De 24 uren van MTB Westel!

Toen ik zaterdagochtend 25 juni wakker werd was de teleurstelling groot toen ik merkte dat het hard aan het regenen was.  Een regen die niet ophoudt en waardoor alles kliedernat wordt!  Al goed dat ik donderdag nog snel een kleine tent had gekocht, of ik zou daar vandaag mooi staan met m’n spullen in de regen!  Tijdens de voormiddag nog wat aankopen gedaan zodat ik wat sandwiches met beleg zou kunnen meenemen.  Mijn spullen die ik donderdag al klaargezet had ingeladen en om 13.00 u kon ik naar Westerlo vertrekken.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Zoals overal was het ginder een probleem om een parkeerplekje te vinden.  Ik stond aan de andere zijde van de grote baan en dus een heel eindje van de camping.  Met m’n fiets en tent op weg.  Ik had mijn ploegmakkers al snel gelokaliseerd.  Met drie andere Papegaaien, Sammy, Werner en Steve, en twee gelegenheidsmakkers, Manuel en Kevin, zouden we de kleuren van onze club komen verdedigen.  We waren in de loop van de week nog dringend op zoek moeten gaan naar twee vervangers, vermits twee deelnemers dienden af te haken.  De ene was onlangs onverwacht onder het mes gemoeten voor het wegnemen van de blindedarm, de tweede kreeg zijn medisch attest niet van zijn huisarts!  Daarom dat ik Kevin had gecontacteerd.  Ik had hem twee jaar geleden leren kennen via het forum op mountainbike.be en was hem onlangs nog op een toertocht tegengekomen.  Hij had toen laten verstaan dat hij wel eens mee wou doen in Westerlo!  De vriendin van Kevin en de partners van Sammy en Werner waren ook het hele weekend paraat voor de morele ondersteuning.  Kevin had een klein rolwagentje bij en hielp me om m’n spullen van aan de auto tot op de camping te krijgen.

Daarna dienden we ons allemaal aan te bieden aan de inschrijving en kregen we elk een polsbandje om voor eventuele controle op het parcours.  We spraken af in welke volgorde we zouden rijden: Manuel zou als jongste en vermoedelijk beste de start voor z’n rekening nemen, opgevolgd door Steve, mezelf, Kevin, Werner en Sammy.  Ons doel was per beurt drie rondjes te rijden, wat overeenkwam met een 18 km.  Zo konden we tussendoor lang genoeg rusten, want je kon per beurt op ongeveer drie kwartier tot een uur per rijder rekenen, al naargelang de conditie, de leeftijd (ik ben dubbel zo oud als sommige ploegmakkers), het tijdstip (dag-nacht) en de duur van de wedstrijd!  De spanning en de zenuwen stegen telkens uw beurt naderde, om dan enigszins vol stress met kloppend hart in de wisselzone te staan om uw voorganger in de gaten te houden en af te lossen.  Ik heb uiteindelijk drie keer drie ronden, één keer twee ronden en één keer één ronde gereden, om 18.00 u, om 00.00 u, om 06.30 u, om 12.30 u en om 14.45 u.  Bij aanvang deed ik een twintig minuten over één rondje.  Over mijn nachtelijke drie rondjes deed ik een uur en twintig minuten!  Ik geraakte slechts moeizaam door de modderstroken!

Ik had wat schrik omdat men op het marktplein, vlak voor de centrale tent, over een brug moest die niets anders was dan de laadbak van een vrachtwagen, bekleed met een rode loper!  Maar dat was geen probleem.  In de bocht tussen de dranghekkens ervoor even inhouden, terugschakelen en dan hard trappen om boven te komen.  Even verder hoorde je de biep wanneer je met de chip voorbij de detectoren reed.  Mijn steen des aanstoots kwam in het begin van het rondje waar je aan de camping steil naar boven de dijk naast de Nete op moest rijden.  Daar geraakte ik moeilijk boven.  Toen de zone ervoor in een slijkpoel veranderde na de passage van de vele deelnemers, lukte het helemaal niet meer.  Afstappen en de dijk oplopen ging voor mij beter, dat kostte me minder energie.  Want die had ik beslist nodig voor de rest van het parcours.  Bij m’n laatste rondje wou ik kosten wat kost de dijk op kunnen rijden, en het lukte nog ook!  De andere duiken en klimmetjes kwamen in de andere richting als vorig jaar en gingen nu beter.  Omdat de richting van het parcours omgekeerd was in vergelijking met vorig jaar, was het deze keer klimmen geblazen op de bochtige singletrack in het bos.

Omwille van de regen op zaterdag lag het parcours er bij aanvang zeer beslijkt bij.  Na één rondje zat je onder de modder!  Er waren een paar stroken die er gedurende het hele evenement bleven uitzien als een slijkpoel met diepe sporen.  Het vroeg heel wat energie om daar door te geraken.  In de loop van de nacht en zondag droogde de ondergrond toch wat op.  ’s Morgens kreeg je dan te de stenen te zien die door de vele rijders bloot waren komen te liggen en waaraan je ’s nachts in het donker als bij wonder ontsnapt was!  Op bepaalde plaatsen werden ook voren uitgesleten door de vele passages.  Op het ergste ploeterstuk waren de nadarhekkens op zondagmorgen wat opgeschoven, zodat je er comfortabeler kon rijden, wat een zegen was op het moment dat de vermoeidheid meer en meer begon toe te slaan.

Van slapen tijdens de nacht kwam weinig in huis!  Een tentje beschermt wel tegen de regen en de koude, maar niet tegen het lawaai dat er gedurende die 24 uren ook steeds rondom je is.  Ik kon het gesprek van de rijders van de ploeg die naast m’n tent in hun partytent zaten woord voor woord volgen!  En de kreten op de camping als men een ploegmakker zag passeren!  Bovendien slaap je niet gerust omdat je bang bent te laat te zijn voor de aflossing!  Ook al wekte iedereen zijn opvolger op het ogenblik dat hij naar de wisselzone vertrok.  Tegen dat ik eindelijk wat kon inslapen werd het ook alweer vroeg licht.  Rond vijf uur kwam Steve me wekken.  Maar omdat zijn voorganger nog niet lang geleden vertrokken was, had ik nog meer dan een uur de tijd om weer bij m’n positieven te komen.  Ik heb op dit vroege uur wel eens gedacht van “wat kom ik hier nu in godsnaam doen”!  Na een leven zonder sport zou ik iemand voor gek versleten hebben indien deze zou beweerd hebben dat ik ooit nog aan een mountainbikewedstrijd mee zou doen, ook al is het maar voor de fun en de belevenis!  Met een houten kop naar de aflossing om daar m’n hart weer te voelen kloppen tot in m’n keel!  Als ik door vermoeidheid maar geen stommiteiten doe en val!

Nadat ik en na mij Kevin onze middagrondjes hadden gereden en de douchewagen opgezocht, zijn we samen met z’n vriendin onze portie spaghetti gaan eten bij Suskewiet.  De anderen hadden dat al gedaan toen wij onze rondjes reden.  Toen we daar buiten op het terras zaten brak de zon voor het eerst goed door, wat bij mij de herinnering opriep aan de vorige hete en daardoor stoffige editie!  Steve vertrok na z’n middagrondjes huiswaarts, zodat we iets sneller elkaar dienden op te volgen, waarbij ik nu Manuel diende af te lossen.  Het leek ons ook zinvoller van nog slechts twee rondjes te rijden omwille van de vermoeidheid.  Om in schoonheid te eindigen met één!  Terwijl Werner en Sammy met hun echtgenotes de prijsuitreiking en de trial-demonstratie bijwoonden, waren wij al bezig met het oprommelen van onze kampeerplaats, wat na een vermoeiende 24 uren rijden een vervelende klus is.  Goed dat Kevin wist hoe m’n Quechua-tentje weer netjes in een cirkel diende opgeplooid te worden!  Bij inleveren van de chip die het aantal rondes registreerde, kregen we een fles Cava.  Die hebben we tijdens een babbel in de schaduw van de bomen gezamenlijk gekraakt en leeggedronken.  Om dan afscheid te nemen en weer huiswaarts te vertrekken.  Want maandag was het weer voor de meesten werken geblazen!

Wij eindigden in het algemeen klassement uiteindelijk op plaats 82 op 103 (solorijders inbegrepen) met 65 rondes en op plaats 62 van 64 mannenploegen.  Met dank aan de ploegmakkers van De Papegaai Bike Team, Steve, Werner en Sammy, voor het samen voleinden van deze 24 uren en voor de aanmoedigingen langs het parcours.  En aan de rijders van de bevriende teams met streekgenoten, 3 D Cadworks (Masters en een mooie plaats 38 in het algemeen klassement en vierde op zeven Masters-ploegen met 81 ronden) en het Blackberry Mobistar MTB Team (Mannen en plaats 49 in het algemeen en 39 in het klassement mannen-ploegen met 79 rondes) voor de babbels tussendoor.  Eén van de rijders van 3 Cadworks had dan nog af te rekenen met een afgebroken zadelpen!  Maar omdat ze ons op een zo korte tijd uit de nood hielpen, een bijzonder woord van waardering voor Kevin V uit Mechelen, en die trouwens reeds twee keren deelnam aan Duchenne Heroes, evenals aan Manuel uit Stabroek, die niet alleen een goed rijder maar ook een joviale kerel bleek te zijn.  Hopelijk kom ik hem nog eens tegen tijdens een lokaal toertje vanuit het Moretusbos in Stabroek.  Met dank ook voor het sportieve gedrag van alle rijders om mij als tragere niet weggedrumd te hebben op onmogelijke plekken en respect voor Jan De Busser als overwinnaar bij de solorijders met 71 rondes!  Allicht tot volgend jaar…

Lees dit verslag ook op mountainbike.be!