La Trace dHez (14-31-51-74 km) te Tangissart
(Court-Saint-Etienne) in Waals-Brabant op zondag 17-04-2011.
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Na op zaterdagavond de nachtrit van de Rillaarse Bikers in
Rillaar, waar anders, gereden te hebben, was het een wel zeer korte nacht. Snel een paar boterhammen naar binnen gewerkt
en dan op weg, want ik ging eerst Devil Biker nog ophalen in Turnhout. Het was intussen toch al een hele tijd
geleden dat we nog eens samen ergens naar toe trokken. Jammer genoeg kwam hij er ter hoogte van
Brussel achter dat hij zn schoenen thuis had vergeten, een beetje laat en ver
om er nog voor terug te keren. En ik had
er verdorie nog aan gedacht, omdat ik er voor wilde zorgen dat al zijn spullen
eerst in de kofferbak lagen, vermits ik die niet meer open krijg als de fietsen
opgeladen zijn. Je kan de fietsdrager
wel naar beneden kippen, maar dat werkt niet altijd even goed zonder trekken en
sleuren. Onderweg nagedacht over een
mogelijke oplossing: gewone trappers monteren of schoenen zien te lenen. Even voor tien uur waren we in
Tangissart. De hele N25 stond langs
weerszijden vol geparkeerde wagens. We
hadden dikke pech, want de fietshersteller die ter plekke letterlijk zijn tent
had opgesteld, had het enige paar trappers dat hij bij zich had een oogwenk
geleden verkocht aan een andere pechvogel.
Benoit, het brein achter La Trace dHez werd er bij geroepen. Die wist me te vertellen dat er in Genappe
een Brico was. Wij daar naar toe. Derde keer pech: wel een weinig
fietsmateriaal, geen trappers! Op de
terugweg reed ik me op de binnenwegen vast op de nadarhekkens die geplaatst
waren voor het evenement. Het heeft tijd
en wat gevloek gekost om weer ter plaatse te geraken. Intussen was het ook al bijna middag. Devil had twee opties: daar blijven en een
wandelingetje of fietsen met eggbeaters zonder aangepaste schoenen! Hij heeft voor het tweede gekozen.
Samen met nog twee anderen zullen we bij de laatsten geweest
zijn om in te schrijven. We startten in
dezelfde richting als vorig jaar en dat leverde al direct een stevige klim naar
boven. Op de top van de heuvel ging het
dan naar links de velden in om dan af te moeten slaan in een paadje naast een
bos met in de verte het zicht op de kapel die daar staat. De baan over, nog even verder over de veldweg
en dan naar rechts doken we de bossen in.
De zon scheen door het prille groen over de indrukwekkend prachtige blauwe
bloementapijten die zich overal in deze bossen bevonden. Toevallig had ik gisteren een
filmdocumentaire gezien over Belle Bel, het Geelse gehucht, waar men het ook
over deze bloemen had. Maar ik ben de
naam vergeten. Wat kan de natuur, zelfs
in ons eigenste land, toch adembenemend mooi zijn.
De rit zelf was ook adembenemend, letterlijk dan, want het
was een zware beproeving. De nachtrit
van gisteren zal er wel voor iets tussen gezeten hebben! Die zat nog te veel in de benen! Want ik heb deze toer vorig jaar ook gereden,
maar het bleek hier nog veel mooier te zijn, maar ook veel zwaarder dan ik mij
van toen nog herinnerde! Hoe mooi de
singletrack die naast een kronkelend riviertje liep in het dal van de Falise,
de paadjes met de heuveltjes op en neer door de bossen. Een singletrack in een afdaling naast een
kleine kloof waarin je recht kijken kon, klimmen en afdalen over rotsige
paadjes. Het was zwaar, vaak deels te
voet voor mij, maar de moeite werd beloond met een prachtig zicht over de
blauwe bloementapijten waarvan de liefelijke geuren het neusorgaan
streelden. Een mooie manier om te zeggen
dat het verdomme zwaar was voor den deze, maar in een prachtig decor. Ik had gepland om de 50 km te rijden, maar
het was al snel duidelijk dat het al een prestatie zou zijn om deze keer de 30
uit te rijden!
