Hallo bezoeker,
welkom op het blog van de Mailgroep Huisdieren, een hechte groep Dierenvrienden-SeniorenNetters, die er zijn voor, door en met elkaar.
Op dit blog kunnen jullie kennismaken met onze dieren, tips vinden over de verzorging en de gezondheid van de dieren, dierengedichten en dierenartikels lezen, werkjes in verband met dieren bekijken, enz.
Veel kijk- en leesplezier!
20-05-2009
Stadsgedicht voor Kai-Mook
Stadsgedicht voor Kai-Mook
19/05 Stadsdichter Joke van Leeuwen schreef een gedicht voor het kersverse olifantje Kai-Mook, dat zondag in de Antwerpse Zoo werd geboren.
Daar ben je dan, jij langverwachte, mooie eenvoud, parel op vier zware steunpilaren, met oude plooien in je nieuwe huid. Je had een grote oom van hout, die spoot in t stad gedachten nat en lichter dan ze waren. En hij was, net als jij, gewenst.
Zie je die hekken? Hekken zijn je grens. Daarbuiten zijn nog veel meer grenzen. Hoor je die wezens achter gaas die met gekleurde lappen om op twee voor jouw idee heel dunne pootjes naar je staan te staren? Die zijn van onze soort. Wij heten mens.
Dolfijnen die uit hun slaap worden gehouden, moeten nauwelijks slaap inhalen. Na een experiment gaan ze gewoon weer over tot de orde van de dag, en nacht.hollandse hoogte
Dolfijnen kunnen vijf dagen en nachten lang waakzaam en geconcentreerd blijven.
Ook slapend blijft een dolfijn bij de pinken, concluderen Amerikaanse en Israëlische onderzoekers die twee dolfijnen uit hun slaap hielden.
Dolfijnen rusten door afwisselend hun linker en rechter hersenhelft 'uit te zetten'; dat was al bekend. De onderzoekers trainden twee tuimelaars op het herkennen van een toon van anderhalve seconde te midden van tonen van een halve seconde. Wanneer een dolfijn op het juiste moment op een knop drukte, kreeg hij een visje toegeworpen. Tot aan het eind van het experiment, na 120 uur, bleven beide dolfijnen prima presteren.
Na acht uur 's avonds was het tijd voor een ingewikkelder taak: wanneer een rode verticale balk oplichtte, moesten de dolfijnen drukken op een knop voor een fluitje; lichtte een horizontale groene balk op, dan moesten ze op de andere knop drukken en klonk er een zoemgeluid. Weer konden ze op een visje rekenen als ze het goed deden.
Ook hier zagen de onderzoekers de prestaties niet achteruitgaan. Omdat afwisselend één oog van de dieren bedekt was, toonden de onderzoekers bovendien aan dat de actieve hersenhelft ook informatie verwerkt die aan de andere, 'slapende' kant binnenkomt.
Tijdens de experimenten vertoonden de dolfijnen wel tekenen van slaap: ze zwommen soms cirkeltjes en dreven aan het oppervlak. Maar kregen ze een signaal, dan waren ze direct bij de les.
Bij de mens uit zich slaaptekort in veranderde hormoonconcentraties in het bloed. Bij de dolfijnen bleven die concentraties constant. De studie staat morgen in het Journal of Experimental Biology.
Baby Kai Mook (= parel in het Thaïs) zet al grote mond op
Baby Kai Mook (= parel in het Thaïs) zet al grote mond op
BRUSSEL - Baby K., het olifantenjong dat zondagochtend in de Antwerpse Zoo geboren werd, komt vandaag voor het eerst buiten. Alles verloopt prima. Alleen Dumbo is nog wat bang van het nieuwe kalfje.
Samen met haar moeder, Phyo Phyo, haar tante, Yu Yu Yin, haar zus, May Tagu, en het oudere wijfje Dumbo mag baby K. vandaag voor het eerst naar buiten, wellicht zo rond een uur of elf. De Zoo verwacht veel volk, maar hoopt dat niet iedereen tegelijk naar het kalfje wil komen kijken. 'Het zou beter zijn als het bezoek gespreid wordt. Baby K. zal nog wel enkele weken klein blijven', zegt de bioloog Sander Hofman. Hij is curator in de Zoo, verantwoordelijk voor de zoogdieren in de dierentuin.
Gisteren bleef de woonplaats van de olifanten, de Egyptische tempel, dicht. Alleen de vijf verzorgers, de curator en de mensen die meewerkten aan de website in afwachting van de geboorte, mochten erin.
Burgemeester Patrick Janssens, de Vlaamse minister-president Kris Peeters (CD&V) en Vlaams minister Patricia Ceysens (Open VLD) gaan vandaag als eersten op kraamvisite. Peeters en Ceysens zijn tot peter en meter van de boreling aangeduid. Personeelsleden van de Zoo en hun gezin kregen gisteravond na sluitingstijd al een avant-première. Tot die tijd werd moeder en jong volop rust gegund. 'We hebben zelf ook nog maar net onze eerste goeie nachtrust gehad', zegt Hofman. 'Maar alles verloopt uitstekend. De moeder zorgt heel goed voor haar kalf, ze is een ervaren olifantenkoe. Ook zus May Tagu heeft het jong aanvaard.'
Op het filmpje van kort na de geboorte, dat nog steeds op de druk bezochte olifantensite van de Zoo te zien is - meer dan 1,2 miljoen hits sinds vrijdagavond - is nochtans te zien dat May Tagu een paar keer over de nieuweling heen loopt. 'Ze was van streek omdat ze nog nooit eerder een geboorte had meegemaakt. Al het tumult bracht haar in de war. Je kunt op dat filmpje ook goed zien hoe de moeder en tante de boreling afschermen. Zij plaatsten voortdurend hun eigen lichaam tussen May Tagu en de baby-olifant. Na een uur is May Tagu tot rust gekomen. Ze probeerde zelfs op haar beurt haar zusje te beschermen toen Dumbo erbij werd gebracht.'
Dat was misschien nog wel het spannendste moment, zegt Hofman. Want Dumbo is de olifant die al het langst in de Zoo verblijft en ook zij heeft nog nooit een geboorte meegemaakt. 'De anderen zijn hier pas in 2006 gekomen en toen was May Tagu een jaar oud. Dumbo reageerde nogal wild als May Tagu in haar buurt kwam en schopte erop. Het heeft een jaar geduurd voor dat in orde kwam.'
Die omstandigheden in acht genomen, reageert ook Dumbo goed: 'Ze valt het kalf niet aan, maar ze gaat er ook niet naast staan.' Hofman beklemtoont dat Dumbo niet door agressie gedreven wordt, maar door angst: 'Ze is gewoon bang van die kleintjes.' En daarom is het goed dat de kudde vandaag naar buiten kan: 'Buiten is er meer ruimte en lopen ze elkaar minder voor de voeten.'
De verzorgers blijven waakzaam. 'De eerste dertig levensdagen van een zoogdier vormen altijd een risico. Maar alle tekenen tot dusver zijn goed: het kalf drinkt goed. Moeder en dochter worden af en toe apart gezet. Dat is belangrijk omdat de melk van Phyo Phyo zo vlak na de bevalling een andere samenstelling heeft. Pasgeborenen hebben deze biestmelk, nodig om weerstand op te bouwen. Baby K. heeft ook al bij Yu Yu Yin gedronken, en die heeft niet de juiste melk voor haar.'
Yu Yu Yin kan nog zogen omdat May Tagu al heel haar jonge leven lang zowel bij haar als bij haar moeder drinkt. Ze wierp zelf ook een jong kort voor May Tagu ter wereld kwam, maar dat jong overleefde niet. Er is geen bloedverwantschap tussen Yu Yu Yin en de anderen, maar ze gedraagt zich wel als een zorgzame tante. Staat de nieuwkomer al stevig op haar poten? 'Ja, hoor. En ze zet zelfs al een grote mond op', lacht Hofman.
Er wordt gezegd dat olifanten in gevangenschap minder lang leven: ze doen onder andere meer infecties op. Hofmans kent het onderzoek dat met deze conclusie naar buiten kwam. 'Het is gebaseerd op de afgelopen vijftig jaar. Een halve eeuw geleden lagen olifanten vaak nog aan de ketting.'
'De jongste tien à twintig jaar hebben we veel geleerd. We zorgen ervoor dat dieren hier in omstandigheden kunnen leven die de natuur zo getrouw mogelijk nabootsen. Daarom is de bevalling gebeurd in aanwezigheid van andere olifantenkoeien. En als we de olifanten in 2011 naar Planckendael overbrengen, zullen ze helemaal in natuurlijke omstandigheden kunnen leven.'
De Zoo gaat een jaar lang campagne voeren rond baby K. Er zullen T-shirts, buttons, maaltijden en bier aan de man worden gebracht. De opbrengst gaat ten dele naar het nieuwe kweekprogramma in Planckendael, en naar de verzorging van 'familieleden' van Phyo Phyo in Zuid-India.
Ook kalfje Kai Mook zal zijn soortgenoten niet van uitsterven redden
Ook kalfje Kai Mook zal zijn soortgenoten niet van uitsterven redden
Ook kalfje K. zal zijn soortgenoten niet van uitsterven redden
rtr
BRUSSEL - De geboorte van kalfje K. is een grote stap vooruit voor de Antwerpse zoo, maar slechts een kleine voor de Aziatische olifant.
Amper vijftigduizend Aziatische olifanten (Elephas maximus) zijn er vandaag nog over in het wild. Daarmee behoort kalfje K., dat gisteren in het Antwerpse olifantenverblijf voorspoedig ter wereld kwam, tot een met uitsterven bedreigde soort.
Hoewel K.'s geboorte een opsteker is voor de Antwerpse zoo en het Europese olifantenfokprogramma, brengt ze geen verandering in die bedreigde status. Alle fokprogramma's ten spijt moeten de meeste Europese dierentuinen nog steeds olifanten invoeren om hun stallen gevuld te houden. Het Europese stamboekprogramma voor Aziatische olifanten streeft nochtans naar acht kalfjes per jaar, zodat dierentuinen kunnen stoppen met importeren. Maar dat cijfer wordt vooralsnog niet gehaald, al is de grote sterfte onder olifantenkalveren (ooit een op de twee) de jongste tijd wel gezakt (naar drie op de tien).
Op dit ogenblik hebben Europese dierentuinen zo'n 330 Aziatische olifanten in bezit, in meerderheid koeien (olifanten leven van nature in matriarchaal geleide kuddes). Van de 75 stieren wordt een deel voor de fok uitgewisseld.
Slechts een derde van alle Aziatische olifanten in Europese zoo's is in de dierentuin geboren. De rest is import, gevangen in het wild of gefokt in herkomstlanden. Daarnaast herbergen Europese zoo's gepensioneerde circusolifanten, die ook import zijn.
Zelfs als dierentuinen een kalfjesoverschot zouden hebben, zou dat de Aziatische olifant niet van de ondergang redden. Het dier boert vooral achteruit omdat aan zijn leefgebied wordt geknaagd, door het steeds groeiend aantal mensen in Azië. Boeren doden er olifanten die hun oogst vertrappelen, en ook stroperij kost veel dieren het leven.
Daaraan kan de geboorte van kalfje K. niets veranderen. Als de komende dagen geen tante bovenop hem gaat staan, ligt zijn toekomst binnen de dierentuinmuren. Daar hoeft hij niet voor stropers te vrezen, maar een luizenleven gaat hij evenmin tegemoet. Infecties, tuberculose, verlamming, onvruchtbaarheid en stereotiep gedrag ('ijsberen') komen vaker voor bij in dierentuinen gehouden olifanten dan bij hun soortgenoten in het wild.
Ze leven ook korter. De mediane leeftijd in de dierentuin is 19 jaar, tegen 42 jaar voor een olifant in een Birmese houtvesterij.
In de Antwerpse zoo zijn drie van de vijf olifanten ouder dan dertig, wat op een bovengemiddeld welbevinden wijst. De zoo heeft plannen om zijn olifanten natuurlijk te gaan huisvesten: in Planckendael wordt plaatsgemaakt voor een harem die veertien dieren kan tellen: moeders, hun dochters en enkele nog niet geslachtsrijpe stiertjes. Mannelijke kalfjes hoeven dan na het spenen, als ze een jaar of drie zijn, niet meer bij hun moeder te worden weggehaald.
Alles wat u moet weten over de soortgenoten van baby Kai Mook
Alles wat u moet weten over de soortgenoten van baby Kai Mook
Bij de olifanten heb je twee grote soorten : de Aziatische en de Afrikaanse olifant. De meeste mensen spreken over de Indische olifant als ze olifanten in Azië bedoelen, maar dit is grondig fout. De Indische olifant, waartoe baby K. behoort, is een van de vier ondersoorten van de Aziatische olifant. De andere drie zijn: de Sri-Lankaanse olifant, de Sumatraanse olifant en de Borneodwergolifant.
Afrikaanse olifanten moeten meer lopen en zijn dus een stuk sportiever dan de Aziatische. Ze zien er een stuk slanker uit. Een Aziatische olifant is dikker: een volwassen vrouwtje weegt tot 5.000 kilo, de mannetjes tot 8.000 kilo.Niet alleen het gewicht verschilt tussen beide soorten. Een Aziatische olifant heeft een dikkere kop met twee bulten en kleine oren. Een Afrikaanse heeft grotere flaporen en een kleinere kop.De Aziatische olifant eet per dag wel tot 150 kilo plantaardig voedsel . In de zoo krijgt het dier drie maaltijden per dag. Deze bestaan uit: brood, hooi, wortelen en appels. In de natuur eten ze bladeren, takken, wortels of gras. Omdat de dieren zo veel eten zijn ze er tot 16 uur per dag mee bezig. Daarbij produceert de olifant zo'n 100 kilo mest.Olifanten trompetteren enorm luid als ze blij of bang zijn. Wanneer ze schrikken maken ze een kort schreeuwend geluid. Ze produceren ook geluiden die je niet hoort, een soort onderlinge ' olifantentaal' . Die klanken zijn zo laag dat mensen ze niet kunnen horen en reiken tot 5 kilometer ver.
Olifanten zijn heel gevoelig voor grondtrillingen . Tientallen kilometers verder voelen ze nog andere stampvoetende olifanten of een wegrennende kudde.Olifanten zijn serieuze drankorgels: met hun slurf drinken ze maar liefst 80 tot 160 liter water per dag.
Een vrouwtjesolifant is ongeveer 22 maanden zwanger. Wanneer de baby-olifant geboren wordt, zoogt deze niet met zijn slurf, zoals velen denken. Tot vier en half jaar zoogt het dier met zijn mond , daarna begint het meer en meer vast voedsel te eten.Kleine olifanten zijn echte mama's kindjes : tot negen jaar loopt het olifantje bij zijn moeder, daarom kan een vrouwtje maar om de negen jaar een nieuw olifantje krijgen. Rond de vijftien jaar is een olifant geslachtsrijp. Rond zijn dertigste is een olifant volgroeid en is het dier eindelijk op gewicht.
De sterfteleeftijd van een olifant schommelt tussen de vijftig en de zeventig jaar.
De Aziatische olifant kan tam worden gemaakt en gebruikt worden als lastdier . Wat kunnen ze zoal doen. Boomstammen uit het bos te slepen, toeristen ronddragen in nationale parken of karren vooruit trekken.In het wild leven er nog amper 50.000 Aziatische olifanten . In Europese dierentuinen leven ongeveer 330 Aziatische olifanten.
Een vrouwelijke olifant heet -hoe vreemd het ook klinkt- koe , een mannetje stier . Een pasgeboren olifant noemen we een kalf .Een olifant is een snugger dier . Een Aziatische olifant kan tot vijf kilo hersenen hebben (ter vergelijking: een mens heeft 'maar' een tot anderhalve kilo hersenen).Aziatische mannetjes en Afrikaanse mannetjes en vrouwtjes hebben slagtanden . Ze gebruiken ze als wapen of kunnen ermee werken zoals wortels uit de grond halen.Olifanten zijn sociale wezens . Vrouwtjes baby's leven in een kudde van gemiddeld tien dieren, de stoere mannetjes lopen apart.Tellingen van de dieren komen af en toe voor, maar de cijfers lopen erg uiteen: de een spreekt over duizenden, de ander over honderduizenden. Een ding staat vast: beide soorten olifanten zijn bedreigd . In Afrika worden ze nog altijd te vaak onnodig afgemaakt, in Azië hebben ze steeds minder plaats om te leven.
12:34Update Olifant Phyo Phyo is omstreeks 8.45 uur zondagochtend moeder geworden in de Antwerpse Zoo. Ze is bevallen van een dochter en beiden stellen het goed. De naam van het kleintje wordt dinsdag bekendgemaakt tijdens een persconferentie waarbij Vlaams minister-president Kris Peeters en Antwerps burgemeester Patrick Janssens aanwezig zullen zijn. Vast staat dat de naam met een K zal beginnen.
Iets voor negen uur kwam het jong ter wereld. De bevalling was live te volgen via www.baby-olifant.be en is heel vlot verlopen. Phyo Phyo heeft bezorgers wel enigzins verrast, want niemand vermoedde dat het zo opeens zou gebeuren.
Voor mama Phyo Phyo is haar vierde jong. Het jonge dier weegt zo'n 100 kilogram en zal volgens de traditie een naam krijgen beginnend met de letter K en van Aziatische oorsprong zijn. Omdat het een meisje is, kan het ook in Antwerpen blijven, want dat past in het kweekprogramma van de Zoo.
Jaloers
Na enkele minuten bang afwachten, bleek dat het kalfje levend ter wereld was gekomen. Na een twintig minuten stond het olifantje al alleen rechtop. Rond kwart na elf heeft 'baby K' ook voor het eerst gedronken bij haar mama.
Ook de andere familieleden hebben ondertussen al kennisgemaakt met de jongste telg en reageerden volgens de Zoo enthousiast. Zowel mama Phyo als tante Yu Yu Yin moesten het kleintje aanvankelijk wel beschermen tegen May Tagu. De dochter van Phyo Phyo reageerde in eerste instantie heel jaloers tegenover haar nieuwe broertje of zusje, maar heeft de boodschap ondertussen begrepen.
Nu moet ook Dumbo, de leidster van de olifantenfamilie, 'baby K' nog ontmoeten. De verzorgers vrezen een beetje voor de reactie van Dumbo.
Een wonder
"We zijn voorzichtig blij. Alles verliep tot nu toe fantastisch vlot. Nog enkele cruciale uren volgen maar onze hoop is groot dat alles goed gaat verlopen", lieten de verzorgers zondagmorgen weten.
"Het is genieten, geweldig, een wonder. Het slurfje is zo klein en zo schattig", reageerde ook Ilse Segers, de woordvoerster van de Antwerpse Zoo. Het publiek mag het kleine wonder vanaf woensdag komen bewonderen.
Peter
Minister-president Kris Peeters bracht meteen nadat hij het nieuws had vernomen een bezoekje aan de Zoo. Hij wordt peter van het kleine olifantje en bracht zijn gelukwensen alvast uit aan mama Phyo en de verzorgers. Ook de Antwerpse burgemeester Patrick Janssens en Vlaams minister van Wetenschap Patricia Ceysens hebben het kleintje al gezien.
Live
Het is de eerste keer dat een baby-olifant levend geboren wordt in België. Sinds vrijdagavond kondigde de bevalling zich echt aan nadat de progesteronwaarde in het bloed van Phyo Phyo bijna naar nul was gezakt.
Iedereen kon via negen camera's live meekijken in de kraamstal: een gedurfde primeur vol positieve verwachtingen. Er werd ook een groot scherm gezet op het Mechelseplein in Antwerpen en de website www.baby-olifant.be kreeg zo'n 350.000 unieke bezoekers.
Stuur uw gelukwensen voor mama Phyo Phyo en de Antwerpse Zoo in via e-mail !
ANTWERPEN - Alle Belgen zullen een geboortekaartje ontvangen van het olifantenkalfje dat binnenkort in de Antwerpse zoo wordt geboren. Bedoeling is een wereldrecord te vestigen.
De Post sponsert de 4,8 miljoen kaartjes. Aan elk kaartje hangt een antwoordstrookje om een felicitatie terug te sturen. 'Zo hopen we een wereldrecord te vestigen voor het aantal felicitaties bij een geboorte', zegt een woordvoerster van De Zoo in de kranten van De Persgroep.
Om mensen te motiveren neen kaartje terug te sturen is er een wedstrijd aan verbonden. De inzenders maken kans op de zogenoemde 'olifantenstoel', een designmeubel.
Voor het ontwerp is beroep gedaan op scholen. Er kwamen meer dan duizend inzendingen binnen, waarvan er nog drie overblijven.
De meest verloren van alle dagen is de dag waarop men niet heeft gelachen.
'k vond nog een mooi (maar ietwat triest) gedichtje, ergens opgediept uit mijn mapjes... Voor mijn hond. Het was maar een hond ik was maar een mens en we waren vrienden. Sinds hij is heen gegaan mis ik een vriend die 's avonds op me wacht en me helpt te geloven dat het leven de moeite loont. Hij sprak geen woord want hij was maar een hond. Ik kon hem niets geven ik was maar een mens. Maar hij aanvaardde alles goed en kwaad en hield slechts het goede over want hij was maar een hond. Voor een even trouwe vriend als hij moet ik alleen een hond hebben die me alles zal geven me niets zal vragen en me enkel zal helpen maar een mens te zijn.
Uw hond is braaf en rustig als hij bij u is. Maar als u weg gaat, treft u bij uw terugkomst een ravage aan: verscheurde zetels, urine en uitwerpselen op de vloer en afgematte buren wegens lawaaioverlast. Zo kan het niet verder!
De hond "van de wereld afgesloten"
Ondanks de vriendschap die er tussen mensen en honden bestaat, is het vaak onmogelijk hen alle aandacht en tijd te geven waar ze nood aan hebben. Door onze dagelijkse verplichtingen kunnen we soms verplicht zijn de hond geregeld een aantal uren alleen thuis te laten. Maar de hond is een sociaal dier dat houdt van gezelschap en sommige dieren kunnen er niet goed tegen de hele dag "van de wereld afgesloten" te zijn. Hun wangedrag uit zich dan in het vernielen van de meubelen, krassen op de deuren, onzindelijk gedrag en aanhoudend geblaf . Bovendien gaan het vertrek en de thuiskomst van het baasje vaak gepaard met overdreven opwinding, onzindelijk gedrag en geblaf. Ten slotte kan een alleen gelaten hond aan zelfverminking doen, bijvoorbeeld door te likken, meestal ter hoogte van de poten. In dat geval verschijnen er ontstekende letsels van de huid. Achter al deze gedragingen gaat een angstgevoel schuil.
Overdreven gehechtheid
Naast het probleem dat met de eenzaamheid gepaard gaat, kan de hond leiden aan een gedragsafwijking die we overdreven gehechtheid noemen. De bijzondere en geruststellende band tussen een pup en zijn moeder kan worden overgedragen naar het baasje die die pup bij de adoptie verzorgt. De pup wordt namelijk gerustgesteld door deze nieuwe persoon die zich met hem bezighoudt en hem voedt. Deze situatie is in het begin normaal, maar de pup moet geleidelijk aan afstand nemen van zijn baasje . Als deze afstand er niet komt, volgt de hond de persoon overal en ontwikkelt hij een angstgedrag met onzindelijk gedrag en vernielingen als hij niet bij de geruststellende persoon kan. Om dit te vermijden, is het beter de pup met verschillende personen in de plaats van slechts één persoon in contact te brengen en de nieuwkomer duidelijk zijn plaats in het gezin te tonen (hij eet na u, heeft zijn eigen slaapplaats, ).
