Toertocht (29-42 km) van de Hoekse Trappers te Essen op zondag 30-10-2016.

De toertocht van de Hoekse Trappers te Essen vertrok de vorige jaren vanuit het College. Daarvoor nog van elders, maar ik weet niet meer waar. Het was voor mij de eerste keer dat ik er aan deelnam sinds men vertrekt vanuit het Parochiecentrum van Essen-Statie. Een parkeerplekje gevonden in een naburige woonwijk en om 09.45 u was ik ingeschreven en op pad. Vrij laat, want men kon slechts tot tien uur inschrijven. We reden door enkele woonstraten en servitudes tot in Essen-Heikant waar we de spoorweg van Antwerpen naar Amsterdam kruisten. Omstreeks 4 km kregen we de eerste echte off-road onder de vorm van een assenweg doorheen een strook bos en evenwijdig met de spoorweg. Ik vermoed hier nog al gereden te hebben op het grasspoor naast de spoorweg, maar dan in de andere richting. Vermoedelijk tijdens de toertocht vanuit Wildert. Een asfaltbaantje leidde ons door het bos naar de Wildertse Duintjes. Op dat baantje troffen we een eerste splitsing tussen de ritten van 29 km en van 42 km. De korte afstand ging rechts het bos in, de lange afstand rechtdoor tot aan de parking van de Duintjes om dan ook rechtsaf een bospad in te slaan. Van 5,50 km tot 8,50 km konden we genieten van de knappe singletracks in het bos van de Wildertse Duintjes. Deze plek staat garant voor een amusant stukje parcours!

Via de onverharde bosdreven, zoals de Platanenlaan, waarlangs woonhuizen en chalets staan, reden we naar de Velodreef in de bosrijke omgeving van het Essens College. Op het kruispunt ging het rechtdoor en dan linksaf een brede zandweg in waar het omwille van de putten enkel deftig rijden is over de sporen aan de zijkanten. Zoals ik aan de omgeving te zien vermoedde passeerden we even verder het boswachtershuis, ik vermoed thans een onderkomen van Natuurpunt, op de grens met de Kalmthoutse Heide. 11 km. De plek is in vogelvlucht niet ver van het college en ook niet ver van de grens met Huijbergen in Nederland. Aan het boswachtershuis volgden we de bocht mee naar links en reden we over het zandpad in de richting van het Stappersven. Daar gekomen ging het niet linksaf richting Kalmthout, maar rechtsaf verder langsheen de bosrand om dan dwars over de Kalmthoutse Heide de Verbindingsstraat te bereiken. Dat is een verkeersluwe asfaltbaan die Kalmthout met het afgelegen Kalmthout-Hoek verbindt. Hier ligt het meest bekende gedeelte van de Kalmthoutse Heide, omdat veel fietsers via deze baan passeren. Helaas werd net deze plek op 25 mei 2011 geteisterd door een zware brand die twee dagen woedde en 600 hectare verwoestte. Ik herinner me nog de rookwolken die ik vanaf mijn werkplek in Hoogstraten kon zien. Alle verbrande bomen zijn nu opgeruimd, er rest voorlopig een kale desolate zandvlakte. Terwijl de rit een eindje deze asfaltbaan volgde in de richting van Kalmthout-Hoek, kreeg ik even het gezelschap van een biker die deze verslagen leest. Ik heb er eigenlijk nog weinig tijd voor om ze te schrijven.

Na de parking voor wandelaars ging het linksaf het bos weer in voor een mooie track over de heide. Dit is bij mijn weten de enige toertocht die zo over de heide mag. Op 15 km kwam de mooie singletrack midden de bossen in de buurt van de Groenendriesstraat en vlak bij de grens met Huijbergen. Na een spoor op de rand van een zanderig pad bereikte ik de splitsing tussen de 29 km en de 42 km op de plaats waar de Groenendriesstraat het bos in duikt. De kleinste afstand ging linksaf naar “de wortel”, de 42 km rechtdoor naar de onverharde Groenendriesstraat waar enkele eenzame huizen staan in dit godvergeten oord op de landsgrens. We reden tot vlak voor de grenspaal en sloegen linksaf in de straat waar een hooischuur met beweegbaar dak staat op het terrein van een manege. Even verder doken we opnieuw het bos in voor een knap extra lusje. Daar kwam op 17,75 km een einde aan toen ik toekwam aan het zandpaadje met “de wortel”. We sloegen er rechtsaf het paadje in en aan het begin ervan ligt namelijk een stevige wortel. 10.55 u. We doorkruisten verder het bos waar ik op 19 km een volgende splitsing trof. Op 20 km reed ik over een bospad pal op de landsgrens tussen Kalmthout (Kalmthoutse Heide in België) en Huijbergen (Staartse Heide in Nederland). 11.10 u. De lange rit kreeg daar een extra lus die aanving met een mooie singletrack, gevolgd door knappe bospaden, en eindigde met een andere mooie singletrack, om weer toe te komen op het gemeenschappelijke parcours. Er is een toertocht waarvan de kortere afstanden hier een bospad recht op recht volgen, terwijl de langere afstanden op geregelde plekken rechtsaf het bos in duiken voor extra lussen over deze knappe tracks.

Intussen reed ik op Nederlands grondgebied over de Staartse Heide. Hier passeren meerdere Belgische en Nederlandse toertochten. Op 22,50 km bereikte ik vanuit het bos (aan een groene poort) de lange zandweg op de grens tussen een bos en de open heide en reed er in de richting van Huijbergen. Waar de zandweg opnieuw volop bos in dook trof ik op 24 km de bevoorrading. Ik arriveerde er samen met nog enkele anderen, waaronder een gezin met kinderen, omstreeks 11.25 u. Er viel nog weinig te rapen, enkel stukken banaan, cola en sportdrank. Jammer dat er niet meer keuze was, maar anderzijds dient ook gezegd dat er maar drie euro inschrijving gevraagd wordt en daar koop je niks meer voor! Na een knabbel en een drankje weer op pad. Op de plek van de stop was meteen een splitsing. Eerst even de richting van de 29 km uit gereden omdat ik in de verte meende te zien dat we vlak bij de camping Staartse Duinen waren! Dat ik dat nu pas ontdek na toch al een aantal keren deze rit gereden te hebben!

Op mijn stappen teruggekeerd tot de stop waar je voor de langste rit een bocht van bijna 360 graden diende te maken om een bospad in te slaan. In het zog van een andere biker, en dat was meteen de laatste die ik zou te zien krijgen! Het gezin met kinderen reed de richting van de 29 km uit. We kregen een knap stukje parcours over een zanderig en minder dicht bebost gebied van de Staartse Heide. Na de oversteek van een kalme baan waar toch seingevers stonden bereikten we dichter bos. Volgens mij reden we langsheen de voet van de Nootjesberg om door het bos na een bijzonder knap stuk parcours het groene poortje te bereiken aan het beeld van de Heilige Teresia op de rand van de bebouwde kom van Huijbergen en nabij het voormalige tot woningen omgebouwde klooster. 29,50 km. We kruisten de Staartsestraat en reden het Vijverstraatje in om een splitsing te treffen tussen de 29 km en de 42 km aan de voet van de Pilberg. 11.50 u.

De langste rit dook er het bos in over een singletrack. Op 30 km beklommen we de Pilberg en op 31 km de zandflank van de Tiestenberg en kregen we tot 32 km enkele mooie paadjes in het bos waarin deze zandheuvels gelegen zijn. We bereikten de Schoeliebergseweg en de Hollandseweg nabij de grens tussen Huijbergen en Essen-Hoek. Daarna reden we over een veldpad dat hier ook Vijverstraat heet en voorbij de Vijverhoeve. Een grasspoor door de velden leidde opnieuw de grens over tot in België. Na een baantje kregen we een redelijk grote portie eerder lastige veldwegen voor de wielen om op 35 km de Moerkantsebaan te kruisen. Aan de overkant bereden we een volgende lading veldwegen. Waarvan sommige herinneringen opriepen aan eerdere deelnames of andere toertochten. Onder anderen de veldweg met enkele haakse bochten waar in één daarvan bij nat weer altijd een megagrote plas staat! Via het Noordeneind reden we door de velden en nog eventjes een eindje door Nederland. We kruisten daar de Zoom ter hoogte van een groot domein met vijver. Het is aan deze kleine waterloop dat de Nederlandse stad Bergen-op-Zoom haar naam dankt! De oude zandduinen, restanten van toen de zee nog tot hier kwam, verklaren de Bergen.

Ik bereikte een zanddreef waarlangs een betonnen fietspad was aangelegd, de Hollandsedreef, en dat bracht me tot op het kruispunt met de Grensstraat in Essen (België) en de Ottermeerweg in Wouwse Plantage (Nederland). Er liepen daar groepen wandelaars. 41 km om 12.40 u. Het was de eerste keer dat ik deze plek passeerde. Zo stilaan bereikte ik de meer bewoonde wereld en via een graspaadje en straten ging het weer naar af. Daarbij passeerden we het spoorwegemplacement op de grens en kreeg ik in de verte de oude wagenwerkplaats van Essen te zien. Geklasseerd maar totaal verkommerd, las ik ooit in de krant. Om 12.50 u kwam ik met 43 km op het tellertje toe op de plek waar ik vertrokken was. De bikewash was overbodig, de fiets niet vuil en die moest daags nadien weer gebruikt worden voor de griezel-avondrit in Gierle. Binnen nog een drankje genoten maar geen bekenden getroffen. Wel een aantal mensen gezien die ik vaak op andere toertochten in eigen streek te zien krijg. En de blonde dame die altijd zeer actief drank rondbrengt in de zaal kon ik me ook herinneren van eerdere deelnames. Mooie toertocht en tevreden dat ik de heuvels in Huijbergen nog eens te zien had gekregen. Want de toertochten daar in Nederland laat ik de laatste tijd links liggen wegens te druk.

StrammerMax