Toertocht (15-25-35-50 km) 9ième Rando de l’Athenée te Wavre.

Vandaag ook naar Waver gekomen voor de 9ième Rando de l’Athenée Maurice Careme.  Deze laatste zou in Vlaanderen Maurits Vasten geheten hebben!  Toen ik met de auto toekwam in de Avenue des Mésanges (Mezenlaan?) zag ik Bierbiker Pierrot le fou (Pieter de zot?) op zijn fiets zitten, in gesprek met iemand in een auto.  En ik kreeg hem nogmaals te zien toen ik aan de startplaats arriveerde na me klaargemaakt te hebben aan de auto.  Ik stond quasi op hetzelfde plekje als vorig jaar, aan de achterzijde van het atheneum, aan de kleuterklassen, in de naar boven klimmende Avenue Henri Lepage (opgeschreven bij het weer naar huis rijden voor volgende keer).  Voor me waren twee Zone-bikers hun fietsen aan het afladen en die kerels hadden veel lawaai bij, zoals ze tegen elkaar bezig waren.  Misschien dachten ze dat ik van bezuiden de taalgrens was en hen niet verstond!  Een biker kwam flyers uitdelen voor de toertocht van z’n club.  Me ingeschreven en de gekregen kalender 2011, het doosje Biocure vitaminepillen en de verfrissende en verzachtende Algi-cool-gel eerst in de auto gaan leggen om dat niet te hoeven meenemen.  Deze twee laatsten kregen we onlangs ook na de toertocht van Straf in Bergaf in Opwijk.  Om 9.40 u kon ik er aan beginnen!  Ik ben vertrokken in het zog van een groepje van acht Franstaligen die ik gedurende de rit nog geregeld zou ontmoeten.

Ik zag dat de start niet langs dezelfde weg vertrok als vorig jaar, toen moesten we via die kleuterklassen de straat oversteken en een paadje inslaan.  Waarschijnlijk werd de toer van vorig jaar in omgekeerde richting uitgepijld.  Zeer rustig gereden, want een toer van 50 km in deze streek is voor mij niet min.  En we moesten zeer vaak naar boven klimmen.  We konden ook geregeld met veel vaart naar beneden rijden, maar dat was altijd veel sneller voorbij dan het klimmen!  Een paar keren ben ik toch niet al fietsend boven geraakt.  De eerste keer was een off-road klim in het bos waar ik mijn krachten toch niet wenste door kwijt te spelen.  Een vader en zoon voor me gingen ook te voet.  De biker achter me raakte wel boven, maar ik moest hem wel waarschuwen voor twee motorrijders die uit de tegenovergestelde richting af kwamen rijden.  Ze reden wel kalm, ze zullen gezien hebben dat er nog ander verkeer in het bos reed!  Ik heb nog motorrijders zich zien amuseren op hun parcours tegen een helling in de bossen.

Het parcours beschrijven is niet eenvoudig, in die 50 km zat een afwisseling van zeer veel verschillende paadjes.  Er waren de asfaltklimmetjes over rustige baantjes, het moeizaam klimmen in prachtige holle wegen om na de top lekker naar beneden te kunnen razen.  Dan reden we weer in groene loofbossen om bij het uitkomen ervan getrakteerd te worden op een mooi vergezicht.  Twee keren reden we onder de snelweg door via tunnels voor landbouwverkeer.  Zo kon ik op deze zonnige zondag nog eens rijden door deze schilderachtige streek.  Eén van de straatnamen die ik me nog herinner is de Vieux Chemin de Wavre.  Daar was het klimmen geblazen!  We zijn ook Chaumont-Gistoux gepasseerd en door Gistoux gereden.  We kruisten de Dijle nabij het stationnetje van Gastuche, waar ik een twee weken terug nog gereden heb tijdens de toertocht vanuit Overijse.  Daarna langs de spoorweg.  Ik zou gezworen hebben dat we de holle weg op de vaste route in Pecrot zouden voor de wielen geworpen krijgen, ik vermoed dat dit de lianenklim is, met die gedenksteen halverwege, maar dat bleek niet zo te zijn.  Wat me opviel waren de vele gesloten hoeven, in toestand van verval, waar een begin gemaakt was met de restauratie.  Het golfterrein van Waver zijn we gepasseerd en ook de plek met die grote antennes en enorme nieuwbouw die daar opgetrokken is.  Wat is dat daar eigenlijk?

Tijdens een afdaling over een smalle track hing ik achter een jonge man en zijn vrouw.  Ze reed net zoals ik behoedzaam naar beneden.  Toen voelde ik de hete adem van een snelle kerel in m’n nek en hoorde het kraken van z’n remmen als om te zeggen “kan het niet wat sneller”.  “Je passe à droite”, zei hij, voegde de daad bij het woord en stak ons beiden voorbij.  Maar net op die plek was een diepe voor in het pad!  Die kerel ging nogal een gang!  Gelukkig kon hij z’n fiets onder controle houden en zich recht houden!  Ik begrijp niet dat zo’n mensen niet wat meer geduld kunnen opbrengen.  Tijdens een afdaling in een holle weg met redelijk wat keien werd ik voorbijgestoken door een biker met spleetogen (de eerste keer dat ik een Chinees tegenkom op een toertocht) die nochtans al een tijd achter me had gehangen!  Doordat ik me rechts op het pad wilde houden kwam ik terecht op een stuk met grote losse stenen!  Daar scheelde het niet veel of ik was zelf op m’n bek gegaan toen m’n fietske over die grote keien vloog!  Degene die volgde hield terstond wat in!

De eerste bevoorrading kwam na een 15 km.  De mensen daar hadden waarschijnlijk in de gaten dat ze er met hun voorraad niet gingen komen.  Want de appelsienen, bananen en cake werden in kleine stukken gesneden.  Een vrouw vulde een schaal met wafels die ze eerst op de vierkantjes in stukken had gesneden!  Grappig eigenlijk, zo’n schaal vol met uit de kluiten gewassen kruimels!  Het achttal Franstaligen stond hier ook te smikkelen.  Aan de afsplitsing van de 50 km stonden ze te wachten en ben ik de grote afstand opgedraaid.  Van dan af heb ik niet veel bikers meer gezien.  Het traject liep door een bos en daar ben ik even verkeerd gereden aan een plek waar een aantal boomstammen over het pad lagen.  Maar ik hoorde andere bikers en merkte zo dat ik verkeerd zat.  Het pad eindigde trouwens op een open plek in het bos waar ik geen pijlen meer bespeurde.  Een weinig verder moesten we steil naar boven in een wel zeer smalle holle weg vol los zand.  Daar viel niet te fietsen.  Ik zag voor me nog twee bikers die te voet naar boven kropen.  Ik denk niet dat daar iemand rijdend naar boven is geraakt.  Na de middag stak er ook nog een felle wind op.

In het centrum van een dorp kwam ik de acht Franstaligen weer tegen die vanuit de andere richting kwamen.  Ik vermoed dat de 35 en de 50 km hier weer samen kwamen.  Of waren ze te ver gereden of hadden ze een stuk afgesneden?  Aan de tweede bevoorrading op 38 km stonden ze ook toen ik daar toekwam.  Maar daar was alles uitverkocht, op wat cake na.  Er was zelfs geen water meer!  Voor mij met m’n lurkzak van twee liter was dat niet zo erg, maar de drinkbussen van de acht waren zo goed als leeg!  Ze vroegen al grappend of ze dan bij de aankomst geen acht pinten konden krijgen!  En daar hoorde ik dat er bij die acht twee oud-leerlingen van het atheneum waren.

Weer in het zog van de acht gereden.  Eén ervan met een rood truitje bleef altijd wat achter.  Hij zal een gelegenheidsrijder geweest zijn.  Tot ik hen toch weer uit het zicht verloor.  Tijdens het laatste stuk moesten we over een aantal wegen waar uitermate kwistig met kiezel was gestrooid.  Daar stond achter een prikkeldraad een gloednieuwe kleine zuil met een kruisbeeld op.  In de zuil was een metalen deurtje.  Ik vermoed dat daar de as van de één of andere zijn laatste rustplaats heeft gevonden in een urne.  Er stond een bord naast, maar ik heb alleen de achternaam Lannoy onthouden.  Zeer bizar!  Volgens Wikipedia is er in Waver wel een Henri Lannoy geboren, dirigent van verschillende blaasorkesten.  Die overdadige kiezel was niet zo interessant om met de bike te berijden!

Ook naar het einde toe werden we nog geregeld naar boven gejaagd over asfaltwegeltjes en verharde paden.  Volgde nog een paadje naast met draad afgespannen terreinen, de tuinen van een aantal villa’s, om uit te komen op een plek waar een kolossale nieuwe villa tussen de bomen stond.  Die lijden daar beslist geen armoe!  Aan een plek waar twee kapelletjes tegenover elkaar stonden, aan de ingang van een privé-domein, weigerde m’n versnellingen in de klim en was het even te voet.   Een asfaltbaantje ging aan een huis over in een met stenen bezaaid bospad.  De huizen staan hier letterlijk op de rand van de bossen!  Dit bospad luisterde naar de lange naam Avenue de la Procession des Reliques.  Vandaar die kapelletjes waarschijnlijk.  Het deed me denken aan de jaarlijkse Heilig Bloedprocessie in de stad waar ik werk, vandaar dat ik het onthouden heb.  Tussen de bomen door zag je aan de linkerkant mooie nieuwe villa’s staan met tuinen op de hellingen en van mensen die duidelijk niet hoeven wakker te liggen van hun inkomen!  En zo rukt de bebouwing almaar op.  Hopelijk blijft de Avenue de la Procession gespaard van een asfaltlaag!

Tijdens de laatste kilometers passeerden we nog sportvelden waar het een drukte van belang was, zo veel sporters die daar bezig waren.  Een paar Noordafrikaanse types hadden er de inhoud van een metalen vuilbakje in de fik gestoken.  Kwestie van de dag door te komen zeker?  Eén keek toch enigszins verlegen toen ik met een bedenkelijke blik voorbijreed.  Na bijna 54 km was ik weer aan het atheneum.  Een oudere vrouw verkocht me er bonnetjes voor twee glazen cola waar ik aan toe was.  Toen ik buiten in de zon zat zag ik dat er nog vier Bierbikers zaten, waaronder Pierrot le fou.  Degene die ik vanochtend buiten Pierrot nog gespot had was blijkbaar al naar huis vertrokken.  Het achttal Franstaligen zat ook nog bijeen om een paar pinten te drinken.  Nog afscheid genomen van de Bierbikers en dan huiswaarts.  Mijn auto was ver nog de enige die er sinds vanochtend stond.  Toen ik vertrok zag ik dat ook één van het groepje van acht z’n bike in z’n auto aan het laden was.  En zo was ik weer één van de laatsten om huiswaarts te keren.  Zeer mooie rit, voor mij redelijk zwaar, maar rustig gereden, zodat ik niet kapot arriveerde.  De gemiddelde snelheid van de Bierbikers gehoord hebbende, zal ik over die van mij maar wijselijk zwijgen!  Mooi parcours, veel afwisseling en veel klimmetjes.  Goed afgepijld met geel-zwarte pijlen, jawel, in combinatie met op de grond geschilderde pijlen.  Binnenkort is er nog zo eentje vanuit Mont-Saint-Guibert!

Op de foto het station van Gastuche (Grez-Doiceau) in 1995.
  

Lees dit artikel ook op mountainbike.be !

23-05-2011 om 17:17 geschreven door StrammerMax

Toertocht (18-35-50-55-60 km) te Stekene van WTC Blijf Jong.

Op deze zaterdag vanuit Hoogstraten naar huis gereden om daar m’n fiets op te halen en me snel om te kleden om in Stekene te komen rijden.  Me nog net op de valreep kunnen inschrijven.  Me pas daarna klaargemaakt en omstreeks 14.00 u zat ik op de fiets.  Net voor mij was nog een tweetal mannen vertrokken.  Ik heb gedurende de hele rit maar tien bikers gezien, de meesten per twee en een paar enkelingen.

Bij de start merkte ik dat m’n kilometertellertje geen kik gaf!  Even gecontroleerd en vastgesteld dat het metalen verklikkertje van de spaak verdwenen was!  Een vervelende zaak, omdat ik toch altijd graag een idee heb van de nog te rijden kilometers.  Dat zette al meteen een domper op deze rit.

Het begin van de rit voerde ons uit het centrum van Stekene weg.  We volgden kiezelwegen, afgewisseld met asfaltbaantjes en rustige wegen.  Hier en daar doken we een stuk bos in.  Het viel me al direct op dat je verdorie goed moest uitkijken, ook op de rustige wegen, de kiezelbaantjes en in de bossen.  Want overal reden hier auto’s!  Zelfs op de meest onmogelijke plaatsen waar ik me afvroeg wat die mensen daar in godsnaam met een auto kwamen zoeken!  Het feit dat hier overal buitenverblijven staan zal daar mee te maken gehad hebben.  Het was niet druk, maar aan elke hoek kon je je aan iets verwachten!  Zeer vervelend trouwens!

Het parcours kon me minder bekoren dan elders, maar ik weet dat ik in Oost-Vlaanderen niet voor de wielen krijg zoals wat ik bijvoorbeeld gewend ben in de Antwerpse Kempen, Limburg en het zuiden van Nederland.  Veel veldwegen en kiezelpaden, weinig singletracks.  De eerste singeltrack liet lang op zich wachten en was in een mum van tijd achter de rug!  Een mooi stuk dat in het eerste deel van de toer verwerkt was, betrof de passage van het Natuurdomein Wullebos.  In dit bos kregen we mooie tracks en paden voor de wielen.  Ook het stuk langs de boorden van een of andere vaart was mooi.  In een bocht van de vaart stond een plakkaat met de tekst van een gedicht.

De eerste bevoorrading had ik bijna gemist, want de pijl naar rechts hing aan de linkerkant van de weg op een hoogte hoger dan de verkeersborden!  Op m’n stappen teruggekeerd omdat ik aan het einde van de weg geen pijlen kon bespeuren.  Twee dames stonden er met bananen, chocolade, lekkere cake, water en sportdrank ik een scoutslokaal.  Ondergebracht in wat volgens mij een afgedankt stationsgebouw was, ook al was er geen spoorweg te bekennen.  Maar het aangelegde fietspad doet me vermoeden dat hier vroeger een spoorlijn was waarover later een fietsroute werd aangelegd.  Er waren nog drie andere bikers aan de stop.  Na de bevoorrading volgde een mooi stukje door de natuur met een aantal zandwegen.  Door de droogte lag het zand er op verschillende plaatsen los bij, maar het was doenbaar om er door te geraken.

Toen we de E34 naderden werd ik voorbijgestoken door nog een eenzame biker.  Even gestopt om te zien wat de oorzaak was van het tikkend geluid aan m’n voorwiel.  Om dan vast te stellen dat ik daarstraks toch niet goed gekeken had, want de verklikker van m’n tellertje was wel nog op een spaak aanwezig!  Het stond gewoon schuin na het proper maken van m’n fiets vorige zondag.  Het staat er nog niet lang op en het hangt dichter bij de as dan gebruikelijk!  Gewoon er over gekeken!  Helaas daardoor een deel van de registratie gemist!  Toch content dat het niet verloren was!  Ik schrok me geregeld een hoedje, want op de weg die naast de snelweg loopt staken me geregeld auto’s voorbij en door het geluid van het verkeer op de snelweg en de wind die in je oren speelt, hoor je die niet aankomen.  En de weg was daar nu niet bepaald breed.

Via een fietstunneltje moesten we de E34 onderdoor.  Aan de andere kant was opschudding.  Er stond een brandweerwagen!  Er zal daar toch geen ongeval gebeurd zijn zeker?  Ik werd tegengehouden door een brandweerman.  Het was te gevaarlijk, je zag niks door de dichte rook, zei hij.  Verderop was een bermbrand.  Het is de eerste keer dat m’n tocht onderbroken wordt door een brand!  De streek niet kennende was dat voor mij natuurlijk een dik probleem!  Een vrouw die verderop woonde vroeg aan de man of ze via een bepaald kruispunt ter plekke kon geraken.  Dat bleek zo.  Ik ben dan ook via de grote baan, ik vermoed dat deze Heistraat heette, tot aan het eerstvolgende kruispunt gereden, wat trouwens een heel eind was, en ben daar rechts afgeslagen.  Verderop zag ik dan terug pijlen hangen.  Ik heb toch de moeite gedaan om terug tot aan de E34 te rijden, alwaar ook een brandweerman me tegenhield.  Dat was net op de plek waar de toertocht weer naar links afboog.  Goed dat ik die moeite gedaan heb, zo niet had ik toch wel enkele kilometers gemist, vermits het parcours naar links en rechts draaide alvorens de plek te bereiken waar ik de eerst pijl weer had zien hangen.  Als deze droogte nog lang blijft duren kan het goed zijn dat we nog meer met zulke brandjes geconfronteerd worden!

Paden door de velden en stukken bos, voerden me richting tweede bevoorrading.  De drie mannen daar waren al met de opruim bezig en in de weer met het opvouwen van hun tentzeilen.  Alles was er nog voorradig.  De chocolade lag wel te smelten in de zon!  Ik vermoed dat ik de laatste was om er te passeren, want ik had al een hele tijd niemand anders meer zien rijden.  Ik schrok er wel van daar te horen te krijgen dat ik nog 20 km voor de boeg had!  Ik was al een hele tijd onderweg.  Ik rijd nu wel niet snel, maar zo traag nu toch ook weer niet!  Volgens één van de mannen lagen de paden er in De Klinge wel zanderig bij, maar dat bleek nadien best mee te vallen.

Het laatste deel van de tocht was hetgeen me het meest kon bekoren.  Want we reden nu in de buurt van de Nederlandse grens die we ook even zijn overgestoken.  We kregen ettelijke kilometers voor de wielen geschoven in de bossen van De Klinge.  Een mooi en groot gebied met zandwegen, smalle paadjes en het uitzicht op vijvers en waterpartijen die er nu wel uitgedroogd bij lagen.  Heel rustig, geen last van auto’s die plots konden opduiken.  Er zaten daar wel kuitenbijters op het parcours, letterlijk dan, want ik werd op een bepaald moment achternagezeten door een klein mormel dat lawaai maakte alsof het mij ter plaatse zou gaan verscheuren!

Na de doortocht van De Klinge voerde de rit me terug richting E34 waar we nu via de brug over moesten.  Beneden vond ik geen pijlen meer!  Er hing een kleiner soort pijlen wat ik ben beginnen volgen.  Maar ik merkte aan de verkeersborden dat ik richting Sint-Gillis-Waas reed en verder van Stekene weg!  Vermits het al laat genoeg was en mijn te laat opgezet tellertje 42,91 km aangaf, kon dat niet kloppen.  Teruggedraaid en richting Stekene gereden.  Ik herkende gelukkig de wegen waarlangs ik ’s ochtends met de auto gepasseerd was en ben dan zo naar de start gereden.

Als anderen hier melden dat de bepijling beter was dan vorig jaar, dan moet het toen wel erg geweest zijn!  Want een belangrijk minpunt van deze tocht, wat het voor mij voor een stuk vergald heeft, was de bepijling!  Die was beneden alle peil!  Ik ben tientallen keren verkeerd gereden!  In het begin maak je je daar niet druk om, dat gebeurt wel eens op elke toertocht, maar tegen de duur begint dat mateloos te ergeren!  De donker oranje pijlen vallen echt niet goed op!  Zeker niet in een donkere omgeving zoals een bos.  Soms was het niet duidelijk welke van twee wegen je diende in te slaan.  Het ene was een oprit naar een verwilderde tuin, het andere een servitudeweg.  Die eindigde in een omgeploegd veld.  Bleek er halverwege aan een bruggetje een pijl te hangen die naar links wees.  Je moest daar een smal paadje naast een veld in.  De pijl was amper te zien in het donker!  Pas de tweede keer heb ik hem met veel geluk zien hangen!  Om duidelijk te zijn moet er voor een bocht, in de bocht en na de bocht een pijl hangen.  Dan is er geen twijfel mogelijk.  De bepijling was niet consequent.  Soms hing de pijl in de bocht, dan weer 50 meter er voor, één keer zelfs honderd meter, zodat je tegen dat je aan de afslag was gekomen, vergeten was naar waar hij wees en terug moest!  Bij elke afslag vraag je je dan af: is het hier of pas verder?  Er hingen pijlen op plaatsen waar twijfel was omdat er meerdere paadjes vertrokken!  Als er dan na de afslag nog een pijl hangt, ben je zeker!  Maar geen pijl te zien!  Op lange stukken hingen geen pijlen, zodat je begon te twijfelen of je wel goed zat!  Sommige stukken waren degelijk afgepijld, op andere delen van de tocht was dat echt ondermaats.  Deze toer was zeker niet afgepijld door mensen die gewend zijn van mountainbiketochten te rijden!  Want voor een biker telt ook elk klein paadje als een mogelijkheid.  Wij kregen voor de afpijling van onze jaarlijkse nightride toch zeer goede commentaren.  Akkoord, dat is maar 30 km, dus de helft, maar ik vermoed dat men met verschillende ploegen afpijlt.  Met alle respect voor de mensen die de bepijling gedaan hebben, want 60 km pijlen hangen is niet niks, maar dat zou toch duidelijker mogen gebeuren.  Dus de suggesties zijn: de pijlen bewerken met fluoverf, zodat ze beter opvallen, pijltje voor, in en na de afslag en af en toe een pijltje op lange rechte stukken.  Ik denk trouwens dat er nog opmerkingen over gekomen zijn, want één van de mannen aan de tweede bevoorrading vroeg zelf of alles voldoende duidelijk was.  Hij zou m’n opmerkingen overmaken aan de organisatoren.  Ik was naar het einde toe eigenlijk boos, maar het kan een samenloop van omstandigheden geweest zijn: me moeten haasten om nog op tijd te zijn voor het sluiten van de inschrijvingen, m’n tellertje dat niet werkte omwille van het verklikkertje waarvan ik vermoedde dat het verloren geraakt was, wat dan niet zo bleek te zijn, het vaak moeten terugkeren omwille van de pijlen, de bermbrand en geen pijlen meer gevonden aan het einde.  Ik vermoed dat ik een pak meer dan 60 km gereden heb!  Verder was alles prima georganiseerd, daar valt geen kwaad woord over te vertellen, en de tocht deed verschillende mooie plekken aan.

Lees dit verslag ook op mountainbike.be!

Foto's van blog "Het Stapperke"!

16-05-2011 om 20:03 geschreven door StrammerMax

Wouter Weylandt (Gent, 27 september 1984 – Mezzanego, 9 mei 2011) was een Belgisch wielrenner. Hij kwam sinds 2011 uit voor Team Leopard. Hij werd beschouwd als een van de grootste Belgische talenten voor de sprint en de noordelijke klassiekers.

In zijn eerste jaar als prof werd bij hem voor de start van de Tour Down Under in 2005 klierkoorts vastgesteld. Pas aan het einde van het seizoen 2005/2006 kon hij terugkomen. Hij behaalde een overwinning in de GP Briek Schotte.

Hij won de 17de etappe van de Ronde van Spanje 2008 die in een massasprint eindigde.

In de derde etappe van de Ronde van Italië 2010 won hij, na een bewogen derde etappe door Zeeland, in Middelburg de spurt van een door wind en valpartijen uitgedund peloton.

In de derde etappe van Ronde van Italië 2011 maakte hij op 9 mei 2011 een ernstige val tijdens een afdaling van de Passo del Bocco. Weylandt zou met zijn pedaal achter een muurtje zijn blijven haken, waarna hij viel en twintig meter over het asfalt schoof. Na vele pogingen tot reanimeren werd door de Giro-dokter bevestigd dat hij overleden was. Later bleek dat Weylandt overleed ten gevolge van een schedelbreuk.

Rennersfiche van Wouter Weylandt










 

Video on YouTube by Oldiescreep.

10-05-2011 om 22:11 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-35-50-60 km) te Overijse van MTB Overijse.

Vandaag weer vroeg uit de veren, maar omdat ik ’s morgens nogal veel tijd nodig heb om wakker te worden, was ik pas even over negen uur ter plekke.  De start was ideaal gelegen, vlak bij de afrit van de snelweg.  Ook al werd ik in het begin van de rit aangesproken door een kerel in een auto die de startplaats niet kon vinden.  De borden “parking” niet gevolgd, maar naar de andere kant afgeslagen in de hoop daar meer kans te hebben voor een parkeerplek.  Dat was een goede gok.  Ik stond trouwens op het parcours geparkeerd, want de bikers kwamen er uit een zandwegeltje en moesten dan links de straat op naar boven en dan weer links in een straat die “Speelberg” heette.  Aan de start nog een aantal Bierbikers gezien.  En Pierrot le fou heeft dan toch zijn vorige zondag in Opwijk vergeten sporttas terug!  De Bierbikers zijn me later nog voorbijgestoken, maar ik stond uit het zicht achter een boom om een treintje te laten passeren op een smal paadje.  Omstreeks 9.20 u was ik op weg voor de toer.

In het begin zeer traag gereden (alsof ik ooit snel zou rijden) en dat was een goede keuze, want ik zou m’n krachten nog meer dan nodig hebben.  De aanvang van de tocht bood een afwisseling van veldwegen, asfaltbaantjes, smalle paadjes door velden en weiden en tracks door de bossen.  De eerste kilometers waren er toch nog redelijk wat bikers onderweg, hoewel alles goed uit elkaar werd getrokken.  Natuurlijk kreeg ik op de brede wegen niemand te zien, terwijl ik uitgerekend op de plaatsen waar ik wat meer onzeker was, een sliertje achter me aan zag komen!  Me smal maken of even aan de kant en wachten waren de enige opties.  Een paar steile afdalingen over wortelpaden waren ook niet aan mij besteed.  Liever te poot dan botten breken!  Het ging in ieder geval beter dan twee jaren geleden, toen heb ik hier afgezien, maar vermoedelijk was ik toen nog met m’n oude bike en nu heb ik degelijker materiaal.

Aan de voet van het natuurgebied Rodebos en Laanvallei, volgens internet gelegen in Sint-Agatha-Rode (Huldenberg), omstreeks de vijftiende kilometer van de rit, moest ik na het passeren van de slagboom van de fiets.  Maar ik was daar niet de enige!  Ik heb toch iemand gezien die zonder verpinken van beneden tot boven fietste en die man was toch niet meer van de jongste.  Zelfs te voet vroeg het klimmen een zware inspanning in deze warmte!  Daarna kregen we weer mooie paden door de bossen  en de velden voorgeschoteld, mooie singletracks en holle wegen en de bekende kasseiwegeltjes in deze mooie streek.  Onderweg werd ik aangesproken door Kevin_V die met zijn maat onderweg was.  Maar omdat ik niet van de snelste ben en hij zijn maat niet wilde kwijtspelen, was het gesprek van korte duur.  Maar het was leuk van hem nog eens te zien, want dat was intussen een hele poos geleden.   Aan de bevoorrading heb ik hen ook nog even gezien, maar daar scheidden onze wegen, want ik had tijd genoeg voor een grotere toer.  De Aquarius was een welgekomen verfrissing!  Wardje en zijn maten van 4-CAD-systems kwamen er ook toe, maar zij hadden toen de lus van de grote afstand er al op zitten (voor de grote toeren passeerde je twee keren aan dezelfde bevoorrading).  Het zweet stroomde uit z’n helm, maar hij zei dat het de moeite waard was.

Dat was het inderdaad, want we doken al snel Waals-Brabant in ter hoogte van Archennes en reden dan richting Nethen.  De doortocht van Nethen had ook wel wat!  Via servitudewegen tussen huizen en smalle kasseipaadjes werden we door het dorp geleid.  Ik herkende stukken van de toer vanuit Loonbeek (ook Huldenberg) die ik al twee keren gereden heb.  Ik denk dat we ook in de buurt van de vaste Meerdaalwoudroute hebben gereden, te zien aan de grote villa op het ommuurde terrein met de poort met twee grote pilaren.  Als je naar links gaat kom je in een holle weg terecht waar het zwaar klimmen is omwille van het losse zand.  Maar wij moesten naar rechts een brug van de Nethen over.  Ik zag het aan de weg waarlangs we het stationnetje van Pecrot naderden dat ik hier nog al geweest was, maar in plaats van daar over het spoor naar boven gestuurd te worden, moesten we eerst nog even een ommetje maken naar links toe.  Even verder doken we de bossen in en kwamen we dan toch uit op de klim in een holle weg, gelegen op de vaste route, bekend om de gedenksteen onder een soort kapelletje halverwege.  Ik ben deze keer zonder stoppen tot boven geraakt.  Gewoonlijk moet ik halverwege even uithijgen!  De eerste keer dat ik in Loonbeek kwam rijden was het verschrikkelijk slecht weer en leek deze holle weg eerder op een bergriviertje!  “Welke gek komt hier nu in zo’n weer biken” heb ik toen nog gedacht.  Van Nethen ging het richting Bossut.  Dan weer doken we een stuk bos in, daarna reden we in het open veld.  Ik neem nooit een fototoestel mee, maar onderweg waren er vele schilderachtige plekjes die een prachtige foto zouden hebben opgeleverd: een zanderig pad, velden rondom en een eenzame boom tegen een blauwe achtergrond.  Of de grillige stam van een boom in een door bomen overspannen holle weg!  Wat wonen sommige mensen hier toch op prachtige plekken.  We staken weer de spoorlijn over ter hoogte van het station van Gastuche (nog nooit van gehoord en proberen te onthouden met een ezelsbruggetje: gas tussen, omdat ik misschien toch wat meer gas had moeten geven)!  Daarna reden we door een soort dreef in een park.  We reden via een bruggetje over de Dijle.  Een koppeltje had zich een plaats in het gras uitgekozen.  Ze hadden geen schilderachtiger plek aan de oever kunnen uitkiezen.  In de zon en het groene gras en onder een blauwe hemel.  Zo’n schitterend weer!

In een bocht hing een pijl wat ongelukkig en ik was niet zeker, want even verder was er keuze tussen links en rechts.  Daar was ook een wandeling uitgestippeld, want ik zag twee mannen en verder nog een grote groep op pad.  Ik heb de verkeerde keuze gemaakt en ben rechts afgeslagen.  Dat leverde mij het extraatje van een met stenen bezaaid pad dat overging in een kasseiwegeltje dat uitkwam op een grote baan.  Halverwege een stuk bos stonden zelfs een paar oude huizen, zij aan zij, in het midden van nergens.  Waar de mensen het al gaan zoeken om te wonen!  Ik zag geen pijlen meer, en moest dus dat stukje weer naar boven kruipen.  Op sommige langere stukken had een pijltje meer wel zinvol geweest, dan ben je zeker dat je goed zit!  Sinds de bevoorrading waren niet veel bikers me nog voorbijgestoken.  Daardoor kon ik zo snel of zo traag gaan als dat ik wou.  Ik heb toch ruwe paadjes bereden waar ik enkele jaren geleden voor gepast zou hebben!  Ik heb dus iets bijgeleerd!  En zo reed ik verder door deze prachtige mountainbikespeeltuin, terwijl de vermoeidheid zich toch begon laten te gevoelen.

Het duurde een hele poos eer ik weer aan de bevoorrading was.  Daar was intussen al heel wat opgeruimd, de Aquariustent was verdwenen.  Er kwam een biker toe die volgens zijn zeggen de 60 km voor de tweede keer aan het rijden was!  Na de bevoorrading moesten we linksaf en dan over een zanderig pad naar beneden.  Een man en een vrouw die daarnet nog aan de bevoorrading stonden keerden op hun stappen terug.  Want aan het einde van de weg hing geen pijl.  Blijkbaar hadden we er alle drie over gekeken, want halverwege wezen twee pijltjes naar rechts naar een smal paadje tussen weiden.  Waarschijnlijk te veel met het hoofd omlaag gereden om de stenen op het pad in de gaten te houden!  Bij aankomst hoorde ik andere mensen vertellen dat ze daar ook gemist hadden.  Maar het jongste lid van MTB Overijse zei dat hij was gaan checken en dat daar effectief twee pijlen hingen.  En dat klopt.

Volgens mijn tellertje had ik vanaf de tweede stop nog zo’n 17 km te doen, maar het waren er nog zeker vijf meer.  Ik heb nog een hele tijd in het kielzog van het koppel van daarnet kunnen blijven hangen, maar uiteindelijk ben ik hen dan toch kwijtgespeeld.  We passeerden nog een natuurgebied met dezelfde naam als de straat, op grondgebied Overijse, maar ik ben die naam vergeten.  Toen ik zo rond de 50 km had, werden we over privéterrein geloodst.  Dat was een mooi bos waar een singletrack ons eerst naar boven voerde en dan langzaam slingerend weer naar beneden.  De doortocht van dit privédomein gaf zeker een meerwaarde aan het laatste deel van de tocht.  Ik heb er een goede daad gedaan en twee stopjes van flesjes Aquarius opgeraapt, vermoedelijk uit een achterzak gevallen.  Omdat er vorige week in een topic nogal wat over te doen was.  Ik kon even goed de moeite doen van ze op te rapen.  Rond de 55 km kregen we nog een mooie holle weg voor de wielen geschoven, langzaam klimmend en voorzien van een soort trapjes om de erosie tegen te gaan.

Ik begon nu wel echt moe te worden.  Terwijl in het laatste stuk toch nog een paar stevige en lange klimmetjes zaten.  Mijn tellertje toonde 60 km, maar ik was nog niet terug bij af.  We moesten nog over een zanderig pad door de velden.  Ik hoorde in de verte het geluid van de snelweg en dat was het teken dat het niet ver meer kon zijn.  Ik herkende de Speelberg met de verkeersremmers, waar m’n auto ergens stond, maar nog was het niet gedaan.  Want we werden nog door een stukje Overijse geloodst.  Ik was bekaf, tijdens de laatste vijf kilometers is het licht uitgegaan.  Ik kwam aan 65 km.  Ik heb er ook rijkelijk de tijd voor genomen, maar dat is niet voor publicatie vatbaar.  Ik denk dat ik als laatste ben toegekomen!  Twee cola’s en twee pistolets aan gunsttarief waren welgekomen.  Ik kon wel iets eetbaars gebruiken!  Na een babbeltje met een biker uit Gent hebben we plaats gemaakt voor een gezelschap van ouders met kinderen die aan het sporten waren op de velden.  Om tevreden weer naar huis te rijden na een mooie rit in een prachtige streek.

Lees dit verslag ook op mountainbike.be: klik hier!

