Toertocht (30-45 km) van Pek en Slik te Essen.

Welke ellende een mens zichzelf toch kan aandoen!  Want elke zondag loopt de wekker een stuk vroeger af dan tijdens de week wanneer ik naar m’n werk moet!  Als je op zaterdagavond dan nog gaat deelnemen aan een nightride (Bazel) en pas om middernacht weer huiswaarts vertrekt, dan wordt het snel laat na het uitladen van de spullen en het nemen van een douche!  Kort gezegd: het deed verrekt geen deugd om deze ochtend uit m’n bed te komen!  Ondanks de slaapdronken toestand me toch gezwind klaargemaakt na vier sandwiches achter de kiezen te hebben gestoken.  Met m’n gloednieuwe club-fietspak met speciaal zeem voor lange afstanden en de nog vuile bike vol opgedroogde Wase aarde van thuis uit vertrokken om 8.15 u, een rit goed voor 23 km.  Met op zak een briefje met de namen van de straten in het laatste deel van het traject, want daar kende ik de omgeving niet.  Tot daar volstaat het de spoorlijn Antwerpen-Roosendaal te volgen.  In Kapellen kwam ik voor de derde keer, maar niet op rij, MTBiker from Berendrecht tegen op z’n koersfiets, deze keer in het gezelschap van slechts één andere renner.  Ter hoogte van het viaduct over de spoorweg, net voor Wildert, moest ik rechtsaf in een straat die Imkersweg heet.  En daar zag ik een tafereeltje waarvoor het de moeite waard is om vroeg op te staan: twee reeën die midden in een groot open grasveld stonden, zich van geen kwaad bewust.  Zelfs toen ze mij bemerkt hadden maakten ze niet direct aanstalten om weg te vluchten.  Om dan uiteindelijk toch hun witte kontjes richting biker te keren!  Na nog een aantal smalle betonnen landbouwwegen passeerde ik een molen.  Pas op m’n terugweg gezien dat het de Bakkersmolen betrof.  Nu was alles er doods, op de terugweg stond de parking vol en zaten veel mensen buiten te genieten van de eerste warme zonnestralen.  Toen ik mannen in fluojasjes teken zag doen naar auto’s met fietsdrager, wist ik dat de start niet ver meer was.

Net toen ik daar toekwam meldde m’n gsm de ontvangst van een berichtje.  Rubber-12 stond al klaar om te vertrekken.  Hij heeft dan even gewacht tot ik m’n centjes betaald had aan de inschrijving om samen te kunnen starten.  In het begin werden over een aantal grote zandhopen gejaagd.  Er was keuze tussen “atleten” en “watjes”.  De laatste hoop heb ik wijselijk links laten liggen ten voordele van de optie “watjes”!  De toer begon met stukken van de plaatselijke BLOSO-route die ik toch niet ken.  Kon ik bij het begin goed bijblijven, toen de paadjes over zuigende ondergrond zich aandienden en de eerste putten dienden ontweken, hield de rubber er zo’n vaart in dat ik hem niet meer kon bijhouden!  Hij moet zeker ergens wezen, heb ik nog gedacht!  Ik hoopte hem aan de bevoorrading weer bij te zijn, maar ik heb hem niet meer gezien!

Het parcours bracht een afwisseling van asfalt, verharde wegen, soms zeer hobbelige veldwegen en geregeld leuke singletracks.  Toen we een baan overgestoken waren, waar twee jongens als seingever stonden, zag ik zowel links als rechts pijlen hangen!  Ik had nochtans geen splitsingsbord gezien!  Even op m’n stappen teruggekeerd.  De jongens wisten te zeggen dat er daar een lusje moest gereden worden, vandaar!  Op een bepaalde plek moesten we een kilometer of twee langsheen een grote baan met weliswaar weinig verkeer en doken we dan rechts een soort semi-holle weg in!  Dat was een zeer leuke singeltrack.  Met bochten van negentig graden waar je uw stuur op het goed ogenblik moest keren, anders botste je op de zijkanten!  Een eindje verder moest een brede zandweg worden overgestoken, maar zag ik van rechts ook veel bikers afkomen die de brede zandweg bleven volgen.  Eén ervan stopte.  Hij was het noorden kwijt en wist  niet meer waar naartoe!  Hij vermoedde ergens fout te zijn gereden en vroeg of ik al een bevoorrading gepasseerd was.  Neen dus!  Toen een biker van rechts dan afsloeg in het pad waar ik logischerwijze naar toe moest, begon ik zelf te twijfelen.  Toch maar gewoon de meest logische pijl gevolgd.  In de verte zag ik nog een biker rijden, maar die maakte ineens rechtsomkeer!  “Wij zijn hier al geweest hé”, riep hij in het voorbijrijden!  Hij misschien wel, maar ik nog niet!  Nu ik hieraan terugdenk valt pas mijn eurocent!  Dat zal de kerel geweest zijn die afsloeg in plaats van de zandweg te blijven volgen!

Door deze twee bikers was ik wat ongerust geworden en vroeg me af of ik zelf nog wel goed zat, temeer omdat een bevoorrading uitbleef en ik nu toch al ruim over de helft van de afstand zat!  En ik reed er zo goed als alleen!  Intussen reed ik wel door een zeer mooie omgeving: de Rucphense bossen en een gebied dat luistert naar de naam Visdonk.  Boswegen en singletracks wisselden elkaar af.  We deden weer een stukje van de BLOSO-route aan met veel putten en modder.  Mijn gsm meldde weer berichten, zoals steeds bij het kruisen van de grens en het overschakelen naar het Nederlandse netwerk.  En daar was ze dan toch, de bevoorrading, pas na een 32 km, wat toch wel laat is voor een afstand van 44 km!  Maar de stevige soep was lekker en goed heet.  Nog twee wafels achter de kiezen gestoken en een flesje Isostar-sportdrank met citroensmaak leeggedronken.  Het groepje met oudere en jongere rijders wat me daarstraks in volle vaart was voorbijgestoken, stond hier ook.  En er arriveerde een groepje met twee jongens en drie mannen waarvan ik zou gezworen hebben dat ik ze nog al was tegengekomen op een toertocht.  Omdat de bevoorrading zo laat was, was rubber hier intussen ook al lang weer verdwenen.

Ook in de laatste tien kilometers zaten nog mooie stukjes en tracks.  En ik passeerde weer de plek op de brede zandweg waar ik de biker was tegengekomen die niet weer wist waar naartoe en de andere die verkeerd was afgeslagen.  Dat was dus een zeer lange lus!  Naar het einde toe werden we nog over een soort crossparcours gejaagd dat hoog boven een gracht op een soort heuvelrug lag.  Vol bulten en diepe putten om door te rijden!  Rubber liet weten dat hij nog werk had en niet ging blijven wachten aan de aankomst.  Een kwartiertje na z’n berichtje was ik weer bij af.  Een groot bord kondigde de laatste kilometer aan.  Twee mannen waren ingeschakeld om de fietsen af te spuiten en je kon zelfs kiezen tussen hogedruk of de gewone tuinslang.  Nadien mezelf getrakteerd op een donkere Leffe en m’n bonnetje van de inschrijving ingeruild voor een pannenkoek.  Ik ben buiten in de zon aan een tafeltje gaan zitten waar vier mannen in witte pakken met reclame voor een zaak uit Zele (tussen Sint-Niklaas en Gent) zaten.  Die hadden nog een hele rit voor de boeg!  Verder geen bekende gezichten gezien.  Pcdoc zal nog niet genezen zijn, vermoedde ik.  En blijkbaar was dit zo!

Toen ik m’n glas bijna leeg had, kwam het groepje met de drie mannen en de twee jongens van aan de bevoorrading naast me aan een tafel zitten en haalden belegde broodjes boven.  Ik wist al aan de bevoorrading dat ik die groep nog al ergens gezien had.  En toen haalden ze aan de aankomst ook belegde broodjes boven!  Ik denk dat dit in Westmalle was!  Eigenlijk leuk om zien hoe mensen het zich op een zondag gezellig proberen te maken!

Om 13.20 u ben ik weer huiswaarts vertrokken.  Gelukkig alle straten weer teruggevonden in de omgekeerde volgorde.  Overal wandelden en fietsten mensen, genietend van de eerste warme zonnestralen.  Na exact 90,50 km was ik weer thuis en goed moe!  Mooie toer, me goed geamuseerd en zelfs een naar mijn maatstaven hoog gemiddelde gescoord!  De blauwe bloemen van de maagdenpalm staan open!  Het is lente!

Link: http://forum.mountainbike.be/viewtopic.php?p=1192082#1192082

20-03-2011 om 22:41 geschreven door StrammerMax

3^de Sint-Petrus-mountainbike nightride (20-35 km) te Bazel.

De voorzitter van onze fietsclub heeft uiteindelijk van zijn hobby zijn beroep gemaakt en op zaterdag 19 maart ging zijn gloednieuwe fietsenzaak [url=www.bikeaholic.be]BikeAholic[/url] open.  Dat was de kans om eens met de testfietsen te kunnen rijden en kreeg ik een Kona Abracadabra onder m’n kont geschoven!  Omdat zo’n fiets toch enkel kan getest worden op het terrein waarvoor hij dient, heb ik er een dik uur beslag op gelegd en ben naar de Ossendrechtse bossen gereden.  Voor mij begon het fietsplezier dus al in de namiddag.  Overigens een uitstekende fiets.  Het enige minpunt is de hoge prijs!

Thuis snel nog enkele sandwiches achter de kiezen gestoken en op weg naar Bazel.  Daar had ik afgesproken met Offshore.  Samen met patje2 en jinba ittai een trouwe deelnemer aan de nachttochten die hier ten lande worden georganiseerd.  Voor mij was het de eerste keer sinds onze eigenste nachtrit van De Papegaaien in december.  Ik zie er vaak tegen op om op vrijdagavond nog in de file te staan en honderd kilometer te moeten rijden om die tochten mee te doen.  Bazel daarentegen ligt omzeggens naast de voordeur, gewoon even de Schelde onderdoor en we zijn er!

Het was zeer rustig in de Sint-Petrusschool toen ik de speelplaats op reed.  Offshore was al present, de twee andere kompanen waren al vertrokken, want zij gingen de grote en de kleine toer rijden!  Me ingeschreven en omstreeks 20.00 u zijn we vertrokken.  Het moest weer lukken dat net nu de batterijen van m’n achterlichtje leeg waren!  Gelukkig had ik nog een heel klein lampje bij om aan m’n rugzak te hangen.  De omgeving beschrijven is natuurlijk tegelijk moeilijk, want men ziet niets, en gemakkelijk, alles zag zwart!  Wat me bijgebleven is zijn de hobbelpaadjes door de weiden of op dijken.  Bij wijlen kon je naast je in de diepte water ontwaren in het licht van de volle maan.  We hebben slechts vier andere bikers gezien, allen mannen van eenzelfde club die aan de inschrijving binnen kwamen op het ogenblik dat wij klaar stonden om te vertrekken.  Ze zijn ons later voorbijgestoken en dan hebben wij hen weer ingehaald toen ze langs de kant stonden met een lekke band.  Goed dat Offshore gevraagd had om samen te rijden, anders zou het maar een zeer eenzame rit geworden zijn!  Ik moest soms moeite doen om hem bij te houden, vooral op die hobbelige paadjes.  Geregeld kregen we ook wegen voorgeschoteld die naar mijn mening bestonden uit opgespoten zand.  Toch merkwaardig hoe dan plots aan de andere kant van het water industrie opdook en bedrijven baadden in wit en oranje licht.  Om dan later weer een strook bos in te duiken.  Toch zijn de tochten hier van een heel ander kaliber dan dat ik gewend ben, want ik trek meer richting Nederland ten noorden van Antwerpen in de winterperiode en in de zomer richting Limburg of Vlaams en Waals Brabant.  Maar men moet overal eens gereden hebben, elke streek heeft haar charme.

Aan de bevoorrading werden we weer bijgebeend door het groepje van vier en kwamen ook patje2 en jinba ittai toe die intussen al bezig waren aan hun tweede ronde!  Aan de bevoorrading kon je sportdrank drinken en banaan en peperkoek eten.  Met de twee kompanen er bij was het voor mij een nog grotere opgave om bij te blijven.  En dan kon ik me nog gelukkig prijzen dat ze het tempo wat lager hielden.  Na een kapelletje naast een gezellig verlicht houten chalet maakte ik dan een cruciale fout!  Ik reed de weide in, in plaats van het pad aan de linkse kant van de prikkeldraad.  Ik vond al dat het er daar zo vettig bij lag!  Noodgedwongen dus weer moeten terugkeren, waardoor mijn achterstand hopeloos opliep!  Niet dat ik me daar druk over maak!  Ik ga niet mijn ziel uit m’n lijf trappen om anderen te blijven volgen.  Het pad voerde me tussen twee prikkeldraden naar een bredere zandweg, alwaar een tractor stond te wachten tot ik gepasseerd was.  In de verte zag ik het drietal naar links afbuigen.  Omdat Offshore gemerkt had dat ik uit het zicht was verdwenen heeft hij gas geminderd en kon ik weer aanpikken.  En dan doemde de verlichte kerktoren van, ik vermoed, Temse, op achter de daken van de huizen.  Mooi!  Een asfaltbaantje tussen bomen voerde ons weer richting Bazel.  En na de passage van het schilderachtige oude historische marktplein rond de kerk, met de gezellig verlichte ramen, waren we weer bij af.

Nog wat nagepraat bij een cola en een La Chouffe.  Het inschrijfstrookje kon je inruilen voor een lekkere pannenkoek.  Eén van de medewerkers kwam zeggen dat we een kop soep konden krijgen.  Want anders moest ze worden weggegoten en dat was jammer.  Van hem kregen we ook te horen dat er vanavond een vijftigtal deelnemers waren opgedaagd.  Wij vonden dat weinig, maar hij maakte daar geen punt van.  Ik veronderstel dat de afpijling van de avondtocht ook de volgende dag nog kon dienen voor de toertocht.  Toch fijn dat deze mensen zich de moeite blijven getroosten om de avondrit te blijven inrichten.  Twee jaar terug, dat was toen de eerste editie, heb ik deze ook gereden.  Ik kon me hier en daar nog stukken van toen herinneren.  Rond middernacht zijn we huiswaarts gekeerd.  Eer ik thuis al m’n spullen weer in orde had en een douche had genomen, was het weer tergend laat!  Om vroeg weer op te staan voor de tocht op zondag.  En die ben ik vandaag in Essen gaan rijden.

Link: http://forum.mountainbike.be/viewtopic.php?p=1192160#1192160

20-03-2011 om 22:34 geschreven door StrammerMax

Toertocht (20-30-40 km) van het 18 de Bn Log op het militair domein te Leopoldsburg.

Omdat ik gisteren met een maat was gaan biken (lees afzien) in Epen (Nederlands Limburg, nabij Gulpen, 20 km van Aachen, en waar vandaag trouwens ook een toertocht was), wat niet bij deur is, daar ’s avonds nog ben blijven eten en wat tv ben blijven kijken, thuis mijn kleren nog gewassen had en op internet nog de berichten gelezen had over de aardbeving en tsunami in Japan, lag ik weer tergend laat in mijn nest!  Het deed dus pijn toen vanochtend de wekkerradio begon te spelen.  Eigen schuld, dikke bult!  Ik was toch nog kwiek genoeg om iets sneller dan anders al m’n spullen klaar te hebben voor vertrek.  Na een lange autorit kon ik me dan toch inschrijven.  Aan de inschrijving zat onder anderen een vrouw die er geen gras liet over groeien en elke binnenkomende ietwat dralende biker naar de tafel wenkte met de woorden “hier is het te doen, hier moet je zijn”!  Even voor halfelf, rijkelijk laat dus, zat ik op m’n fiets!  Ik werd bij het vertrek toegeroepen door een biker die met een afgebroken zadel stond te wachten en de opvallende papegaai op m’n pak bemerkt had.  Maar ik moet toegeven dat ik niet weet wie het was!  Shame on me!  Ik gok op Dickie!  Toen ik door de tent aan de “start” reed en m’n briefje kon afgeven aan de twee mannen die daar post hadden gevat, had ik er al dik twee kilometer over de betonbanen tussen de militaire gebouwen op zitten!

Zodra je de start voorbij was, begon het feest.  Want we doken op een singletrack de bossen in om er slechts voor de laatste paar kilometers weer uit te komen!  Luttele kilometers verder kwam er een biker uit de tegenovergestelde richting voorbij.  En nog even later liep er een onfortuinlijke deelnemer te voet weer naar af.  Omwille van een gescheurde buitenband!  Ik heb wel al een paar keren een binnenbandje afgestaan om een pechvogel weer op de been te helpen, maar een buitenband heb ik nooit bij, daar kon ik niet bij helpen.  De tocht was zeer mooi en bracht ons een afwisseling van singletracks, bospaden, bredere wegen waar vermoedelijk soms tanks passeren, passages van open plekken en zanderige stroken aan de rand van de heide en zandvlakten.  Soms kregen we heuveltjes en bulten voor de wielen geschoven, de ene al wat groter dan de andere.  Om daarna weer naar beneden te kunnen razen.  Op een drietal plaatsen kon je kiezen uit “gemakkelijk” en “moeilijk”.  Omdat die eerste “moeilijk” eigenlijk best meeviel, heb ik dan overal daarvoor gekozen, wat op een bepaalde plek een leuk stukje door diepe putten en over hoge bulten opleverde, waar ik bovenaan toch even voet aan de grond moest zetten!  Op plaatsen waar een bredere holle weg soms vol water stond en zich een meertje had gevormd, liepen langs de zijkanten tracks waar we over werden gejaagd.  Dat alles maakte de tocht verrassend leuk.

Ik was moederziel alleen vertrokken en ik werd slechts twee maal ingehaald door een andere biker, daarna door een groepje van twee die ik kort voor het einde nog eens gezien heb.  Later staken me nog twee Rillaarse bikers voorbij.  Het zullen deze mannen geweest zijn die een flyer van hun mountainbike-weekend-happening van 16 en 17 april achter m’n ruitenwisser gestoken hadden, ondanks m’n late komst.  Ze groetten bij het inhalen.  Bij zo’n vriendelijke kerels moeten we dus in april zeker wezen!  Ik heb er al twee keren de nachttocht meegedaan.  Ongeveer halverwege ben ik dan zelf een groepje van drie voorbijgestoken: waarschijnlijk de vader en z’n maat in het gezelschap van zijn dochtertje.  Kort daarna arriveerde ik aan de bevoorrading.  Daar was nog alles voorhanden: wafels, peperkoek, koeken, partjes lekkere appelsienen, bananen, soep en sportdrank.  Even later arriveerde het trio, nog een United Biker uit Diest en een oudere biker alleen.

Na de bevoorrading volgde al direct een leuk paadje over een heuvelachtige track.  Je moest wel opletten voor een laaghangende tak die van een weinig fluoverf voorzien was.  En daarna nog kilometers genieten van de paden door de bossen.  Toen ik het “Executieoord” passeerde kwam ik een groepje van drie wandelaars met een hond tegen.  Ze vroegen me of er nog veel bikers gingen komen!  Ze vonden het wel vreemd dat ze daarnet door militairen waren aangesproken en dat alle fietsers ongemoeid werden gelaten.  Onder anderen omdat de hond los liep.  Ik heb hen dan duidelijk gemaakt dat het militair domein vandaag speciaal voor bikers was opengesteld.  Toen ik even tot aan de graven op het executieoord reed, stopte er een wagen op de betonbaan.  Die mensen zullen zich afgevraagd hebben wat die biker daar ging zoeken!  Toen ik weer terugkwam reed de auto weer weg.  Kort nadat ik de extra lus van 10 km voor de langste afstand was opgereden, werd ik nog voorbijgestoken door een biker.  En de rest van de lus heb ik niemand meer te zien gekregen.  In deze extra lus zaten een paar zeer mooie stukken en een paar plekken waar wat behendigheid meegenomen was.

Niet ver voor het bord dat de laatste 5 km aankondigde zag ik de bikers rijden die me voor de bevoorrading hadden ingehaald.  Daar maakte het parcours een lus van een kilometer.  Die was zo leuk dat ik die nog eens een tweede keer overgedaan heb.  En dan stak de oudere biker die ik aan de bevoorrading gezien had me voorbij.  Er volgde nog een leuke track met bulten en putten tussen de bomen waar wat stuurmanskunst mooi meegenomen was.  De oudere biker stond stil bij een andere die vermoedelijk pech had.  Want deze mens heb ik nadien uit een legerbusje zien stappen.  Waarschijnlijk opgemerkt door mannen die de bevoorrading opgeruimd hadden en de onfortuinlijke hadden zien gaan.  Met deze er bij heb ik vandaag omwille van m’n late start dus niet meer dan 13 deelnemers nog gezien!

Toen we uit het bos in de open vlakte kwamen, heb ik dan toch voor “gemakkelijk” gekozen.  Ik kan het wijten aan het feit dat het bordje “moeilijk” afgewaaid op de grond lag!  Mijn polsen begonnen namelijk pijn te doen.  Ik had trouwens geregeld hinder van een “slapende” linkerhand.  Niet moeilijk.  Bij controle bleek dat de voorvork van m’n bike potvast zat!  Deze is nochtans vrij nieuw.  Maar deze bike heeft wel lang ongebruikt gestaan.  Mijn polsen hebben dus de schokken moeten opvangen!  Tijd voor een groot nazicht!  Toen ik de laatste twee kilometer afmaalde over de betonbaan, werd ik voorbijgestoken door een busje dat materiaal van de bevoorrading terugvoerde.  En schrok ik me een hoedje doordat van over de zandrug ineens een sportvliegtuig rakelings over me heen kwam en verderop landde!  Ik had bij de start al een vliegtuig laag zien overkomen, maar ik wist niet dat hier een vliegveldje was!  Bij aankomst had ik 45 km op m’n tellertje.  Die extra kilometer er af, blijven er nog 44 over.  We hebben dus 10% extra gratis gekregen vandaag!  Nog gaan douchen zodat ik proper weer naar huis kon.  Want mij wachtte nog een lange rit weer naar huis.  Ik ben hier nog al komen biken, maar ik kon met niet meer herinneren dat het zo leuk was.  Mooie tocht, leuk parcours, alles prima georganiseerd!

Link: http://forum.mountainbike.be/viewtopic.php?p=1189379#1189379

13-03-2011 om 23:45 geschreven door StrammerMax

    Vaste routes te Gulpen in Nederlands-Limburg.

Ik ben vandaag (zaterdag 12 maart 2011) met een kameraad (collega) gaan biken in Epen. Daar zijn een aantal vaste routes waarvan we delen gereden hebben. Epen ligt nabij Gulpen in Nederlands Limburg, op een 20 km van Aachen. Maar het is een heel eind van hier! Ik ben thuisgekomen met 402 km op de dagteller van de auto! De verste rit ooit voor een toer met de bike! Omdat ik op de radio gehoord had van de werken op de E313 in Geel, hebben wij het zekere voor het onzekere gekozen en zijn vanuit Hoogstraten over Turnhout via de E34 en over Eindhoven richting Aachen gereden. Dat was enkel 30 km meer, maar in tijd was dat volgens de routeplanner maar dik tien minuten langer rijden. Weliswaar vanuit Hoogstraten, want dan moet je naar Geel (of eventueel Massenhoven) om de E313 op te rijden, dus heb je langer secundaire wegen.

Omdat ik elders gaan biken ook zie als een middel om andere streken te leren kennen, had ik er deze lange rit dan toch maar voor over. Het is daar bijzonder mooi. Ik had helemaal niet het gevoel van in Nederland te zijn, maar eerder in Duitsland. De stijl waarin de huizen gebouwd zijn is helemaal anders dan wat wij van Nederland gewend zijn en leunt eerder aan bij de Duitse manier van bouwen. Er staan trouwens ook vele vakwerkhuizen. Het landschap is er ook zeer heuvelachtig, dus je hebt geregeld mooie vergezichten. 


 

Doordat het er zo heuvelachtig is en doordat ik in de winterperiode vaak hier in eigen streek bike en nog weinig echt heuvelachtigs voor de wielen gekregen heb, was de tocht voor mij eigenlijk te zwaar! Eerst een reeks tochten doen in Brabant had een betere voorbereiding geweest. Ik heb soms echt mijne pere gezien! Na 3 km hadden wij al een paar honderd hoogtemeters. Vlakke stukken heb je slechts af en toe. Dan is het weer een tijd klimmen en heb je nadien wel spectaculaire afdalingen. Maar dat betekent dat je daarna toch weer naar boven moet! Mijn maat beweerde dat zijn gps op een bepaalde plek een helling van 25% aangaf. Ik ben een verkeersbord tegengekomen dat een afdaling van 18% aangaf. Ik heb mij daarop even een tijd laten gaan en kwam aan een snelheid van 49,6 km/h! Waarna ik toch maar even op de remmen geknepen heb! Het was wel asfalt. De vaste routes gaan over een mengeling van asfaltbaantjes, kiezelwegen, bospaden en sporadisch een singletrack. De moed zonk me soms wel tot in de schoenen wanneer ik weer naar boven moest trappen. Ik ben dan ook een aantal stukken gewoon te voet naar boven gekropen. En kruipen is het juiste woord! Mijn maat raakte wel overal boven, maar hij is wel 18 jaar jonger dan den deze! We hebben er pijltjes zien hangen voor de toertocht van morgen. Als het van die gele zijn met 'Specialized' op tenminste! Alle paden liggen er momenteel goed droog bij. 


