Toertocht (25-31-38-48-55 km) van de Haaibikers te Ulicoten op zondag 09-10-2016.

Op zondag van thuis uit met de fiets de grens met Nederland over om deel te nemen aan de toertocht van de Haaibikers in Ulicoten (Baarle-Nassau). Vanuit Hoogstraten was dat over het gehucht Hal van Minderhout goed voor 14,50 km. Ik was tevreden dat ik handschoenen met lange vingers had aangetrokken en zo te merken zal de korte broek ook stilaan kunnen opgeborgen worden! Het was ’s ochtends vroeg al danig koud! De start was in de hoofdstraat even voorbij de kerk en goed aangegeven door een grote opblaasboog. Me ingeschreven in het Eetcafé De Kluis en om 09.40 u kon ik van start gaan. Aan de start zaten twee Haaibikers om uw inschrijfstrookje in ontvangst te nemen en daar ging het al direct een grasspoor in.

Het ging al vrij snel naar het bos toe en van 1,50 km tot 4 km kregen we een aantal leuke singletracks voor de wielen met bochten en heuveltjes op en af. We passeerden daarbij drie stroken bos. Na een eindje over asfalt kon je kiezen voor een extraatje. Daar was een soort crossparcours aangelegd over hoge zandhopen op het terrein van een bedrijf voor zandwinning. De aanlopen waren soms vrij steil en je kon ze moeilijk zien op de plaatsen waar de lage zon recht in je ogen scheen. Van 4 km tot 5,50 km konden we genieten van dit leuke intermezzo waar allicht speciaal voor deze gelegenheid was voor gezorgd. De poort van het bedrijf, ik vermoed een achteringang, was gelegen in de Nieuwe Strumptsebaan en dat is ergens tussen Ulicoten en Castelré, niet ver van de grens met België. Tot 8 km volgde een voor mij iets lastiger stukje over een beenharde singletrack met harde bulten en putten in een bos. Eens daar voorbij kwam er een splitsing tussen de routes van 25 km en van 31-38-48-55 km. Na een bosfietspad kwam er op 9 km een volgende splitsing tussen de 31-38 km en de 48-55 km. Gekozen voor de langste ritten.

We volgden landelijke baantjes zoals de Oude Strumptsebaan, het Castelsch Baantje en de Postelbaan om het Landgoed Postel te bereiken en kregen daarbij redelijk wat verhard en enkele veldwegen onder de wielen. Op 12 km doken we de bossen van het Landgoed Postel in waar enkele meer technische tracks over heuveltjes en bultjes op ons lagen te wachten. De tocht bracht ons dan heel even in België waar we op 15 km de straat Gouverneursbossen in reden en er het pad door het gelijknamige bos in sloegen. Dat lange pad lag er nu goed droog bij. Tijdens natte periodes kan het daar een modderpoel zijn met heel veel plassen. Er stak me een biker voorbij die een heel eind verder halt hield om met zijn smartphone een filmpje te maken van zijn twee achteropkomende bikemakkers. Twee daarvan droegen een fietspak met de vermelding “Limburgs Mooiste”, maar dat verwees allicht niet naar hun persoon zelf! De villa daar in het bos staat nog steeds te koop, al verschillende jaren intussen. We kwamen het Gouverneursbos weer uit ter hoogte van Hal waar we linksaf sloegen. Vanaf daar kregen we redelijk veel landelijk asfalt en enkele zandwegen te slikken. De verschillende afstanden kwamen omstreeks 19 km weer samen in het Castelsch Baantje.

Een kilometer verder reden we opnieuw bos in voor enkele lussen over poederdroge paadjes en tracks op en af over veel bultjes. Ik vermoed dat er daar weinig over gereden wordt zodat het er niet gemakkelijk rijden is over de losse aarde. Er waren wel meer singletracks waarvan ik vermoedde dat ze voor de gelegenheid opengemaakt waren en verder weinig benut worden, ook al omdat er een aantal van op privaat grondgebied is gelegen. Ik kwam uit het bos tevoorschijn op een plek waar twee seingevers stonden om de oversteek van de Hoogstratensebaan te beveiligen. In de volksmond bekend als de “Rooie Weg”, de lange baan die van Minderhout naar Baarle-Nassau/Hertog voert. Met weinig maar soms zeer snel rijdend verkeer, ook al staan er sinds enige tijd snelheidsbeperkende borden. We staken over ter hoogte van de varkensstal. Hij zal net leeg gestaan hebben, want ik hoorde geen geschreeuw van varkens en er hing deze keer niet de gebruikelijke stank! 21,50 km om 11.15 u. Aan de andere kant van de baan kregen we de bekende brede mulle zandwegen met een kort intermezzo doorheen een strook bos. We kruisten voor een tweede keer de Rooie Weg ter hoogte van de Wildertsebaan waar ook twee seingevers stonden in het gezelschap van een derde man die er foto’s maakte. Ik passeerde er op 24,75 km in het gezelschap van twee andere bikers. 11.30 u.

Op 25 km voerde de rit ons dwars doorheen een koeienstal waar de dieren zich niet door de bikers lieten verstoren. Op het terrein van het landbouwbedrijf was ook een grote zandhoop aangelegd om over te rijden. Daarna reden we over grassporen en zandwegen en volgde de doortocht van de Hollandse Bossen. Tot 29 km kwam er een droge singletrack door het bos, alsof men over bladgrond reed! Na een zandweg kruiste de tocht een rijbaan om een volgende bos in te duiken. Daar troffen we nog een portie poederdroge singletracks die ons over enkele heuvels voerden aan de rand van de bewoonde wereld. Hier liepen dan ook meer wandelaars met honden rond of mensen die aan het joggen waren. Vanuit de assenweg Het Goordonk bereikte ik de Oude Bredasebaan aan de rand van de bewoonde kern van Baarle-Nassau. Aan de overkant van de baan ging het een zandpad in om daar op 31,50 km de pauzeplaats te treffen onder een open hut aan de rand van een visvijver. Vermits ik tot de laatsten van de 901 deelnemers behoorde was de voorraad al goed geslonken. Stukjes banaan, sinaasappel, peperkoek en sportdrank stonden er op het menu, verzorgd door enkele dames. Twee mannen informeerden bij een Haaibiker of ze de rit van 55 km nog konden rijden vermits het intussen reeds middag was. Het kon nog en dat opende voor mij perspectieven omdat ik ook mijn zinnen op de langste rit had gezet.

Direct na de stop ging het over een heuveltje het bos in en konden we tot maar liefst 37 km genieten van mooie singletracks in een knappe omgeving. Het gedeelte na de stop moet veruit het knapste gedeelte van de rit geweest zijn met mooie tracks en paden en af en toe een heuvel om enkele hoogtemeters te realiseren. Ergens tussen de 35 km en de 40 km kwam ik de Haaibiker tegen die als laatste het parcours reed. Hij liet met zijn smartphone weten dat er nog bikers onderweg waren. Tot 42 km volgden dan opnieuw eerder brede zandwegen, af en toe onderbroken door een singletrack in een lokaal bos. Op 42 km kwam er een splitsing tussen de 25-31-38 km en de 48-55 km. Kiezend voor de langste ritten dook ik er om 12.50 u het bos in. Er volgden opnieuw brede zandwegen met geregeld een zijsprongetje over singletracks in een strook bos. Op 49 km kruiste ik de grote baan die richting Ulicoten voerde en waarlangs ik naar de start was gereden. We reden het terrein van ik vermoed een tuincentrum of boomkwekerij op waar een parcours was uitgezet over zandheuveltjes. Kwestie van de afwisseling te garanderen. Erna kwam een splitsing tussen de 38-48 km en de 55 km op 49,50 km van het vertrek. 13.20 u. De Haaibiker die als laatste het parcours reed stond even verderop te wachten om te zien welke richting ik uit reed en liet dat weten aan zijn clubmakkers die de pijlen aan het ophalen waren. Hij vertelde me dat ik nog zo’n 5 km voor de boeg had.

De laatste etappe van de langste rit voerde me naar een private dreef en door een idem dito bos om uit te komen in de rustige baan Heerle die van Minderhout over Meerle naar Ulicoten voert. Dat betekende dat ik even over Belgisch grondgebeid reed. Ik was langs hier naar de start gereden en had toen gemerkt dat er bordjes langs de weg stonden om de automobilisten te wijzen op overstekende bikers. Even ging het over Heerle in de richting van Minderhout om dan linksaf een assenweg in te slaan. Die voerde naar een bos waar het pad een drietal keren versperd werd door omgevallen bomen. Of bewust omgelegd om motoren uit het bos te weren. Eens weer uit het bos ging het over een grasspoor tussen bos en velden. Dan volgden nog enkele veldwegen alsof er geen einde aan de rit ging komen! Een zandweg en een grasspoor voerden me tenslotte toch terug naar het Café De Kluis. Met 57,31 km op het tellertje kwam ik daar om 13.45 toe.

Er stonden nog enkele bikes, maar de nadarhekkens van de bewaakte parking werden opgeruimd zodat ik m’n fiets aan een paal heb vastgelegd. De bikewash was ook al opgeruimd, maar die was overbodig. Buiten wat stof was mijn fiets niet vuil en ik had toch nog de rit huiswaarts voor de boeg. Voor de soep en het worstenbroodje bij aankomst was ik te laat, maar ik heb toch nog een drinkbus kunnen versieren met het logo van de club die uitgedeeld werden als aandenken aan de tiende editie van deze veldtoertocht. Nog op adem gekomen in het Café De Kluis bij een drankje of twee terwijl enkele dames daar al bezig waren met vegen en dweilen om het meeste zand weer buiten te krijgen! Via een deels andere route weer naar Hoogstraten, goed voor nog eens 16 km. 87 km in totaal kon tellen voor deze zonnige herfstzondag. Mooie toertocht, afwisselend passages door veld en bossen, door een aantal private domeinen en enkele aangelegde funstukjes zoals de zandhopen en de koeienstal. Af en toe wel lange verbindingsstukken over asfalt, wat aannemelijk is voor een rit van 55 km en steeds over rustige wegen in een schaars bewoonde streek. Zeer tevreden dat de pijlen lang genoeg bleven hangen, want in Nederland is men gewoonlijk nogal snel met opruimen. Vriendelijke mensen, duidelijke afpijling en splitsingsborden. Mooie toertocht waar duidelijk veel moeite gedaan is om het de deelnemers naar de zin te maken en te zorgen voor een boeiende zondag.

StrammerMax