09-05-2011 om 13:50 geschreven door StrammerMax

06-05-2011 om 01:12 geschreven door StrammerMax

Zondag 12 juni 2011

Let's Ride zomer toertocht (open voor iedereen)!

Omdat er tijdens de zomer periode weinig tot geen tochten zijn wilde wij een let's ride! opzetten met als doel een gezellige tocht te rijden in de mooie omgeving van Bergen op Zoom e.o. Inmiddels zijn we de laatste hand aan het leggen aan een afwisselende route door dit mooie gebied en één van de volgende keren wordt de uiteindelijke route vastgelegd op de gps.

Waarom een gps-route?

Een route uitgezet d.m.v. gps omdat we slechts een klein groepje vrienden zijn die samen fietsen en nog niet de mogelijkheid hebben een complete toertocht met bepijlling te organiseren. Toch willen we mtb-ers die niet zo bekend zijn met deze omgeving de kans bieden om wat andere plekjes te zien dan de standaard groene en zwarte route die hier liggen. Uiteraard is het onvermijdelijk dat toch delen hiervan aangedaan worden maar vaak wijken we er vanaf. Vandaar een tocht uitgezet met behulp van de gps. Het is dus niet verplicht een gps in bezit te hebben, men wordt ingedeeld in groepjes waarbij er altijd iemand meerijdt die in bezit is van een gps!

Zelf hebben we een aantal man die in het bezit zijn van een gps en daarnaast hopen we op mtb-ers die komen en in het bezit zijn van een gps dat die het ook goed en leuk vinden dat er een aantal man met hun meerijdt! Zodoende kunnen we gezamenlijk een leuke tocht rijden!

Met vriendelijke groet:

de Mellowbikers

Vertrekplaats en eindpunt Stayokay!, waar men de mogelijkheid heeft om nog wat na te praten of wat te drinken.

Stayokay
Boslustweg 1
4624 RB Bergen op Zoom

Vertrek omstreeks 09:00-09:30 uur

Afstand 35 á 40 km.

Topic op het Nederlandse forum: klik hier!

www.mellowbikers.nl

03-05-2011 om 21:28 geschreven door StrammerMax

02-05-2011 om 21:15 geschreven door StrammerMax

Toertocht in Opwijk (15-30-50-60-75-85 km) van Straf in Bergaf.

Vandaag (gisteren dus) ook naar Opwijk gekomen. Sinds ik enkele jaren geleden meegedaan heb met de Brugbergrace in Humbeek in een ploegje met een aantal bikers van Straf in Bergaf, is het bijna een jaarlijkse traditie geworden om naar hier te komen voor deze toertocht. Parkeerplaats gevonden in een naburige straat, samen met andere met fietsen beladen auto’s. Toen ik me naast de auto stond klaar te maken, kwamen MTBiker from Berendrecht en Enigma voorbij gereden. De eerste bekenden uit de eigen streek die vandaag mijn pad kruisten. Me ingeschreven bij Mojobiker met de intentie de 85 km of de 75 km af te leggen. Ik kreeg de opmerking dat ik er dit jaar vroeger bij was! En dat zou ik later nog twee keren mogen horen! Vorig jaar was ik ook de allerlaatste om te arriveren, toen alles al bijna opgeruimd was! Omstreeks 9.00 u was ik onderweg. Het was nog behoorlijk koud, ook al beloofde het een mooie zonnige dag te worden. We passeerden de straat waar ik geparkeerd stond en ik zag daar een aantal bikers van V’lox Kapellen zich klaarmaken. Maar ik was er al voorbij voor m’n eurocent viel!

De toer was niet volledig dezelfde als die van vorig jaar. Ik herkende wel bepaalde plaatsen terug van de vorige edities en het viel me ook op dat bepaalde trajecten in de omgekeerde richting werden bereden. Zo kwam dat stukje bos met die draaiende en kerende singletrack voor de tweede bevoorrading, terwijl we dit de vorige keer erna gepresenteerd kregen! Als ik het goed begrepen heb is dit het Borrébos. Je moest er in elk geval goed kunnen sturen en je fiets tussen de dicht op elkaar staande boomstammen laveren. Dat was voor mij niet altijd even simpel. Je moest er ook opletten voor groeven en putten. Nadat we de snelweg overgestoken waren via een vrij steile brug, kregen we daar een crossparcours voor de wielen geschoven. Dat zou het Laarbeekbos zijn (volgens internet op het grondgebied van Jette). Daar was het voor mij op sommige plekken te voet naar boven. Aan de voet van zo’n klim stond een biker die door kracht te zetten zijn ketting klem had getrokken. Het wiel uitnemen lukte niet meer. Hij ging brute kracht gebruiken met het risico zijn ketting over te trekken. Het zal toch gelukt zijn, want op de brug over de spoorweg, waar je langs zo’n spiraal naar boven moet, heeft hij me weer ingehaald. Ook sommige afdalingen betrouwde ik niet. Liever te voet dan de held uit te hangen, te verongelukken op die beenharde ondergrond en maanden niet meer te kunnen fietsen. Ik heb met afgunst gekeken naar een biker die het allemaal feilloos aankon. Schijnbaar moeiteloos klom hij naar boven. Maar ja, die kerel was misschien maar een jaar of 25. Na een leven zonder sport is het al een hele prestatie dat ik doe wat ik doe. Aan het einde van die track door het Laarbeekbos, op die natte plek in de put, vlak voor een helling, net voor je via een tunnel weer onder de snelweg duikt, keek ik eens achterom en zag daar rond die boom in het midden reusachtige bladeren van berenklauw staan.

Het parcours bracht veel afwisseling. Er waren de stoffige veldwegen, tracks door stukjes bos, asfaltbaantjes op en af, servitutenpaadjes die van tussen huizen naar het achterliggende land trokken, zelfs een achtersteegje in een stad (Asse?), de doortocht van een stukje stad en de klassieke singletracks tussen twee prikkeldraden of smalle paadjes tussen weiden. Daar moet je vaak oppassen om niet in voren te sukkelen. Deze paadjes kwamen vooral tijdens de laatste 30 km. Er was ook een paadje waar je omwille van de dichte begroeiing door lage struiken en de bochtjes niet kon zien waar je terecht kwam. Daar waren bij momenten ook diep uitgesleten voren die ineens voor je opdoemden. Soms moest je stevig klimmen, dan weer kon je lekker naar beneden razen.

Rubber-12 had me inmiddels bijgebeend voor de eerste stop. Ik stond toen net even te praten met een man die zich afvroeg waar al die bikers vandaan kwamen en welke afstand er diende afgelegd te worden! Je kan kiezen: van 15 tot 85 km! Rubber was een kwartier later vertrokken. De eerste keer dat je kon kiezen uit “technisch” en “gewoon” dat eerste geprobeerd. Over dat houten bruggetje en dan naar boven. Daar was het toch te voet! Maar ik niet alleen! De tweede keer heb ik er voor gepast. Ik vermoed dat dit de wortelklim was aan dat kruisbeeld, te zien aan de diverse kapelletjes die er in de omgeving stonden. Daardoor was ik Rubber weer even voor. Aan de volgende splitsing even overlegd en het leek me het beste dat ik zou kiezen voor de 75 km. Hier scheidden dus tijdelijk onze wegen. Even later kreeg ik het gezelschap van SilverFokske, van net voor het Borrébos tot een stuk na de tweede bevoorrading. Hij volgde de 60 km omdat hij later op de dag nog andere beslommeringen had. Op de tweede bevoorrading hadden ze de Papegaai ook al verwacht, maar niet zo vroeg op de dag! Net zoals op de eerste bevoorrading kon je er appelsien en bananen eten, en enkele soorten cake en wafels. Keuze genoeg.

Nadat SilverFokske de richting van de 60 was opgedraaid en zijn tempo dus weer wat kon opdrijven in plaats van zich aan te passen aan deze traagrijder, heb ik lange tijd vrijwel alleen gereden en ben ik door slechts enkelen ingehaald. In het Laarbeekbos zag ik ineens de rubber naar boven komen geklommen. Hij had me met zijn 10 extra kilometers toch weer weten in te halen.  Een tijd in het spoor van Rubber gereden, maar ineens was hij weg toen ik moest wachten om een baan te kunnen kruisen.  Na het passeren van het erf van een manege volgde een lus over een paadje tussen de weiden, inclusief naastliggende voor! Daarna weer naar beneden en naar rechts. Daar heb ik een pijltje gemist in de afdaling, want ik kwam terug aan die manege uit! Moest ik dat hele stukje weer naar boven kruipen! Pijltje stond kort boven de grond en wees naar een paadje links! Verder kwamen we een bos uit, links zag je een brug, en was ik wat in verwarring door een splitsingsbord dat een weinig schuin stond, maar niet voor ons bedoeld was. Ik kon me ook niet meer herinneren of ik er al gepasseerd was. Dat had zo moeten zijn. Toen ik daar stond te twijfelen kwamen er twee Nederlandse bikers toe. Toch maar rechtdoor gereden. Wat verder stonden de Nederlanders aan de kant. Kreeg ik die twee kerels achter me aan in een afdaling, gevolgd door een klim over zo’n paadje tussen prikkeldraden! Inclusief de bijhorende voor! Van pure zenuwachtigheid bleef ik natuurlijk steken! Maar ze namen het me niet kwalijk! Ook eerder op de grote baan aan de wegenwerken in Essene even getwijfeld. Maar ik ben daar de biker die voor me reed blijven volgen.

Even verderop stond de derde bevoorrading. Er stonden twee bikers, waaronder de Rubber.  De mensen daar kenden me nog van vorig jaar, toen stonden ze ergens langs de kant van de weg, omdat ik toen de hekkensluiter was geweest! Dat had nu ook het geval kunnen zijn, maar net toen Rubber en ik weer vertrokken, kwam er nog een groepje van drie toe. En tijdens de laatste vijf kilometer ben ik nog ingehaald door een delegatie stevig doorrijdende Bierbikers! Zij moeten dus ook nog na mij aan de derde stop gepasseerd zijn.  Na een klim over een track tussen de weiden speelde ik Rubber weer kwijt. Hij wou de derde biker die ook aan de bevoorrading stond proberen in te halen, zo bleek later. Maar hij heeft deze niet meer gezien!

Op een stoffige track door weiden zag ik een vogel aan de kant zitten die nogal veel kabaal maakte. Een tweede vloog er door de lucht. En dan moest ik ineens een noodstop uitvoeren! Dat scheelde geen millimeter! Want ineens merkte ik hun kuiken op dat op het pad voor mijn wielen liep! Dat beestje heeft veel geluk gehad van geen Fat Albert voorband en Nobby Nick achterband aan een frame met daarop nog een zwaargewicht over zich heen te krijgen! Het zou dit alles niet overleefd hebben! Eén van de vogels bleef nog een tijd voor me uit vliegen! Tot ik ver genoeg van hun kleintje weg was! Ouderlijke zorgen, het is duidelijk niet alleen des mensen! Ik vraag me af wat voor vogels het waren: wit met een donkere kop en een soort scheidingsstreep tussen de twee kleuren. Het moet je als vogel maar overkomen van doodgereden te worden door een Papegaai!

De kilometers telden intussen op en na exact 75 km was ik weer bij af, ook al had Mojo me bij de start gezegd dat het iets meer was, maar dat alle mooie stukken ook in de toer van 75 km zaten. We kregen nog een plastiek zakje aangereikt met staaltjes van vitaminen, douchegel en gel voor pijnlijke spieren. Babbeltje met een Straf in Bergaffer, clubgenoot van tijdens de Brugbergrace. Daarna liep ik Carlito de Bierbiker tegen het lijf. Hij had de toer gereden met z’n vrouw op de tandem. Ik heb onderweg trouwens nog een man en een vrouw op een tandem zien rijden. Ik ben hen twee keren tegengekomen. Van Dr.Gonzo kreeg ik dan voor de derde keer vandaag te horen dat ik er vroeg bij was! Maar Rubber en ik, wij waren bijlange nog niet naar huis! Waarom zou je gaan lopen als een kleine meisje vriendelijk komt vragen of je nog wat wil drinken! Ja, ook de klein mannen van de Straf in Bergaffers droegen hun steentje bij. Streets kwam langs voor een babbel, dan Dr.Gonzo, terwijl crash biker mee aan de opruim bezig was. Pierrot le fou van de Bierbikers had ons gespot en kwam ons vertellen over zijn trainingen. Streets kwam zelfs vragen of wij daar niets zochten te kopen? Kopen? Een huis om te blijven wonen! Enfin, ik durf het bijna niet te schrijven, maar wij zijn pas om halfzes weer naar huis vertrokken! Naast vorig jaar het record van de laatst gearriveerde, deze keer dan het record van de langste après ooit! Vlot thuis geraakt. Op de A12 was in de andere rijrichting wel een ongeval gebeurd. Die mensen hun zondag eindigde minder leuk! Thuis nog de moed gehad om m’n fiets proper te maken.

De mensen van Straf in Bergaf hebben een mooie toer weten aan te bieden. Dank daarvoor. Het vele werk dat ze er in gestoken hebben werd beloond met 1077 deelnemers die in Opwijk en omstreken hebben kunnen genieten van een mooie zonnige zondag. Een leuke dag beleefd. Tot de volgende keer, of misschien eerder al tijdens de Boerenbike. Ook een leuke belevenis tijdens de Waaienbergkermis in de zomervakantie!

Lees hier dit verslag en andere reacties op mountainbike.be!

Foto's op www.strafinbergaf.be!

02-05-2011 om 20:30 geschreven door StrammerMax

29-04-2011 om 00:37 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-25-35-40-60 km) van De Goorbikers te Aarschot op Paaszondag 2011.  Derde luik van de Gorilha-Challenge.

Het is nu halfdrie en ik ben weer thuis na de toertocht van de Goorbikers in Aarschot.  Ik heb er de toer van 40 km (43,5 km volgens het tellertje) gereden, meer zat er niet in, omdat ik moest rekenen op de goodwill van m’n clubmakker Bever om me mee te willen nemen, omwille van autopech.  Waarvoor mijn dank.  En omdat die jongens thuis nog met kleine kinderen zitten, wordt hun uithuizigheid minder geapprecieerd dan bij mij.  Ondanks de wegenwerken konden wij de start vlot bereiken dank zij de borden die de Goorbikers overal hadden opgehangen.  En we zijn nadien even vlot weer uit Aarschot kunnen wegrijden.

Ik denk dat bijna heel het mij bekende forum aan de start stond toen wij daar toekwamen: Bulls69, MTBiker from Berendrecht, Enigma (na een lange afwezigheid weer op de fiets), Rubber-12 en dan m’n drie andere clubmakkers.  Ineens voelde ik een voorwiel van een bike tussen m’n benen toen ik met Bulls69 een paar woorden wisselde en bleek het Carlito Bierbiker te zijn die me in de rug aanviel!  Vorige week nog commentaar gegeven op een foto die van Carlito met vrouw op een tandem met dikke banden in het topic van de nightride van Rillaar werd gepost door Bulls69 (wat een zin) en een week later kom ik hem dan tegen!  ’t Was al een poos geleden dat ik hem nog gezien had.  Onderweg heeft Wardje me nog ingehaald en heb ik hem even gezien aan de bevoorrading, terwijl Offshore al aan de drank was toen ik arriveerde.  Onderweg ben ik nog ingehaald geworden door drie bikers van V’lox Kapellen.  Zouden ze al gezien hebben dat ik foto’s van hen in de kantlijn van m’n blog geplaatst heb?  Toen we de fietsen weer aan het opladen waren, bleek dat we geparkeerd stonden naast Tarzan.  Die mannen maken het wel moeilijk, want er is nog een Tarzan2 op het forum actief.  ’t Was leuk om iedereen eens quasi tegelijk tegen te komen op dezelfde toer, ook al was het soms maar heel even!  Bij deze nog eens m’n groeten.

Vertrokken omstreeks halftien.  De eerste kilometers kon ik de Papegaaien nog goed bijhouden.  Trotsebelg wou meerijden met MTBiker en Enigma, schat ik, want koos dan aan de eerste splitsing toch voor de 60 km, wij voor de 40.  Tijdens de eerste kilometers niet veel bikers gezien, later werd het drukker.  Na eerst wat straten, veldwegen en bospaden gepasseerd te zijn, diende de eerste klim zich al aan op wat later de Bosberg zou blijken te zijn.  ’t Was even te voet omwille van een ophoping van deelnemers, maar zelfs zonder dat zou ik het ook niet gehaald hebben!  Kort daarna werden we vergast op een leuk stuk parcours op een track die slingerend op de flanken naar boven leidde.  Daar was het vrij druk, want de bikers schenen van overal op te duiken!  Het ging eigenlijk vrij goed, want ik moest wel mee met het treintje, ik had geen keuze, ook al maakt het me zenuwachtig wanneer ik op de voet gevolgd word.  Ik ben zelfs over bepaalde boomstammetjes gewipt, ook al kan men mijn methode moeilijk een bunny-hop noemen, tenzij dat een stram konijn ook in aanmerking komt!  Als ik nu ook nog leer van tijdens het springen tegelijk in de goede richting te sturen, zal ik een volgende keer misschien niet meer in het kreupelhout belanden!  Op een bepaald moment kreeg ik het even benauwd toen ik in een zanderige afdaling ineens ingehaald werd door een meer ervaren en jongere biker op een weinig ideale plek!  Met mijn oudere knoken kan ik helaas niet dezelfde risico’s nemen als al dat jongere geweld!  Een volgende keer ben ik bij het uitwijken voor een snellere ook onzacht in aanraking gekomen met laaghangende dode takken.  En dat bewijst dan meteen het nut van het dragen van een helm!  Voor de rest waren de bikers geduldig en werd het gewaardeerd dat ik me zo smal mogelijk probeerde te maken om ze te kunnen laten inhalen.  Gewoonlijk vertrek ik wat later als de grote meute al weg is, maar dat was nu niet mogelijk, omdat ik diende rekening te houden met m’n clubmaten.  Na de passage van de Bosberg kwamen we voorbij de bekende poort met het gelijknamige opschrift die ik me herinner van andere tochten in deze streek.

Ik had deze toer nog nooit gereden en wat me opviel was dat er hier heel wat paadjes in verwerkt waren die niet voorkomen in de andere tochten in Aarschot en omstreken.  Zo heeft elke tocht weer zijn eigen charme.  Het parcours kon me zeer bekoren omwille van het grote aantal singletracks met bij wijlen leuke bultjes en putten waar we over en door konden rijden.  Je moest wel hier en daar uitkijken op de plaatsen waar de tracks uitgaven op verkeerswegen.  Zo schrok ik me een hoedje toen ik op een baan reed en er ineens van rechts een biker uit een paadje kwam gereden, waarschijnlijk op een plek waar twee verschillende afstanden weer samen kwamen.  Het was een echte speeltuin die ons voor de wielen werd geworpen en ik denk dat er veel bikers op deze paaszondag content weer naar huis zullen gereden zijn.  Een beter paasei hadden we vandaag niet kunnen krijgen!

Vanuit het bos reden we langs de Molenheide om even later de imposante Heidemolen te zien opduiken.  Daar ben ik vorig jaar ook bij een toertocht gepasseerd.  Ik herinner me nog dat daar toen net een vrouw een foto stond te maken van haar man in hun cabrio (of was het van hun cabrio met haar man in) en de molen op de achtergrond.  Ik heb hun foto toen verpest, want ik denk dat ik er ook op sta!  Na de molen volgde een track tussen laag groen en over een zeer droge en zanderige ondergrond!  Dat was stompen geblazen.

De frisse Aquarius aan de bevoorrading deed deugd.  Er waren koeken, speculaas en stukjes profijtig gesneden bananen te eten.  Een Goorbiker schudde net een hele zak speculaas uit, wat bij één van de deelnemers de opmerking ontlokte dat “het net zo was als bij de beesten”!  Bikers zijn per slot van rekening beestige mannen!  Beestig goede!  ’t Was in ieder geval een kleurrijke bedoening daar al die gasten (M/V) van alle leeftijden bijeen te zien staan.  En leuk van het plezier te genieten er bij te zijn!  Er liep daar ook een fotograaf rond en die heeft van mij een foto gemaakt die ik hoop te vinden op het internet.  Het was een echte actiefoto, want ik stond te eten!  Geen eten dat onberoerd blijft wanneer den deze het gespot heeft!

Wardje stond daar ook te knabbelen, maar die wilde al direct weer weg teneinde al op het terras te zitten tegen dat de anderen toe zouden komen.  Hij had er daar al 40 km op zitten.  We doken weer de bossen in en singletracks werden ons deel.  Er zaten echt heel mooie en leuke stukjes in deze tocht.  Maar bij momenten ook klimmetjes die voor mij toch zwaar waren!  Ik zal nooit een goed biker zijn, maar ik merk dat het toch heel wat beter gaat dan in m’n beginperiode en ik beleef er nog altijd zeer veel plezier aan.

MTBiker from Berendrecht stak me voorbij en ik hoorde Trotsebelg naar me roepen!  Jullie hebben goed gereden om me nu weer in te halen, ondanks de extra 20 km!  Maar ze hadden zich ergens vergist en zo de kidstoer gereden, waarna ze dan opnieuw begonnen waren aan de route van 40 km!  Toen ik alweer onderweg was naar huis meldde een bericht van Rubber-12 me dat hij was aangekomen na 85 km!  Hij zal de kidstoer en de 60 gedaan hebben!

Samen met de drie andere Papegaaien Trotsebelg, Bever en Kris nog twee glazen koel vocht soldaat gemaakt en de verloren calorieën weer laten aandikken door het eten van een hamburger in een broodje.  Dat terwijl de prijsuitreiking van de Gorilha-challenge op z’n einde liep.  Wardje, MTBiker from Berendrecht en Enigma genoten ook nog van het zomerse weer op deze prachtige paasdag.  ’t Is net hoogzomer, zo warm!  Terug aan de auto werd Bever door Tarzan aanzien als Rubber-12, maar hij was toen nog onderweg en heeft nu een reden om mij als watje te bestempelen door niet te gaan voor de volle pot!  Gewoonlijk ben ik inderdaad veel later thuis na een tocht!  Ik heb er in ieder geval met volle teugen van genoten.  De Goorbikers zullen nog wel eens een Papegaai over hun tracks krijgen!  Een aanrader!

24-04-2011 om 17:09 geschreven door StrammerMax

La Trace d’Hez (14-31-51-74 km) te Tangissart (Court-Saint-Etienne) in Waals-Brabant op zondag 17-04-2011.

Na op zaterdagavond de nachtrit van de Rillaarse Bikers in Rillaar, waar anders, gereden te hebben, was het een wel zeer korte nacht.  Snel een paar boterhammen naar binnen gewerkt en dan op weg, want ik ging eerst Devil Biker nog ophalen in Turnhout.  Het was intussen toch al een hele tijd geleden dat we nog eens samen ergens naar toe trokken.  Jammer genoeg kwam hij er ter hoogte van Brussel achter dat hij z’n schoenen thuis had vergeten, een beetje laat en ver om er nog voor terug te keren.  En ik had er verdorie nog aan gedacht, omdat ik er voor wilde zorgen dat al zijn spullen eerst in de kofferbak lagen, vermits ik die niet meer open krijg als de fietsen opgeladen zijn.  Je kan de fietsdrager wel naar beneden kippen, maar dat werkt niet altijd even goed zonder trekken en sleuren.  Onderweg nagedacht over een mogelijke oplossing: gewone trappers monteren of schoenen zien te lenen.  Even voor tien uur waren we in Tangissart.  De hele N25 stond langs weerszijden vol geparkeerde wagens.  We hadden dikke pech, want de fietshersteller die ter plekke letterlijk zijn tent had opgesteld, had het enige paar trappers dat hij bij zich had een oogwenk geleden verkocht aan een andere pechvogel.  Benoit, het brein achter La Trace d’Hez werd er bij geroepen.  Die wist me te vertellen dat er in Genappe een Brico was.  Wij daar naar toe.  Derde keer pech: wel een weinig fietsmateriaal, geen trappers!  Op de terugweg reed ik me op de binnenwegen vast op de nadarhekkens die geplaatst waren voor het evenement.  Het heeft tijd en wat gevloek gekost om weer ter plaatse te geraken.  Intussen was het ook al bijna middag.  Devil had twee opties: daar blijven en een wandelingetje of fietsen met eggbeaters zonder aangepaste schoenen!  Hij heeft voor het tweede gekozen.

Samen met nog twee anderen zullen we bij de laatsten geweest zijn om in te schrijven.  We startten in dezelfde richting als vorig jaar en dat leverde al direct een stevige klim naar boven.  Op de top van de heuvel ging het dan naar links de velden in om dan af te moeten slaan in een paadje naast een bos met in de verte het zicht op de kapel die daar staat.  De baan over, nog even verder over de veldweg en dan naar rechts doken we de bossen in.  De zon scheen door het prille groen over de indrukwekkend prachtige blauwe bloementapijten die zich overal in deze bossen bevonden.  Toevallig had ik gisteren een filmdocumentaire gezien over “Belle Bel”, het Geelse gehucht, waar men het ook over deze bloemen had.  Maar ik ben de naam vergeten.  Wat kan de natuur, zelfs in ons eigenste land, toch adembenemend mooi zijn.

De rit zelf was ook adembenemend, letterlijk dan, want het was een zware beproeving.  De nachtrit van gisteren zal er wel voor iets tussen gezeten hebben!  Die zat nog te veel in de benen!  Want ik heb deze toer vorig jaar ook gereden, maar het bleek hier nog veel mooier te zijn, maar ook veel zwaarder dan ik mij van toen nog herinnerde!  Hoe mooi de singletrack die naast een kronkelend riviertje liep in het dal van de Falise, de paadjes met de heuveltjes op en neer door de bossen.  Een singletrack in een afdaling naast een kleine kloof waarin je recht kijken kon, klimmen en afdalen over rotsige paadjes.  Het was zwaar, vaak deels te voet voor mij, maar de moeite werd beloond met een prachtig zicht over de blauwe bloementapijten waarvan de liefelijke geuren het neusorgaan streelden.  Een mooie manier om te zeggen dat het verdomme zwaar was voor den deze, maar in een prachtig decor.  Ik had gepland om de 50 km te rijden, maar het was al snel duidelijk dat het al een prestatie zou zijn om deze keer de 30 uit te rijden!

Een drietal jonge gastjes die met hun bikes langs de kant stonden, vroegen of ik de 70 km volgde.  Non, c’est trop lourd pour moi!  De bevoorrading halverwege was al geplunderd en chips is nu niet bepaald voer voor sporters.  Er lagen nog stukken banaan en ik heb me te goed gedaan aan een paar bekers gekleurd water dat er te drinken was.  Direct na de bevoorrading werden we getrakteerd op een steile klim over een rotspad.  Ik vraag me af wie daar fietsend tot boven zou geraakt zijn.  Het trio jonge snaken zag het niet meer zitten, vermoed ik, want keerde op zijn stappen terug.

De tocht voerde ons verder doorheen de bossen, onderbroken door velden met mooie vergezichten, alles badend in de lentezon.  Wat wonen de mensen hier toch mooi!  Ik heb wel een stokoud huis in renovatie gezien waarin ik me niet gerust zou voelen, de muren gestut door een constructie van balken!  Soms vraag ik me toch af waarom de mensen geld investeren in de renovatie van oude koterijen die eerder rijp zijn voor de sloophamer, tenzij het gebouwen met een historische waarde betreft!

Aan mijn euforie van deelgenoot te zijn van deze prachtige lentedag, kwam tijdelijk een einde toen ik in een afdaling toch een wortel wilde trotseren, en dan vermoedelijk toch ben beginnen panikeren.  En als ge dan harder op de voorrem dan op de achterrem duwt, dan ga je over de kop!  Met een pijnlijke knie tot gevolg.  Waarschijnlijk op een steen of op één van de trappers beland.  Daardoor was Devil, die tot dan toe hier en daar op me had gewacht, definitief verdwenen.  Jaloers dacht ik even terug aan de jonge biker die ik daarnet een rotspaadje naar beneden had zien vliegen!  Spijtig dat niet iemand me vroeger heeft weten te motiveren voor het biken.  Misschien had ik dat dan ook gekund!  Maar het is al een prestatie op zich dat ik hier was, na een leven zonder sport!  Ik heb dan een hele tijd haasje-over gespeeld met een trio Franstalige inboorlingen, twee gasten en een meisje, dat ik al aan de bevoorrading had gezien.  Het meisje had het ook zwaar op de hellingen, waardoor de jongens haar bij momenten stonden op te wachten.  Op een bepaalde plek stapte zij even snel naar boven als dat ik rijdend op m’n fietske naar boven strompelde!  Op één van de lange asfalthellingen naar het einde toe ben ik haar weer voorbijgegaan omdat ik toch gelukkig nog net genoeg fut in de benen had om helemaal fietsend boven te geraken.  Omdat er in de laatste kilometers nog een paar stevige kuitenbijters zaten, ben ik uiteindelijk nog voor dat groepje gearriveerd.  Wij zullen bij de laatsten geweest zijn.

Den Devil zat al in de zon met een pint bier.  Zelfs de cola was al op en bier op een nuchter maag leek me niet verstandig.  Daarom eerst wat bruiswater en een “pain-saucisse” die me zeer goed smaakte na deze uitputtingsslag, om dan toch af te sluiten met een pintje.  Ondanks de perikelen van de ochtend werd het toch nog een leuke maar zware dag.  Ik heb zelfs de moed nog gehad om na een lange rit huiswaarts zowel fiets als auto nog te poetsen, want die zaten compleet onder het stof.  Volgend jaar sta ik hier met grote kans terug op de derde zondag van april!  Een aanrader!

Link: http://forum.mountainbike.be/viewtopic.php?p=1203155#1203155

18-04-2011 om 22:19 geschreven door StrammerMax

Nightride (16-25-40 km) tijdens de weekendhappening van de Rillaarse Bikers te Rillaar op zaterdag 16-04-2011.

Op zaterdag 16 april 2011 ook naar Rillaar afgezakt voor de nightride.  De GPS stuurt me vanuit Antwerpen altijd over Brussel en Leuven naar Aarschot, terwijl routenet op internet me via Olen stuurt.  Gekozen voor de tweede optie wegens 20 km korter.  Na exact een uur was ik ter plekke.  Het was de eerste keer sinds ik hier kom rijden, en dat is toch al verschillende jaren, dat het centrum van Herselt open was na de wegeniswerken aldaar.  Eindelijk af van die vervelende omleiding.  Toen ik me ging inschrijven zaten er binnen en buiten al veel bikers die de toer al gereden hadden.  Vertrokken om 20.15 u wanneer de laatste zonnestralen het landschap beroerden.

Na een aantal veldwegen, een smal paadje door een bos en een straat met enkele villa’s, kwamen we aan een plek waar ik meestal moet passen: een bos dat op een helling gelegen is.  Je moet van beneden in de straat eerst links naar boven.  Even verder passeer je dan de ruïne van wat ooit een huis moet geweest zijn.  Dan volgen een aantal tracks waar je stevig moet klimmen, in mijn geval vaak te voet naast de fiets, om dan te eindigen in een steile afdaling.  Veel toertochten in deze streek doen deze plek aan, maar dan komt ze meestal naar het einde toe.  Vanuit Rillaar passeer je er in het begin.  Hebben die plaats en dat bos misschien een naam?

Verder voerde de toer ons door bossen en velden op het grondgebied Scherpenheuvel-Zichem, te merken aan de naamborden van de straten die we kruisten.  We passeerden ook Schoonderbuken alwaar een collega van me woont.  Van zo ver komt deze mens bij ons werken!  Een groepje van vier jonge kerels passeerde me.  Ze hadden hun lichtjes al aan.  Het begon inderdaad donker te worden in de bossen.  Tijd om de lampen aan te steken.  Ik had toch een lading batterijen mee waarmee ik desnoods de hele nacht zou hebben kunnen doorgaan!  Duracell had voor mij als nicknaam niet misstaan!  Omdat het stuur van deze fiets breder is had ik voor het eerst m’n nieuwe lampen volledig kunnen plaatsen zoals het hoort.  Met twee lampen op het stuur en één op m’n helm had ik meer dan genoeg licht om de nacht te trotseren.  Van een viertal jeugdigen die me passeerden en die qua verlichting minder goed uitgerust waren, hoorde ik er een zeggen: “zalig, dat licht”.  Maar vermits ze veel sneller waren dan den deze hebben ze er niet lang van kunnen genieten!  Jinba ittai stak me voorbij, op dezelfde plek als vorig jaar, riep hij in het voorbijrijden.  Daarna doken we een single in tussen de weiden.  Even later zag ik patje2 al stompend voorbij komen toen ik aan de kant stond uit te hijgen na een klim in het bos.  Ook Bulls69 en z’n maat herkenden me bij het voorbijrijden.  Maar ze rijden allemaal veel te snel voor mij, zodat ik m’n tocht alleen reed.  Ik heb zo’n 45 bikers geteld die me ingehaald hebben.  Waaronder een trio uit Paal in roze pakken, nadat we het stukje naast de Demer achter de rug hadden, later nog gevolgd door hun vierde clubmakker alleen.

Even over halverwege kwamen we vanuit de bossen weer het open veld in en zag je beneden in de verte de discolampen die jaarlijks op de bevoorrading aanwezig zijn.  De Rillaarse Bikers hebben zeker een DJ in hun midden!  Toch moesten we eerst nog een ommetje maken eer we aan de pauze toe waren!  En van daar zag je de lampjes van de bikers die door de velden van daarnet nog in aantocht waren.  Er lagen bananen en verschillende soorten koeken om te eten en de keel kon gespoeld worden met sportdrank na het stof slikken.  Want de ondergrond lag er overal beenhard bij.

Aan de bevoorrading gebeurde dan iets wat ik nooit voor mogelijk had gehouden.  Want een biker sprak me aan met de vraag of ik was wie ik ben!  Ja dus!  En zo maakte ik kennis met Bruce Wayne.  Hij zal het misschien niet geloven, maar diens mysterieuze avatar, de keuze van zijn schuilnaam en de opgave van z’n woonplaats intrigeren me al jaren, elke keer als ik z’n berichtjes lees over zijn gereden toeren in het gezelschap van Mr. C!  Ik had de hoop wel opgegeven deze vurige bewonderaar van Batman ooit te zien te krijgen, tenzij hij zou rondrijden met een mega-vledermuis op z’n pak of een bike te hebben die de allures heeft van een batmobiel!  Want hij komt geregeld naar de toertochten in de Antwerpse en Limburgse Kempen, waar ik ook graag kom rijden.  Eindelijk weet ik nu dus ook waar Gotham City gelegen is, maar dat ga ik hier niet verklappen.  En ik veronderstel dat de bikemaat in z’n gezelschap dan ook de al even mysterieuze Mr. C was.  Dat blijkt zo te zijn!  Ik had me Bruce Wayne ouder en potiger voorgesteld dan dat hij bleek te zijn.  Bruce Wayne, ik ben blij dat je me hebt aangesproken, want het heeft me veel plezier gedaan u eindelijk eens ontmoet te hebben!  Ik hoop dat ik u later nog herken als onze paden elkaar nog eens kruisen, want het ging allemaal wel snel en dan nog in het donker.  Misschien toch maar een vledermuis op uw fietstruitje laten zetten?  Grabbel mij maar bij de lurven als ge me hier of daar nog eens ziet rijden!  Het is trouwens boeiend om de geschiedenis van Batman eens te lezen op internet (klik op de links).

Van vorige edities wist ik dat we na de bevoorrading al direct een stevige klim voor de wielen geworpen kregen.  Dat is voor mij een stuk te voet.  Ik herinner me dat zelfs rubber-12 het hier vorig jaar lastig kreeg omdat z’n ketting blokkeerde.  Hij was er deze keer niet bij.  Dan volgde een bos met een smalle track tussen de bomen en veel draai- en keerwerk.  Mijn lampen deden hier goed werk, terwijl het stof dat door de voorgangers was achtergelaten me om de oren vloog.  Ik kwam onderweg zelfs een snelheidsmeter tegen in het midden van nergens tussen de velden aan een paar huizen.  Misschien een sluipweg voor woon- werkverkeer?  Met de fiets hoef ik van flitspaaltoestanden geen schrik te hebben!

Toen ik even aan de kant stond vroeg een voorbijrijdende biker bezorgd of alles in orde was.  Ja, geen probleem, ik was enkel gestopt om nieuwe batterijen in de lampen te steken, want het licht begon te verzwakken.  En vermits ik toch genoeg batterijen bij me had!  Al stompend op een helling verried het geraas van auto’s en de oranje gloed dat we naast de E314 gekomen waren.  Om daarna te mogen genieten van een mega-lange afdaling tegen topsnelheid over kiezelsteentjes.  De snelweg onder, de baan over en dan was het aan de andere kant naast de snelweg weer trappen geblazen om een heel eind over een lange zachte klim weer naar boven te fietsen.  Volgden nog wegen en paadjes door de donkere bossen, dan weer een klimmetje door weiden en naar het einde toe nog een ferme klim over een betonbaan, terwijl ik nog twee lichtjes achter mij door de weide naar boven zag kruipen.  Intensievere bebouwing bewees dat we weer aan de start toekwamen.  Ik denk dat ik patje2 nog zag wegrijden.  Witte bestelwagen?

Fiets opgeladen en binnen in de zaal nog een drankje en een babbel met Bulls69 en z’n maat.  Dit is namelijk de plek waar we elkaar jaarlijks eens te zien krijgen.  De sympathieke Bruce Wayne kwam nog afscheid nemen voor hij naar huis vertrok.  Om middernacht zelf huiswaarts.  Door het droge weer was alle materiaal proper gebleven en de stoffige fiets kon op de auto blijven voor morgen, zondag, voor de toer La Trace d’Hez.  Het was toch ruim halfdrie eer ik in m’n nest lag!  Na een zeer korte nacht zat de nachtrit nog in de benen, want ik heb daar op zondag in Tangissart serieus afgezien!  Ik had zelfs niet meer de fut om te schrijven, iets dat nog nooit gebeurd is!  Maar vandaag heb ik dan toch m’n best gedaan!

Link: http://forum.mountainbike.be/viewtopic.php?p=1203139#1203139

Batman: http://nl.wikipedia.org/wiki/Batman_(personage)

Gotham city: http://nl.wikipedia.org/wiki/Gotham_City

18-04-2011 om 21:47 geschreven door StrammerMax

La Esterella overleden op maandag 11 april 2011.   





als een wachter aan de Schelde staat gij in weer en wind
heersend over stad en velden die de stroom tot één verbindt
als een baken in de baren, blijft gij steeds het zinnebeeld
dat vooruitgang en welvaren over Vlaanderen verdeelt

oh Lieve Vrouwe Toren
hoog boven 't Vlaamse land
wij zijn in uw schaduw geboren
zo hecht aan u verwant
nooit zullen wij vergeten
de dapp're gouden haan
voor u, lieve toren
zal steeds ons hart slaan
blijf daar voor eeuwig staan

uit de stad van de sinjoren rijst gij op, zo slank van lijn
laat uw bronzen klokken horen als ons daag'lijks liefst refrein
veel geheimen moet gij borgen uit 't verleden en van nu
want uw kind'ren met hun zorgen wenden zich vol hoop tot u






http://www.gva.be/antwerpen/la-esterella-92-overleden.aspx

http://www.youtube.com/watch?v=DwBVRKA7nHI

http://www.youtube.com/watch?v=7HZJom88c6o

http://www.lyricstime.com/la-esterella-oh-lieve-vrouwe-toren-lyrics.html

13-04-2011 om 02:04 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-25-35-45-55 km) 16 ième Bike Day Gileppe Hautes Fagnes vanuit de Militaire Kazerne te Eupen.

Het was weer vroeg vanochtend en ik had tijd nodig om wakker te worden!  Even over achten zat ik dan toch in de auto, voor alle zekerheid nog snel even tanken, en dan op weg voor een lange rit van ruim anderhalf uur en 150 km!  Want Eupen is toch een eind rijden!  Gelukkig hadden nidecker en zijn vriendin niet te lang op mij moeten wachten, zodat we na een ietwat chaotische inschrijving, omstreeks 10.15 u van start konden gaan.  Want het was niet duidelijk of je dan wel of niet een briefje moest invullen en waar je diende aan te schuiven!  Ik was zeer benieuwd naar wat ik voor de wielen zou krijgen.  De Ardennen zijn voor mij op gebied van biken onbekend terrein!  Ik ben een aantal jaren geleden wel eens in Francorchamps komen biken, lees afzien, nadat een kameraad me na veel aandringen dan toch mee naar ginder had weten te krijgen!  Veel moeten klimmen is voor mij immers vaak afzien!  Gelukkig had ik sinds gisteren de beschikking over een tweedehands Turner Flux fully, gekocht van rubber-12 en door hem vakkundig in elkaar gezet met oudere en nieuwe materialen en voorzien van een stel nieuwe wielen.  Noodgedwongen nadat mijn mooie fiets op 30 januari werd gestolen!  Met mijn oude bike, die ik tijdelijk weer in dienst had genomen, had ik hier weinig kunnen komen uitrichten!  Alles werkte voortreffelijk, het was een plezier om weer over degelijk materiaal te kunnen beschikken.

De tocht was zwaar, er zaten stevige klimmen in, zodat het voor mij soms al wel eens te voet lopen was!  Maar al bij al viel het nog mee, er zijn al plaatsen geweest waar ik meer heb afgezien!  Ik heb ook duidelijk minder schrik dan vroeger.  Alleen als het in een afdaling toch te steil wordt, dan knijp ik ze toch nog altijd!  Niettemin zei ik tegen nidecker dat, indien ik zo’n tochten zou gereden hebben in het begin van m’n mountainbikend leven, mijn broek al vol zou gelegen hebben!  Jaloers keek ik naar de jonge gasten, de pluimgewichten, die me voorbijstaken, terwijl ik mijn logge lichaam door de Ardennen trok!  En naar de jongere kerels die zonder verpinken over de met stenen bezaaide paadjes naar beneden reden, terwijl ik me veiligheidshalve inhield, teneinde te vermijden van mijn smoelwerk kennis te doen maken met de Ardeense ondergrond.  Maar het ging, aan mijn tempo (lees tergend traag) en op mijn manier (lees pannenkoeken-stijl)!

Tijdens de rit konden we genieten van de pracht van wilde bloemen, ik vermoed een soort witte anemonen en kleine gele bloemen.  We reden door bossen om even verder dan weer een prachtig vergezicht te hebben op de groene en zonovergoten omgeving op plaatsen waar de weiden nog afgeboord worden door hagen.  De bevoorrading kwam na 18 km.  Veel was daar niet te rapen: koekjes met chocolade, kokoskoekjes en peperkoek.  Lekker, maar eigenlijk geen voer voor tijdens het sporten.  Met enige verlegenheid moet ik deze keer toegeven dat ik niet voor de langste afstand gekozen heb!  Integendeel voor de kortste, buiten de 15 km, waarvan we de afslag al gepasseerd waren.  Bij aankomst zou blijken dat hij een pak langer was dan de aangekondigde 25 km.  Vermits het de eerste keer was dat wij hier kwamen, toch maar het zekere voor het onzekere genomen!  Na de bevoorrading was er wat oponthoud omdat iedereen z’n bike twee keren over een poortje diende te hijsen met tussenin een griezelig smal paadje vol bulten en wortels naast een afgrond.  Naar het einde toe was de vriendin van nidecker niet meer welkom, vermits we de Limburger Weg passeerden en zij in Hasselt woont! 

Toen we weer op het door mooie gebouwen omringde binnenplein van de kazerne toekwamen, hadden we 35 km op het tellertje staan, wat toch een pak meer was dan de voorziene 25!  Niet dat ik er kwaad voor was.  Ik had nog fut over, maar indien er op de grotere afstanden nog veel hellingen voor de wielen zouden komen, had die snel op kunnen zijn.  Want op vlakker terrein kan ik lang aan de gang blijven, zoals een Duracell-konijn, maar de batterijtjes gaan snel leeg als de klimmen elkaar snel opvolgen!  Dan zijn mijn benen niet sterk genoeg om helemaal tot boven te geraken!

Toen ik wat ging halen om te drinken merkte ik dat er ook hot-dogs, een lange knakworst in een broodje, en stukken paas-cake verkocht werden.  En we hebben ons daar stante pede te goed aan gedaan!  We moesten even wachten op de aanvoer van nieuwe broodjes, maar kregen er wel twee worsten tussen omdat de zuurkool intussen op was!  Iets eetbaars was welkom en we kikkerden er direct van op terwijl we in het zonnetje konden zitten!  Zalig!  Ik kreeg terstond een vakantiegevoel!  Er zouden 1300 deelnemers geweest zijn.  “Zouden die ons allemaal voorbijgestoken zijn”, vroeg de vriendin van nidecker zich af!  Degenen die na ons vertrokken zijn in ieder geval wel!    Toch een pluim omdat zij deze rit tot een goed einde heeft weten te brengen!  Nidecker heeft onderweg een hele fotoreportage gemaakt!

Ik vroeg me af of ik de mensen in Eupen in het Frans dan wel in het Duits te woord diende te staan!  Tot ik merkte dat de man die de drankbonnetjes verkocht Nederlands sprak!  Ik weet nu ook wat ik moet roepen als ik een Franstalige bang wil maken!  Bouh!  Want langs de Vlaamse kant van de put van Boirs stond op de borden “Boe!  Met de motor?  Laat je niet verrassen!”  En eens de put voorbij was dat “Bouh!  Anticipez pour le danger!”  Gek land waarin we wonen!  Als Di Rupo de transfers natuurlijk berekent zoals men in Eupen de afstanden van de toertochten bepaalt, dan gaat er nog een pak meer naar het zuiden van het land!

Tijdens de terugrit met de auto overviel me plots een diep gevoel van gelukzaligheid!  Wat een mooie dag!  Schitterend weer, de natuur die overal weer ontluikt en de bomen die weer groen beginnen te kleuren in hun voorheen kale kruinen.  Terwijl op de radio de “Lambada” werd gedraaid.  Door de vibraties van de muziek kreeg ik vlinders in m’n buik!  En morgen kan ik lekker uitslapen, want ik hoef niet naar het werk!  Spijtig dat het toch een heel eind rijden is naar ginder!  En dat het misschien ook een duur ritje kan worden, want ik vrees te zijn geflitst aan de werken in Boirs!  En ik was beslist niet de enige!  Dat machientje had werk en ging nogal zijn gangen!  En ik zat serieus boven het getal in de rode cirkel!  Kon ik dat ook maar zeggen van m’n snelheid op de fiets! 

Link: http://forum.mountainbike.be/viewtopic.php?p=1200019#1200019

Link: http://forum.mountainbike.be/viewtopic.php?p=1200034#1200034

10-04-2011 om 23:42 geschreven door StrammerMax

"Heel het traject staat mooi uitgestippeld op een wandelkaart. Vanmorgen is een groep wandelaars in Wuustwezel vertrokken en in de loop van de namiddag hopen ze het Ravenhofkasteel te bereiken. We hebben de sportievelingen beloofd en met een auto terug naar huis te brengen. Het is de bedoeling dat dit netwerk ook aansluit op de wandelwegen bij onze noorderburen", aldus Alida De Bie.

Bij de opening van het netwerk, kreeg de burgemeester het gezelschap van enkele ridders van Ortus Phoenix. Zij zorgden voor kinderanimatie en toonden aan dat wandelen iets is van alle tijden.

Bron GVA: http://www.gva.be/antwerpen/stabroek/kinderen-en-ridders-openen-wandelproject.aspx

05-04-2011 om 00:46 geschreven door StrammerMax

Nieuw wandelnetwerk Kempense Heide geopend aan het Ravenhof in Stabroek op zondag 3 april 2011.

Wandelnetwerk Kempense Heide serveert 530 kilometer wandelplezier in de gemeenten Brasschaat, Brecht, Essen, Kalmthout, Kapellen, Stabroek en Wuustwezel.

Zoals bij het populaire fietsroutenetwerk kunnen wandelaars zelf trajecten uitstippelen langs prima wandelpaden, die met elkaar verbonden zijn via knooppunten. De rechthoekige rood-witte borden met nummer houden je onderweg op het juiste pad.

De blikvangers van het wandelnetwerk Kempense Heide? Schitterende parken, tuinen en natuurgebieden. Van de Wildertse Duintjes tot de Kalmthoutse heide. Van het Mastenbos tot de Antitankgracht. Van het Peerdsbos tot het Arboretum Kalmthout. Stuk voor stuk toppers, sommige zelfs met Europese allure.

Met behulp van de gedetailleerde overzichtskaart (8 euro) stippel je zelf talloze wandelingen op maat uit.

Praktisch:

Kaarten kan je online bestellen of aankopen in de toeristische infokantoren van de 7 gemeenten.

De bewegwijzering van het nieuwe netwerk is volledig afgerond op 15 april.

Bij aankoop van de kaart ontvang je een gratis bon voor het boekje met praktisch info (beschikbaar vanaf midden mei).

Bron: http://www.antwerpsekempen.be/nieuws_detail.aspx?blogid=22106

Meer dan 500 kilometer nieuwe wandelwegen.

vrijdag 01 april 2011, 05u00

STABROEK / BRASSCHAAT / KAPELLEN / WUUSTWEZEL / BRECHT - Ten noorden van Antwerpen wordt nu zondag het nieuwe wandelnetwerk ‘Kempense Heide' officieel in gebruik genomen. Het strekt zich uit over meer dan 500kilometer, van Stabroek tot Wuustwezel. Via dit wandelknooppuntennetwerk kan je wandelingen maken in de gemeenten Brasschaat, Brecht, Essen, Kalmthout, Kapellen, Stabroek en Wuustwezel. Aan het Ravenhof in Stabroek vindt een publieksopening plaats, waarbij je vanaf 9.30 uur vrij kan wandelen op basis van suggestielussen. Je kan van daaruit ook naar Wuustwezel wandelen, waar het andere startevenement plaatsvindt. Om 13.30uur wordt in Stabroek het startbord onthuld en om 14uur vertrekt een wandeling onder begeleiding van een gids. Er wordt animatie voorzien door het Middeleeuws gezelschap Ortux Phoenix en er staat een springkasteel.

Uit het Nieuwsblad: http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=LV38BC23

Wandelnetwerk 'Kempische Heide' is geopend.

maandag 04 april 2011, 05u00

STABROEK - Aan kasteel Ravenhof vond afgelopen zondag de publieksopening plaats van het wandelknooppuntennetwerk 'Kempische Heide'.

Analoog aan de fietsknooppuntennetwerken is er ten noorden van Antwerpen nu ook een wandelknooppuntennetwerk gerealiseerd. Wandelliefhebbers kunnen in de gemeenten Brasschaat, Brecht, Essen, Kalmthout, Kapellen, Stabroek en Wuustwezel naar hartenlust wandelingen uitstippelen, in totaal goed voor zo'n 530kilometer. Het project kwam tot stand met Europese subsidies. In Wuustwezel en in Stabroek vonden afgelopen zondag openingsevenementen plaats.

Bed & Breakfast

'De volledige 530 kilometer kan je in één dag natuurlijk niet afleggen, maar je kan eventueel overnachten in een hotel of Bed & Breakfast. Ook in Stabroek zal er op termijn een Bed & Breakfast komen', stelde de Stabroekse burgemeester Alida De Bie(CD&V) in haar openingswoord. De burgemeester stelde verder dat Nederland wellicht net over de grens snel met een wandelknooppuntennetwerk zal volgen, zodat wandelliefhebbers in de regio helemaal hun hart zullen kunnen ophalen.

In Stabroek alleen al werden er 348bordjes, 48knooppuntenpalen en 20doorverwijspalen geplaatst. De wandelkaarten voor het netwerk zijn te koop bij de toeristische diensten van de verschillende gemeenten. In Stabroek is de kaart ook te koop in het Koetshuis, nabij het Ravenhof.

Uit het Nieuwsblad: http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=FN38E2QJ

05-04-2011 om 00:26 geschreven door StrammerMax

Bloesemtocht (15-20-30-40 km) van de Sportdienst te Borgloon, Parel van Haspengouw.

Het was vandaag weer vroeger dan tijdens de week toen de wekkerradio begon te spelen!  Kort na middernacht waren er hier een paar stevige regenbuien geweest, maar ’s ochtends was het droog en alles wees er op dat het een genietbare zondag zou kunnen worden.  Om acht uur zat ik in de auto voor een stevige rit naar Borgloon, met wat vertraging ter hoogte van Geel en Ham.  Ik had tot vanochtend getwijfeld of het nu Bertem dan wel Borgloon zou worden.  Maar omdat ik in deze streek eigenlijk nog nooit geweest ben, heb ik dan voor de tweede optie gekozen.  Bij het vertrek een berichtje gestuurd naar nidecker dat hij me kon verwachten.  Een parkeerplek gevonden naast een boomgaard.  Terwijl ik me stond klaar te maken kwamen geregeld bikers voorbij.  Het was duidelijk dat ik op het parcours geparkeerd stond!  Alsof we het getimed hadden, kwamen ook nidecker en diens vriendin toe aan de start.  Om halftien zijn we vertrokken.

Ook al was er daarnet wat passage voorbij m’n auto, we hebben na het vertrek niet zo heel veel bikers meer gezien.  Slechts af en toe werden we ingehaald.  Ook al had ik onderweg naar hier, onder anderen ter hoogte van het klaverblad van Lummen, een paar fikse buien gehad, alles lag er zeer droog bij.  De veldwegen waren zelfs keihard.  De grond deed me wat denken aan deze die je ook vindt in Bertem, Heverlee en Loonbeek in Brabant.  Een keiharde bodem die kan veranderen in een vettige slijkpoel van zodra er wat te veel regen op valt!  Brede en smallere veldwegen werden ons deel.  Op veel bossen kan de streek rond Loonbeek, wat zich de Parel van Haspengouw noemt, blijkbaar toch niet rekenen.  Het weinige bos dat we gepasseerd zijn was dan nog privé.  Omwille van het glooiende landschap had je bij momenten wel mooie vergezichten, die toch wat teniet gedaan werden door de grijze lucht en de vochtigheid die in de lucht hing.  Om de fruitbomen in al hun bloesems te kunnen bewonderen was het nog iets te vroeg.  Er stonden al wel fruitbomen in bloei, maar op de meeste plaatsen stonden de bloemknoppen nog op openbreken.  Na het zien van de reeks Katarakt op de televisie moest ik hierbij denken aan de mensen die hun boterham verdienen met de misschien toch wel speciale stiel van fruitkweker.  Je rijdt die bomen niet meer zomaar achteloos voorbij.

Het parcours was zeker niet vlak te noemen.  Zelfs kort na de start werden we al over een zachte helling naar boven geloodst om daarna in volle vaart een zeer lange afdaling te kunnen nemen.  Maar na een bocht naar links mochten we weer naar boven kruipen.  Er zaten af en toe korte en langere kuitenbijters in het parcours.  Na een zachte helling moesten we ineens een kort en steil stukje op naar een weide toe.  Dat lukte niet al te best!  Maar drie achteropkomerts raakten ook niet tot boven, alhoewel ze het beter deden dan wij!  Dan volgde een stuk natte weide en aanzuigende ondergrond.  Er zaten ook redelijk wat asfaltstroken in de tocht, maar omdat je er vaak moest klimmen, vroegen ze toch een inspanning.  Af en toe konden we even halt houden om aan onze drinkzak te lurken en om misses nidecker de kans te geven “het gat te dichten”!  We passeerden een plek die luisterde naar de naam “Heks”.  Ik had ook op de heenweg met de wagen plaatsnamen opgemerkt waar ik nog nooit van gehoord had!  Van Vliermaalroot had ik al wel gehoord.  Wat een poëtische plaatsnaam!

De bevoorrading kwam na een twintigtal kilometer.  Onder een tentdak stonden een aantal mannen die iedere toekomende deelnemer een bekertje sportdrank, een banaan en een koek toestopten.  Nadat we dit lekkers achter de kiezen hadden konden we er weer even tegen en werden we richting Kuttekoven gestuurd.  Jammer genoeg was het intussen toch beginnen regenen.  Omdat mister en misses nidecker pas de draad na een aantal maanden winterse inactiviteit weer hadden opgenomen, hebben we gekozen voor de 30 km.  De splitsing kwam trouwens pas aan het einde van de tocht.  Bij mij was het vat nog niet af, maar omdat nidecker ook altijd wacht op mij wanneer hij in beter vorm is, ben ik deze keer dan ook solidair gebleven.  Het was een leuke rit.  Jammer dat het niet droog bleef tot aan het einde.  Na een drankje in de sporthal werd ik uitgenodigd ten huize van misses nidecker om er mee een boterham te eten.  Nooit gedacht dat ik ooit in een Hasselts huis onder de douche zou staan!  Ik heb dank zij de bike al diverse mensen leren kennen in verschillende streken in Vlaanderen.  Het was intussen ook al lang geleden dat we elkaar nog gezien hadden.  Daarna werd, zoals vermoedelijk in vele Vlaamse huiskamers, de tv aangezet om te kijken naar De Ronde van Vlaanderen.  De rit naar huis verliep van een leien dakje, nergens drukte op de snelweg.  M’n fiets nog proper gemaakt, en dat betekende meteen het einde van deze zondag en weekend!

Link: http://forum.mountainbike.be/viewtopic.php?p=1197451#1197451