De oplossingen
De behandeling van angst bestaat uit gedragstherapie . Er moeten namelijk een aantal adviezen worden gerespecteerd om deze angst te remmen: als thuis bent, geeft u slechts aandacht aan uw hond als u dat zelf beslist. Het is niet de hond die het initiatief neemt om met elkaar bezig te zijn, te spelen en contact te hebben. Laat uw hond niet toe dat hij u overal volgt en verbied hem de toegang tot bepaalde kamers van het huis. In het half uur voor u vertrekt, negeert u uw hond. Wat ook kan helpen is uw sleutels en jas vast te houden op momenten dat u niet zal vertrekken. Als u thuiskomt, geeft u uw hond geen aandacht zolang hij niet kalm is. Als de hond schade heeft aangericht, mag u hem niet straffen. Ruim op zonder dat hij aanwezig is. Soms volstaan deze gedragsmaatregelen niet en moet de hond een specifieke behandeling met geneesmiddelen krijgen . Er bestaan ook elektrische apparaatjes die feromonen verspreiden en uw hond geruststellen.
Het Europees Parlement heeft ingestemd met een verbod op de handel in zeehondenbont. (De meerderheid was overweldigend: 550 Europarlementariërs waren vóór en slechts 49 tegen een verbod) Het verbod treedt begin 2010 in werking, vóór het nieuwe commerciële jachtseizoen van start gaat.
In Canada zou het verbod het einde van jacht kunnen betekenen. Dit jaar al heeft de mogelijkheid van een verbod vele dieren gered, want de prijs van zeehondenbont daalde. Van de 338.000 zeehonden die volgens Canada dit jaar mochten worden gedood, zijn er 'slechts' 60.000 afgeslacht. Het seizoen eindigt op 15 mei....
Het verbod is een historisch moment voor de dieren. Uw stem was hierbij onmisbaar! Afgelopen maandag heeft onze lidorganisatie Bont voor Dieren 40.000 steunbetuigingen voor een verbod aangeboden aan de Nederlandse Europarlementariërs. Een belangrijke overweging van het Europees Parlement was de publieke steun voor een verbod.
Namens de dieren hartelijk dank voor uw aandeel in deze overwinning!
Tips voor de verzorging van honden- en kattenvachten
Tips voor de verzorging van honden- en kattenvachten
Kwaliteitsvoeding geven en de pels regelmatig borstelen bezorgen de meeste honden en katten een vacht die straalt van gezondheid. Sommige onder hen hebben echter bijkomende hulp nodig om met hun vacht goed voor de dag te komen.
De voeding die u aan uw hond of kat geeft, speelt een belangrijke rol voor het behoud van een goede gezondheid, een gezonde huid en een mooie vacht . Indien u uw huisdier evenwichtige kwaliteitsvoeding geeft, zal het alle vitaminen, eiwitten en voedingsstoffen krijgen die nodig zijn voor een gezonde huid.
Voedingssupplementen
Ondanks een goede gezondheid en een gezonde voeding, hebben sommige honden en katten een doffe vacht of zij verliezen veel haren , zelfs buiten de ruiperioden. In die gevallen kan de gezondheid van de huid verbeterd worden dankzij voedingssupplementen die te verkrijgen zijn in de vorm van tabletjes of siroop. Deze supplementen bevatten vitaminen (A, B, E, PP, biotine), essentiële vetzuren, zink en aminozuren. Deze bestanddelen bieden de huid een betere bescherming, een betere gezondheid en een goede keratinesynthese. Zij hebben bovendien ook een preventieve functie tegen roos en haar uitval.
Regelmatig borstelen maar niet te dikwijls in bad
Gewoonlijk zorgen katten zelf voor een goede lichaamshygiëne dankzij hun grondig toilet. Zwaarlijvige katten hebben het echter soms moeilijk om hun rug en anusstreek te wassen zodat een regelmatige borstelbeurt, eventueel vergezeld van een plaatselijke shampoo, soms nodig blijkt. Katten met halflange en lange haren moeten zeker om de twee à drie dagen geborsteld worden om de dode haren te verwijderen en om de vorming van knopen te vermijden. Voor honden hangt de frequentie van het borstelen af van de lengte en de dichtheid van de vacht . Sommige honden met kort haar moeten praktisch nooit geborsteld worden. Katten en honden in bad stoppen gebeurt met speciale shampoo en alleen wanneer het echt nodig is. Honden met lang haar mogen om de vier tot acht weken in bad en honden met kort haar mogen slechts twee tot vier keer per jaar een bad krijgen wanneer dat nodig is. Welke vacht uw hond ook heeft, hij moet na elke wandeling in het bos of op het strand afgedroogd en geborsteld worden om modder, zand en plantenresten te verwijderen.
verzorgingsproducten
Om de kwaliteit van de vacht van uw hond of kat te verbeteren, hebben laboratoria huidverzorgingsproducten ontworpen in de vorm van pipetten die enkele milliliter van een vocht bevatten dat op de huid van uw huisdier moet gedruppeld worden. Deze pipetten bevatten natuurlijke bestanddelen zoals poly-onverzadigde vetzuren, essentiële rozemarijnolie, lavendel en andere planten, en ten slotte vitamine E. Een behandeling van twee maanden, waarbij elke week één pipet op de huid wordt gedruppeld, maakt het mogelijk om de huid en de vacht te hydrateren en te verzachten en om de slechte geuren te verdrijven. De pels van uw huisdier is nu opnieuw glanzend en vrij van roos. Tot slot, voor de honden die een abnormaal vette huid hebben, bestaan er pipetten om de hoeveelheid huidsmeer te verminderen. Hierdoor verhoogt u de werking van de speciale hondenshampoos tegen overtollig huidsmeer.
Jullie "hamster"kennis en andere dierenkennis even testen ?
Wil je even testen hoeveel je eigenlijk over dieren weet? Hieronder heb je enkele vragen reeksen over hamsters, geiten, zebravinken, kippen en schapen. M.a.w. genoeg om even bezig te zijn! Veel plezier ermee
Normale waarden van temperatuur,pols, en ademhaling:
Dit zijn de basisgegevens :
In onderstaande alinea worden enkele basis gegevens van de hond gegeven, zoals polsslag, ademhalingsfrequentie, en temperatuur. Deze gegevens zijn van belang om vast te stellen of de hond ziek is of niet. Soms geeft zelfs een van deze gegevens een idee in welke richting de dierenarts moet zoeken naar een aandoening. Het is handig om te weten wat de basisgegevens in normale situatie zijn voor uw hond! Immers: de drie basis gegevens verschillen per hond! Noteer dus ergens de normale uitgangswaarden.
De hartslag van pups en heel jonge honden varieert tussen 110 en 120 slagen per minuut. Volwassen honden hebben een hartslag tussen 90 en 100 slagen, terwijl de oudere hond 70 a 80 slagen per minuut heeft. Uitgangspunt hierbij is de hond in rust. Vanzelfsprekend neemt de hartslag toe tijdens inspanning. Tel gedurende minimaal 15 seconden de hartslag en vermenigvuldig dit met 4. Beter is een volle minuut te tellen, maar bij sommige honden is dit moeilijk, vanwege de beweeglijkheid.U kunt de hartslag tellen met wijs- en middelvinger, die u op de grote slagader legt aan de binnenkant van de achterpoot, hoog op het been, bijna op de plaats waar het been overgaat in de romp. Dit is echter vrij moeilijk. Het eenvoudigst is de hand op de linkerborst van de hond te leggen. U kunt echter via deze methode niet de "kracht" voelen, waarmee het bloed wordt rondgepompt. Kunt u bij een ziek dier de hartslag slecht voelen via de dijbeen slagader, dan is dit meestal een slecht teken. Een belangrijke wetenswaardigheid is het feit dat de hartslag bij de hond onregelmatig is! Hierover hoeft u zich dus niet ongerust te maken. Een zieke hond heeft meestal een snellere hartslag.
De ademhaling sfrequentie Net zoals bij de hartslag varieert de ademhalingsfrequentie (aantal ademhalingen per minuut) naar gelang de leeftijd van de hond. Jonge honden zullen 18 tot 20 keer per minuut ademhalen, volwassen honden 16 tot 18 keer en oudere honden 14 tot 16 keer per minuut. Natuurlijk zal de hond sneller gaan ademen bij inspanning. Normaal zal de hond door zijn neus ademen. Bij opwinding, warmte en inspanning zal de hond gaan hijgen en door de bek ademen. Hijgen in rust is meestal een teken dat de hond zich niet lekker voelt. Wanneer u wilt tellen hoe vaak de hond ademt telt u alleen de inademing, of de uitademing en niet allebei!
De normale temperatuur van de hond varieert tussen de 38 °C en 39 °C. U dient de temperatuur van de hond altijd rectaal, dat wil zeggen via de anus op te nemen. Wanneer u een kwikthermometer gebruikt dient u de hond erg goed vast te houden en het liefste met hulp van iemand anders. Wanneer de thermometer breekt is immers de kans groot dat het kwik in aanraking komt met de hond! Zorg dat de kwikthermometer op 36 ° C is afgeslagen. Pak de staart vast en trek deze iets omhoog. Steek dan voorzichtig het uiteinde van de thermometer in de anus en houdt de thermometer gedurende 3 minuten in de anus. Gebruikt u een digitale thermometer, dan zal de thermometer meestal zelf een signaal geven wanneer de waarde afgelezen kan worden. Ons advies is eigenlijk een digitale thermometer aan te schaffen speciaal voor de hond en deze bij de huisapotheek te bewaren. Een digitale thermometer is sneller af te lezen en brengt minder risico's met zich mee. De temperatuur is waardevolle informatie wanneer de hond ziek is. Heeft de hond koorts, meet dan enkele malen per dag.
Onder castratie van het mannelijk dier verstaan we het verwijderen van de testikels. Bij diverse diersoorten behoort de castratie van het mannelijk dier tot een min of meer 'normale' ingreep. Meestal is er een speciale reden waarom de eigenaar of dierenarts zal besluiten tot castratie over te gaan. Dierenartsen noemen dat indicaties.
Deze INDICATIES kunnen grofweg in de volgende categoriën worden onderverdeeld:
1) Gedragproblemen.
-Ongewenst sexueel gedrag: Hieronder valt het "rijden" op uitgestoken benen of kussens. Het proberen te "dekken" van de kat of andere huisdieren. Een andere reden kan zijn wanneer iemand een teefje én een reu in huis heeft. Als de teef gewoon loops wordt kan men wel proberen de dieren drie weken uit elkaar te houden, maar "verlangen" maakt erg vindingrijk ook voor honden ! Dus het is niet zozeer de vraag "of" het zal gebeuren maar eerder de vraag "wanneer" het zal gebeuren. Als het tijdens de ene loopsheid niet is, dan tijdens de volgende loopsheid wel. In mijn praktijkervaring moet de teef in zulke gevallen zeker 2-3x in haar leven naar de dierenarts voor een "morning"after prik vanwege een ongwenste dekking. Een castratie had dat kunnen voorkomen.
-Weglopen: Sommige reuen vinden het heerlijk om op stap te gaan in de buurt om te kijken en ruiken (!) of er nog loopse teefjes in de buurt zijn. De ene reu doet dit af en toe, andere reuen doen het bijvoorbeeld driemaal daags zodra ze geroken hebben, tijdens het uitlaten, dat er een loopse teef in de buurt is geweest. Wegloop gedrag is natuurlijk vervelend voor de baas en zeer gevaarlijk voor de hond. Een reu die met zijn verliefde kop achter de teven aanloopt of met concurerende reuen wil vechten, kijkt vaak nauwelijks uit bij het oversteken van de straat en kan dan al heel gemakkelijk een hardhandige aanvaring krijgen met een auto.
-Geurvlaggen plaatsen: Dat reuen de neiging hebben overal hun territorium af te bakenen wordt de baas bij iedere uitlaatronde wel weer duidelijk gemaakt. Overal moet even een plasje over, desnoods 50x per wandeling. Dit is normaal, maar wanneer de hond dit in huis gaat doen ontstaat er een probleem. Meestal is er dan sprake van een dominatieprobleem. De reu ziet het huis als zijn territoium en niet als dat van zijn baas. Hier helpt castratie maar is een gehoorzaamheidscursus evenzeer aangewezen. Het plaatsen van geurvlaggen (binnen en buiten) wordt overigens wel een stuk minder na castratie.
-Agressie: Hier dient heel duidelijk goed nagegaan te worden van welke soort agressie er sprake is. Is het tegen mensen: Een hond die zijn baas of anderen bijt zal hier VRIJWEL NOOIT mee ophouden als hij gecastreerd wordt. Wel gaat een castratie helpen indien tegelijkertijd een gedrags- en gehoorzaamheidscursus wordt gevolgd, gecombineerd met een hormonale therapie. Maar dat een "lastige" hond wel een lammetje wordt na castratie is een hardnekkige fabel. Of tegen alle andere honden: Als een reu wil vechten met zowel teven en reuen ligt hier meestal een niet-hormonaal en niet-geslachtgebonden reden aan ten gronde. Castratie zal hier dan ook niet altijd helpen. Ook hier is een aanvullende gedragtherapie op zijn plaats, hoewel sommige honden echt "geflipt" raken zodra ze andere honden zien. Of alleen tegen andere reuen: Als iemand twee reuen in huis heeft die regelmatig heftig vechten is castratie van beide reuen in 95% van de gevallen een oplossing met een gegarandeerd succes. Dit is een prima oplossing. Beter dan steeds met één of beide partijen naar de dierenarts om de "gaten" in de huid of oorranden weer te laten hechten. Ook wanneer de hond tijdens het uitlaten vrijwel elke andere reu wel wil aanvliegen maar teven absoluut met rust laat, kan dit probleem met castratie simpel verholpen worden.
2) Medische problemen
Prostaatproblemen: Veel oudere honden hebben net als hun baasjes prostaatvergrotingen(zou het dan toch waar zijn dat de baas op de hond gaat lijken of was het nou andersom....). Meestal gaan de prostaatproblemen bij de hond juist NIET met plasproblemen gepaard. Wel kan de hond soms moeilijk stoelgang maken en soms komen er afgeplatte keutels uit omdat de ontlasting over de vergrote prostaat in het bekken heen geperst moet worden. Het meest voorkomende symptoom bij prostaatproblemen is echter druppels urine (vocht) verlies terwijl de hond gewoon rondloopt. Af en toe is dit vocht lichtrood en bloederig van kleur. De reu is niet echt incontinent en het zijn zelden grote hoeveelheden vocht. Maar het is wel een teken dat er wat aan de hand is. Soms is de prostaat niet alleen vergroot maar ook ontstoken en heeft de reu koorts. De behandeling bestaat uit de toediening van geneesmiddelen (tijdelijke chemische kastratie) of permanente chirurgische castratie. Het laatste geeft de beste resultaten op termijn.
Een andere prostaataandoening is de prostaatkapselcyste. Dit is een vloeistof ophoping in de vergrote prostaat of onder het kapsel. Deze cystes kunnen wel een sinaasappel groot worden. De reu is er meestal niet ziek van maar door de omvang kan de hond vaak moeilijk stoelgang maken. Af en toe raakt zo'n cyste geinfecteerd en ontstaat een prostaatkapselabces. Hier kan de reu behoorlijk ziek van zien. Prostaatkapselcystes worden meestal chirurgisch verwijderd via een buikoperatie. Meestal wordt de reu dan gelijk gecastreerd om herhalingen van het probleem te voorkomen.
Voorhuidontsteking: Een beetje gelige uitvloeiing uit de voorhuid van een reu is wel normaal te noemen. Echter bij sommige reuen neemt deze uitvloeiing zulke vormen aan dat het onhygiënisch in huis wordt. Bij elke schudbeurt vliegen bijvoorbeeld al de druppels in het rond. Of de hond zit de hele dag aan zijn penis of voorhuid te likken of er liggen op de ligplek van de hond steeds gele vlekken. In lichte gevallen helpt een tijdelijk chemische castratie vaak voor een flinke periode, al dan niet gecombineerd met een behandeling met geneesmiddelen. Komt het probleem steeds weer terug, dan is castratie meestal een relatief simpele en definitieve oplossing van dit probleem.
Tumoren: Prostaattumoren schijnen vaker voor te komen bij niet-gecastreerde reuen. Meestal zijn prostaattumoren zeer agressief . Testikeltumoren komen relatief vaak voor bij oudere reuen. Meestal valt het de eigenaar op dat de ene testikel (teelbal) veel groter is dan de andere. Deze tumoren zijn vaak wel kwaadaardig maar zaaien meestal pas heel laat uit. Omdat ze van buitenaf goed zichtbaar zijn vindt het weghalen van de aangetaste bal meestal op tijd plaats. Van een echte castratie is meestal dan geen sprake omdat de andere testikel in principe gewoon kan blijven zitten als deze verder normaal is. Maar meestal worden wel beide testikels weggenomen. Circumanaalklier gezwellen van het anusslijmvlies bij de reu zijn een andere categorie van tumoren. Ze komen vaak alleen voor bij reuen en zijn gesitueerd onder of rondom de anus. Ze groeien langzaam en zijn in principe meestal niet kwaadaardig. Wel komen ze vaak meervoudig voor (enkele bulten van verschillende grootte naast elkaar). Het grote probleem is dat ze op een gegeven moment openbreken en gemakkelijk bloeden. Overal waar de hond gaat zitten ontstaan dan bloedvlekjes in huis. Grote en vooral open gezwellen kunnen het beste chirurgisch verwijderd worden. Deze gezwellen ontstaan onder invloed van het mannelijke hormoon testosteron. Zodra de reu gecastreerd wordt verdwijnen de kleine gezwellen en wordt het ontstaan van nieuwe gezwellen voorkomen. Niet verwarren met perianaalkliergezwellen. Deze zijn veelal kwaadaardig, en moeten dringend geöpereerd worden.
Niet afgedaalde testikels: Regelmatig komt het voor dat één of zelden beide testikels niet indalen in het scrotum door een ontwikkelingsstoornis. Normaal moeten op 3 maand leeftijd beide testikels aanwezig zijn in het scrotum(balzak). Is dat niet het geval dan geeft de niet-ingedaalde testikel later aanleiding tot gedragsproblemen en in de meeste gevallen gaat die later ook verkankeren. Daarom is het hoogst aangewezen om de niet-ingedaalde testikel via een lies- of buikoperatie te verwijderen, afhankelijk van de plaats waar de niet-ingedaalde testikel zich bevindt. Normaal wordt de andere testikel gelijktijdig ook verwijderd.
De Operatie techniek:
Bij de castratie wordt er voor de balzak één sneetje gemaakt waardoor beide testikels verwijderd kunnen worden. De snede wordt opzettelijk niet in de balzak gemaakt omdat er soms wat tijdelijke zwelling van de balzak door wondvocht optreedt na castratie. Als er dan ook een wonde zit op die plek geneest deze veel moeizamer. Bij de castratie worden beide testikels met de bijballen en de zaadstrengen plus bloedvaten afgebonden en verwijderd. Hierna worden er niet alleen geen zaadcellen meer gemaakt waardoor de hond onvruchtbaar wordt, maar wordt ook de produktie van het mannelijk hormoon testeron voorkomen. Alle typisch mannelijke gedragingen worden daarna een stuk minder of verdwijnen.
Bijwerkingen van de castratie: Deze zijn maar kortdurend. Aangezien het een relatief lichte ingreep is die onder een kortwerkende voordoving wordt uitgevoerd zal de hond vrij snel weer de oude zijn. Juist omdat de hond vrij snel weer alert is en de snede op een snel irriterende plek tussen de achterpoten zit, moet de hond beslist een verband of plakker dragen, of een kraag of een T shirt om. Gebeurt dat niet omdat de baas dat "zielig" vindt, dan is de kans groot dan de hond juist bij deze ingreep de hechtingen al binnen een paar uur uit de wonde getrokken heeft. Waarna of een flinke bloeding ontstaat of alles weer helemaal opnieuw gehecht moet worden. Een enkele keer krijgt de hond tijdlijk een wat blauwe bloeduitstorting in de huid van zijn balzak. Deze is meestal op het moment van het eventuele verwijderen van de huidhechtingen na 10 dagen grotendeels al weer verdwenen. Soms kan de reu de eertste dagen na de ingreep,tengevolge van wat zwelling rond de operatiewonde, wat raar en houterig stappen. Dit verdwijnt ook na een paar dagen.
Na de castratie wordt reu niet minder actief maar wordt wel de stofwisseling van de reu iets anders. Het dier verbruikt wat minder energie. De meeste honden eten dan gewoon ook iets minder en dan verandert er niets. Sommige honden blijven echter op het oude niveau door eten en krijgen de neiging toe te nemen in gewicht. Na castratie moet gedurende 1-3 maanden even extra op het gewicht vn de hond gelet worden. Als de hond zwaarder wordt moet de hoeveelheid voer met ca. 20-25% gereduceerd worden of moet gekozen worden voor een laag-calorie of vetarm dieet. Er bestaat ook een speciale voeding voor de post-castratie-periode (vraag ernaar bij uw dierenarts). Waarna ook deze honden keurig slank en aktief blijven.
Chemische castratie. Soms kan een zogenaamde chemische castratie een tijdelijke oplossing zijn bij overdreven drift, bij prostaatproblemen, voorhuidontstekingen of als "test" voor de uitwerking van een echte castratie bij bijv. weglopen of het vechten met andere reuen. De hond krijgt dan afhankelijk van de indicatie 1, 2 of 3 injecties met een hormonaal produkt. Deze injecties werken één tot enkele weken. Daarna keren alle mannelijke hormonen en functies weer normaal terug.
Het skelet van de vogel: Het skelet is opgebouwd uit een organische stof (eiwit) en de anorganische stoffen calcium (kalk) en fosfor. Het moet aan drie belangrijke voorwaarden voldoen. Bij het vliegen moet het skelet het lichaam zo weinig mogelijk luchtweerstand geven. Het moet licht en sterk zijn en het moet bescherming bieden aan de organen, zoals hart, longen, lever, magen, enz.
Om de vogel zo licht mogelijk te maken, zijn de meeste beenderen hol en gevuld met lucht. In de skeletdelen waar extra krachten opkomen, zoals de vleugels, zijn benige "spijlen" ingebouwd die het bot extra versterken, zonder dat er veel gewichtstoename plaatsvindt. Het gewicht van het skelet is maar 10% van het totale lichaamsgewicht. Het kenmerkende van het vogelskelet is dat van de wervelkolom - bestaande uit hals-, rug- en lendewervels, heiligbeen en staartwervels - de rug- en len de wervels en het heiligbeen tot één stijf geheel zijn vergroeid. Samen met het grote borstbeen en de daaraan vergroeide ribben en het ravenbeksleutelbeen vormt de romp een sterk en stijf geheel om de vliegspieren tot voldoende sterke steun te bieden.
Om de bewegingsloosheid van het lichaam te compenseren, heeft de hals 14 wervels, die de vogel in staat stellen z'n kop 180 graden of meer te draaien. Als we een vogel in de hand nemen, voelen we duidelijk de kam van het borstbeen. Behalve dat het borstbeen het skelet de nodige stijfheid moet geven, biedt het plaats voor de aanhechting van de vliegspieren, die tussen het borstbeen en het opperarmbeen lopen. Vooral de vliegspieren voor de krachtige neergaande beweging zijn breed op het borstbeen aangezet. De spieren die de opgaande vleugelslag mogelijk maken, zijn aanmerkelijk minder sterk. Hun aanhechtingsvlak is dan ook veel kleiner. De vliegspieren maken bijna 25% van het lichaamsgewicht uit.
De inwendige organen De longen De longen van een vogel zijn betrekkelijk klein en niet rekbaar zoals bij de zoogdieren. Ze bestaan uit een aantal luchtkanaaltjes, die zich weer vertakken in zeer dunne haarvaatjes die zeer bloedrijk zijn. De longen zitten vast aan de wervelkolom, ongeveer in het midden van het lichaam, en zijn verbonden met vijf paar luchtzakken. Deze dunwandige zakken vullen de ruimten tussen de organen op., waardoor ze een zekere bescherming bieden aan de organen. De luchtzakken zijn in paren over het lichaam verdeeld, waarvan het achterste paar het grootst is. Een vogel die vliegt, trekt bij de neerslag van de vleugels de borstspieren krachtig samen, waardoor de inwendige lichaamsruimte samengedrukt wordt en de luchtzakken wat verkleind worden. De lucht wordt dan via de longen naar buiten geperst. Bij de opslag van de vleugels ontspannen de spieren zich. De luchtzakken worden dan via de longen weer gevuld met lucht. In de luchtzakken bevinden zich zeer weinig bloedvaten, waardoor er weinig zuurstofopname plaatsvindt. De longen daarentegen zijn zeer bloedrijk, vooral in de talrijke haarvaten, die de zuurstofopnemen en het koolzuur afgeven. Als een vogel in rust is, worden de ribben bewogen door spieren die de lichaamsholte samenpersen en weer ontspannen, waardoor mede de luchtzakken worden samengedrukt en zich vervolgens ontspannen, zodat er uitwisseling van zuurstof en koolzuur kan plaatsvinden. In rust ademt een vogel ongeveer 30 maal per minuut, wat bij snelle beweging op kan lopen tot ongeveer 450 maal per minuut.
Het hart en de bloedsomloop Het hart is een sterke spier die dienst doet als zuig-perspomp. Het verplaatst het bloed, dat voedingsstoffen en zuurstof bevat, naar alle delen van het lichaam. Het hart is verdeeld in vier afdelingen, die weer verdeeld zijn in een linker- en een rechterkant die niet rechtstreeks met elkaar zijn verbonden. Het linkergedeelte zuigt het zuurstofrijke bloed van de longen op en transporteert het naar alle delen van het lichaam en de organen. Daar geeft het bloed de voedingsstoffen en zuurstof af en dan wordt het zuurstofarme bloed teruggevoerd naar het rechtergedeelte van het hart en doorgevoerd naar de longen, waar het koolzuur wordt afgegeven. Het hart van een vogel pompt gemiddeld 240 slagen per minuut. Bij een grotere inspanning kan dit wel oplopen tot 400 slagen per minuut.
De lever De lever is het grootste orgaan in een vogellichaam. Zij bestaat uit twee lobben. De kleur is bruinrood. De lever is een zeer belangrijk orgaan met een aantal belangrijke functies:
Het ontgiften van het bloed. Uit het bloed worden de schadelijke stoffen gehaald en omgezet in onschadelijke stoffen. Het verwijderen van het ijzer uit de afgestorven bloedlichaampjes, zodat het weer gebruikt kan worden voor de nieuwe aanmaak van bloedlichaampjes. Het vormen van een reserve aan koolhydraten en vitaminen. De suikers die eerst in de darm zijn afgebroken, worden in de lever weer opgebouwd tot glycogeen en in deze vorm opgeslagen. De productie van gal. De galzure zouten in de gal moeten in de darm de vetten oplossen, waardoor deze beter ontvankelijk worden voor de inwerking van enzymen. De vogel heeft geen galblaas. De gal wordt rechtstreeks vanuit de lever in de darm gebracht en constant geproduceerd. Wanneer een vogel lange tijd niet gegeten heeft, bestaat de groenere ontlasting uit pure gal.
De nieren Bij te veel afbraakstoffen in het bloed worden deze in de nieren gezuiverd en als urine afgevoerd naar de cloaca. Het vocht uit de urine wordt weer opgenomen in de bloedbaan, waarna de ingedikte afvalstoffen overblijven, die door het lichaam worden uitgescheiden als een witte pluim op de mest. Veel liefhebbers denken dat de witte pluim kalk is, maar het is niets anders als ingedikte urine.
Het vrouwelijke geslachtsorgaan Het vrouwelijke geslachtsorgaan bestaat uit een eierstok en een eileider. Op de eierstok bevinden zich 1000 tot 1600 eifollikels. Deze eifollikels zijn omgeven door een vlies, waarin zich de bloedadertjes bevinden die de eifollikels van voedingsstoffen voorzien en waarin de eifollikels kunnen groeien. Als een eifollikel tot een eicel volgroeid is, scheurt het vlies en komt de eicel vlak voor de trechter van de eileider. Op dat moment kan de eicel bevrucht worden door de zaadcel en versmelten ei en zaadcel tot een kiemcel met dooier; deze wordt doorgevoerd in de eileider. De eileider bestaat uit vijf gedeelten, die elk een afzonderlijke functie hebben bij de vorming van het ei. In het eiwitvormend gedeelte wordt in ongeveer 3 uur het eiwit om de dooier gevormd. Na de eiwitvorming worden de beide eivliezen om het eiwit gelegd. Dit gebeurt in ongeveer 1 uur, waarna het bijna complete ei in het eierschaalvormend gedeelte komt, waarin het ongeveer 21 uur blijft voor de vorming van de eierschaal. Vandaar gaat het ei via de eigang naar de cloaca. In ongeveer 25 uur wordt het totale ei geproduceerd. De tijdsduur tussen het leggen van het eerste en tweede ei bedraagt 43 tot 44 uur. Als de vogel nog geen rijpe eifollikel heeft, kan zij toch bevrucht worden door het mannetje, zelfs 14 dagen voordat de eifollikel rijp is. Wel is het zo dat bij latere paringen de zaadcellen meer kans maken om door te dringen tot de eicel. De oudere zaadcellen zijn wat trager van beweging geworden. Ook kan de vogel nog bevrucht worden tussen het leggen van het eerste en tweede ei in.
Ten gevolge van ontstekingen van de eileider, die erg gevoelig is voor invloeden van buitenaf, wil de eiproductie nog wel eens stagneren. Wat hiervan precies de oorzaak is, is meestal moeilijk te achterhalen. Ook komt het wel voor dat er geen schaalvorming plaatsvindt (windei). Hier kan mogelijk de oorzaak liggen in het feit dat de duivin te vet is, waardoor er vet gevormd wordt rond de eileider, die dan min of meer in elkaar gedrukt wordt. Dit heeft tot gevolg dat er geen normale schaalvorming kan plaatsvinden.
De spijsvertering Het verteren van harde graankorrels vraagt om spijsverteringsorganen die in staat moeten zijn de graankorrels om te zetten in stoffen die door het duivelichaam kunnen worden opgenomen om te worden gebruikt voor energie en vernieuwing. Het is een zwaar verteringsproces, dat veel energie vraagt, maar de spijsverteringsorganen zijn daar goed op ingesteld. Een graankorrel opgenomen door de snavel komt in de keelholte, waar speeksel wordt toegevoegd; daarin bevinden zich stoffen die een begin maken met de afbraak van de koolhydraten. Vervolgens gaat de korrel via de slokdarm naar de krop waar hij in het opgenomen water wordt geweekt. De krop is eigenlijk niets anders dan een verwijd gedeelte van de slokdarm, waar het voedsel enige tijd kan worden bewaard en waaruit het met kleine beetjes wordt doorgevoerd naar de kliermaag. In de wanden van de kliermaag bevinden zich klieren die verteringssappen afscheiden (enzymen). Twee belangrijke verteringssappen zijn pepsine en zoutzuur, die gezamenlijk het eiwit gedeelte verteren. Het zoutzuur heeft nog twee functies; ten eerste doodt het door zn antiseptische werking de schimmels en bacteriën die eventueel met het voedsel werden opgenomen, ten tweede lost het dein het voedsel aanwezige calciumzouten op. De graankorrel heeft tot en met het passeren van de kliermaag nog steeds z'n zelfde vorm behouden, alleen is hij wat gezwollen door het weken en de inwerking van de verteringssappen. De graankorrel is nog lang niet geschikt om opgenomen te worden in het lichaam. Het vermalen van de graankorrel gebeurt in de spiermaag, een platte geribbelde buis bekleed met een harde keratinelaag, die samen met opgenomen scherpe steentjes voor het kleinmaken van de graankorrel zorgt. Als de graankorrel in zeer kleine stukjes is vermaald, kunnen de verteringssappen nog beter hun werk doen. De graankorrel is een dunne brij geworden, die wordt doorgevoerd naar de dunne darm, die het verteringsproces voortzet. De dunne darm bestaat uit drie gedeelten, nl. de twaalfvingerige darm, de nuchtere darm en de echte dunne darm. De twaalfvingerige darm is lusvormig, met binnenin z'n lus de alvleesklier of pancreas. De pancreas is een belangrijk orgaan, dat z'n enzymen aan de twaalfvingerige darm afgeeft. Deze enzymen zorgen voor de verdere afbraak van eiwitten en koolhydraten.
Eiwitten worden gesplitst in aminozuren en koolhydraten in enkelvoudige suikers. In de nuchtere darm worden vanuit de lever de galsappen toegevoerd, die de vetten splitsen in vetzuren en glycerol. Van de nuchtere darm wordt het nu geheel vloeibare voedsel doorgevoerd naar de dunne darm, waarin zich de darmvlokken bevinden, die zorgen voor de opname in de bloedbaan. De onverteerbare stoffen worden doorgevoerd naar de dikke darm en via de cloaca uit het lichaam verwijderd. Het bovenstaande geeft in grote lijnen weer wat zich tijdens het verteringsproces afspeelt.
De veren Het verenpak van een vogel is zeer doelmatig en geheel aangepast aan de eisen waaraan het moet voldoen. Het is licht en sterk en geeft de vogel het vermogen te vliegen en z'n lichaamswarmte te regelen. Het is in de zomer koel en 's winters een goed isolerende mantel, die de lichaamswarmte lang vast kan houden. We kunnen de veren indelen in: -grote veren -dekveren -donsveren
Grote veren De grote veren of vliegveren bestaan uit slagpennen, armpennen en staartpennen. Deze vliegveren stellen de vogel in staat te vliegen en zijn van een sterke constructie. Vliegveren hebben een sterke schacht, die tot het eind van de veer doorloopt. Aan weerszijden van die schacht hebben ze een brede en een smalle zijde. Aan de schacht bevinden zich de baarden en baardjes, die onderling verbonden worden door de zogenaamde haakjes en de veer tot een sterk geheel maken. De schacht ontstaat uit een veerfollikel in de huid, wat te vergelijken is met een haarzakje bij de mens. In de veerfollikel komt de veer tot ontwikkeling. Naar de veerfollikel lopen bloedvaten die de nodige voedingsstoffen aanvoeren om de veer te laten groeien. De veerschacht begint bij de zogenaamde veernavel, een rond gaatje dat de voedingsstoffen doorlaat naar de groeiende veer. Als de veer volgroeid is, wordt de veernavel afgedicht.
Dekveren Dekveren zijn ongeveer van dezelfde constructie als de vliegveren, maar de schacht is minder sterk ontwikkeld en loopt niet zover door als bij de vliegveren. De dekveren dienen om de vogel z'n stroomlijn bij het vliegen te geven en als beschutting tegen wind en regen. Ze bevinden zich op de vleugels en op die lichaamsgedeelten die in direct contact staan met de buitenlucht.
Donsveren Donsveren hebben een heel korte schacht, nauwelijks buiten het lichaam uitstekend. De baarden zijn volledig ontwikkeld, maar worden niet verbonden waardoor ze nogal warrig zijn. Deze veren doen dienst als isolatie en bevinden zich op verschillende plaatsen onder de dekveren en aan het onderlichaam.
Veervelden De veren komen niet gelijkelijk verdeeld over het lichaam voor, maar op zogenaamde "veervelden". Vanaf de ondersnavel loopt een veerveld naar de borst, dat voor het borstbeen zich vertakt om dan als twee veervelden aan weerszijden van het borstbeen te lopen en bij de aars weer bij elkaar te komen, vanwaar ze gezamenlijk overgaan in de staart. Op de scharnierende gedeelten van poten en vleugels bevinden zich geen veren. Over de kop loopt een veerveld naar de staart, dat ongeveer bij de staartwortel ophoudt. Vanaf de dijen lopen de veervelden naar de staartinplant, vanwaar ze overgaan in de staartpennen.
De rui Na het kweekseizoen worden vrijwel alle veren op het vogellichaam vernieuwd. Een proces dat zich van de zomer (half juli) tot in het begin van de winter (half december) afspeelt.
De rui begint bij de eerste slagpen (gerekend van binnenuit). Bij beide vleugels vallen deze slagpennen gelijktijdig uit. Wanneer de nieuwe pen voor driekwart volgroeid is, valt de volgende pen uit. Er vallen nooit meer slagpennen tegelijk uit, want dit zou het vliegvermogen van de vogel te veel aantasten. Na het ruien van de zevende slagpen begint het ruien van de armpennen ook weer vanaf de binnenste gerekend. Het aantal armpennen dat per jaar geruid wordt, is niet voor elke vogel gelijk. Sommige vogels ruien maar twee of drie armpennen per jaar, anderen meer en weer anderen ruien alle armpennen. Ongeveer tegelijk met het ruien van de armpennen, ruien ook de dekveren en staartpennen. Staartpennen ook weer in paren en te beginnen met de binnenste. Het ruien van de staartpennen geschiedt niet op rij, maar om en om, om het draagvlak van de staart zoveel mogelijk intact te houden. De op één na buitenste staartpen ruit het laatst. Dit zijn tevens de laatste grote pennen die geruid worden.
Kop-, hals-, borst- en buikveren ruien tegelijk met de vleugeldekveren en soms in hele groepen tegelijk, wardoor de dieren geheel of gedeeltelijk een kale kop krijgen. Donsveren ruien vrijwel het gehele jaar door. Aan de kwaliteit van de donsveren is af te lezen in wat voor conditie de vogel zich bevindt. Zodra de lichaamsconditie van een vogel niet optimaal is, is dit zichtbaar aan de donsveren, vooral aan de donsveren die zich rondom de aars bevinden. De veren zijn dan stijf en hard en komen niet uit de hulzen. Dit kan een gevolg zijn van ziekte of verkeerde voeding, of men is te lang doorgegaan met broeden, waardoor een vogel niet in de gelegenheid is geweest zich tijdig te herstellen. Daarom is het verstandig niet langer dan tot eind juni met broeden door te gaan.
Het ruiproces is geen ziekte, zoals sommige liefhebbers nog wel geloven, maar een normaal proces, dat bij een goede conditie normaal verloopt. Jonge vogels moeten vanaf hun geboorte in een paar weken opgroeien en een compleet verenpak opbouwen; onder normale omstandigheden geschiedt dat zonder problemen.
Als een vogel in een minder goede conditie is, kunnen er zich storingen in de groei van de veren voordoen; deze kunnen zich uiten in bloedpennen en buispennen.
Bloedpennen Bloedpennen kunnen ontstaan doordat het bloedvaatje in de veerfollikel beschadigd is en er bloed in de spoel van de schacht vloeit. Soms wil het zich nog wel herstellen, maar in ieder geval moet u een bloedpen er nooit uittrekken, omdat er toch meestal geen betere nieuwe pen voor in de plaats komt en het uittrekken nogal met bloedverlies gepaard gaat.
Buispennen Buispennen ontstaan doordat het vliesje om de groeiende pen niet wil scheuren. De beide haarden kunnen dan niet hun normale stand innemen en de veer blijft in opgerolde toestand. Buispennen zijn meestal het gevolg van een doorstane ziekte, een verkeerde voeding of een slechte conditie van de vogel.
Al zes weken lang worden regelmatig gigantische spinnen gezien in het Australische stadje Bowen, gelegen in North Queensland. Bezorgde burgers rapporteren dat de spinnen rondkruipen in hun tuinen. Een foto van een spin gevangen nabij een restaurant in het stadscentrum (zie foto boven) toont de omvang van de spin aan.
Abnormaal groot Op de foto is duidelijk te zien dat het lichaam van de spin vijf centimeter meet, wat genoeg was om de soort 'abnormaal groot' te bestempelen. Vermoed wordt echter dat deze spin nog een jonkie is. Volgens de Australische website news.com.au kunnen deze spinnen gemakkelijk de grootte van een mannenhand aannemen.
Zeer uitzonderlijk Op al die tijd werden al vijf zulke exemplaren waargenomen. Dat lijkt weinig, maar aangezien de spin normaal heel schuw is en zich nooit dicht bij mensen waagt, wordt het als ongewoon beschouwd om ze in enkele weken een paar keer te spotten in een stadscentrum.
Geen plaag Experts vragen de mensen rustig te blijven. "Het is zeker geen plaag, maar de beesten zijn groot genoeg om enkele mensen de stuipen op het lijf te jagen." (hlnmontreal/edp)
mailgroep huisdieren
