Paul Claes, Het pelsken, Werchter: Uitgeverij Coriarius, 2021, 40 blz., 10 x 25 cm.

De criticus Kees Fens noemde Paul Claes ‘de scherpzinnigste lezer van Noord en Zuid’. Sinds enkele jaren past de veelzijdige auteur zijn ontcijferkunst ook toe op beeldende kunst. Die geleerde analyses verpakt hij telkens in speelse verhalen. In de reeks Het goddelijk detail verschenen al drie deeltjes:

Wie is de bruidegom? Breugels Boerenbruiloft.

De kamerheer en de kanselier. Van Eycks De maagd van Autun.

Wie van de drie? De landloper van Bosch.

 Dit vierde deeltje cirkelt om ‘Het pelsken’. Dat bekende werk van Rubens is vaak gelezen als een intieme hulde aan zijn jonge vrouw. Maar wat komt een plassend jongetje op zo’n schilderij doen?

De oplossing van het raadsel is even briljant als verrassend.

Paul Claes (Leuven 1943) is een vruchtbaar en veelzijdig romancier, dichter, criticus, essayist, pasticheur, vertaler en bloemlezer. In 2019 verscheen zijn honderdvijftigste boek.

 ‘Paul Claes is de Sherlock Holmes van de literatuurstudie.’ (Geert Buelens)

‘Claes heeft een eruditie die aan het fabelachtige grenst.’ (Jürgen Pieters)

 ‘Paul Claes is met gemak de meest virtuoze schrijver van ons taalgebied.’ (Tom van Deel)

Bestel bij Uitgeverij Coriarius: uitgeverij.coriarius@telenet.be

 prijs: slechts € 8, voor Nederland € 10

verzendkosten inbegrepen!

 Uitgeverij Coriarius, Hogeweg 78, 3118 Werchter

0486 273784    bankrekening BE40 9731 6405 9063    BIC ARSPBE22  

‘De tentoonstelling 'Met taal van lijnen en vlakken' is het resultaat van een zoektocht naar de essentie van vorm en inhoud. Hoe kan je in lijnen en vlakken vorm geven aan wat zich in het menselijk bewustzijn, voorbij het individuele en het anekdotische, als grondervaring aanbiedt in een universele taal.’

‘In den beginne schiep God hemel en aarde, en de aarde was zonder vorm en leeg…’. Dat moet zowat het gevoel zijn van de kunstenaar voor het lege doek of blad, een ware horror vacui, de angst voor het lege. Als een god zegt de mens dan: laat er licht zijn, en ziet dat het licht goed is. Vervolgens verdeelt de mens de ruimte tussen licht en duisternis. Door het aanbrengen van lijnen en vlakken in zwart/wit of kleuren creëert de kunstenaar een wereld waar voorheen alleen leegte was. Lut De Rudder weet alles van lijnen. Sinds jaren trekt ze elke dag ontelbare lijnen op het blad. In een van haar cycli bestaat het kunstwerk uit één enkele lijn. Op het tweede werk waren er twee, enzovoort. Als drie lijnen elkaar kruisen, ontstaat een driehoek, een merkwaardige figuur die talloze vormen kan aannemen, maar waarvan de drie hoeken samen altijd twee rechte hoeken vormen. Van een vierkant, een ruit, een rechthoek vormen de vier hoeken samen altijd vier rechte hoeken. Van een cirkel liggen alle punten op dezelfde afstand van het middenpunt. Met die eenvoudige vlakke figuren experimenteert Lut onverdroten, steeds weer licht en donker en kleur variërend in afmetingen en verhoudingen en invulling. Het brengt haar tot rust, ze vindt zin en evenwicht in de pure essentie van de strakke vlakken en de lijdzame lijnen die het blad indelen en tot leven brengen in steeds nieuwe vorm en betekenis.

Maar er is meer in onze wereld dan alleen de drie elementaire vormen: driehoek, vierhoek, cirkel en de vormen die resulteren uit hun overlappingen. Er zijn meer complexe vlakken, triskaidecagonen en nog veel ergere tongbrekers. En naast allerlei regelmatige is er ook een oneindige reeks van onregelmatige veelhoeken. Wanneer we de rechte lijn en de zuivere cirkel verlaten, opent zich een universum van combinaties van gebogen lijnen. Wanneer we het pure zwart verlaten dat het wit wit maakt en het oneindige spectrum van kleuren erbij halen (de mens kan tot 100.000 verschillende kleuren onderscheiden), bevinden we ons in de wereld van de schilderkunst. Zo gaan we van de uiterste abstractie tot de meest intense en sublieme complexiteit. De kunstenaar maakt de keuzes die ons verwonderen, verbazen, fascineren en ontroeren.