 

Onze totaal gereden toer was 52,62 km lang en mijn maat heeft bij thuiskomst de gereden route in de computer vergeleken met de plannetjes van de vaste routes. Want wij hebben hier en daar soms wel moeten zoeken en zijn van de groene op de blauwe route overgeschakeld.

Op de Markt in Gulpen zijn wij op een terras wat gaan drinken. Gulpen ligt in een dal en is zeer schilderachtig. De streek moet geliefd zijn bij wandelaars, want die hebben we veel gezien. Er rijden ook veel mountainbikers rond en nog meer mensen met de racefiets. Het feit dat er redelijk wat pensionnetjes en hotelletjes zijn zal wel zijn reden hebben.

Link: http://forum.mountainbike.be/viewtopic.php?p=1188948#1188948

13-03-2011 om 23:26 geschreven door StrammerMax

Ja, ik ben gisteren in Kalmthout geweest voor een testrit met de Turner-bikes van rubber-12. Omdat we van bij hem thuis vertrokken, ben ik van thuis uit met m'n bike vertrokken rond den tienen, omdat ik m'n fiets dan bij hem veilig kon achterlaten. Met zijn twee Turners zijn we dan vanuit Kalmthout naar het Ravenhof gereden om daar de "groene route" door de bossen van Putte en Woensdrecht (Stoppelbergen) af te rijden. Geregeld gewisseld van bike om het verschil te voelen. Ze reden beiden zeer goed, maar als ge zo af en toe wisselt voelt ge toch het verschil! Ik raakte zelfs op de heuvel aan het einde van de rit, iets wat me vaak niet lukt! Omdat wij niet van het type "ritje gedaan, ciao, tot de volgende" zijn, zijn we nadien nog een hapje gaan eten in het koetshuis, afgesloten met een "koffie perletta". Want als we iets doen, dan doen we het in stijl, ook al hadden we ons fietspak aan! Weer bij hem thuis heeft de rubber op internet gezocht naar een wielset dat zich leent tot het torsen van mijn uit de kluiten gewassen korpus, dit buiten met de laptop op de groenafvalcontainer! Nu moet ik kiezen tussen twee opties! En kiezen, dat is voor mij altijd een zwaar dilemma! Hopelijk heeft hij zijn tuinafval nog naar het containerpark kunnen voeren, want dat was maar tot 17.00 u open en ik ben pas om halfvijf weer huiswaarts gereden via Heide-Kalmthout en langs de spoorweg. Het was druk op de lijn! Tijdens de heen- en terugrit zeker zeven treinen zien passeren. En een groep gepensioneerden op de fiets in fluopakjes voorbijgestoken! Ze vielen al van kilometers ver op! Ooit zal dat misschien ook mijn deel worden! Of een deel van de namiddag doorbrengen in 't Koetshuis bij een koffie zoals het viertal aan het tafeltje naast ons! Ik weet niet waar "In de Gloria" is, maar ik zal daar gepasseerd zijn bij het weer naar huis rijden. Verplaatsing heen- en terug van thuis naar Kalmthout goed voor 24 km, het ritje van Kalmthout naar het Ravenhof heen- en terug schat ik op 10 km en de "groene route" is een 20 km, dus alles samen goed voor een dikke 50 km fietsplezier op Aswoensdag!

Op 19 of 20 maart hoop ik fietsen te kunnen testen tijdens het openingsweekend van de gloednieuwe fietsenzaak "BikeAholic" van onze oppergaai, Abtsdreef 13, 2940 Stabroek. En op 27 maart bij Oostvogels in Wuustwezel tijdens de Trek-testdagen.

Vandaag ook nieuwe banden voor m'n oude bike besteld op internet, want samen met m'n gestolen fiets was ik dat goed materiaal natuurlijk meteen ook allemaal kwijt!

10-03-2011 om 16:40 geschreven door StrammerMax

Van Trier – Bosduin Classic (30-45 km) van De Heidestoempers en Wielerclub Bosduin te Kalmthout.

Thuis met de bike vertrokken om 8.30 u via de straten die langsheen de spoorlijn Antwerpen-Roosendaal liggen.  Vorige week ben ik langs dezelfde route naar Essen gereden en toen had ik al na enkele kilometers pijn in mijn billen!  Deze keer gelukkig niets van dat.  Maar omdat ik zon gezien had, had ik in tegenstelling tot de vorige keren mijn korte broek niet onder de lange aangetrokken!  Met een koude kont tot gevolg!  Want het was verdorie maar frisjes!  Op de kilometerslange straat naast de spoorweg tussen Kapellen en Heide-Kalmthout, waar de bewoners van de dure villa’s de treinen op een boogscheut van hun hebben en houden kunnen zien passeren, hoorde ik al van ver mijn nicknaam roepen.  Het was MTBiker from Berendrecht die meereed met een groepje wielertoeristen.  Vorige zondag kwam ik hem ook tegen!  Het is duidelijk dat hij de bike tijdelijk weer heeft ingeruild voor de racefiets.  Even voor de gesloten overweg gestaan toen twee treinen uit tegenovergestelde richtingen in het station Heide arriveerden.  Het was even aanschuiven aan de inschrijving, maar het ging vlot vooruit.  Trotsebelg en cracra, twee clubgenoten, waren er ook.  Als tragere iets vroeger vertrokken, zo rond 9.30 u, na rubber-12 bericht te hebben dat de jacht om me in te halen open was!  Maar de rubber was zich thuis nog aan het klaarmaken.  Hij woont dan ook vlakbij!

Vertrokken via het industrieterrein achter de Garage Van Trier en dan een stukje langsheen de drukke Brasschaatsesteenweg.  Even verder doken we rechts het bos in.  Daar was het al wat duwen geblazen over de natte ondergrond terwijl men wat moest uitkijken voor wortels.  Even verderop reed pcdoc me voorbij.  Hij was op zijn stappen moeten terugkeren, omdat hij de pijlen van de wegrit had gevolgd!  Het ontbreken van off-road had zijn eurocent doen vallen!  Aanpikken was voor deze trage niet weggelegd.  De eerste tien kilometer voelde ik me wat opgejaagd, want het was druk op de paadjes.  Aan de kant gaan was niet altijd een optie, want er waren lange treintjes op de tracks en daar raak je zo gemakkelijk niet weer tussen.  In het eerste deel zaten een aantal leuke stukken off-road, soms wel te lange rechte paden door de bossen en toch ook redelijk wat asfalt.  We waren Kalmthout al snel uit en via Kapellen werden we richting Brasschaat gestuurd, om daar aan het kruispunt van de Bredabaan en de Sint-Jobsteenweg het militair domein in te duiken.  We reden er door een immense vlakte vol bruine grassen.  De militaire domeinen zijn vaak nog de enige ongerepte natuurgebieden.  Hopelijk vallen ze niet ten prooi aan verkoop of verkaveling, zodat ook de volgende generaties hier nog van kunnen genieten wanneer wij er niet meer zijn.

Toen we na de doortocht van het militair domein via een bosweg die achter de hoeve-met-torentje op de Brechtsebaan loopt, die Brechtsebaan overstaken en via de nu geopende groene poort het privédomein binnenreden, wist ik dat we er zouden passeren!  Ik zei het tegen Trotsebelg.  Hij en cracra hadden me intussen bijgebeend.  En inderdaad, na enkele bredere veldwegen en een pad door het bos doemde het ineens van tussen de bomen op.  Het vervallen kasteel Nottebohm met de allures van een Adams-family-house!  Na iets meer dan honderd jaar (de gevel vermeldt het jaar 1904 dacht ik) is het dak al gedeeltelijk ingestort.  De heer Nottebohm zal nooit vermoed hebben dat honderd jaar later bikers met helmen op hun hoofd en in kleurige pakken gestoken zijn kasteel zouden voorbijrijden.  Met hun blitse fietsen vol technische hoogstandjes en uitgerust met technologische hebbedingetjes zoals een gps en een gsm in het zakje van hun truitjes!  Of hoe op deze bizarre plek het heden raakt aan het verleden en zijn vergane glorie.  Deze plek intrigeert me, omdat ze de pijnlijke illustratie is van de vergankelijkheid van het leven.  Wat we ook vergaren, hoe hard we ook ons best doen om kennis op te doen en zaken te leren, het is allemaal weg van zodra we onze laatste adem uitblazen.  Een reden te meer om met volle teugen te genieten van deze zonnige zondag begin maart!  Ik ben niet de enige die deze plek zomaar voorbij rijd, want twee bikers die ons daarnet waren voorbijgestoken, waren gestopt en één ervan onderwierp de kelderramen aan een nauwkeuriger onderzoek.  Ik denk niet dat er binnen nog veel te zien zal zijn.  Alles ten prooi gevallen aan verval en vandalen.  Nottebohm was nochtans een mecenas voor de stad Antwerpen, hij behield zijn fortuin niet enkel voor eigen gebruik.  Zijn naam leeft nog voort, want de bijbehorende kasteelhoeve werd een aantal jaren geleden volledig gerenoveerd en herbergt naast een restaurant ook de Nottebohmkliniek waar je terecht kan om uw sportieve prestaties en conditie te laten testen en je te laten opmeten.  Je kan het kasteel zien op de bijgevoegde prentkaart, weliswaar in betere tijden!

Nadat we het vervallen kasteel achter ons hadden gelaten kwamen we uit op de Mieksebaan en werden we via het Sanatorium De Mick en enkele bospaden geloodst richting de statige dreven van Brasschaat Maria-Ter-Heide of Polygoon in de volksmond geheten.  Dreven die door bossen lopen die ingepalmd werden door rijke mensen die er hun villa’s neerpootten.  Even verderop was de meer dan goed voorziene bevoorrading met sportdrank, wafels met en zonder chocolade, zoute sultana’s, koeken en bananen.  Ik heb er in ieder geval goed mijn best aan gedaan, zodat de organiserende club aan mijn deelname niet zo veel zal verdiend hebben, waarvoor mijn excuses!  Ook rubber-12 had ons intussen ingehaald.

Na het oversteken van de Bredabaan doken we de wijk in waar de oude huizen van het vroegere militaire personeel staan in de statige bossen.  Jammer genoeg waren ook hier bepaalde paadjes en doorsteken aan verharding en bestrating ten prooi gevallen.  Het gedeelte van de tocht na de bevoorrading was mooier en bevatte meer off-road dan het eerste gedeelte.  De lange aanloop over de betonbaan naast het vliegveld buiten beschouwing gelaten.  Trotsebelg meende daar dat hij hier tijdens zijn schooltijd ooit op bezoek was geweest.  Zijn pijp was zo stilaan aan het uitgaan.  Van vroegere edities wist ik dat we dra een moeilijk paadje naast een voormalig stuk spoorlijn voor de wielen zouden krijgen.  Even verder was een splitsing tussen de afstanden.  Voor mij was het naar links.  We doken een soort heidelandschap in met bruin gekleurde grassen.  Ik heb een hele tijd in het spoor kunnen rijden van een cyclocrosser in een mooi blauw pak.  Het bleek nog een jonge kerel te zijn.  Ik hing er even voor nadat hij een afslag voorbij was en op zijn stappen moest terugkeren.  Toen we weer het bos in doken had ik wat moeite om over een gehavend pad met bulten en putten, bochten en wortels te geraken.  Even gestopt om de achteropkomers te laten passeren, en weg was ook de crosser!  De soms grote plassen waren meestal langs de zijkanten te omzeilen.  De laatste vijf kilometers begon ik het zwaar te krijgen toen we over het zogenaamde “klein schietveld” werden gejaagd.  De grond lag er zompig bij, je werd er als het ware door aangezogen.  Nog een geluk dat de vele voorgangers al een redelijk paadje hadden gebaand.  Naar rechts en even verderop kwamen we weer de industriezone binnengereden.  De toer zat er op, ik had me geamuseerd.  Ik werd bij het binnenkomen aangesproken door twee mannen uit Hoboken die zich in een beschrijving in één van m’n eerdere schrijfseltjes hadden herkend.  Of hoe het internet mensen samen brengt!  De rubber deed alsof hij zijn chronometer afklokte om te zien hoe veel later als de anderen ik binnenkwam!  De babbeltijd met de twee mannen mocht niet in mindering gebracht worden wegens niet te bewijzen!

Maar wij gingen bijlange nog niet naar huis.  Cracra en Trotsebelg zaten in het gezelschap van rubber-12 en SilverFokske.  Deze laatste wist mij ooit op dit forum te vertellen van wie dat vervallen kasteel indertijd geweest was.  Ooit kwamen wij elkaar tegen na een tocht en nu, enkele jaren later, behoort hij tot de vaste clan van mensen die ik regelmatig op zondag tegen het lijf loop.  Ook pcdoc en Lies uit Roosendaal kwamen er nog even bij zitten.  De Tongerlo en een koppel braadworsten tussen broodjes gingen goed naar binnen.  En vandaag kunnen we er nog eens prat op gaan dat we, buiten enkele Van Trier-rijders, weer de laatsten waren om op te krassen!  Zelfs renners van de club waren al naar huis vertrokken.  Ik hoorde er ene zeggen dat “hij een goed huwelijk had” (en het met andere woorden niet kon maken van veel te laat weer thuis te komen)!  Via huize rubber-12 weer naar huis (wat tijdschriften meegekregen met tests van bikes) en de fiets uitzonderlijk vuil in de garage gezet na een totale rit van 75 km!  Ik hoef volgende week niet te gaan werken!  En omdat voor de volgende twee dagen nog zonnig weer verwacht wordt, is het de ideale moment om buiten te komen en hoef ik geen zonde te maken van de tijd van het poetsen!  Ik heb nu wat hoofdpijn!  Misschien van de eerste zon?

Link: http://forum.mountainbike.be/viewtopic.php?p=1186476#1186476

06-03-2011 om 20:13 geschreven door StrammerMax

Dennis van BikeAholic vertelt: we zijn gestart...


7 jaar geleden begon ik met de fiets naar het werk te rijden. Ik had al snel de smaak te pakken en na een paar weken reed ik rond in nieuwe tenue en op een gloednieuwe bike!
Gebeten door het virus.

In de volgende jaren werd het fietsen steeds intensiever en begon ik ook meer zelf aan de fiets te sleutelen, tot ik op een moment eigenlijk nooit meer naar de fietsenmaker moest.

Ik merkte dat ik het sleutelen goed onder de knie kreeg en dat ik het ook heel graag deed.
Meer en meer vrienden kwamen ook langs om eens een band te vervangen of andere onderdelen te monteren, en zo groeide mijn bezigheid gestaag.

Stilaan begon ik te dromen van een eigen fietsenwinkel.

Ondertussen was ik gestart met een opleiding fietsenmaker. Na 2 jaar en nog een jaar bedrijfsbeheer stond ik in Juni 2010 met mijn “diploma” fietsenmaker in de hand voor een nieuw tijdperk. Ik ging er aan beginnen.

Na een lange zoektocht had ik mijn locatie gevonden. De oude wasserij in de Abtsdreef in Stabroek bleek een geschikte locatie.

Intussen zijn we gestart met de inrichting en staat het tijdelijk reclamepaneel al te pronken.

BikeAholic, Abtsdreef 13, 2940 Stabroek.

01-03-2011 om 00:32 geschreven door StrammerMax