Op 4 km voerde de tocht me doorheen een dreef met mooie bomen wiens schaduw er voor gezorgd had dat de bodem er hier nog vrij nat bij lag, ondanks de stralende zon. Ik werd in de richting van de drukke N44 gestuurd. Dat is de baan die Aalter met Maldegem verbindt en luistert naar de namen Knokkeweg, Knokseweg en Aalterbaan. Even over het van de baan afgescheiden fietspad tot aan de grens met Maldegem. Hier was ik bij het toekomen met de auto gepasseerd. We dienden de baan over te steken en aan de overkant ging het na 5,50 km het domeinbos Drongengoed in om daar een stukje van een groene vaste route te berijden. De smallere, soms met hoog gras begroeide, wandelpaadjes werden ons ontzegd, want we reden doorheen het bos over de eerder brede grindwegen. Op 6 km trof ik er een eerste splitsing tussen de routes van 15 km (kidstoer) en 25-38-48 km. Ik speelde er wat haasje-over met een andere traag rijdende biker, omdat ik af en toe eens stopte, en ik kon geen woord verstaan van zijn streektaaltje! Tot 8,5 km werden de bikers over de brede assenwegen doorheen het Drongengoed gestuurd om weer uit te komen op de N44.

Na enkele tientallen meters over het fietspad van deze drukke verkeersweg werden we rechtsaf de Haakdreef van Maldegem in gestuurd waarbij asfalt even verder overging in een assenweg die uitkwam in de Oude Eekloweg. Aan enkele verloren gelopen huizen die daar bijeen stonden hing de was te drogen op draden die aan de overkant van de weg tussen de dikke boomstammen waren gespannen! Waar komt men dat nog tegen? Linksaf en rechtsaf een dreef in waar zich onder zeer hoge bomen twee smalle sporen hadden gevormd. De dreef maakt deel uit van de Drongengoedfietsroute en ik kreeg er twee oudere echtparen op stadsfietsen als tegenliggers. Het pad kwam tegenover het Hotel Cleythil, ondergebracht in een gerestaureerde hoeve in Maldegem, uit op een asfaltbaantje en daar ging het linksaf, nogmaals tot op de N44 die daar Aalterbaan heet, op 10,75 km na de start omstreeks 14.00 u.

Het ging een dreef in om er de splitsing te treffen tussen de 25 km en de 38-48 km op 11,5 km van de start. De splitsingen waren altijd zeer goed aangegeven en na het nemen ervan stond steeds een herinneringsbordje dat de gekozen afstand nog eens vermeldde, zodat vergissingen uitgesloten waren. Gekozen voor de grootste route waarna ik Maldegem-Kleit binnen reed. Enkele asfaltbaantjes door de bewoonde wereld brachten me naar een assenweg die me doorheen het speelbos Maldegemveld voerde. Daarna volgde een bosdreef met veel plassen. Toen ik even aan de kant was gaan staan passeerde er een biker die vroeg of alles in orde was. Soms zijn er toch nog goede zielen die zich afvragen of je geen stukken hebt! Maar dat was gelukkig niet zo. Ik kreeg een mooi bospad voor de wielen omstreeks 15,50 km en reed dan over een weg door aan beide kanten afgesloten bosgebied, vermoedelijk nog steeds het Maldegemveld. Een halve kilometer verder was een splitsing tussen de routes van 25-38 km en 48 km aan de Langedreef, dit is een assenweg doorheen de velden. Gekozen voor de langste route. Een rustig asfaltbaantje voerde me in een bocht voorbij de Kapel Onze-Lieve-Vrouw-van-de-doorn, een hele mond vol voor zo’n klein bouwwerk! Twee jonge meisjes kwamen aan hun vader vragen of ze om een ijsje mochten gaan. Die was aan het werk op het veld met een tractor, een nog kleinere zoon op de schoot. Ze spraken elkaar toe met de gsm! Moderne tijden! Er kwam nog een biker voorbij, gevolgd door een groep van vijf.

Vanaf de kapel werden veldwegen m’n deel tot ik omstreeks 19 km een asfaltbaantje bereikte aan een Bed and Breakfast Prinsenveld. Een kilometer verderop konden we nog genieten van de doortocht van een mooi stukje bos van Maldegemveld. Er lag daar wel wat slijk. Na de mooie Urselweg kwam er een splitsing tussen de 25 km en 38-48 km op 21,5 km van het vertrek. Daar kwam ook het parcours van een groene en blauwe vaste route. Er stond een kaart van het mountainbikenetwerk Meetjesland. Ik herkende de plek nog van toen ik hier vorig jaar in augustus passeerde, maar dan komende van de andere kant. Het ging een stukje over betonwegen in Adegem en ik passeerde een plek waar oude landingslichten van een vlieghaven in de velden staan. Die kreeg ik vorig jaar ook te zien. Er steeg een vliegtuigje op van achter de bomen. Ik diende een veldweg in te slaan en reed er over deels overwoekerde oude kasseien en grote plavuizen. De drukke Zwepe over, een hoofdweg door Anzegem, en de Vlamingstraat in om te genieten van een landelijke omgeving. 24,50 km om 15.00 u.

Mooie assenwegen leidden me doorheen een bos tot aan het zogenaamde Veldkruis, een vergulde Christus die aan zijn kruis hangt onder de bomen. Dit kruis staat in Ursel aan de rand van de Keigatbossen. Een aantal oudere mannen zat er te buurten. De bevoorrading van de tocht vorig jaar in augustus was op deze plek neergepoot. Tot 27 km volgde een mooi stukje bos. Daarna voelde ik het beton van de Keigatstraat onder mijn wielen en dook ik opnieuw de velden in. Tot 31,50 km volgden redelijk veel asfaltwegen vanaf een aantal in het midden van nergens schilderachtig gelegen oude huizen, slechts één maal onderbroken door een assenweg, om te arriveren in Ursel.

In het zog van een biker mee een drukke baan over, waarbij een aanstormende auto iets sneller reed dan ik vermoedde! Oef! Er volgden nog drie andere deelnemers. Op 31,50 km bereikte ik de drukke Urselseweg in Ursel-Knesselare. We dienden een stukje langsheen de drukke baan te rijden tot aan een toegang van het voormalige militaire vliegveld van Ursel. Naast de ingang stond een villa jammerlijk te verkommeren! Op één van de oude overwoekerde betonwegen in het domein stond de bevoorrading op 33 km van de start. Er waren nog vier bikers aanwezig, waarvan een vrouw. Het viertal waarmee ik daarstraks de drukke weg had gekruist! De enige medewerker ter plekke begon met de opruim, terwijl hij naar de commentaar over de Ronde van Frankrijk luisterde. Ik zal de laatste geweest zijn, want vanaf hier kreeg ik geen andere bikers meer te zien. Toch nog een partje banaan, een partje appelsien en een prinskoek doorgespoeld met een bekertje cola. Een bordje meldde dat ik nog 17 km te rijden had. Er was daar zelfs een pijltje bevestigd aan een stevige distel die in een spleet tussen het beton was opgeschoten! Na de stop reden we een rondje over de in onbruik geraakte betonbaan en bij het verlaten van het domein troffen we aan de slagbomen aan de Urselseweg een splitsing tussen de 15-25 km rechtsaf en de 38-48 km linksaf.

Voor de langste afstanden dienden we terug te keren op onze stappen en de baan te kruisen. Ik had bij het toekomen al gemerkt dat er pijltjes naar de overkant wezen. We doken er een stukje bos in om even verder het bospad te zien overgaan in een lange assenweg doorheen de velden van Ursel. Aan het einde ervan was de splitsing tussen de 38 en de 48 km op 36 km van de start. 15.50 u. De tocht voerde mij verder door straten van Ursel, zoals de drukke Middelweg en de rustige IJzeren Hand. Smalle straatjes leidden me onder anderen voorbij een in onbruik geraakte molen, waarvan enkel nog de romp overbleef. De wieken en zelfs de ramen waren weg! 38,50 km. Vanaf hier volgde eerst redelijk wat asfalt en een bijzonder leuk lang smal grasspoor doorheen hoog gras tussen de velden omstreeks 41 km. Daarna veel beton en asfalt door het landelijke Ursel, op sommige plaatsen goed voorzien van koeienvlaaien! En stinken die stallen waar je passeerde!