Spinoza, de filosoof die in Nederland leefde van 1632 tot 1677, maakte een soortgelijke redenering over de mens. De mens maakt deel uit van de wereld en bestaat uit hetzelfde materiaal als alle andere wezens en wordt dus beheerst door de strakke natuurwetten die de materie beheersen tot in de ijle wereld van de subatomaire elementaire deeltjes. De mens is echter geen muon, geen boson of quark, maar een uiterst complex levend wezen, en daarvoor gelden naast de zeer algemene bovendien meer complexe natuurwetten, die alleen voor levende wezens en zelfs alleen voor mensen gelden. Maar het blijven natuurwetten, er is wel verregaande complexiteit, maar geen chaos. We kunnen over emoties spreken zoals over lijnen, vlakken en lichamen, zegt Spinoza. Omgekeerd kan men zeggen dat een begenadigd kunstenaar door eenvoudige lijnen en sobere vlakken te tekenen of door subtiel geraffineerde composities te maken in vorm en kleur, pure emoties of complexe gevoelens kan oproepen.

Spreken is tekenen en schilderen met woorden. We kunnen onze gevoelens formuleren in freudiaanse analyses, in meetkundige stellingen of in meer poëtische bewoordingen. Ik verkies te eindigen op die laatste manier met een gedichtje dat ik schreef voor Luts verjaardag:

Toen onze wegen woelig kruisten

in de nare nazomer van ons leven

dachten we aan samen oud worden

en bijna berustend stilaan sterven

we hebben elkaar de ruimte gegeven

om moedig nieuwe wegen in te slaan

de milde michielszomer van ons late leven

waarin het leven weer barst en bruist

genadig wenkt de herfst in gulle gloed

hand in hand gaan we dankbaar samen

de schaduw van het afscheid tegemoet.

Karel D’huyvetters, 9 september 2017

Gisteren was de vernissage van de tentoonstelling van werk van Lut in het Gemeentehuis van Sint-Katelijne Wever. Dit is de tekst van de inleiding die ik mocht uitspreken.

Beminde ongelovigen,

we beginnen deze lezing met het verhaal van het allereerste begin. In het Boek Genesis lezen we: ‘De aarde was woest en leeg; duisternis lag over de diepte en een hevige wind raasde over de wateren.’ Het is het beeld van de aarde bij haar gewelddadig ontstaan, vijf miljard jaar geleden. Chaos is nog het beste woord om die toestand te beschrijven waarin de natuurkrachten toen in alle hevigheid woedden.

Maar is dat wel zo? Zeker, we kunnen ons nauwelijks voorstellen hoe hevig het er toen aan toe gegaan is. Maar we weten zeker dat ook toen al de fundamentele natuurwetten golden, zoals de zwaartekracht, en dat de elementen niet op een willekeurige manier op elkaar inbeukten, maar naargelang hun eigen kenmerken. En uit die schijnbare chaos is door de werking van die natuurwetten de wondere, uiterst complexe wereld ontstaan die wij vandaag kennen.

Wat aanvankelijk chaos lijkt en een onverklaarbare opeenvolging van willekeurige gebeurtenissen, die leiden tot het ontstaan van allerlei zaken, blijkt een uiterst meticuleuze ordening te verbergen, die de wetenschap nog steeds aan het ontdekken en verklaren is. Die ontdekking van de wereld door de mens is lang geleden begonnen. Er is ooit een moment geweest waarop iemand voor het eerst bleef stilstaan bij het feit dat de zon opgaat en ondergaat, dat de dagen korter worden en dan weer langer, dat er terugkerende seizoenen zijn, dat de maan aan de hemel staat met vormen die op een vaste manier evolueren, dat er regelmaat is in de natuur.

Zo is er ook een moment geweest dat men de meest eenvoudige vormen ontdekte, niet omdat men die zo in de natuur aantrof, maar omdat men ze zelf bedacht en tekende. De eenvoudigste vorm is allicht de lijn, een streep die men trekt en die men gebruikt als een maat, een el, zo lang als je voorarm. Als je een lijn neemt en je houdt het ene uiteinde vast en beweegt het andere, krijg je de meest volmaakte vorm: de cirkel, waarvan al de punten even ver verwijderd zijn van het middenpunt, en waarvan de omtrek en de oppervlakte in een verhouding staat tot de straal die niet in een vast getal te vatten is.

Als je drie gelijke lijnstukken aan elkaar legt, krijg je een driehoek die noodzakelijk ook drie gelijke hoeken heeft, en als je die hoeken naast elkaar legt, heb je twee rechte hoeken, en die vormen samen weer een rechte lijn. Dat geldt voor elke driehoek die je kan tekenen, want als de ene hoek kleiner wordt, worden de andere groter. Als je dat gaat meten en uitdrukken in getallen, ontdek je dat de som van de hoeken van elke driehoek gelijk is aan een vast getal; wij hebben dat vastgelegd in 180 graden.

Als je vier gelijke lijnstukken neemt, of twee gelijkzijdige driehoeken, heb je een vierkant, nog zo’n volmaakte figuur, met vier gelijke zijden en vier gelijke hoeken in volmaakte symmetrie.

Dat zijn de bouwstenen van de meetkunde, zoals we die op school geleerd hebben, zonder er veel aandacht aan te besteden, misschien omdat men ons te weinig gewezen heeft op al de wondere eigenschappen van die eenvoudige figuren.

En wat als men die drie figuren combineert? Een cirkel in een vierkant, een vierkant in een cirkel… Kan men met passer en liniaal een vierkant tekenen dat even groot is als een bepaalde cirkel? Blijkbaar niet… En waarom niet? Misschien omdat de verhoudingen tussen de straal en omtrek en de oppervlakte van de cirkel een factor pi bevatten die niet in een vast getal uit te drukken is, maar een eindeloze reeks decimalen oplevert na de komma. Een driehoek in een cirkel, een cirkel in een driehoek, het levert telkens nieuwe vormen op die het verschil geven tussen de ene figuur en de andere. Door die drie figuren op elkaar te laten inspelen, kan men eindeloos nieuwe combinaties creëren en altijd weer nieuwe vormen ontdekken, die steeds het resultaat zijn van de eenvoudige vormen. Er is geen chaos, er is een systeem te vinden in de schijnbare verwarring. Niet alleen de meest eenvoudige figuren beantwoorden aan een strenge logica, de hele natuur steekt logisch ineen.

De mens gaat op zoek naar de ordening in de natuur om zichzelf met die kennis in stand te houden, bijvoorbeeld om zich voor te bereiden op de periodieke overstromingen van de Nijl. Sommige mensen gaan op zoek naar de oneindig vele vormen die de natuur aanneemt uit pure verwondering, omdat het hen fascineert. Uit de onbeperkte mogelijkheden kiezen ze er een uit en brengen die tot leven in een tekening, een schilderij, een beeld. Ze ontsluiten die vorm voor ons, vestigen er onze aandacht op: kijk eens hoe bijzonder, kijk eens hoe mooi, of hoe vreemd… De chaos krijgt vorm, in de meest simpele combinaties van de elementaire figuren, of in uiterst dynamische drip paintings.

We hebben leren praten en later ook leren schrijven. Als we schrijven, tekenen we vormen op papier, zesentwintig lettertekens die we in een bepaalde volgorde naast elkaar plaatsen. Het aantal mogelijke combinaties van die letters in woorden van twee tot bijvoorbeeld twaalf letters, is onvoorstelbaar groot. Slechts een gedeelte van die combinaties bestaat uit woorden die in een bepaalde taal gebruikt worden, en slechts een gedeelte van die woorden heeft zin als die naast elkaar geplaatst worden (zoals de woorden die ik nu uitspreek, hoop ik).

De kunstenaar ontwerpt eigen ‘letter-tekens’, een eigen schrift en beschrijft daarmee in een heel eigen taal de wereld om zich heen, niet zoals een wetenschapper dat zou doen, om zich voordeel te doen met kennis, maar evengoed om de chaos te ordenen, om vorm te geven aan de materie, om ze te be-tekenen en de betekenis ervan te ontsluieren en te ontsluiten voor ons, de toeschouwers, die proberen het eigen geschrift en de eigen taal van elke kunstenaar te ontcijferen.

Ik nodig je uit om vandaag met diezelfde verwondering om je heen te kijken, in deze architecturale ruimte die gevormd wordt door de elementaire figuren, en je open te stellen voor de kunstwerken die Lut De Rudder hier voor ons tijdelijk bijeengebracht heeft. Ontdek de basisvormen van cirkel, driehoek en vierkant en zie hoe ze steeds ingewikkelder magische combinaties vormen in verrassende vlakken van zwart en wit. Ontdek de wondere lettertekens waarmee Lut de woorden en de zinnen vormt van haar poëtisch verhaal over de wonderbaarlijke wereld om haar heen, om ons heen. Laat je door haar meta-taal meevoeren om een weg te vinden in de verwarring, een glimp te ontwaren van de ordening in de chaos, een pad te volgen naar een meer bewoonbare wereld, waar we elkaar ontmoeten in ons gezamenlijk begrijpen.

Tentoonstelling Lut De Rudder

Kunstkring Gesigneerd – Baal

Vernissage 4 december 2015

Om deze korte inleiding te beginnen, wil ik jullie allemaal van harte welkom heten namens Lut en mezelf. Om een beroemde hobbit te citeren: de helft van jullie ken ik niet half zo goed als ik zou willen, en ik hou van minder dan de helft van jullie maar half zoveel als jullie verdienen. We zijn blij dat ge gekomen zijt om samen te kijken naar de werken die Lut hier tentoonstelt. Meteen wil ik ook kunstkring Gesigneerd danken voor de vriendelijke gastvrijheid en de bereidwillige logistieke en morele steun.

Ik wil jullie niet te lang ophouden, zodat er volop tijd en gelegenheid is om rond te kijken en van gedachten te wisselen met vrienden en kennissen. Maar het past nu eenmaal dat iemand een woordje placeert en vandaag is die eer mij te beurt gevallen.

Nulla dies sine linea. Er zijn zeker enkele aanwezigen die zich al afvroegen wanneer de Latijnse spreuk zou komen. Nulla dies sine linea: nooit een dag zonder een lijn. Zolang ik Lut ken, en dat is nu toch al bijna twintig jaar, kan ik me inderdaad geen dag herinneren dat ze geen lijn geschreven of getekend heeft, en de laatste dertien jaar waren dat vooral getekende lijnen. Sinds de eerste dagen van haar pensioen heeft ze zich volop aan de kunst gewijd: les volgen aan de academie, thuis schilderen en tekenen en drukken en snijden, tentoonstellen en tentoonstellingen bezoeken. Ze heeft een vaste stek in huis en daar kan je haar elk uur van de dag aantreffen, van de vroege morgen tot zelfs laat op de avond, onophoudelijk geconcentreerd bezig. Ik ben een bevoorrechte getuige geweest bij het tot stand komen van al haar werk en dat is ook het geval geweest voor wat jullie hier vandaag aan de muren zien prijken. En toch is het voor mij nog een verrassing, nu alles wat gedurende vele maanden gegroeid is hier vandaag samengebracht is in deze uitnodigende ruimte. Lut heeft zich al die tijd gedreven voorbereid op deze dag, op dit ogenblik. Nu is het aan jullie om ernaar te kijken en je af te vragen hoe ze het gekund heeft.

Nulla dies sine linea. Die spreuk wordt door Plinius maior toegeschreven aan Apelles, de meest beroemde tekenaar van de Griekse oudheid, die leefde ten tijde van Alexander de Grote. Op zekere dag ging die op bezoek bij een collega kunstenaar, maar vond hem niet thuis. In zijn atelier stond echter een blanco werk klaar op de ezel en Apelles nam een penseel en trok in één trek een zuivere lijn over het paneel, en vertrok. Toen zijn collega en rivaal thuiskwam, riep hij uit dat alleen Apelles dat gedaan kon hebben. Om zich niet te laten kennen, nam hij ook het penseel ter hand en trok vlak naast die lijn een even nauwkeurige parallelle lijn. En dan komt het: toen Apelles weer op bezoek kwam, bewonderde hij de vaardigheid van zijn collega, maar trok dan tussen die twee minutieus getrokken lijnen een derde parallelle lijn, zonder ook maar één keer de andere te raken, en zonder enige ruimte te laten voor nog een lijn. Het is natuurlijk niet meer dan een leuk verhaal en Lut waant zich zeker geen Apelles, maar ik heb vaak aan dat verhaal moeten denken als ik haar bezig zag met haar eenvoudig ballonpenneke in haar simpele pennenstok en haar potteke encre de Chine, in opperste concentratie en tegelijk volmaakt ontspannen… op een hartsgrondige krachtterm na als het al eens mis ging.

Zo brengen wij onze dagen door, in de rust en stilte van ons huis aan de Hogeweg in Werchter, elk op zijn vaste stek en terwijl Lut met vaste hand haar dagelijkse lijnen trekt, schrijf ik de mijne. Twee schrijverkes, zoals Guido Gezelle ze krinkelewinkelend levendig beschreef. Aan tafel praten we over wat ons zoal bezighoudt. Dan verneem ik soms het verhaal achter een werk, de betekenis achter de strakke of vloeiende lijnen die zelfs ik niet meteen zie. Dan begrijp ik weer dat Lut niet zomaar lijnen aan het trekken is, geboeid door het medium dat ze gebruikt en waarvan ze de grenzen verkent en ook al eens verlegt. Nee, Lut is diep verzonken in de gedachten die uur na uur in haar opkomen, ongenood, ongevraagd, onverwacht, als welkome bekende gasten of als boosaardige kwelgeesten, en die daar gedurig met elkaar botsen en tot talloze angstige associaties en kolkende conflicten leiden, die dan in Luts eigen abstracte idioom een uitdagende uitdrukking vinden in het werk waarmee ze bezig is en dat voor haar bol staat van innerlijke betekenis, waar wij echter meestal het raden naar hebben.

Soms zijn er meer herkenbare figuren, zoals in de drie werken daar achter jullie, die over zeer concrete maar mythisch geworden bomen gaan: de boom in het zuiden van de Verenigde Staten waaraan voor de ogen van de talrijke blanke uitgelaten toeschouwers de zwarte lijken bengelen van twee gelynchte slaven, een episode die Billie Holiday zo schrijnend bezongen heeft in de hartverscheurende ballade Strange Fruit; de eeuwenoude olijfboom van een Palestijnse familie, die brutaal omgehakt werd om plaats te maken voor een joodse nederzetting of verborgen werd achter een muur van haat; de boom met een geel lint eromheen, een oude traditie in de Verenigde Staten: tie a yellow ribbon round the ole oak tree, die een nieuwe betekenis kreeg als een machteloze aanklacht tegen de wrange waanzin van de Vietnam-oorlog. Dan weet je dat Lut haar eigen zinderende zorgen en haar verstild verdriet woordeloos verwoord heeft door dat van anderen geduldig gestalte te geven in de aandachtige, bedachtzame lijnen die ze keer op keer trekt, dag na dag, jaar na jaar.

Nulla dies sine linea. Nooit een dag zonder een lijn. Nooit een dag zonder een lenige lijn die een trage traan vredig verhult. Als je naar de ranke lijnen kijkt, denk dan aan de ingetogen stilte waarin ze geboren werden uit de huiverende handen van een rijke vrouw, een ontroerde moeder, Lut, met wie ik de zalige herfst van ons leven deel.

Karel D’huyvertters

Op een nacht werd ik wakker met in mijn hoofd een flard van de tekst van een schlager: put your lips a little closer to… Door die woorden steeds te herhalen kwam er langzaam ook een ritme naar voren, en stilaan ook een melodie, maar de tekst bleef onvolledig. Plots hoorde ik die woorden ook geïntoneerd, door Elvis Presley.

’s Morgens was de herinnering aan die nachtelijke openbaring nog zeer levendig, en nog voor het ontbijt startte ik de laptop op om de gedeeltelijke tekst op te zoeken met Google. Dit is het resultaat.

Put your sweet lips a little closer to the phone

Let's pretend that we're together all alone

I'll tell the man to turn the juke box way down low

And you can tell your friend there with you he'll have to go

Whisper to me tell me do you love me true

Or is he holding you the way I do

Though love is blind make up your mind I've got to know

Should I hang up or will you tell him he'll have to go

You can't say the words I want to hear

While you're with another man

Do you want me answer yes or no

Darling I will understand

Put your sweet lips a little closer to the phone

Let's pretend that we're together all alone

I'll tell the man to turn the juke box way down low

And you can tell your friend there with you he'll have to go

Een vertaling is overbodig, lijkt me. Tekst en muziek is van Audrey en Joe Allison, en de country song He’ll have to go werd een hit in 1960 in de versie van Jimmy Reeves. Presley nam zijn versie op in 1976. Ik probeerde vruchteloos de ene of de andere versie te beluisteren op het internet, maar dat zal wel aan mij liggen.

Pure nostalgie… Maar wat me daarbij intrigeert is: waar komt die vrij accurate herinnering vandaan, na meer dan vijftig jaar?

Niet uit een recente gebeurtenis: in de voorbije dagen ben ik niet bewust teruggegaan naar ‘de tijd van toen’, en er waren ook geen externe verwijzingen naar vroeger in films, liedjes op de radio of nieuwsberichten… Uit de ontelbare dingen die in mijn geheugen opgeslagen liggen zonder dat ik me daarvan bewust ben, is die nacht ongevraagd en spontaan die tekst gedeeltelijk naar boven komen drijven, heeft me wakker gemaakt en heeft zich aan mijn slaapdronken bewustzijn opgedrongen. Door vervolgens mijn geheugen op een of andere manier denkend te bevragen en te activeren, woordeloos, zonder die vragen te formuleren, gewoon door mijn brein zijn gang te doen gaan met de luttele elementen die het zelf had opgehoest, kwamen er andere gegevens naar boven. De tekst was onvolledig en niet helemaal accuraat, maar wellicht is hij dat nooit geweest: in die tijd was mijn kennis van het Engels erg beperkt, en ik herinner me zeker niet dat ik het verhaaltje achter de tekst ooit gekend heb.

Elke morgen sta ik op met de herinnering aan het feit dat ik uitvoerig en zeer in detail gedroomd heb, dat er zich een theatervoorstelling heeft afgespeeld in mijn brein, of beter nog: een belevenis, alsof ze reëel was, in het echte verleden, maar anders dan in mijn herinnering; het is veeleer een fictieve vermenging van allerlei reële elementen, en in mijn droom weet ik op en of andere manier ook dat het een droom is, omdat het theater niet overeenstemt met mijn herinnering. Ik lijk wel wakend aanwezig in mijn droom, als een kritische toeschouwer, die weet hoe het echt was, en wat kan en wat niet kan. Meestal kan ik me de uiterst levendige dromen achteraf niet in detail herinneren, hoewel ik er ’s nachts van overtuigd ben dat dit wel het geval zal zijn, en blijft er slechts een vervelend knagend bijna-herinneren hangen tijdens de eerste uren van de dag.

Tijdens onze slaap verandert de activiteit van ons lichaam: wij reageren nog nauwelijks op zintuiglijke prikkels en we maken geen bewuste bewegingen. Voor het overige zijn er geen opvallende verschillen: onze autonome functies zoals ademen, de hartslag, de spijsvertering enzovoort gaan gewoon door. En ook onze hersenactiviteit valt niet stil. Wetenschappers hebben verschillende fasen ontdekt tijdens de slaap waarbij de hersenen typische meetbare kenmerkende activiteiten vertonen, maar er blijken geen grote verschillen te zijn met de soorten hersenactiviteit van overdag.

Ons leven gaat ’s nachts dus gewoon door, we zijn alleen minder mobiel, we verplaatsen ons nauwelijks en we zijn minder ontvankelijk voor stimuli van buitenaf. Ons brein is blijkbaar net zoals de rest van ons lichaam niet minder actief dan overdag, maar anders. Er zijn immers veel minder stimuli die moeten verwerkt worden, en er is geen bewuste activiteit die ontplooid wordt. Er is dus minder bewustzijn, omdat er minder is om ons bewust van te zijn. Maar hetzelfde brein, dat overdag zo spetterend actief kan zijn en ons toelaat bewust en ingrijpend te leven in de wereld, blijft actief, niet alleen om de andere, autonome lichamelijke activiteiten in stand te houden, zoals de ademhaling, de bloedsomloop en de spijsvertering, om nog te zwijgen van allerlei vormen van regeneratie, maar blijkbaar ook op het domein van de betekenis, het inhoudelijke denken, met woorden, beelden, kleuren en geuren.

Het verschil is dat het geen beleving is van de wereld buiten ons, maar een spel dat zich afspeelt in ons brein, met hetzelfde orgaan en dezelfde toepassingen als overdag. Wat we wakend kunnen, doen we ook al slapend, maar dan met wat er in ons geheugen is opgeslagen. Het zijn echter geen correcte herinneringen (al zijn die overdag ook meestal niet helemaal betrouwbaar); het lijkt wel alsof er een andere auteur en een andere regisseur aan het werk is, die met het bestaande geheugenmateriaal aan het werk gaat, en er een eigen toneelstuk mee maakt, een game, gebaseerd op een andere interpretatie van de gegevens, en met toevoegingen, weglatingen, vervormingen, zoals wij zelf soms doen in onze verbeelding, zoals kunstenaars doen in hun werk.

Soms, wanneer mijn dromen erg indringend zijn, word ik ’s morgens mentaal vrijwel uitgeput wakker, alsof ik een aangrijpende gebeurtenis heb meegemaakt, en dat is in feite ook zo, althans mentaal. Een droomgebeurtenis is voor mijn brein even reëel als een reële gebeurtenis, met dat verschil dat er geen fysieke gevolgen zijn van gebeurtenissen die zich enkel in mijn dromend brein hebben afgespeeld: nee, ik heb niet in mijn broek geplast, of op een plaats waar geen toilet is; nee, ik heb geen seks gehad met die persoon; nee, ik heb die boze woorden niet uitgesproken, en nee: mijn jeugdvriend leeft niet meer, Vader is niet ontwaakt uit zijn coma…

Meestal herinner ik me de details niet, maar omdat veel dromen herhaaldelijk terugkomen, weet ik nu ook bewust welke dat zijn, en zijn sommige droomelementen me op een vreemde manier vertrouwd. Het zijn nu herinneringen zoals die aan werkelijke gebeurtenissen, en soms weet ik niet meer of een herinnering reëel is, of een herinnering aan een droom, of misschien een reële herinnering die verzeild geraakt is in een droom, en zo een tweedegraads herinnering geworden is…

Ik lijk wel twee stadia te hebben in mijn leven. Ik ben één persoon, maar ik leef op twee manieren, de ene wakend, de andere slapend. Beide zijn noodzakelijk en onvermijdelijk, en het is hetzelfde lichaam dat beide doet, slapen en waken, zodat het een vreemde, diverse eenheid vormt, waarbij wat zich in mijn wakker brein afspeelt en opslaat, in het slapend brein als het ware een eigen leven gaat leiden, deels aangestuurd door bewuste en onbewuste elementen uit mijn wakend bestaan, deels in vrijloop en open associatie, een aleatorische draaikolk van aanwezige of verbeelde elementen, als in een boek van Borges of Calvino.

Ik aarzel om met mijn dromen anders om te gaan dan met grote terughoudendheid. Ik schrijf ze niet op, ik probeer niet actief om de herinneringen op te halen aan wat er zich ’s nachts heeft afgespeeld. Ik koester de tere restanten die zich aanbieden en benader ze omzichtig, als een pregnant maar ingetogen kunstwerk, dat zijn versluierde geheimen ongaarne prijsgeeft en suggestief een mysterievolle maar belangrijke, rijke betekenis in zich draagt, die zich slechts onthult wanneer men er niet actief naar op zoek gaat.

Onze dromen zijn een onvermoede rijkdom in ons leven. Ze zijn een andere activiteit van dezelfde persoon, maar dan louter mentaal, en zo spontaan en oncontroleerbaar dat het welhaast een wonder lijkt. Misschien is dat wat er gebeurt bij mensen met een mentale stoornis: dan gaat het brein zijn eigen gang, en verliest het grotendeels het contact met de werkelijkheid, en de mogelijkheid om daarin bewust en rationeel op te treden. Misschien is het ook dat wat mensen zoeken in allerlei drugs: een toestand waarin men in vervoering is, een vlucht uit de gore of oninteressante werkelijkheid. Misschien is ook dat ook de dimensie waar kunst ontstaat.

Het is een moeilijk evenwicht tussen waken en slapen, tussen bewustzijn en verbeelding, tussen denken en doen, tussen droom en daad.

Gisteren zijn we op stap gegaan, dat gebeurt ons niet vaak. Enkele weken geleden was er op Canvas een uitstekende documentaire over leven en werk van kunstschilder en beeldhouwer Rik Wouters (Mechelen 1882- Amsterdam 1916). Toen ik onlangs na het tv-nieuws vernam dat er een tentoonstelling was in Mechelen, was mijn aandacht meteen gewekt. Even de details nakijken op de website van de stad, afspreken met een bevriend kunstenaarsechtpaar en dan was het zover.

Het weer viel aanvankelijk tegen, regen en wind, de michielszomer van vorige week is helaas nadrukkelijk voorbij. We nemen de bus in Tremelo, als 65+ reizen we gratis. Pol kent Mechelen goed. Hij loodst ons van de bushalte via een verrassend wandelpad dat als een lange brug over een dode arme van de Dijle ligt en ons langs indrukwekkende lofts voert; het is misschien wel crisis, maar niet iedereen heeft er evenveel last van. Zo komen we rond de middag bij de Vismarkt en vinden een leuk restaurantje met een aantrekkelijke kaart, niet te duur maar goed verzorgd. Koffietje na en dan op stap naar het Schepenhuis, waar de tentoonstelling plaats vindt. Bij het verlaten van het restaurant merken we dat onze paraplu gestolen is, of geruild voor een verhakkeld exemplaar, al dan niet met opzet. Tja… er zijn blijkbaar soorten van mensen.

Het Schepenhuis is vlakbij, een historisch gebouw dat prachtig gerestaureerd is een binnenin voorzien van een moderne stalen trappenconstructie. De ruimten zijn optimaal ingericht voor deze tentoonstelling en de presentatie is eveneens uiterst professioneel, opvallend onopvallend, alles is gericht op het rustig genot van de kunstwerken, de aandacht wordt nergens afgeleid door onvolkomenheden, storende of opdringerige details. Het onthaal is verrassend warm, vriendelijk en meer dan zomaar bekwaam. Onze leeftijd is goed voor een reductie van de toegangsprijs tot vijf euro. Er is een voorbeeldige gratis bezoekersgids met alle afbeeldingen en summier maar deskundig commentaar.

We gaan elk op ons ritme de tentoonstelling verkennen, die verspreid is over de drie verdiepingen: de heerlijke bronzen beelden en bustes, de (zelf)portretten, de naakten, de beelden uit het dagelijks leven, bos en platteland, de stillevens… Ik herken veel van de werken, ook door de tv-documentaire, ze behoren tot ons artistiek erfgoed, maar nu zie ik ze voor het eerst in het echt en dat is toch een indrukwekkende en ontroerende ervaring. Overal zijn er stijlvolle én comfortabele zitbanken en de schaarse bezoekers maken daarvan dankbaar gebruik, niet om uit te rusten, want zo groot is het Schepenhuis nu ook weer niet, maar om rustig te zitten kijken en peinzen bij een doek of een beeld dat je bijzonder treft. Dit is genieten. Alles draagt bij tot een zeldzaam volmaakte unieke artistieke en menselijke ervaring.

Bij het buitengaan kopen we nog enkele kunstkaarten en een bladwijzer, één euro per stuk, met afbeeldingen van de werken, souvenirs van ons bezoek, een poging om het contact met de kunstenaar en zijn vrouw nog even vast te houden, voor we weer de aangename drukte van het aantrekkelijke historisch stadcentrum induiken. We hebben nog even tijd voor een koffie en een pannenkoek, dan wandelen we naar de bushalte, waar we ons wat onwennig mengen tussen het jong geweld van de schoolgaande jeugd. Als we weer op het Damiaanplein staan klept het vijf uur. We nemen afscheid van onze gezellen en maken de korte rit naar Werchter in stilte, elk verzonken in de eigen gedachten, de vele indrukken verwerkend, nagenietend, maar dan stilaan weer aanknopend met het leven van elke dag.

Kunst verrukt, rukt je inderdaad even weg uit je vertrouwde omgeving, weg van je eigen gedachten en vooroordelen en drukt je met je neus op de wereld zoals iemand anders die gezien heeft en gevat in kunstwerken die tot het beste behoren van wat een mens vermag. Rik Wouters heeft ons in zijn korte leven een schat aan heerlijke werken nagelaten, waarvan wij met bewondering, ontroering en dankbaarheid hebben mogen genieten.

Lieve lezer, aarzel niet om ons voorbeeld te volgen, er wacht je een ervaring die je niet gauw zult vergeten.