Toertocht 23^ste Hagelandse Heuvels (20-35-50-65-105 km) van de Tieltse Wielervrienden te Tielt-Winge op zondag 30-08-2015.

Het was van zaterdag op zondag een onaangename nacht waarbij ik om 03.20 u gewekt werd door het zware geroffel van de regen die gepaard ging met een onweer. In alle vroegte opgestaan om me dan nog te moeten ontfermen over de kat die zeiknat was binnengekomen en teleurgesteld te moeten vaststellen dat onweersbuien overtrokken met de nodige plensbuien! Dat terwijl mooi weer voorspeld was en ik mijn zinnen gezet had op de toertocht over de Hagelandse Heuvels te Tielt-Winge! Toertochtenrijders zijn vaak knettergek, want Jari was in Knokke aan de zee en zou toch mee komen rijden. Afspraak aan de carpoolparking in Wommelgem en van daar over Lummen naar Tielt-Winge gebold. Hoe dichter we Lummen naderden, hoe klaarder de hemel en hoe droger de grond! We zouden onterecht thuis zijn gebleven voor de regen! Ik had de toertocht al ooit eerder gereden, maar dat was al zeer lang geleden en de start was in elk geval niet meer op dezelfde plaats. Ik meen zelfs dat deze tocht een aantal jaren niet meer georganiseerd is geweest tot hij enkele jaren geleden weer eind augustus op de kalender verscheen. Ik ben er indertijd ooit zwaar over de kop gegaan tijdens een afdaling over een grindpad en had daarbij mijn beide handpalmen open gehaald wegens geen handschoenen aan! Sindsdien draag ik er steeds! Bij aankomst merkten we al direct dat deze tocht op veel belangstelling kon rekenen vermits het grote grasveld aan de sporthal ’t Solveld al vol geparkeerde wagens stond en de rij waarin we stonden in een mum van tijd vol stond! Goede wijn behoeft geen krans! Het parcours en de organisatie waren inderdaad om u tegen te zeggen!

Om 09.30 u waren we ingeschreven en op pad. Grassporen en servitudes leidden ons bij aanvang langsheen velden en bossen waarbij we op luttele 2 km reeds een korte maar knappe holle weg in reden. We zouden in de loop van de rit nog enkele zulke prachtexemplaren te zien krijgen! We reden dan door de landelijke streek op de rand met de bewoonde wereld. 6 km. Tijdens één van de eerste lichte klimmetjes in een smal graspaadje tussen de weiden vielen een aantal bikers voor mij stil omwille van een deelnemer die noodgedwongen te voet verder moest. Toen we de man voorbij reden merkte ik dat deze mens al zwaar op zijn adem aan het trappen was! Hij leek me wel al een stuk ouder dan ik en had het al zwaar te verduren. Kon ik weten dat mij later hetzelfde zou overkomen! Een pad door een strook knap bos en een zware klim leidden ons tot aan de bekende uitkijktoren aan de Vlooybergvoetweg. Vroeger stond er een klassieke houten toren die in 2012 omgevallen is door houtrot en later vervangen werd door een in het ijle hangende metalen trap! De bekende stoel uit Duizend Zonnen heeft er ooit gestaan! Een dame had zich daar geïnstalleerd voor het maken van foto’s. Meerdere toertochten in de streek van Bekkevoort passeren hier. Vanaf de toren was het lekker naar beneden razen in een holle kiezelweg en zoals ik verwacht had troffen we beneden een eerste splitsing tussen de routes van 20-35-50-65 km en de koninginnenrit van 105 km! Ook al staat mijn ooit gereden record op 123 km, zulke lange ritten zie ik helaas niet meer zitten. Het zou misschien nog wel lukken, maar ik zou tergend lang onderweg zijn! Onze keuze viel dus op de tocht van 65 km. Bij nader toezien hadden we beter de 50 km gekozen, gezien het verschil in hoogtemeters, omdat de 65 km vermoedelijk ook de zwaarste stukken van de 105 km aandeed en de rit van 50 km niet. Ik kon toen natuurlijk niet vermoeden dat ik zo zou gaan afzien!

Vrij vlakke veldwegen en assenwegen voerden ons over en in de buurt van een groene vaste route. Van 10 km tot 11 km konden we rijden over de leuke singletracks in een privaat bos dat garant stond voor een mooi stukje parcours. Ik kwam er de man van daarstraks weer tegen, de mens die het al zwaar had tijdens de eerste kilometers. Hij sneed in het bos hier en daar wat paadjes af om zijn lijdensweg wat te verlichten en was beslist niet de enige die het vandaag moeilijk ging hebben! Na de rit in dit bos bereikten we de splitsing tussen de 20-50 km en de 35-65-105 km. Kort na het kruisen van een grote baan ging de rit van 35 km apart van de 65-105 km. Voor ons volgde een stevige klim over een lastig kasseispoor. Het was er bijzonder smal en lag geprangd tussen een afsluiting van een weide en struikgewas. Ik heb er nog ooit gereden. Eens boven tussen de weiden kwamen we toe in de Hoogebergvoetweg. Alle paadjes hebben hier een naam! Op 12,75 km was daar een splitsing tussen de ritten van 65 km en van 105 km. We reden over paden door de velden en enkele boomgaarden en konden genieten van soms knappe vergezichten over het Hageland. Van 15 km tot 16 km voerde een pad ons door de bosrijke omgeving van de Begijnenbosvallei. We kregen er na het kruisen van een baan een knappe afdaling over een rotsachtig pad, gevolgd door een zware klim over assenwegen en boswegen tot op een hoogvlakte. Op 18 km ging het de snelweg E314 onder via een fietstunneltje. 10.50 u. Dan was het klimmen geblazen over een kasseiwegeltje en reden we over een grasspoor hoog op de berm naast de snelweg. Deze plek kon ik me nog herinneren uit deze of andere tochten. Een korte steile afdaling bracht ons weer in een holle weg en naar een pad richting de bewoonde wereld. Tot 29,50 km doorkruisten we het centrum van Assent (Bekkevoort) en reden er eventjes over het fietspad langsheen een grote baan.

Eens de landelijke omgeving weer opgezocht kwam er een zware beklimming tot een volgende splitsing tussen de 65 km en de 105 km op de grens tussen Scherpenheuvel-Zichem en Bekkevoort. 21,50 km. We sloegen er een holle weg in en konden er genieten van een bijzonder leuke lange afdaling over een met rotsen en steentjes bezaaid pad. We betraden een privaat eigendom waar we over het erf van een landbouwbedrijf geleid werden om onze tocht te kunnen verder zetten in een hol spoor. Afdalen betekent weer stevig klimmen en dat was ook hier het geval in smalle holle sporen in de richting van de snelweg. 23,85 km om 11.15 u. Intussen was het bloedheet geworden, een drukkende hitte omwille van al het vocht dat na de onweersbuien van vannacht vanuit de grond weer aan het verdampen was. Zeiknat waren we van het zweet!

Op 24 km gingen voor mij de poorten van de hel pas echt open! We reden namelijk een privaat bos in en daar hadden de parcoursbouwers een zeer technisch parcours uitgewerkt over singletracks die zich op een heuvelflank op en af in bijzonder korte bochtjes rond bomen slingerden. Sommige bomen stonden zo dicht bij elkaar dat ik er bijna niet tussen kon rijden! Bovendien hadden we al een tijdje de weg voor ons alleen gehad en weinig bikers gezien, net nu kwamen ze blijkbaar van alle kanten het bos in gereden! Overal zag je ze rijden over het pad dat in ontelbare bochten door het bos kronkelde! Het bleef zo maar duren, want dit technische hoogstandje was maar liefst vier kilometer lang! Die korte bochtjes, gecombineerd met elkaar opvolgende afdalingen en klimmetjes waren aan mij echt niet besteed. Ik heb er diverse stukken gewandeld en er de klop van de hamer gekregen die zich voor de rest van toertocht zou laten gevoelen! Ik ben wel gerustgesteld nadat ik op het forum gelezen heb dat er nog bikers zijn die zulke stukjes parcours liever niet zien komen. Ik zou al beginnen denken dat ik de enige kluns ben op zulke technische stroken! Ik hou evenmin van zulke onnatuurlijke paden, noch van met linten uitgezette parcours in een bos. Allicht zijn er veel bikers die zulke technische intermezzo’s wel weten te smaken en het feit dat ze in deze tocht ook zijn opgenomen verklaart misschien ook voor een deel het succes ervan met 1251 deelnemers! Iedereen moet tijdens een toertocht aan zijn trekken kunnen komen. Ik maal er niet om van af en toe te moeten wandelen! Alleen Jari heeft er last van! Hij “moet” dan op mij staan wachten! Naar het einde toe werd ik voorbijgestoken door een bekende, den Harry, op pad voor de 105 km! Met dank voor zijn medelijden!

Aan mijn lijden kwam tijdelijk een einde toen ik op 28 km de voor ons eerste bevoorrading bereikte op een weide aan Huttenbos voor het chalet van het paardengedoe van de Teutoonse Ridders in Bekkevoort. Daar was niet alleen veel lekkers aan fruit, cake en koeken om te eten en frisse sportdrank om te drinken, maar ook veel ambiance met het legertje vriendelijke uitgelaten vrouwen die voor dat alles zorgden. Zij prezen alvast ook hun wintertoertocht aan op 7 november! Exact op het middaguur deden wij ons tegoed aan wat mondvoorraad en drank. Na het vriendelijke afscheid doken we opnieuw het bos in en mijn hoop dat we geen vervolg zouden krijgen van het draai- en keerwerk werd gelukkig bewaarheid! Vanuit het bos kwamen we weer in een meer open streek. Op 30 km was het voor mij dan weer even sukkelen geblazen in een volgend bosje met technische paadjes waar ik vermoed ooit nog al geweest te zijn. Ook daar stonden een man en een vrouw in de aanslag met een fototoestel. Zij waren zo vriendelijk van mij al rijdend en niet al wandelend te vereeuwigen! 12.15 u. Veldwegen en grassporen naast de E314 die hier op sommige plekken in een diepe sleuf ligt, deden ons naar de volgende splitsing rijden waar de 65-105 km zich afscheidden van alle kleinere afstanden. Wij bevonden ons toen aan een grote baan nabij de op- en afrit van ik vermoed Tielt-Winge en reden er even in de richting van Scherpenheuvel, voorbij de opritten en de snelweg onder.

Na het oversteken van de baan leidde een asfaltbaantje ons naar de assenweg Donk waar het even lekker naar beneden razen was over eerst een steile helling over dikke steenbrokken, gevolgd door een lange zachtere helling over het kiezelpad dat er evenwijdig met de E314 loopt. De plek is me niet onbekend, ook vele toertochten vanuit Aarschot en Rillaar passeren hier. Als ik een kaart bekijk dan valt op dat ik al vele plekken naast de E314 tussen Lummen en Wijgmaal met de mountainbike heb aangedaan! Mijn vermoeden dat we aan de brug van de snelweg dadelijk een splitsing tussen de 65 km en de 105 km zouden treffen bleek te kloppen. Dat wij de brug onder zouden moeten ook! Op de Tieltseweg op de grens tussen Rillaar en Tielt-Winge. Ik kende zelfs de naam van de assenweg die we aan de andere kant van de snelweg zouden in rijden, het Tiendbunderspad! Daar was het weer klimmen en reden we voorbij de drie zuilkapelletjes die aan de bosrand staan en zelfs goed zichtbaar zijn vanaf de snelweg! Een vrouw sprak me aan met de vraag of ze daar mocht parkeren in de brede grasberm en waar er wandelingen vertrokken in het bos! Ik zou het niet weten!

Halverwege het pad ging het linksaf van de snelweg weg en doken we het Tienbundersbos in. Eerst reden we over een goed te berijden bospad om na een tijdje rechtsomkeer te maken en terug te keren over een voor mij lastige singletrack die op een schuine helling op en neer tussen de bomen kronkelt. Hier en daar kruisten we wegen die verticaal van boven naar benden voerden. Ik meen dat de onder mountainbikers bekende en beruchte montée impossible hier ergens moet zijn. Er zijn toertochten waarbij de bikers van boven naar onder of omgekeerd over deze steile hellingen gejaagd worden! De singletrack hield me bezig tot 39 km waar het dan naar beneden ging om vlakker terrein te betreden. Na nog een bospad kwam er een splitsing tussen de 35-50 km en de 65-105 km op 39,85 km van de start! 13.10 u. Rond 40 km bereikten we de omgeving van de Kaaskorf, eigenlijk een enigszins bizarre omgeving waar een mikmak van villa’s, huizen en buitenhuizen in de bossen staat. We werden even uit het Tienbundersbos geleid om er via de Solleweg, een onverharde holle weg, weer naar toe te klimmen. Dan weer het bos uit tot in dezelfde straat om er via de Haaltertstraat nogmaals naar toe te klimmen! Op deze wijze wordt deze heuvelrug in Tielt-Winge optimaal benut! De bikers worden er een aantal keren op en af gejaagd! Tot 42,50 km werden we zo afgepeigerd!

We kregen nog een aantal uitputtende beklimmingen en afdaling in het bos te verwerken tot aan de volgende splitsing tussen de 35 km en de 50-65-105 km op 44 km van het vertrek. We reden dan door Houwaart (Tielt-Winge). De originele betekenis van Houwaart is “land met hellingen” en die kregen we dan ook volop! De namen van de straten, vaak straten die doodlopen op de bossen en daar overgaan in onverharde boswegen of holle wegen, liegen er niet om. Ik zag namen als Houwaartsebergweg en Jansbergstraat! We werden er over de weg naar boven gestuurd en off-road weer naar beneden! Verschillende plekken kon ik me vaag herinneren van vroegere passages! Een leuke afdaling over een pad vol steenpuin leidde naar de splitsing tussen de 50-65 km en de 105 km op 45,50 km van het vertrek. Ondanks het feit dat ik eigenlijk al doodop was, werden we van hier af niet anders dan naar boven en beneden gestuurd over wegen door het bos en de velden! Geen enkel vlak stukje om op adem te komen!

Intussen hadden we het grondgebied van Holsbeek bereikt en dat betekent inderdaad veel klimmen en dalen. Al goed dat de Zounk en het Sukkelpad ons bespaard bleven! We reden er wel door enkele bijzonder knappe woeste holle wegen. In sommigen was het zwaar klimmen, in anderen dan weer lekker naar beneden sjezen! Op een gegeven ogenblik troffen we een singletrack op een helling en over een heuveltop in een streek met zavelachtige ondergrond. Rechts keek je de dieperik in. Ik meen dat deze plek het crossparcours van Aarschot was. Een vader die met zijn zoontje de toertocht reed merkte dat mijn tong op mijn tenen hing! Ook hij was van mening dat het weer de boosdoener was. Zodanig heet en vochtig dat je nauwelijks lucht kreeg! Op 52,50 km reden we eventjes door de bewoonde wereld van Holsbeek tot aan de splitsing tussen de 50-65 km en de 105 km. Daar vonden we een tweede bevoorrading in Houwaart, op 53 km van de start. De mensen daar hadden alles opgeruimd maar gelukkig nog wat eetbaars en vooral water en sportdrank binnen handbereik gehouden. We hebben er dan ook gretig gebruik van gemaakt! Vooral van de drank! Het was bloedheet, zo’n 34 graden, en wij zweetten ons te pletter! 14.30 u! Na de stop dook de toertocht het Walenbos in, het grootste natuurbos van Vlaanderen en gelegen op het grondgebied van Tielt-Winge. We passeerden een plek waar de bomen gerooid waren en kregen een volgende zware klim voor de wielen!

We kwamen uit het bos weer tevoorschijn op een baan in de buurt van een kruispunt met een andere grote baan. Aan de overkant zakte de moed ons in de schoenen toen we daar een steile helling met trappen op moesten! Net op dat moment stopte er een bestelwagen en de man die uitstapte bleek iemand van de inrichtende club te zijn! Of alles in orde was? Eigenlijk niet! Mijn pijp was compleet uit! We hebben dan een beslissing genomen die we niet vaak nemen, en dat is er een punt achter zetten! Aan de man gevraagd hoe we het handigst weer naar de start konden rijden. Jari had ook de GPS bij, die meldde iets van een 3 km! De man vertelde dat we niet de enigen waren die het niet meer hadden zien zitten! Hij had net nog iemand teruggevoerd die geen meter meer vooruit geraakte. Die man had zich geëxcuseerd, zeggend dat hij nooit naar de pechdienst belt, maar deze keer ging het gewoon niet meer! Teruggevoerd hoefden wij niet te worden, maar de rit verder rijden zagen we niet meer zitten. Volgens de man kwamen er immers nog wel enkele stevige beklimmingen. Ik vroeg aan de man of wij dicht bij de oprit van de snelweg waren waar een singletrack op een rode vaste route op een flank van de oprit steil naar boven gaat. Maar dat kan even goed elders zijn, in Aarschot, in Rotselaar? De man situeerde onze plaats door te zeggen dat we ons niet ver van het Gouden Kruispunt bevonden. Wist ik veel wat dat was! Even opgezocht en dat is een winkelcentrum in Sint-Joris-Winge, een deelgemeente van Tielt-Winge. In ieder geval, na 54 km hebben we een punt gezet achter onze rit!

We zijn dan op basis van de uitleg van deze mens en op aanwijzingen van de GPS weer naar de start gereden en met 60 km op de teller binnen gelopen! Het stof van onze fiets gespoten met gewone tuinslangen met ideale druk! Ik moet er uitgezien hebben als een levend lijk, afgaande op de reacties van enkele bekenden die we op het terras voor de sporthal troffen! Daar zat Peter in het gezelschap van Karel en Theo, twee Bierbikers, en nog enkele andere mij niet bekende mannen. Met eerbied mijn helm af voor Karel. Die was met de bike naar hier gekomen, goed voor 21 km, had de rit van 105 km gereden en moest met de bike weer naar huis in Haasrode! Nog een tijd nagepraat alvorens huiswaarts te rijden!

De toertocht in Tielt-Winge was een parel aan de kroon van het Hageland. Uitstekend georganiseerd door vriendelijke mensen, met een prachtig afwisselend parcours waar iedereen aan zijn trekken kwam! Maar ook bijzonder zwaar! Allicht was dat deze keer omwille van de drukkende vochtige warmte waar ik bijzonder veel last van had. Ik heb onlangs drie tochten gereden in de provincie Luxemburg, toch ook stevig op en af, en daar lang niet zo zwaar afgezien! Ondanks dat de rit al snel een lijdensweg werd, heb ik toch veel plezier beleefd aan deze dag en genoten van de prachtige streek! Het was ook leuk om nog eens te rijden langs plaatsen waar ik al een tijd niet meer geweest was en die ik herkende van mijn deelnames aan tochten in deze streek. De mensen uit Tielt-Winge weten met reden hun tocht ook goed te promoten, want tot ver van hier vond ik de afgelopen weken flyers onder de ruitenwisser! Met mijn excuses aan Jari voor het zo vaak op mij moeten staan wachten…

Filmpje van Don Manolo Manuel Adan: klik hier of kijk onderaan!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax