Hallo bezoeker,
welkom op het blog van de Mailgroep Huisdieren, een hechte groep Dierenvrienden-SeniorenNetters, die er zijn voor, door en met elkaar.
Op dit blog kunnen jullie kennismaken met onze dieren, tips vinden over de verzorging en de gezondheid van de dieren, dierengedichten en dierenartikels lezen, werkjes in verband met dieren bekijken, enz.
Veel kijk- en leesplezier!
Gepost op 21/02/2008, 13:05 door TDW Trefwoorden: bizar
Stierengevechten zijn volledig uit de mode. Op de Filipijnen hebben ze daar iets op gevonden. Zet twee opgefokte paarden in een ring en laat ze vechten tot de dood. Alsof dat nog niet ziek genoeg is, worden de restanten van de verliezer na afloop op de grill gegooid.
Op de fotos in onze foto-special is duidelijk te zien hoe twee paarden elkaar stevig verminken. De dieren hebben diepe wonden in het gezicht en het bloed loopt hen in de ogen. Deze beestachtige taferelen worden door de Filipijnse overheid ontkend. Onze fotos bewijzen het tegendeel. Wij kijken alvast uit naar het gevecht tussen de schimmel van Sinterklaas en het renpaard van Zorro (P.mag)
Dierenweetjes Wist je dat honden ook een pubertijd kennen?
Wist je dat honden ook een pubertijd kennen?
Een hond pubert vanaf 6 maanden tot 12 à 18 maanden. Net als bij mensen kan dit puberen voor de eigenaar wel eens verontrustend en frustrerend zijn. Jij als eigenaar bent ineens niet meer het middelpunt van zijn leven. De pup gaat op straat allerlei geurtjes achterna en trekt zich van jou niks meer aan. Concentratie? Wat is dat? Je pup heeft er allemaal geen zin meer in, de wereld om hem heen is veel interessanter. Hij doet net alsof hij je niet begrijpt, terwijl het vantevoren juist zo goed ging...
Niet getreurd: zodra je pup jongvolwassen wordt, verbetert de situatie. Het is belangrijk dat je hem al op jonge leeftijd goed hebt opgevoed, zodat hij na deze zes maanden van puberen, de draad gewoon kan oppikken.
Moet je de pup dan gewoon zijn gang laten gaan? Nee, ga gewoon door met de training, gebruik eventueel een lange lijn zodat hij er niet vandoor kan gaan. Geef hem pas commando's en opdrachten als je er zeker van bent dat hij deze niet kan negeren.
In de puberteit, dus tussen de 4 en 7 jaar, kan je gaan werken aan verdere kwaliteiten van het paard. Je kunt zijn conditie verbeteren en zijn eerste oefeningen leren zoals schoudervoor en wijken etc.
Je kunt nog sleutelen aan de houding van het paard en aan zijn gedrag. Pubers kunnen strontvervelend zijn, maar met een conseqeunte aanpak gaat alles goed.
In puberteit is het de tijd om het paard verder naar je eigen handen te zetten en het paard wedstrijdervaring op te laten doen.
Omdat dit de jaren zijn waarin vrijwel het meeste wordt aangeleerd komen nu de meeste rijtechnische problemen naar boven.
Voor je een paard goed verder wilt opleiden na zijn eerste ervaringen met iemand op zijn rug moet je heel conseqeunt en zelf verzekerd te werk gaan. Je gaat als eerste verder aan je basis, hieronder eventjes een opsomming van hoe een goede basis eruit hoort te zien.
1. Een paard MOET stilstaan bij het opstappen
2. Niet meteen weglopen als de ruiter eenmaal is opgestapt.
3. Pas iets doen als de ruiter het vraagt, geen seconde eerder of later!
4. Het reageert op lichte beenhulp en is dus aan het been.
5. Ho is ho! (een hele belangrijke)
6. Het is ontspannen en loopt over de rug
En alleen deze basis alleen al aanleren kost een heleboel tijd, neem deze dan ook.
Beloon wanneer het paard het goed doet, straf het niet zomaar omdat je zelf er de pest in hebt, maar houdt je hoofd erbij. Straffen is niet nodig, zwijgen is effectiever.
Hou altijd dezelfde regeltjes aan, laat het paard niet met je weglopen omdat jij er een dagje makkelijker over denkt want anders zal hij het nooit leren.
Dit begint dus al bij het opstappen, zelfs al voor je erop stapt moet het paard op jou letten als jij wat vraagt.
Wanneer deze basis erin zit kan je verder trainen naar zijgangen etc. voorkomt trouwens een boel rijtechnische problemen.
Fouten bij de pubers
Niet dat dit alleen de fouten zijn die bij de pubers gemaakt worden, maar ook al bij het inrijden!
Er zijn nog altijd teveel mensen die het toelaten dat een paard al wegloopt bij het opstappen, waar is het respect dan van het paard?
Dan schreeuwen ze 'HO', maar dan heb je het al tever laten komen.
De enige manier om dit op te lossen is het paard netjes stilzetten,belonen als het bijft stilstaan, desnoods in een hoek met een snoepje. Dan er rustig opstappen, blijft het paard meteen staan? beloon hem dan meteen uitbundig. Staat hij niet stil? trek hem dan weer gelijk op zijn rem, als hij dan blijft staan beloon je alsnog even. Op deze manier zal het paard snel genoeg begrijpen dat het stil moet staan. Wat nog beter is; is net zolang op en afstappen tot het paard het door heeft. Heel erg vervelend maar het werkt wel.
