Toertocht (30-50 km) van RoPaRunteam Thorrunners te Roosendaal op maandag 06-04-2015.

De stichting RoPaRun organiseert jaarlijks een estafetteloop van Parijs naar Rotterdam, over 525 kilometer. Een sportevenement waarin gezonde mensen geld bijeenbrengen ter ondersteuning van projecten die het leven van terminale kankerpatiënten zo aangenaam mogelijk maken. De RoPaRun wordt gelopen in het pinksterweekend. Thorrunners is een Roosendaals team en neemt deel onder nummer 146. Door het organiseren van een aantal leuke evenementen zamelen de Thorrunners zoveel mogelijk geld in. Vooral de slagzin van RoPaRun treft me na mijn eigenste (stief)moeder na een vier jaar lange strijd tegen de aftakeling veel te jong te hebben moeten verliezen aan kanker! Want het motto is: "Leven toevoegen aan de dagen, waar vaak geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven".

De city-toertocht van de Kaaimannen in het Nederlandse Roosendaal heb ik deze winter eens links laten liggen ten voordele van Ravels-Eel in België omdat ik deze nog wel eens wilde rijden en hij jaarlijks met de toer van de Kaaimannen samenvalt. Daarom op paasmaandag dan toch eens naar de toertocht Supermonday van het RoPaRunteam de Thorrunners in datzelfde Roosendaal gekomen omdat ik deze tocht nog nooit eerder gereden had ten voordele van dan weer ander moois. Het was de vijfde editie van deze tocht, want ik heb hem ooit nog in het leven weten roepen, en hij was meteen ook steeds de laatste toertocht van onze lokale winterkalender waarin de bikers uit de provincies Antwerpen en het westen van Noord-Brabant hun niet te missen toertochten opnemen. Dit seizoen hebben we binnenkort nog een extraatje met de Trans Brabantse Wal in Bergen-op-Zoom, maar dat is een buitenbeentje omdat het een GPS-toertocht is en deze zijn nog niet zo ingeburgerd, getuige de slechts 35 deelnemers op een gelijkaardig initiatief in Hilvarenbeek enkele weken geleden.

Met m’n fietsmakker Jari was afgesproken dat ik mijn uur van vertrek zou doorsturen, hij zou me wel weten in te halen. Meteen vermeld hoe hij van de parking aan het Sportpark Vierhoeven tot aan de Thorhonk achterin moest rijden. Na afloop heb ik aan één van de mensen in de cafetaria gevraagd waarvoor Thorhonk dan eigenlijk wel staat! Thor: tot heil onzer ribbenkast en honk is hun pleisterplaats, de cafetaria dus! Bij de inschrijving werd gemeld dat je de gele pijlen diende te volgen en de pijlen van de vaste mountainbikeroutes van zodra deze zich aandienden! Mijn teleurstelling dat we over vaste routes zouden geleid worden bleek na afloop gelukkig ongegrond! Om 9.10 u was ik ingeschreven en op pad.

De tocht vertrok via de Turfvaartweg, een lange zandweg naast een waterloop, een turfvaart uit vroegere tijden, die ik nog al bereden had tijdens toertochten vanuit België, onlangs nog de tocht van Pek en Slik op 8 maart. Vele tochten in deze streek zijn immers al snel grensoverschrijdend en deze plek ligt dicht nabij het Belgische Essen-Horendonk. Ik reed de Visdonkhoeve voorbij en dook na 2,50 km een bosje in van het landgoed Visdonk. Een lang zandpad voerde me tot op de vaste route waar we op 4 km van de start een bos in reden. Een vrij zompig pad leidde de bikers tot aan de splitsing tussen de 30 km en de 50 km op 5 km van het vertrek ter hoogte van de zandweg Muizendreef, op een plek die ik nog al gepasseerd ben tijdens andere tochten. Gekozen voor de langste rit. In de Grensstraat in de Nispense Achterhoek reden we voorbij een veld vol kleurrijke hyacinten, elke kleur netjes in een ander plantvak, alhoewel er in elk vak wel anderskleurige vreemde eenden in de bijt zaten! Vanaf hier reden we over landelijke asfalt- en zandwegen.

Op 8 km doken we een knap bizar bos in met singletracks die ons tot de Marantvijver voerden, de visvijver van de visclub Maresvik aan de Raaiberg in Essen. We hadden dus de grens overschreden en reden in België, hetgeen verklaarde waarom ik de Belgische plaatjes van vaste mountainbikeroutes te zien kreeg! Ook hier had ik gereden tijdens Pek en Slik op 8 maart. Aan het kruispunt van een bospad met een asfaltbaantje was er een probleem met de pijlen. Er hingen daar geen gele pijlen meer, tenzij dezen van een wandelclub! Er kwam nog een groep bikers toe en die volgde de pijlen van de groene vaste route maar keerden even later op hun stappen terug! Dan kreeg ik links in de verte wel de gele pijlen te zien, maar het leek me onlogisch van die te moeten volgen. Zo dacht ook een nog toekomende biker er over, zeggend dat uitgelegd was van bij gebrek aan gele pijlen dezen van de vaste route te moeten volgen. Hij koos voor rechts en ik heb dat ook gedaan. Dat bleek nadien de juiste keuze, bevestigd door een seingever die enkele kilometers verderop op een kalm asfaltbaantje door het bos had postgevat. De groep die teruggekeerd was heeft daardoor de hele lus op Belgisch grondgebied gemist! Een hele tijd later zou ik namelijk dezelfde plek weer passeren en dan zou blijken dat de plaats van twijfel vlak bij de zogenaamde strontpaal gelegen was!

Ik was er anders een hele tijd niet gerust in omdat ik in de verste verte geen enkele andere biker zag rijden! Het stukje van de Belgische groene vaste route wat we voor de wielen kregen liep door een knap bos met een singletrack naast dewelke je enkele lage heuvels mee kon pikken. Mooie tracks en paadjes waarvan ik vermoedde ze nog nooit bereden te hebben, leidden tot de zogenaamde weekendzone met een mix van huizen en uit de kluiten gewassen buitenverblijven die vaak permanent bewoond zijn! In België kan echt alles! 13 km om 10.00 u. Op een gegeven ogenblik passeerde ik een kleine leegstaande villa waar ik tijdens de tocht van Pek en Slik was gestopt. 15 km. Hard aangereden boswegen voerden tussen de buitenhuizen. Na de zandweg Larikslaan en de oversteek van een asfaltbaantje in wat nadien de bossen van Klein Horendonk bleken te zijn, trof ik weer enkele gele pijlen en kreeg ik eindelijk nog eens twee bikers te zien! Dat was voor mij de geruststelling dat ik daarstraks samen met de andere biker de juiste keuze had gemaakt! 15,50 km.

Er diende zich nog veel bos aan waarbij we af en toe toch een modderige strook dienden te passeren. Omstreeks 19 km reed ik voorbij de bizarre plek die ik “het stort” gedoopt heb omdat ik vermoed dat hier vroeger bedrijvigheid was en dat de grote met bomen begroeide heuvelrug en zandhopen hier niet zomaar gekomen zijn. De groene vaste route passeert hier tussen die zandhopen en de plek ligt volgens de kaart pal op de grens nabij het kruispunt van de straten Horendonk en Achtmaalsebaan. Tijdens de tocht van Pek en Slik werd Jari hier door een ongelukkig inhalende biker in een grote plas gedreven. De omgeving is er woest en de paden gehavend. Recent is in de omgeving een houtsculptuur en zitbank geplaatst aan een nieuw geboortebos. Men had wel een andere locatie kunnen kiezen dan deze groezelige plaats!

Op 19,50 km kwam ik weer toe op de plaats waar daarstraks twijfel was gerezen over de te volgen richting op het bosfietspad en reed ik voorbij de beruchte strontpaal. Hij staat op de grens van het Belgische Horendonk (Essen) en het Nederlandse Schijf (Rucphen). Het is de plek waar de smokkelaar Klaveren Vrouwke aan zijn einde kwam tijdens de Eerste Wereldoorlog. Er is zelfs een heuse strontpaal fietsroute en het leven van Klaveren Vrouwke wordt bezongen in dit filmpje!

Hier staat de “Strontpaal', de legendarische grenspaal tussen België en Nederland bij Horendonk. Deze grenspaal dankt zijn naam aan de douaniers die de grenspaal tijdens de Eerste Wereldoorlog gebruikten om er hun behoefte achter te doen. Het is ook de plek waar op 5 met 1916 de smokkelaar Geert Schrauwen, alias “Klaveren Vrouwke”, op 37-jarige leeftijd werd doodgeschoten door een soldaat-commies. Ter herinnering aan de legendarische smokkelaar uit Sint-Willebrord zijn een kruis en de letters K.V. van "Klaveren Vrouwke" in de ongenummerde vierkante arduinen grenspaal gekerfd. Het is de schuilnaam van die beruchte smokkelaar, die net als de troefkaart in het kaartspel steeds van vermomming veranderde. In 1973 verdween de legendarische paal uit de bossen bij Horendonk. Een andere paal is ter vervanging geplaatst tot onlangs de originele grenspaal weer opdook. Op 6 mei 2006, negentig jaar nadat smokkelaar Geert Schrauwen de dood vond aan de Nederlands-Belgische grens, keert de legendarische en originele grenspaal op zijn oorspronkelijke plaats terug. Ook is ernaast een rood-wit wachthuisje geplaatst, waarin de geschiedenis van “Klaveren Vrouwke” en het regionale smokkelwezen wordt belicht.

Het ging vanaf de strontpaal over het bosfietspad van 20,75 km tot 22,75 km waarna we eventjes over de Achtmaalsebaan reden om deze ter hoogte van de Postweg met de hulp van een seingever te kruisen om zo de Rucphense Bossen in te rijden. Ook de tocht van Pek en Slik dook op dezelfde plaats de bossen in. 11.00 u. We kwamen toe op het vaste parcours van Rucphen dat op sommige plaatsen te lijden heeft gehad van recente boswerken. De omgeving is er anders zeer de moeite waard. Om 11.10 u werd ik er op een foto vereeuwigd! Ik dook na de foto vanuit het bos de zandweg De Oliepot in en na een afslag naar rechts kwam ik toe aan de pauze in De Schietbaan op 26 km van het vertrek omstreeks 11.15 u. De bevoorrading werd onder een tentje verzorgd door twee jongedames. Terwijl ik er in het gezelschap van nog slechts enkele anderen stond te knabbelen van de bananen en de wafels zag ik Jari toekomen. Hij werd wel bijna geveld door een oudere man die zonder kijken het autoportier opengooide!

Na de pauze dook de tocht opnieuw de mooie Rucphense Bossen in. Op 30 km passeerden we daarbij de Gasterij De Posthoorn en verderop de bonte beestenboel van de Gele Berg. Daar loopt op een afgesloten terrein van alles rond, van pluimvee tot ezels. Vanaf hier kregen we een mooi stukje route doorheen de Rucphense Bossen. Op 34,50 km van het vertrek kwamen we er toe aan een splitsing tussen de 30 km en de 50 km. Voor de langste rit ging het de Rucphense Heide op, een bosgebied dat militair domein is maar vrij toegankelijk. Leuke droge paden voerden ons door het bos waarbij we ook een iets woester singletrack over vers afgezaagde groene dennentakken voorgeschoteld kregen evenwijdig lopend met de Nederheidsebaan. Op 39 km kregen we de diep in de bosgrond uitgesneden singletrack op de vaste route, bijna een soort holle weg. Er waren nu in de zijkant putten gegraven om het water af te voeren. Aansluitend kwam er nog een mooi stuk over de Rucphense Heide tot we op 41,50 km het bos verlieten ter hoogte van het kruispunt van de Roosendaalsebaan en de Achtmaalsebaan. 12.30 u.

Hier stonden we opnieuw aan de rand van de bewoonde wereld. We reden een eindje langsheen de Roosendaalsebaan om ter hoogte van de Zundertseweg het domein Visdonk in te rijden. In de verte zagen we de Brasserie Lodge Visdonk staan waar de Kaaimannen hun bevoorrading opstellen. Het groene vaste parcours leidt hier over een aantal hard aangereden bultjes. Na nog een eindje door het parkbos arriveerden we na 45 km omstreeks 13.00 u aan de Thorhonk.

We kregen een kommetje soep aangeboden alwaar we nogmaals vaststelden dat Nederlanders blijkbaar moeilijk hun beurt kunnen afwachten als ze ergens moeten aanschuiven! Aan de bikewash in Esbeek hadden we hetzelfde vastgesteld! Wat ze al niet uithalen om voor te kunnen kruipen! In de cafetaria nog drankjes en broodjes gekocht om bij de soep te eten. We konden zelfs nog een tweede kommetje versieren vermits er aan het einde van het evenement nog voldoende over bleef! Intussen tot de slotsom gekomen dat we ons goed geamuseerd hadden vandaag. We waren zeer opgetogen over de wijze waarop de organisatoren de diverse stukken van de vaste routes op een originele manier met elkaar verbonden hadden. Het gebruik van eigen pijlen in combinatie met deze van de vaste routes vroeg bij aanvang wat gewenning, maar na enige tijd was het geen enkel probleem om de route te rijden. Ook al was het vergaren van fondsen de hoofdreden van dit evenement, de deelnemers kregen toch mooi waar voor hun geld. De man die instond voor de tombola moet ons hebben zien toekomen want hij kwam vragen of wij geïnteresseerd waren om onze kans te wagen, zoniet zou hij beginnen opruimen. Uit sympathie voor het goed doel waarvoor deze Supermonday georganiseerd werd nog loten gekocht waarvan de helft een prijsje opleverde. Ook niet-mountainbikers waren hier welkom want op hetzelfde ogenblik kon je hier ook meedoen aan een estafette-loopwedstrijd en een wegrit voor baanrenners van 75 km lang. Voor ons eindigde hiermee het paasweekeinde met een rit op eigen houtje in het Zoniënwoud te Sint-Genesius-Rode en Groenendaal (Brussel) op zaterdag, de toertocht in Balen-Olmen op Pasen en Supermonday op paasmaandag!

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik hier!

Beeldverslag van Guy Heesakker: klik hier of kijk onderaan!

Dit verslag is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.nl!

StrammerMax

Toertocht Thorrunners Roosendaal op 06-04-2015 door Guy Heesakker