Herdermarathon (35-45-60-80-100-120 km) te Schorisse-Maarkedal op zaterdag 17-05-2014.

Nadat ik de Herdermarathon gereden had in mei 2010, en gekozen had voor “slechts” 45 km omdat ik de streek niet kende, was ik er nooit nog komen rijden.  De streek ligt ook op bijna 100 km van de voordeur en de tocht is een zware kluif voor deze oude rakker.  Omdat ik er passeerde, eerst m’n makker Jari gaan oppikken.  Rijden in gezelschap geeft me altijd meer moed om door te zetten.  Wanneer ik alleen ben geef ik sneller op en ga ik gemakkelijker wandelen!  Eens van de snelweg af zagen we al snel welke streek er badend in de zon uitdagend op ons lag te wachten toen we de zwaar glooiende velden voor ons uit zagen.  Na veertien dagen niet meer op de fiets te hebben gezeten was het een vraagteken hoe ik deze tocht zou verteren.  In de omgeving van de startplaats werden we omgeleid en vond ik een parkeerplek in een zanderig omgeploegd veld.  Er was weinig beweging in de buurt van de startplaats.  Het was toen al wel 11.00 u, en ook al kon men tot 14.00 u starten, de grote meute zal al heel wat vroeger op pad zijn geweest.  Ons ingeschreven en de startnummers zoals uitgelegd op onze helmen gekleefd.  Net zoals vier jaar geleden zouden er onderweg blijkbaar foto’s gemaakt worden die dan gegroepeerd volgens startnummer te koop worden aangeboden.  Om 11.10 u waren we op pad voor de 60 km.

Het ging het weidepaadje naast de voetbalvelden op om daarna al direct een klim voor de wielen te krijgen, eerst over veld en nadien over verhard.  Via een nog natte vettige singletrack schoven we tussen de struiken weer naar beneden en werden we een eerste keer op de gevoelige plaat vastgelegd.  Daar als fotograaf een hele dag tegen een struik moeten zitten om bikers naar je toe te zien komen geraasd in een afdaling moet geen gezellige klus geweest zijn!  Op 4,50 km kwam er de eerste splitsing tussen de 80-100 km en de 120-60-45-35 km.  Een mengeling van landelijke wegen leidde ons doorheen het glooiende Vlaamse landschap.  Op 8 km kregen we een afdaling in een knappe holle weg voor de wielen die ons naar Puttene in Etikhove bracht.  Daar wachtte ons de beklimming over de dokkerende kasseitjes van de Eikenberg.  Was het om ons moed in te spreken, of was het om ons met de neus op de feiten te drukken, onderaan was een bordje geplaatst met de mededeling van we 650 m met een hellingspercentage van 7,50 % voor de wielen kregen.  Met de brandende zon in de nek.  We kregen het er verdomd heet van!  De beklimming werd beloond met de afdaling van een donkere singletrack die de naam “Hol van Pluto” had meegekregen.  Ik kreeg het nog warmer in dat hol, vooral toen ik na enkele doenbare worteloverschrijdingen mijn maat in een bochtje zag verdwijnen en tegen een aanzienlijke snelheid een wortel zag opdoemen waarachter een wel erg diep dropke!  “Laat u gaan Strammer, blijf van uw remmen”, heb ik toen gedacht, anders ligt ge met uwe lelijke smoel in ’t hol van Pluto tegen de grond!  Ik heb het zonder kleerscheuren overleefd en na het verlaten van het Hol hadden we al direct stof tot conversatie!

