreven. Coustelier, reeds de beste in de finale, zette met amper twee strafpunten de super finale helemaal naar zijn hand. Kenny Belaey, die in de tweede ronde van de finale zwaar ten val kwam, legde voor eigen volk beslag op de tweede plaats. De Brit Jack Carthy, amper 15 jaar oud en poulain van Belaey, eindigde als derde.


Moeilijke omstandigheden voor de deelnemers in deze eerste WB-finale van het seizoen. Terwijl de zon gisteren een ganse dag op het appel was en de nokvolle tribunes voor een supersfeer zorgden, eisten vandaag de regengoden de hoofdrol op. Alle zes de zones lagen er door de aanhoudende regen spekglad bij, wat het voor de finalisten er niet makkelijker op maakte in een sport die in droge omstandigheden sowieso al niet van de poes is.

In de eerste ronde verliep het voor Kenny Beleay, luid aangemoedigd door een enthousiast thuispubliek, van een leien dakje. Alle acht de deelnemers gingen meermaals in de fout en de 'vijven' werden kwistig uitgedeeld. Enkel de Aalternaar bleef min of meer buiten schot en beëindigde zo de eerste ronde als eerste met 21 strafpunten achter zijn naam. Coustelier en Carthy stonden na de de eerste ronde op een gedeelde tweede plaats met 25 strafpunten.

In de tweede ronde liep het voor Belaey mis in de laatste zone. Vanop redelijke hoogte kwam de negenvoudige wereldkampioen bij het afzetten , als gevolg van een lekke band zwaar ten val en blesseerde zich hierbij aan de linkerarm. Ondertussen etaleerde Coustelier zijn klasse door dezelfde zes zones bijna foutloos af te leggen en amper acht strafpunten te totaliseren. Ondanks zijn armblessure bracht ook Belaey het er niet onaardig van af met vijftien strafpunten. Het verschil tussen beide 'kemphanen' bedroeg zo na de tweede ronde 3 punten. Jack Carthy, een fenomeen zoals we er met de Nieuw-Zeelander Anton Cooper in het XC-gebeuren ook eentje hebben, en de Fransman Aurelien Fontenoy, waren de overige twee die zich wisten te plaatsen voor de superfinale.

In die superfinale, waarin de vier gekwalificeerden elk afzonderlijk vier zones aflegden in een tijdspanne van vijftien minuten, mocht Fontenoy als eerste aan de bak. Met veertien strafpunten werd direct duidelijk dat de jonge Fransman niet zou meestrijden voor de zege. Vervolgens was Carthy aan de beurt. De jonge Brit kwam heel sterk voor de dag en behaalde amper zeven strafpunten. Lang zal het niet duren vooraleer deze knaap wereldkampioen wordt bij de elites.

Vervolgens was Belaey aan de beurt. In de eerste zone zette hij direct twee voeten aan de grond. De Oost-Vlaming verbeet de pijn - pas na afloop werd duidelijk dat hij de superfinale met een barst in de elleboog had afgewerkt - en stelde het talrijk opgekomen publiek niet teleur door in de drie resterende zones amper drie punten te scoren. Tegen Coustelier was echter geen kruid opgewassen. De Fransman toonde zich een waardig wereldkampioen en werkte als enige de eerste zone foutloos af. Nadien zette Coustelier voor de zekerheid nog tweemaal een voetje, om zo verdiende deze eerste WB-manche op zijn naam te schrijven.

Super finale 26":

1. Gilles COUSTELLIER (Fra) 5 5 5 5 0 5 (25) 2 5 0 1 0 0 (8) 0 1 1 0 (2) 35
2. Kenny BELAEY (Bel) 1 3 5 5 5 2 (21) 5 4 1 4 0 1 (15) 5 1 1 1(8) 44
3. Jack CARTHY 5 5 5 5 0 5 (25)5 5 0 5 0 5 (20) 5 1 1 0 (7) 52
4. Aurelien FONTENOY 5 5 5 5 1 5 (26) 5 5 3 5 1 5 (24) 5 4 3 2 (14) 64

Kenneth Droeshoudt - Gert Van Horebeek vanuit Aalter

Bron: www.mountainbike.be

04-06-2012 om 21:04 geschreven door StrammerMax