Toertocht (22-28-45-65 km) van het Hamont MTB Team te Hamont-Lo.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Vandaag in Hamont de toer van 65 km komen rijden.  Na een etentje gisteren had ik niet bepaald zin om op een zondag voor dag en dauw op te staan, en omdat ik bovendien nogal veel tijd nodig heb om wakker te worden, was ik tergend laat aan de start.  In tijd viel de verplaatsing anders nog mee.  Ik werd naar de parkeerplaatsen voor het Salvatorcollege verwezen en bij het zien van deze school merkte ik dat ik hier een aantal jaren geleden ook ben komen rijden.  Na opzoeken in m’n “dagboek” blijk ik er zelfs al twee keren geweest te zijn, meer bepaald in 2007 (toen schreef ik nog niet veel tekst) en in 2008.  Ik had inderdaad het gevoel dat ik ook ooit geparkeerd gestaan heb in een weide vlak bij de kapel (gewijd in 1921 stond er op een gedenkplaat) waar we aan het einde van de rit zijn gepasseerd.  Ik was maar net op tijd voor het sluiten van de inschrijvingen want ben om 10.25 u vertrokken!  Toch maar eens duidelijk gevraagd of ik nog kon vertrekken voor de langste afstand met de melding dat ik bovendien maar een trage rijder was!  Maar het kon, als ik maar voor donker weer terug was!  Ik heb dan ook maar een vijftal bikers nog gezien onderweg, en vanaf de eerste bevoorrading geen enkele meer!

Het parcours was eigenlijk uitermate geschikt voor mij op deze dag.  Een overwegend vlakke tocht en vaak in de bossen.  Bij momenten waren er wel langere eentonige stukken of wegen, maar die werden geregeld onderbroken door leuke paadjes en singletracks, paadjes door mooie bossen en smalle tracks tussen varens of waarbij je de lage takken tegen je armen voelde schuren.  Een aantal keren werden singletracks benut die, ervan gescheiden door  een strook bomen en groen, parallel liepen met toeristische fietspaden.  Een eenzame wielertoerist die me voorbijstak zal gedacht hebben van “wat rijdt die kwibus nu op dat paadje, terwijl er hier een biljartlaken voor de wielen ligt!”

Na een kilometer of 15, een eindje voor de eerste ravito, diende zich een technisch stukje aan met bochten en heuveltjes die niet zo evident waren omwille van het mulle zand.  Het meisje van een koppel jonge rijders dat me daarstraks voorbijgestoken was, raakte hier wat op de sukkel en liet me weer passeren.  Ik ben hen dan voor kunnen blijven tot aan de eerste bevoorrading op 19 km.  Daar lagen nog stukjes banaan, wafels en lekkere cake met chocolade en kon je nog sportdrank drinken.  Er sloegen nog een aantal rijders naar links af voor de grootste afstanden, maar ik vermoed dat ik even verderop de laatste zal geweest zijn die voor de 65 km koos.  Na de eerste stop heb ik geen bikers me nog weten inhalen.  Ik was wel niet alleen in de bossen, want er liepen ook wandelaars, al dan niet met honden, rond en net voor de afsplitsing van de grote afstand diende ik een koets met boerenpaard in te halen op een bospad.

De splitsing tussen de 65 en de 45 km lag aan een baan.  Ik ben daar even gestopt om het noodnummer dat op bepaalde gemakkelijk te bereiken plekken was opgehangen op bordjes met een zonenummer, even te bewaren in m’n gsm.  Als je dat niet doet, heb je het misschien nodig, doe je het wel, misschien niet!  En dat is altijd beter.  Daardoor stak de paardenkoets met weer voorbij.  Ik heb dan de route even verlaten om eens tot aan de poort en de kerk van de Achelse Kluis te rijden.  Want ik had de toren daarnet boven de bomen uit zien steken en hoorde de klok het uur slaan.  Dat Trappistenklooster is van dezelfde orde als de abdij in Westmalle, waardoor de link met het thuisfront weeral gelegd was.  Spijtig genoeg is de Achelse Kluis niet toegankelijk voor een bezoek.  We werden de grens over gestuurd naar een natuurgebied van Staatsbosbeheer Nederland, aangeduid door een bord zoals dat in m’n eigenste kontreien ook gebruikelijk is.  Ik houd van eenvormigheid!  Zoals in heel Duitsland de straatnaamborden er overal gelijkaardig uitzien!  Niet de zooi van verschillende borden per gemeente zoals in België.

Dra reden we door de vlakten en de bossen van de Leenderheide.  Het landschap daar is wat te vergelijken met wat hier ten noorden van Antwerpen op de grens met Nederland ligt in het natuurgebied De Zoom – Kalmthoutse Heide in de streek rond Bergen-op-Zoom.  Alleen ziet de heide er daar nu wat zwarter uit na de branden!  En op de Brabantse Wal zijn er ook meer hoogteverschillen dan in Leende.  Ook de zanderigheid is vergelijkbaar met hier, daarom dat er hier in de grensstreek in de zomer geen toertochten zijn.  Er is soms geen doorkomen aan.  Er stak me een biker voorbij die me vroeg of ik de toer vanuit Hamont-Lo aan het rijden was.  Het was één van de leden van het Hamont Mountainbiketeam die het parcours afreed om te controleren of er nog bikers onderweg waren.  Ja dus!  Toch nog even wachten met ontpijlen tot den deze voorbij was!  Hij zou aan de tweede bevoorrading wachten.  Alhoewel niet meer van de jongste, reed die kerel gezwind door en kon ik hem niet blijven volgen.  Na het doorkruisen van de heide en de bossen in Leende kwam er dan het lastige stukje met een aantal brede wegen vol mul zand naast de Baronie Cranendonck.  Het vroeg wat moeite om er door te komen.  Gelukkig boden de met gras begroeide zijkantjes nog de mogelijkheid om het zand wat te mijden.  Verderop stond de tweede bevoorrading met twee vrouwen voor een zwerfwagen (handig zoiets) en vier Hamontse bikers die konden beginnen met het wegnemen van de pijlen na mijn passage!  Intussen was het ook knap warm geworden nu de zon was doorgebroken.  Ik had nog een 20 km voor de boeg.

Op een bepaald ogenblik bemerkte ik pijltjes van een Nederlandse vaste route.  Dewelke is dat?  Er lagen daar een aantal leuke smalle paadjes in de bossen.  Aan het bord dat de laatste 5 km aankondigde stonden nog twee bikers van de club te wachten om met ontpijlen te kunnen beginnen.  Ze vroegen of de toer me was bevallen.  “Bergen hebben we hier natuurlijk niet!”  Daar had ik vandaag ook geen nood aan, dan zou ik te veel afgezien hebben.  Toen ik het industrieterrein naderde was het hoogwater en moest ik een boom opzoeken.  Ik hoorde stemmen en bemerkte twee bikers van aan de tweede stop die pijlen wegnamen!  “Oei, we zijn te snel!”  Grappig eigenlijk!  Dan passeerde ik de straten waarlangs ik vanochtend met de auto naar de start was gereden.  Nog twee grote pijlen van de splitsing opgeraapt van het midden van de straat, vermoedelijk uit de rugzak gevallen van de biker die ze was gaan weghalen.  En dan ben ik met die twee knoesten in de hand quasi gelijktijdig gearriveerd met de groep mannen die de pijlen waren gaan weghalen.

Bij een drankje binnen nog even een babbel met die mannen.  Ze hadden vandaag een 500 deelnemers, waarvan een 100 voor de 65 km.  Ik was eigenlijk benieuwd naar met hoeveel leden het Hamonts team was om dit alles te organiseren.  Slechts met 23!  Toch een heel prestatie om zo’n afstand uit te zetten en een toer te organiseren met zo weinig mensen.  Voor het hangen van pijlen waren die mannen twee dagen op pad geweest.  Maar ze hebben dat goed gedaan en mogen dat in de toekomst nog doen!  En het waren nog vriendelijke kerels ook!  Een mooie dag beleefd en tevreden dat ik de grote toer heb kunnen rijden, want voor een rit van 65 km was het zeker de moeite van de verre verplaatsing waard.

Bruce Wayne, ik had me nog afgevraagd of je hier zou komen rijden, want ik had op de routeplanner gezien dat Gotham City dichter bij Hamont gelegen is dan de plek waar ik vandaan diende te komen!  Maar om u te zien te krijgen had ik vroeger uit m’n nest moeten komen!  En ik rijd vermoedelijk ook veel te traag om Mr. C te hebben kunnen vervangen!

Dit verhaal kan je ook lezen op het Belgische forum en op het Nederlandse forum:

http://forum.mountainbike.be/viewtopic.php?p=1237872#1237872

http://www.mountainbike.nl/forum/viewtopic.php?f=5&t=81079&p=1338260#p1338260


Filmpjes van Rony Rabijns, van MTB Club De Dabbers uit Neerpelt, ook te zien op www.dabbers.be: