Om 9.00 u was ik op pad, vrij vroeg volgens mijn maatstaven.  Omdat men voor de langste toer diende in te schrijven tussen 8.30 u en 9.00 u.  Het ging via nette straten de woonwijk waarin de sportzaal gelegen was uit.  Tot 3,50 km volgden een aantal vrij zompige tot zeer natte veldwegen met een ferm aanzuigende ondergrond.  Ik hoopte dat het niet de hele rit van dat zou zijn.  Ik had namelijk getwijfeld tussen de tochten in Terheijden en Hilvarenbeek en het feit dat ik op een kaart had gezien dat er nogal wat bossen rond Hilvarenbeek liggen, had dit mijn keuze bepaald.  Ik hoopte dus snel in de bossen te kunnen rijden!  Er stond bovendien een fikse tegenwind en de vele bikers vlogen me langs alle kanten voorbij!  Toen er eentje voorbijstak en daarmee door een plas reed, vloog er een kwak slijk recht in mijn oog!  Net nadat ik al een hele week last had gehad van een irritante zandkorrel die maar niet wilde weggaan!  En nu dat die eindelijk weg was kreeg ik weer de volle laag!  Door een paljas zonder geduld!

Mijn wens werd vervuld en we doken het bos in waarin zich een uitgestippelde trimbaan bevond, een loopparcours met sportieve opdrachten.  In Vlaanderen spreken we van een fit-o-meter.  We kregen er leuke singletracks, maar de natte bodem zoog toch ferm aan!  Kort na de start werd ik al op de gevoelige plaat vastgelegd door een fotograaf!    Op dik 5 km diende zich een eerste splitsing aan waar de route van 25 km zich losmaakte van de 45-75 km.  9.20 u.  Tot 7,75 km konden we ons uitleven op bospaden en singletracks over afwisselend droge en natte ondergrond en de passage van enkele vettige modderige plekken.  Aan de rand van een bos reed ik voorbij het Beeks Boshuis, vermoedelijk één of ander buitenhuis.  Verderop ging het rechtsaf over het erf van een boerenhof om er door een aantal seingevers, zeker vier of vijf, naar de overkant van een drukker baantje geholpen te worden!

In het knappe bos aan de andere kant van de straat konden de bikers hun hartje ophalen op leuke singletracks met bulten op en af.  De ondergrond lag er vrij droog met hier en daar enkele plassen.  Omstreeks 10,80 km kreeg ik aan mijn rechterkant een draadafsluiting te zien waarachter reeën rondliepen.  Mijn eerste gedacht was dat dit de achterzijde van de Spartelvijver was, een plek die ik daags voordien was voorbijgereden tijdens de toertocht vanuit het Belgische Weelde.  Dat had best gekund, want beide tochten passeerden elkaar bij nader toezien op een boogscheut van elkaar!  Maar het feit dat ik het Beeks Boshuis was gepasseerd en op de snelweg een wegwijzer richting Beekse Bergen had zien staan en hier dieren zag rondlopen, deed mijn eurocent vallen.  Ik ben er enkele jaren geleden ooit eens geweest in het gezelschap van vrienden met kleine kinderen.  9.50 u.  Korte tijd later arriveerde ik op 12 km weer aan dezelfde oversteekplaats en kwam er een einde aan de lus.  Ik heb aan één van de seingevers dan gevraagd of ik zonet de Beekse Bergen was gepasseerd!  Inderdaad!

Na zompige zanddreven waarover het stevig doorduwen was bereikte ik ter hoogte van een slagboom omstreeks 14 km de grote bossen van het domein Gorp en Roovert.  Landgoed Gorp en Roovert is een uitgestrekt landgoed (1200 ha) met oude loof-, naald- en gemengde bossen, cultuurgronden, heide, vennen en over een lengte van vijf kilometer een nog volop meanderende Rovertse Leij met enkele afgesneden oude zijarmen. Het landgoed is in het bezit van de familie Van Puijenbroek en toegankelijk gemaakt voor het publiek.  Het landgoed Gorp en Roovert bevindt zich in het grensgebied tussen Goirle, Hilvarenbeek en Poppel en vormt in meer dan één opzicht een merkwaardige streek. Een grenspaal uit 1843 voor de brug is getooid met de Nederlandse Leeuw aan de ene, en de Belgische Leeuw aan de andere kant. Het bruggetje loopt over de van België komende Leij, een beek die hier nog in natuurlijke staat verkeert.  Het gebied bestaat uit oude loof-, naald- en gemengde bossen, heide en enkele vennen, waarvan Haneven, Biesbosch, Papschot en Bankven de belangrijkste zijn. Het Papschot wordt omringd door een vochtig heidegebied.  De bossen langs de Rovertse Leij zijn het meest interessant.  Naast bos en natuurgebied bezit het landgoed ook landbouwgronden.  De naam van het gebied kwam me bekend voor en ik vermoed dat ik er ooit al gereden heb tijdens een toertocht vanuit het Belgische Poppel.

Eerst reed ik er door een knap bos met imposante dennenbomen die een scherpe dennengeur verspreidden.  Op 15 km bereikte ik een zandweg op de rand tussen bos en velden en grenzend aan een stukje bewoonde wereld.  Ik deelde er het pad met wandelaars.  Na het passeren van een smal houten brugje reed ik een gebied met heide en bos in.  Op 15,50 km bereikte ik een splitsing tussen de routes van 45 km en 75 km.  Het was toen 10.15 u, dus ik was al een dik uur onderweg!  Een klein rekensommetje leerde me dat ik voor de langste tocht nog ettelijke uren onderweg zou zijn!  Vermits de periode om voor de lange rit te starten beperkt was tot een half uur, vermoedde ik dat de organiserende club wel eens vrij snel zou overgaan tot het opruimen van de pijlen!  Omdat ik bovendien niet wist waaraan ik me nog kon verwachten, achtte ik het raadzamer van niet het onderste uit de kan te halen.  Ik kon beter genieten van een kortere rit dan me af te peigeren voor de 75 km teneinde tijdig weer binnen te lopen!  Dus gekozen voor de 45 km.  Achteraf heb ik het me niet beklaagd van deze beslissing genomen te hebben, ook al heb ik daardoor misschien een aantal mooie stukken gemist!

De omgeving was beslist zeer mooi en ik werd in de richting gestuurd van een grote bosvijver waarin enkele met bomen begroeide eilandjes lagen.  Even halt gehouden aan deze mooie plek waarboven de lucht blauw kleurde en de zon doorbrak.  Een moeder en kind speelden er met hun hond die zich vermaakte met het terughalen van een in de vijver geworpen tak!  16 km.  De tocht voerde me uit het bos en over een klinkerbaantje om een volgende strook bos in te duiken.  Ook daar passeerde ik omstreeks 18,50 km een mooie bosvijver en reed er op de rand tussen bos en velden.  Er volgden zompige bospaden met plassen.  Bordjes gewaagden van een privaat domein met de melding dat het voor iedereen vrij toegankelijk was.  We werden over een zeer mooi pad geleid.  Hier werd de rit even wat meer technisch omwille van het alomtegenwoordige slijk en de vele wortels.  We reden er ook eventjes langsheen een beek, vermoedelijk de Rovertse Leij of één van haar zijtakken.  Hier konden we genieten van een prachtig stukje op deze toertocht.

Op 21 km passeerde ik een in het bos gelegen huis met schuur.  10.45 u.  In een knap beukenbos kreeg ik weer een kleine vijver met eiland te zien.  Het zag er allemaal vrij woest uit.  Een mooi paadje leidde me weer langsheen de Rovertse Leij die zich er met vele bochtjes door het bos van Gorp en Roovert slingerde.  Aan een brugje kruiste ik de beek om er op de andere oever op mijn stappen terug te keren.  De omgeving was er bijzonder knap.  Omstreeks 24 km had ik de indruk dat de route van 75 km zich weer bij de basislus voegde.  Ik reed er weer door een beukenbos met grote bomen en over een bruin tapijt van afgevallen bladeren.  Daar had een fotograaf van www.bekijkenbestel.nl postgevat om de passanten te vereeuwigen.  11.05 u.  Korte tijd later bereikte ik de pauzeplaats in een oude schuur op 26,50 km van de start aan de rand van het domeinbos Gorp en Roovert.  Om 11.15 u was ik dan ruim twee uren aan het rijden, dus ik vorderde al bij al maar traag en ik was blij dat ik niet voor de langste toer had gekozen.  Het kommetje snert, een dikke erwtensoep met schijfjes rookworst, smaakte me en je kon er ook peperkoek eten en bekertjes sportdrank en thee drinken.  Misschien moeten de mensen van RTC Hilvarenbeek overwegen om eens een Tupperware-party te organiseren en zich een schenkkan aanschaffen.  Dat is iets handiger en hygiënischer dan het ene bekertje met het andere te vullen met telkens de vingers in de emmer drank!  Er kwamen een aantal Vlaamse dames toe die op zoek gingen naar hun kwijtgespeelde metgezellen.  Een tiental minuten gerust en om 11.25 u weer op pad.

Na een paadje op de rand tussen bos en veld en met veel tegenwind, bereikte ik de splitsing tussen de routes van 25 km en 45-75 km.  Na een stukje bos en een lang paadje, recht op recht, tussen bos en veld, bereikte ik kort na de stop een stukje open heide en de splitsing tussen de 45 km en de 75 km.  De route van 75 km deed de stop en deze plek twee keren aan.  Bij een eerste passage diende men rechtdoor te rijden, bij de tweede passage mee de richting van de 45 km te volgen.  Het bordje rechtdoor was ofwel omgevallen, ofwel uitgetrokken en neergelegd omdat de lange toer misschien niet meer toegankelijk was.  Dat doet men nog op plaatsen in Nederland.  Vanaf een bepaald ogenblik wordt de langste toer gesloten.  Er volgde de doortocht van lichtere bossen op bredere zandwegen over een aanzuigende ondergrond.  Ik reed er geregeld in het zog van een bikend koppel dat me inhaalde of door mij weer ingehaald werd.  Ik zou omzeggens samen met hen arriveren.  De mannelijke helft liep soms te voet omdat hij duizelig was tengevolge van pijn in zijn nek.

