Hallo bezoeker,
welkom op het blog van de Mailgroep Huisdieren, een hechte groep Dierenvrienden-SeniorenNetters, die er zijn voor, door en met elkaar.
Op dit blog kunnen jullie kennismaken met onze dieren, tips vinden over de verzorging en de gezondheid van de dieren, dierengedichten en dierenartikels lezen, werkjes in verband met dieren bekijken, enz.
Veel kijk- en leesplezier!
04-06-2009
De Afrikaanse wilde hond (Lycaon pictus)
De Afrikaanse wilde hond (Lycaon pictus)
De sterk bedreigde Afrikaanse wilde hond of hyenahond oogt tam, maar is in feite slechts in de verte verwant aan de huishond. Hij is een rusteloze, nomadische zwerver en een voortreffelijke groepsjager. De huishond is daarentegen meer verwant aan de wolf en de jakhals dan aan de Afrikaanse wilde hond.
De Afrikaanse wilde hond is zo groot als een flinke herdershond; hun vacht is donkerbruin tot zwart gekleurd met grote, onregelmatige zwarte,witte en beige vlekken. Mogelijk werkt dit patroon in bepaalde omstandigheden camouflerend. In elk geval is het bij elk dier weer anders, zodat de leden van de groep elkaar daaraan op afstand kunnen herkennen. Het lichaam is lang en slank met hoge poten, grote afgeronde oren een lange, volle staart. De staartpunt is bijna altijd wit, en de snuit meestal zwart. De kop is vrij kort en breed, met krachtige kaken. Het gewicht kan oplopen van zo'n 15 tot 36 kg. Jonge dieren zijn zwarter van kleur met verspreid enkele witte vlekken, voornamelijk op de poten. De Afrikaanse wilde hond leeft in savannes, licht beboste streken, steppen en graslanden, zowel in laagland als in de bergen. Hij kwam oorspronkelijk algemeen voor in een groot deel van Afrika ten zuiden van de Sahara, in alle gebieden met voldoende prooidieren. Hij ontbrak enkel in de dichte bossen in West en Centraal-Afrika. Door toedoen van de mens is zijn leefgebied echter versnipperd geraakt. Deze versnippering is een grote bedreiging voor deze diersoort, die namelijk veel ruimte nodig heeft.
Het zijn zeer sociale dieren, die een strikte hiërarchie in hun groep hebben. Alleen het oudste paar in de groep plant zich voort, net als bij wolven. Maar Afrikaanse wilde honden hebben een eigenaardig trekje. Bij wolven, en bij de meeste andere in groepen levende zoogdieren, vormen de vrouwtjes op lange termijn de kern van het pak; de jonge vrouwtjes blijven bij hun moeder en één van hen zal in de toekomst de leidende positie overnemen. De jonge mannetjes hebben echter de neiging te emigreren en zich bij andere groepen aan te sluiten. Bij de wilde honden blijven juist de mannetjes bij de groep en verhuizen de vrouwtjes. De achterblijvende mannetjes stammen allen af van het dominante paar en zijn dus broertjes. Waarom het zo gaat is nog onduidelijk. Als een niet- dominant vrouwtje, tegen de regel in, jongen krijgt worden de jongen om het leven gebracht door het dominante vrouwtje.
Van alle hondachtigen krijgt de Afrikaanse wilde hond de grootste worpen van soms wel gemiddeld tien pups per worp. De meeste pups worden geboren aan het einde van de regentijd in een ondergronds hol. Ze zijn bij de geboorte blind en hulpeloos. Na vier weken komen ze voor het eerst buiten het hol en na vijf weken gaan ze van moedermelk over op opgebraakt voedsel. Andere volwassen dieren helpen mee met de zorg voor de jongen, onder andere door voedsel op te braken. Na negen weken gaan ze al met de volwassen honden mee op jacht en na een jaar zijn ze volgroeid. Hoe groter de groep hoe hoger de overlevingskans van de jongen.De Afrikaanse wilde hond wordt meestal niet oud: veel dieren sterven voor hun tiende levensjaar.
Afrikaanse wilde honden jagen in de vroege ochtend of avond in nomadische, rusteloze troepen, waarbij ze vastberaden en meedogenloos als team op hun doel afgaan. Als ze hun prooi gedood hebben, mogen eerst de jongen zich vol eten, iets wat in de wildernis uniek is.
Elke jachtgroep heeft bijzondere voorkeuren en tradities, waar het gaat om prooidierkeuze. Sommige zijn gespecialiseerd in de jacht op zebra's, andere hebben het vooral op struisvogels voorzien. Algemenere dieren zoals de impala worden door de meeste groepen bejaagd. Deze antiloop kan de wilde honden in de sprint verslaan, maar de honden zijn onvermoeibaar; ze geven een eenmaal ingezette achtervolging zelden op. Ze kunnen ruim 60 km per uur lopen en houden dat minutenlang vol, zodat ze toch naast de impala opdoemen. Als deze vanwege een obstakel of om andere redenen uit de koers raakt en in een boog gaat lopen, nemen een paar wilde honden achter in de groep vaak een kortere weg waarna zij het werk aan de kop overnemen. In vergelijking met andere roofdieren is hun jachtsucces zeer hoog.
Als het prooidier zich door overmoeidheid overgeeft, rukken de wilde honden vrijwel meteen de ingewanden uit het lichaam, waardoor de prooidieren meestal door een shocktoestand om het leven komen. Deze manier van doden wordt door de meeste mensen als erg wreed gezien, maar uit een recent onderzoek is gebleken dat de prooien van Afrikaanse wilde honden sneller overlijden dan die van leeuwen en luipaarden, die hun prooi bij de keel pakken en verstikken. De jachttechniek van de wilde honden is aangeleerd en verschilt per groep. Deze wordt overgebracht van generatie op generatie. Het is dus geen instinctief gedrag van de hele soort, waaruit blijkt hoe intelligent deze dieren zijn.
Een volwassen Afrikaanse wilde hond vertoont in zijn omgang met andere wilde honden binnen een groep opvallend vaak infantiel gedrag als bedelen. Op deze manier kan een wilde hond bij een potentieel agressief dier meer zorgzame reacties teweegbrengen, waardoor deze niet zal aanvallen. Als contactroep binnen een groep maken de wilde honden een laag, doordringend krassend geluid, wat zich steeds weer herhaald. Bij opwinding in de groep hoor je een luid gepiep, waardoor het net lijkt alsof er iets ernstigs gebeurd is.
Vroeger bestonden er wel groepen van enkele honderden wilde honden, maar tegenwoordig bestaat een groep meestal uit ongeveer zes volwassen mannetjes en vier volwassen vrouwtjes. Het territorium van een groep kan zeer groot zijn, van wel 200 tot 2000 km2. De wilde hond (ook wel Painted Hunting Dog genoemd) is één van de meest bedreigde zoogdiersoorten van Afrika. Een belangrijke bedreiging is het afnemen van een geschikt habitat door de oprukkende landbouw, met versnippering tot gevolg. Behalve de versnippering van het leefgebied heeft hij ook veel te lijden van ziekten die zij opdoen van de gedomesticeerde hond, en wordt er door boeren op de soort gejaagd omdat hij wel eens vee vangt. Door het onderlinge bek likken dragen ze ook veel ziektes over op elkaar. Er zijn niet meer dan 2500 volwassen exemplaren over.
De Afrikaanse wilde hond en de cheeta hebben vaak met dezelfde problemen te maken, waardoor zij dus ook dezelfde beschermingsmaatregelen nodig hebben. Sinds december vorig jaar bundelen voorvechters van beide diersoorten hun krachten om ze voor uitsterven te behoeden. Lees hier meer informatie over het ¨painted hunting dog project¨ in Zimbabwe.In Botswana werkt het Limpopo project aan het behoud van de Afrikaanse wilde hond. Ondergetekende gaat hier in juli van dit jaar naartoe ter ondersteuning van dit project. Hier zal alles over te lezen zijn op onderstaande website.
Ook in enkele Nederlandse dierentuinen zijn Afrikaanse wilde honden te zien, namelijk in:
28/05 In China is er een kat met vleugels gevonden. Onderzoekers raken het niet eens over de oorzaak.
De kater werd gewoon geboren, maar toen het dier één jaar oud werd, kreeg het een vleugel-achtige beenderen op zijn rug. Wat de oorzaak is, is nog niet duidelijk. Enkele onderzoekers geloven dat de kater deel uitmaakte van een Siamese tweeling, maar dat zijn andere helft stierf en opging in zijn rug. Andere onderzoekers geloven dat chemicaliën de afwijking veroorzaakte.
Volgens de eigenaars maakt het allemaal niet uit. Hun kater is gelukkig en krijgt graag aandacht.
Natuurlijk afgestorven jakobskruiskruid niet giftig
Natuurlijk afgestorven jakobskruiskruid niet giftig
26/05/2009 11:55
Gedroogde resten van jakobskruiskruid die na de bloei in het weiland blijven staan, zijn na verloop van tijd ongevaarlijk voor grazende dieren. Van nature gestorven jakobskruiskruid verliest namelijk voor het volgende voorjaar zijn giftige stoffen. Dit blijkt uit onderzoek van het Louis Bolk Instituut.
De uitslag van het onderzoek is opvallend omdat gemaaid, gedroogd gras zijn giftigheid niet verliest. De onderzoekers vermoeden dat de gifstoffen uit de natuurlijk afgestorven stengels spoelen of dat de gifstoffen tijdens de wintermaanden worden afgebroken.
In het Britse Durham loopt een ezel rond die wel eens de kleinste ter wereld zou kunnen zijn. De twee weken oude Pedro is slechts 50 cm groot, en wordt waarschijnlijk niet groter dan een labrador.
De grootte van het dier is zo uitzonderlijk dat Eigenares Maisie Watson vreest dat dieven Pedro wel eens zouden willen ontvoeren. "Hij wordt zeer waardevol, dus ik hou hem goed in het oog," zegt ze in The Sun. (sam)
Een nieuwkomer in de familie zorgt voor de nodige commotie. De rangorde in de groep moet opnieuw bepaald worden. Voorlopig zijn de olifanten nog niet helemaal tot rust gekomen. Kai-Mook wordt door iedereen met de nodige zorgen omringd. Zus May Tagu is na de eerste opwinding bij de geboorte tot rust gekomen en probeert zelfs al met het kleine olifantje te spelen. Zowel Yu Yu Yin als mama Phyo Phyo zorgen voor de melkvoorziening van baby K. In het begin maakten we ons zorgen omdat de voedzame biestmelk enkel door Phyo Phyo gegeven kon worden. Onze onrust was niet gegrond want Kai-Mook blijkt kerngezond en heeft voldoende energie. Nu geniet ze ten volle van 4 volle tepels. Enkel Dumbo, de matriarch van de groep, is bang van de kleine Kai-Mook. Ze ontwijkt het jong en zoekt geen contact. Als Kai-Mook toevallig voor haar poten durft te komen en ze schrikt, dan dreigt Dumbo of gaat ze lopen. Ook May Tagu krijgt regelmatig een lesje van tante Yu Yu Yin. Zij maakt haar duidelijk ze nu als volwassen olifant haar rangorde in de groep moet kennen. Het rommelt nog in onze olifantenfamilie nu de onderlinge verstandhoudingen nog niet duidelijk zijn. Voorlopig blijft er continu iemand van de olifantenverzorgers bij het buitenperk om de olifanten in het oog te houden.
Een hoefijzer is een metalen bescherming voor de hoeven van een hoefdier (meestal een paard of ezel ). Het is een vlak stuk ijzer met gaten, waardoorheen door een hoefsmid spijkers worden geslagen (hoefnagels genoemd) om het ijzer onder de hoef te bevestigen. Dit werk heet beslaan . De vorm van een hoefijzer volgt de rand van de hoef, met aan de achterzijde een opening.
Hoefijzers voorkomen dat de hoeven worden beschadigd. Vooral in streken met een vochtige grond die de hoeven relatief zacht maakt, voorkomen ze beschadigingen die tot infectie zouden kunnen leiden.
Types
Er zijn speciale hoefijzers voor verschillende functies. Er bestaan hoefijzers met punten aan de onderzijde, waarmee een paard op het ijs kan lopen en zo een slede of ar over het ijs kan voorttrekken. Het paard komt dan "goed beslagen ten ijs", iets wat in een Nederlands gezegde is verwerkt.
Materialen
Ieder paard heeft zijn eigen soort beslag. Er kunnen voor de hoefijzers verschillende materialen worden gebruikt. De materialen die gebruikt worden hebben allemaal een eigen functie. Het meest gebruikte materiaal
Een baasje heeft het leven van zijn hond gered. Hij zoog het slangengif uit de neus van zijn viervoeter.
Maar Bobby Jenkins uit Cheyenne werd zelf ook ziek. Na het bezoekje aan de veearts met zijn hond Tank moest hij naar het hospitaal en kreeg er een antigif. De kop van zijn hond was drie keer groter geworden. Ook Tank kreeg een antigif en beide zijn volledig hersteld van het slangenavontuur. (vsv) (HLN)
De Nederlandse asielen vangen steeds meer honden op die 'uit de mode zijn'. Tegenwoordig is het 'in' om een kleine 'makkelijke' hond te hebben, waardoor veel grote soortgenoten als herders en boxers op een baasje wachten.
Ook de kleine en felle Jack Russel moet het ontgelden. "Deze modehond is weer uit", liet directeur Frank Dales van de Nederlandse Dierenbescherming weten.
De organisatie merkt verder dat het aantal dieren in asielen is toegenomen. Vorig jaar zaten ruim 78.000 honden en katten in de opvang. De dierenasiels vingen vorig jaar meer zwerfkatten en -honden op. De Dierenbescherming maakt zich zorgen en lanceert een campagne om baasjes te werven. (anp/sam)
Dolfijnen hebben mensen vaak geholpen om te ontkomen aan haaien.
Eén van de verschillen tussen mens en dier, zo hebben we geleerd, is dat wij beschikken over een 'moreel kompas': dat we weten wat goed en kwaad is en de dieren niet. Volgens de Sunday Telegraph klopt dat echter niet, want ook dieren beschikken over het vermogen om een onderscheid te maken tussen wat juist en wat verkeerd is. Dat schrijft professor Marc Bekoff, een ecoloog die is verbonden aan de universiteit van Colorado in Boulder, in een controversieel nieuw boek. Morele overwegingen, stelt Bekoff in 'Wild Justice', zitten in de hersenen van alle zoogdieren en vormen de 'sociale lijm' die zelfs van nature agressieve en competitieve dieren in staat stelt samen te leven in groepen.
Aangeboren gevoel Bekoff onderbouwt zijn stelling met talloze gegevens die aantonen dat verschillende diersoorten wel degelijk beschikken over een aangeboren gevoel voor wat eerlijk is, dat ze empathie tonen en andere dieren in nood helpen. Daaruit leidt hij af dat de aloude stelling dat alleen de mens een moreel wezen is, niet klopt. "Net als bij mensen verschillen ook bij dieren de morele nuances van een bepaalde cultuur of groep. Morele codes zijn specifiek voor elke soort, dus je kunt die moeilijk met elkaar of met mensen vergelijken", schrijft Bekoff.
Groepsverband Bekoff is ervan overtuigd dat de morele eigenschappen die dieren ontwikkelen, helpen hun gedrag te reguleren, vooral bij dieren die in sociaal groepsverband leven zoals wolven of mensapen. "Want die codes helpen samenwerkingsgedrag te bevorderen of interne strijd binnen een groep te beteugelen", luidt het.
Structuren Deze conclusies sluiten aan bij recent neurologisch onderzoek dat aangeeft dat zoogdieren als dolfijnen en walvissen dezelfde structuren in hun brein hebben die bij mensen verantwoordelijk worden geacht voor het hebben van empathie. Bekoff, die zijn boek schreef samen met filosofe Jessica Pierce, bevestigt dit door te wijzen op gevallen waarbij dolfijnen mensen hebben geholpen om te ontkomen aan haaien en olifanten die een antiliope hebben geholpen te vluchten. "Hoewel moeilijk met zekerheid kan worden gezegd dat hier sprake is van empathie tussen de verschillende soorten, kun je evenmin met stelligheid beweren dat dit niet het geval is", klinkt het. (belga/lpb)
Wie een huisdier heeft, wist het al, maar een universitaire studie bevestigt het nu: dieren zijn soms jaloers of boos. Het is dus niet zo vreemd dat poes je straal negeert als je thuiskomt van vakantie.
Volgens professor Paul Morris van de universiteit van Portsmouth (VS) hebben veel dieren absoluut een 'eigen ik'-gevoel. Alleen zo kan je volgens hem verklaren dat zij emoties krijgen als jaloezie, schaamte of naijver.
Dierendokter Rob Lückerath bevestigt dit. 'Observeer maar eens je eigen huisdier. Dan weet je meteen dat hij of zij jaloers kan zijn', zegt hij. 'Die jaloezie kan zich richten tegen iemand uit het gezin of tegen een ander dier. Het zijn net kleine kinderen: krijgt de ene hond aandacht, dan moet de ander ook wat hebben of hij is boos. Het is daarom van het allergrootste belang dat jij de regels vastlegt. Jij bepaalt wanneer je hond aandacht krijgt en wanneer niet. Het is helemaal noodzakelijk dat je je hond of kat goed voorbereidt wanneer het gezin wordt uitgebreid met een baby.'
Vanuit het oogpunt van de hond of kat is het logisch. De hele tijd krijgt hij alle aandacht voor zich, tot er plots een 'indringer' ten tonele verschijnt. Laat daarom nooit een hond of een kat alleen met een kind.
Betekent dit dat je geen huisdier kan houden zolang de kinderen heel klein zijn? 'Helemaal niet', zegt Rob Lückerath. 'Meer zelfs, kinderen en huisdieren gaan heel goed samen. Het is aan de volwassene om alles goed in de gaten te houden. Begin er op tijd aan om je huisdier te laten wennen aan een nieuwe situatie. Hoe moeilijk het ook mag zijn, nog tijdens de zwangerschap moet je proberen minder aandacht te geven aan je hond of kat. Zo leert hij dat hij in de toekomst de aandacht zal moeten delen. Betrek hem ook bij de voorbereidingen. Laat hem ruiken aan typische babyproducten als talkpoeder en babyolie. Zodra het baby'tje geboren is, is het geen slecht idee om je huisdier te laten ruiken aan gedragen kleertjes of een vieze luier. Pas daarna kun je heel voorzichtig je dier laten kennismaken met de baby. In geen geval mag je hem in paniek wegjagen als hij uit nieuwsgierigheid komt snuffelen aan de nieuwkomer. Ook al moet hond of poes de aandacht delen, dan nog moet je hem geregeld apart aandacht schenken. Bijvoorbeeld door met je dier een ommetje te maken als de baby pas heeft gegeten of door wat de knuffelen als de baby slaapt.'
Dieren voelen niet alleen jaloezie. 'Let maar eens op als je je koffers pakt voor vakantie', zegt Rob Lückerath. 'Hoe vaak gebeurt het niet dat poes zich bovenop de stapel netjes gevouwen kleren legt. Of dat de hond plots heel vervelend begint te doen. Ze willen daarmee zeggen dat ze het niet leuk vinden dat je weggaat. Bij je thuiskomst krijg je heel vaak het omgekeerde. Jij wilt je huisdier omhelzen, maar hij denkt daar anders over. Het kan wel enkele uren duren eer ze bijdraaien en toch langskomen om die zo lang gemiste knuffel in ontvangst te nemen. Zelfs paarden tonen dergelijke emoties. Zij blijven steevast met hun rug naar jou gekeerd als je enkele dagen wat minder aandacht voor hen hebt gehad.'
21/05 Fonske, de gestreepte dolfijn die op 6 mei voor het eerst gespot werd in de Waaslandhaven, is niet meer. Het dode dier werd vandaag aangetroffen in het Doeldok.
De organisatie Natuurpunt liet eerder al weten dat Fonske open wonden vertoonde. Die zijn wellicht het gevolg van het pokkenvirus. De gestreepte dolfijn verzwakte bovendien erg snel doordat hij zich in het Verrebroekdok bevond, waar het water zoet is. De natuurlijke biotoop van dolfijnen is zout water.
Specialisten van het Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen overwogen nog om reddingsteams in te zetten. Dat zou echter geen evidente operatie zijn, want de dolfijn zou in dat geval kunnen bezwijken onder de stress.
Gestreepte dolfijnen leven vooral in de Middellandse Zee.
19/05 Stadsdichter Joke van Leeuwen schreef een gedicht voor het kersverse olifantje Kai-Mook, dat zondag in de Antwerpse Zoo werd geboren.
Daar ben je dan, jij langverwachte, mooie eenvoud, parel op vier zware steunpilaren, met oude plooien in je nieuwe huid. Je had een grote oom van hout, die spoot in t stad gedachten nat en lichter dan ze waren. En hij was, net als jij, gewenst.
Zie je die hekken? Hekken zijn je grens. Daarbuiten zijn nog veel meer grenzen. Hoor je die wezens achter gaas die met gekleurde lappen om op twee voor jouw idee heel dunne pootjes naar je staan te staren? Die zijn van onze soort. Wij heten mens.
Dolfijnen die uit hun slaap worden gehouden, moeten nauwelijks slaap inhalen. Na een experiment gaan ze gewoon weer over tot de orde van de dag, en nacht.hollandse hoogte
Dolfijnen kunnen vijf dagen en nachten lang waakzaam en geconcentreerd blijven.
Ook slapend blijft een dolfijn bij de pinken, concluderen Amerikaanse en Israëlische onderzoekers die twee dolfijnen uit hun slaap hielden.
Dolfijnen rusten door afwisselend hun linker en rechter hersenhelft 'uit te zetten'; dat was al bekend. De onderzoekers trainden twee tuimelaars op het herkennen van een toon van anderhalve seconde te midden van tonen van een halve seconde. Wanneer een dolfijn op het juiste moment op een knop drukte, kreeg hij een visje toegeworpen. Tot aan het eind van het experiment, na 120 uur, bleven beide dolfijnen prima presteren.
Na acht uur 's avonds was het tijd voor een ingewikkelder taak: wanneer een rode verticale balk oplichtte, moesten de dolfijnen drukken op een knop voor een fluitje; lichtte een horizontale groene balk op, dan moesten ze op de andere knop drukken en klonk er een zoemgeluid. Weer konden ze op een visje rekenen als ze het goed deden.
Ook hier zagen de onderzoekers de prestaties niet achteruitgaan. Omdat afwisselend één oog van de dieren bedekt was, toonden de onderzoekers bovendien aan dat de actieve hersenhelft ook informatie verwerkt die aan de andere, 'slapende' kant binnenkomt.
Tijdens de experimenten vertoonden de dolfijnen wel tekenen van slaap: ze zwommen soms cirkeltjes en dreven aan het oppervlak. Maar kregen ze een signaal, dan waren ze direct bij de les.
Bij de mens uit zich slaaptekort in veranderde hormoonconcentraties in het bloed. Bij de dolfijnen bleven die concentraties constant. De studie staat morgen in het Journal of Experimental Biology.
Baby Kai Mook (= parel in het Thaïs) zet al grote mond op
Baby Kai Mook (= parel in het Thaïs) zet al grote mond op
BRUSSEL - Baby K., het olifantenjong dat zondagochtend in de Antwerpse Zoo geboren werd, komt vandaag voor het eerst buiten. Alles verloopt prima. Alleen Dumbo is nog wat bang van het nieuwe kalfje.
Samen met haar moeder, Phyo Phyo, haar tante, Yu Yu Yin, haar zus, May Tagu, en het oudere wijfje Dumbo mag baby K. vandaag voor het eerst naar buiten, wellicht zo rond een uur of elf. De Zoo verwacht veel volk, maar hoopt dat niet iedereen tegelijk naar het kalfje wil komen kijken. 'Het zou beter zijn als het bezoek gespreid wordt. Baby K. zal nog wel enkele weken klein blijven', zegt de bioloog Sander Hofman. Hij is curator in de Zoo, verantwoordelijk voor de zoogdieren in de dierentuin.
Gisteren bleef de woonplaats van de olifanten, de Egyptische tempel, dicht. Alleen de vijf verzorgers, de curator en de mensen die meewerkten aan de website in afwachting van de geboorte, mochten erin.
Burgemeester Patrick Janssens, de Vlaamse minister-president Kris Peeters (CD&V) en Vlaams minister Patricia Ceysens (Open VLD) gaan vandaag als eersten op kraamvisite. Peeters en Ceysens zijn tot peter en meter van de boreling aangeduid. Personeelsleden van de Zoo en hun gezin kregen gisteravond na sluitingstijd al een avant-première. Tot die tijd werd moeder en jong volop rust gegund. 'We hebben zelf ook nog maar net onze eerste goeie nachtrust gehad', zegt Hofman. 'Maar alles verloopt uitstekend. De moeder zorgt heel goed voor haar kalf, ze is een ervaren olifantenkoe. Ook zus May Tagu heeft het jong aanvaard.'
Op het filmpje van kort na de geboorte, dat nog steeds op de druk bezochte olifantensite van de Zoo te zien is - meer dan 1,2 miljoen hits sinds vrijdagavond - is nochtans te zien dat May Tagu een paar keer over de nieuweling heen loopt. 'Ze was van streek omdat ze nog nooit eerder een geboorte had meegemaakt. Al het tumult bracht haar in de war. Je kunt op dat filmpje ook goed zien hoe de moeder en tante de boreling afschermen. Zij plaatsten voortdurend hun eigen lichaam tussen May Tagu en de baby-olifant. Na een uur is May Tagu tot rust gekomen. Ze probeerde zelfs op haar beurt haar zusje te beschermen toen Dumbo erbij werd gebracht.'
Dat was misschien nog wel het spannendste moment, zegt Hofman. Want Dumbo is de olifant die al het langst in de Zoo verblijft en ook zij heeft nog nooit een geboorte meegemaakt. 'De anderen zijn hier pas in 2006 gekomen en toen was May Tagu een jaar oud. Dumbo reageerde nogal wild als May Tagu in haar buurt kwam en schopte erop. Het heeft een jaar geduurd voor dat in orde kwam.'
Die omstandigheden in acht genomen, reageert ook Dumbo goed: 'Ze valt het kalf niet aan, maar ze gaat er ook niet naast staan.' Hofman beklemtoont dat Dumbo niet door agressie gedreven wordt, maar door angst: 'Ze is gewoon bang van die kleintjes.' En daarom is het goed dat de kudde vandaag naar buiten kan: 'Buiten is er meer ruimte en lopen ze elkaar minder voor de voeten.'
De verzorgers blijven waakzaam. 'De eerste dertig levensdagen van een zoogdier vormen altijd een risico. Maar alle tekenen tot dusver zijn goed: het kalf drinkt goed. Moeder en dochter worden af en toe apart gezet. Dat is belangrijk omdat de melk van Phyo Phyo zo vlak na de bevalling een andere samenstelling heeft. Pasgeborenen hebben deze biestmelk, nodig om weerstand op te bouwen. Baby K. heeft ook al bij Yu Yu Yin gedronken, en die heeft niet de juiste melk voor haar.'