Veel ruiters laten ook gewoon het paard het tempo bepalen, ook dit is fout. Gaat een paard te hard? ga dan een gang lager of zet het desnoods stil. Het moet op jou gericht zijn, ook kun je schijnovergangen maken.
Gaat een paard te langzaam? zet hem dan eens in galop of in een flinke middendraf. Hou de actie en variatie erin en rijdt veel overgangen, zo'n paard is in geen geval aan het been!
En dat is dus ook weer een veel gemaakte fout, een paard kun je tevens door veel overgangen aan je been krijgen.
Geef een lichte kuitdruk en daarop moet het paard reageren, reageert hij niet? dan mag de hulp wat steviger, reageert hij nog niet? dan mag je best een tik achter de kuit geven.
Ga net zolang door tot hij wel op die lichte hulp reageert, en houdt de benen stil, als je iedere pas aandrijft wordt hij alleen maar stomper op de tijd. Heb je kloppende onderbenen? dan kan je het beste een keertje op een betrouwbaar paard je benen laten vastbinden of een instructeur raadplegen die je ermee kan helpen.
Wat ook vaak verkeerd wordt gedaan is dat als er aan een paard wordt gevraagd stil te staan de ruiter wel drie keer moet trekken voordat het dier werkelijk stilstaat!
Hardstikke fout!
Hiervoor geld hetzelfde als bij het opstappen.
En als laatste, het paard loopt niet over de rug, en moet dan vaak al zijgangen lopen etc. Dit is niet mogelijk al lijkt het in ogen van sommige ruiters wel zo, wanneer een paard aan je been is zakt het vaak al automatisch want dit is een natuurlijke reactie. Dus de kans is groot dat in zo'n geval het paard niet aan het been is, of een tweede kan zijn dat de ruiter het paard blokkeert te zakken door bijv. te zitten als een zoutzak of het bit vast te houden of beide.
-"Ik wil het allerliefst een huisdier voor m'n verjaardag," zegt Kim tegen haar moeder. " Een huisdier...okee, maar eh...wel een kleintje hé? Laten we zeggen, niet eentje met grote poten..." "Yes" roept Kim. " Bof ik even dat een paard BENEN heeft!"
-Er komt een paard een café binnen, maakt een salto en komt precies op een kruk terecht. Zegt die barkeeper: " Waar heb je dat geleerd"? Zegt dat paard: " ik werk in het circus". Even later komt er nog een paard binnen. Die maakt een dubbele salto en een flikflak en komt ook precies op een kruk terecht. Zegt de barkeeper:" Jij werkt zeker ook in het circus". Zegt het paard: "hihi nee, ik struikelde over de deurmat!"
-Een vrouw heeft een hondje dat Zoiets heet. Ze houdt heel veel van het hondje. Als het beestje op een dag wegloopt, zit de vrouw net in bad. Ze rent helemaal naakt de straat op en vraagt wanhopig aan de postbode: " Heeft u Zoiets vandaag gezien?" Antwoordt de postbode: " Om eerlijk te zijn, heb ik zoiets nog nooit gezien!"
-Er zitten twee vogels in een boom te kijken hoe een schildpad telkens weer uit een boom springt en dan met z'n poten gaat klapperen. Na een tijdje zegt de éne vogel tegen de ander: " Schat ik denk dat we hem nu toch maar eens moeten vertellen dat hij geadopteerd is."
Een bruine en een witte merrie staan met hun veulens in de wei. Zegt het witte veulen tegen dat bruine veulen: " mag ik een keer bij jouw moeder drinken?". Vraagt dat bruine veulen "waarom?" Zegt dat witte veulen " nou ik zou ook wel eens chocolademelk willen drinken";
- Hoe laat is het als een paard op een hek gaat zitten? Tijd om een nieuw hek te kopen!!!
-Een jonge egel raakt verdwaald in de tropische tuin van Artis. Als het donker wordt slaat de angst toe. Elke keer als hij zich aan een cactus stoot fluistert hij in paniek: " Ben jij dat mammie?"
Dierenverhaal De worm en de wilde dieren (Martina1)
De worm en de wilde dieren
De worm en de wilde dieren
Er was eens een worm. Hij drong het hol van de haas binnen die er een keertje niet was. Toen de haas thuiskwam en sporen op de grond zag, riep hij: "Wie is er mijn huisje binnengedrongen?" Luidkeels schreeuwde de worm: "Ik ben het, de roemrijke krijger, de zoon van de grote man wiens enkelringen zijn losgeraakt toen hij vocht in het land van Kurtiale. Ik gooi zonder problemen een neushoorn op de grond en stamp een olifant zo fijn als koeienstront. Mij klop je niet!"
De haas ging weg, want hij dacht: Wat kan een arme kleine als ik doen tegen zo'n monster dat neushoorns en olifanten neerlegt? Toen hij de jakhals tegenkwam, riep hij diens hulp in tegen het monster dat zijn huis bezette. De jakhals liep met de haas mee naar het hol en blafte daar: "Wie heeft het aangedurfd het huis van mijn vriend de haas binnen te dringen?" De worm schreeuwde weer: "Ik ben het, de roemrijke krijger, de zoon van de grote man wiens enkelringen zijn losgeraakt toen hij vocht in het land van Kurtiale. Ik gooi zonder problemen een neushoorn op de grond en stamp een olifant zo fijn als koeienstront. Mij klop je niet!"
Na dit gebral hield de jakhals het voor gezien, want wat kon hij beginnen tegen zo'n geweldenaar? De haas hupte de steppe op, en al vrij gauw ontmoette hij een luipaard. Ook de luipaard wou wel even mee naar het hol. Hij brulde: "Wie daar?" En de worm riep vervaarlijk: "Ik ben het, de roemrijke krijger, de zoon van de grote man wiens enkelringen zijn losgeraakt toen hij vocht in het land van Kurtiale. Ik gooi zonder problemen een neushoorn op de grond en stamp een olifant zo fijn als koeienstront. Mij klop je niet!"
De luipaard vroeg zich af: "Als hij de neushoorn en de olifant verpletterd heeft, hoe zal ik er dan uitzien als hij met me klaar is?" en hij koos wijselijk het hazenpad. Weer ging de haas hulp halen, en dit keer kwam hij thuis met een neushoorn. Maar toen de worm zich had bekendgemaakt dacht de neushoorn: Die daar heeft mijn broertje gevloerd, dus ik kijk wel uit. En ook hij droop af. Niet lang daarna liet ook de olifant weten dat hij bij nader inzien toch liever niet tot koeienstront vermorzeld werd.
Mistroostig dwaalde de haas rond met de gedachte dan maar ergens anders te gaan wonen, toen een rode mier hem vroeg waarom hij zo treurig keek. "Ach," zuchtte de haas, "dat is een lang verhaal," en hij vertelde de rode mier hoe hij de hulp van vele grote dieren had ingeroepen om zijn huisje terug te krijgen, maar dat ze allemaal bang waren geworden. "Geen punt," sprak de rode mier, "ik ga wel met je mee. Laat mij dit varkentje maar wassen." Even later liep hij stoer het hol in, en riep: "Goed volk! Is hier iemand?" De worm bulderde met zijn zwaarste stem: "Ik ben het, de roemrijke krijger, de zoon van de grote man wiens enkelringen zijn losgeraakt toen hij vocht in het land van Kurtiale. Ik gooi zonder problemen een neushoorn op de grond en stamp een olifant zo fijn als koeienstront. Mij klop je niet!"
In plaats van weg te lopen antwoordde de rode mier: "O ja? Laat me niet lachen!" Hij greep de worm vast, sleurde hem het hol uit en sloeg hem zo dood als een pier. De haas riep alle dieren bijeen om naar de dode worm te kijken. "Wie niet sterk is moet slim zijn," sprak hij. Toen ging de luipaard op jacht, en toen hij daarvan terugkwam, legde hij zijn prooi aan de voeten van de rode mier, om hem hulde te betonen.
Dierenweetjes WAAROM DE STRANDLOPERTJES DE GRENS BEWAKEN TUSSEN LAND EN ZEE (Martina1)
WAAROM DE STRANDLOPERTJES DE GRENS BEWAKEN TUSSEN LAND EN ZEE
.Lang, lang, heel lang geleden ruzieden de Zee en het Land voortdurend over de grenslijn. Als de Zee vond dat het Land te veel van de Zee had afgepikt, dan nam zij het terug tijdens razende stormen. Rustte de Zee uit van haar razernij, dan vormde het Land in stille tijden duinen en slikken. Kreeg het Land lang genoeg de kans, dan verstevigde zij de terreinwinst door op het teruggewonnen gebied planten te laten groeien die met hun wortels lange tijd de bulderende Zee konden weerstaan. Maar daardoor werd de zee nog bozer. Als de planten hun bladeren hadden laten vallen voor de winterrust, eiste de Zee tijdens heftige herfststormen het verloren gegane land terug, De dieren waren vaak slachtoffer van de voortdurende conflicten en riepen tenslotte in wanhoop uit dat aan dat eeuwige geruzie een einde moest komen. Zij stelden aan de Zee en het Land voor dat er een scheidsrechter benoemd zou worden die de definitieve grenzen tussen de Zee en het Land zou vastleggen. En zo gebeurde het. Op grote hoogte bekeek de zeearend weloverwogen de standpunten van zowel de Zee als het Land. Maar de grens die de zeearend aanwees werd door de Zee betwist, want zo zei de Zee, de zeearend was te veel een landdier en daarom niet objectief. Daarop beoordeelde de walvis heel geduldig de visies van het Land en de Zee. Maar de grens die de walvis adviseerde, werd verworpen door het Land, omdat, zo zei het Land, de walvis als zeedier partijdig was. Iedereen hief de armen, vleugels en poten ten hemel en vreesde de wederopleving van de twisten tussen de Zee en het Land. Toen kwam plotseling de Voorzienigheid tussen beide. De Voorzienigheid gaf de Zee en het Land een grensbewaker cadeau. Het was een klein, onopvallend vogeltje, wit met wat vage vlekken: het strandlopertje. Het strandlopertje leefde op de grens van Zee en Land. Zij rende altijd mee aan de rand de uitvloeiende golven op het strand. Ze lette er op dat de Zee niet te ver het Land opkwam, maar ook dat het Land geen duintjes vormde om de Zee tegen te houden. Dit vogeltje deed haar werk zo goed dat zowel de Zee als het Land akkoord gingen. Ze werd officieel benoemd als scheidsrechter. In de loop der eeuwen heeft ze voor veel nakomelingen gezorgd. Nu zijn er verscheidene soorten die overal ter wereld de grens te bewaken.
De strandlopertjes doen tot op de dag van vandaag hun best om de grens tussen de Zee en het Land te bewaken. Ook aan de Nederlandse kusten zien we vooral de kleine drieteenstrandlopertjes heel ijverig op en neer rennen op de grens van Zee en Land.
Bucephalus Hier volgt het verhaal van Bucephalus. Een beroemd paard, of laat ik beter zeggen een berucht paard, waarover verschillende verhalen in allerlei versies de ronde doen. Dus neem het me niet kwalijk als je andere verhalen zou lezen met een iets wat andere inhoud over dit paard.
Bucephalus was het lievelings paard van Alexander de Grote. De vader van Alexander, Philip (Philippos ), koning van Macedonia kocht het paard van de paardenhandelaar Philonicus voor dertien talenten. Het was een wild paard dat niemand kon berijden. In sommige versies wordt Bucephalus beschreven als een paard dat zo agressief was dat het stukken uit mensen beet en opat.
Tijdens de pogingen van anderen om het paard te temmen, viel het de twaalfjarige Alexander op dat Bucephalus bang was voor schaduwen. Op een keer nam hij de teugels van de begeleider van het paard over, draaide het paard in de richting van de zon en galoppeerde weg zonder enige druk uit te oefenen. Hij stelde het paard gerust met zijn stem.
Volgens de verhalen stuurde de koning zijn beste ruiter achterna die tevergeefs moeite deed om hen bij te houden. Toen het paard moe werd en vertrouwen kreeg in zijn berijder keerde Alexander terug naar zijn vader. Hierna kreeg hij het paard.
Alexander noemde het paard Bucephalus, wat ossehoofd betekent, omdat het hoofd van het paard zo breed was als het hoofd van een os. Bucephalus werd alleen door Alexander gereden in de vele veldslagen die ze leverden van Griekenland tot Egypte en India.
Bucephalus overleed naar verluid op dertig jarige leeftijd tijdens een veldslag bij de Hydaspis rivier tussen Alexander de Grote en de koning van India (Poros). Bij de begrafenis huilde
Comanche
Comanche was een oorlogspaard dat in 1868 gekocht werd door het Amerikaanse leger. Het was een paard met Morgan- en Mustangbloed. Captain Miles Keogh vond het een mooi paard en kocht het van het leger voor $90,00.
De naam van het paard was eerst Paddy maar veranderde later in Comanche omdat na een gevecht bleek dat het paard geraakt was door een pijl van de Comanche-stammen.
In latere gevechten met de Comanche-indianen werd het paard verwond aan de benen en was tijdelijk verlamd. Later werd hij nog eens tweemaal verwond in de schouder.
De cavalerie was heel trots op hun paard dat, ondanks zijn verwondingen, steeds moedig terug de slagvelden in ging.
In 1876 vocht het leger tegen de Soux- en Cheyenne-indianen in de vallei van Little Big Horn. Comanche was het enige levende wezen dat na twee dagen ernstig gewond werd teruggevonden.
Opnieuw herstelde Comanche van zijn verwondingen en mocht op pensioen.
Men kreeg de orders dat niemand nog op hem mocht rijden. Comanche werd 29 jaar oud en was letterlijk het paradepaardje in militaire parades.
Lipizzaners
Tijdens W.O.II waren er maar tien Lipizzaners op de spaanse rijschool. Sommigen waren in beslag genomen door de duitse bezetters, anderen werden verstopt. Kolonel Alois Podhajsky wist een Duitse officier te overtuigen de paarden met de trein uit het gebied te verplaatsen omdat hij bang was voor de bombardementen. Het duurde een hele week voor de tien hengsten een veilige plaats bereikten, dit vanwege beschadigde treinsporen. De kolonel wist dat er achter de vijandelijke linie nog een hele kudde Lipizzaners met veulens was. Hij sprak erover met de Amerikaanse generaal Patton. Omdat deze generaal zelf een echte paardenliefhebber was, stuurde hij kolonel Charles H.Reed om de paarden te gaan halen. De kolonel brak door de vijandelijke linies heen en verzamelde de kudde en bracht ze hierna in veiligheid. Omdat de spaanse rijschool zo beschadigd was door de bombardementen konden de paarden pas in 1955 terugkomen. Vanaf de terugkeer is de schoonheid van deze paarden weer te zien in de prachtige voorstellingen met muziek.
Kijk ook eens bij de rasomschrijving voor meer info over de Lipizzaner
(Het verhaal werd later verfilmd en is te zien in de Walt Disney-film "The Miracle of the White Stallions".)
De witte Mustang
Dit verhaal begint lang geleden ergens in de woestijn van zuid-west Amerika, toen wilde paarden nog vrij rond konden lopen en de cowboys het vee hoedden op de rug van hun paarden.
De plaats waar ik het over wil hebben, had drie schone bronnen. Om van de ene bron naar de andere te gaan, moest je 32 km reizen. Er was zeker geen overvloed aan gras en door de rotsige, droge bodem waren er zelden mensen of vee in deze streek. Er leefden herten, vossen, coyotes, wolven, poema's en ... wilde paarden
. Natuurlijk wil ik het nu over deze paarden hebben. Er was in dit gebied maar een kudde die het woeste leven aankon. De paarden hadden een hard bestaan. Ze moesten steeds op hun hoede zijn voor de wolven en de coyotes die in de zomer hun veulens probeerden te grijpen of voor de poema's, die zelfs een volwassen dier konden doden. Door de voedsel- schaarste, weinig gras en de bast van jonge boompjes, waren het kleine paardjes.
De leider van de kudde was een mooie, witte hengst. Hij was zwart geboren en langzaam werd hij witter. Toen hij vijf was, was hij spierwit. Als 's nachts de maan weerkaatst werd op zijn witte vacht leek hij soms zelfs blauw. Het was mooi de paarden als kudde te zien draven, alleen de witte hengst viel op omdat hij in telgang ging. Nooit zag je hem draven. Toen de hengst zes was, kwam hij voor het eerst in contact met de mens. Hij verzamelde snel zijn kudde en dreef ze weg van deze, voor hem angstaanjagende, wezens.
Een cowboy zag tussen de kudde de hengst in telgang wegvluchten terwijl de rest galoppeerde. Dit was het begin van de legende van het beroemde in telgang gaande paard. De witte Mustang van het westen. Omdat de mens vaker zijn territorium binnendrong, werd hij steeds vaker opgemerkt en hij werd steeds bewonderd. Het was namelijk een goed gebouwd paard, heel snel en heel slim. De hengst kende zijn territorium heel goed en werd zelden lang gezien want hij wist zijn kudde steeds heel snel te verbergen voor elke nieuwsgierige.
Uiteindelijk begon de hengst merries te stelen van de ranches die steeds meer in zijn buurt werden gezet. Hierdoor loofde men een beloning uit van 5000 dollar aan diegene die de hengst kon vangen en naar de ranch kon brengen om hem te temmen. Cowboys reden uit om de witte Mustang te vangen. Een van de beste cowboys en paardentrainers reed op zijn beste merrie die hengstig was. Dit in de hoop dat de hengst hierdoor naar hem toe zou komen.
Bij de achtervolging merkte de hengst dat het alleen om hem te doen was en verliet daarom zijn kudde. In telgang legde hij 24 km af, terwijl de merrie in volle galop achter hem aan zat. Toen de merrie in een gat stapte, viel ze samen met de cowboy. Deze had spijt dat hij ooit aan dit avontuur begonnen was, omdat hij nu heel de weg terug te voet moest doen met zijn kreupele merrie aan de hand. Hierna vertelde hij aan iedereen dat het gewoon verloren tijd was als er nog iemand zou proberen de hengst te vangen. Sommigen wilden het paard toch nog vangen en probeerden het te verwonden. Ze wilden hem neerschieten en dan vangen. Maar elke kogel miste zijn doel.
De beloning van 5000 dollar bleef lokken. Een cowboy verzamelde een groep van zes vrienden met twaalf paarden. Ze zetten de achtervolging in en wisselden de paarden om als ze te moe werden. Ze reden twee dagen en twee nachten achter de hengst aan en in de morgen na de derde nacht verloren ze hem uit het oog. Vol bewondering over de moed, snelheid en intelligentie van de witte Mustang gingen ze terug naar huis. Na deze uitputtende rit ging de hengst terug naar zijn kudde, verzamelde ze en ging naar het noorden om nooit meer gezien te worden. Ten minste...
Nog vele jaren erna vertelden mensen dat ze hem gezien hadden. Meestal liet de hengst zich bij het maanlicht zien. Zijn spookachtige verschijning bleef steeds ver buiten het bereik van kogels en mensen. Vandaag de dag worden er wel eens Mustangs geboren die in telgang gaan. Wie weet zijn zij wel de afstammelingen van de witte Mustang.
Slimme Hans
Veel paardenliefhebbers zullen het beamen dat paarden slimmer zijn dan vaak verwacht. Het volgende verhaal gaat over een paard dat inderdaad slim was, maar op een heel andere manier dan zijn eigenaar verwachtte.
Een man, Von Osten genaamd, beweerde dat dieren minder slim waren dan mensen omdat ze niet dezelfde basis meekregen in hun opvoeding. Hij zou dit bewijzen door zijn hengst Hans te gaan onderwijzen op precies dezelfde manier als hij kinderen les gaf. Met schoolbord en alles er op en er aan begon hij aan het leggen van deze basis. Telkens als het paard een goed antwoord gaf, via het tikken met de hoef, werd het beloond met een wortel.
Na twee jaar intensief onderwijs behaalde hij al ongelooflijke resultaten. Het verhaal van het slimme paard deed snel de ronde en veel nieuwsgierigen kwamen kijken hoe het paard wiskunde-oefeningen zonder probleem kon oplossen. Geleerden vertrouwden de zaak niet helemaal en dachten dat Von Osten via een geheim teken ofzo aan het paard doorgaf wat het moest antwoorden. Dus moest hij de vragen opnieuw stellen maar pas wanneer het paard hem niet kon zien. Nog steeds gaf Slimme Hans het juiste antwoord.
Men kwam erachter dat het paard niet kon antwoorden als diegene die de vraag stelde zelf het antwoord niet kende. Het paard was zo slim dat hij had gemerkt aan de houding van de mensen (wenkbrauwen die begonnen te bewegen of bewegingen van de neusvleugels e.d.) wanneer hij moest stoppen met het tikken van de hoeven. Hierdoor was het op een heel andere manier wijs dan Von Osten had verwacht.
De man is deze teleurstelling nooit te boven gekomen, verkocht het paard aan handelaars en stierf later als een ongelukkig man.
El Morzillo
Als je over Indianen spreekt dan hebben de meeste van ons een beeld in gedachte van een krijger, opgesmukt met oorlogskleuren en een paar veren in het haar, die joelend op de rug van zijn paard op oorlogspad trekt. Maar wist je dat het beeld van Indianen samen met paarden eigenlijk niet zo vanzelfsprekend is als je zou verwachten?
De Indianen zagen pas voor het eerst een paard toen de eerste blanken begonnen met het veroveren/vernietigen van het Azteekse rijk. In 1519 komt Cortés in Mexico aan met zeshonderd soldaten en zestien paarden die de zware zeereis hebben overleeft. Het waren vijf merries en elf hengsten. Drie ervan waren gevlekt en één helemaal zwart. Deze paarden zijn de voorouders van veel Amerikaanse paarden (o.a. de Appaloosa's).
Het zwarte paard, het paard van Cortés, had de naam El Morzillo. El Morzillo raakte op een gegeven moment zwaar gewond aan een been en werd door Cortés achter gelaten bij Indianen. Hij beloofde hun het paard zo snel mogelijk op te komen halen. De Indianen hadden nog nooit een paard gezien, laat staan verzorgd. Omdat ze bang zijn het vertrouwen van Cortés te beschamen, met de gevolgen die daar bij horen (Cortés vernietigde namelijk in drie jaar het hele Azteekse rijk), namen ze de opdracht aan.
De Indianen probeerden El Morzillo gunstig te stemmen door hem offers te brengen in een tempel waar ze hem vereerden als een afgod. Het fruit en de kip die ze brachten als offer kwamen hun 'god' jammer genoeg niet ten goede en het mooie zwarte paard stierf.
Omdat de Indianen bang waren voor Cortés, die trouwens nooit is terug gekomen voor zijn paard, maakten ze een beeld van het paard en bleven dit vereren om zo elke rampspoed van zich af te kunnen wenden.
In 1697 viel er opnieuw een Spaans leger binnen die het werk van Cortés letterlijk en figuurlijk kwamen afmaken. Het beeld werd vernietigd maar zelfs als het er nog zou staan was er niemand meer om het te aanbidden.
De overgebleven paarden van Cortés bleken later de echte veroveraars van het 'nieuwe' continent en hebben de Indianen van Noord Amerika een paar mooie bladzijdes in de geschiedenis gegeven.
Lisette
Het volgende verhaal gaat over een paard met een heel apart karakter. De eigenaar van paard Lissette was een generaal in het Franse leger. Jean-Babtiste Marbot, zoals hij heette, had meerdere keren oog in oog gestaan met de dood maar was telkens gered door zijn mooie Mecklenburgermerrie.
Haar mooie uiterlijk was waarschijnlijk om haar karakter te compenseren want tijdens een gevecht leek ze meer op een pitbull dan op een elegante schone. Zodra er nog maar iemand in haar buurt kwam, beet ze met haar krachtige kaken waar ze maar bijten kon. Jean-Babtiste was er in geslaagd een van de enige te zijn die in haar buurt mocht komen. De methode die hij daarvoor had gebruikt was zeer apart te noemen. Toen Lisette een keer een poging deed hem te bijten, stopte hij haar een gloeiend hete lamsbout toe. Natuurlijk was dit geen aangename ervaring voor haar en hield ze er een paar blaren aan over.
Jean-Babtistes methode bleek te werken want daarna heeft ze hem niet meer gebeten. Met de nadruk op hem want tijdens een veldslag met de kozakken kon Marbot niets zien doordat hij tijdens de strijd verblind werd door de sneeuw. Lisette liet zich echter niet beperken door de situatie en beet het gezicht van een aanvallende kozak aan stukken en liet ook een Russische officier naar huis gaan met een paar extra 'ere'tekens.
Het grappige is dat deze woesteling op latere leeftijd zo mak werd dat ze, toen ze eenmaal op pensioen was, het knuffelpaard werd van een meisje en haar moeder die haar liefkoosden tot het laatst van haar dagen.
Equus quagga quagga
Quagga komt van het Afrikaans kwagga en betekent zebra. De quagga was een van de meest voorkomende zebra's in Zuid-Afrika. Het dier leek gedeeltelijk op een een ezel en gedeeltelijk op een Zebra (achterkant ezel en voorkant zebra). Hij was ongeveer even groot als de huidige zebra's en had dezelfde bouw.
De Quagga had donkerbruine strepen aan het hoofd en de hals, een bruin lichaam,een witte buik en benen. Het geluid dat de Quagga maakte is het best te vergelijken met een schril geblaf. Elke poging het dier te temmen mislukte. Toch las ik ergens dat er in 1860 een span Quagga's de voederkar trok in een Londense dierentuin. De Quagga had in de ogen van de Afrikaanse boeren weinig nut. Om ze van de weidegronden te houden, werden ze in grote getalen afgeschoten. Hun vlees werd gegeten en hun huiden verwerkt. Het gevolg hiervan was dat vrijwel zeker het laatste wilde exemplaar in Afrika in 1861 werd doodgeschoten.
Je kon de enige levende Quagga's alleen nog maar bekijken in dierentuinen. Op 12 augustus 1883 stierf in het Amsterdamse Artis de laatste Quagga. Het vreemde is dat deze dieren die het zo goed deden in gevangenschap nooit verder gefokt zijn en toen iemand op het idee kwam het te laat was.
Via genetisch onderzoek startte men in Zuid-Afrika een fokprogramma om te proberen de Quagga terug te krijgen. Of het resultaat uiteindelijk zal zijn wat men ervan hoopt zal moeilijk worden want van de 23 Quagga's die men in verschillende musea nog kan gaan bekijken lijken er maar weinig op elkaar.
Tja, de uitspraak voorkomen is makkelijker dan genezen is ook hier weer erg toepasselijk
Lurch, een mastiff-hond van 90 kilo, werd door de Rode Kruisafdeling van Michigan in de bloemetjes gezet omdat hij twintig keer bloed heeft gegeven. Tijdens een plechtigheid in Howell kreeg hij de titel van 'Pet's Best Friend'.
Hondenlevens redden Lurch, een 2-jarige Engelse mastiff, geeft eens in de vier weken bloed voor andere honden. Hierdoor werden al meerdere viervoeters van de dood gered, onder meer een hond die aan het rattenvergif gezeten had.
Dierentuin Baasje Joni Melvin- Thiede is trots op Lurch. Maar ook z'n Lucas - een Amerikaanse mastiff - z'n zeven katten, z'n kippen en vier... zeehonden hebben zijn hart gestolen. (eb)
Een Aziatische roofvis, gevaarlijker dan de piranha, is in Engeland uit een riviertje gehengeld. Volgens de krant The Sun is een 'dodelijke invasie' niet ver af meer.
Alleseter De slangenkopvis heeft vlijmscherpe tanden en kan zelfs enkele dagen op het droge overleven. Het dier kan een centimeter of zestig worden en is zowat een alleseter. Waar de slangenkop opduikt, verdwijnt het meeste andere leven onder water.
Uit aquarium? Andy Alder uit Hykeham was aan het vissen in de Witham-rivier toen hij het dier plots aan de haak had. "Het beest ziet er angstaanjagend uit", sidderde de man. Deskundigen denken dat iemand het dier uit een aquarium heeft losgelaten. (eb)
AMSTERDAM - De zoon van Steve Irwin heeft het onverschrokkene van zijn krokodillenjagende vader geërfd. Toen het vierjarige jongetje werd gebeten door een boa constrictor, een wurgslang, begon hij te lachen.
Foto: EPA
Weduwe Terri Irwin : Kleine Bob was trots op zijn beet. Hij zei wel: ik hoop dat het geen giftige slang was. Maar ik heb hem verzekerd dat ik hem daar nooit mee zou laten spelen. Dochter Bindi (nu 9) werd al gebeten door een slang toen ze achttien maanden was.
Hopelijk gaan de kinderen hun vader niet in alles achterna De Australische Steve overleed in september 2006 op 44-jarige leeftijd nadat hij was gestoken door een giftige pijlstaartrog.
De presenator van The Crocodile Hunter raakte in opspraak omdat hij tijdens een van zijn shows een krokodil voerde, terwijl hij de toen een maand oude Bob vasthield. Hij bood zijn excuses aan op tv, maar gaf aan dat hij wilde dat zijn zoon, door veel bij dieren te zijn, ook een dierenliefhebber zou worden. Dat lijkt wel gelukt.
Dwalend over heide en door lage bosjes, denkend aan geen enkel nuttig ding, fluitend zacht en blijde, blij en vrij en losjes, kwam ik plotseling bij een huisje, doodstil en verlaten, dat in schaduw van wat dennenbossen sliep, waar het lang geleden scheen en heel tevreden, want alleen een geitje blaatte en een koekoek riep.
In die dagen zocht ik al maar naar een kamer, 'k had al veel gewogen en gewikt. Hier is stilte, docht ik, en niets is voornamer, niets is meer geschikt. En wijl zwijgend kijken toch niet baat en wijl ik graag in stille dingen mij verdiep tikte ik toen van buiten even op de ruiten; maar alleen het geitje blaatte en de koekoek riep.
Ja, mijn ontevreden tikken mocht niet baten, 't maakte zelfs de stilte dubbel diep; 't scheen sinds lang geleden gans en al verlaten, 't was of alles sliep. 't Is maar beter stille dingen stil te laten dacht ik, wijl ik dwalende weer verder liep, en ik hoorde achter mij maar nu wat zachter hoe het geitje blaatte en de koekoek riep.
Winterslaap was redding voor verwaarloosde slangen
DORDRECHT - Zeven slangen, twee sterk vermagerde katten, een dode gordelstaarthagedis, een chinchilla met mijt, veertien verwaarloosde hagedissen, vier dode ratten en de restanten van dode muizen.
FOTO NICO SCHOUTEN
Deze beestenbende troffen de Dordtse Dierenbescherming en vier medewerkers van de dierenambulance zaterdagavond aan in een woning aan de Bilderdijkstraat in Dordrecht. De eigenaren van alle dieren, een man en vrouw, zijn volgens kennissen van het stel zes weken geleden met de noorderzon vertrokken. Behalve hun twee honden, lieten zij de rest van de niet alledaagse veestapel onverzorgd achter. De 18-jarige Virginia Maas hoorde van een vriendin dat het stel vertrokken was. Omdat het meisje in het verleden wel eens voor de dieren had gezorgd, had zij een sleutel van de woning en ging direct poolshoogte nemen. ,,De tranen stonden in mijn ogen toen ik hier binnenkwam. Alleen al de stank en het klaaglijke geluid van de katten. Het was echt afschuwelijk, aldus een aangeslagen Virginia. Het meisje gaf de katten onmiddellijk water. Zowel de huiskamer, waar naast wat schaars meubilair zes terrariums staan en een grote kooi voor de chinchilla, als de keuken maakt een zeer desolate indruk. Boven is er geen licht. In het schijnsel van een zaklantaarn doemen de dode ratten, die als voer voor de slangen dienden, op. De slaapkamer was omgetoverd tot permanent verblijf van de slangen van de met de noorderzon vertrokken bewoners. Volgens reptielendeskundige John Noorlander, die door de Dierenbescherming was opgetrommeld, is het boven veel te droog. ,,Slangen kunnen in de wintermaanden lang zonder eten en dat is hun redding geweest. Noorlander nam alle hagedissen mee. De slangen (geen giftige) gingen stuk voor stuk in een doos die voor de zekerheid met plakband werd dichtgemaakt. Volgens de kenner had het stel geen illegale diersoorten<NO1> in bezit<NO>. ,,Ze hebben er alleen niet goed voor gezorgd. Ik neem ze allemaal mee en lap ze wel weer op. De twee katten werden door kennissen opgevangen en de chinchilla mocht met Hannie Groenendijk van de Dierenbescherming mee naar huis. Groenendijk heeft geen goed woord over voor het stel dat zoveel dieren onverzorgd achterliet in de woning. ,,Ik heb al heel wat meegemaakt maar dit slaat echt alles. De stank in de woning, de uitwerpselen, de verwaarloosde dieren, het is bijna niet te omschrijven. Buurtbewoners in de Bilderdijkstraat vernamen zaterdagavond met dubbele gevoelens de ontruimingsactie in het huis van hun buren. ,,Voor de dieren is het vreselijk dat ze zo onverzorgd zijn achtergebleven. Maar dat de man en vrouw vertrokken zijn, vinden we geen gemis. Het stel zorgde met de regelmaat van de klok voor overlast, dat had iets met drugs te maken. En ook hun honden blaften continu en de stank van het zwembad in de achtertuin was in de zomermaanden echt te ranzig voor woorden, aldus omwonenden.
MUNNEKEZIJL - Zondagmorgen rond 10.30 uur zijn er vijf stieren en vier koeien ontsnapt uit de stal bij een boerderij aan de Olde Borchweg nabij Munnekezijl. De dieren zagen een wandeling in het mooie weer wel zitten en gingen direct de weilanden in. De boer ging met hulp van de in allerijl geroepen buurtbewoners achteraan. Met hulp van vijftien mensen lukte het om vijf dieren weer in de stal te krijgen. Twee stieren en twee koeien bleven eerst achter in de vrije natuur.
Al snel bleek dat het geen gemakkelijke klus zou worden om de laatste runderen te vangen. Bovendien was het ook gevaarlijk. Iedere keer als iemand iets te dicht bij kwam, kwam één van de stieren dreigend op zn belagers af. Uiteindelijk bleef alleen nog de mogelijkheid over om de stieren met een verdovingsgeweer neer te schieten. Hiervoor werd Roel de Haan, dierenarts uit Kollum en de politie gealarmeerd. De politie kwam met meerdere voertuigen ter plaatse.
Ondertussen was een van de stieren door de weilanden en sloten uitgekomen bij de Leegsterweg te Warfstermolen. Daar werden de posities ingenomen en het dier naar de schutter gedreven. Dit lukte en één schot bleek voldoende te zijn om de stier te doen inslapen. Hierna werd deze met een trekker en veewagen uit het land gehaald. De twee koeien en de andere stier lieten zich niet zo makkelijk pakken.
Twee speciaal voor deze taak opgeleide politieagenten stapten bij de veehouder op de trekker. Getracht werd vanuit de trekker, overigens ver buiten het bereik van onze fotocamera, de dieren te verdoven. De stier bleek taaier dan verwacht. Na twee schoten werd hij suf maar bleef rond lopen. Net na 15.00 uur was de klus geklaard en stonden de dieren weer veilig in de warme stal.
mailgroep huisdieren
Quagga komt van het Afrikaans kwagga en betekent zebra. De quagga was een van de meest voorkomende zebra's in Zuid-Afrika. Het dier leek gedeeltelijk op een een ezel en gedeeltelijk op een Zebra (achterkant ezel en voorkant zebra). Hij was ongeveer even groot als de huidige zebra's en had dezelfde bouw. 
Een Aziatische roofvis, gevaarlijker dan de piranha, is in Engeland uit een riviertje gehengeld. Volgens de krant The Sun is een 'dodelijke invasie' niet ver af meer.
![](javascript:fotovenster("http://www.telesport.nl/multimedia/archive/00159/20980302_jpg_159144d.jpg"," ","EPA ",138,200); "javascript:fotovenster(\"http://www.telesport.nl/multimedia/archive/00159/20980302_jpg_159144d.jpg\",\" \",\"EPA \",138,200);")
