Toertocht (30-40-50 km) van mountainbikeclub Just Ridin te
Waasmunster.
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Vandaag ook naar het zoete Waasland afgezakt om de toer in
Waasmunster te komen rijden. Waasmunster
bleek dichter bij de deur te liggen dan verwacht, de GPS liet me de snelweg al
verlaten via de afrit Sint-Niklaas, zodat ik om 9.15 u aan de inschrijving
stond. Daar was al veel lawaai onder de
tent van mannen die op dit vroege uur al met een Chouffe in de hand stonden. Om 9.30 u vertrokken voor de rit van 50 km.
De eerste tien kilometer werden we over straten en paden
gestuurd in een bosrijke omgeving die echter ingenomen werd door statige
villas. Niet te schatten wat voor
paleizen dat daar tussen stonden! De
mensen die daar wonen lijden beslist geen armoede! Asfaltbaantjes en smalle paadjes door de
bossen wisselden elkaar af. De eerste splitsing
was in een pad in een donker bos en die had ik met moeite gezien. Ik vond het vreemd dat niet iedereen dezelfde
richting koos en daarom keerde ik op mn stappen terug. De bordjes die de splitsingen aanduidden
waren zo netjes en professioneel dat ik dacht dat ze voor de vaste route
bedoeld waren! Een groepje jonge gasten
die na mij ingeschreven hadden, sloeg af richting 30 km. Dertigers met dure fietsen, een blits pak en
bijpassende helm en een zonnebril op! En
dan toch de kortste toer! We werden
langzaam maar zeker richting de singletracks gestuurd die liggen in de bossen
naast de snelweg E17 en waar ook de vaste route passeert. Een gedeelte van de eerste echte track lag er
gehavend en vettig bij. Er zitten daar
een aantal diepe groeven in. Ik was niet
de enige die het niet betrouwde! Via een
weinig gebruikte brug kruisten we de snelweg.
Er stond daar een vader met zijn dochtertje. Dat kleine meisje zal het op die track toch
niet gemakkelijk gehad hebben denk ik!
Omdat er hier meer bikers reden vermoedde ik dat alle afstanden langs
deze tracks gestuurd werden. Met reden! Weer doken we een track in aan de overzijde
van de snelweg.
De singletrack ging over in een pad dat boven op de flank
van een helling naast de snelweg gelegen was.
Het was mega om van daaruit de drukte op de weg onder je te zien. Aan de linkerkant stonden in het bos nog
steeds een aantal grote villas die je door die helling dus nooit kunt zien
staan van op de snelweg! Curieus dat er
in dit vlakke land op die plek zon hoogteverschil is. Of werd de snelweg daar indertijd om de één
of andere reden uitgegraven? In ieder
geval arriveerden we aan de afrit Waasmunster en moesten we naar rechts via de
brug de snelweg weer kruisen. Verderop
splitste de grotere afstanden zich weer af van de 30 km.
We doken weer een stukje bos in en ik ben dan even gestopt
aan een klein kapelletje. Toen ik er
rond reed zag ik dat een onverlaat de pas vervangen raampjes in gewapend glas
had stukgegooid. Zelfs het Mariabeeldje
was daardoor beschadigd! Men kan zich de
vraag stellen welk plezier men er aan beleeft van zulke zaken te
vernielen! Het bospad ging over in een
gezellige lange, smalle straat, geplaveid met kleine kasseitjes en waarin de
huizen tegen elkaar aanleunden, de Schietakkerstraat! We werden naar het centrum geloodst over het
mooi aangelegde kerkplein en reden door het Marollenstraatje. De oude koterijen hier stonden in schril
contrast met de kasten van huizen van daarnet.
Het was leuk dat we even kort door het centrum werden geleid. Volgde weer een stukje bos en een smal pad,
om dan geconfronteerd te worden met een prachtig geschilderd kasteel op een
immens grote gazon. Ik heb het even
opgezocht op internet, dat was het kasteel Ortegat. Na nog enkele paadjes volgde nog een kasteel,
Blauwendael (ik ben even gaan kijken naar de inrijpoort in plaats van er gewoon
voorbij te vlammen) en dat zou eigendom zijn van de gemeente. Vandaar dat het park er vrij toegankelijk was
en we zonder problemen gebruik konden maken van de paadjes.
Aan de bevoorrading was er nog redelijk wat beweging. Onderweg trouwens ook. Ik ben een late vertrekker en dus is de grote
meute meestal al voorbij wanneer ik start.
Het was leuk van eens niet alleen onderweg te zijn en anderen met hun
bikes te zien voorbij crossen. Ik heb
een stuk banaan en wat peperkoek gegeten.
Er kwamen zes bikers toe die op hun pak drie apen hebben staan. Ik heb even gekeken op internet en dat zou
een team zijn uit Sint-Niklaas.
Na de bevoorrading werden we een asfaltbaantje dat bovenop
een dijk lag, opgestuurd en even verder volgde de afsplitsing van de 50
km. Ik vermoed dat het een dijk naast de
Durme is, maar ik ben niet zeker, vermits ik geen water kon zien. Het asfaltbaantje werd smaller en ging over
in een paadje dat langs weerskanten begroeid was met mooie bloemen op lange
stengels die de omgeving aan het gezicht onttrokken. Verder kwamen in het gedeelte na de pauze
redelijk wat rustige asfaltbaantjes voor.
Soms reden we in de buurt van de snelweg, te horen aan het aanzwellende
geluid. Een bizarre plek was het Oud
Vliegveld waar we over een brede betonbaan in een soort niemandsland gestuurd
werden. Aan het einde ervan was een
grote poort en zag je links een overwoekerde caravan onder een ingestorte
overkapping staan. Ooit iemands
buitenverblijf in betere tijden? Naast
die poort doken we het bos in en reden over een paadje naast een beek. Terug uit het bos stonden nog een paar mooi
gelegen huizen met netjes aangelegde tuinen.
De aapmannen staken me voorbij.
We arriveerden weer op de singletracks in de bossen in de
buurt van de afrit Waasmunster. Daar lag
een vrouw op de track die nog even aan het bekomen was. Ze was gevallen over een boomstronkje. Ze maakte deel uit van een gezelschap van
drie vrouwen en een man, allen gestoken in een fietspak van Fereyn. Buiten een verwrongen bidonhouder was er geen
schade aan bike of rijdster. De laatste
15 kilometer ben ik in hun zog blijven rijden.
De vrouw had haar plek om te vallen anders mooi uitgekozen, want even
verder moesten we de grote baan oversteken naar links toe. Die draagt daar de naam van Patotterij! Een petotter in de Patotterij! Dat zou trouwens ook de naam zijn van de
aldaar gelegen bossen op de grens met Belsele.
Wat me in dat laatste gedeelte de ogen nog ferm deed open trekken was de
passage van de Kennel van Rialfo! Wat
was dat daar! Van opzij gezien was dat
zon raar bouwsel, maar even verderop bleek dat een soort langgerekt modern
kasteel te zijn! Het grasveld er voor
zag zwart van de lamas! Een bizarre
plek! Enkele kilometers verder lagen in
een weide onder een boom schapen met zwarte smoelekes. Witte schapen waarvan het uiteinde van de bek
zwart gekleurd was! Volgde nog een
paadje in het gras om over een brug te rijden en dan ineens de dieperik in. Ik had het groepje van vier inmiddels weer
bijgebeend en zij voelden mijn hete adem in hun nek. Daarna nog een singletrack waarvan de passage
een laatste krachtinspanning vroeg van den deze en van het Fereyn-kwartet, om
dan weer een dijk opgestuurd te worden. De
aanblik van mooi gelegen villas en de afstand op het fietscomputertje lieten
uitschijnen dat het einde nakend was.
Het viel me daar trouwens in die laatste straat (Potaardestraat?) op dat
daar een groot hoogteverschil was, een dal, met nog een soort glooiing
middenin. Maar het werd ingenomen door
privé-eigendommen.
Van de bikewash heb ik geen gebruik gemaakt, maar er kwam
wel een megastraal uit die brandweerslang.
Een lekkere hamburger en een idem dito Chouffeke onder een tent waar nog
veel ambiance, in ieder geval nog veel lawaai was, sloten deze rit af. En voor de verandering was ik eens wat
vroeger thuis dan gewoonlijk.
Waasmunster is blijkbaar niet zo heel ver van de voordeur! Mooie tocht, wel redelijk wat verhard en
asfalt, onderbroken door mooie passages, er was veel te zien onderweg en de
inspanning liet zich voelen. Alles
degelijk afgepijld en een leuke afsluiter onder de tent.
Je kan dit ook lezen op mountainbike.be!
Op de fotos: het kapelletje van Onze-Lieve-Vrouw hulp der
Christenen en de kastelen Ortegat en Blauwendael te Waasmunster:
|