Yu Yu Yin kan nog zogen omdat May Tagu al heel haar jonge leven lang zowel bij haar als bij haar moeder drinkt. Ze wierp zelf ook een jong kort voor May Tagu ter wereld kwam, maar dat jong overleefde niet. Er is geen bloedverwantschap tussen Yu Yu Yin en de anderen, maar ze gedraagt zich wel als een zorgzame tante. Staat de nieuwkomer al stevig op haar poten? 'Ja, hoor. En ze zet zelfs al een grote mond op', lacht Hofman.
Er wordt gezegd dat olifanten in gevangenschap minder lang leven: ze doen onder andere meer infecties op. Hofmans kent het onderzoek dat met deze conclusie naar buiten kwam. 'Het is gebaseerd op de afgelopen vijftig jaar. Een halve eeuw geleden lagen olifanten vaak nog aan de ketting.'
'De jongste tien à twintig jaar hebben we veel geleerd. We zorgen ervoor dat dieren hier in omstandigheden kunnen leven die de natuur zo getrouw mogelijk nabootsen. Daarom is de bevalling gebeurd in aanwezigheid van andere olifantenkoeien. En als we de olifanten in 2011 naar Planckendael overbrengen, zullen ze helemaal in natuurlijke omstandigheden kunnen leven.'
De Zoo gaat een jaar lang campagne voeren rond baby K. Er zullen T-shirts, buttons, maaltijden en bier aan de man worden gebracht. De opbrengst gaat ten dele naar het nieuwe kweekprogramma in Planckendael, en naar de verzorging van 'familieleden' van Phyo Phyo in Zuid-India.
Ook kalfje Kai Mook zal zijn soortgenoten niet van uitsterven redden
Ook kalfje Kai Mook zal zijn soortgenoten niet van uitsterven redden
Ook kalfje K. zal zijn soortgenoten niet van uitsterven redden
rtr
BRUSSEL - De geboorte van kalfje K. is een grote stap vooruit voor de Antwerpse zoo, maar slechts een kleine voor de Aziatische olifant.
Amper vijftigduizend Aziatische olifanten (Elephas maximus) zijn er vandaag nog over in het wild. Daarmee behoort kalfje K., dat gisteren in het Antwerpse olifantenverblijf voorspoedig ter wereld kwam, tot een met uitsterven bedreigde soort.
Hoewel K.'s geboorte een opsteker is voor de Antwerpse zoo en het Europese olifantenfokprogramma, brengt ze geen verandering in die bedreigde status. Alle fokprogramma's ten spijt moeten de meeste Europese dierentuinen nog steeds olifanten invoeren om hun stallen gevuld te houden. Het Europese stamboekprogramma voor Aziatische olifanten streeft nochtans naar acht kalfjes per jaar, zodat dierentuinen kunnen stoppen met importeren. Maar dat cijfer wordt vooralsnog niet gehaald, al is de grote sterfte onder olifantenkalveren (ooit een op de twee) de jongste tijd wel gezakt (naar drie op de tien).
Op dit ogenblik hebben Europese dierentuinen zo'n 330 Aziatische olifanten in bezit, in meerderheid koeien (olifanten leven van nature in matriarchaal geleide kuddes). Van de 75 stieren wordt een deel voor de fok uitgewisseld.
Slechts een derde van alle Aziatische olifanten in Europese zoo's is in de dierentuin geboren. De rest is import, gevangen in het wild of gefokt in herkomstlanden. Daarnaast herbergen Europese zoo's gepensioneerde circusolifanten, die ook import zijn.
Zelfs als dierentuinen een kalfjesoverschot zouden hebben, zou dat de Aziatische olifant niet van de ondergang redden. Het dier boert vooral achteruit omdat aan zijn leefgebied wordt geknaagd, door het steeds groeiend aantal mensen in Azië. Boeren doden er olifanten die hun oogst vertrappelen, en ook stroperij kost veel dieren het leven.
Daaraan kan de geboorte van kalfje K. niets veranderen. Als de komende dagen geen tante bovenop hem gaat staan, ligt zijn toekomst binnen de dierentuinmuren. Daar hoeft hij niet voor stropers te vrezen, maar een luizenleven gaat hij evenmin tegemoet. Infecties, tuberculose, verlamming, onvruchtbaarheid en stereotiep gedrag ('ijsberen') komen vaker voor bij in dierentuinen gehouden olifanten dan bij hun soortgenoten in het wild.
Ze leven ook korter. De mediane leeftijd in de dierentuin is 19 jaar, tegen 42 jaar voor een olifant in een Birmese houtvesterij.
In de Antwerpse zoo zijn drie van de vijf olifanten ouder dan dertig, wat op een bovengemiddeld welbevinden wijst. De zoo heeft plannen om zijn olifanten natuurlijk te gaan huisvesten: in Planckendael wordt plaatsgemaakt voor een harem die veertien dieren kan tellen: moeders, hun dochters en enkele nog niet geslachtsrijpe stiertjes. Mannelijke kalfjes hoeven dan na het spenen, als ze een jaar of drie zijn, niet meer bij hun moeder te worden weggehaald.
Alles wat u moet weten over de soortgenoten van baby Kai Mook
Alles wat u moet weten over de soortgenoten van baby Kai Mook
Bij de olifanten heb je twee grote soorten : de Aziatische en de Afrikaanse olifant. De meeste mensen spreken over de Indische olifant als ze olifanten in Azië bedoelen, maar dit is grondig fout. De Indische olifant, waartoe baby K. behoort, is een van de vier ondersoorten van de Aziatische olifant. De andere drie zijn: de Sri-Lankaanse olifant, de Sumatraanse olifant en de Borneodwergolifant.
Afrikaanse olifanten moeten meer lopen en zijn dus een stuk sportiever dan de Aziatische. Ze zien er een stuk slanker uit. Een Aziatische olifant is dikker: een volwassen vrouwtje weegt tot 5.000 kilo, de mannetjes tot 8.000 kilo.Niet alleen het gewicht verschilt tussen beide soorten. Een Aziatische olifant heeft een dikkere kop met twee bulten en kleine oren. Een Afrikaanse heeft grotere flaporen en een kleinere kop.De Aziatische olifant eet per dag wel tot 150 kilo plantaardig voedsel . In de zoo krijgt het dier drie maaltijden per dag. Deze bestaan uit: brood, hooi, wortelen en appels. In de natuur eten ze bladeren, takken, wortels of gras. Omdat de dieren zo veel eten zijn ze er tot 16 uur per dag mee bezig. Daarbij produceert de olifant zo'n 100 kilo mest.Olifanten trompetteren enorm luid als ze blij of bang zijn. Wanneer ze schrikken maken ze een kort schreeuwend geluid. Ze produceren ook geluiden die je niet hoort, een soort onderlinge ' olifantentaal' . Die klanken zijn zo laag dat mensen ze niet kunnen horen en reiken tot 5 kilometer ver.
Olifanten zijn heel gevoelig voor grondtrillingen . Tientallen kilometers verder voelen ze nog andere stampvoetende olifanten of een wegrennende kudde.Olifanten zijn serieuze drankorgels: met hun slurf drinken ze maar liefst 80 tot 160 liter water per dag.
Een vrouwtjesolifant is ongeveer 22 maanden zwanger. Wanneer de baby-olifant geboren wordt, zoogt deze niet met zijn slurf, zoals velen denken. Tot vier en half jaar zoogt het dier met zijn mond , daarna begint het meer en meer vast voedsel te eten.Kleine olifanten zijn echte mama's kindjes : tot negen jaar loopt het olifantje bij zijn moeder, daarom kan een vrouwtje maar om de negen jaar een nieuw olifantje krijgen. Rond de vijftien jaar is een olifant geslachtsrijp. Rond zijn dertigste is een olifant volgroeid en is het dier eindelijk op gewicht.
De sterfteleeftijd van een olifant schommelt tussen de vijftig en de zeventig jaar.
De Aziatische olifant kan tam worden gemaakt en gebruikt worden als lastdier . Wat kunnen ze zoal doen. Boomstammen uit het bos te slepen, toeristen ronddragen in nationale parken of karren vooruit trekken.In het wild leven er nog amper 50.000 Aziatische olifanten . In Europese dierentuinen leven ongeveer 330 Aziatische olifanten.
Een vrouwelijke olifant heet -hoe vreemd het ook klinkt- koe , een mannetje stier . Een pasgeboren olifant noemen we een kalf .Een olifant is een snugger dier . Een Aziatische olifant kan tot vijf kilo hersenen hebben (ter vergelijking: een mens heeft 'maar' een tot anderhalve kilo hersenen).Aziatische mannetjes en Afrikaanse mannetjes en vrouwtjes hebben slagtanden . Ze gebruiken ze als wapen of kunnen ermee werken zoals wortels uit de grond halen.Olifanten zijn sociale wezens . Vrouwtjes baby's leven in een kudde van gemiddeld tien dieren, de stoere mannetjes lopen apart.Tellingen van de dieren komen af en toe voor, maar de cijfers lopen erg uiteen: de een spreekt over duizenden, de ander over honderduizenden. Een ding staat vast: beide soorten olifanten zijn bedreigd . In Afrika worden ze nog altijd te vaak onnodig afgemaakt, in Azië hebben ze steeds minder plaats om te leven.
mailgroep huisdieren
Slakkenhoogmoed
