Toertocht (15-35-42 km) van Pek en Slik te Essen op zondag 08-03-2015.

Op zondag was er de afspraak met de toertocht van Pek en Slik te Essen, één van de laatste toertochten op de kalender met de tochten in de eigen streek. Er zijn er nog twee in Roosendaal en dan hebben we alles van het afgelopen winterseizoen gehad! De tocht vertrok vanuit de Garage Akkermans aan de rand van het bedrijventerrein langsheen de Nieuwmoersesteenweg. Ik kreeg een parkeerplek toegewezen op het terrein van een naastgelegen bedrijf en kon aldus niet dichter dan daar bij het vertrek staan! Jari en anderen die nog na mij arriveerden kregen een meer risicovolle plek toegewezen in een zompige weide en voelden hun auto wegzakken! Vandaar achtte men het raadzaam van veiligheidshalve naar een andere locatie uit te kijken voor wie nog arriveerde! Om te vermijden dat straks iedereen zou moeten losgetrokken worden! Ondanks het late uur waren er nog veel vertrekkende deelnemers. De kinderen stonden al klaar voor de kidstoer! Om 9.40 u waren we ingeschreven en op weg. Er stond voor de eerste keer dit jaar een echt stralende zon en het beloofde een prachtige dag te worden!

We verlieten het bedrijventerrein over de asfaltbaantjes en kregen al een eerste kleine stukje bos voor de wielen. Hier was de ondergrond poederdroog, als bladgrond uit een bloempot, wat het rijden niet gemakkelijk maakte! Eens het bos uit reden we eventjes over het private terrein van een boomkwekerij en een vrij natte veldweg om een volgende asfaltbaantje te bereiken. We reden een kapelletje voorbij en in een volgend smal paadje tussen een bos en een prikkeldraad hadden een vader en zijn zoontje zich in de kant gedrukt om de hele troep waarin we verzeild waren geraakt te laten passeren! Die kleine jongen zal wat onzeker geworden zijn met die hele meute volwassenen in zijn zog! Een servitudepad leidde ons dan door een klein bos met heuvelachtige bodem over een soort van crossparcours in Horendonk. 3,50 km. Na weer een eindje asfalt overschreden we de grens tussen België en Nederland. We staken over naar de Turfvaartstraat in het Nederlandse Nispen, een zeer lange zandweg door een strook bos met sporadische bewoning en allicht gelegen op het tracé van een voormalige turfvaart op de rand van het landgoed Visdonnk. In een ver verleden stond deze streek bekend voor het winnen van turf!

Aan het kruispunt met een volgende dreef op het grondgebied van Roosendaal ging het rechtsaf en weer rechtsaf opnieuw de bossen van Visdonk in om op een paadje weer op onze stappen terug te keren. Dit pad lag er nog nat bij met inbegrip van een portie slijk! Ter hoogte van een grote plas versperde een groepje pechvogels het nog enige resterende berijdbare spoor! Vanaf de Muizendreef bereikten we het vaste parcours van Rucphen. Een lange assenweg – zandweg voerde er ons door het bos. Op 9 km kregen we een eerder lastig stukje parcours voor de wielen met veel putten, wortels en een portie slijk in de omgeving van het Rozenven. Ik werd er op een ongelukkige plek aan een versmalling van het spoor ingehaald door een jongedame waarna toch iedereen van de fiets moest omdat één van de kinderen uit het groepje voor ons in de modder van een diepe slijkput kwam vast te zitten! Na dit eerder technische intermezzo bereikten we de Nederheide en werd ons een strook asfalt ter recuperatie aangeboden tot aan de oversteek van de Achtmaalsebaan, beveiligd door twee goed uitziende jongedames. 12 km om 10.30 u en nog steeds veel bikers onderweg!

Het ging een onverhard pad op in de richting van de Rucphense Bossen waarbij we bij aanvang een heidelandschap doorkruisten. Op 13 km kwam er een splitsing tussen de ritten van 35 km en van 42 km. Gekozen voor de langste rit. We reden over anderhalve kilometer lange door grote boswerken fel gehavende singletracks en dat was bij momenten lastig. Dit deel van de Rucphense Bossen is alvast voor een hele tijd naar de haaien! Weidesporen voerden tot aan een baantje en na de oversteek daarvan volgde een zeer goed berijdbare, hard aangereden singletrack met bochtjes. De tracks van daarnet in het omgewoelde bos hebben er vroeger vermoedelijk ook zo uitgezien! Nog steeds reden we in de Rucphense Bossen. Tracks voerden ons soms door donkere delen daarvan met uit de kluiten gewassen oude bomen.

Een brede bosweg voerde ons opnieuw in de richting van de bewoonde wereld en na even over een asfaltbaantje gereden te hebben doken we op 18,75 km opnieuw de bossen in op het vaste parcours. We reden voorbij de Gasterij en Camping De Posthoorn en nadat we opnieuw de bossen hadden opgezocht kwamen we rakelings voorbij de stek van het Dierenhoekje De Gele Berg, een soort bonte beestenboel of kinderboerderij aan de rand van het bos waar ezels, pauwen en walibi’s rondlopen. 19,75 km. Een mix van uiteenlopende paden, waaronder bospaden, zand- en veldwegen, voerden ons door het vrij toegankelijke bosrijke militaire domein van Rucphen. Van 22,50 km tot 24,50 km troffen we daarbij een wel uitzonderlijk knap stukje parcours dat deel uitmaakt van de vaste route. We reden er over hoge zandheuvels die soms goed van dikke wortels voorzien waren! 11.30 u. Tot 25 km volgde nog zo’n knap en eerder technisch stukje over wortels, over bulten en door putten.

Van 25 km tot 26,50 km reden we door de in het bos diep uitgesneden singletrack, een soort semi holle weg ter breedte van een singletrack met enkele haakse bochten. De bodem rondom was bedekt met verdorde varens. Dit opvallende pad werd gevolgd door een zeer knap stukje parcours op en af over enkele heuveltjes. We kregen er ook af te rekenen met veel bulten, putten en slijk. Korte tijd later bereikten we de bevoorrading op een open plekje in het bos ter hoogte van het kruispunt van de Nederheidsebaan met de Antwerpsebaan nabij het gehucht Schijf van Rucphen. De pauze kwam vrij laat op 28 km van de start en we arriveerden er omstreeks 11.50 u. Er stonden dunne koffiewafels, peperkoek, koeken en sportdrank op het menu. Er waren een aantal Pek en Slikkers aanwezig, ook al bikers die straks de pijlen weer zouden verzamelen, terwijl er één jongen aan het werk was met het vullen van de bekertjes sportdrank. Een oosteuropeaans type die gebroken Nederlands sprak. Er was toch nog wat beweging van late bikers.

Na de stop ging het via de Antwerpsebaan het bos in om uit te komen op het asfalt bosfietspad op de vaste route van Rucphen. Daar reden we een tijd over tot we op de grens met Essen kwamen ter hoogte van de Strontpaal op de plek waar de smokkelaar Klaveren Vrouwke werd neergeschoten tijdens de Eerste Wereldoorlog. De Strontpaal is een oude grenspaal waarachter de douaniers hun behoeften pleegden te doen!

Tijdens de Eerste Wereldoorlog op 5 mei 1916 werd de legendarische smokkelaar Geert Schrauwen op 37-jarige leeftijd doodgeschoten. Omdat bij verschillende kaartspellen klaveren vrouw altijd troef was kreeg hij de schuilnaam Klaveren Vrouwke. Geert Schrauwen trok vaak vermomd als (zwangere) vrouw de grens over. De Sint-Willebrordse smokkelaar was bijzonder creatief, vooral in verkleedpartijen. Hij ging verkleed als non op bedeltocht of als pastoor op ziekenbezoek. Soms trok hij met andere smokkelaars met grote zakken op de rug over de grens. Bij de zogenaamde ontdekking werden de zakken achter gelaten. In de zakken vond de douane alleen stro, terwijl de echte smokkelwaar elders inmiddels over de grens was gebracht. Het sterkste staaltje was toch wel, dat Klaveren Vrouwke, verkleed als officier de grenswachten inspecteerde. Terwijl de grenswachten keurig in het gelid stonden en salueerden brachten handlangers van Klaveren Vrouwke de gesmokkelde goederen over de grens. Klaveren Vrouwke was niet alleen een plaag voor de douaniers maar hij maakte hun werk tot een blamage.

De jacht op de beroemde en beruchte smokkelaar werd steeds fanatieker tot hij, op Belgisch grondgebied, aan de grens, zoals een bron vermeld, in de rug werd doodgeschoten. Echter een nog betrouwbaardere bron is dat Huub Heitzer en later zijn zoon Michel uit Essen een handgeschreven brief, van de hospitaalsoldaat die bij de lijkschouwing aanwezig was, in hun bezit hebben die vermeld dat Klaveren Vrouwke door zijn keel was geschoten. Zo ook wordt dit vermeld door de heemkundekring Essen. Bevreesd voor een grensincident sleepte men het lichaam naar Nederlands grondgebied. Nederland was toen neutraal gebied terwijl België verwikkeld was in de Eerste Wereldoorlog. Het is bekend dat het lichaam versleept werd omdat toentertijd Sok van Ginneken, van den Horendonk, 'de Sok' genoemd, getuige was van het incident. In die tijd was het nog niet zo eenvoudig om de grens te passeren. De grens werd bewaakt met een draad waarop 2000 tot 5000 volt stond. Verschillende slachtoffers vonden de dood tegen deze dodendraad, ze werden geëlektrocuteerd. Van twee zusjes is bekend dat ze gescheiden door de draad, brieven en levensmiddelen aan elkaar aan het uitwisselden waren, toen een windvlaag hen naar voren duwde. Ze waren allebei op hetzelfde moment dood. Het gevaar van de dodendraad werd onderschat omdat toen nog geen 10% van de bevolking wist wat elektrische stroom was. In die tijd kende men wel gas en straatlantaarns die op petroleum licht gaven.

Vanaf hier reden we door stroken bos op Belgisch grondgebied op of nabij de groene vaste route. We troffen hier enkele heuvels op onze tocht. Omstreeks 33 km bereikten we de plek die ik de vuilnisbelt noem omdat er naar ik vermoed onder de hoge met bomen begroeide zandheuvels stort verborgen ligt. De vaste route passeert er door een woest stuk bos. Ik werd er wel aan de kant en Jari in een plas geduwd door een ongeduldige biker die net op een moeilijke plek wou voorbijsteken! Het bos ligt pal op de grens. Na het kruisen van de straat Horendonk reden we door een hobbelige dreef. Van 35 km tot 37 km konden we nog genieten van een leuk stuk bos waar een pad ons over enkele zeer hoge heuvels voerde. We kregen er ook wel enkele ferme slijkplekken op ons brood.

Op 37 km bereikten we de meer bewoonde maar nog steeds bosrijke wereld op een plaats waar uit de kluiten gewassen chalets in de bossen staan. Zogezegde buitenverblijven langsheen onverharde straten. We verlieten deze plek via de Koekoekstraat en doken de Mezenstraat in, de tegenoverliggende veldweg. Daar werden we nog eens zwaar op de proef gesteld door een lang aanzuigend grasspoor en tegenwind. We bereikten de gemeente Kalmthout en reden er door de Venetiaanse Heide, een landelijke asfaltbaan. Na nog een strook bos bereikten we de Magermansstraat en een kleine KMO-zone en reden er over een crossparcours letterlijk in de schaduw van enkele windmolens. Een bord kondigde daar de laatste kilometer aan waarna we via een asfaltbaan weer toekwamen op het bedrijventerrein en garage Akkermans. Omstreeks 13.15 u met bijna 44 km op het tellertje.

Onze fiets afgegeven aan de bewaakte bikeparking met afspuitservice door de clubleden en ons een plekje uitgezocht aan een tafel in de zon. De pannenkoek bij aankomst konden we op onze buik schrijven. Wegens de hoge opkomst waren die allemaal de deur uit. Maar we hoeven niet te klagen, want vorig jaar waren er veel over en werden die uitgedeeld aan de late bikers. We hebben er daar toen goed van kunnen eten! In plaats van de pannenkoek kregen we trouwens een drankje. Zo werd het een mooie zondag met een amusante rit in de eerste lentezon.

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik hier!

De huisfotograaf van mtb-you maakte een reportage: klik hier of kijk hieronder!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be!

StrammerMax

Videoreportage van de toertocht van Pek en Slik te Essen op 08-03-2015 door Guy Heesakker