Een leuk kasseibaantje tussen groen voerde ons tot in Leupegem-Oudenaarde waar we tot 14 km konden genieten van een knappe omgeving.  Op een kerkwegel van betontegels heb ik in een bocht wel een man met zijn scooter onderuit doen gaan.  Als ge met zo’n vaart een bocht om komt gevlogen en dan nog de linkerkant van het pad berijdt, dan vraagt ge daar zelf om!  Met een afgebroken spiegel als souvenir!  Met mijn excuses, maar me uiterst rechts houden was het enige wat ik kon doen!  12.00 u.  Een mix van veldwegen en baantjes op en af bracht ons tot aan de eerste bevoorrading op 17 km van het vertrek.  Enkele herderinnen en spelende kinderen zorgden er op het betonnen erf achter een boerenhof voor zoute (chips en zoute stokjes waar ik niet van houd) en zoete (peperkoek, enkele soorten wafels en cake) knabbels, water en sportdrank.  Ik had al snel spijt dat ik me aan de bevoorrading ruim tegoed had gedaan aan spijs en drank, want met een pas gevulde maag werden we bij het hervatten van de rit, na een eindje de spoorweg te hebben gevolgd, op 19 km geconfronteerd met een zware klim over een kerkwegel in Etikhove (Maarkedal).  Een kilometer verder ging het de kasseitjes van de Taaienberg op.  Dit gedurende 500 meter met een stijgingspercentage van 6,50 %.  Fikse klimmetjes en afdalingen over road en off-road, onder anderen door de Kleistraat en de Donderij, leidden tot Nukerke (Maarkedal).  Daar passeerden we het Koetsenmuseum dat de private collectie van Johan Verdonckt herbergt.  Tegenover het museum ligt een privaat bos en daar was voor ons op 24 km een eerder technisch parcours uitgezet over een singletrack met vele bochtjes, putten en wortels.  Vanaf 25 km volgde een zware klim in de richting van het Muziekbos, onder anderen door de Rijkswachtdreef, naar de grens met de Oostvlaamse faciliteitengemeente Ronse, de koningin der Vlaamse Ardennen.  De doortocht van het Muziekbos, die aanvatte met een fikse klim over een bospad, was de reden van onze keuze van de 60 km.  Jari was hier niet lang geleden komen wandelen, vond het hier knap en wou dat alles nog wel eens te zien krijgen.  De doortocht van het imposante bos was uiteindelijk vrij kort van duur, maar we kregen er knappe paden op en af voor de wielen.  De doortocht eindigde met een zeer mooie afdaling, wel naast prikkeldraad, dus enige voorzichtigheid was geboden, tot in de straat Maneschijn in Ronse op 27 km.  We vervolgden de route in de Muziekbosstraat, Rue du Muziekbos en de Prolstraat, Rue du Prol!  In de Houtstraat kon je kiezen uit de opties “easy” en “hard”.  De eerste keuze bracht je over een steil dalend stuk asfalt tot in de Fortuinberg en dat was voor mij de beste optie.  Jari koos voor de harde aanpak en dook er op een steile neerwaartse track het zogenaamde “bos van den doktoor” in.  Achteraf wist hij me te vertellen dat het er daar zeer glibberig bij lag en het klimmen zo goed als niet te doen was omwille van de modder!

Helaas had ik niet gehoord dat Jari zinnens was van het bos in te duiken.  Groot was mijn verwondering dat hij me niet gevolgd was toen ik op de hoek met de Fortuinberg arriveerde!  Toch niet gevallen?  Of stukken aan zijn fiets?  Terug naar boven geklauterd, maar niemand meer te zien!  Intussen was hij natuurlijk al weer uit het bos en voor me op de route!  Teleurstelling!  Hij zou denken dat ik voor hem op weg was en nog sneller beginnen rijden om me bij te benen zodat ik het kon vergeten van weer aan te pikken!  Ach ja, het zij zo.  Het ergste was dat mijn motivatie ineens een ferme knauw kreeg om zo zonder mijn haas de hellingen op te klefferen!  Via de Kanarieberg overschreed ik op 30 km ter hoogte van een grote drukke weg de grens met Ellezelles en daarmee meteen ook de grens met Henegouwen en de taalgrens!  De lange Rue Slagkot bracht me in de richting van de Beaufaux waar we tot 32 km een stevige beklimming voorgeschoteld kregen over een off-road-pad, bezaaid met redelijk wat rotsjes en voorzien van diepe geulen.  13.55 u.  Eens boven ging het lekker weer naar beneden over een brede natte bosweg en een smalle singletrack.  Het naar beneden suizen was tof maar kort van duur, want al snel diende zich De Puist aan, een woest tegen 6 % klimmende bosweg die er nat en goed van stenen voorzien bij lag!  In het zog van enkele mannen zo goed en zo kwaad ik kon naar boven geklauterd, maar De Puist wist me te vloeren zodat ik het laatste meest steile stuk al wandelend diende af te leggen!  35,50 km.  Op een pad tussen bos en open veld telefoon van m’n makker.  Hij was aan de tweede stop en zou daar wachten.  Hij wist me te melden dat er nog een onmogelijke klim voor mijn wielen lag en ik er dra zou arriveren.

Die onmogelijke klim bleek de lastige Pottelberg te zijn, op 37 km van het vertrek.  De off-road klim in deze holle weg bleek bij aanvang tot mijn grote vreugde nog mee te vallen.  Vooral toen ik al rijdend de wandelende jongen voorbijstak die me in het Frans had aangesproken toen ik daarnet boven op De Puist stond uit te hijgen!  En omdat ik moeiteloos de natte plekken , dode takken en voren kon ontwijken!  Het was te mooi om waar te zijn dat ik zonder problemen boven zou geraken.  Een plek vol blubber met als enige uitwijkmogelijkheid het overschrijden van een zeer dikke wortel maakte een einde aan mijn pril rijdend geluk in deze holle weg.  Met als enige troost dat ook anderen vast bleven steken in de modder!  Zelfs naar boven wandelen over de gladde laag modder was niet simpel!  Toen we weer fel zonlicht te zien kregen op de top diende zich de tweede bevoorrading aan op een grasveld aan de uitgang van het bos.  Jari zat op zijn kont in het gras naast zijn fiets en de Pottelberg was al direct onderwerp van gesprek.  Blijkbaar had hij gezien hoe een vrouw als enige er in geslaagd was van al rijdend tot boven te geraken terwijl de mannen stil vielen of in het slijk bleven steken en gefrustreerd de duimen dienden te leggen voor het zwakke geslacht!  Zelf was hij in het slijk vast blijven zitten, daardoor zijn schoen kwijtgespeeld en had die weer moeten opvissen!  Ondanks het feit dat wij onderweg niet veel rijders hadden gezien, was het zowel aan de eerste als aan de tweede stop nog druk!

Na de pauze volgde de doortocht van het knappe indrukwekkende Brakelbos tot we in Opbrakel arriveerden.  Van daar volgden enkele kilometers beton als recuperatie tot aan de intocht van het Livierenbos waarin we van 43 km tot 45 km konden rijden.  De aanzet naar het bos betrof een zware klim in een singletrack!  Het Livierenbos of Bois de la Louvière is een bos op de grens van de Vlaamse Ardennen in Zuid-Oost-Vlaanderen en het Waalse Pays des Collines in Henegouwen. Het maakt deel uit van de bossengordel op de getuigenheuvels van de streek (waaronder het Brakelbos en de Everbeekse bossen). Het bosgebied ligt pal op de taalgrens in het gebied tussen de gemeenten Brakel en Vloesberg (Flobecq). Het bos ligt bijna volledig in Vloesberg (Flobecq), enkel de uitlopers ervan (onder andere op de 'Buistemberg') liggen in Brakel. Het bos is erkend als 'Grand Site d'Intérêt Biologique' en als Europees Natura 2000-gebied.  Ook hier kon je kiezen uit “easy” en “hard” op de paden en singletracks in het bos.  Jari koos voor “hard” maar keerde op zijn stappen terug omdat er een extra lus van 5 km mee gemoeid was.

Van uit het Livierenbos bereikten we omstreeks 15.15 u de Steenpaal en de Laaistok waar we een off-road helling van 8 % dienden te overwinnen!  Ondanks het hogere stijgingspercentage was deze helling nog behoorlijk te nemen omwille van de degelijk berijdbare ondergrond van het veldpad.  Eens boven ging het weer lekker snel naar beneden over een smal spoor vol diepe groeven.  Een zacht klimmende veldweg leidde tot de derde bevoorrading op bijna 51 km voor een grote witte hoeve ergens tussen Brakel en Maarkedal.  Ik herinnerde me deze plek nog van vier jaar geleden.  15.50 u.  Ondanks het reeds gevorderde uur was hier nog redelijk wat beweging.  Je kon merken dat de vermoeidheid bij de rijders op de langste afstanden begon door te wegen, toen ze soms wankelend van hun fiets stapten!  Aan de stop kon je genieten van hetzelfde aanbod als elders.  De Herders spaarden ons niet, want na de stop volgde onmiddellijk een zware klim over een steil pad onder de bomen over eigenaardige kasseitjes!  Die hadden meer de vorm van een ei en dat gaf een raar gevoel toen je er over reed.  Of wandelde, want ik raakte niet rijdend tot op de top, terwijl een vrouw, niet meer van de jongste, daar wel in slaagde!  Boven zijn we even gestopt om uit te hijgen!  Na een stukje over asfalt met nog een stevige klim en uithijgstop, kwam er een biker toe die me herkende van op het wereldwijde web.  Daarstraks, ter hoogte van het karrenmuseum had Jari al verteld dat er een biker passeerde die het over me had!  Ik kon het moeilijk geloven in een streek waar ik zelden toer.  Het bleek dezelfde man te zijn.  Maar blijkbaar is de papegaai op m’n truitje ook tot hier doorgedrongen en dan had ik vandaag voor het eerst m’n gloednieuwe pak met andere layout nog aan!  Ik wou er hier deftig voorkomen, mijn andere pak is nu wel echt versleten!  Ik moet zeggen dat dit pak van een andere fabrikant trouwens goed zit en zacht aanvoelt, ook al had ik er op het eerste zicht weinig vertrouwen in!  Wij keken beiden met ontzag naar deze biker op toen we hoorden dat hij de 120 km reed!  Zulke afstand uit rijden in deze streek is toch wel een sportieve prestatie om u tegen te zeggen!  Helaas weet ik niet wie hij was, maar bij deze proficiat en een groet voor deze vriendelijke mens tot onze wegen misschien ooit nog eens kruisen!

In het zog van de biker doken we een off-road stoffige veldweg in die ons naar het Bartbos en het Bos Terrijst  voerde.  Na een singletrack troffen we daar omstreeks 55 km zacht klimmende en dalende brede boswegen.  Mijn pijp begon zo stilaan te doven.  Tijdens de laatste kilometers volgden nog een aantal hellingen, op en af, zowel over asfalt als off-road, alsof de Herders ons totaal wilden breken door zelfs het laatste restant aan energie dat ons lichaam zou kunnen opbrengen op te eisen!  Om ons op de taalgrens in de Vlaamse Ardennen te doen sterven!  Ik ben er ook gestorven, want de doortocht van het laatste bos was voor mij de dooddoener!  Een bos waar de ondergrond er zeer vettig bij lag, goed voorzien van omgevallen bomen, takken en slijkpoelen.  We reden er over gehavende paden en singletracks.  De technisch begaafden konden zich hier in elk geval uitleven in het licht van het einde!  Het laatste oordeel werd hier voltrokken!  In het pad dat de toegang vormde tot dit bos hadden zich een tweetal fotografen neergezet die iedereen driftig vereeuwigden, tot zelfs met naast hen opgestelde automatische camera’s toe!  Ook midden in het bos had zich in het aanschijn van een glibberige afdaling naar een krakkemikkig bruggetje toe een fotograaf genesteld.  Hij heeft me al stappend moeten fotograferen, want ik was net voor de brug ferm beginnen te schuiven!  Zelfs in dit laatste bos werden we nog gemarteld met enkele zeer stevige beklimmingen!  De Herders kennen geen genade voor hun schapen!

Martelen is het goede woord, want we kwamen toe in een straat waar wagens met fietsdragers geparkeerd stonden!  Om de indruk te wekken dat het gedaan was!  Dag Jan!  We dienden eerst nog een lokale lus te rijden alvorens afgepeigerd te Herderweide weer te bereiken!  Om 17.00 u na 64 km!  Deze keer hadden we geluk, want we konden de hand leggen op letterlijk de laatste twee hapjes.  Een sandwich met braadworst en een croque monsieur!  Wat heeft deze laatste me gesmaakt!  Nog een tijdje nagepraat met m’n bikemakker die ik bij deze wil danken omdat zijn gezelschap me de motivatie heeft gegeven om door te bijten tot het einde toe.  Merci om regelmatig op mij te blijven wachten op de heuveltoppen in Maarkedal!  De auto opgezocht in het droge aardappelveld, waarna een nog redelijke lange rit huiswaarts wachtte!  Ondanks het feit dat ik ’s avonds letterlijk geen poot meer kon verzetten, was het een belevenis om nog eens naar hier te komen rijden!

Onderaan vindt u een filmpje van J. Moes (route van 45 km) en twee filmpjes van Ben505 (route van 120 km)!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op mtbwijzer.be!

Herdermarathon te Schorisse-Maarkedal op 18-05-2014 door J. Moes (rit van 45 km)

Herdermarathon te Maarkedal op 17-05-2014 door Ben505 (route van 120 km deel 1)

Herdermarathon te Maarkedal op 17-05-2014 door Ben505 (route van 120 km deel 2)