Een drietal jonge gastjes die met hun bikes langs de kant
stonden, vroegen of ik de 70 km volgde.
Non, cest trop lourd pour moi!
De bevoorrading halverwege was al geplunderd en chips is nu niet bepaald
voer voor sporters. Er lagen nog stukken
banaan en ik heb me te goed gedaan aan een paar bekers gekleurd water dat er te
drinken was. Direct na de bevoorrading
werden we getrakteerd op een steile klim over een rotspad. Ik vraag me af wie daar fietsend tot boven
zou geraakt zijn. Het trio jonge snaken
zag het niet meer zitten, vermoed ik, want keerde op zijn stappen terug.
De tocht voerde ons verder doorheen de bossen, onderbroken
door velden met mooie vergezichten, alles badend in de lentezon. Wat wonen de mensen hier toch mooi! Ik heb wel een stokoud huis in renovatie
gezien waarin ik me niet gerust zou voelen, de muren gestut door een constructie
van balken! Soms vraag ik me toch af
waarom de mensen geld investeren in de renovatie van oude koterijen die eerder
rijp zijn voor de sloophamer, tenzij het gebouwen met een historische waarde
betreft!
Aan mijn euforie van deelgenoot te zijn van deze prachtige
lentedag, kwam tijdelijk een einde toen ik in een afdaling toch een wortel
wilde trotseren, en dan vermoedelijk toch ben beginnen panikeren. En als ge dan harder op de voorrem dan op de
achterrem duwt, dan ga je over de kop!
Met een pijnlijke knie tot gevolg.
Waarschijnlijk op een steen of op één van de trappers beland. Daardoor was Devil, die tot dan toe hier en
daar op me had gewacht, definitief verdwenen.
Jaloers dacht ik even terug aan de jonge biker die ik daarnet een
rotspaadje naar beneden had zien vliegen!
Spijtig dat niet iemand me vroeger heeft weten te motiveren voor het
biken. Misschien had ik dat dan ook
gekund! Maar het is al een prestatie op
zich dat ik hier was, na een leven zonder sport! Ik heb dan een hele tijd haasje-over gespeeld
met een trio Franstalige inboorlingen, twee gasten en een meisje, dat ik al aan
de bevoorrading had gezien. Het meisje
had het ook zwaar op de hellingen, waardoor de jongens haar bij momenten
stonden op te wachten. Op een bepaalde
plek stapte zij even snel naar boven als dat ik rijdend op mn fietske naar
boven strompelde! Op één van de lange
asfalthellingen naar het einde toe ben ik haar weer voorbijgegaan omdat ik toch
gelukkig nog net genoeg fut in de benen had om helemaal fietsend boven te
geraken. Omdat er in de laatste
kilometers nog een paar stevige kuitenbijters zaten, ben ik uiteindelijk nog
voor dat groepje gearriveerd. Wij zullen
bij de laatsten geweest zijn.
Den Devil zat al in de zon met een pint bier. Zelfs de cola was al op en bier op een
nuchter maag leek me niet verstandig.
Daarom eerst wat bruiswater en een pain-saucisse die me zeer goed
smaakte na deze uitputtingsslag, om dan toch af te sluiten met een pintje. Ondanks de perikelen van de ochtend werd het
toch nog een leuke maar zware dag. Ik
heb zelfs de moed nog gehad om na een lange rit huiswaarts zowel fiets als auto
nog te poetsen, want die zaten compleet onder het stof. Volgend jaar sta ik hier met grote kans terug
op de derde zondag van april! Een
aanrader!
Link: http://forum.mountainbike.be/viewtopic.php?p=1203155#1203155
|