Op 31 km reed ik over een bospad voorbij een aantal nette weekendhuizen met mooi aangelegde tuintjes om een kilometer verder het domein De Utrecht te bereiken.  Ik bevond me toen exact op de grens tussen Nederland en België aan een straat die Tulderheyde heet in het Belgische Poppel.  Landgoed de Utrecht is een ca. 2500 hectare groot landgoed ten zuiden van het dorpje Esbeek in de gemeenten Hilvarenbeek en Reusel-De Mierden.  Het landgoed sluit in het noorden aan op de Rovertsche Heide, in het oosten op de Neterselse Heide en de Wellenseindse Heide, en in het zuiden op de Turnhoutse Heide. Aan de westzijde bevindt zich de Belgisch-Nederlandse grens, met aan de Belgische zijde eveneens een uitgestrekt ontginningsgebied met naaldbossen en landbouwgrond.  Ik doorkruiste er knappe en lekker geurende bossen, soms reed ik over paden op de grens tussen bos en velden.  Een bosvijver waarin de wortels van een omgevallen boom nog boven water uit staken trok mijn aandacht op 34 km.  In de omgeving hoorde ik schietgeluiden van vermoedelijk jagers.

Ik trof mooie paden en singletracks met omstreeks 35 km wel een iets lastiger stuk met putten en slijk.  Ik reed er in het zog van een man en een vrouw.  Deze laatste kliefde overal zonder verpinken door, terwijl haar man op een slijkerige plek onderuit ging en ik zelf ook ternauwernood aan een valpartij ontsnapte!  En deze dame was toch niet meer van de jongste!  Knappe singletracks leidden me tot op een kruispunt van boswegen waar twee mannen van de organiserende club postgevat hadden aan een megagrote waterplas!  Ze gaven richtlijnen voor een veilige passage.  Ik zag er iemand bijna te water gaan zodat het me veiliger leek van even een ommetje te maken!  Mijn voorbeeld werd al snel opgevolgd door degenen die nog toekwamen.  Ik grapte naar de twee mannen of ze er misschien op wacht stonden in de hoop ons in het water te zien vallen!  12.20 u.  De twee Vlaamse vrouwen die ik daarstraks aan de pauze had zien toekomen arriveerden ook op deze plek.

Op bijna 39 km kwam er een einde aan de mooie lus over de Rovertsche Heide in de omgeving van Esbeek, bekend van de jaarlijkse lichtjestocht waarvan de tickets vorige editie op tijd van een half uur uitverkocht waren!  Ik heb toen via een bevriend biker uit Roosendaal een niet gebruikt ticket kunnen overkopen om voor de eerste keer te kunnen zien wat deze populaire lichtjestocht te bieden heeft!

Vanaf een breed pad aan de zijkant van een bos volgden nog enkele lussen die telkens weer op dit pad eindigden.  Op 43 km konden we nog een laatste keer alle registers open trekken en genieten van een prachtig stuk woest bos op de Rovertsche Heide.  Twee kilometer verder bereed ik een knap bospad over bulten op en af!  Pas op 45,50 km voelde ik voor het eerst sinds lang weer asfalt onder de wielen ter hoogte van een baantje dat Groot Lo heet.  Dat was het sein dat het einde in zicht kwam.  Via enkele asfaltbaantjes bereikte ik om 13.15 u opnieuw het sportcentrum aan de J. F. Kennedylaan in Hilvarenbeek.  Dit alles na een tocht waarvan men zonder liegen kan beweren dat hij voor 95% door de prachtige bossen trekt en voor 99% over onverharde paden gaat!  Ik had me geen seconde beklaagd over m’n keuze om naar hier te komen rijden.

Ondanks de minder gunstige weersvoorspellingen bleef het de ganse tocht droog met zelfs een mooie herfstzon en wel veel wind!  Nog samen met enkele anderen gebruik kunnen maken van de afspuitinstallatie, terwijl de mannen al in de aanslag stonden om deze op te ruimen.  Me in de cafetaria van het sportcomplex nog getrakteerd op een koffie en een cola in het gezelschap van de laatste groepjes bikers die daar nog bij elkaar zaten.  Een tijd later zag ik de mannen die de pijlen hadden opgeruimd toekomen.  Alvorens huiswaarts te vertrekken nog even een rondje gereden in het centrum van Hilvarenbeek.  Een mooi en net dorp met een kerk met beiaard aan een groen, met bomen omzoomd groot dorpsplein en een gezellig centrum.  De hemel betrok grijs, we hadden het beste van de dag gehad.  De snelwegen in Nederland en België brachten me vlot weer thuis.  Tijdens het schoonmaken van m’n fiets kreeg ik het behoorlijk koud, maar na een hete douche kon ik de rest van de avond nog nagenieten van deze supermooie dag!  Een aanrader met een mooi parcours, zonder technische hoogstandjes, maar toch pittig!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

07-11-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Van 5 tot 6,5 km reden we over de brede betonnen start- en landingsbanen op het voormalige militaire domein, waarna een assenweg ons tot de unieke pièce de résistence van deze toertocht voerde.  Het beeld van de moeder die met haar kleine dochtertje op een idem dito mountainbikeje naast zich over de assenweg fietste zal me nog lang bijblijven!  En trappen maar, die kleine beentjes!  Eens letterlijk het hoekje om bereikte ik het pronkstuk, zijnde het parcours van ATB-Kempen!  Ik mocht me wel haasten om er op te rijden, want een grote groep kinderen verzamelde er met hun begeleiders voor de start van de kidstoer!  Ik had beter gewacht, want die beste klein mannen reden met hun al even piepjonge begeleider in mijn wiel en ik moest verdomd ferm trappen om hen voor te blijven.  Indien ze mij hadden voorbij kunnen steken, ze hadden het gedaan!  Van 8 tot 11 km vloog ik met die dreumesen in mijn wiel, gevolgd door die ganse kidstoer, door de zalige kombochtjes en over de springbultjes en sporadische wortels van dit knappe parcours.

Op 11 km kwam mijn redding onder de vorm van de splitsing tussen de 18 km (kids) en de 30-50 km.  Ik zei tegen de jonge begeleider dat ik nogal had moeten spurten om die kleine gasten niet voor de wielen te rijden!  Ja, vooral in de bochtjes gingen ze snel!  Het feest was nog niet gedaan, want tot 14 km volgde voor de groten nog van dat over leuke slingerwegeltjes.  Toen alle routes weer samen kwamen op het ATB-Kempen-parcours kwam ik achter een vader, moeder en kind te hangen.  “Blijven trappen”, zei de moeder, toen het kind een heuveltje op moest, “want ge kunt toch niet met uw voetjes aan de grond!”  Ocharme toch!  Ik denk dat ik op die leeftijd zelfs nog niet kon fietsen!  En het kind geraakte nog boven ook!  Onmiddellijk daarna splitsten de 30-50 km zich weer af van de kidstoer.  10.45 u.

Ik reed de straat Blauwe Kei in en vanaf 14,75 km brachten een lange singletrack, recht op recht, een zandweg en een strook asfalt me tot aan de Vaartstraat in Ravels.  17 km om 10.55 u.  Het ging eventjes langsheen het kanaal Antwerpen-Turnhout om op 18,50 km de Gewestbossen van Ravels in te duiken waar brede harde paden me onder de imposante bomen over een tapijt van veelkleurige gevallen herfstbladeren voerden.  Van 21  tot 23 km konden de bikers hun hart ophalen op een singletrack die bij aanvang redelijk technisch was omwille van de droge bladgrond als ondergrond en de lastige korte bochtjes.  Ik vermoed zelfs dat het paadje er voor deze gelegenheid was vrijgemaakt om niet verstopt te zitten onder de gevallen bladeren.  Eens goed en wel op weg werd de ondergrond harder en gemakkelijker berijdbaar.

Een mix van brede en smalle bospaden volgde en bij het indraaien van een singletrack schoof een biker uit een groepje onderuit en met zijn klikken en klakken de grond op.  We kregen er een singletrack die goed van wortels voorzien was en bij dit vochtige herfstweer is het altijd hopen dat je er niet over wegschuift!  Seingevers hielpen ons een grote baan over die er het bos doorkruist.  Ik gok op de Arendonksesteenweg volgens de kaart.  Een assenweg voerde me recht op recht door het Gewestbos tot aan de stop op 26 km van de start.  11.30 u.  Daar was een zeer ruime keuze uit allerlei lekkers en drinken.  Vooral het kommetje soep en de beschuiten met chocolade konden mij bekoren.  Er waren heel wat helpers paraat om alles aan te vullen.  Vorig jaar stond ik hier ook, maar dan in de gietende regen!  Ik spotte er ook een bekende, Jari, onze wegen kruisen elkaar de laatste tijd al wel eens meer.  De Halloween-nightride in Zele van gisteren was al direct onderwerp van gesprek.

We zijn dan samen vertrokken en direct na de stop troffen we aan een houten slagboom de splitsing tussen de routes van 30 km en 50 km.  Gekozen voor de langste toer.  Na een lange bosweg sloegen we af naar een singletrack die de herinnering aan eerdere edities opriep.  Daar moeten ooit boswerken hebben plaatsgevonden en de ondergrond is er nog altijd niet volledig hersteld.  Putten met slijk, bultjes en wortels maakten dat ik al snel achterop raakte op deze toch vrij lange track.  Jari stak een jongedame voorbij in wiens zog ik nog een vrij groot deel van de tocht ben blijven hangen.  Op langere rechte stukken kreeg ik hem nog geregeld in de verte te zien.  Op 28,50 km lag de lastiger singletrack achter me en maakte plaats voor gewone boswegen.  Omstreeks 30 km kregen we nog af te rekenen met een vrij vettige veldweg.

Van dan af volgde er een eindeloze speeltuin tijdens een grote lus die begon en eindigde op een kruispunt van zandwegen midden de bossen op Nederlands grondgebied nabij de gemeente Reusel-De Mierden.  Volgens een kaart is dit het bosgebied van de “Wellenseinde Heide” dat aansluit bij de bosgebieden “De Utrecht” en “Gorp en Rovert” die ik, zonder het te beseffen, tijdens de toertocht van zondag vanuit Hilvarenbeek bij Tilburg nog zou aandoen.  Beide tochten naderden elkaar bijna tot op een boogscheut van elkaar!  Nog steeds in het zog van de jongedame doorkruiste ik dit bosgebied over de vele paadjes die de mensen uit Weelde er voor ons hadden uitgezet.  Op een gegeven ogenblik kwam een zeer lange singletrack, die bij momenten evenwijdig loopt met een zanderig pad, me bekend voor, ook al was al het groen na boswerken die er ooit plaatsvonden weer hoog opgeschoten.  Op dik 38 km reed ik dan inderdaad voorbij de plaats die ik verwacht had, meer bepaald de Spartelvijver, een natuurzwembad aan de Weeldse Dijk in Hooge Mierde.  Ik heb er even halt gehouden, de jongedame sjeesde lustig verder en verdween uit mijn leven.  Ik heb het domein nog nooit open gezien, het is er altijd even doods!  Het is ook maar geopend van mei tot midden september, vandaar!  12.30 u.

Er volgden nog fraaie bospaden en amusante singletracks over Nederlands grondgebied en na een mooie met fris bodemgroen begroeide bosdreef kwam er pas na 41,50 km een einde aan deze knappe lus.  Tien lange kilometers door ononderbroken bosgebied, waar vind je dat tegenwoordig nog?  12.45 u.  Na nog enkele bospaden bereikte ik een open vlakte en bereed er een pad naast de bosrand waar midden in het veld een windmolentje op een metalen sokkel nog steeds zijn rondjes draait!  De grenspaal op de scheiding tussen bos en veld was met een nieuwe verflaag weer smetteloos wit.  Ik was opnieuw in België en reed er weer het Gewestbos van Ravels in op 43 km van het vertrek.  Tot 45 km volgde er een lange bosdreef waarop zich in de loop der tijden een singletrack heeft gevormd.  Hier en daar dienden wel enkele natte en vettige plaatsen te worden gepasseerd.  Een eerder saai stukje omwille van de lengte recht op recht, maar niets dan bos met imposante dennenbomen.

Het bospad ging over in een tweesporig betonbaantje over een knap groen grastapijt en bracht me naar de Kapel van de Mosdijk in de open vlakte.  Ik keek achterom en indien ik een fototoestel had gehad, dan had ik hier een kiekje kunnen maken voor een fotowedstrijd.  Zo knap hoe dat betonspoor zich door dat groene gras naar het bos toe slingerde!  Uit mijn verhaaltje van vorig jaar: ,,Voor de kapel staan de leugenbanken '', zegt Jan Van Steen. ,,Soms worden ze ook wel eens Het parlement van Weelde genoemd. Op zomeravonden komt de buurt hier bij elkaar en wordt er gezellig gekletst en gebuurt . Omwille van de sterke verhalen die dan wel eens bovenkomen, kregen de zitbanken de naam leugenbanken mee.'' Van Steen mag dan 79 zijn, hij weet smakelijk te vertellen en begrijpt als geen ander dat je het beste tot laatst moet houden. ,,Weet je waarom de mensen hier zo graag toeven?'', vraagt Van Steen. ,,Omdat je - zelfs als je arm bent - hier in Weelde kunt leven.''

Vanaf de kapel kreeg ik in dit open landschap letterlijk veel tegenwind.  Aan enkele eenzame huizen ging het het asfalt van de Schootseweg op.  Deze plek ligt op een boogscheut van de grens waar ik tijdens de tocht vanuit Hilvarenbeek zou passeren.  Er reed me daar toch nog een biker voorbij, waarna asfaltbaantjes door Weelde me omstreeks 13.30 u na 50,50 km weer naar de voetbalkantine voerden.  Omdat ik de parkeerweide passeerde maar meteen mijn sporttas opgevist.  Terwijl ik van schoenen wisselde kwam daar ineens een auto naast me staan die de weide was opgereden!  Jari kwam afscheid nemen alvorens naar huis te gaan!  Er zijn mensen die hun wereld nog kennen!  Hij had het een mooie tocht gevonden.  Dat is ook zo, en al is het parcours jaar na jaar omzeggens hetzelfde en heb ik deze tocht al meermaals gereden, deze bosrijke streek gaat nooit vervelen.  En met een beetje geluk komt ge er gelijkgezinde mensen tegen met wie het klikt.  De douches opgezocht.  Ze waren warm, maar de straal was zodanig fel dat ik er meteen een gratis massage bij kreeg voor rug en kale knikker.  Nog een drankje genuttigd en toen de voetballertjes de kantine binnenkwamen ben ik tevreden weer naar huis gebold.  Zoals de traditie het wil heb ik in Weelde-Statie even halt gehouden aan Frituur Bels Lijntje dat ik elk jaar op deze dag met een bezoek vereer.  En het bakje friet met goulash smaakte me bijzonder goed!  Een dag uit het leven om in te kaderen!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

