Toertocht (15-24-43-63 km) van WT Millegem te Mol.
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Traditiegetrouw op 21 juli naar Mol gekomen om deze toertocht
te rijden. Met wat geluk een ideaal
parkeerplekje gevonden in de straat waar de tent voor de inschrijvingen
stond. Toen ik daar naartoe reed zag ik
een vader met zijn zoontje vertrekken en ik zou deze mensen later tijdens de
toer nog tegenkomen. Het was nog een
heel kleine dreumes en zijn beentjes moesten flink trappen om zijn pa te kunnen
volgen. Me ingeschreven en omstreeks
10.00 u was ik op weg. Ik zal weer bij
de laatsten geweest zijn, want tot aan de eerste bevoorrading zijn me exact 29
bikers voorbijgestoken (27 eigenlijk, want ik heb de vader en de zoon hier
bijgeteld), na de eerste bevoorrading heb ik nog 10 bikers gezien en na de
splitsing waar de 60 apart ging nog 9.
Ik vermoed dat ik als laatste gearriveerd ben, want korte tijd daarna kwamen
de eerste mannen toe, beladen met opgehaalde pijlen.
De tocht stuurde ons deze keer bij de start niet het
maïsveld in, maar de veldweg schuin tegenover.
Het zou dus best kunnen dat de toer in tegenovergestelde richting
verliep dan vorig jaar. We werden eerst
de bossen van de Europawijk in gestuurd, waar singletracks en korte strookjes
beton elkaar afwisselden. We passeerden
daarbij de Europese school. Dat
verklaart meteen waarom de straten er de namen van Europese landen dragen. Verder kregen we een afwisseling van
bospaden, singletracks, veldwegen, hobbelpaadjes door weiden en rustige
baantjes op het grondgebied van Mol, Geel, Balen en Meerhout. Ik herkende bepaalde stukken terug vanuit
vorige edities. Soms zelfs tot in
detail! Zo wist ik bij het inrijden van
de Molderloopstraat in Balen (ik ben wel even teruggekeerd om naar de
straatnaam te kijken) dat ik seffens voorbij het huis zou rijden waar voor de
venster een perpetuum mobile over en weer stond te zwieren. En het stond er nog altijd over en weer te
zwieren! Dat was de straat waar je in
een bocht de spoorweg diende te kruisen en aan de andere kant via een dropke
het bos in reed. Dat was kort voor de
tweede bevoorrading. Er stak me net een
trio bikers uit Hamont voorbij, die mannen in hun mooie rood-gele pakken.
Het was zalig rijden in de bossen en we kregen geregeld
leuke stukjes en tracks voor de wielen geschoven. De eerste bevoorrading stond op 20 km van de
start en zoals de vorige keren aan een voetbalveld. De vader en zijn zoontje waar ik een tijdje
op de tracks was blijven achter rijden en dan was voorbijgegaan, kwamen hier
ook toe. Moet gij niks eten, vroeg hij
als een grote aan zn vader, terwijl hij zich tegoed deed aan een halve banaan! Grappig eigenlijk! Er stond daar nog een vader met zn twee
klein mannen. Je kon bananen en
granenrepen eten, er was sportdrank om te drinken. Er was nog redelijk wat beweging aan de
bevoorrading. Een biker keerde op zijn
stappen terug, want had zn helm laten hangen.
Ik ben tegelijk met de vaders en hun kinderen weer vertrokken en dra was
er wat oponthoud aan de bult die we op moesten, temeer omdat daar een bord
stond dat er wat verder een fotograaf van mtb-you had postgevat en die iedereen
op de gevoelige plaat vastlegde. Wie
niet weet op welke site hij naar de fotos moet gaan zoeken was ofwel nog niet
goed wakker, of moet anders dringend een brilletje kopen, want er stonden zeker
vijf borden waarop de site in grote letters vermeld stond! De vaders met hun kinderen voorbijgestoken waar
het kon. Van dan af reed ik zo goed als
alleen, voorbij het SCK, het Studiecentrum voor Kernenergie, gelegen in een
straat met de bizarre naam Boeretang! Ze
weten daar in Mol hun straatnamen wel te kiezen, want ik heb er nog gelezen die
tot de verbeelding spreken. Ik
arriveerde aan de plek waar de 60 km zich afsplitste van de andere
afstanden. Volgde een leuk stukje door
de bossen op een slingerende track met enkele kombochten en heuveltjes op en
af. We reden ook enkele kilometers naast
een kanaal. Ik gok op het kanaal van
Dessel naar Kwaadmechelen!
In een rustige straat wandelde een oud echtpaar, hij zo krom
als een banaan met een loopwagentje en zij met een stok! En dat deed me denken aan het liedje van de
betreurde Conny
Vandenbos. Ook al loopt hij in dat
liedje alleen door het straatje en staat stil bij de dropjesdrogist, en koopt
daar wat snoep voor een kleintje, dat niet weet dat hij oma zo mist! De vrouw leek me iets jonger dan de man! Hij zal misschien een echte Blauwbaard
geweest zijn in betere tijden, tuk op een groen blaadje!
Dan passeerde ik plekken waar ik al eerder gefietst had,
want het traject zocht aansluiting met een gedeelte van de Landduinenroute op
het grondgebied van Mol, Dessel en Meerhout.
We reden langsheen de Technische School Sint-Paulus om het natuurgebied
Heidehuizen te bereiken en passeerden de achterzijde van Meubelen Odrada. Ik herkende het uiteinde van de Bremdoornstraat,
vroeger een zandweg en thans voorzien van een betonnen onderlaag. We reden er een rondje en kwamen op de grote
baan uit. Tot mijn verbazing bleek het
oude vervallen huis op de hoek van de Bremdoornstraat nu ook uitgebrand
te zijn! Dat zal wel in de fik gestoken
zijn door mensen die niks beter te doen hadden!
We passeerden de gemeentelijke opslagplaats van Mol met zandhopen en
wrakken van afgedankte brandweerwagens om dan door de bossen een stukje van de
rode lus van de Landduinenroute mee te pikken.
Enkele moeders lieten hun kinderen spelen in de zandvlakte aan de
Kapucienenberg waarlangs het traject passeerde.
In de Volmolenstraat in Meerhout reden we voorbij het terrein van de Kempense Modelclub. En voor de geilaards onder u is dat jammer
genoeg geen modellenbureau, doch een club voor radiobestuurd modelvliegen. Er was geen beweging. Slechts één man had er één van de vaste
tafeltjes ingenomen en er zijn helikoptertjes uitgezet. Sommigen amuseren zich met de fiets, anderen
vinden hun plezier in het vliegen met telegeleide helikopters. Leuke paadjes dienden zich aan in een
afwisselend landschap.
Ik moet de laatste geweest zijn aan de tweede bevoorrading
op een boerenhof. Ja, ik ben maar een trage rijder! "Iemand die nog van de
bossen geniet", zei de man ter plekke. "Ja, maar eigenlijk ook omdat
ik gewoon niet rapper kan"! Mijn bike genoot er wat belangstelling, want
een Turner hadden ze nog nooit gezien.
Uiteindelijk arriveerde ik dan toch op de plek die ik al
eerder in de toer verwacht had, meer bepaalde de Belse Bossen van het gehucht
Bel in Geel. Eén van mn collegas woont
daar in een gerestaureerde hoeve. De
bossen werden er nu ingenomen door jeugdbewegingen die er hun kampen hadden
opgezet. Bossen? Ik schrok toch wel danig van de kaalkap die
daar heeft plaatsgevonden en nog aan de gang was! Ik had daar echt geen goed gevoel bij! Een bordje van Natuurpunt meldde dat men de
bossen uitdunde om minder bomen meer kansen te geven en te zorgen voor licht
tot op de bodem voor plantengroei. En om
weer te zorgen voor een open heidelandschap in plaats van de volgens hen saaie
begroeiing met naaldbomen. Sommige
stukken waren volledig kaalgekapt en veranderd in een zandwoestijn. Op een stuk waren zelfs de wortels van de
bomen uitgegraven en op hopen bijeengeveegd!
Binnen tien of twintig jaar stelt men vast dat alle zand is weggestoven
of weggespoeld en gaat men weer bomen planten om erosie tegen te gaan! Wedden?
Ik was me er niet van bewust dat Bel zo dicht bij de start
lag, want na de doortocht van de bossen en een straat die Manheuvels heette
verried mijn tellertje dat ik nog hooguit een dikke vijf kilometers te rijden
had. Bossen maakten plaats voor het
rechthoekig patroon van veldwegen, waaruit je kon opmaken dat we Millegem weer
bereikt hadden na een stevige rit van 63 km.
Bij aankomst hoorde ik mn naam roepen en bleek rubber-12 daar te zitten
in het gezelschap van Ippe. Het is van
einde mei geleden dat ik rubber nog gezien had.
We hebben nog twee glazen Grimbergen achter de kiezen gegoten en waren
daarmee weer de laatsten om op te krassen.
Via Postel en de rustige E34 ben ik weer naar huis getuft. Ik passeerde Mol-Achterbos. Ik ben vroeger tijdens tochten een paar keren
voorbij de vijftien
kapelletjes van Mol-Achterbos gereden en sinds ik weet dat die zo heten
heb ik ze nooit meer te zien gekregen!
Een mooie afwisselende toer, veel bossen, duidelijk
afgepijld en overal gevarenbordjes aan de kruisingen waar enige oplettendheid
geboden was! Ideaal voor mij: een
afstand die de moeite waard is om er voor naar hier te komen, want ik moet toch
een uur autorijden, en lekker vlak om niet afgepeigerd weer toe te komen.
Lees dit artikel ook op mountainbike.be
Op de foto's: de Belse bossen aan het kapelletje van de stilte, de Kapucienenberg waar de Landduinenroute passeert en het uitgebrande vervallen huisje op de hoek van de Bremdoornstraat en de Borgerhoutsedijk te Mol wat eveneens op de vaste mountainbikeroute ligt.
|