Op 44 km stond aan de rand van een boerenhof een afgedankte metalen constructie die er uitzag als een verkleind model van de Eiffeltoren! Misschien om in een Tour-De-France-stemming te komen! Dat was op een plek die Wessegem heette. We werden er eerst verwelkomd en bij het buiten komen begroet door een bord met “salut en de kost”! Vlaamse humor? Tussen de twee borden in reed ik voorbij het oude Hof van Wessegem, een oude nederzetting waarvan reeds sprake was in de tiende eeuw, toen luisterend naar de naam Wissingim. Het gebouw telt zeven traveeën! Dat behoeft een woordenboek! Een travee (afgeleid van het Franse woord travée) is onder andere een deel van een gebouw, dat wordt bepaald door twee opvolgende steunpunten in de lengterichting van het gebouw. Een travee is ook een begrip in de vlakverdeling van een gevel. De travee is dan de afstand waarbij de gevel zich in de lengterichting begint te herhalen, dit komt dan overeen met de breedtes van deuren en vensters. Met een travee wordt ook een gedeelte van een schoolklas aangeduid, gemarkeerd door een reeks bijeenhorende tafeltjes. Zo bestaat de traditionele 'busopstelling' in een klaslokaal uit drie traveeën van tien tafeltjes, waarbij elke travee bestaat uit vijf gepaarde tafeltjes, ruimte biedend aan tien leerlingen. Er waren inderdaad zeven gelijkaardige ramen naast elkaar in de voorgevel!

Het ging weer eventjes over de drukke Middelweg tot aan de grens met Aalter om daar in de richting van de Pietendriesmolen gestuurd te worden. De Piet en den Dries, de Piet zijnen dries of den Dries zijne piet? Wie zal het weten? Omdat we al rechtsaf gestuurd werden nog voor ik enig spoor van een molen had gezien, ben ik daar even rechtdoor gereden om hem na de bocht te treffen. Hij is gerestaureerd en werkzaam. Helaas staan sommige schuren van de belendende hoeve op instorten. Ook het woonhuis zelf is nodig aan opsmuk toe. Dat zal voor de volgende eigenaar zijn! Via de Driepikkel ging het de Urselsebaan weer over en volgden asfaltbaantjes en een assenweg tot aan de Donkerstraat (50 km). Na nog een aantal asfaltbaantjes bereikte ik na 54,50 km omstreeks 17.00 u weer de sportvelden.

Mijn niet al te vuil geworden fiets even afgespoten met de tuinslang. Het kaartje met het noodnummer kon je omruilen voor een Ename. Buiten kon je nog een hot-dog kopen die ik doorgespoeld heb met een icetea. Omdat er nog wielertoeristen buiten zaten (je kon hier ook wegritten rijden: 25, 60, 105 en 148km en een familietocht van 25 km) nog een tijd genoten van het mooie weer om daarna de bijna 90 km huiswaarts weer aan te vatten. De tocht was goed georganiseerd: een degelijke afpijling, gevarenbordjes, duidelijke markering van de splitsingen, bevoorrading met fruit en knabbeltjes en bikewash met tuinslangen. Omdat ik graag in de bossen rijd kunnen tochten in Oost-Vlaanderen me minder bekoren als er elders alternatieven zijn, maar ik heb me toch goed geamuseerd en genoten van het prachtige weer!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

09-07-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

De tochten in Asse en Halle-Breedhout waren voor deze zondag ook mogelijke opties, doch na een vermoeiende maand toch maar gekozen voor een toertocht dichter bij huis. Dus thuis om 8.00 u met de bike vertrokken naar Sint-Job-in-‘t-Goor om er deel te nemen aan de toertocht van de Sint-Jobse Pedaalridders met opties voor 15, 25 en 45 km. Een uur later en 18 km verder was ik aan de voetbalvelden en in de nabijheid van de start was er nog veel drukte. Het feit dat hier ook een wegrit van 75 km werd aangeboden, zal hier wel de oorzaak van geweest zijn, ook al kwamen er ook nog mountainbikers toe. Aan de start nog een bekende getroffen uit een gezelschap dat ik al een hele tijd niet meer te zien heb gekregen. De man met het smalle baardje op de kin, ik ken zijn naam niet. Er waren afzonderlijke inschrijvingen in de kantine en om 9.15 u was ik op weg.

Het ging zoals gebruikelijk vanaf deze vertrekplaats achter de voetbalvelden het bos in over een vochtige singletrack, waarna een idem dito bospad me tot op een drukkere baan op de grens met ’s Gravenwezel voerde. Daar trof ik meteen de eerste splitsing tussen de routes van 25 km en 15-45 km op anderhalve kilometer van de start. Brede grindpaden in het bos deden me vermoeden dat ik in de omgeving van de antitankgracht reed. Ze brachten me naar een villawijk van ’s Gravenwezel. Daar reed ik het onverharde Kwikaardstraatje voorbij en sloeg het Caterstraatje in. Daaruit en uit de aanblik van de omgeving kon ik afleiden dat ik me aan de achterzijde van het domein van het Kristus Koninginstituut bevond, een school voor buitengewoon secundair onderwijs. 4 km. Eens de baan over reed ik voorbij het reuzengrote standbeeld van een kat het bos in alwaar ik te maken kreeg met een groep tegenliggers op stadsfietsen.

Van 6 tot 7 km was het slalommen geblazen over een redelijk brede zandweg waarop zeer grote plassen stonden die niet allemaal konden ontweken worden. Soms was het er aan de zijkanten gewoon doorheen, hopend dat de put niet te diep was! In de verte voor en achter reden nog bikers. Links en rechts van het pad lagen de terreinen van de Antwerp International Golf and Country Club Rinkven op de grens tussen Sint-Job en ’s Gravenwezel. Het is pas recent dat ik tot de ontdekking gekomen ben dat hier een golfterrein ligt, ook al was ik hier vroeger in de buurt al meermaals met de bike gepasseerd. Omstreeks 9 km bereikte ik een in de bossen gelegen betonnen fietspad en kwam ik uit in de Koeistraat, een asfaltbaantje dat naast de golfterreinen loopt vanaf de school Kristus Koning. Ter hoogte van de school werden we door een seingever naar de overkant geholpen.

Tot 11 km voerde de tocht me over het domein van de school Kristus Koning, eerst langsheen de typische gebouwen in gele baksteen, waar een geur van frietvet hing. Eten voor de Broeders van Liefde! Ondanks de aanvang van de vakantie was hier dus nog leven! Daarna doken we het grote bos in dat tot het domein van de school behoort, maar voor meerdere toertochten opengesteld wordt. Er liggen hier namelijk heel wat paadjes verscholen, want geen enkele toertocht die toestemming vraagt om hier te mogen rijden kiest hier dezelfde wegeltjes uit! Door de vele greppels die hier liggen rijd je er op sommige plaatsen als over een wasbord. De tocht verliet het domein via het achterpoortje dat uitgeeft in de Caterskapeldreef in ’s Gravenwezel (Schilde). Even verder ging het weer het bos in over een singletrack en trof ik een splitsing tussen de routes van 15 km en van 25-45 km op 12 km van de start omstreeks 10.00 u.

Het ging een stukje dennenbos in waarin enkele open stukken heide liggen en een half opgedroogde vijver waar nu waterlelies op lagen. Meerdere tochten in de streek passeren deze plek. Nog niet zo heel lang geleden, vorige winter vermoed ik, ben ik hier nog eens gepasseerd en toen had een flauwe plezante hier de pijltjes aan het verhangen geweest! Toen was hier in de omgeving een lus uitgetekend en passeerden we twee keren de vijver. De rit voerde me nu vanaf de vijver doorheen het bos naar wat ik vermoedde Het Examen te zijn. Dat is tenminste de naam die men zou kunnen geven aan een gebied waarin een aantal paden liggen die luisteren naar namen als de Kleine Vraagstraat, de Grote Vraagstraat, de Vraagstraat en dergelijke meer! Ik reed er over een vrij lang en breed pad met bij wijlen zeer grote plassen waar zich in de loop der tijden op de zijkanten smalle paadjes hebben ontwikkeld om deze te ontwijken. Er staken me daar nog redelijk wat andere deelnemers voorbij en ik kreeg er ook af te rekenen met tegenliggers. Mijn vermoeden bleek te kloppen, want aan het einde van het pad stond een bordje dat me toonde dat ik in de Kleine Vraagstraat reed, maar niet in de gebruikelijke richting. Even verder bereikte ik het kruispunt met de bekende grote baan die ongeveer op die plek de grens van Brecht met Schilde overschrijdt en overgaat van Abdijlaan in Waterstraat. Daar stond een seingever om de bikers tegen te houden in geval van naderend verkeer. Hij riep ook iedereen toe dat er daar een splitsing was. De 25 km ging rechtdoor een zandweg in die, naar ik meen, richting Drieboomkensberg voert en de 45 km ging rechtsaf een stukje over het asfalt fietspad naast de baan. Dit op ongeveer 15 km van het vertrek.

Aldus reed ik vanuit Brecht weer Schilde binnen om kort daarna linksaf gestuurd te worden, recht het Molenbos in, het bos waarin Drieboomkensberg verscholen ligt. Maar daar waren we nog niet aan toe, want via brede bosdreven werd ik eerst in de richting van de Trappistenabdij van Westmalle gestuurd die ik na 19 km aan de achterzijde ervan passeerde. Daar reden we over de typische zanderige dreven die er omwille van de recente regen vast en goed berijdbaar bij lagen. Uiteindelijk arriveerde ik in de Oude Baan op het grondgebied van Westmalle (20 km) omstreeks 10.40 u. Het ging de Wijngaardstraat in en aan de Molenbaan linksaf onverhard op. Een veldweg voerde me weer naar het Molenbos en aan de omgeving te zien zou ik dra de paadjes van Drieboomkensberg bereiken. Nadat ik nog twee wandelaars als tegenligger kreeg bereikte ik op 22 km het begin van de speeltuin! Op een nat pad met enkele plassen en wat modder er naartoe reden drie Weetabixboys me voorbij. Weetabix zelf was er niet bij. Goed dat de laatste me begroette, anders had ik ze niet herkend! Ze droegen namelijk alle drie eenzelfde gloednieuwe pak in opvallende kleuren! Ze zien er echt knap uit zo! Héhé!

Elke zichzelf respecterende toertocht in deze streek gaat niet aan de wirwar van paadjes die in dit stukje van het Molenbos liggen voorbij! Daar wordt door de parcoursbouwers altijd dankbaar gebruik van gemaakt om lussen uit te zetten op de singletracks die zich hier door de nodige putten en sporadische bultjes tussen de bomen en de struiken slingeren. Ik denk zelfs dat enige kennis van de paadjes nodig is om er voor te zorgen dat het parcours zichzelf niet kruist! De wegeltjes lagen er zeer goed berijdbaar bij, een vettige strook hier en daar niet te na gesproken. En in de putten stond soms ook nog wel wat water of half opgedroogd slijk. Tijdens de wintermaanden of na slecht weer kan deze speeltuin er vaak veel lastiger, want modderiger, bij liggen! Gedurende een dikke twee kilometer reden we zo over de paadjes van Drieboomkensberg. We verlieten het bos ter hoogte van het kruisbeeld en de tussen de bomen verscholen bidplaats met klein kapelletje aan de zanderige bult vol wortels. Ik had op die plek de bevoorrading verwacht, omdat ze daar vaak bij toertochten neergepoot wordt, maar dat was deze keer niet zo. Omstreeks 11.00 u kwam ik na 24 km uit het bos tevoorschijn ter hoogte van de onverharde Oude Liersebaan. Toen ik even halt hield op het kruispunt met de Heikantstraat kwam er een traag rijdende Greenbiker voorbij. Dat moet iemand uit de streek van Bornem geweest zijn. Even later bleek dat hij traag reed om te wachten op een man en een vrouw waarmee hij de tocht samen reed, die me op Drieboomkensberg waren voorbij gereden en daarna langs de kant stonden te prutsen aan één van hun fietsen.

Over veldwegen bereikte ik in het zog van dit drietal opnieuw de Abdijlaan, deze keer het begin/einde ervan op het grondgebied van Brecht. We passeerden het Café Trapke Op, reden het Kempisch Kanaal Schoten-Dessel over via het ophaalbruggetje om op de andere oever linksaf te slaan naar het bos toe. 28 km. Het ging van onverhard de Lochtsebaan in en aan het kruispunt met de Tilburgbaan ging het linksaf om er de bevoorrading te treffen op het grasveldje voor de kapel op ongeveer 29 km van de start omstreeks 11.20 u. De Sint-Theobalduskapel ligt op de kruising van de Tilburgbaan en de Lochtsebaan in Brecht. Ze wordt ook wel 'de kapel op de Locht' of het 'Lochts kapelleke' genoemd. De kapel is toegewijd aan Sint-Theobaldus of Sint-Eewout. De bevolking kwam naar de kapel om er gezegend water te halen tegen kinkhoest. De kapel uit 1436 werd vernietigd door Spaanse troepen in 1584 en werd in 1613 gerestaureerd. Het is een laat-gotische kapel. In de 20ste eeuw werd de kapel enkele malen in zijn oude glorie hersteld. In 1986 werd de kapel beschermd als monument. Aan de stop kon je partjes appelsien en wafels eten en was er sportdrank voorzien. Twee mannen zorgden er voor alles.

Na de pauze ging het de Tilburgbaan op, daar stonden borden van wegenwerken. We bereden er een vrij lange assenweg in de buurt van het kanaal en omstreeks 31 km ging het de bossen aan De Merel in. Daar hing aan een boom een splitsingsbord voor de routes van 25 km en van 45 km. Tot 34,5 km konden we genieten van het bos in de omgeving van Tennis De Merel met de vele natte paadjes tussen de boomstammen, met bultjes, putten, wortels en springbultjes die het iets technischer maakten. Enkele plezante kilometers tijdens deze tocht op een plek die ik nog nooit bereden had. Ik kwam uit het bos tevoorschijn in de Van Bavellaan tussen huizen en buitenhuizen. Het ging de Tilburgbaan in en op deze assenweg waren wegenwerken aan de gang. Met fluoverf bespoten paaltjes markeerden de plaatsen waren kabels lagen die bij het graven moesten ontzien worden. Een kwistig van stenen voorzien bospaadje leidde me daarna achter huizen.

Inmiddels was de Greenbiker me weer voorbijgestoken en ik vroeg me af of zijn metgezellen voor de kleinere toer gekozen hadden. Maar toen ik even halt hield op een kruispunt van bospaden, staken ze me na twee andere bikers voorbij. Omstreeks 37 km volgde een vrij vettig stuk bos waardoor de vrouw van het duo het wat lastiger kreeg en ik op een iets breder stuk weer kon inhalen. Een weinig verder lag een nog vettiger strook met modder en leek het me raadzamer van even van de fiets te gaan en te lopen, eerder dan mij te pletter te trappen! Samen met enkele anderen bereikte ik opnieuw de Tilburgbaan en ging het het asfalt jaagpad naast het kanaal Schoten-Dessel op ter hoogte van de plaats waar enkele woonboten liggen. Via het bruggetje boven op de sasdeuren moesten we het kanaal over en op onze stappen terugkeren over een graspaadje naast het kanaal in de richting van een oude bunker. Daar zat de Greenbiker langs de kant te wachten op zijn twee kompanen. Toen ik de bunker voorbij was zag ik het tweetal over het jaagpad op de andere oever rijden. Ik had verwacht hen na aankomst nog te zien te krijgen, maar dat zou niet het geval blijken. 38 km om 12.10 u.

Ik passeerde opnieuw de woonboten en even verder ging het rechtsaf het bos in langsheen een afsluiting waarachter een kampeerterrein ligt. Assenwegen voerden me langsheen in de bossen gelegen huizen en chalets. Aan de bosrijke Polderdreef trof ik na 40,5 km nog een splitsing tussen de routes van 25 en van 45 km. Er volgde een redelijk lang stuk recht op recht over de onverharde Sint-Jobbaan die op een gegeven ogenblik uit de bossen tevoorschijn komt en de open velden in duikt. Daar ligt links van de nochtans verkeersarme weg een door betonnen boordstenen afgescheiden fietsstrook. Midden in de velden ging het rechtsaf de Korhoendreef in. Vanaf deze landelijke zandweg kan je het klooster van de Trappistinnen aan de Abdijlaan in Brecht in de verte zien liggen, alsook de drie nieuwe windmolens die recent langsheen de E19 in Brecht-Overbroek zijn neergepoot.

Er volgde nog een vrij lange eentonige zandweg en samen met een andere biker arriveerde ik aan een “poortje” waarachter een smal pad vol wortels en een betonnen brugje lag dat me in de richting van Klein Zwitserland voerde zoals het gebied achter Kristus Koning hier genoemd wordt. 45,5 km. Ik arriveerde in de Kleine Vraagstraat en via een mooie singletrack die er evenwijdig met de weg loopt en door sommige tochten “vergeten” wordt arriveerde ik op de zandbulten die achter Kristus Koning liggen. Ik arriveerde weer ter hoogte van de toegang tot de school waar ik daarstraks gepasseerd was en de pijltjes intussen reeds opgeruimd waren. De grote baan over waar de seingever intussen zijn biezen had gepakt en dan ging het eventjes weer door de Koeistraat waar we daarstraks vanaf de andere kant door waren gereden. Even nog kreeg ik het gezelschap van twee anderen en na de bocht en een kort zandwegeltje kwam ik uit aan de achterzijde van de voetbalvelden en was ik om 12.55 u na 47,5 km weer bij af. Een mooi tochtje zoals men het hier in de streek kan verwachten en eens de andere kant uit in plaats van Brasschaat en de E19-plas en de doortocht van andere stukjes van het bos tussen het kanaal en de Schotensteenweg dan gebruikelijk.

Buiten aan de kantine zag ik al van ver de drie Weetabixboys in hun fluopakjes zitten! Mijn fiets, alhoewel niet al te vuil, werd vakkundig afgespoten aan de bikewash. Nadat ik de Weetabixboys begroet had, vertrokken deze huiswaarts maar kwam er nog een biker toe die ik sinds vrij recent heb kunnen toevoegen aan mijn kring “bekende” trouwe toertochtrijders. Jari had niet veel tijd voor een babbel, want had nog werk voor de boeg en was langer onderweg geweest dan voorzien. De tocht die hij daags voordien met een maat in Maastricht had gereden was zwaarder uitgevallen dan ingeschat! En hij was dan nog gevallen ook. Allicht kruisen onze paden elkaar nog wel eens in het kort, want zo’n sympathieke kerel kom ik beslist graag nog wel eens tegen. Afscheid genomen en nog een tweede glas gedronken alvorens huiswaarts te vertrekken. Intussen had een ijverige medewerkster de kantine bijna volledig weer proper gemaakt en zag ik één van de bikewashers het materiaal naar een schuurtje dragen.

Bij het naar huis rijden in Brasschaat nog even staan kijken naar de sportmannen die bezig waren met een triatlon in de omgeving van het park en de afgesloten Bredabaan. Op de Hoogboomsteenweg een zijsprongetje gemaakt in een lange gekasseide dreef “De Oude Gracht” en door de achterliggende bossen gereden, waarin één dreef met vrij bizarre bomen. Bij het weer naar buiten rijden gemerkt dat ik het bordje “privaat domein” niet had opgemorken! Ja, er zijn hier wel meer zulke mooie bossen en domeinen die helaas privaat bezit zijn en aan het oog der gewone stervelingen worden onttrokken! Bij thuiskomst had ik 91 km op het tellertje staan. Mijn maag riep “eten”, maar als je geen boodschappen doet, dan kan je op je bakkes kloppen! ’t Hoeveke in Hoevenen was dicht, dus dan maar meteen een tiental kilometer verder gereden en een gezondere toast gegeten in ’t Koetshuis aan het kasteel Ravenhof in Stabroek. Het zaakje doorgespoeld en nog even genoten van de zondagnamiddag. Bij thuiskomst had ik 109 km op het tellertje waarmee ik mijn vakantie op de best denkbare wijze had ingezet!

05-07-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (12-25-40-50-65 km) van Le Petit Godefroid te Baisy-Thy op zondag 23-06-2013.

Na enkele vermoeiende werkweken met meerdere te halen deadlines, waardoor de bike tijdens het weekend noodgedwongen een aantal keren op stal bleef, op deze zondag met mijn vermoeide leden dan toch vroeg op om eindelijk nog eens te kunnen gaan rijden.  Het weer nodigde niet uit om weg te gaan, net nu het tijdens de afgelopen week zo mooi en warm was geweest en ik er niet van had kunnen genieten!  Mijn keuze was gevallen op de toertocht van de Gemeenteschool Le Petit Godefroid te Baisy-Thy, deelgemeente van het Waals-Brabantse Genappe (Genepiën), en dit voor de tweede keer op rij.  Op de heenweg was het even voor Genappe vertragen langsheen de grote baan.  Daar liepen mensen rond met klederdracht zoals in de tijd van Napoleon.  Die werd hier op 18 juni 1815 definitief verslagen en dat werd hier vermoedelijk herdacht.  De kramen met hamburgers en hotdogs zullen er in die tijd niet gestaan hebben.  Bij het naar huis rijden kreeg ik op die plek aan mijn linkerzijde de heuvel met de Leeuw van Waterloo te zien, ik reed er zelfs rakelings langs, ook al was mij dat ’s ochtends bij het toekomen niet opgevallen!  Het was niet eenvoudig van een parkeerplekje te vinden in de omgeving van de lagere school.  Aan de start nog even gesproken met twee Vlamingen die ook naar daar waren afgezakt en waarvan één met een Turner reed, net zoals ik.  Het aanbod betrof een kidstoer van 12 km en verder ritten van 25-40-50-65 km.  Bij de inschrijving trof ik een stuurplaatje met het nummer 327 en omstreeks 9.45 u was ik op weg.

Het ging het dorp uit via enkele veldwegen om na 1,75 km een splitsing te treffen waar de kidstoer apart ging van de rest.  Een Waalse vader reed er met zijn zoontje linksaf.  De eerste 5 km van de tocht bestonden uit veldwegen, zachtjes op en af en een overwoekerd kasseibaantje.  Het werd afgesloten met een strook vol grote en moeilijk te omzeilen plassen.  Ik kreeg gedurende dat eerste stukje nog een tien tot vijftien andere bikers te zien.  Een mooie, maar korte holle weg voerde me naar de splitsing tussen de 25-40 km en 50-60 km aan de rand van Sart-Dames-Avelines op 7 km na het vertrek.  Daar was ook een jogging en een wandeltocht aan de gang.  Samen met twee anderen sloeg ik de richting van de langste routes in.  Een veldweg voerde me al snel naar een knap bos waarin gekozen was voor een singletrack en enkele bredere paden.  Ik kon er de dennenbomen ruiken!  Ook hier redelijk wat slijk en plassen na het onweer dat vorige vrijdagochtend het hele land trof met bakken water.  Op één zo’n vettig paadje schoof ik een biker voorbij die langs de kant stond met pech, zijn fiets ondersteboven gezet.  Even verder werd ik ingehaald door twee mannen van MTB Overijse.

Eens het vettige paadje voorbij kreeg ik aan de linkerkant de achterzijde van mooie grote huizen te zien, waarvan de tuinen op een helling lagen naar het bos toe waardoor ik reed.  In sommige tuinen lagen grote vijvers.  Op omzeggens 10 km bereikte ik even de bewoonde wereld van Genappe in de Rue Ry d’Hez, dat is de naam van het plaatselijke riviertje.  Er volgde nog een knap, maar nat, stuk bos tot aan de Rue Fosty, de naam van een lokaal gehuchtje.  Op een breed donker bospad stonden daar twee bikers te wachten, vermoedelijk op de pechvogel die ik daarnet gezien had.  Later zou het drietal mij inderdaad weer inhalen.  Het ging voor mij een lange dag worden, want om 10.45 u, dus een uur na mijn vertrek, had ik nog maar 11 km achter de wielen!  Het ging een beekje over via een smal betonnen brugje vlak naast een muur om vanaf de straat een mooi stuk bos te bereiken waarin het te volgen smalle paadje langsheen een riviertje liep.  Een knap stukje waar ik even aan de kant ben gegaan om drie tegenliggers te laten passeren.

Via twee draaipoortjes ging het een weide over om een volgend stuk bos te bereiken.  Daar was het even klimmen en kort technisch naar beneden over een dropke in een bocht.  Ik kon me de plek van vorig jaar herinneren omdat daar toen een biker van zijn fiets wipte omdat hij onderuit dreigde te gaan!  Net op die plaats kwam het drietal van daarnet, waaronder de pechvogel, voorbij.  Na dit knappe stuk bos volgde een wel erg vettig en modderig geworden paadje tussen lage struiken waarvan de takken doorhingen omwille van het nat.  Omdat ik geen zin had van me te pletter te trappen, heb ik daar maar even gewandeld.  Ik kwam er ei zo na in botsing met twee tegenliggers die het wel al rijdend probeerden.  Ik had ze niet zien aankomen!  Ik kwam uit op de terreinen van wat volgens mij een boomkwekerij is, ook al zijn de bomen er al redelijk groot opgeschoten.  Het deed me vermoeden dat we in de omgeving van Villers-La-Ville reden.  Het slijkdabben werd beloond met de doortocht van een prachtig bos.  13 km.  Daar kreeg ik enkele zware beklimmingen voor de wielen en nog een eenzame biker te zien.  Via een steile afdaling over rotsjes en stenen bereikte ik de bocht in de grote baan ter hoogte van Villers-La-Ville, op de grens van Villers met Baisy-Thy en Court-Saint-Etienne.  Mijn vermoeden bleek dus te kloppen.  Zoals altijd stonden daar weer veel motorrijders samengetroept.  Helaas kregen we van de abdijruïnes niets te zien, wat jammer is voor de bikers die hier voor het eerst rijden of de streek niet “kennen”.  14,5 km.

Want het ging meteen linksaf naast de grote baan richting Tangissart (Court-Saint-Etienne en vertrekplaats van een mooie jaarlijkse tocht).  Even voorbij het eenzame grote huis aan de linkerkant van de baan, waar ik onlangs nog naar boven gestuurd werd tijdens de tocht vanuit Mont-Saint-Guibert, ook de moeite van het rijden waard, ging het rechtsaf van de grote baan weg.  Even gestopt op het bruggetje over La Thyle waar twee vissers in de weer waren en een tegenliggende biker ook even halt hield.  Een brugje onder de spoorweg door.  Die loopt er naast het riviertje.  Vanaf de brug ging het klimmend een bos in.  Ik was al zodanig murw dat het voor een deel te voet was, ook al was het er niet bepaald steil.  Ik liep er in het spoor van een wandelaar en er stonden daar effectief bordjes van een uitgezette wandeltocht.  Eens weer op de fiets stak me nog een biker voorbij en reed ik een tweede wandelaar voorbij.  Ik kon er genieten van een knap bos en gelukkig ook van een lange afdaling.  Deze werd al snel opgevolgd door een redelijk zware klim die ik in twee stukken overwonnen heb.  Ik stak er zelfs een jongere biker in groene trui voorbij die al twee keren gestopt was en aan zijn gezicht te zien helemaal pompaf!  Hij zal een beginneling geweest zijn, want koos na de stop voor de toer van 25 km.

Eens boven arriveerde ik weer op het terrein van de volgens mij boomkwekerij en na de afslag rechtsaf trof ik er de eerste bevoorrading op 18 km van de start om 11.30 u.  Ik kon er de hand leggen op het laatste partje appelsien en terwijl ik van zelfgebakken muffins met bosbessen proefde, kwamen er nog zeven andere bikers toe.  De zaak werd er door één medewerker gerund en die mens had geen tent om in geval van regen onder te schuilen.  De stopplaats stond opgesteld in een pad dat uitkwam in de Rue d’Heuval op het grondgebied van  La Roche, deelgemeente van Court-Saint-Etienne en gelegen tegenover Tangissart aan de andere kant van de spoorweg.  Als ik het me goed herinner ging het vorig jaar de veldweg op tegenover de stopplaats, deze keer was het voor de langste routes rechtsaf zacht klimmend de Rue d’Heuval in om uit te komen op een bredere rustige betonbaan op een hoogvlakte.  Linksaf bereikte ik een bekende plek in deze streek, meer bepaald de plaats waar een enorm hoge zendmast staat naast een witte gesloten hoeve.  Langsheen die hoeve ging het linksaf weer naar de bossen toe.

Daar ging het even lekker snel naar beneden over een bospad en via een paadje op de rand tussen bos en velden ging het tot aan de rand van een woonwijk (Rue des Couteliers, Court-Saint-Etienne), de zendmast achter me.  23 km.  Daar ging het de velden in waar het koolzaad intussen zijn gele pracht verloren had wegens uitgebloeid.  Ik vermoed dat we in de omgeving van La Chapelle-du-try-au-chêne te Bousval reden, maar ik kon het kapelletje, waarvan de lengte van de naam omgekeerd evenredig is met de grootte van het gebouw, niet zien staan.  Na een bocht in een veldweg reed ik voorbij het bizarre huis “La maison du Pâturage” waar me een biker voorbij reed.  Er volgde een veldweg op een open vlakte waar ik letterlijk af te rekenen kreeg met veel tegenwind.  Uit de andere richting kwam een traag rijdende gehelmde biker met loslopende hond die een vrouw te paard vergezelde.  Even later reed ik rakelings langs een autoweg, geen echte snelweg, aan een bord dat een afrit naar Court-Saint-Etienne en Mont-Saint-Guibert aankondigde.  Vorig jaar stuurde de GPS me via die baan huiswaarts, deze keer heb ik rechtsomkeer gemaakt en ben ik via dezelfde weg naar de snelweg gereden.  Er stond ook een pijl naar de Ferme de Beaurieux, nog een gehucht van Court-Saint-Etienne.  Er reed me nog een jonge biker voorbij.  Die heb ik nog teruggezien aan de tweede stop, vermoed ik.  De mannen aan die stop lieten daar een deel bevoorrading voor achter, ik weet niet waarom, misschien nog vrienden op komst.  Ik heb de kerel na de stop in ieder geval niet meer gezien.  In de mooie holle weg die volgde kreeg ik nog eens even gezelschap.  Er volgden een klim, een veldpad, een straat en een grasspoor dat overging in een knappe holle weg tot aan een aantal oude statige huizen in Court-Saint-Etienne.  Die stonden in de bocht van een drukkere baan waar een vader en dochter driftig flessen in een glasbak keilden.  Het ging kort even langs die grote baan, de Rue du Tienne, en ter hoogte van een garagehouder het riviertje de L’Orne over, weer in een bocht.

Ik diende de grote baan te kruisen waarna een knappe holle wegel me naar een uitgedund bos voerde.  29,5 km.  In een bocht keek ik even om en zag nog iemand met een opvallend rode helm naar boven komen geklommen.  Ik bereikte de spoorweg in Court-Saint-Etienne, waar het even langs ging tot aan een brug voor voetgangers en fietsers over het spoor.  Zigzaggend op en af de brug om rechtsaf over een zandbultje gestuurd te worden om een grote open kale vlakte te bereiken waar duidelijk een motorentreffen aan de gang was.  Het zag daar zwart van de moto’s!  Vorig jaar had hier een circus zijn tenten opgesteld.  Met twee bikers, waaronder de roodgehelmde, in mijn zog diende ik de kale plek te kruisen, dwars door het hier en daar hoog opgeschoten gras.  Samen met die twee eventjes doorheen het centrum van Court-Saint-Etienne.  Ik zou ze nog aan de tweede stop te zien krijgen en zij waren meteen de laatste bikers die ik vandaag op mijn pad ontmoette.  We werden het straatje Avenue Paul Henricot naar boven in gestuurd op 32 km na de start.  Er volgde een klim doorheen een donker woest bos over een relatief breed pad en hijgend bereikte ik boven aan de rand van een open vlakte de tweede stop op 33 km om 13.00 u.  Zoals gezegd waren er nog drie andere bikers ter plekke.  Het aanbod was hier minder aangesproken dan op de eerste stop, want er lagen nog partjes appelsien en banaan en weer de muffins met bosbessen.  Een stel vriendelijke vrolijke kerels was al met de opruim begonnen.  Vorig jaar hadden zich hier twee mensen in de kofferbak van een bestelwagentje gezet om uit de regen te zitten!  Toen was het nog slechter weer dan vandaag!  Want met het weer heeft De Kleine Godfried blijkbaar geen geluk!

Na de stop ging het over een smal grasspoor tussen een rij struiken en de afsluiting van een weide.  Het paadje lag er bezaaid met redelijk grote stenen en klom gedurende ruim een kilometer lichtjes doorheen een mooie omgeving.  Eens boven bereikte ik een in het groen gelegen statige villawijk in Genappe en een straat die luisterde naar de ronkende naam Drève du Château de la Motte.  Heb dat op je adreskaartje staan!  Het klinkt wel chiquer dan Mottenkasteeldreef!  Een redelijk lange afdaling over een oude semiholle kasseiweg met gehavende ondergrond en verzakte kasseien bracht me naar het grondgebied van Bousval (Genappe).  36 km.  Een smal asfaltbaantje voerde me doorheen een groene omgeving met hier en daar verscholen liggende buitenhuizen en de vorig jaar uitgefreesde stukken kapotte asfalt waren intussen vervangen.  Op 38 km trof ik een splitsing tussen de 40 km en de 50-65 km aan de Chemin de l’Alfer.  Ondanks het late uur toch geopteerd voor de 50 km, ik had tijd genoeg vandaag en nog geen zin om al naar huis te gaan.  Een hamburger of braadworst kon ik daarmee definitief op mijn buik schrijven (écrire sur le ventre?), maar dat komt enkel die buik ten goede.  Voor mij ging het aldus rechtsaf over een smal paadje, waar ik eerst even afgestapt ben aan een plots hoogteverschil met dikke wortels, en dat zich nadien langsheen een diepte over enkele wortels doorheen een bos slingerde.  Ik herinnerde me deze plek van de toertocht vanuit Mont-Saint-Guibert (9 mei) toen ik achter een reeds murwe biker reed!  Eens boven ging het toen linksaf een hol graspad in tot een kruispunt van veldwegen dat “Les quatre chênes” heet.  Het gras was intussen nog hoger opgeschoten dan toen, het pad was nauwelijks nog te zien.  Nu ging het rechtdoor een stuk bos in, gevolgd door een paadje langs struiken en bramen dat deel uitmaakt van het “wandelpad Bousval”.  Die bramen zijn wel niet gezond voor uw fietskleding.

Er volgde een zeer smalle knappe holle weg, eerst zacht klimmend, maar naar het einde toe zwaar naar boven kruipend tot op een winderige hoogvlakte met knappe vergezichten.  39 km en 13.45 u.  Er volgden veldwegen en assenwegen en ik diende een baantje te kruisen ter hoogte van een elektrische installatie.  Aan de andere kant reed ik voorbij een installatie voor drinkwatervoorziening.  Het ging een servitudenpaadje in, zijnde een smal grasspoor, dat me langsheen een aantal villa’s voerde, doorheen een stukje bos, en weer voorbij nog grotere villa’s.  Op 42,50 km van de start bereikte ik omstreeks 14.00 u de splitsing tussen de routes van 50 km en 65 km ter hoogte van een grote vijver aan de Rue du Chêne au Corbeau in Couture-Saint-Germain, een deelgemeente van Lasne.  De rijders van de langste toer werden rechtsaf de hoogte in gestuurd over een knap steil bospad dat aan mij niet besteed zou geweest zijn.  De 50 km blijven volgen.  Even van het parcours afgeweken en de Rue de la Croix Rolland in gereden, een steil kasseiwegeltje, om eens te gaan kijken wat er voorbij de bocht te zien was.  Niets dan bomen en de afsluiting van één of ander groot privaat domein van rijke mensen!  Op mijn stappen teruggekeerd en het parcours weer opgezocht.  Het ging de drukkere Rue de l’Abbaye over waarna ik het beekje Ru Milhoux overstak via een bruggetje.

Via enkele straten van Maransart (Lasne) en veldwegen bereikte ik het natuurgebied van Maransart.  Sedert 2003 staat de Koning Boudewijnstichting in voor het onderhoud van dit patrimonium in de geest van de oprichter van het Fonds André Ganshof Van Der Meersch. Daarbij wordt vooral aandacht besteed aan de vierdubbele bestemming als landbouw-, bos-, wandel- en jachtgebied.  De paden waren voorzien van palen met naambordjes en er stonden paaltjes met uitgestippelde wandelingen.  Het ging rechtsaf en de tocht voerde me doorheen een mooi landschap met vergezichten.  Ter hoogte van Waterloo Golf, na het passeren van het gebouw van een privéclub, allicht voor rijke Brusselaars, kreeg ik een fikse regenbui over me uitgestort.  Gelukkig was ik enigszins beschermd door de takken van de bomen die over het asfaltbaantje hingen.  Ook vorig jaar reed ik hier in de gietende regen over dit stevig klimmend asfaltbaantje!  Het tellertje toonde 47 km en ik begon zo stilaan naar het einde te verlangen!

Eens boven op het asfaltbaantje ben ik dan nog verkeerd rechtsaf gegaan. Daar hing een pijltje hoog boven aan een betonnen paal te wapperen in de wind. Ik ben de kiezelweg naar een eenzaam huis op gegaan en kwam op een pad waar metershoog gras stond om uit te komen voor de snelweg. Teruggekeerd om vast te stellen dat ik een smal weidepaadje, een grasspoor, had moeten nemen. Daarna moest je over een stuk weide tussen een rood draaipoortje en een tweede verroest poortje. Rechts zag je de golfterreinen in de diepte liggen. Ik heb daar wel oog in oog gestaan met een vos die een dood konijn in zijn muil had hangen en mij niet had zien naderen! Die croste nogal weg toen hij mij in de gaten kreeg.  52 km om 15.10 u.  Het paadje doorheen het grasveld werd gevolgd door een smalle track die er vrij beslijkt bij lag!  De bui van daarnet had er dan nog een schepje bovenop gedaan!  Ik arriveerde opnieuw in de bewoonde wereld, diende een straat over te steken en een betonbaantje in te slaan dat verderop overging in een veldweg.  Daar was het weer stevig klimmen geblazen.  Ik kwam uit op een pad naast de snelweg, vermoedelijk hetzelfde, maar op een andere plek, dat ik daarstraks op mijn weg getroffen had nadat ik verkeerd rechtsaf was gegaan.  Het ging een stukje naast de snelweg, via een brug er onder door en aan de andere kant weer even erlangs.  Een grasspoor bracht me in een afdaling tot aan het kerkhof van Genappe.  Vlak bij de ingang stond een oud metalen kruis op een graf van een in 1914 overledene!  Die mens ligt daar dus al bijna honderd jaar onder de grond en de eerste wereldoorlog bleef hem bespaard!

Een lange zachte, maar vermoeiende klim over een gehavend kasseibaantje en een landelijk betonbaantje voerden me weer tot in Baisy-Thy.  Na 60 km, dus merkelijk meer dan aangekondigd, en pas om 16.00 u, uitzonderlijk laat!  Zo laat ben ik nog niet vaak gearriveerd!  De lange werkdagen met veel te weinig slaap van de afgelopen maand hebben duidelijk hun tol geëist!  En dan mag ik nog van geluk spreken dat in deze tocht toch redelijk wat asfalt en makkelijk te berijden veldwegen voorkwamen!  Want de tochten vanuit het naburige Tangissart en Mont-Saint-Guibert zijn van een zwaarder kaliber!  Ik heb me toch goed geamuseerd en was blij dat ik nog eens met de fiets kon buiten komen.  Aan het schooltje was niemand meer te bespeuren, ik zag nog een medewerker een tuinslang van de bikewash wegdragen en daar stond een andere vrijwilliger zijn bestelwagen schoon te spuiten.  Mijn ietwat ongelukkig in de drukkere straat geparkeerde wagen even op de oprit naar een bedrijf gezet om daar rustig alles weer te kunnen inpakken en opladen.  Ik werd er nog aangesproken door een oudere mentaal gehandicapte man, maar hij sprak moeilijk verstaanbaar en dan nog in het Frans uiteraard!  Toen ik hem vroeg of hij in de omgeving woonde, wees hij naar de straat tegenover.  Ik ben daarna eens in die smalle straat naar de velden toe gaan kijken en daar stond een kast van een huis!  Er zal dus wel goed voor die kerel gezorgd worden!  Hij liep er trouwens netjes gekleed bij!  Na een lange rit huiswaarts, een dikke 90 km, nog tot laat werk gehad met het proper maken en opruimen van m’n spullen.  Nog één week hard werken en dan heb ik vakantie!  En omdat ik effectief nog heel wat werk had is dit verhaaltje ook met behoorlijk wat uitstel geplaatst!

Het verslag van deze toertocht vind je ook op mtb-you.be en op mountainbike.be!

30-06-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-30-40-60 km) van MTB Kelberg te Schaffen-Diest op zondag 09-06-2013.

Het was een beetje sneu van ’s ochtends vast te stellen dat het eerder bewolkt was met weinig zon, terwijl het daags voordien zo’n prachtig zomers weer was geweest.  Ik had weer veel tijd nodig om wakker te worden zodat ik thuis veel later dan voorzien vertrok.  Ik kreeg een plekje toegewezen in een parkeerweide op enige afstand van de inschrijving.  Aan die inschrijving kwam ik Marcel tegen.  Het was sinds het pinksterweekend, georganiseerd door een gemeenschappelijke bekende, dus veertien dagen geleden dat ik nog een bike onder m’n billen gevoeld had!  Omdat het werk om den brode nu eenmaal moet voorgaan en een ontsteking in de knie weer de kop dreigde op te steken.  Teruggedrongen met de pillen die ik nog over had van de vorige keer!  Buiten stond een vrouwelijke Bierbiker klaar voor het vertrek.  De zoon was er niet bij!  Hij zal aan het blokken geweest zijn voor de examens!  Me ingeschreven voor de toer van 60 km en om 9.45 u kon ik van start gaan.  Het was fris zo in de ochtend, maar de beslissing om met korte mouwen te vertrekken bleek de juiste, want het was al snel puffen geblazen van de inspanning.

Tijd om figuurlijk warm te lopen kregen we van MTB Kelberg namelijk niet, het was direct volle bak en letterlijk zweten.  Want reeds na 500 meter doken we het bos in en kregen we al direct enkele serieuze kuitenbijters op een knappe singletrack voor de wielen!  Na 2,5 km arriveerde ik aan het bekende bordje aan de voet van het Steenkot, zijnde de beboste resten van een voormalige ijzerzandsteengroeve in Kelbergen (Vleugt).  Daar kregen we de keuze tussen “moeilijk” doorheen een diepe put, of “gemakkelijk” erlangs.  Tot 3,5 km volgden enkele ferme bulten op en af over de singletrack doorheen het bos van het Steenkot.  Daarna ging het even over de terreinen van de uitgestrekte Schaffense boomkwekerij om weer de bossen in te duiken.  Ondanks mijn late uur van vertrek kwamen er nog veel bikers voorbijgestoken.  Tot 6 km konden we genieten van bospaden.  Enkele rustige asfaltwegen en brede landelijke kiezelpaden brachten me tot aan een grote baan waarnaast een beek liep.  Hier passeerde de tocht vorig jaar ook en was ik bij het naar de start rijden gestopt om bikers te laten oversteken.  Door een hoge boordsteen is het er immers moeilijk om het fietspad aan de linkerzijde op te raken.  Het ging dan eventjes langsheen deze baan tot op de grens met Engsbergen (Tessenderlo).  Op 9 km ging het doorheen een knap bos aan de Steenovenstraat dat we in doken vanaf een gerestaureerd eenzaam huis en een kapelletje.

Van daar ging het naar de bossen van het natuurgebied Dassenaarde, een kruising tussen een bos en een park.  Doorheen dit gebied loopt een weg, gedeeltelijk asfalt en gedeeltelijk kiezelpad, die Asdonkstraat heet (Tessenderlo).  Het was daar redelijk druk met mensen te paard, een grote groep wielertoeristen op het geasfalteerde deel, joggers en wandelaars.  Ik trof er in het onverharde deel van de Asdonkstraat een splitsing tussen de routes van 25-30 km en van 40-60 km op 11 km van de start.  Ik herinnerde me nog van eerdere passages dat hier vele bordjes verwijzen naar het “Bolhuis”.  Dat is een natuurboerderij in de oudste boerderij van Molenstede bij Diest.  Wat me doet vermoeden dat de Asdonkstraat zowel op het grondgebied van Molenstede (Diest) als van Engsbergen (Tessenderlo) ligt.  Vanaf de Asdonkstraat ging het rechtsaf en smal zanderig heidepaadje op.  Van 12,5 tot 13 km volgde een knappe singletrack doorheen een bos, weliswaar recht op recht.  Dan ging het heel eventjes langsheen een drukke baan om de Eikelenberg (Molenstede?) in te slaan.  Een jonge vrouw stak me voorbij toen ik even halt hield en even later nog een kerel in een zwart pak met gele opschriften.  Het aantal medebikers was intussen fel verminderd.

Het ging dan over een graspaadje tussen paardenweiden en doorheen een stuk bos om weer in de Asdonkstraat te arriveren aan de plek waar daarnet de lus begonnen was.  Dit op 15 km na de start omstreeks 10.45 u.  Even voorbij het witte Bolhuiskapelletje, waar supporters de joggers aanmoedigden, ging het rechtsaf een veldpaadje in om dwars doorheen de bevoorradingspost van de joggers te moeten rijden.  Na een stukje door het bos bereikte ik het einde van de Asdonkstraat en reed ik over een smal wegeltje op de rand tussen bos en velden.  Daar hingen pijltjes voor de joggers en even verder trof ik de splitsing 25-30-40 km en 60 km ter hoogte van de voetbalvelden van KFC Diest.  Twee bikers sloegen de eerstgenoemde richting in, terwijl ik even stond te twijfelen om voor de 40 dan wel voor de 60 km te gaan.  Ik voelde me nog niet uitgesproken vermoeid en tijd had ik genoeg, dus gekozen voor het onderste uit de kan.  20 km om 11.00 u.  Er volgden bredere assenwegen die me tot op het schilderachtige dorpsplein van Molenstede voerden waar tegenover de kerk het cafeetje “Cheers” ligt.  Aan de kerk hing een affiche waarop ene zekere Felix gelukwensen kreeg voor zijn 76 ste keer te voet naar Scherpenheuvel met de parochie Sint-Jozef Molenstede op 18 mei 2013.  Het ging de Blaasberg op, een assenweg waarlangs in de hoogte villa’s staan van rijke mensen.

Mijn vermoeden werd bevestigd en spoedig werden we via het Crauwelsbos naar het Grasbos gestuurd, straten die deel uitmaken van een peperdure villawijk waar de huizen op de flanken van de heuvel zijn gebouwd.  Een plek die me intrigeert, omdat ik er zo goed als zeker van ben dat mijn oom hier ooit een stuk grond kocht op het steilste stuk van de helling en dat ik hier als kind toen gestaan heb!  Er staat nog steeds geen huis op.  Een oom waar ik als kind enig ontzag voor had, vermits hij werkte in het verre Zuid-Afrika en gehuwd was met een telg van een geslacht uit Vorst-Kempen.  Mijn tante had zussen die reeds gehuwd waren voor haar geboorte waardoor zij de tante was van mensen die ouder waren dan zij!  Hij zal wel goed geboerd hebben met zijn werk in het buitenland!  Net zoals de profrenner Sergej Ivanov die hier in het Grasbos woont en er de oorzaak van is dat deze straat zo graag bestegen wordt door wielertoeristen!  Tijdens de vorige editie van deze toertocht had ik hier een déjà-vue-gevoel uit mijn kindertijd!  Hoe mijn vader naar beneden liep over het afhellend stuk grond en zich probeerde tegen te houden aan een boomstam die afknapte!  Nooit gedacht dat ik die plek bij toeval nog zou terugzien!  En zeker niet al fietsend!  Ook nu reden er wielertoeristen puffend naar boven.  Voor mij ging het naar beneden om vanaf een langs weerskanten door struiken overwoekerd asfaltbaantje zonder bestemming en evenwijdig met de spoorweg aan de voet van de heuvel een smalle track te bereiken.  Met zicht op de dure huizen tegen de bergflank.  Eindelijk stak me nog eens een biker voorbij.

De track boog van het spoor weg de hoogte en het bos in om vergast te worden op een vrij zware klim in een pracht van een holle weg die enkel boven aan de top geasfalteerd is en luistert naar de naam Hellestraat.  Daar waar de Hellestraat uitkomt op een asfaltbaan begint ook het Grasbos.  23,75 km om 11.30 u, slechts traag gevorderd tijdens de overtocht van deze riante heuvel!  Asfaltbaantjes brachten me op 26 km tot aan een stuk bos om er een zachte klim te treffen tot aan de bevoorrading op 26,5 km van de start en voor een witte villa onder de bomen.  Alles was er nog voorhanden: versneden bananen, wafels, twee soorten cake, in dikke hompen gesneden, en peperkoek.  Aan het relaas van de bekenden die ik na afloop trof te horen moet er op een bepaald ogenblik wel schaarste geweest zijn, waarna nieuwe voorraad werd aangevoerd.  Zij kwamen op het verkeerde moment en hadden dus pech!  Ondanks het al gevorderde uur, omzeggens op de middag, kwamen er nog steeds bikers toe.  In de loop van de voormiddag moet het op een bepaald ogenblik aanschuiven geweest zijn, te zien aan een door een biker geposte foto!

Na de stop was het klimmen over een smal grasspoor dat deel uitmaakt van het Vliegveldwandelpad.  Ik arriveerde in de Merelstraat en zag tussen de bomen het vliegveld voor me liggen.  Een militair vliegveld dat tijdens het weekend ook gebruikt wordt voor zweefvliegen (Diest Aero Club), parachutespringen en modelvliegen.  Een drukke plek blijkbaar!  Tijdens de après zou ik nog een lading parachutisten gedropt zien worden.  Assenwegen voerden me vanaf 27 km doorheen een bos om er na 28 km een splitsing te treffen waar de 25 km zich weer losmaakte van de rest.  Ik arriveerde in een verstedelijkte omgeving en reed voorbij het station van Diest (29 km) en doorheen het stadspark.  Om zo de paadjes op en af naast de oude stadswallen te bereiken.  Er loopt hier ook een vaste route.  Hier en daar eens gaan kijken in de oude gangen die erg in verval zijn en schreeuwen om restauratie.  Achter de resten van de omwalling lopen de Demer en de spoorweg, omzoomd door een groen lint van bomen.  De moeite om eens te gaan kijken.  Tot 30 km konden we er genieten van de smalle paadjes met enkele verraderlijke korte steile afdalingen over wortels.

Even halt gehouden op de Teerlingbrug over de spoorweg alwaar ik in de rug werd aangevallen door Bruce Wayne die zo achter mijn geheim is gekomen!  De snoodaard!  Wij hadden elkaar verwacht omdat wij elkaar al wel eens meer in deze streek op onze weg ontmoeten.  Deze streek valt waarschijnlijk nog binnen een acceptabele actieradius rond zijn woonplaats Gotham City.  Zijn kompaan, Mr. C, was er niet bij, daarom deed hij het rustig aan!  Maar zijn “rustig” zorgde er al na vijf kilometer voor dat mijn tong over mijn Nobby Nic schuurde.  Daarom zijn onze ontmoetingen altijd kort van duur.  Maar we weten in ieder geval dat we nog altijd alive zijn en biking!  Of hoe mensen elkaar toch een warm hart kunnen toedragen, ook al kennen ze elkaar verder van haar noch pluim!  Alzo reed ik tot 35 km in het zog van het alter-ego van Batman over veldpaden en asfaltbaantjes tot we de bossen in de vallei van de Zwarte Beek bereikten.  Na het doorkruisen van de bossen kwam ik op 36,5 km op een rustig asfaltbaantje, de Barenbergseweg, om vanaf een mooi huis de Molenstraat in te draaien.  Ik dook er een holle weg in die overspannen werd door een gemetseld bruggetje in een bosrijke omgeving.  Ik kreeg nog steeds geregeld het gezelschap van inhalende bikers, ook al was het intussen 12.30 u geworden.

Op 38 km bereikte ik het Kelbergen Wandelpad dat we bereden vanaf een groot, knap, goed onderhouden oud huis, bijna een kasteeltje, aan de rand van de terreinen van de grote boomkwekerij in Schaffen.  Op een meer open terrein werd ik ingehaald door een snelle jongen in een pak van het team Lingier-Versluys die verderop op de sukkel geraakte met zijn pedalen en mij staande hield.  Of ik geen gereedschap bij had, een zeskantig sleuteltje!  En zo kwam mijn multitool nog eens van pas om iemand uit de nood te helpen.  Met zijn excuses dat hij mij gestoord had!  Dat was geen erg!  Ik ben al jaar en dag gestoord!  Dat wordt toch beweerd door kwatongen die mij beter menen te kennen!  Landelijke zandwegen in een open vlakte voerden mij tot aan een splitsing 25-30 km en 40-60 km op 40 km na de start om 12.50 u.  Even halt gehouden om twee mij bekende Bierbikers voorbij te zien vliegen, waaronder de niet te onderschatten Hilde!  En toch nog galant genoeg om tijdens het voorbij sjezen te vragen of alles in orde was!  De ontmoetingen met dit tweetal zijn nog meer blits dan deze met Bruce Wayne!  Hen kan ik geen vijf meter volgen!  Zij volgden de route van 25-30 km, maar ik ben er bijna zeker van dat zij al aan een tweede ronde bezig waren.

Het parcours voerde mij even later dwars over het met kiezel bestrooide erf van een hoeve waar men tussen het woonhuis en het hondenhok door rijdt!  De hond zal zich schor geblaft hebben op deze zondag, vermits ik aan de tweede bevoorrading te horen kreeg dat er 1600 bikers gepasseerd zijn!  Dat beest moet heel wat decibels geproduceerd hebben!  Hij was tijdens de après zelfs nog even onderwerp van gesprek!  Het was geen Duitse scheper, maar een Mechelaar!  Het is even voorbij zijn hondenhok dat de vermoedelijke fout in de afpijling is geslopen waardoor de rijders op de route van 60 km bij aankomst maar aan 50 km kwamen!  Dat was de splitsing tussen de 40 km en de 60 km op een kruispunt van twee smalle weidesporen op 41 km na het vertrek.  Een halve kilometer verder verzorgden twee vrouwen en een man de tweede bevoorrading met hetzelfde ruime aanbod.  Daar even blijven babbelen.  Ik kon me namelijk de andere vertrekplaats van vorig jaar niet meer herinneren.  Bij opzoeken van het verhaaltje van toen moet dat vanaf het sportcentrum tegenover het Provinciaal Domein De Halve Maan geweest zijn, aan de rand van de stad en nabij het begijnhof.  De mensen waren blij met de opkomst van 1600 bikers na, omwille van de weersomstandigheden, twee mindere voorgaande edities.  Aan de plek van de bevoorrading te zien had ik deze tocht al eerder gereden.  Maar het is niet eenvoudig om één en ander uit elkaar te houden, omdat in de tocht van de United Bikers (Diest) en deze van Zelem-Cycling ook delen van dit parcours opgenomen zijn, ook al lijken geen twee tochten in deze streek op elkaar!

Mooie veldwegen en bospaden brachten me op 44 km weer eventjes tot in de bewoonde wereld, gevolgd door nog bossen en velden tot aan de klim naar de Venusberg in Meldert (Lummen).  De streek van Meldert is een uitloper van het Hageland, waar holle wegen en heuvels het landschap domineren. Hier bepalen de Venusberg, Hertenrodeberg en Willekensberg tot zo’n 50m hoog het uitzicht. Het zijn zogenaamde ‘getuigenheuvels’ die zo’n 26 miljoen jaar geleden ontstonden. De kustlijn lag toen net ten zuiden van Halen en de heuvels die we vandaag zien, waren toen zandbanken. Vandaag bestaan de heuvels niet meer alleen uit zand, maar uit ‘ijzerzandsteen’: het zand is bij wijze van spreken “samengeroest”. IJzerzandsteen werd in deze streek trouwens gebruikt voor het bouwen van huizen en kerken.  De kerk van Zichem als voorbeeld.  Vanaf de Venusberg in de Vallei van de Zwarte Beek zie je geen bebouwing staan, enkel het groen van de bossen er omheen.

Korte tijd later diende ik een drukke weg te kruisen die pal op die plek veranderde van Beringenbaan in Schaffen-Diest in Grote Baan in Meldert-Lummen!  Ik stond niet alleen op de grens van twee gemeenten, maar bovendien op deze van de provincies Vlaams-Brabant en Limburg.  En dan te bedenken dat de provincie Antwerpen niet ver af is.  Ik kwam onderweg trouwens een bordje tegen van de Drie Provinciënroute.  Mijn tellertje klokte 46,5 km af, de klok wees 13.30 u aan.  Een halve kilometer verder diende ik rechtsaf te gaan op een iets grotere baan zonder fietspad en zag ik mannen in de weer met het opladen van bikes!  Tot mijn verwondering zag ik de parkeerweide met daarop mijn eigen voertuig staan!  Zou ik me ergens vergist hebben?  We doken naast de wei een lager gelegen semi holle weg in om naar een speelbosje gevoerd te worden waar een traject was uitgezet met rood-witte linten over een plezant paadje dat zich door het bos draaide en keerde.  Het pad verwijderde zich opnieuw van de startplaats, dus ik verwachte het begin van de laatste lus.  Tot ik dan toch weer rechtsomkeer diende te maken om het bos weer uit te rijden en na het oversteken van de baan de plek van de start weer te bereiken.  Met op de kop 50,00 km op het tellertje.

Marcel, Peter en hun prettig gestoord gezelschap van nog vier anderen, waaronder ene Guy die ik al eerder te zien had gekregen, waren nog ter plekke en wisten me te vertellen dat iedereen die voor de langste route had gekozen met een tien kilometer minder was gearriveerd.  Er was ergens een vergissing gemaakt bij het afpijlen of het plaatsen van de splitsingsborden.  Eigenlijk vond ik dat minder erg dan dat ik door een eigen missing tien kilometer minder waar voor mijn geld zou gekregen hebben.  En doordat ik hier en daar eens het parcours even had verlaten om te gaan kijken naar zaken die me konden interesseren, kwam ik toch nog op 50 km.  En zo kon ik nog wat uitblazen in het gezelschap van enkele mij bekende gelijkgezinden.  Ook Karel in het gezelschap van nog andere Bierbikers gespot.

Ik verwonder mij nog steeds over het feit dat ik Koppigaard en Peter leerde kennen nadat ik hen eens in een verslagje vermeld had, dat ik later Offshore leerde kennen via enkele andere fervente nachtritrijders en dat drie genoemden elkaar ook bleken te kennen!  We zijn allemaal uit verschillende streken afkomstig!  En omdat Offshore elk jaar een bikeweekend organiseert voor een dertigtal mensen die hij via de mountainbike leerde kennen, liepen wij elkaar daar tegen het lijf!  En zo lagen wij veertien dagen geleden met Pinksteren samen op een kamer te stinken!  De rest van wat tijdens de après door reeds lichtjes aangeschoten mannen verteld geworden geweest is, werd als niet voor publicatie vatbaar bestempeld!  We hebben zelfs de Bierbikers kunnen overklassen en zijn als allerlaatsten huiswaarts vertrokken!  Er stond toen nog één tafeltje buiten!  Ik heb me goed weten te amuseren en ik was blij dat ik nog eens met de fiets kon buiten komen na twee weekends de bike op stal te hebben moeten laten, zodat de afpijlingsfout en de daardoor tien gemiste kilometers bij deze vergeven zijn.  Van de rest van de voorzieningen zoals bikewash en douches heb ik geen gebruik gemaakt, dat zal wel in orde geweest zijn.  Ik heb nog een geste gedaan en de achteloos weggeworpen flyers van de parkeerweide verzameld en ze thuis bij het oud papier gevoegd.  Kwestie van ook volgend jaar nog te kunnen rekenen op een parkeerplek!  Tevreden weer naar huis gebold.  Het was ook eens plezant van thuis nog weinig poetswerk te hebben.  Buiten wat stof was de fiets proper gebleven!  Gaan we dan toch nog zomer krijgen?

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

29-06-2013 om 18:50 geschreven door StrammerMax