02-11-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Halloween-nightride (33-52 km) van de Volleybalclub Zele te Zele op donderdag 31-10-2013.

Ondanks het feit dat ik me had voorgenomen van tijdig te vertrekken, was het toch weer haasten geblazen richting Zele om er deel te nemen aan de tiende editie van de Halloween-nightride van de plaatselijke volleybalclub.  Mijn auto geparkeerd in de Jutestraat zoals vorig jaar, dat is vrij dicht bij het vertrek en toch niet in het onmiddellijke centrum van de gemeente.  Er was nog veel gewemel voor de ingang van de sporthal.  De dames aan de inschrijving waren voor de gelegenheid uitgedost als heksen.  Ze hadden veel werk om aan elke biker hun toelichtingen te geven!  Ze hadden helaas geen wisselgeld ter beschikking, zodat de inschrijving wat hectisch verliep op dat ogenblik.  Om 19.35 u was ik op pad voor de griezeltocht.  Was het overdag grijs, maar toch droog gebleven, thans begonnen de eerste regendruppels te vallen!

Via wegeltjes, straten en servitudepaadjes verlieten we het centrum om na 5 km de grote invalsweg ter hoogte van verkeerslichten te moeten kruisen.  Het vertrek was niet gelijkaardig als bij de vorige editie, wat bij mij het vermoeden deed rijzen dat de tocht in de omgekeerde zin was uitgestippeld.  Ter hoogte van een straat die Kil heet, gelegen pal naast de in de hoogte gelegen snelweg, dienden we een metalen brug over een waterloop te kruisen ter hoogte van een pompgemaal op 6,50 km.  Achter het muurtje na de brug had zich een spook verstopt en dat was wel even schrikken omdat ik net geconcentreerd was op het stuurwerk voor het rijden over de smalle brug.  Even verder was een klein kerkhof opgesteld en keken spoken met rode ogen ons aan.  Er waren nog veel bikers onderweg en het loonde de moeite om eens achterom te kijken en de slierten fel witte lichtjes door het landschap te zien trekken.

We dienden een assenweg op te rijden, gevolgd door een veldweg over gras en passeerden een reeks in de bomen opgehangen gekleurde flikkerlichtjes omstreeks 8 km.  Na nog een veldweg bereikte ik omstreeks 11 km het jaagpad langsheen de Durme.  Deze plek had ik ook al tijdens een dagrit in deze streek te zien gekregen.  20.15 u.  Tot 14 km reed ik in een volstrekt duistere omgeving over een smalle spoor dat zich in het gras van het jaagpad had gevormd.  Ter hoogte van een brug over de Durme werden we door twee seingevers een drukkere baan over geholpen.  Van daar af ging het naar beneden tot op een asfaltbaantje dat er evenwijdig loopt met een dijk.  Vorig jaar was het koud en glinsterden de ijskristallen op het gras in het licht van de helmlamp.

Reeds op 16 km arriveerde ik aan de bevoorrading aan Restaurant De Watermolen, Waterstraat 36 in Hamme, aldus een plakkaat.  Dit omstreeks 20.45 u.  Om ze te bereiken moest je eerst onder de poten van een gigantische spin rijden.  De omgeving van de tent was aangekleed met spoken, een kerkhof, een onthoofde naast een geraamte met zeis en ander fraais!  Binnen in de tent hing een groot web met uit papierdeeg gemaakte spinnen!  Een eerste heks prees haar chocoladen dragees aan en die waren beslist lekker!  Uw stuk peperkoek moest je opvissen uit een kooi met spinnen.  Ik betrouw dat anders niet!  Stel u voor dat ze tijdens één of andere editie een echte reuzenspin zouden gebruiken!  De stukjes banaan waren gemillimeterd en er was sportdrank om te drinken.  Ook hier nog altijd veel bikers present.  Na de stop trof ik aan het begin van het straatje de splitsing tussen de routes van 33 km en 52 km.  Er stond zelfs een afstand van 71 km vermeld, dan moest je twee keren de richting van de 52 km uit.  Een achttal bikers koos er samen met mij voor de langste route.

Na enkele straten door Hamme ging het omstreeks 20 km donkere veldwegen op.  Ik schrok nog het hardst van de kerkklok die bij het passeren op dat ogenblik negen uur begon te slaan!  Een treintje van 12 bikers stak me voorbij.  Via een veldweg bereikten we een drukke baan.  Tot 24 km reden we evenwijdig met deze grote baan over een spoor in het gras en het fietspad.  In Hamme ging het dan rechtsaf de Driegotenkouter in.  Een kilometer verder dook ik een bos in.  Daar waren jonge gasten van een jeugdbeweging een tent aan het opruimen die had gediend voor een griezeltocht.  Ze probeerden er ook nog de overschot van hun jenever te slijten aan de passerende bikers.  Ik ben er even gestopt, heb er een borreltje gedronken en even met die gasten staan praten.  Met dit borreltje achter de kiezen dook ik een knap bospad in waar ik zo’n dikke twee kilometer kon van genieten en rijden over de kwistig gevallen herfstbladeren in het schijnsel van m’n lampen.  Acht bikers deelden er m’n weg.  21.45 u.  Tot 28,50 km reden we over de Buntwegel, een leuk paadje naast een vijver.

Op 30 km bereikte ik weer een grote baan en diende daar over de zompige brede graskant te rijden.  Via een brug ging het de Durme over.  Dan rechtsaf naar beneden en de brug onderdoor.  Goed en wel beneden kwam ik uit in een straat die Koolputten heet op het grondgebied van Waasmunster tegenover een huis dat in het decor van deze tocht paste: verlaten met op de verdieping openstaande en op het gelijkvloers dichtgemetselde ramen.  Daarnaast het terrein van een bedrijf.  Omstreeks 22.00 u kruiste ik er een metalen bruggetje.  Aan de overkant konden we van 32,50 km tot 34 km genieten van een soort crossparcours met aangelegde bultjes en vele kombochten in een strook bos.  Hier en daar waren wanden uit gevlochten takken opgetrokken.  Het zou best kunnen dat ik hier ooit tijdens een dagtocht vanuit Waasmunster gepasseerd ben, ik meen me vaag zo’n plek te herinneren.  De omgeving was voor de gelegenheid aangekleed met lichtjes in alle vormen en soorten.  Er stond een man bij een bestelwagen waarin vermoedelijk een aggregaat draaide om alles van stroom te voorzien!  Een vijftal bikers kruisten er m’n weg.

Van 35 tot 36 km doorkruiste de toertocht de bewoonde wereld van Hamme om een jaagpad langsheen de Oude Durme te bereiken.  Ter hoogte van een hoog gebouw naast de oever, de hogergenoemde Watermolen, bereikte ik voor een tweede maal dezelfde bevoorrading op 37,75 km omstreeks 22.30 u en in het gezelschap van nog drie anderen.  Het was nu al een heel stuk rustiger, maar de lekkere chocoladen dragees waren nog ten overvloede beschikbaar!  Na de tweede stop stuurde de tocht ons voornamelijk over landelijke buurtwegen die hier allemaal namen dragen.  Eentje ervan heette Palingwegel!  Op 40 km kreeg ik een fel verlicht gerestaureerd kapelletje in het vizier, de kapel van Onze-Lieve-Vrouw-Ten-Troost aan de Vossestraat in Hamme.  Ik reed er in het zog van een traag rijdende biker met weinig licht in wiens buurt ik al een hele tijd had gereden en me telkens weer inhaalde toen ik langs de kant stil hield.

Op een smal paadje passeerde ik tussen de kale boomtakken zwevende spoken en licht in de bomen.  Even later stond ik op het schilderachtige dorpsplein naast het varken van Hamme-Zogge.  Bikers die daar in de weer waren met het vervangen van een lekke band, zegden me dat het rechtsaf was.  Ik vertelde hen dat ik dat gemerkt had, maar eerst dat varken eens van dichtbij wilde bekijken in het schilderachtige in oranje licht badende centrum van Hamme-Zogge met op de kerk uurwerken met verlichte wijzerplaten.  Het betreft het varken van Jo Bocklandt.  Dat werd twee jaar geleden onthuld ter gelegenheid van de week van de amateurkunsten, Zogge Kust Kunst.  Er stonden gouden lippen op afgebeeld en de tekst van een gedicht.  Iets van “als je uw gemoed wil sussen, moet je mijn billen kussen”!  Ik had eerder zin om mijn tanden in een lekker stuk gebakken spek en eieren te zetten!  23.00 u.

Vanaf Hamme-Zogge volgden een reeks buurtwegen om rond 46 km opnieuw de bewoonde wereld te bereiken.  Een reeks donkere veldwegen in een open omgeving leidden me in de richting een eenzaam huis waarvan de bewoner lekker in zijn warme huiskamer in de zetel lag.  In een bocht van het pad was een klein kerkhof opgesteld met zerken, voorzien van graflichten en bewaakt door spoken met flikkerende ogen, dit alles beschenen door met batterijtjes gevoed blackligt.  De trage biker die ik was voorbijgegaan was inmiddels uit mijn zicht verdwenen.  Een paar keren achterom gekeken, maar geen lichtpuntje te zien in de donkere nacht.  48 km.  Omstreeks 23.30 u reed ik over paden door Zele.  Ter hoogte van een grote baan werd ik staande gehouden door drie jonge bikers die het noorden kwijt waren ter hoogte van een rondpunt.  Daar hingen nochtans pijlen, maar toen ik het centrum van de gemeente bereikte heb ik ofwel een pijl gemist, ofwel was er eentje verdwenen!  Ook het drietal was nog steeds op zoek naar de juiste weg!  Omdat een tegenslag nooit alleen komt, kreeg ik als klap op de vuurpijl ook nog af te rekenen met een lekke achterband!  Het loonde niet meer de moeite om die nog te gaan vervangen.  Ik heb nog enkele keren aan mensen de weg moeten vragen, en omstreeks middernacht lopen er in de woonstraten niet zo veel mensen meer rond, en heb dan met een plat achtersteven toch de Sporthal De Zeven weer kunnen vinden, uitgerekend om middernacht!  Het drietal van daarnet kwam ook nog toe en ik meen zelfs de trage biker nog gespot te hebben toen hij huiswaarts reed!  Die was nog eerder terug dan ik!  Toen ik de dag nadien Jari ontmoette aan de stop van de toertocht vanuit Weelde, vertelde hij dat hij kinderen had gezien die pijlen aan het verhangen waren en zich bezig hielden met het spannen van kleefband over een smal pad.  Hij had zijn beklag gedaan bij volwassenen in de buurt.  Op zich misschien onschuldig, maar het begint met kleefband en eindigt met ijzerdraad!

Het polsbandje met noodnummer kon in de hal ingeruild worden voor een Duvel of ander vocht.  Daar was de Halloween-discotheek al een tijd in volle gang!  Ik heb voor een donkere Leffe gekozen.  Nog eventjes bij drie van de Weetabix-Watjes gestaan.  Maar omdat Danny de vrijdag op een feestje werd verwacht en een man met huishouden de kerk enigszins in het midden moet zien te houden teneinde de huisvrede niet nodeloos in gevaar te brengen, zijn deze mannen kort daarop huiswaarts vertrokken.  Ik herinnerde me van vorig jaar dat hier ook een kraampje met hamburgers in de zaal stond en daar ben ik naar op zoek gegaan.  Toen ik geld aan het opdissen was uit mijn rugzak werd ik als het ware overvallen door enkele kerels van de Goodfellas Mountainbikefriends uit Dendermonde!  Terwijl ik in m’n binnenste stond te duvelen over de lekke band.  Joviaal als ze zijn kwamen onder anderen Svekken, Flaming-Jakke en Boxer me de hand schudden!  Toch maar eerst een hamburger opgesmikkeld.

De Goodfellas waren al goed vrolijk.  Vooral Bram (als ik het goed heb) kon het dansen niet laten!  Svekken had veel te vertellen, van hun deelname aan het wereldkampioenschap singlespeed nabij de Mont-Blanc, de toertocht die zij voor de lokale rugbyclub organiseerden op 10 maart van dit jaar in Sint-Gillis-Dendermonde en over de Goodfellas als vriendegroep bikers.  Toen ik hem de week voordien tijdens de tocht vanuit Kalmthout aan de stop in Brasschaat-Maria-ter-Heide te zien kreeg, probeerde Flaming-Jakke me aan te porren om eens in Dendermonde te komen rijden.  Verdikke, die mannen wisten nog bijna tot in detail wat ik nadien daarover geschreven had!  Een wijze les voor beide partijen.  Zodat zij ervaren hoe anderen de streek waarin zij wonen zien (ik ben niet zo’n fan van toertochten in Oost-Vlaanderen), aldus Flaming Jakke.  Maar ook dat ik altijd goed moet letten op wat ik schrijf!  Per slot van rekening wordt het grootste deel van de toertochten georganiseerd met de beste bedoelingen, om de mensen te doen kennismaken met een streek en een aangename dag voor te schotelen.  De opbrengst voor club, een vereniging of een goed doel is van secundair belang.  Los daarvan ben ik nog door iemand anders uitgedaagd om te komen zien dat Oost-Vlaanderen meer in zijn mars heeft dan dat ik vermoed.  Bij leven en welzijn rijd ik daarom op 11 november in Eksaarde-Lokeren!

In Zele was er minder versiering onderweg dan voordien.  Begrijpelijk omdat er de jaren voordien nogal wat decoratie gejat werd!  Hetgeen er was moet al immens veel voorbereidend werk gevraagd hebben!  Vooral de hond met de monsterachtige kop en een uit gebogen takken geconstrueerd geraamte was erg geslaagd!  Het was weer een amusante belevenis en ook al had ik me voorgenomen van op tijd weer thuis en te bed te zijn, het werd weer veel te laat!  Door de babbel met de Goodfellas was mijn ongenoegen over de afsluitende zoektocht naar de sporthal al snel weer vergeten.  De lekke band heb ik ’s nachts noodgedwongen nog hersteld of ik kon op 1 november thuis blijven!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

01-11-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax