Toertocht (15-30-40-50 km) van Deireleire Fieste te Opoeteren op zaterdag 11-07-2015.

Om de mogelijkheid te hebben tot het nemen van een douche na de tocht was de startplaats van de toertocht van Deireleire Fieste te Opoeteren-Dorne (Maaseik) verlegd van de feesttent in Dorne naar de voetbalvelden van Flandria-Dorne waar tot in 2013 ook de jaarlijkse Oeterdalmarathon van start ging. Ingeschreven en op weg om 10.30 u. [Remco, stoppen met lezen! Voor u speciaal een extra lange eerste zin!] Vanaf de voetbalvelden ging het direct de bossen in over een bospad en assen- en veldwegen tot de eerste splitsing op 3 km van het vertrek. Daar gingen de kidstoer en de 30 km apart van de 40-50 km. Niets dan bospaden werden ons deel met als enige verharding de oversteek van een door de bossen lopende asfaltbaantje op 5,75 km. Links van mij hoorde ik het geluid van een snelweg of expressweg. Naast het spoor van de railbike ging het onder een brug de snelweg voorbij. Na een strook bos bereikte ik een open vlakte waar werken aan de gang waren geweest. Ik dook er een zavelput in om onder een nieuwe brug het spoor te kruisen. Bizar dat die brug op die manier daar gebouwd is, men had het zaakje even goed kunnen ophogen! 7 km om 11.00 u. Bos weer in en uit ter hoogte van enkele zavelhopen en een composteringsbedrijf waar we vorig jaar in de andere richting waren gepasseerd en een pijl gemist hadden.

Tot 10,50 km reden we over een lang en zeer zanderig pad evenwijdig met het spoor van de railbike, deels over open vlakten, deels in het bos. In de open vlaktes was het al goed heet in de brandende zon. Kort daarna bereikte ik de bekende korte “bosklim”, een plek die door de meeste tochten hier wordt gepasseerd. Er volgden een zanderige afdaling over keien en een stevige klim tot aan enkele knap gelegen chalets. Vanaf die plek kwam er een zeer mooi stukje parcours door de bossen met zachte klimmetjes en afdalingen tot we de grote ringweg dienden te kruisen op het grondgebied van As. 16 km om 11.45 u. Vanaf hier reed ik in het zog van een Nederlandse man en vrouw die hun wagen achter de mijne hadden geparkeerd en van een traag rijdende vader en zoon waarvan de vader nog meet stuntelde dan ik soms doe! De Nederlandse dame is na de stop weer naar af gereden tengevolge van een pijnlijke valpartij. Tot aan de bevoorrading zou ik in de buurt van dit viertal blijven rijden. Een knappe afdaling over een pad vol stenen en rotsjes was de aanzet tot een tweede zeer mooie passage van een strook bos waar we op 20,50 km nogmaals lekker naar beneden konden rijden om dan een zanderige helling te moeten beklimmen. Daar kreeg ik even het gezelschap van een groep van één man met vier vrouwen. We kregen vanaf hier weer een knap stukje van de rit voorgeschoteld, zachte klimmetjes en afdalingen, afgewisseld met een effen stuk ter recuperatie. De singletracks die we bereden waren soms stevig dichtgegroeid door gras en struikgewas. Met steeds hetzelfde viertal in mijn buurt. Om 12.40 u overschreed ik de 25 km en was ik halverwege ergens midden in de bossen.

De bevoorrading kwam op een assenweg op de rand tussen bos en velden op 27 km van het vertrek, op dezelfde plaats als vorig jaar, ter hoogte van een vliegveld voor modelbouwvliegtuigen. 12.45 u. Fruit, wafels, granenrepen en sportdrank werden er klaargezet door overwegend dames onder een tentje. Er was wat drukte en ambiance. Onmiddellijk na de stop kwam op 27,50 km de splitsing tussen de kidstoer en de 30-40-50 km. Opnieuw ging het op en af door de eindeloze bossen met als enige herkenningspunt de oversteek van een iets drukkere asfaltbaan ter hoogte van De Driepaal in het Dilserbos. We bereikten een meer open vlakte aan de rand van een nieuw bedrijventerrein en een hoogspanningslijn in aanleg. Daar zat een dame in een zanderig bospaadje voor het maken van foto’s. 32 km om 13.30 u. Het was verdomd heet! Aan een bruggetje onder een voormalige spoorwegbedding waar nu een toeristisch fietspad lag kwam er een splitsing tussen de kidstoer en de gewone ritten. Een vader ging er met zijn zoon rechtdoor de kidstoer op. Aan het gebrek aan rijkunsten te zien was de zoon nog niet lang met biken bezig. Terwijl ik eerder al een kleinere jongen had gezien die aan de kop van een groepje mannen voorbij kwam gevlogen!

De kidstoer ging rechtdoor over een zandweg die ik van andere ritten herkende, voor mij rechtsaf waar het toch even zwaar op en af ging. De hitte begon hoe langer hoe meer door te wegen! Op 33,75 km stak ik een asfaltbaan over ter hoogte van de Kapel van de Weerstand in Rotem (Dilsen-Stokkem). Deze kapel is gebouwd in 1946 ter herinnering aan de meer dan 100 omgekomen verzetslieden uit de streek (gebied van de Witte Brigade, Afdeling Maaseik-Rotem). De kapel staat aan de rand van het bos waar zich de schuilplaats (codenaam 'Anatol') van het verzet bevond. Begin september 1944 verzamelden verscheidene groepen verzetsstrijders ("Weerstanders") hier om samen met de oprukkende Geallieerden de Duitse bezetter te bekampen. De Duitsers kregen (door verraad) lucht van de voorbereidingen, en vielen de schuilplaats aan. Tientallen verzetslieden werden gedood of gevangen genomen. In het bos staan kruizen op de plaatsen waar weerstanders werden doodgeschoten.

We reden dan de bossen aan het Bergerven in, op en af over enkele knappe hellingen. Op 35,50 km kwam er een splitsing waar de 50 km apart ging van de 30-40 km. Gekozen voor de langste rit. 14.00 u. Op de extra lus van de 50 km niet veel bikers meer gezien! Direct na de splitsing kwam er een zwaar stukje wegens de zanderige ondergrond en de rommel die na het rooien van de bomen op die plaats was achtergebleven. Vlakke paden en sporen door het bos volgden. Op 38,50 km reed ik voorbij de diepe indrukwekkende put midden in de bossen. Het lint en het bord dat ooit waarschuwde voor instortingsgevaar waren weggehaald. Op 40 km stak met tijdens een zachte maar vermoeiende klim tussen varens een bekende voorbij die ik vorige week in Lommel-Kattenbos ook te zien had gekregen. In deze streken is de kans immers altijd reëel dat ik Bruce Wayne op mijn pad ontmoet! Ook daags nadien zou ik hem aan het einde van de rit tegenkomen in Hamont-Achel, daar in het gezelschap van zijn makker Mr. C., nu alleen. Gelukkig kwamen er enkele redelijk vlakke bospaden, want de hitte maakte het rijden zwaar.

Tot de moed me op 41,50 km een beetje in de mountainbikeschoenen zakte wegens het zien van een stevig klimmende singletrack. Toen ik daar even halt hield nog drie bekenden gezien uit het gezelschap waar ik elk jaar mee op pinksterweekend trek: Harry, Joepie (ja, zo wordt hij genoemd) en Annemarie. En laatstgenoemde hoeft beslist niet onder te doen voor de twee heren! In hun zog dan toch maar naar boven en het viel al bij al nog mee! Zacht klimmende, soms lange, boswegen volgden. Even verder had ik het geluk van de kop van een ree van tussen het struikgewas te zien steken. Ik had de kans van het dier goed te kunnen zien staan in het achterliggende bos, tot het mij in de gaten kreeg! 43 km om 14.45 u. Het ging dan door een knap stukje bos tot aan een straat om weer stevig omhoog het bos in te kruipen! Op 45 km kreeg ik de eerste tekenen te zien dat we opnieuw de bewoonde wereld naderden aan de voetbalvelden van Opoeteren en een tennisterrein. Assenwegen door de maïsvelden van Dorne en bospaden voerden op 47,50 km naar de bewoonde wereld. De laatste kilometers voerden ons tot 49,50 km nog door het Domeinbos Aerdshouw in de vallei van de Bosbeek.

Tot aan het einde toe reden we door de bossen om uit te komen op de grote baan door Dorne waar de feesttent van de Deireleire Fieste stond opgesteld.  Na 52 km kwam ik er om 15.30 u toe. Doodmoe! Nog even met Bruce Wayne gaan praten. Ik had de mens bij aankomst niet direct herkend! De eerste keer dat ik hem zonder helm zag! Dat verandert je kop helemaal! Nadat Bruce vetrokken was, nog even bij Harry, Joepie en Annemarie gezeten. Ondanks mijn pogingen om wat minder troep te eten mij na hun vertrek toch overgegeven aan het eten van een braadworst! Want van zo’n inspanning krijg je toch honger!

Het was zoals vorige keer een zeer knappe rit, nog extra zwaar door de hitte en de uitgedroogde ondergrond! Er daagden 380 deelnemers op, 64 meer dan vorig jaar, maar deze tocht verdient zeker meer. Alhoewel het rustig kunnen rijden wat mij betreft een troef is. Zoals meerdere keren werd opgemerkt waren de pijltjes moeilijk te zien, de kleur iets te donker in vergelijking met de omgeving. Misschien ze overspuiten met een fluokleur? Maar dat is natuurlijk een luxeprobleem. Ik vermoed dat de organisatie gebeurt door slechts een handvol mensen en we mogen tevreden zijn dat ze dat willen blijven doen. Het valt me namelijk op dat er een aantal geliefde tochten van de jaarkalender zijn verdwenen. Wie kennis wil maken met deze streek heeft nog een kans op 23 augustus tijdens de Oeterdalmarathon vanuit Neeroeteren.

Op mijn weg naar de start merkte ik dat de drukke ringweg ter hoogte van As in een sleuf is gelegd en er een nieuwe fietsbrug in een halve boog over de weg hangt. Het moet dus al een tijd geleden zijn dat ik hier nog geweest was. Ik passeer dan ook altijd op luttele afstand van de straat waar Vos in de Bossen woonde in Niel-bij-As, een fervent mountainbiker die zijn streek kende als zijn broekzak. De bike werd zijn dood nadat hij in december 2013 getroffen werd door een hartaanval tijdens de toertocht in Lummen op tweede kerstdag. Jacky overleed op 4 januari 2014. Hij nam me een aantal keren mee op sleeptouw voor een tocht door zijn streek en in 2013 reden we samen de 75 km van de Oeterdalmarathon. Zo denken we nog eens terug aan een te vroeg gestorven mens…

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax